Het gaat verbazend goed vooruit!
Net een brief van de jeugdrechter ontvangen. Op 20 februari moeten we voor de eerste keer voorkomen. Gisteren kregen we ook een brief van Kind en Gezin dat we een vragenlijst en ons levensverhaal 3 weken voor we voorkomen aan het caw moeten bezorgen. Om de wettelijke termijn waarop zij ons moeten "onderzoeken" niet in het gedrang te brengen.
Ik weet dus wat doen!
Ik vind dat het eerlijk gezegd best vlot vooruitgaat. Als het zo doorgaat zouden we tegen eind april wel al eens "goedgekeurd" kunnen zijn.
......to be continued
11.1.06
Met je buik in de knoop
Dag allen,
Vanavond gaat in Jette de tweede sessie door van de contactavonden onder de noemer "Met je buik in deknoop". Omdat ik weet dat een aantal van de vorige bezoekers hier meelezen en ik er vanavond wegens examens en andere minder leuke dingen niet bij kan zijn, én omdat mijn getuigenis ook wel wat nieuws bevat .....;-) geef ik ze hier in primeur.
Getuigenis: onvruchtbaarheid en de partnerrelatie
Toen mijn vriend en ik 6 jaar geleden over kinderen begonnen praten was het duidelijk. Ja, maar …
We waren reeds 4 jaar samen, we woonden 3 jaar samen en hadden net ons eerste echte huurhuisje. We werkten allebei full time (onze eerste jobs) en begonnen eindelijk een beetje geld te verdienen.
In eerste instantie hield het vervullen van onze kinderwens enkel wat praktische bezwaren in. Toch eerst een ietwat definitiever huis, misschien een makkelijker te combineren job. We waren het beide eens dat er nog een paar drempels over moesten.
Tot mijn vriend het boek “Vruchteloos” van Ben Elton las…en besefte dat kinderen krijgen niet altijd vanzelfsprekend is. Ondertussen bleek een eigen huisje vinden geen makkelijke opgave. En op de koop toe deden de eerste zwangerschappen in onze omgeving de goesting groeien. Wat ons allemaal deed besluiten om de knoop door te hakken en de condooms uit het venster te smijten.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 25jarig, gelukkig koppeltje dat aan het begin van hun verdere leven staat. Alles klopt. De job is er, de centjes worden verdiend, het zoeken naar een huis loopt niet van een leien dakje, maar er zijn andere prioriteiten.
Kindjes krijgen is leuk. Onverwachte vrijpartijen, dromerige avonden terwijl we kindernamen zochten, denken over de toekomst….
Na het jaar proberen (veel proberen) toch bij de gynaecoloog terecht gekomen. Huiswerk reeds op voorhand gemaakt en alles bleek in orde te zijn. Dus opnieuw naar huis en opnieuw proberen.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 26jarig koppeltje dat toch wat ongemakkelijk wordt bij het nadenken over de toekomst. In hun jonge leventje is dit de eerste keer dat de dingen niet vanzelf gaan.
De dromerige avonden worden avonden waarop 1 van beide zijn twijfels onder woorden probeert te brengen en de ander die twijfels niet wil horen.
Het is een periode waarin ik zelf heel hard op zoek ging naar lotgenoten en naar alle mogelijke hulpjes om zwanger te worden. Mijn vriend wou er allemaal niet te veel mee bezig zijn.
Opnieuw een paar maanden verder. De eerste ingreep op mijn lichaam dringt zich op. Een laparoscopie. Daarbij wordt een eenhoornige baarmoeder ontdekt. Een afwijking die het zwanger worden kan vermoeilijken, maar niet onmogelijk maakt.
Stilstaand beeld: het 26jarig koppeltje beleefd dit elk in zijn eigen wereld. Blij dat er iets is gevonden, spijt dat de vanzelfsprekendheid verdwenen is, twijfel bij wie de schuld moet geschoven worden.
