2004

Ik ben al een paar dagen aan het broeden op mijn eigenste jaaroverzicht, maar een buikgriep heeft mij de voorbije dagen platgekregen en het was zo erg dat ik in de verste verte niet bij de computer geraakte. Eten is nog steeds niet opnieuw mijn favoriete bezigheid en het is absoluut niet leuk om je lichaam opnieuw te laten wennen aan eten.

Maar ok, 2004 dus...

Het jaar is ontzettend lang geweest en toch lijkt het op sommige vlakken voorbijgevlogen. Als ik hier in de zetel zit en rond me kijk, kan ik me niet voorstellen dat het al van februari geleden is dat we dit huis kochten. Het lijkt alsof we gisteren nog maar verhuisd zijn

Dat was dus een ontzettende sprong voorwaarts, het kopen van een huis. Het was de eerste keer in een paar jaar dat ik het gevoel had dat we weer vooruitgingen, in plaats van stil te staan bij dat ene ding dat ons niet schijnt te lukken

2004 was ook het jaar waarin we als ik goed kan tellen 2 ivf's gedaan hebben. Nummertje 5 en 6. 2004 was het jaar waarin de teleurstellingen en ontgoochelingen in de medische wetenschap ons teveel werden. Het falen van mijn lichaam deed me het gevoel krijgen dat ik in alles aan het falen was. Ik ging met rasse schreden naar de dertig en had nog niet veel op mijn palmares te schrijven.

2004, mijn operajaar. Een volledig jaar op wat vorig jaar mijn nieuwe job was. Een harde leerschool in onafhankelijkheid, vooral de laatste maanden en weken. Maar een leerschool waarin ik uiteindelijk geleerd heb voor mezelf uit te komen. Waarin ik geleerd heb dat ik binnenkort dertig zal zijn en dat als ik niet opkom voor mezelf niemand het zal doen

2004, mijn schrijfjaar. Het schrijven van dit soortement dagboek heeft mijn leven gered. Heeft vooral mijn mentale gezondheid gered. Ik zat voor het schrijven van dit ding zo diep in mezelf gekeerd dat ik twijfel of ik er ooit op eigen kracht uitgekomen zou zijn. Ik was zo gewoon geworden me anders voor te doen dan ik me voelde dat het in plaats van een zelfverdedigingsmechanisme verworden was tot een automatisme

2004, het jaar dat onze belgjes afrikaantjes werden,
dat mijn liefste K geboren werd
dat A voor een tweede keer zwanger werd (E denk ik trouwens ook)
Het jaar dat ik sam leerde kennen
het jaar dat mijn vriendschap met Emma bloeide en groeide
het jaar dat ik gezocht heb naar wat ik voor Grido kan betekenen
het jaar dat ik vooral gezocht heb naar mezelf

Wie ben ik?

Ben ik die getikte infertiele madam?

Of dat jonge, grappige collegaatje?

Die vriendin die teveel in zichzelf gekeerd rondloopt?

of nog steeds dat zot geval die niet weet wat ze wil?

Ik heb de voorbije jaren deel uitgemaakt van een groep vrouwen (en mannen) met dezelfde wensen, hetzelfde verlangen en vooral dezelfde pijn. Een groep die in de moeilijkste momenten de meeste steun kon bieden. Echter ook een groep die je afsluit van de gewone wereld.

Ik ben de laatste maanden weggegleden uit dat groepje. Niet in 1 keer, maar gewoon minder en minder langsgeweest. Me minder en minder beziggehouden met de levens van al die verschillende vrouwen die ergens in de cylus zitten waar ik ook zo lang in vastzat.

Nu, naar het einde van een redelijk bewogen jaar besef ik dat ik heel waarschijnlijk nooit meer deel zal uitmaken van dat groepje vrouwen. Ik zal niet snel meer met een nieuwe behandeling beginnen. Wat begonnen is als een lange rustpauze ziet er naar uit dat het zal uitdraaien in een redelijk definitieve stop met behandelingen.

Het feit dat iemand na aan ons hart ons vertelde dat ze zelf niet begonnen zijn aan behandelingen omdat ze zagen wat het met ons leven deed heeft me bevestigd in dit besluit.

Misschien, als er binnen 10 jaar nog steeds geen kind in ons huis rondloopt, kijk ik terug op deze woorden en zal ik misschien spijt hebben dat we nooit verder behandeld hebben.
Maar ergens kan ik me niet voorstellen dat er binnen 10 jaar geen derde partij in dit tweepartijenstelsel voorkomt.

Het doet ontzettend veel deugd om deze woorden neer te schrijven en dit gevoel van afsluiting te voelen. Ik weet zeker dat er nog momenten van twijfel genoeg zullen zijn. Maar deze zullen ook voorbij gaan, net als het jaar dat nu bijna op zijn einde loopt.

2005 staat al op kousenvoeten klaar om de rol van 2004 over te nemen. Om ons weer op een nieuwe 12 maanden durende achtbaan mee te nemen. Laat het maar weer een jaar vol hoogtes en laagtes worden, zo hebben we het gevoel dat we aan het leven zijn.

2005 wordt een beetje een jaar van afscheid. Afscheid van de jaren voor de dertig, wat toch een beetje je jeugdjaren zijn. Afscheid van het medische circuit. Afscheid van Infertiel Brein en Bittere Bitch (dat gaan we toch proberen).
Wat het niet zal worden, is afscheid van een kinderwens. Maar we zullen hard op zoek gaan naar een andere invulling van dat zwanger worden. Misschien wordt 2005 wel het jaar dat we ons in het adoptie-avontuur storten. Of krijgen we in 2005 wel een paar andere rare plannen die we eerst willen uitvoeren.

Voor al diegenen die meelezen, of het nu gewoon is om te weten hoe het met me gaat, of ben je verslaafd aan het leven van een onbekende, of put je op één of andere manier troost uit mijn gedachten... bedankt dat jullie lezen, want ik put hier zelf heel veel troost uit. Geniet van het einde van het jaar!!!

Laat 2005 het jaar worden
waarin vergeten dromen uitkomen
waarin nieuwe dromen gevormd worden
waarin je overwinningen kan vieren zonder te moeten strijden
waarin je gelukkig bent zonder eerst ongeluk te moeten kennen
waarin je tranen met tuiten huilt, zonder verdriet te kennen
waarin je de beste bent, zonder daarvoor de eerste te zijn
waarin je kortweg jezelf bent....

Ik ben zeker zwanger en andere nonsens

P. en ik waren het vandaag roerend eens. Ik MOET wel zwanger zijn. Toen ik onlangs de kans kreeg om mijn dure, veel te dure hospitalisatieverzekering op te geven en voor een vijfde van de prijs een gelijkaardige verzekering via P. zijn werk te nemen heb ik uiteraard niet getwijfeld.

Ik was van plan om vandaag de aangetekende brief naar mijn verzekering te sturen en alles op te zeggen. Naar de bank te gaan en mijn betaalopracht stop te zetten.

Tot ik een mailtje kreeg van P. zijn werk waarin stond dat ik 3 maand op de wachtlijst stond voor ik echt verzekerd was. Behalve als ik zwanger was....dan loopt de wachttijd op tot 8 maanden.

Wat P. en mij gierend van het lachen deed uitroepen dat -ons geluk kennende- ik dan zeker nu zwanger moest zijn!!!!!!!!

Los van deze nonsens begint mijn leventje eindelijk weer wat op zijn plooien te komen. De drukke decembermaand op het werk is eindelijk gedaan. Morgen mijn laatste dag en dan heerlijk 2 weken rust en stilte.

Mijn lijf werkt deze maand alweer iets beter. Heb toch een dag meer hoge temperaturen opgemeten. Wat uiteraard ook aan het feit kan liggen dat ik al een paar dagen grieperig ben.

Heb geen zin om over mijn lijf te zwansen.

Heb geen zin in familietoestanden met kerst

Heb geen zin in het telefoontje dat ik volgens mijn moeder kan verwachten van een oude schoolvriendin omdat er binnenkort een reunie gepland is. Leuk, al die oude gezichten, slapeloos van het leven met kleine babies of dikke buiken.......no thanks

En nu heb ik geen zin meer om verder te schrijven, omdat ik gewoon de pest in heb

Het zal ook wel aan de griepduiveltjes liggen, dus ik kruip nu gewoon beter mijn bed in.

Ik beloof nog eens langs te komen voor ik op reis vertrek

Dag terug aan Anke die weer opgedoken is. Weet dat ik aan jou en Tricky denk tijdens deze fantastisch leuke dagen

kisses

Laat het maar kerst zijn

Kerstmis, altijd mijn favoriete tijd van het jaar geweest. Maar de laatste jaren steeds iets minder. Jaja, ook hier laat het gemis van een kind zich jaar na jaar harder voelen. Net zoals met verjaardagen is het het moment dat je terugkijkt op het voorbije jaar (niet zwanger geraakt) en vooruitkijkt op het komende jaar (hopelijk volgend jaar op z'n minst met een zwangere buik rond de kerstboom).

En ook deze keer zal ik ergens diep vanbinnen een straaltje hoop planten dat 2005 het wonderjaar zal worden. Maar eveneens diep vanbinnen geloof ik er al lang niet meer in.

Vorige weekend waren we op een kerstfeestje van P. zijn werk. Een jaarlijks terugkerend evenement. Waar de koppels die 2 jaar geleden nog vrij en vrolijk met ons aan de champagne zaten nu met zakdoek, jasjes, tasjes en knuffelberen achter kleine opdonders lopen om ze bij de kerstman te krijgen. Die druk in de weer met vochtige doekjes chocoladesmoeltjes afkuisen.

Die je ziet denken waarom ik nog steeds niet met dikke buik rond de tafel sta. Die dikke buik is anders wel voor te zorgen tegen volgend jaar hoor...

Maar, we blijven naar het feestje gaan omdat er toch nog een aantal toffe mensen rondlopen (single mannen ... die misschien binnen 2 jaar me vrouw en kind komen) en omdat we bij het naar huis gaan een gratis kerstboom meekrijgen.

Aja, die kerstboom. Ik ben zondag vroeg opgestaan om brood te bakken, een appeltaart in de oven te schuiven en de kerstboom te versieren. En de hele tijd er niet van kunnen genieten omdat er toch iets aan het plaatje ontbrak

Op de koop toe is er bij mijn ouders ingebroken afgelopen weekend en zijn de klootzakken van dieven met alle kerstcadeautjes gaan lopen.

Over een kerstdrama gesproken

Laat die 24 en 25 december maar snel voorbijgaan, voor mij hoeft het dit jaar niet echt

De finishlijn

Meer en meer (ex)lotgenoten beginnen de eindstreep te bereiken of zijn momenteel met vlaggen, confetti en feestschalmeien over de eindstreep aan het paraderen.

Ik lees op verschillende amerikaanse, engelse en zuid afrikaanse blogs over vrouwen die de weg naar de hel verschillende keren afgelegd hebben. Heen en terug. Om dan eindelijk na veel ellende zo ver te raken dat ze een relatief normale zwangerschap hadden. Om dan toch terug even naar de hel te wandelen omdat ze te vroeg bevielen. Maar al bij al beginnen meer en meer wanhopige gevallen eindelijk over de laatste streep te komen.

En eerlijk gezegd...ik zie het mij niet doen.
Ik zie mezelf geen feestschalmeien bestellen om mijn laatste meters voor de streep en eerste meters achter de streep te laten begeleiden. Ik zie niemand confetti kopen om mij daarmee te overgieten omdat we eindelijk op het punt zijn aangekomen waar al die anderen al zo lang zijn.

Toen we vorige week terugkwamen van het ziekenhuis vroeg ik aan P. of hij ons daar ooit ook zo ziet zitten. Of hij diep vanbinnen het gevoel heeft dat het wel of niet voor ons is weggelegd.

