Ik weet dat het niet zomaar gezegd mag worden, maar heel af en toe vraag ik me af waarom mensen adoptie niet zien als een manier om "mama of papa" te worden. Ik veronderstel dat iedereen zijn eigen reden heeft, maar als ik dan dit lees, dan ken ik het daar alleen maar mee eens zijn .... het is de bedenking van een moeder die haar zoontje gadeslaagt tijdens het zwemmen.
As I sat there the word "elegiac" came to me. As though the scene was simultaneously a bittersweet ode to childhood and parenthood. But the definition of that word is more about sadness or death or loss. So elegiac is not quite right. But it's close.
******
I think this is why it's hard for me when people give up on having kids due to infertility and because "adoption is just not for them." Adoption is more complicated and it's harder (which is why the "just adopt" contingent drives me mad. Tell those people people that they'll need to shell out 20k plus, and have their entire lives scrutinized and then wait in limbo with no guaranteed time frame, and see how they feel about "just" doing anything.) As an adoptee I know that adoptive parents take on a special challenge. But so do parents with dyslexic kids, or ADD kids. Lots of kids present special challenges.
But to give up on being a parent (IF that's what you really want), to miss this opportunity to watch a child grow, to never have a child look to you with delight at their accomplishments - I can't stand that people will miss that experience. I realize this is very self-indulgent, because I am assuming that my view and my experience of parenthood is somehow universal. I realize everyone's experience is very different. . So I'll shut up soon.
But I do want to say one more thing. When I delight in my son; in his mannerisms, his expressions, his joy and his pride, it has nothing whatsover to do with the fact that he is genetically related to me. I can't even see myself in him anymore, although on occcasion I do see my husband. But that is not where my love comes from. Instead it comes from enjoying the uniqueness of this little person, with his own character, and his own features, and his own personal experiences. He is himself, and that is what is perfect to me.
24.2.06
R.E.S.P.E.C.T.
(geschreven op de trein van Tielt naar Gent op zaterdag 18/02)
Gelukkig zijn er nog constanten in dit leven. Zoals na regen komt zonneschijn, een boterham valt altijd met de besmeerde kant op de grond en als ik een mondeling examen Nederlands moet afleggen mag ik zonder probleem nadien R.E.S.P.E.C.T. meebrullen met mijn ipod.
Ik schrijf dit momenteel in mijn schriftje op de trein … met de ipod in mijn oren, vastgeroest op Aretha Franklin. Ik loop rond met tonnen woman power in mijn lijf. “Respect, Natural Woman” …. Ik krijg een boost van zelfvertrouwen en van hoop en ik weet dat ik er op kan vertrouwen dat alles goed komt.
Ik kijk stiekem naar een jong koppeltje dat, hevig verliefd, niet van elkaar kan blijven. Ik wens ze een zalig leventje toe. Met af en toe iets dat minder fantastisch gaat. Want alleen uit die periodes haal je nadien het fantastische gevoel dat alles wél goed kan gaan.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik alles aan kan. Ik voel me volop mezelf en hebt er geen probleem mee om overal mijn (ahum) fantastische zelf te zijn. Je zou kunnen zeggen dat ik in de nasleep van Valentijn een beetje verliefd rondloop op mezelf.
Ik wens iedereen die momenteel in dat zwarte gat zit, of dat zwarte gat op zich ziet afkomen, of dat zwarte gat nog heel aanwezig achter zich voelt zo’n verliefd gevoel toe. Een grote portie zelfliefde, met slagroom!
Ik wens al diegenen die het even niet meer zien zitten toe dat ze morgenochtend wakker worden, dat ze een supernummer op de radio horen en luidop zingend en dansend door de keuken walsen. En even niet meer denken aan morgen, aan de volgende IVF spuit, aan het volgende doktersbezoek, aan het maatschappelijk onderzoek, aan de papierrommel, aan het naderende kraambezoek van (schoon)zusterlief, aan de zoveelste schoolreünie waar iedereen al kinderen heeft, aan de deadline op het werk, aan de examens…..Niet meer denken aan alles wat tegenzit, aan alles wat niet meteen lukt…
Zing de buren wakker, laat je natregenen in de tuin. Neem daarna een bad met roze bubbels en lak je teennagels in lila met glitters. Drink koffie uit je beste koffiekopjes. Vergeet wat je ’s avonds zou koken en geniet van een pizza voor de televisie of een etentje met iemand die je lief is.
