Vorderingen in de procedure

Nu ons bobje bijna 3 jaar wordt zijn we in ons hoofd klaar voor een tweede kindje. We zaten begin deze week nogmaals bij de jeugdrechter, gezellig te keuvelen, om bevestigd te horen dat we opnieuw geschikt bevonden zijn om te adopteren.

We zetten er geen haast achter, wegens tegenvallende financiële omstandigheden. We verwachten in de komende maanden toch een ietwat stabieler inkomen te hebben zodat we een spaarplan in gang kunnen zetten. Ik hoop stiekem tegen volgend jaar ergens te kunnen gaan intaken. Dan is ons geschiktheidsvonnis nog 2 jaar geldig, met de mogelijkheid dat het nog een jaar verlengd wordt. Dat moet lukken.

Ondertussen gaat ons leven aan een sneltreintempo vooruit. De slapeloze nachten zijn voorbij sinds Bobje de geneugens kent van naar school gaan, een toestand waar hij gewoon voor in de wieg gelegd is.

Bobje doet het meer dan goed in alle domeinen. We mogen blij zijn ooit nog zo'n schat in ons gezin te kunnen ontvangen. Meer daarover dus hopelijk binnen zes tot twaalf maand.

opnieuw

zitten we in het mijnenveld dat "procedure tot geschiktheidsvonnis inzake landelijke adoptie" als naam draagt. Opnieuw hebben we de nodige documenten samengesprokkeld, opnieuw zijn we voor de jeugdrechter verschenen, opnieuw kwamen we bij de psycholoog en de maatschappelijke assistent bij ons op bezoek.
Opnieuw vind ik het KUT!

Eerst had het er heel even van weg dat ik alles met een positief optimisme tegemoet zag. Dat het enkel wat paperassenrommel was die we uit de weg moesten hebben. En dan zagen we het wel.

Maar, de positieve bui is omgeslagen in een negatieve bui. Na het rampzalige huisbezoek van de maatschappellijk assistent. Ik was zo kwaad op dat mens omdat ze met het gevoel gaf dat ik geen goede adoptiemoeder was. Wat in mijn geval natuurlijk zoveel zeggen is als "je bent geen goede moeder" tout court.
Na de realitietscrash dat we op dit moment echt het geld niet hebben om te adopteren. En dat we eigenlijk ook graag zouden willen beginnen sparen om eindelijk ons huis op orde te krijgen.

Ondertussen wachten we op het advies van het caw. Ik voorzie dat dit ergens in januari in de bus zal vallen. En dan opnieuw naar de jeugdrechter voor het vonnis. En als dat positief is, dan gaan we toch even rustig moeten gaan zitten om te beslissen wat we met de vonnis gaan doen. De kans zit er in dat we het ergens in de kast opbergen. Dat klinkt vreselijk voor al die mensen die proberen een kind te krijgen of die koppels die ergens in de juridische molen vastzitten.

Langs de andere kant is dit echt "the story of our live". Een gezond, jong koppel zonder verklaarbare vruchtbaarheidsstoornissen dat na 6 IVF pogingen maar niet zwanger raakt om dan zichzelf volledig terug te vinden in een spannend adoptie-avontuur. Datzelfde koppel dat twee jaar later op de drempel van een nieuw geschiktheidsvonnis misschien besluit om toch weer actief die zwangerschap na te strekven.

Het kan verkeren zo op het einde van een jaar.

Maar, ik kan mezelf niet voor de gek houden. Ik kijk met grote honger uit naar 2009, een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen en absoluut zeker weten weer nieuwe avonturen. Het leven haalt wat met je uit....

Zou ik ...?

er terug aan beginnen?
Ben ik niet idioot om nog wat meer hooi op mijn vork te nemen?
Waarom zou ik tijd vinden om te bloggen als ik geen tijd vind om ... (ik kijk even om me heen)
- vier maand strijk weg te werken
- de tafel van vanmorgen en vanavond af te ruimen
- de afwas in het afwasmachien te steken
- de was in het wasmachien te steken
- na te denken over de menu van volgende week
- een bestelling door te geven aan de colruyt
- een bad te pakken (eikes....)
- het speelgoed van meneertje oorlogsgeneraal op te ruimen
- en ik vrees dat ik nog even verder kan vertellen.