En hij kon niet meer zeggen dan "ik hoop het"...

Ik durf het zelfs niet meer hopen. Ik kan het ook niet meer voelen. Ik kan mijn intuitie niet meer vertrouwen. Omdat ik teveel nadenk. Omdat ik teveel hoop.

Je hebt van die mensen die het gewoon weten. Die weten of iets gaat gebeuren of niet. Die daar rotsvast van overtuigd zijn.
Met alle wil van de wereld...het lukt me niet om overtuigd te zijn dat dit geluk ons ooit zal overkomen. Nochthans zou die zekerheid alles zo veel makkellijker maken.

Maar ondertussen feest ik toch een heel klein beetje mee met de anderen die de finish bereikt hebben. Ik strooi een beetje confetti, geniet van de champagne, laat de feestschalmeien toeteren... en droom van de dag dat ik in het midden van de parade zal staan met dat bundeltje geluk in mijn armen

een vroege kerst

ik ben niet katholiek, noch ben ik katholiek opgevoed. Maar dit kerstliedje werd altijd door mijn moeder gezongen en het speelt sinds gisteren door mijn hoofd (ik heb het ook luidkeels op de fiets zitten zingen ....)


't Is geboren het God'lijk Kind Komt,
herders speelt op uw feestschalmeien
't Is geboren het God'lijk Kind
dat ons allen zo teer bemint

Ik zie een engel die daar gezwind
Dalend over de groene weiden
'k Zie een engel die daar gezwind
Bij hun schaapkes de herders vindt

Schrikt niet, herders, weest blijgezind
Laat uw schaapkes in die valleien
Schrikt niet, herders, weest blijgezind
Daar gij eerst de Verlosser vindt

In een stal ligt dat God'lijk Kind
Op wat stro moet 't zijn leden spreien
In een stal ligt dat God'lijk Kind,
Waar zijn moeder 't in doekjes windt

Hoort, hoe klagende zucht de wind
Jezus ogen zo bitter schreien
Hoort, hoe klagende zucht de wind
Daar Gods lijden op aard' begint

Zondaars boos, weent uw ogen blind
Laat u Jezus niet meer verbeien
Zondaars boos, weent uw ogen blind
Daar Gods lijden de dood verwint

Laten we zeggen dat het mij bijgebleven is door de melodie eerder dan de tekst. Al vindt ik feestschalmeien wel een super grappig woord.

Kato is geboren. 4kilo75 en 52cm baby waar ik al halsoverkop verliefd op geworden ben.

het komt het komt

mijn petekindje is aan het geboren worden, de volle maan heeft zijn werk gedaan
ben zenuwachtig

ieieieieieieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Godverdomme

8 dagen, 8 stomme, idiote dagen. Met 10 zou ik ontgoocheld zijn, met 12 zou ik blij zijn, met 14 zou ik over the moon zijn.
Maar 8 korte dagen....
8 dagen een verhoogde temperatuur. En op dag 9 tuimelt de curve weer naar beneden.
Het feit dat dit betekent dat ik uiteraard weer eens niet zwanger ben doet er niet toe. Ik wil gewoon dat mijn lijf weer werkt. Want op deze manier word ik nooit zwanger.
Op de koop toe heb ik vanmiddag een heel erg belangrijke vergadering en heb ik dus vanmorgen een halfuur voor mijn kleerkast gestaan om te beslissen wat ik moest aandoen. Sexy rok en hoge laarzen? Klassieke broek en klassieke trui? Jeans en coltrui? Haren los in de wind, klassiek opgestoken of 2 lieve vlechtjes?
En dan te denken dat de meerderheid van de mannen aan de vergadertafel vanmiddag homo’s zijn...
Dus uiteindelijk gekozen voor glanzende nachtblauwe broek waar mijn kwabbige hormonenbuik (excuses, excuses ... maar er liggen hier wel overblijfselen van 2 croissants op mijn bureau) niet te veel in te zien is en zacht wit truitje. Lief en klassiek. Ik zal het van mijn fabuleuze verstand en dossierkennis moeten hebben om mijn job te redden.
Zucht...

een zondagnamiddag

Ik zit al een tijdje te tokkelen op de computer en vraag me af of ik een hilarisch stukje zou schrijven of gewoon mijn gedachten op papier probeer te zetten.

Maar die gedachten zijn niet echt vrolijk en optimistisch en dan vraag ik me af of door ze neer te schrijven ik mezelf niet te veel begin te wentelen in het verdriet en de depressiviteit. En of ik niet beter mezelf oppep en nog iets constructiefs ga doen op deze sombere zondag.

Als ik naar buiten kijk ziet het er nochthans helemaal niet somber uit. Het is vrieskoud, maar de lucht is strakblauw en de herfst toont zijn meest prachtige kleuren.

Maar binnen in mijn hoofd is het wel somber. Van een hele periode van vrolijk optimisme begin ik weer te degraderen naar pessimisme en gedachten dat het allemaal de moeite niet waard is.

Uit ervaring weet ik dat deze gedachten wel weer verdwijnen, maar het is toch niet zo leuk. Daarom dat ik eigenlijk dit allemaal niet wil neerschrijven.

Het nieuws van twee dagen geleden over de miskraam van een goede vriendin, en nog veel meer het nieuws dat zij ook al zolang problemen hebben heeft de kraan van de somberheid volop opengedraait. En nochthans weet ik dat zij op dit ogenblik waarschijnlijk al volop bezig zijn met de toekomst, met verder leven, met verwerken. Dus is het stupide dat ik hier ondersteboven ben van het nieuws en het niet geplaatst krijg.

Voor de eerste keer trouwens krijg ik iets niet geplaatst dat anderen overkomt. Dat mijn eigen problemen soms moeilijk in een aangepast kadertje geplaatst worden is begrijpelijk voor mij, maar meestal trok ik mij de problemen van anderen niet zo erg aan. Ik kon ze makkellijk vergeten en met mijn eigen leventje verder doen.

Maar het feit dat deze lieve mensen gelijkaardige situaties meegemaakt hebben als wij en dat ze ervoor gekozen hebben om het allemaal alleen te dragen .... pffffffffff. Uiteraard is het hun eigen keuze. Ik kan ik me niet voorstellen dat ik de voorbije jaren overleefd zou hebben zonder dat onze omgeving er was om me op te vangen, of om gewoon rekening met me te houden. Maar wat ik geleerd heb is dat iedereen deze toestanden op zijn eigen manier verwerkt.

En toch, het zal nu nooit meer hetzelfde zijn. We zullen een nieuw niveau van vriendschap ervaren. Zelfs zonder over dit hele gedoe te praten. We zullen elkaar anders zien. Niet dat dit slecht is. We zullen bepaalde dingen misschien kunnen delen, anderen niet. Maar we zullen het WETEN. En het gewoon weten is vaak al genoeg.

Ik zal waarschijnlijk ook minder zielig doen ten opzichte van hen. En dat is maar goed ook. Zieligeheid is een emotie die ik toch wil afleren.

En in de toekomst zal 1 van ons beide zwanger zijn voor de andere. Of zullen zij of wij een stap verder zitten in een eventueel adoptieproces. Maar ik kan me nu niet meer voorstellen dat dit mij verkeerd zou raken. Zoals ik er ook zeker van ben, dat het hen niet verkeerd zal raken.

Het is ontzettend raar, maar na jaren op verschillende internetfora, gemeenschappellijke IVF clubjes, patiëntenverenigingen en chatsessies met de www.vrouwen-die-IVF-doen.com, lijkt het wel alsof ik nu pas echte lotgenoten gevonden heb. Omdat ik ook andere dingen van hun leven ken? Omdat ze helemaal anders omgaan met deze materie? Omdat ze zijn wie ze zijn? Omdat ik weet dat we samen een toekomst delen?

Het idee dat deze mensen hetzelfde pijnlijke traject doorlopen als wij ... ik kan er niet van over.

Neerschrijven van deze gedachten helpt dus wel. Ik voel me alsof er toch alweer een deel van de berg die ik op mijn schouders draag aan het afbrokkelen is. Misschien volgt er later vandaag toch nog een grappigere noot.

Narrow daylight

Narrow daylight entered my room
shining hours were brief
Winter is over
Summer is near
Are we stronger than we believe?

I walked through halls of reputation
among the infamous too
as the camera clings to the common thread
beyond all vanity
into a gaze to shoot you trough

Is the kindness we count upon
hidden in everyone?

I stepped out into a sunlit grove
although deep down I wished it would rain
washibg away all the sadness and tears
that will never fall so heavily again

Is the kindness we count upon
hidden in everyone?

I stood there in the salt spray air
Felt wind sweeping over my face
I ran through the rocks to the old
wooden cross
It's a place where I can find some peace

Narrow daylight entered my room
shining hours were brief
Winter is over
Summer is near
Are we stronger than we believe?

"Diana Krall"

mindblowing

en toen in het tumult van de vrijdagavond, de vakbondsvergaderingen op het werk, de leuke vooruitzichten van de vriendin die langs zou komen vanavond voor some serious chatting is de wereld even blijven stil staan.

lieve vrienden waarvan we niet wisten dat ze lotgenoten waren hebben onze ergste vrees meegemaakt. Na jaren proberen toch zwanger om het dan te moeten afgeven net op het moment dat jullie het wereldkundig zouden maken.

het besef dat jullie misschien al even lang met dezelfde pijn rondlopen als wij en dat wij steeds op jullie konden steunen bij een ontgoocheling maar wij niet wisten dat jullie hetzelfde meemaakten doet mijn hart en verstand stil staan.

het gaat mijn nochthans redelijk uitgebreide verstand te boven. Het is zo groot dat ik het niet kan omvatten, niet kan bevatten.

ik wens jullie alles toe

ik ben er niet goed van

voor de eerste keer in 4 jaar gaat het eens niet om mij in mijn hoofd. Een nieuwe en niet zo leuke gewaarwording

ik denk aan jullie


de herfst is vandaag officieel begonnen hier

xxx

Vacuum

Ik leef momenteel een beetje in een vacuum wat betreft het onderhouden van mijn geschreven gedachten. Er is maar 1 schuldige en dat is werk werk werk. Dit is niet normaal voor iemand als ik die eigenlijk niet echt gek is van werken.

Maar we hebben de piekmomenten weer overleefd. net genoeg tijd vrij nu om mij voor te bereiden op het volgende piekmoment.

Na een kinderfestival afgelopen weekend (kindjes, balonnen, ouders en kindjes, lieve kindjes, schattige kindjes, schattige kindjes met balonnen, schattige kindjes met losgelaten balonnen, idiote ik op een stoel op een tafel aan het springen naar de losgelaten balonnen) naar het Sinterklaasfeest binnen een aantal weken. Ik heb al mijn lieve collega's die er van uitgaan dat ik dit ga coördineren (ja, sinds de ontslagperikelen ben ik de nieuwe "geef het maar aan haar,zij lost het wel op" geworden) al lik op stuk gegeven dat ik NO WAY de grote organisator ga zijn achter het Heilige Man programma waar werknemers met kinderen op uitgenodigd worden en allemaal leuke cadeautjes mogen kiezen en bla bla bla bla .....

Dat is een zondag die ik NIET op het werk ga doorbrengen.

Naast werkperikelen is er niet veel aan het gebeuren met mijn eigenste ikje. Heb ondertussen 3 sessies bij ons Sabientje achter de rug en slik nog braafjes elke dag mijn homeopatische korreltjes in. Ondertussen is mijn slikgedrag ook aangevuld met visolie capsules en spirulina capsules (algen). Als ik niet oppas krijg ik nog kieuwe als extra bonus ...