Maar bovenal, heb R.E.S.P.E.C.T. voor jezelf. Als vrouw, als partner, misschien als moeder, als vriendin, als JIJ!!!!
Gelukkig zijn er nog constanten in dit leven. Zoals na regen komt zonneschijn, een boterham valt altijd met de besmeerde kant op de grond en als ik een mondeling examen Nederlands moet afleggen mag ik zonder probleem nadien R.E.S.P.E.C.T. meebrullen met mijn ipod.
Ik schrijf dit momenteel in mijn schriftje op de trein … met de ipod in mijn oren, vastgeroest op Aretha Franklin. Ik loop rond met tonnen woman power in mijn lijf. “Respect, Natural Woman” …. Ik krijg een boost van zelfvertrouwen en van hoop en ik weet dat ik er op kan vertrouwen dat alles goed komt.
Ik kijk stiekem naar een jong koppeltje dat, hevig verliefd, niet van elkaar kan blijven. Ik wens ze een zalig leventje toe. Met af en toe iets dat minder fantastisch gaat. Want alleen uit die periodes haal je nadien het fantastische gevoel dat alles wél goed kan gaan.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik alles aan kan. Ik voel me volop mezelf en hebt er geen probleem mee om overal mijn (ahum) fantastische zelf te zijn. Je zou kunnen zeggen dat ik in de nasleep van Valentijn een beetje verliefd rondloop op mezelf.
Ik wens iedereen die momenteel in dat zwarte gat zit, of dat zwarte gat op zich ziet afkomen, of dat zwarte gat nog heel aanwezig achter zich voelt zo’n verliefd gevoel toe. Een grote portie zelfliefde, met slagroom!
Ik wens al diegenen die het even niet meer zien zitten toe dat ze morgenochtend wakker worden, dat ze een supernummer op de radio horen en luidop zingend en dansend door de keuken walsen. En even niet meer denken aan morgen, aan de volgende IVF spuit, aan het volgende doktersbezoek, aan het maatschappelijk onderzoek, aan de papierrommel, aan het naderende kraambezoek van (schoon)zusterlief, aan de zoveelste schoolreünie waar iedereen al kinderen heeft, aan de deadline op het werk, aan de examens…..Niet meer denken aan alles wat tegenzit, aan alles wat niet meteen lukt…
Zing de buren wakker, laat je natregenen in de tuin. Neem daarna een bad met roze bubbels en lak je teennagels in lila met glitters. Drink koffie uit je beste koffiekopjes. Vergeet wat je ’s avonds zou koken en geniet van een pizza voor de televisie of een etentje met iemand die je lief is.
Maar bovenal, heb R.E.S.P.E.C.T. voor jezelf. Als vrouw, als partner, misschien als moeder, als vriendin, als JIJ!!!!
13.2.06
an irish wedding
Net terug van de "onderhandelingen" over ons trouwfeest en het wordt een ierse trouw. Ik zie het helemaal zitten. Het was leuk om de suggesties van P. te horen. Mijn dillema over ouders en vrienden is helemaal opgelost. 's middags een hele uitgebreide, chique lunch met de naaste familie en vrienden en 's avonds een fuifje in de ierse pub. Als ik dan vertel dat er nog een doedelzakspeler in het spel zit en whisky om twaalf uur, dan krijgen jullie al een beeld van waar het naartoe gaat.
Binnen een tweetal weken zou het allemaal in kannen en kruiken moeten zijn. Menu gekozen, datum gekozen en belangrijke mensen verwittigd. Oh ja en naar het gemeentehuis om de datum vast te leggen.
Mijn moeder wil absoluut naar Gent komen om samen een kleed te kiezen, dus dat doen we binnenkort ook.
Ik had nooit verwacht dat ik deze voorbereidingen zo leuk zou vinden. Maar na het gesprek dat ik vanavond had zie ik het helemaal zitten.
Alleen, wat denken jullie. Er vanuitgaand dat het feest doorgaat in een ierse pub, kan je de mensen zelf laten betalen voor hun drankjes als je er lekkere hapjes tegenover zet?
Binnen een tweetal weken zou het allemaal in kannen en kruiken moeten zijn. Menu gekozen, datum gekozen en belangrijke mensen verwittigd. Oh ja en naar het gemeentehuis om de datum vast te leggen.
Mijn moeder wil absoluut naar Gent komen om samen een kleed te kiezen, dus dat doen we binnenkort ook.