Na nog een aantal maanden wordt er besloten om over te gaan naar IVF. Het is al lang geen beslissing meer die we beiden samen genomen hebben. Het is een beslissing van onze dokter die ik met beide handen aangrijp en waar mijn vriend in meegaat. We staan mijlenver van de gemeenschappelijke beslissing die we ooit namen om aan kinderen te beginnen.
De IVF’s volgen elkaar op. De eerste grens van 3 pogingen wordt bereikt.
Stilstaand beeld: het 27-jarig koppeltje zit in de routine van ziekenhuisbezoeken, echo’s, spuitjes en pillen. Het enige wat we nog samen beleven is het afwachten. Afwachten of de poging mag starten, afwachten wat het resultaat van de stimulatie is, afwachten of er bevruchte eicellen zijn, afwachten of de terugplaatsing doorgaat. En uiteindelijk het afwachten of het deze keer resultaat oplevert.
Vrijen is er niet vaak meer bij. Tijdens de stimulaties heb ik geen zin, voor de punctie moeten we sowieso een paar dagen onthouden (niet moeilijk meer) en na de terugplaatsing zou er iets met het embryo kunnen gebeuren.
De mallemolen van het behandelen wordt kort onderbroken met pogingen om weer die mensen van het eerste stilstaande plaatje te worden. Vakantie, opnieuw op huizenjacht, veranderen van werk. Stilaan beginnen we ons best goed te voelen in ons eigen drukke leventje.
De volgende drie pogingen dan maar. Het gaat van kwaad naar erger. Op een bepaald moment zijn we zelfs niet meer samen aan het afwachten. We beleven het allemaal op onze eigen planeet en zijn druk bezig met andere dingen. Na poging 5 komen de eerste noodkreten van mijn vriend. Hij wil dit niet meer. Het wordt hem te veel. Hij is kwaad op alle dokters die ons maar blijven zeggen dat er niets aan de hand is. Voor hem is het duidelijk. Medisch geassisteerde voortplanting werkt niet voor ons. Onze zesde poging wordt dan ook onze laatste
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppel is compleet gebroken. We proberen het stoppen elk op onze eigen manier te verwerken. Van mezelf weet ik dat ik het erg moeilijk heb. Van mijn vriend kan ik geen hoogte krijgen. We vervallenin onze eigen manier van verwerken. Ik schreeuw naar buiten, mijn vriend naar binnen.
Onze relatie staat op een heel laag pitje. Maar gelukkig beseffen we dit allebei zonder dat we het moeten verwoorden. Er moet wel iets gebeuren. Onze relatie is zo opgebouwd dat deze een meerwaarde krijgt door een kind. We zijn allebei mensen die verlangen naar een gezin. Niet naar 3 reizen per jaar, 2 auto’s en een perfect huis. Het is een moment waarop we moeten beslissen hoe we onze dromen gaan bijstellen.
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppeltje klimt langzaam uit het ontzettend donker gat dat 4 jaar proberen zwanger worden en 6 IVF pogingen veroorzaakt hebben.
We besluiten dat onze dromen niet weggestopt kunnen worden. Een jaar lang hebben we op onze eigen manier geprobeerd om weer toegang te krijgen tot elkaars denk- en gevoelswereld. Hebben we weer geprobeerd er te zijn voor elkaar. Hebben we geprobeerd het vrijen weer op het menu te zetten.
Onze dromen over een gezin worden weer actiever. We bekijken die ene mogelijkheid waar we nog niet samen uit waren
Stilstaand beeld: het 30 jarig koppel kijkt uit naar de adoptie van hun Ethiopisch kindje. We zitten middenin de procedure. Een zwangerschap is nog steeds gewenst, maar zou nu niet op het goede moment komen.