Natuurlijk, niet te vergeten, het foliumzuur dat al vier eeuwen en een dag mijn vaste bestelling is bij de apotheek om de hoek. Ik geef eerlijk toe dat ik niet steeds bij dezelfde apotheek ga (wat niet moeilijk is vermits wij er 5 op wandelafstand van ons huis hebben), om niet als een zielige probeerder over te komen. Of om niet de pillenslikker van de buurt te worden.

Het dieet lukt ook vrij aardig. Weinig witte koolhydraten, veel volkoren gedoe. Minimum aan suiker, minimum aan alcohol (woepie!!!!) en geen koffie.

Relaxen en voldoende slaap komt er niet echt van, maar daar probeer ik de komende dagen verandering in te brengen want ik ben heerlijk thuis tot en met zondag.

Thuis, wat valt er daar over te vertellen? Hiep hiep hoera .. mijn moederinstinct is weer even gesust want heb een nieuw fornuis. Zo'n echt, vrijstaand, groot, 5 gasbekkens (met wokbrander), enorme oven, italiaans design, in "den inox". Alleen staat het momenteel als een tang op een varken omdat de rest van mijn 'degelijke eiken vlaamse keuken' er niet bij past. Dus langzaamaan gaan we ook onze keuken aanpakken en er iets nieuws van maken, ook al was dat pas voor binnen een paar jaar gepland. Maar ik kan weer koken naar hart en ziel!

Wat betreft de zwangere omgeving: niet veel nieuws. L. staat op springen, nog een drietal weekjes en de wereld heeft er weer een superkind bij (uiteraard super, vermits ik ahum ahum ahum de meter wordt). Het meterdekentje dat ik aan het naaien ben is bijna klaar. A. zal onhdertussen ook al wat buitenmaatse proporties aangenomen hebben, maar ik moet bekennen dat ik ze al lang niet meer gezien heb. Ik schaam me hier een beetje over en het schuldgevoel begint af en toe de kop op te steken. Maar ik weet dat zij het probeert te begrijpen en dat ze hier flink meeleest en dat ze hopelijk ook beseft dat het allemaal wel in orde komt, ook al lijkt het soms een beetje veraf. Ik mis mijn petekindje wel heel hard ... maar misschien zal hij het later ook begrijpen. De E. die hard aan het proberen is voor een tweede zit momenteel in het buitenland te proberen denk ik.

De mama's dan. Dank Y. voor het doorsturen van de meest leuke foto's! Jullie zien er ontzettend gelukkig uit en daar ben ik blij om. M. en S. zijn 2 uiterst schattige kindjes. Doet me zin krijgen om jullie weer eens in levende lijve te zien.

De afrikaantjes. Ook daar hoor ik alleen maar positief nieuws. Als jullie meelezen, doe de afrikaanse kindjes mijn groeten.

Voila, een kleine update van het leven in vacuum, voor al mijn trouwe fans.

Een mindere noot hier helemaal onderaan. Ik denk heel hard aan Tricky en Anke. Ik hoop dat de stilte gewoon betekend dat ze helemaal ondersteboven zijn van het goede nieuws en niet dat ze van twintig hoog naar beneden gestort zijn wegens alweer slecht nieuws. Als ik er kan zijn voor jullie (die val van 20 verdiepingen heb ik op 1 of andere manier overleefd) dan gillen jullie maar even door cyberspace xxx

zo'n dagje

holadihé, ik ben er nog
geen tijd gehad om te obsessen over mezelf en mijn lijf en mijn word ik ooit mama geratel
geen tijd gehad om veel tijd aan mezelf te besteden, mijn gedachten en gevoelens te analyseren

vorige week is 1 van de directieleden die bij mij werkte ontslagen
morgen wanneer we terug beginnen werken na onze 4 weekenddagen vrees ik dat een andere collega van mij niet meer zal komen opdagen
komt ze wel dan wordt ze in december buitengesmeten
heb ook mijn vorige baas aan de lijn gehad (rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik aan haar denk)over wat er nu weer aan de hand was bij ons ....
de vakbonden zouden een actie moeten gehouden hebben tijdens de première in antwerpen maar heb er niets over gezien of gehoord
heb geen zin om morgen vrolijk naar het werk te gaan
heb ook geen zin om ander werk te gaan zoeken
mijn contract loopt nog tot juni, dus heb nog wel even
misschien toch overwegen om mijn gebazzel uit te geven
(heet van de naald: heb een vraag gekregen om mijn schrijfsels uit te geven ... best grappig)

op de koop toe kan ik me eigenlijk geen dag verlof veroorloven (en ik kan ook niet gaan werken, want 2 november is bij ons ook een officiële feestdag, dus gebouw is gesloten) omdat ik massief veel dingen moet afwerken tegen zondag

en tegen maandag de 15de vermits ik volgende week verlof neem om mijn keuken te schilderen

en naast dit alles is het vandaag verkiezingen in dat grote land aan de andere kant van het water. wat me toch een beetje zenuwachtig maakt.
heel erg zenuwachtig eigenlijk. en een beetje emotioneel

De slachtoffers van Bittere Bitch spreken

Zoals ik gisteren al schreef is de bittere bitch in mij aan het slijten. En is Bittere Bitch een fenomeen dat niet door iedereen begrepen wordt. Zo kreeg ik vandaag een mailtje van een oude vriendin. 1 van de slachtoffers van Bittere Bitch.

Ik begrijp dat ze zich gekwetst voelt, want ik zou nooit aan de ontvangende kant van mijn bitterheid willen staan. Ik weet dat de dingen die ik in mijn bittere buien denk verschrikkelijk zijn, asociaal en gewoon niet mooi.

Maar, ik heb een tijd geleden ook beseft dat die bitterheid uit mijn lijf moet. En van de honderden opmerkingen die BB ooit gedacht heeft, heb ik er helaas eentje uitgesproken ten opzichte van die ene vriendin. Maar daarvoor had ik dan ook mijn blog opgestart. Om die bitterheid te kunnen ventileren. Lezen op eigen risico noemen ze dat dan. Maar toch, ik begrijp dat het niet makkelijk moet zijn om jezelf te herkennen in de bittere storm die soms losgelaten wordt.

Dus inderdaad... ik heb die ene vriendin echt te kort gedaan. Na 4 jaar onbegrepen onvruchtbaarheid (hip hip hoera, die mijlpaal komt er binnenkort ook aan voor ons) hebben zij eindelijk een ivf gedaan. En het was mirakels van begin tot einde. Uiteraard met de hoofdprijs der hoofdprijzen... een zwangerschap en ondertussen een zoon van een paar maanden oud.

En daar sta je dan. We waren met ons tweetjes zowat de enige overblijvers op dat stomme ‘ik probeer zwanger te worden en het lukt niet’ eiland. We waren geen ivf maatjes, want ik zat ondertussen al hoog en breed bij de gevorderden, maar toch... het was wij tegen de rest.

En ik wilde mijn ivf kennis delen. Ik ging er eerlijk gezegd van uit dat het zoals bij zo velen niet zomaar van de eerste keer zou lukken. Maar zowel zij als 1 van de andere overblijvers hadden op hetzelfde moment dat felbegeerde ticketje in de hand na 1 keertje ivf-en.

En ja, sorry, maar dan valt de hemel op je hoofd. Uiteraard ben ik blij geweest voor hen. Maar uiteraard, en lievekes... onderschat dit niet, ben ik razend geweest, stikjaloers, kwaad, triest, ontzet; heeft dit meer pijn gedaan dan iemand zich ooit kan voorstellen.

En op zo’n momenten zoek je naar de beste manier om jezelf te beschermen. En soms is dat gewoon doen alsof datgene wat pijn doet niet bestaat. Alsof er nooit die ene lotgenoot is geweest die er altijd voor me was, steeds attent een sms-je of telefoontje over had als het minder met me ging. Ik weet dat het niet getuigt van grote moed of dapperheid dat ik gekozen heb om te vluchten uit onze relatie.

Maar het is godverdomme zo moeilijk. Hoe kan je iemand recht in de ogen kijken en doen alsof er niets aan de hand is, terwijl je de meest lelijke dingen denkt en er binnenin je een vuur brandt dat al je organen doet smelten? Hoe kan je de vrolijke, lieve vriendin van vroeger zijn als dat ene ding wat haar zo gelukkig maakt nu net het ene ding is waar ik zo hard naar hunker?

Jezus... ik ben al blij dat het me lukt om normaal om te gaan met de zwangerschap van L. die nu op het einde loopt. Dat ik zonder al te veel pijn en eigenlijk met vertedering kan kijken naar de voorbereidingen. Naar het ontcijferen van de werking van de nieuwe maxi cosi, naar het in elkaar proberen steken van de buggy, naar het ouderlijke geluk dat als een nevel rond hun huisje hangt.

Want ook dat is niet altijd evident. Het zelf onvruchtbaar zijn en proberen te bestaan in een wereld vol zwangere buiken en kleine kinderen is gewoon moeilijk. Er zullen best vrouwen zijn die hier geen probleem mee hebben. Maar bij mij werkt het zo niet.

Ik doe elke dag mijn best om te overleven en het spijt me dat ik daardoor soms mensen tegen de schenen stamp. Maar lieverds, geef het tijd. Hecht niet teveel waarde aan de razernijen van BB. Het is stoom die afgelaten moet worden, meer niet. Geniet van jullie geluk... en ergens op het pad naar weet ik veel waar zullen we elkaar weer tegenkomen. Zeker weten.

Want ik wens het niemand toe, de gevoelens die mij het laatste jaar overspoeld hebben, de gevoelens van machteloosheid, van woede, van frustratie, van mislukking. En laat me deze gevoelens alstublieft verwerken op mijn manier. Weet dat ik jullie nooit heb willen kwetsen, maar dat het niet makkelijk is om deze weg af te leggen.

Accu: (accumulator) (Lat.) m. (-toren, -s).

Ben dus vorige week naar een accupuncturiste/homeopathe geweest. Na het beginnen lezen van The Infertility Cure heb ik besloten eindelijk eens een afspraak te maken. Het boek is ontzettend leerzaam als je into this kind of thing bent.

De schrijfster gaat uit van het feit dat als er anatomisch niets mis is met de vrouw en er bij de man geen verminderde vruchtbaarheid gevonden is, dat er dan geen enkele reden is waarom er geen zwangerschap bekomen kan worden. Zoals in zovele oosterse filosofieën gaat het allemaal over evenwicht en balans. En eerlijk gezegd .. dat klink nog niet zo stom. De voorbije 3 jaar hebben mijn evenwicht en balans serieus verstoord. Wat zich nu uit in een cyclus from hell.

Ok, dus ikke naar ons Sabientje (dit wordt de naam voor deze externe kracht die mijn lijf weer in balans moet krijgen). Nadat Emma haar had goedgekeurd was het vorige week mijn beurt om eens langs te gaan.

Het was ... fascinerend. Ze was zelf niet zo spraakzaam, maar stelde ontzettend veel vragen die op het eerste zicht niet altijd verband hielden met mijn lijf. Na een eerste onderzoekende gesprek gingen de vragen door terwijl ik rustig op de behandeltafel lag met naaldjes die overal uitstaken (je voelt daar dus helemaal niets van). Blijkbaar had ze na de vragenronde reeds een eerste conclusie getrokken, want buiten terugkerende naaldjesbehandeling heeft ze mij ook een homeopathische kuur voorgeschreven. Ik smelt dus de laatste 3 dagen bolletjes tinctuur van Sepia onder mijn tong. Sepia wordt als ik het net mag geloven toegepast voor volgende “kwalen”
Toepassing
- - Overgangsklachten;
- nervositeit;
- depressie;
- chronische ontstekingsprocessen van de inwendige vrouwelijke geslachtsorganen;
- huidontstekingen die met blaasjesvorming
- overmatig transpireren;
- lichte leverontstekingen.

Bij katten wordt sepia in verband gebracht met baarmoederproblemen ....

En bij paarden verbetert het de functies van de vrouwelijke geslachtsorganen ...