Ik had nooit verwacht dat ik deze voorbereidingen zo leuk zou vinden. Maar na het gesprek dat ik vanavond had zie ik het helemaal zitten.
Alleen, wat denken jullie. Er vanuitgaand dat het feest doorgaat in een ierse pub, kan je de mensen zelf laten betalen voor hun drankjes als je er lekkere hapjes tegenover zet?
12.2.06
hallo wij zijn wij en jullie zijn ROH
Vorige week konden we voor de eerste keer kennismaken met ons toekomstige adoptiebureau ROH. Samen met H en K konden we ons nogmaals laten opvallen door te laat te komen. Hallo adoptiewereldje, kennen jullie ons al?
Van de zes koppels waren we met vier die samen de cursus gevolgd hadden. Het was leuk om in deze context weer een paar gekende gezichten te zien. Ook leuk om te horen dat we met J en A op hetzelfde moment voor de jeugdrechter moeten verschijnen.
Veel nieuws hebben we niet gehoord. Het meeste wisten we al (danku google). Momenteel is er een zeer kleine wachtlijst. En komen er geen kandidaat adoptieouders bij. Door de nieuwe wetgeving begint alles een beetje op te stroppen. Er onstaan verschillende bottle necks.
De eerste opstopping komt er bij ons ook aan. Vorige week heb ik eens ons caw gebeld om te vragen of zij het maatschappellijk onderzoek gaan kunnen afronden binnen de wettelijk bepaalde termijn van 2 maand. Ik begon namelijk overal geruchten op te vangen dat het hier al wel eens mis zou kunnen lopen. En inderdaad, ik kreeg iemand aan de lijn die duidelijk gefrustreerd was in het nieuwe systeem. Neen, ze konden zich niet aan de wettelijke termijnen houden en neen, ze konden mij niet zeggen hoe lang het dan wel zou duren. Eens ze het bevel krijgen dat wij onderzocht moeten worden (wat normaal gezien de 20ste februari zou moeten gebeuren) beginnen ze een planning uit te dokteren en geven ze deze door aan het jeugdrechter. Eind deze maand kunnen ze daar dus weer een telefoontje van mij verwachten.
Het probleem is dat vroeger na het volgen van de cursus de koppels zich één voor één begonnen aanmelden bij de caw's. Sommige deden dat onmiddellijk, anderen wachten nog even. Er zat tijd tussen. Vermits nu iedereen naar de jeugdrechter moet, worden daar al heel veel koppels verzameld, die op hetzelfde moment voorkomen en op hetzelfde moment doorgestuurd worden naar het caw.
In Antwerpen zou dit er ondertussen toe geleid hebben dat mensen die reeds een bevel tot maatschappellijk onderzoek op zak hebben, pas in de zomer aan de gesprekken kunnen beginnen. Hoezo 2 maand?????
Het wordt dus een eerste keer spannend de komende maand. Hopelijk horen we snel van het caw, vinden ze een manier om de stroom aan ka's beter aan te kunnen. En anders gaan ze mij beter leren kennen. Misschien moet ik het nummer al wel opslaan in mijn favorieten ....
Van de zes koppels waren we met vier die samen de cursus gevolgd hadden. Het was leuk om in deze context weer een paar gekende gezichten te zien. Ook leuk om te horen dat we met J en A op hetzelfde moment voor de jeugdrechter moeten verschijnen.
Veel nieuws hebben we niet gehoord. Het meeste wisten we al (danku google). Momenteel is er een zeer kleine wachtlijst. En komen er geen kandidaat adoptieouders bij. Door de nieuwe wetgeving begint alles een beetje op te stroppen. Er onstaan verschillende bottle necks.
De eerste opstopping komt er bij ons ook aan. Vorige week heb ik eens ons caw gebeld om te vragen of zij het maatschappellijk onderzoek gaan kunnen afronden binnen de wettelijk bepaalde termijn van 2 maand. Ik begon namelijk overal geruchten op te vangen dat het hier al wel eens mis zou kunnen lopen. En inderdaad, ik kreeg iemand aan de lijn die duidelijk gefrustreerd was in het nieuwe systeem. Neen, ze konden zich niet aan de wettelijke termijnen houden en neen, ze konden mij niet zeggen hoe lang het dan wel zou duren. Eens ze het bevel krijgen dat wij onderzocht moeten worden (wat normaal gezien de 20ste februari zou moeten gebeuren) beginnen ze een planning uit te dokteren en geven ze deze door aan het jeugdrechter. Eind deze maand kunnen ze daar dus weer een telefoontje van mij verwachten.