En de relatie? Als ik zo alles chronologisch opschrijf zou ik nooit hebben kunnen geloven dat het ons gelukt is die neerwaartse spiraal, die uiteindelijk tot een breuk zou geleid hebben, om te buigen. En de ommekeer is wel degelijk ingezet. Sinds enkele weken zijn we na 10 jaar samenzijn verloofd en kondigt een huwelijk zich aan. Nooit gedacht dat trouwen echt het bewijs van onze liefde voor elkaar zou zijn.
Vanavond gaat in Jette de tweede sessie door van de contactavonden onder de noemer "Met je buik in deknoop". Omdat ik weet dat een aantal van de vorige bezoekers hier meelezen en ik er vanavond wegens examens en andere minder leuke dingen niet bij kan zijn, én omdat mijn getuigenis ook wel wat nieuws bevat .....;-) geef ik ze hier in primeur.
Getuigenis: onvruchtbaarheid en de partnerrelatie
Toen mijn vriend en ik 6 jaar geleden over kinderen begonnen praten was het duidelijk. Ja, maar …
We waren reeds 4 jaar samen, we woonden 3 jaar samen en hadden net ons eerste echte huurhuisje. We werkten allebei full time (onze eerste jobs) en begonnen eindelijk een beetje geld te verdienen.
In eerste instantie hield het vervullen van onze kinderwens enkel wat praktische bezwaren in. Toch eerst een ietwat definitiever huis, misschien een makkelijker te combineren job. We waren het beide eens dat er nog een paar drempels over moesten.
Tot mijn vriend het boek “Vruchteloos” van Ben Elton las…en besefte dat kinderen krijgen niet altijd vanzelfsprekend is. Ondertussen bleek een eigen huisje vinden geen makkelijke opgave. En op de koop toe deden de eerste zwangerschappen in onze omgeving de goesting groeien. Wat ons allemaal deed besluiten om de knoop door te hakken en de condooms uit het venster te smijten.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 25jarig, gelukkig koppeltje dat aan het begin van hun verdere leven staat. Alles klopt. De job is er, de centjes worden verdiend, het zoeken naar een huis loopt niet van een leien dakje, maar er zijn andere prioriteiten.
Kindjes krijgen is leuk. Onverwachte vrijpartijen, dromerige avonden terwijl we kindernamen zochten, denken over de toekomst….
Na het jaar proberen (veel proberen) toch bij de gynaecoloog terecht gekomen. Huiswerk reeds op voorhand gemaakt en alles bleek in orde te zijn. Dus opnieuw naar huis en opnieuw proberen.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 26jarig koppeltje dat toch wat ongemakkelijk wordt bij het nadenken over de toekomst. In hun jonge leventje is dit de eerste keer dat de dingen niet vanzelf gaan.
De dromerige avonden worden avonden waarop 1 van beide zijn twijfels onder woorden probeert te brengen en de ander die twijfels niet wil horen.
Het is een periode waarin ik zelf heel hard op zoek ging naar lotgenoten en naar alle mogelijke hulpjes om zwanger te worden. Mijn vriend wou er allemaal niet te veel mee bezig zijn.
Opnieuw een paar maanden verder. De eerste ingreep op mijn lichaam dringt zich op. Een laparoscopie. Daarbij wordt een eenhoornige baarmoeder ontdekt. Een afwijking die het zwanger worden kan vermoeilijken, maar niet onmogelijk maakt.
Stilstaand beeld: het 26jarig koppeltje beleefd dit elk in zijn eigen wereld. Blij dat er iets is gevonden, spijt dat de vanzelfsprekendheid verdwenen is, twijfel bij wie de schuld moet geschoven worden.
Na nog een aantal maanden wordt er besloten om over te gaan naar IVF. Het is al lang geen beslissing meer die we beiden samen genomen hebben. Het is een beslissing van onze dokter die ik met beide handen aangrijp en waar mijn vriend in meegaat. We staan mijlenver van de gemeenschappelijke beslissing die we ooit namen om aan kinderen te beginnen.