Ik ben dus ontzettend benieuwd wat en hoe. Ons Sabientje heeft nog niet door dat ik haar de volgende keren de oren van het hoofd ga vragen, maar daar leert ook zij wel mee leven.

Katflap

Onze kater is sinds afgelopen weekend de trotse eigenaar van een eigen deurtje in de keukendeur. Allemaal goed en wel, maar onze kroost weigert daar gebruik van te maken. Het is namelijk oneindig veel makkelijker om gewoon je strot open te zetten, een klaaglijk miauwen voort te brengen zodat onze trommelvliezen barsten en met opzettelijk zielige katte-oogjes aan het raam te gaan zitten, zodat onze weerstand smelt. En we dus gewoon weeral de deur of venster open zetten of ... stel je dit voor ... het kattenluik zelf openduwen zodat meneer rustig naar buiten kan stappen.

Dit herhaalt zich gedurende de nacht nog een paar keer. En wij komen daarvoor uit ons bed, echt waar.

Dat doet mij vermoeden dat opvoeden niet altijd even makkelijk is en dat het heel erg nobel is om aan zo’n babyproject te beginnen vol goede voornemens en principes. In realiteit krijg je waarschijnlijk wel eens het deksel op de neus (of de katteflap op de snorharen).

Los van onze slecht opgevoede kater draait mijn twijfelende brein tegenwoordig weer eens overuren. Voornamelijk ’s morgens op de fiets op weg naar het werk. Het lukt me trouwens nog altijd niet om een kindervrij moment of parcours te bedenken. Kom ik de fietszitjes niet gevuld met kinderen tegen, dan wel de mama’s en papa’s met lege kinderzitjes. En tegenwoordig vooral papa’s met buggy’s. Denk dat er veel nieuwe mannen in mijn buurt wonen.

Dan denk ik dat P. en ik misschien helemaal niet klaar zijn voor kinderen. Nooit meer lang uitslapen op weekenddagen, nooit meer bewust niets doen, terwijl de afwas torenhoog gestapeld is, we geen kreukvrije kleren meer hebben en alle planten aan het doodgaan zijn door gebrek aan water. Zie ik dat wel zitten om mijn hele leven te laten draaien rond iemand anders? Om er altijd te zijn voor dat leventje? Om in een routine te vervallen van crèche, onthaalmoeders, werk, opvang op school .....

Maar dan denk ik ook dat dat gewoon excuses zijn die mijn ontgoochelde brein tevoorschijn tovert. Om toch te kunnen zeggen dat we het eigenlijk niet zooooo erg vinden dat er geen kindjes in ons gezin zijn.

Het is natuurlijk ook zo, dat als kinderen krijgen te lang begint te duren, je gewoon overdreven veel tijd hebt om je keuze in vraag te stellen. Wanneer je kort na het stoppen met de pil zwanger raakt, dan komt het niet meer in je op om de situatie in vraag te stellen. Wat waarschijnlijk veel beter is voor je geestelijke gezondheid.

Los van de twijfels of deze oermoeder eigenlijk wel mama wil worden, heb ik het gevoel dat mijn bitterheid aan het slijten is. Ik heb geen energie meer om in Bittere Bitch te steken. Toch niet full time. Ik heb nog wel wat personen in mijn omgeving die juist datgene kunnen zeggen dat Bittere Bitch tot leven wekt. Helaas zijn dit meestal mensen die ik best wel graag heb en weet ik dat ze het uit de goedheid van hun hart zeggen , bla bla bla bla bla ....

En het zijn raar maar waar, juist de mensen die ik graag heb (en waarvan ik verwacht dat zij mij graag hebben) die mijn bitterheid het minst begrijpen. Waar ik me bewust inhou om Bittere Bitch volledig los te laten omdat ze het gewoon niet begrijpen ...

Ik weet dat Bittere Bitch vaak zeer kwetsende opmerkingen kan maken (bij de opmerking dat iemand mij haar zwangerschap nog niet wou vertellen omdat we met verlof waren en ze mijn verlof niet wilden verprutsen .... springt Bittere Bitch in actie om te antwoorden “dus verpest je nu maar direct mijn hele leven?”). Dus laat ik haar meestal enkel razen in mijn hoofd. Wat ook niet gezond is. Maar mag ik erop vertrouwen dat de mensen mij nog graag gaan hebben als ik ze met een paar welgemikte opmerkingen de grond in hamer?
Moeten mensen dat zo maar begrijpen, omdat ik nu toevallig niet zwanger raak?

Ja en nee waarschijnlijk.

Ja, het is een feit dat mensen die het allemaal zelf meegemaakt hebben beter omkunnen met deze bittere opmerkingen. Omdat ze weten vanwaar het komt. Omdat ze weten dat niet zwanger worden je raakt in een deel van je wezen dat zo ontzettend veel pijn doet. Omdat ze weten dat deze bittere opmerkingen een schreeuw naar de buitenwereld zijn, een schreeuw om hulp, om begrip, om een troostend woord, om een manier om van deze pijn af te raken.

Nee, bitter zijn is niet de beste oplossing om deze pijn te doen ophouden. Maar het is soms zo makkelijk. En in periodes waar de pijn alles overheerst doet het deugd om opmerkingen te pareren met je bittere zwaardslagen. Maar waarschijnlijk is het maar goed dat deze zwaardslagen enkel in je eigen hoofd inhakken, want ze doen meer slecht dan goed wat betreft vriendschappen. Denk ik dan toch ...

Los van dit alles heb ik de laatste dagen ook aan Anke en Tricky gedacht. Hoe gaat het met jullie? Nood aan een welgemeende proficiat of eerder wat gezelschap nodig van Bittere Bitch? Jullie weten dat ik het weinige dat ik kan doen, wil doen om “alles weer beter te maken”? Of dat ik met plezier zal meefeesten als jullie deze keer goed nieuws te melden hebben. Misschien hierbij zeggen dat ik met geen mogelijkheid mails beantwoord krijg via mijn hotmailadres. Maar dat ik dus meegeduimd heb de afgelopen dagen. Ik hoop snel goed nieuws van jullie te horen.

Een mededeling van het management

Ok baarmoeder, eierstokken en eileiders. Hypothalamus, lever en nieren. Fabrieken van hormonen, slijm en bloed. Luister goed! Vanavond worden jullie geëvalueerd door een externe firma. Het slecht samenwerken van deze departementen dat nog nooit geresulteerd heeft in een afgewerkt product moet gedaan zijn. Gedaan met de excuses over slechte leveringen, planningen en stress op de werkvloer. In deze dagelijks veranderende economische samenleving moet er efficiënt gewerkt worden met als enige doel dat afgewerkte product dat van de band moet rollen. De externe firma die jullie assesment gaat uitvoeren zal niet lijken op eender welke externe dienst waar we in dit bedrijf al kennis mee gemaakt hebben in het verleden. Deze outsourcing zal vreemd aanvoelen. Er zullen ons vreemde dingen gevraagd worden.

Ik weet dat vorige assesments gebeurden met een radiografische doorlichting van de baarmoeder en eierstokken afdeling. Deze departementen hebben bewezen dat er met hun werking an sich niets mis is. Bronnen van eerdere onderzoeken doen ons echter geloven dat er een groot tekort aan samenwerking en collegialiteit bestaat.

Deze nieuwe doorlichting zal het gevoel geven minder ingrijpend te zijn. Het zal voelen als een paar kleine speldenprikjes. Maar deze speldenprikjes zullen hopelijk grote gevolgen hebben voor de productiviteit van deze firma.

Drie en een half jaar proberen en nog kan dit bedrijf geen concrete resultaten voorleggen. Dit volledig biologisch, milieuverantwoord en intelligent management begrijpt er niets meer van. Het moet gedaan zijn met slechte resultaten, povere rapportering, onnodige lekkages en fouten in het productieproces.

Ik weet dat de verschillende departementen al verscheidene keren doorgelicht zijn en elk op zich goede resultaten kunnen neerleggen. Hypothalamus zorgt er voor dat de nodige waarden in hormonen op het eerste zicht gehaald worden. Hypothalamus heeft hiervoor ook bijscholing gekregen onder de vorm van osteopatische massages.

Eierstokken, ook jullie doen het werk dat gedaan moet worden. Onder hevige stimulatie van buitenaf hebben jullie bewezen dat jullie het werk aankunnen. Dat er verscheidene modellen tegelijkertijd aangemaakt kunnen worden en dat deze op het juiste moment verscheept worden. Mits een vertraging van een paar dagen die best door de vingers gezien kan worden

Het eileiderdepartement. Zoals jullie weten is deze firma begonnen met maar 1 werknemer in het eileiderdepartement. Helaas bestaat de mogelijkheid om een tweede eileider aan dit bedrijf toe te voegen niet. Er is ons echter door verscheidene bronnen bevestigd dat de werking van dit bedrijf niet te lijden kan hebben door maar 1 werknemer op deze post. Het feit dat deze werknemer niet op 2 plaatsen tegelijk kan zijn en er daardoor soms materiaal van de eierstok waarmee deze eileider niet communiceert verloren gaat is een spijtige zaak, maar niet te verhelpen (ook al zijn er zeer specifieke management theorieën die beweren dat 1 eileider zowel de linker als de rechter eierstok zou kunnen behandelen ...)

Hoe de werking van de interne dienst van de eileider het doet is ons momenteel niet helemaal duidelijk. Externe onderzoeken doen ons vermoeden dat er hier geen probleem is. Een zeer snelle doorlichting met gekleurd onderzoeksmateriaal bracht geen afwijkingen aan het licht.

Ons zorgenkindje de baarmoeder dan. Wij weten dat er hier maar sprake is van een part time werkkracht. Maar deze part time dienst heeft reeds bewezen meer dan voldoende uren te werken om een full time dienst aan te bieden. Intern onderzoek heeft ook hier geen speciale noden gevonden.

Er doen geruchten de ronde dat het niet kunnen op de markt brengen van een afgewerkt product volledig te wijten is aan onze leverancier van externe grondstoffen. Deze geruchten moeten dringend van de werkvloer verwijderd worden. Onze leverancier is vele malen doorgelicht en onderzocht en levert ons alleen de beste kwaliteit grondstoffen om een eindproduct van superieure afwerking mee te kunnen produceren.

Dit moet ons helaas doen besluiten dat het onze eigen werking is die ons belet om een afgewerkt product op de markt te brengen.

Ik weet dat velen van jullie de externe specialist die we vanavond gaan ontmoeten niet zullen betrouwen. Misschien komen er dingen aan het licht waar niet iedereen tevreden mee is. Misschien zijn er onderlinge factoren waar nog nooit iemand vragen bij gesteld heeft die ondermaats presteren. We weten het niet, maar het is wel de bedoeling dat we dit te weten komen.

Na deze externe doorlichting zullen er veranderingen en herschikkingen moeten doorgevoerd worden. Deze zullen niet altijd voor iedereen goed lijken (ja lever, ik weet dat jij geniet van de regelmatige aanvoer van alcohol grondstoffen, maar ik vrees dat uit de doorlichting zal blijken dat deze overvloed niet altijd de beste resultaten met zich meebrengt). We moeten in het oog blijven houden dat het niet gaat over het welzijn van 1 individu, maar dat we als bedrijf moeten samenwerken om dat beste, top of the bill, meest bekwame, superieur afgewerkte product nu eindelijk eens tijdig geassembleerd te krijgen zodat het 9 maand in de showroom kan staan blinken om dan door een tevreden koper mee naar huis genomen te worden.

Succes troepen, het management staat tot jullie dienst voor verdere vragen en opmerkingen

Prinsesje met de lange haren

Ik ben er weer. Op één of andere manier is het me weeral eens gelukt om op het dak van de wereld terecht te komen. Ik ben happy again. Ik kan er weer even tegen. De zon schijnt, de wolken zijn roze ... zalig!!!