Het probleem is dat vroeger na het volgen van de cursus de koppels zich één voor één begonnen aanmelden bij de caw's. Sommige deden dat onmiddellijk, anderen wachten nog even. Er zat tijd tussen. Vermits nu iedereen naar de jeugdrechter moet, worden daar al heel veel koppels verzameld, die op hetzelfde moment voorkomen en op hetzelfde moment doorgestuurd worden naar het caw.
In Antwerpen zou dit er ondertussen toe geleid hebben dat mensen die reeds een bevel tot maatschappellijk onderzoek op zak hebben, pas in de zomer aan de gesprekken kunnen beginnen. Hoezo 2 maand?????
Het wordt dus een eerste keer spannend de komende maand. Hopelijk horen we snel van het caw, vinden ze een manier om de stroom aan ka's beter aan te kunnen. En anders gaan ze mij beter leren kennen. Misschien moet ik het nummer al wel opslaan in mijn favorieten ....
sex and the city
De laatste tijd overvalt mij het gevoel dat veel dingen die ik nu doodnormaal vind, niet meer gaan kunnen eens we ons afrikaantje in ons gezin gaan verwelkomen.
En ook al droom ik dag en nacht van het moment dat ik eindelijk moeder zal zijn, toch steekt het soms.
De laatste tijd gaan we met de collega's na het werk heel vaak nog iets drinken. Het loopt weer allemaal niet zo vlotjes op de werkvloer en dat voel je na 8 uur wel. Dus, het obligate glaasje wijn om alles even te laten bezinken en dan pas naar huis. Vaak worden het twee glaasjes en op vrijdag durft er zelfs een etentje van te komen.
Dat kan nu allemaal. P. werkt meestal tot ver na acht uur, dus voor hem moet ik niet naar huis.
En gezellig is het wel. Het zijn momenten om even te vloeken over het werk, om de roddels te vertellen die we liever buiten de werkmuren houden en om te praten over alles wat drie dertigers kan bezighouden. Wij met onze adoptie, verbouwing, naderend trouwfeest. F. met haar net aangekochte huis, A. met haar vrijgezellenleventje en de daarbijhorende ups and downs. Over sex, shoppen en het leven. We kunnen zo een tv serie beginnen.
En als ik dan op de fiets naar huis rijd, overvalt met het gevoel dat deze periode in mijn leven langzaamaan naar zijn einde gaat. Binnen niet al te lange tijd zal ik na het werk naar de chrèche moeten. Zal ik niet meer een uur staan kletsen aan de receptie. De ongebondenheid en vrijblijvendheid die meer dan ik dacht aanwezig is in mijn leven zal ophouden te bestaan.
Want toen ik dit gevoel verwoorde naar mijn collega's besefte ik dat ik dit patroon ook meegemaakt heb met mijn vriendinnen. Jaren geleden belde we elkaar ook op, om een kwartier later op een terrasje, in een restaurant of bij elkaar aan de keukentafel te zitten. Toen heb ik er nooit bij stilgestaan dat dit een periode was die voorbijgaat. En die voorbijgegaan is. Want er zijn kinderen gekomen. En bij ons niet....
Afspreken kan uiteraard nog steeds, maar er zijn altijd hinderende factoren. Flesje net gekregen of te geven binnen een halfuur, middagdutjes, fruitpapjes, op tijd in bed, ophalen van school, van de chrèche, niet geslapen vannacht. En daar heb ik nooit bij stilgestaan. Omdat het allemaal zo logisch is. Maar, vermits wij de mallemolen van het leven niet gevolgd hebben, heb ik soms het gevoel dat er een periode voorbij is waar ik nooit afscheid heb van kunnen nemen. Omdat er bij ons niets in de plaats gekomen is.
Dus nu probeer ik te genieten van mijn ongebondenheid. Te genieten van de spontane avonturen. Zodat ik deze niet zal missen als het allemaal minder vanzelfsprekend geworden is.
En ook al droom ik dag en nacht van het moment dat ik eindelijk moeder zal zijn, toch steekt het soms.