Dit alles terwijl ik beter NU in bed zou kruipen vermits we kunnen verwachten dat I. (formerly known as bobke) binnen een drietal uur weer wakker is. En binnen zes uur ook nog eens. Maar, look on the bright side, het is mijn beurt om vannacht van bed te wisselen en in I zijn bed te gaan slapen.

Dus, zou ik terug beginnen bloggen?
Eerst nog een glas wijn.....

een heuglijke geboorte

van de site van de verdwaalde ooievaar

Komt dat zien en link hem aan jullie blog of site als je het enigzins interessant vindt

En dan gaat de telefoon....

En krijgt de medewerkster van het adoptiebureau te horen: "hallo, dit is het antwoordapparaat van SC. Ik ben er even niet, maar laat een berichtje na de toon en ik bel terug".
Wat ze dan ook flink doet: "ja, goedemiddag, met de medewerster van het adoptiebureau, kunnen jullie eventjes terugbellen?".

Ja, mijn gsm slingerde ergens in de woonkamer en ik zat ijverig te studeren (euh... surfen) een verdiepje hoger. En was dus potdoof voor mijn nochthans zeer ergerlijke en luide beltoon.

Een half uurtje later beslis ik de moed op te geven om nog veel geologische feiten in mijn kop te steken (heh, ik had nog twee volle dagen voor mijn kennis ging getest worden), en eens op bezoek te gaan bij een vriendin. In het naar buiten gaan besef ik dat ik best eerst even bel voor ik onverwachts voor de deur sta, want de vriendin in kwestie zit no volop in haar kraamtijd.

Ik dus terug naar binnen om die (rot) gsm (die ik altijd kwijt ben) te gaan zoeken. Hey, ik heb twee nieuwe berichten. Even naar gemiste oproepen gaan kijken ...................

HET NUMMER VAN HET ADOPTIEBUREAU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Snel bel ik mijn antwoordapparaat om de bovenstaande boodschap te horen. Ik bel onmiddellijk terug, maar terwijl de telefoon overgaat kijk ik naar de klok en zie ik dat het al vijf minuten over vier is ... en ons bureau sluit om vier uur. Terwijl ik de boodschap op hun antwoordapparaat beluister bekijk ik mijn tweede bericht (een sms'je). Boodschap van onze vrienden en lotgenoten in adoptieland: "jullie ook?"

Twee seconden later sta ik bij de verstuurder van het sms'je. En, en, en,????? vraagt ze. Jullie ook? Waarop ik niet anders kan zeggen dan "ik denk het wel, maar ik weet het niet zeker".
Dit heeft en hysterische, slappe lach bui tot gevolg van twee vrouwen die niet weten wat eerst te zeggen... Laten we zeggen dat de uitspraken "gij kieken" en "idioot" vaak terugkwamen.

Na een eerste verwerking van het feit dat ik misschien de belangrijkste telefoon van mijn leven gemist had was het tijd om toch nog langs te gaan bij de eerder besproken vriendin. Waar ik het "waarschijnlijk" goede nieuws al kan vertellen. Vriendin in kwestie was namelijk al gevraagd om meter van ons bobje te worden. Voordeel aan een kraamtijd is dat er altijd bubbels koud staan!

Later die avond komt P. thuis en toasten we opnieuw op het meer dan waarschijnlijke goede nieuws. Na al die bubbels en een grote kop slaapthee lukt het wonderwel om onmiddellijk in slaap te vallen.

7u de volgende ochtend gaat de wekker, omdat ze misshien ons terras zouden komen leggen. Tegen dat we goed en wel wakker zijn merken we dat de 70% kans op regen niet gelogen is. Geen werkmannen te verwachten dus. En, nog drie uur te vroeg vooraleer we naar het adoptiebureau kunnen bellen zitten we rechtop in bed naar elkaar te kijken. Het vermoeden groeit dat dit een hele rare dag gaat worden.