Ok, ik heb ondertussen begrepen dat er diep binnenin mij een kern van intens verdriet zit. Verdriet omdat ik geen mama ben, verdriet omdat het ons niet lukt om dat kleine levende wezentje te maken onder ons tweetjes.
Het intense verdriet dat soms buiten zijn kern treed en mijn hele bloedsomloop besmet om op de raarste plaatsen in mijn lijf op te duiken en heel hard pijn te doen.

Maar er is gelukkig nog genoeg van de oorspronkelijke mij aanwezig om deze kern van verdriet op gepaste tijden weer te omringen met positieve gevoelens waar ik uit opgebouwd ben.

Waarom deze trieste kern weer tot handelbare en leefbare proporties gekrompen is weet ik ook niet. Ben er alleen zeer blij om. Er is blijkbaar een deel van mij keihard aan het vechten tegen de negatieve gevoelens die op de loer lagen de laatste tijd. Er is duidelijk een deel van mij dat zich vast voorgenomen heeft om terug de persoon te worden die met beide benen, voeten, armen, handen, oren en ogen positief in het leven staat. En het is een dapper deel van mij dat zich niet gewonnen geeft wanneer alle andere delen van mij weer in ellende vervallen zijn.

Ik heb er een weekend Parijs opzitten met vriendinnen en het was leuk. Bevrijdend ook, om met een mama, iemand in een relatief nieuwe relatie die nog moet beginnen denken aan kinderen en iemand in een hele lange relatie die het nooit over kinderen gehad heeft te kunnen lachen en kletsen over babynamen, babykwesties alsof we allemaal nog jaren voor de boeg hebben vooraleer we er echt mee geconfronteerd zullen worden.
Ook was het gevoel van “godverdomme, binnenkort is E zwanger van een tweede” ineens voorbij. Ik heb haar en de kosmische vruchtbaarheidsgoden toestemming gegeven om nummertje twee op de wereld te zetten. Als ze deze maand zwanger wordt ga ik toch even staan kijken van mijn inbreng in de zaak. Tot nu toe keek ik verschrikkellijk op tegen het moment dat E. Zou moeten vertellen dat ze zwanger is. En ik zal zeker de dag van het goede nieuws beëindigen met teveel wijn en teveel tranen, maar tant pis .... ik zie het wel zitten.
Het tweede kindje van E zal mij even dierbaar zijn als het eerste, gewoon omdat zij mij af en toe momenten gunt met nummertje 1 die mij zo ontzettend doen smelten (denk aan mezelf en kleine van bijna 2 in de zetel, gezellig tegen elkaar aangekropen een boekje lezen .... het was alsof de hele zetel bedolven was onder de stukken gesmolten hart). Ook al heeft elk van deze smeltende momenten een ontzettend bittere achterkant, toch doen ze me goed.

Momenteel voel ik me goed in mijn rol van suikertante, meter, toekomstige meter, gekke mevrouw in de straat die steeds de tijd vindt om te kletsen en spelen .... Het is een rol die me goed ligt omdat ik gewoon een ontzettend funny iemand ben die kinderen gewoon wel echt leuk vinden (ahum.....)
Helaas zal de pijn die elk afscheid (wanneer de echte mama de kinderen mee naar huis neemt) met zich meebrengt niet afnemen. Maar het is een pijn waar ik momenteel weer even mee kan leven.

Deel van deze positieve houding heeft ook te maken met de nakende bevalling an L, de mama van mijn petekindje. Ik kijk er echt naar uit en wil dit nieuwe leventje een meter geven die hem of haar alle toffe zaken van de wereld kan leren kennen. Ik ben het aan dit prutske verplicht om de beste, liefste, meest fantastische meter ter wereld te worden. Iemand die hem/haar leert dat de wereld niet altijd even lief en makkelijk is, maar dat je met een hoop positivisme al een heel eind ver raakt. En dat je nooit mag vergeten dat er mensen zijn die je graag zien.

Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens.
Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden.
Het blijven spannende tijden ....

hoest, kuch, reutel, slijm

Kleenex
wc papier
papieren zakdoekjes
handdoeken
vitamine C (megadosis)
hoestsiroop
keelpastilles
tijmdampbadjes
donsdeken in de zetel
Maybe Baby in de video
opwarmrestjes van de wokschotel van gisteren
geen personeelsvergadering voor mij vandaag
het geluid van blaffende honden als ik mijn mond open doe

Jawel, er is er hier eentje ziek!!!!

pfff, geen titel

Had gisteren zo’n dagje van rotgevoelens. Zo’n gevoelens waarvan ik dacht dat ze egens onderaan in de onderste lade van de niets bestaande babycommode verstopt lagen.

Mijn schoonzus en net iets meer dan 1jarige nichtje waren op bezoek (tussen haakjes, ik begrijp niet hoe mama’s en papa’s zo makkellijk in maanden tellen. Moet ergens iets genetisch zijn dat in gang schiet wanneer je zwanger bent zeker).

Normaal doet zo’n bezoekje me niets. Maar gisteren wel. Het deed pijn. Ik weet niet waarom en heb geen zin om het te analyseren en naar de oorzaak en/of bedoeling van die pijn te zoeken. Maar het was godverdomme niet leuk.

Ineens had ik weer eens heel sterk het gevoel dat dit niet weggelegd is voor mij (niet de situatie van mijn alleenstaande schoonzus, uiteraard .... die situatie wil ik niet eens). Ik ga geen mama worden. Ik ga nooit mijn liefste P. met liefdevolle ogen naar ons kindje zien kijken. Zo simpel is het ....

Zelf 1 van mijn all time favorit filmpjes, Nothing Hill, deed niets om de pijn te verzachten. Ben niet in bed gekropen met de droom dat Koen Wauters (ja, komaan ... Hugh Grant is echt wel vergezocht ... die ga ik nooit tegenkomen) en ik een gelijkaardig avontuur beleven. Heb heel lang wakker gelegen en ben uiteindelijk in slaap gevallen met een knoop in mijn hart. Een dubbele ...

Ik heb even getwijfeld om dit berichtje te sturen, vermits ik weet dat A. gaat denken dat ze dan beter morgen niet met S. langskomt. Lieve A., JE MOET LANGSKOMEN!!!!!!

Vanmorgen toen ik voor die ene zeldzame keer nog eens op de website van Grido passeerde voelde ik me zo ver afstaan van al die mensen met hun hoop en vertrouwen. Maar ook van hun pijn en verdriet. Het lijkt alsof ik toch een grote stap gezet heb naar “iets anders”, ook al hadden wij 4 maand geleden zo iets van het nemen van een rustpauze voor we onze laatste 3 terugbetaalde IVF pogingen zouden doen. Het lijkt nu geen rustpauze meer tussen pogingen in, maar een nieuw niveau van vechten tegen dat monster onvruchtbaarheid.

Ondertussen ben ik een ontzettend goed boek aan het lezen dat haaks staat op mijn gevoelens van gisteren. Meer daarover later.

Dag verre Afrikaanse vrienden

De eerste dagen na het vertrek vielen best mee. Wij waren al wel eens langer op reis geweest, jullie ook. L. had er zelfs al verscheidene maanden Zuid Amerika opzitten en dat was ook gelukt.

De eerste weekends waren raar. Buurtfeesten, rommelmarkt, boswandelingenweer ... de eerste reflex was altijd “zouden W en L geen goesting hebben om....”

Ondertussen fiets ik voorbij jullie straat zonder dat mijn fiets de gekende bocht naar rechts maakt.

Maar het blijft bizar dat jullie er niet zijn.

En vervanging is ook niet alles:

W en J die willen langskomen en niet begrijpen dat “tussen 6 en 7” op een zondagavond betekend dat ze mogen blijven eten. Dan krijg je van die rare toestanden dat W niet mee is omdat ze met het eten bezig is ????

LVW die in de keuken staat en de pot met snoepjes ziet staan en zich niet kan houden om er eentje uit te pakken. Maar dat is toch niet hetzelfde als weten dat wij de enige snoepjesbron waren voor de andere L. omdat ze het snoepen had opgegeven tijdens onze wintervakanties in ons knusse huisje in de sneeuw.

Groentjes op dinsdag. We hebben vervanging voor jullie deel van de groenten, maar we moeten de reflex “groentendag – samen eten dag” nog een beetje kweken.

En jullie wisten altijd wanneer ik er echt doorzat, zelfs al werd er niet echt veel over “ons probleem” gebabbeld.

Of L. die weet wanneer ik een glaasje teveel op heb en voor de zevenhonderste keer een zelfde verhaal begin te vertellen. Ondertussen lukte het me om dankzij haar glimlachje te weten dat het weer zover was. Hopelijk verleer ik dit niet op 1 jaar.

Of de hopen onzin die W en mijn liefste P konden uitkramen samen. Met als absolute topper het duo Congolezen dat af en toe spontaan opstond.

Wat te doen met de maatschappelijke veranderingen die ik met niemand zo kon bekijken als met W. We waren het niet altijd eens maar hadden door de jaren heen een manier gevonden om leuk te kunnen discussiëren zonder kwaad te worden op elkaar.

Ik moet mezelf nu dwingen om af en toe sociaal te zijn in plaats van te vegeteren in mijn zetel voor de televisie.

Ik heb nu even niemand meer die kan lachen om mijn voorliefde voor series als “Buffy, the Vampire Slayer”.

Maar bovenal mis ik het feit dat jullie een deel uitmaken van ons leven.

En toch, ik ben nog altijd mega trots op jullie dat jullie voor dit avontuur gekozen hebben. Dat jullie jullie laars gelapt hebben aan al die mensen die beweerden dat het niet zou lukken. Dat de verbouwingen niet op tijd af zouden zijn, dat jullie geen project zouden vinden.

En uiteindelijk, een jaar is niet het einde van de wereld. Binnen 11 maand staan jullie weer op Belgische grond.

Ondertussen neem ik genoegen met (meer! meer! meer!) van die grappige mails uit het verre Afrika. Doe de groeten aan Papagekko en babygekko en drink er ene op ons als je ’s avonds uitkijkt over de zon die ondergaat boven het Afrikaanse decor.

XXX

pillen pakken!

Oh, die heerlijke tijden van ongesteld te worden na een mislukte ivf terugplaatsing... Wanneer de emotionele pijn zo zwaar is dat de lichamelijke pijn in het niets verzinkt. Dat waren heuglijke momenten, als je hart zo samengeknepen werd dat het samenknijpen van dat nutteloze orgaan dat men wel eens baarmoeder noemt er niet toe deed.

Maar nu, nu de emotionele poelen opgedroogd zijn slaat de lichamelijk pijn me recht in het gezicht. Afzien, vreselijk!!!!!

Ik zit onder de pijnstillers terwijl ik anders zelden iets neem. Heb buikpijn, hoofdpijn, rugpijn, blaasontstekingachtige toestanden. Ben moe, prikkelbaar, ambetant, neerslachtig.....

Mijn hoofd zit vol watten en mijn creativiteit is opgedroogd, volledig. Ik sukkel verder over de toetsen van mijn toetsenbord om toch iets op mijn scherm te toveren.

Ik bedenk me net dat ik een tijdje geleden tegen mijn osteopaat verklaarde dat ik in het pre-ivf stadium steeds het gevoel had dat mijn perfecte cyclus niet normaal was en dat ik er van overtuigd was dat een onregelmatige cyclus mij veel meer vrouw zou doen voelen.

Amehoela zoals onze noorderburen zouden zeggen!!!! Ik voel me helemaal geen natural woman momenteel!.

Om niet te spreken over de zweettoestanden. Ik ga thuis meteen onder de douche gaan staan en kom er niet meer onder uit. Voel me zo viezig vuil!