De IVF’s volgen elkaar op. De eerste grens van 3 pogingen wordt bereikt.
Stilstaand beeld: het 27-jarig koppeltje zit in de routine van ziekenhuisbezoeken, echo’s, spuitjes en pillen. Het enige wat we nog samen beleven is het afwachten. Afwachten of de poging mag starten, afwachten wat het resultaat van de stimulatie is, afwachten of er bevruchte eicellen zijn, afwachten of de terugplaatsing doorgaat. En uiteindelijk het afwachten of het deze keer resultaat oplevert.
Vrijen is er niet vaak meer bij. Tijdens de stimulaties heb ik geen zin, voor de punctie moeten we sowieso een paar dagen onthouden (niet moeilijk meer) en na de terugplaatsing zou er iets met het embryo kunnen gebeuren.
De mallemolen van het behandelen wordt kort onderbroken met pogingen om weer die mensen van het eerste stilstaande plaatje te worden. Vakantie, opnieuw op huizenjacht, veranderen van werk. Stilaan beginnen we ons best goed te voelen in ons eigen drukke leventje.
De volgende drie pogingen dan maar. Het gaat van kwaad naar erger. Op een bepaald moment zijn we zelfs niet meer samen aan het afwachten. We beleven het allemaal op onze eigen planeet en zijn druk bezig met andere dingen. Na poging 5 komen de eerste noodkreten van mijn vriend. Hij wil dit niet meer. Het wordt hem te veel. Hij is kwaad op alle dokters die ons maar blijven zeggen dat er niets aan de hand is. Voor hem is het duidelijk. Medisch geassisteerde voortplanting werkt niet voor ons. Onze zesde poging wordt dan ook onze laatste
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppel is compleet gebroken. We proberen het stoppen elk op onze eigen manier te verwerken. Van mezelf weet ik dat ik het erg moeilijk heb. Van mijn vriend kan ik geen hoogte krijgen. We vervallenin onze eigen manier van verwerken. Ik schreeuw naar buiten, mijn vriend naar binnen.
Onze relatie staat op een heel laag pitje. Maar gelukkig beseffen we dit allebei zonder dat we het moeten verwoorden. Er moet wel iets gebeuren. Onze relatie is zo opgebouwd dat deze een meerwaarde krijgt door een kind. We zijn allebei mensen die verlangen naar een gezin. Niet naar 3 reizen per jaar, 2 auto’s en een perfect huis. Het is een moment waarop we moeten beslissen hoe we onze dromen gaan bijstellen.
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppeltje klimt langzaam uit het ontzettend donker gat dat 4 jaar proberen zwanger worden en 6 IVF pogingen veroorzaakt hebben.
We besluiten dat onze dromen niet weggestopt kunnen worden. Een jaar lang hebben we op onze eigen manier geprobeerd om weer toegang te krijgen tot elkaars denk- en gevoelswereld. Hebben we weer geprobeerd er te zijn voor elkaar. Hebben we geprobeerd het vrijen weer op het menu te zetten.
Onze dromen over een gezin worden weer actiever. We bekijken die ene mogelijkheid waar we nog niet samen uit waren
Stilstaand beeld: het 30 jarig koppel kijkt uit naar de adoptie van hun Ethiopisch kindje. We zitten middenin de procedure. Een zwangerschap is nog steeds gewenst, maar zou nu niet op het goede moment komen.
En de relatie? Als ik zo alles chronologisch opschrijf zou ik nooit hebben kunnen geloven dat het ons gelukt is die neerwaartse spiraal, die uiteindelijk tot een breuk zou geleid hebben, om te buigen. En de ommekeer is wel degelijk ingezet. Sinds enkele weken zijn we na 10 jaar samenzijn verloofd en kondigt een huwelijk zich aan. Nooit gedacht dat trouwen echt het bewijs van onze liefde voor elkaar zou zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)