De laatste tijd gaan we met de collega's na het werk heel vaak nog iets drinken. Het loopt weer allemaal niet zo vlotjes op de werkvloer en dat voel je na 8 uur wel. Dus, het obligate glaasje wijn om alles even te laten bezinken en dan pas naar huis. Vaak worden het twee glaasjes en op vrijdag durft er zelfs een etentje van te komen.
Dat kan nu allemaal. P. werkt meestal tot ver na acht uur, dus voor hem moet ik niet naar huis.
En gezellig is het wel. Het zijn momenten om even te vloeken over het werk, om de roddels te vertellen die we liever buiten de werkmuren houden en om te praten over alles wat drie dertigers kan bezighouden. Wij met onze adoptie, verbouwing, naderend trouwfeest. F. met haar net aangekochte huis, A. met haar vrijgezellenleventje en de daarbijhorende ups and downs. Over sex, shoppen en het leven. We kunnen zo een tv serie beginnen.
En als ik dan op de fiets naar huis rijd, overvalt met het gevoel dat deze periode in mijn leven langzaamaan naar zijn einde gaat. Binnen niet al te lange tijd zal ik na het werk naar de chrèche moeten. Zal ik niet meer een uur staan kletsen aan de receptie. De ongebondenheid en vrijblijvendheid die meer dan ik dacht aanwezig is in mijn leven zal ophouden te bestaan.
Want toen ik dit gevoel verwoorde naar mijn collega's besefte ik dat ik dit patroon ook meegemaakt heb met mijn vriendinnen. Jaren geleden belde we elkaar ook op, om een kwartier later op een terrasje, in een restaurant of bij elkaar aan de keukentafel te zitten. Toen heb ik er nooit bij stilgestaan dat dit een periode was die voorbijgaat. En die voorbijgegaan is. Want er zijn kinderen gekomen. En bij ons niet....
Afspreken kan uiteraard nog steeds, maar er zijn altijd hinderende factoren. Flesje net gekregen of te geven binnen een halfuur, middagdutjes, fruitpapjes, op tijd in bed, ophalen van school, van de chrèche, niet geslapen vannacht. En daar heb ik nooit bij stilgestaan. Omdat het allemaal zo logisch is. Maar, vermits wij de mallemolen van het leven niet gevolgd hebben, heb ik soms het gevoel dat er een periode voorbij is waar ik nooit afscheid heb van kunnen nemen. Omdat er bij ons niets in de plaats gekomen is.
Dus nu probeer ik te genieten van mijn ongebondenheid. Te genieten van de spontane avonturen. Zodat ik deze niet zal missen als het allemaal minder vanzelfsprekend geworden is.
2.2.06
Fellow countrymen and women
oef, ze is daar weer! Maar ze heeft niet veel te vertellen.
Alleen dat mijn mailprogramma gecrasht is en ik dus heel veel emailadressen kwijtben.
Dus hierbij een oproep voor diegenen die al lang niets meer van mij gehoord hebben. Please mail mij zodat ik jullie weer tot mijn kring van virtuele contacten kan rekenen. Deze optroep geld ook voor mensen die hier regelmatig een woordje achterlaten, maar van wie ik geen gegevens heb.
sailingchick_1@hotmail.com
Een tweede oproep
wie heeft er zin zich te engageren in een vereniging om en rond vruchtbaarheid in al zijn facetten. Gevraagd is een beetje energie, beloofd is tonnen fun en het gevoel uw medemens te helpen ;-) Mail me en ik vertel je meer.
sailingchick_1@hotmail.com
Voilakes, beloofd .... binnen niet al te lange tijd geef ik er hier nog eens een lap op
Alleen dat mijn mailprogramma gecrasht is en ik dus heel veel emailadressen kwijtben.
Dus hierbij een oproep voor diegenen die al lang niets meer van mij gehoord hebben. Please mail mij zodat ik jullie weer tot mijn kring van virtuele contacten kan rekenen. Deze optroep geld ook voor mensen die hier regelmatig een woordje achterlaten, maar van wie ik geen gegevens heb.
sailingchick_1@hotmail.com
Een tweede oproep
wie heeft er zin zich te engageren in een vereniging om en rond vruchtbaarheid in al zijn facetten. Gevraagd is een beetje energie, beloofd is tonnen fun en het gevoel uw medemens te helpen ;-) Mail me en ik vertel je meer.
sailingchick_1@hotmail.com
Voilakes, beloofd .... binnen niet al te lange tijd geef ik er hier nog eens een lap op
Abonneren op:
Posts (Atom)