Maar heb ook leuke vooruitzichten. Morgen komt A met S op bezoek en binnen 2 weken heb ik een weekendje “vrouwen in Parijs” gepland.

Of dan is er er Y. die me net belde tijdens het typen van dit stukje venijn tegen mijn eigen lichaam ... die echt een schatje is. Ze weet wel waarom. Zij is 1 van de goeie!

Voila, ik hou het hier voor bekeken achter mijn computer en ga op zoek naar verlichting in het herfstweer buiten dat mij garantie een plensbui cadeau doet zodra ik op mijn fiets stap. Zij die doornat gaan worden groeten u!

waarom? daarom!

"I can't do this Sam"
"I know.
It's all wrong.
By rights, we shouldn't even be here.
But we are
It's like in the great stories mr. Frodo.
The ones that really mattered.
Full of darkness and danger they were.
And sometimes you didn't even want to know the end.
Because how could the end be happy?
How could the world go back to the way it was?
When so much bad had happened.
But in the end
It's only a passing thing,
This shadow.
Even darkness must pass.
A new day must come
And when the sun shines
It will shine out the clearer.

Those where the stories that stayed with you.
That meant something.
Even if you were to small to understand why.

But I think mr. Frodo
I do understand.
I know now.

Folk in those stories
had lots of chances of turning back.
Only they didn't.
Because they were holding on to something."

"What were they holding on to Sam?"

"That there's some good in this world mr. Frodo,
and it's worth fighting for."

(Samwise Gamgee en Frodo Baggins in Lord of the Ring, The two towers)

All the leaves are brown ...

Ironisch dat ik al twee dagen met een nummer van 'The papas and the mamas' in mijn hoofd zit?

Pfffff, het is me een drukte geweest. Hard gewerkt, maar we hebben het overleefd. Ik heb mijn hoofd en mijn job nog. Mijn slaap en gezondheid hebben er even onder geleden, maar dat komt wel weer goed.

Gisteren alweer eens een beslissing genomen. Het gaat namelijk niet zo goed met mijn lijf. Eergisteren had ik opnieuw te vroeg bruinverlies. Nu ik al enkele maanden planvrij ben is het mij echt gelukt NIET obsessief met mijn cyclus bezig te zijn. Ik weet wel wanneer we ongeveer in het midden zitten, omdat mijn lijveke dat nogal redelijk goed aangeeft. En ik weet ook ongeveer wel wanneer het einde der dagen in zicht is, omdat vier weken tellen ... zeg nu zelf, moeilijk is dat niet.

En toch ben ik nu al drie maand verrast als het einde zich aankondigt. Eerst te vroeg, vorige maand te laat en deze maand weer veeeeeeeeeeeeeeeeeeels te vroeg. Ik zeg nu niet dat ik mijn ovulatie op de moment, minuut, second kan bepalen, maar ik ken deze 1m66, 70 kilo wegende materie ondertussen toch al een goede 29 jaar. Van die 29 jaar ben ik zeker drie jaar bezig geweest met deze 1m66 en 70 kilo wegende materie te onderzoeken op baarmoederhalsslijm (is even yukkie als het klinkt), basale ochtendtemperatuur te nemen (klink even idioot als het is) en deze materie te laten plassen op allerlei staafjes die de ene dag blauw en de andere dag roze moeten kleuren of net niet.

Dus mijn ei, dat springt ergens tussen dag 14 en dag 17, wat wel ok is. Maar dan komen mijn rode vrienden het feest verstoren tussen dag 21 en dag 26. Dus, in het slechtste geval zitten er maar 4 dagen luteale fase tussen. En dat, liefste vriendjes, is veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te weinig. Elke goede internet search vertelt je dat het minstens 10 dagen moet zijn, anders kan je die hoofdprijs (euh ... zwanger worden dus) wel vergeten.

Dus, deze maand waren we weer veel te vroeg. Hoh, ik ben nog niet ongesteld, maar ik heb zo'n bruin (ha.ha.ha.) vermoeden dat het voor zeer binnenkort is.

Jaren geleden was dit een goed teken. Wow, bruinverlies ver voor ik eigenlijk ongesteld moet worden. Yess!!!!!!! de fameuze innestelingsbloeding!!!!!!!
Ondertussen geloof ik al lang niet meer in kabouters, sprookjes en innestelingsbloedingen. Mijn lijf heeft het gewoon weer even veel te snel opgegeven.

Dus gisteren naar de apotheek voor .... teunisbloemolie. Joepie, terug naar af. Voor de vruchtbaren of niet zwangeren ... teunisbloemolie is echt iets voor de beginners. Jezus ... teunisbloemolie is het wondermiddel voor die clubjes vrouwen die gemiddeld 3 maand aan het proberen zijn en beginnen panikeren. Iedereen gaat dan als een gek aan de teunisbloemolie en de helft wordt zwanger ... hip hip hoera. Teunisbloemolie zou ervoor zorgen dat je cyclus gereguleerd wordt en dat je pms minder wordt.

Dus weer naar af. Weer naar het eerstehulpmiddeltje. Deze keer echt voor de reden dat het bedoeld is .. dit lijf weer een beetje reguleren.

Maar no way dat ik nu weer andere beginnerstrucjes ga beginnen uithalen hoor (zoals op je hoofd gaan staan na het vrijen - geen warme baden nemen na de mogelijke conceptie - vitamienen bij de vleet slikken - en de beste aprilgrap ooit ... kilo's pompelmoezen beginnen eten).

Dit lijf doet nog even verder met het dieet van teveel koffie en wijn. Joehoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nee serieus ... had al ergens in mijn achterhoofd een berichtje geschreven met als titel "Last of the summer wines" (is zo'n grappige BBC reeks over een bende oude mannen)om mijn drinkgedrag eens aan te kaarten. Ik geef het toe en ben me ervan bewust dat ik bij momenten te veel wijn drink. En ik kan daar verschillende excuses voor bedenken, maar the bottom line is dat het gebeurd en dat ik daar niet blij mee ben. Dus van tijd tot tijd probeer ik dat weer een beetje af te bouwen.

Momenteel heb ik weer verschillende ontgiftingsdrankjes en theetjes gekocht en gaat het weer even de goede richting uit.

Nu niet dat ik alcoholieker ben he mensen! Maar toch, teveel is te veel.

En best dat ik een beetje op mijn slechte gewoonten begin te letten. Vanmorgen kreeg ik namelijk een mailtje van Amazon.com dat mijn bestelling verscheept was en er aan kwam. Ik heb 2 heel interessante boeken besteld in het verre Amerika en ben heel erg benieuwd wat dit met zich mee gaat brengen. Ik voel me klaar om mijn vruchtbaarheid als een totaalplan tot verbetering van mijn lijf en leden te gaan bekijken. En die boeken zouden mij daarbij moeten helpen. Het zijn zo net nog geen zelhulpboeken ala Bridget Jones, maar toch relatief medisch onderbouwde schrijfsels.

Jullie horen er alles over wanneer ik er aan begin.

Van je moeder moet je het hebben

Tussen het drukke werken dit weekend ben ik ook naar een familiereunie geweest. Een ver familielid had zich een paar jaar bezig gehouden met de stamboom van de familie van mijn grootmoeder langs vaders kant. En zaterdag was het grote familiebijeenkomst.

Holadihé ... was me dat een rare bedoening. Voor de mensen die in de regio Mechelen wonen, heel deze bende staat de komende dagen in Het Laatse Nieuws ... kunnen jullie raden wie ik ben?

Maar, deze opmerking van mijn moeder wil ik jullie niet onthouden:

Wij waren bij de eersten, wat ons het ongelooflijke voordeel gaf om iedereen die binnenkwam te "keuren". En mijn moeder was de aanwijzer van dienst: "dat is een nicht van papa, de dochter van nonkel Fons, en dat is een achternichtje van de X kant van de familie ....." En dan de piece de resistance "dat is daar nog een nicht van papa ... ja, die kunnen ook geen kinderen krijgen"

LAp, recht in mijn gezicht. Dat heeft ze dus zo'n 5x herhaald. Die konden OOK geen kinderen krijgen.

Danku mama voor de vote of confidence ....

One busy chipmunk

oeps, druk druk druk druk.
Weet niet meer hoe mijn huis er uitziet, weet alleen nog de weg naar mijn bed. Vanmorgen er uit .... vanavond als ik gedaan heb met werken er weer in. En morgen op 8u weer op het appel. Hip hip hoera voor de opening van het culturele seizoen!!!!

Ondertussen ben ik ook volop aan het ovuleren. Maar door de drukte dus niet echt veel kans to get jiggy with it. Geen kans op zwangerschap deze maand. Daar kunnen we ook wel mee leven, voor 1 keertje ;o)

Oeps, afsluiten, mijn negen uur afspraak is gearriveerd. Nog snel een slok koffie en de kruimels van de croissants van mijn bloes vegen en we kunnen er weer invliegen (moet ik nog de nadruk leggen op het feit dat gezond eten de laatste dagen ook onmogelijk is??? Laat maar komen de koffie en de opwarmmaaltijden)

La Tristesse

De tristesse komt en gaat. Gaat momenteel weer even, maar zal de volgende dagen waarschijnlijk wel eens terugkomen.

Deze tristesse wordt niet aangewakkerd door het zien van gelukkige jonge ouders met de allerliefste kinderen of door de reeds aangehaalde papa's met kinderzitjes op de fiets, of door de bolle buiken die nu weer netjes verstopt worden onder wijde truien en dikke jassen.

Nee, het is een tristesse die in mijn botten gekropen is de laatste jaren en af en toe de kop opsteekt.Het is een gevoel dat mij vroeger volkomen vreemd was, maar dat de ontgoochelingen van de laatste jaren aangestoken een aangewakkerd hebben.

Onlangs probeerde ik mezelf te plaatsen in de verschillende fasen die in een rouwproces aanwezig zouden moeten zijn.

Ten eerste heb je de shok en ontkenning: daar heb ik eigenlijk nooit veel last van gehad. Sinds ik doorhad dat zwanger worden niet gemakkellijk zou gaan is er nooit een moment geweest dat ik dit niet wou inzien. De bewijzen lagen duidelijk op tafel. 3 jaar na de eerste pilvrije vrijpartij heb je het wel door. En echt geschokt was ik ook niet. Eerlijk gezegd vond ik het best spannend dat wij een ivfje zouden gaan doen.

Na de ontkenning zou de onderhandeling met het lot moeten volgen. Een periode waarin je je pijn probeert op te delen in handelbare onderdelen. Een periode gevuld met goede voornemens en nieuwe projecten. Een periode waarin je jezelf toelaat de ene dag volledig door je verdriet in beslag genomen te worden met de belofte aan het lot dat morgen alles weer beter zal zijn. Je onderhandelt heel hard om toch maar een betere uitkomst van je situatie te bekomen. Bij mij was dat niet anders. Als ik nu eindelijk eens die 10 kilo teveel zou verliezen, meer zou gaan sporten, een andere job zou zoeken ... dan wordt ik misschien toch zo zwanger.

Op de derde plaats vinden we woede. Oh god, die periode ken ik zeer goed. De withete, stekende, pijnlijke woede tegen alles en iedereen. De woede tegen anderen die zonder problemen zwanger worden, de woede tegen mijn lichaam dat niet wil doen wat anderen al jaren doen, de woede tegen mijn relatie, de woede tegen mijn vriendinnen, tegen mijn werk, en vooral tegen mezelf. Waarom kon ik zo goed als alles behalve dat stomme zwanger worden. Woede tegen alle goedbedoelde commentaar, tegen iedereen die kwam opdraven met dé oplossing. Tegen de zon die scheen als ik alleen maar regen wou, tegen de regen die met bakken neerviel als ik een beetje zon nodig had. Tegen de vriendinnen met kinderen die over andere dingen praatte en tegen de vriendinnen met kinderen die alleen maar over hun kinderen praatte. In zo'n periode is het moeilijk om iets goed te doen, dus bij deze sorry voor al die mensen die het gevoel hebben nooit goed te kunnen reageren tegen mij.
Bij momenten voel ik dat ik uit deze fase aan het geraken ben, maar andere momenten voel ik me er face down weer invallen.