Tussen tien voor tien en tien uur ben ik ongeveer duizend keer heen en weer gelopen in onze keuken en heb ik alle tegels geteld.

Uiteraard lukt het niet om onmiddellijk verbinding te krijgen. Eerst verkeerde nummer (ja, ik was een beetje zenuwachtig), dan verbinding verbroken, dan een paar keer bezet. Uiteindelijk krijg ik medewerker nummer twee aan de lijn. "is medewerker 1 aanwezig? Ze heeft een berichtje op mijn antwoordapparaat gelaten dat ik moest terugbellen". "Medewerker nummer 1 is in vergadering. Had u een vraag voor haar?" "euhmmmmmm, ik denk dat zij goed nieuws had voor ons......" "wat is de naam", vraagt medewerste nummer twee. Shit ja, die madammen klasseren alles op de naam van de man. "Aaaaaahhhhh, de familie D. Ja, wij hebben goed nieuws voor jullie, jullie hebben een zoon".

Dezelfde middag mochten we nog het dossier en de fotootjes van Bobje gaan ophalen.

Het is eindelijk zo ver....

oude spoken

het gonst de laatste dagen van de geruchten in de bijennest die we het wereldwijde web noemen. Er gaan volgende week toewijzingen volgen, zoveel is zeker. Toewijzingen die als gevolg hebben dat er een aantal koppels binnen een zestal weken moeten afreizen.
En hoewel het echt nu eens helemaal niet practisch zou zijn dat wij erbij zijn (we hebben immers momenteel geen deftige keuken en geen badkamer en een halve aanbouw in opbouw), ben ik al een aantal dagen doodzenuwachtig...

De oude gevoelens van vroeger komen weer boven.
Moeten bellen voor het resultaat van de bloedprik en diep vanbinnen weten dat het niet gelukt is...
Weten dat je vreselijk jaloers gaat zijn als je lotgenoten wel bij de gelukkigen behoren en jij niet...

Ik vind het super rottig dat ik me weer zo voel. Zelfs als we er deze keer niet bijzijn, dan weten we zeker dat het de volgende keer aan ons is en dat de volgende keer nog dit jaar zal zijn. Wat is er daar nu mis mee?

Maar toch blijf ik me slecht voelen. Zou ik zo graag eens zeker willen zijn. Ja of nee. Niet het speculeren, het hopen, he zoeken naar voortekens (als ik nog 1 afrikaans kindje zie voor ik de hoek om fiets, dan zijn we er zeker bij...). Ik dacht dat dat ondertussen allemaal bij het verleden behoorde.

Nuja, niets aan te doen. Slapen en proberen me met andere dingen bezig te houden.
Nog een paar dagen en dan zijn we van de onzekerheid verlost....

zwanger worden door adoptie

Een hele tijd geleden deed ik op een avond in Brussel ons verhaal. Het zwanger willen worden, het niet lukken, de onderzoeken, de behandelingen en uiteindelijk de beslissing om te adopteren.
Het deed 1 van de vrouwen in de groep onmiddellijk opmerken ... ah, adopteren, dan ben je binnenkort natuurlijk zwanger.
Ik pareerde het toen met cijfers en statistieken waaruit blijkt dat er maar 5% van de koppels die adopteren zwanger worden. En diezelfde 5% vind je terug bij die koppels die niet adopteren.

Dus, adoptie is niet de eenvoudige manier om zwanger te worden. Het voelt zelfs als een belediging als mensen zo'n opmerking maken. Het feit dat mensen denken dat je door je adoptie zwanger zal worden doet alles wat je daarvoor geprobeerd hebt teniet. Je intelligentie (hé, je leert echt wel iets bij van die medische periode), de kunde van je dokter, het labo, de verpleegsters en al de andere mensen die van dichtbij betrokken waren bij de behandelingen. Alles wordt teniet gedaan met de opmerking dat je nu zeker zwanger zal worden.

Bij koppels waar er een duidelijke oorzaak is waarom ze niet zwanger worden, moet dit al helemaal erg zijn. Alsof het ondertekenen van een adoptiecontract dichtgeslibte eileiders wonderbaarlijk weer open doet gaan. Alsof het huisbezoek van de maatschappelijk assistent het onbeweeglijke sperma weer doet zwemmen als een kudde geile goudvissen. Alsof het betalen van je eerste zware adoptiefactuur ineens die baarmoeder vol blutsen en kuilen veranderd in een donzige kinderkamer.....