Na woede gaan we over tot depressie. Om de pijn niet te voelen kom je in een zwart gat terecht.Als je maar helemaal niets doet, dan voel je ook de pijn niet meer. Mijn tristesse van de laatste dagen is waarschijnlijk helemaal in deze fase te plaatsen.

En uiteindelijk als je in en uit al deze fases gesukkeld bent zou de aanvaarding moeten komen. Alleen lijkt deze bij momenten zooo ver heen.

En weet je wat heel deze rouwperiode zo grappig maakt? Deze 5 stappen neem je niet gewoon de een na de ander om uiteindelijk zeker weten bij de aanvaarding te komen. Neen, je strompelt van de ene fase in de andere om om de zoveel tijd weer eens naar een vorige fase terug te keren, zonder de zekerheid dat je ooit de pijn zal leren aanvaarden een een plaats zal kunnen geven in je leven.

Verdorie, weer iets dat je niet zeker kan weten. Waar is verdomme die glazen bol als je hem nodig hebt??????

Ik ben een zacht ei

Het is officieel: ik ben een zacht ei, een watje, een mietje, een sissy .....

Ik ben iemand die bijna nooit het slechte ziet in mensen. Veelal ben ik nogal naief. En vandaag heeft een collega dat 100% tegen mij gebruikt. En ik heb me gewoon laten doen.

Ik moest gisteren 1700 folders de deur uit krijgen en deze moesten dus allemaal een adresetiket krijgen. Nu zou ik dit niet zelf hoeven te doen. Eigenlijk moet ik hier andere mensen voor aan het werk zetten. Maar ik ken mijn collega's op de receptie en weet dat ze hier gerust een week over kunnen doen. Dus heb ik tussendoor zo'n 1000 etiketjes geplakt. En mijn collega op de receptie deed zijn deel.

Toen ik gisterenavond naar huis ging was er nog een hele lieve collega die toch de boel moest open houden tot 22u en dus voorstelde de resterende folders van een etiket te voorzien als hij tijd over had.

Vanmorgen zie ik mijn 'klote' collega van de receptie die ijverig alles aan het frankeren is. Hij wou eerst frankeren op etiketten, maar vond dat toch teveel werk. Waarop ik voorstelde om te helpen, maar het ging wel lukken.

Noot van mezelf: ik was dus echt wel van goede wil. Ik ben niet zo iemand die neerkijkt op de mensen die een andere functie uitoefenen dan de mijne.

Maar het was niet nodig.

Nu moet je weten dat ik op een dag zo'n 30 keer voorbij de receptie kom en dat als de receptionist een boodschap voor mij heeft hij niet moet wachten tot ik 's avond het gebouw verlaat.

Even na 5 kom ik van een afspraak met een fotograaf en verschiet mijn 'klote' collega. Hij dacht dat ik al naar huis was. Even later zag ik waarom. Hij had zo'n 50 vellen met etiketten in mijn postbakje gepropt. Toen ik vroeg wat de bedoeling daarvan was zei hij doodleuk dat hij gisteren geen folders meer had. PUNT!

Was het nu godverdomme zo moeilijk geweest om tijdens 1 van de 30 keren dat hij mij gezien heeft te vragen of er nog folders waren?

Nadien kwam ik te weten dat hij zelfs morgen niet eens moet werken en dus alles gepland was. Nu laat hij zijn collega er voor opdraaien, gewoon omdat hij geen goesting meer had.

En ik, STOM ZACHT EI!!!!!!! heb niet eens iets gezegd! Ik stond zo met mijn mond vol tanden dat ik niets wist te zeggen.

Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, en nu weet ik wel wat te zeggen.

ZOu ik zo rancuneus zijn om die adressen nog een dagje te laten chambreren op mijn bureau en ze vrijdag onder zijn neus te duwen?????

Zoals te lezen in Het Laatste Nieuws

Véronique De Cock is zwanger.
Holadihé, dat is niet echt interessant te noemen en dat is ook niet onmiddellijk nieuws.

Dit weekend had ik eindelijk eens tijd om alles rustig aan te doen. Dus zaterdagochtend met koffie, krant en boekje in bed blijven liggen (wat we niet zouden kunnen als we kinderen hebben, hip hip hoera).

Toen ik aan de krant wou beginnen zei P. dat ik het interview met Veronikske beter niet zou lezen.

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat moet je dus niet tegen mij zeggen.

Ik heb het dus wel gelezen.

Voor diegenen die nog niet afgedaald zijn tot het lezen van stupide verhaaltjes over BV's: Veronique is zwanger na 3 jaar proberen. Of er wel of niet een probleem was kom je niet te weten. Wel dat ze 1x hormonen genomen heeft, maar dat ze na 10 dagen alles de vuilbak ingekieperd heeft omdat ze er helemaal zot van werd.

En dan, het moment suprême .... ze heeft foert gezegd, gedaan er mee, het hoefde niet meer ...
En je raadt het al, drie maand later was ze zwanger.

Nu hoor je die verhalen meer en meer de laatste tijd. Alles geprobeerd maar pas zwanger toen ze het opgegeven hadden. Op Grido was er ook nog zo iemand. Toen we het niet meer aankonden en er mee stopten waren we ineens zo zwanger.

Leuk.

Als die oh zo onverwachte zwangerschap optreedt maanden of jaren na het FOERT moment kan ik er nog een beetje inkomen. Dan zal de weggevallen stress er misschien iets mee te maken hebben.

Maar de vrouwen die zwanger worden binnen de drie maand na het stoppen met alles ... heck no, daarvan geloof ik niet dat ze er niet meer mee bezig waren.

Als je jarenlang met je lichaam bezig geweest bent, je hormonale tendensen stevig in kaart gebracht zijn en je je gyne met de voornaam aanspreekt ... dan vergeet je dit niet in drie maand. Toch?

Of ligt het aan mij? Wij zijn nu aan onze 4de maand na de laatste IVF. Om te weten op welke dag ik zit moet ik even beginnen tellen, dus dat is goed. Maar toch. Dat zwanger worden, kinderen willen...zit nog volledig in mij. Dat gaat er niet zo maar even uit. En nog steeds denk ik bij veranderingen in mijn lichaam eerst aan stel dat ...

Zoals daarnet: ik kreeg ineens vreselijke buikpijn. Eisprong, cyste, eierstokken .... vooraleer ik dacht aan teveel gegeten, te weinig gegeten, iets verkeerds gegeten ...

Of ligt het aan mij dat ik verwacht dat iemand die drie jaar afgezien heeft en een publiek figuur is moeite doet om zich niet uit te drukken in de superclichés die je als onvruchtbaar koppel zo vaak te horen krijgt?
Of is dit teveel gevraagd van ons Veronikske?

Na deze korte onderbreking van mijn rustige zaterdag is mijn weekend verdergekabbelt. Zondagmorgen was ik in een mij reeds overbekende tristesse gesukkeld. Zo'n gemoedsgesteldheid die eigenlijk alleen maar vraagt om je terug te trekken in een grot en een paar maand een winterslaap aan te vangen. Zo' gevoel dat heel de wereld je verlaten heeft, dat je toch nergens goed voor bent, dat de luiheid je volledig omsluit en je echt nergens toe in staat bent.

Ik had 0 komma 0 goesting om dan nog in de auto te kruipen en naar het zeilen te gaan kijken (door stomme oncompetente collega's moest ik nog op het werk langsgaan en kon ik dus niet mee starten).

Terwijl ik naar het water toestapte overweldigde alles mij. Ik had er gewoon genoeg van. Ik wou me zo niet meer voelen. Ik wou die tristesse kwijt. Maar ik had er begot geen gedacht van hoe ik dat moest aanpakken. Nog steeds niet trouwens. Ook al heeft de wind gisteren behoorlijk wat donkere wolken weggeblazen, toch is de tristesse nog steeds aanwezig.

En ik ken nochthans de oplossing. De manier om uit deze put te geraken. Ben er immers al eerder uitgekropen. Een schop voor mijn kont en een PROJECT!!! Ik heb weer een project nodig waar ik al mijn energie in kwijt kan. En eigenlijk heb ik mijn project al ... zeilen. Maar het actief er mee bezig zijn was weer aan het minderen.

Dus up, up and away! Ik stort me weer volledig in de zoektocht naar een zeilvriend(in), een boot, een water ....

Up, up, away!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

check .... OK

gewoon om te zeggen dat ik nog leef, dat ik niet verdronken ben in zelfmedelijden en dat alles best ok is. Heb er alleen een drukke week, een dagje Amsterdam en een klote vrijdag opzitten. Afgewisseld met een avond zwemmen, een avond voorstelling en een avond Jan Bibejan party kan dat al eens tellen.

Nu ga ik beginnen aan een lazy saturday afternoon .....

Meer binnenkort

Dikkertje Dip, waarom zo sip?

Het is raar dat je emoties van de ene op de andere dag zo kunnen omslaan. Als ik mijn schrijfsels van een tijdje terug herlees, dan was alles fantastisch. Er leek een langdurige regeerperiode van Normaal Brein aangebroken. Maar Infertiel Brein en Bittere Bitch hebben hun tenten opgeslagen onderaan mijn hersenpan en lijken te broeden op een belegering van de hogere regionen.

Mensen die na een lange periode van onvruchtbaarheid zwanger raken beweren vaak dat ze alle ellende van daarvoor vergeten. Zo dacht ik ook dat, hoe meer ik me er over begon te zetten dat we misschien kinderloos zouden blijven, hoe minder pijnlijk het zou zijn.

Maar zolang de onvruchtbaarheid niet opgelost raakt (door zwanger worden of door je er mee te verzoenen)is het als een virus dat in je bloed blijft zitten. De ene dag kijk je in de spiegel en zie je een toffe, leuke vrouw, een goede echtgenote, een grappige vriendin. En dan, meestal door iets heel stoms kan je jezelf alleen maar zien als leeg, opgebrand, iemand die geen mama mag worden .... een rondlopende advertentie voor pijn.

Elk nummer op de stomme 4fm radio van mijn collega doet mij een brok in de keel krijgen. Kijken naar mijn scherm doet tranen in mijn ogen komen. Het kan natuurlijk dat ik gewoon hondsmoe ben van de voorbije week. En dat de eerste herfstvermoeidheid begint door te breken.

Onlangs las ik de opmerking dat doorzetten met behandelingen heel dapper en moedig was, maar dat stoppen met behandelen nog veel dapperder en moediger is. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me op dit moment nog dapper, nog moedig voel. Stoppen is gewoon soms zo hard nodig. Omdat je voelt dat wanneer je niet stopt je gewoon alles verliest. Je gezondheid, je verstand, je relatie, je vrienden, je werk ....
Misschien is dat dapperheid ... dat je deze dingen durft aanvoelen en je de consequenties durft aanvaarden.

Misschien is het ook de wind die mij zo ambetant krijgt. De struiken in de binnentuin waar mijn bureautje op uikijkt vliegen heen en weer. Ik heb het gevoel opgesloten te zijn en zou doodgraag naar buiten gaan en midden op het plein blijven staan in de wind. Misschien moet ik maar op E.’s voorstel ingaan en zondag wat gaan zeilen, mijn hersenpan een beetje gaan verluchten.