Ook bij onverklaarde onvruchtbaarheid pikken zo'n opmerkingen. Ik weet dat de kans bestaat dat ik ooit nog zwanger wordt. Er is geen reden waarom we niet zwanger zouden kunnen worden en ik heb nog een goede 10 jaar voor mevrouw menopauze haar intrede kan doen.
Maar, als mensen zo'n opmerking maken, dan krijg ik het gevoel dat ze niet begrijpen dat dat zwanger worden voor ons eigenlijk niet meer hoeft. Zeker nu niet ....

Het idee dat ik nu zwanger zou worden, doet me duizelen. Doet me lichtjes misselijk worden. Doet me zin krijgen om bij ons volgend supermarktbezoek nog eens langs de rayon met de condooms te wandelen.
Ik wil helemaal niet zwanger worden. Ik kijk zo uit naar ons kindje uit Afrika! Ons kindje is er al, is waarschijnlijk al geboren en wacht nu alleen op de kennismaking met ons. Dat idee geef ik niet zomaar op.

Ik wist altijd dat adoptie een mogelijkheid was voor ons om een gezin te stichten. Maar ik kon nooit vermoeden hoe erg je uitkijkt naar dat kindje van ver. Ik zou nooit hebben kunnen voorspellen dat ik zelfs niet zwanger zou willen zijn. Niet nu, niet nu ons kindje zo dichtbij is.
En eens ons kindje er is?
Dan is zwanger worden enkel een snellere en goedkopere manier om een kindje te krijgen. Dus in die zin zou een zwangerschap welkom zijn.
Maar anders? Dan vertrekken we binnen een jaar of twee weer op avontuur....

360 °

ja, alles staat weer even op zijn kop.
Net toen ik me goed begon te voelen in mijn huishoudcapaciteiten, kreeg ik de kans om twee maand te werken voor het Internationaal Filmfestival van Gent. Natuurlijk heb ik dat aanvaard (twee maand dubbel betaald worden heeft zijn voordelen in onze huidige situatie...lekker het geld voor onze vliegtuigtickets bij elkaar gespaard). Sinds vandaag ben ik dus terug aan het werk. Onmiddellijk lange uren, maar het doet wel deugd.

Op het adoptiefront zal het even stilletjes zijn. Ons dossier is helemaal afgeraakt nog voor ik terug moest werken. Het ligt nu gte blinken op het bureau van één van de medewerkers van ons adoptiebureau. Ze hebben nu een maandje om alles na te kijken en ons werk te controleren. Eind van de maand zou ons dossier dan naar Afrika kunnen vertrekken. En dan wordt het afwachten. De speculaties zijn niet te doen. In het beste geval krijgen we in de loop van oktober het verlossende telefoontje. In het slechtste geval is het pas tegen het eind van het jaar aan ons. Wat nog steeds heel snel zou zijn....

Het idee dat we dus zeer snel telefoon zouden kunnen krijgen doet ook wel een beetje paniek ontstaan. P. en ik kamperen momenteel in ons eigen huis. Geen toilet (enkel een campingtoilet) , enkel koud water (in de gang) en een mini keukentje. En .... een hele grote achtertuin. En.... een aannemer wiens vrouw morgen het ziekenhuis binnengaat om te bevallen....
We hebben nog steeds geen zicht op de planning voor onze verbouwingen en dat was NIET de bedoeling.

In mijn hoofd strijden dromen en gedachten over bevallingen, adoptiekinderen, mama zijn en P. als papa zien om een eerste plaatsje. Slapen lukt, met moeite.
Terugkomen van Ethiopië zal een einde breien aan een ongelooflijk intense periode in ons leven. En uiteraard zal het ook het begin zijn van een nog veel intensere periode.

Het is alleen stom dat we nu in een vacuüm zitten...en we niet veel meer kunnen doen dan wachten en het internet afschuimen naar informatie.