Ik kreeg onlangs van 2 vriendinnen een mailtje waar ze, waarschijnlijk door mijn openlijk verspreiden van gevoelens, ook veel in kwijt konden. Dat ze zich moeilijk en ongemakkellijk voelen ten opzichte van mij. Het doet wel goed dat te horen. Niet dat ik ze die ongemakkellijke gevoelens toewens, maar ik ben blij dat ze er af en toe nog eens bij stilstaan. Soms lijkt het alsof wij al zo lang in deze ongewenste kinderloosheid vastzitten dat er niemand meer over nadenkt. Ik zou graag weten hoe zij mij zien. Zielig? Dapper? Of ze medelijden met me hebben. Wat ik niet echt wil. Of zij stilstaan bij de vraag of wij ooit al dan niet kinderen zullen hebben. Of zij nog geloven in de goede afloop van deze zaak. Of zij nog hopen, op momenten dat ik de hoop heb opgegeven.

Wat mijn lieve mama vriendinnen moeten beseffen (en nu heb ik het over die van Antwerpen, kwestie dat ze dat doorhebben) is dat ik hun kinderen ook graag zie. Ik zie de mama en papa graag, dus tuurlijk hou ik van die kleine genetische duplicaatjes. En ik wil er graag alles over horen. En jullie mogen echt wel zeggen dat het soms niet allemaal rozengeur en maneschijn is. En dat vertellen mag best spontaan. Je moet niet wachten tot ik er achter vraag. Of krampachtig andere onderwerpen aanboren. Als ik er even geen zin in heb, dan zeg ik dat wel. Het enige moment dat Bittere Bitch jullie allemaal naar de hel verwenst is als er alweer een nieuwe zwangerschap aangekondigd wordt. Het moment van de ultieme vernedering. "Wij kunnen iets dat jullie niet kunnen." Maar ook dat moment gaat voorbij ...

Het is pas pijnlijk als een pasbevallen mama over het weer begint in plaats van over haar bevalling. Echt waar, Bittere Bitch laat het wel weten als de woorden weeën, ontsluiting, epidurale, keizersnede, borstvoeding snijden als een mes door boter in mijn hartje. Want dat doen ze meestal niet. Zoals hierboven beschreven is er maar 1 moment waarop ik echt niet mezelf ben.

Los daarvan besef ik door deze plotse opwellingen van gedeelde gevoelens dat ik echt blij mag zijn met de mensen die mij graag zien. Dat ik echt heel veel schouders heb die bereid zijn deze pijn die mij soms verteerd mee te dragen. En genoeg schouders heb om op uit te huilen. En genoeg vrienden heb die klaarstaan om naar de film te gaan, te gaan zwemmen, sporten, winkelen .... met of zonder Infertiel Brein en Bittere Bitch. Die mij nog steeds zien als de heerser over Normaal Land. En dames dat doet wel een beetje deugd ... een heel klein veel beetje deugd.

Hoofdpijn, Afrika, dromen, goede voornemens en realiteit

Ok, mijn hoofdje is er weer wat beter aan toe. Ik pijnig mijn niet geblutste hersenen om iets leesbaars bijeen te typen.

Oja, mijn ongelukje donderdag was het rechtstreekse gevolg van het feit dat W&L naar Afrika vertrekken voor een jaar. W&L zijn nog niet moeten opdraven in deze verzameling gedachten van mij. Vermits ik ze beloofd heb mijn url mee te geven laat ik ze toch even ten tonele verschijnen.

W&L dus ... voor diegenen die de soap van mijn leven volgen, over W&L zal je me weinig horen mekkeren. Ten eerste omdat ze vanaf woensdag in het verre Afrika zitten en ten tweede ‘because they get it’. Denk niet dat ik al ooit opmerkingen gekregen heb van hen (betreffende al dan niet kindjes, al dan niet gelukte ivf’s ...) die de haren op mijn arm deden rechtstaan en mij zin gaven te schoppen, krijsen, spuwen en algemeen razend worden.
Zij zijn ook een beetje onze krant geweest om het nieuws dat we met ivf zouden beginnen te verspreiden in onze vriendenkring. Kwestie van niet teveel onnozele vragen te krijgen.

W&L hebben zelf nog geen kinderen. Ik was er nochthans van overtuigd dat zij er aan begonnen waren na het vinden van een strip Foliumzuur in de badkamer van ons vakantiehuisje afgelopen winter. Maar .... blijkbaar niet. Het zou me nochthans niet verbazen mochten ze met z’n drieën terugkomen uit Afrika. Het weze ze gegund.

Goed, maar iets anders nu.

Heb vannacht ontzettend raar gedroomd. Ik was zwanger (olé) en moest op controle bij een vrouwelijke gyne. Die me 1 of ander raar medicijn wou inspuiten. Niet omdat er iets mis was, of omdat ik een risicogeval voor de één of andere ziekte was. Neen, gewoon omdat ze dat met alle IVF patiënten deden. Standard Procedure. Dat was de enige uitleg die ik kreeg. Maar dan waren er allemaal mensen in mijn droom die beweerden dat dat spul levensgevaarlijk was.
Ineens was ik niet meer de zwangere, maar Emma (go Emma, go Emma) en zaten we bij mijn liefste Tommeke. Die inderdaad beweerde dat dat medicijn gevaarlijk was en dat hij dat nooit zou toepassen.

Droomanalysten, laat maar komen die uitleg!

Maar het doet me wel denken aan de hetze die er op Grido was een tijdje geleden over al dan niet geplande keizersnedes, je kind laten weghalen de eerste nacht, al dan niet flesvoeding.

Iemand gaf toen als commentaar waarom al die vrouwen durfden daarover dicussiëren als er zoveel vrouwen waren die zelfs nog niet eens zwanger zijn. Die, om iemand te citeren, het niet kan schelen hoe een kind geboren wordt, dat het er zelfs langs de oren mag uitkomen, als het maar komt.

Ik ben het daar niet mee eens. Elke vrouw heeft toch ideeën over hoe ze zwanger wil zijn, hoe ze wil bevallen, hoe ze dat wil aanpakken, wat voor moeder ze wil zijn.

En ok, dat zal niet altijd uitkomen. Reality will bite you in the ass, surely ... maar toch. Je laat toch niet al je ideeën en prioriteiten vallen enkel en alleen omdat het zwanger worden moeilijk gegaan is? Zo van ok, we zijn nu eindelijk zwanger, nu gaan we voor de gemakkelijkheidsoplossing. De gyne gaat op reis tegen dat we ongeveer uitgerekend zijn, laten we dan maar een geplande keizersnede doen. Dat borstvoeding geven lijkt toch de eerste dag niet te lukken, hopla we schakelen over naar flesjes.
Niets tegen de mensen die bewust kiezen voor flesjes he! Want dat is een discussie zonder einde.

Maar gewoon, het lijkt wel alsof veel vrouwen de moeilijke oplossingen uit de weg gaan omdat het zwanger worden op zich al moeilijk genoeg was.

En vooraleer ik een hoop gescheld over mijn hoofd krijg: ook ik zal heel waarschijnlijk met een keizersnede moeten bevallen wegens mijn baarmoederafwijking. En ik zal dat erg vinden. Maar als het moet dan moet het. Zelfde redenering, ik zal er het hart van in zijn mocht het mij op 1 of andere manier niet lukken om borstvoeding te geven.

(dit alles er natuurlijk van uitgaand dat die vermeende zwangerchap ooit eens uit de lucht komt vallen).

Want, ook al lukt het zwanger worden niet al te best (understatement van de eeuw), mocht het me ooit lukken, dat zal ik wel proberen mijn andere dromen en voornemens betreffende zwanger- en moederschap te laten uitkomen.

Zijde gij op uw hoofd gevallen??????

Ja .... gisteren
in ’t echt
Met een geschaafde blauwe buil als gevolg

Voor mij alleen nog maar Vittel, Perrier, Bru, Spa, Evian, Chaudfontaine en aanverwanten ....

“ik kan een bestseller schrijven met al de tips die ik ooit gekregen heb” (nee, jij moet het niet proberen!)

Dit kan ook alleen mij weer overkomen.
Gisterenavond, theateravondje.
Sta gezellig te keuvelen met zwangere vriendin.
Zie in de verte onze vroegere buren.
Ik zwaai vriendelijk
Vroegere buurvrouw draait zich om ..... buikje!

Buren komen naar ons want blijkt dat ex-buurvrouw en vriendin mijn nog samen gestudeerd hebben. De proficiats vliegen door de ruimte gevolgd door de nooit ontbrekende vraag “wanneer ben je uitgerekend”. De ene eind november, de andere half november. Tot ex-buurman aan mij vraagt wanneer ik uitgerekend ben. Ha.ha.ha.ha. Dus ik wil het luchtig houden en zeg al lachend ... “binnen drie jaar, ja, je zou het niet zeggen, maar ’t is een olifantendracht (of welke beesten dragen er zo lang)”. Geamuseerd gegiechel alom.

Maar ex-buurman staat op zijn strepen en zegt “nee, serieus, denken jullie er nog niet aan?”.

(IB wil schreeuwen, tuurlijk denken wij er aan IDIOOT. Wij denken er waarschijnlijk al veel langer aan als jullie. Jij onsubtiele, tactloze pummel!!!!!!).

Wat zeg je daar nu op? Wij zijn nooit echt close geweest met onze buren. Zijn eigenlijk pas echt beginnen babbelen nadat zij verhuisd waren en we elkaar via het werk af en toe tegenkwamen. Maar ’t zijn leuke mensen, dus je wilt de sfeer niet vergallen door kortaf te zeggen “wij kunnen waarschijnlijk geen kinderen krijgen”.

Nu, na een nachtje slapen denk ik dat een goed antwoord zou zijn om te zeggen dat we “ongewenst kinderloos” zijn. Das een goeie, die moet ik onthouden.
Want tot voor een jaar of twee waren wij bij de vroegen die er aan begonnen. De meesten van onze leeftijd dachten nog niet echt aan kinderen. Al onze vrienden wisten van onze problemen, dus ik kreeg al heel lang niet meer van die stomme vragen. Maar nu ... overal waar ik kom zijn de dertigers aan het zwangeren .... overal!!!!!! Dus de vragen komen weer boven. En ik was er niet meer op voorbereid.

Ik heb een beetje stamelend geantwoord .... “euh, wij zijn al heel lang aan het proberen. Het gaat precies niet zo goed. Maar we blijven proberen hoor. Dus (mij richtend tot de 2 buikjes), laat de babyvibes maar komen”.

Waarop mijn ex-buurman met een knipoog zegt: “dacht dat je ging zeggen, laat de tips maar komen”.

Sailing Chick op volledig onderkoelde toon: “ik kan een bestseller schrijven met al de tips die ik ooit gekregen heb” (nee, jij moet het niet proberen)

Gilette, the best a man can get

Hierbij een ode aan onze mannen. De echte mannen, die zich niet electrisch scheren en die geleerd hebben hun gevoelens niet te tonen (citaat gestolen ...)

Ik denk dat in het hele fertiliteitsgebeuren wij vrouwen af en toe vergeten dat wij niet de enigen zijn met pijn. Onze mannen, onze rotsen in de branding, zij lijden ook.

Maar hoe leef je in een relatie waar beide partners hun pijn proberen te verwerken? Hoe leef je harmonisch samen als je je eigen pijn, laat staan die van je partner geen plaats kan geven.

Op veel (overwegend door vrouwen bevolkte) internetfora geldt zo'n beetje de regel dat de mannen toch niet mogen klagen tijdens behandelingen, want dat het wel de vrouw is die alles moet ondergaan ... De vrouw die tijdens bepaalde maanden meer intiem is met de gynaecoloog dan met haar man. De vrouw die zich volspuit met hormonen en daardoor zo labiel wordt als een koorddanser op een slap koord. De vrouw die eitjes moet laten oogsten al dan niet onder narcose (wat aanvoelt als een ongelooflijke inbreuk op je privacy)

Zonder te willen klinken als een rasechte feministe ... is dit niet normaal? Het lijkt toch biologisch bepaald, niet? Tijdens de bevalling en de zwangerschap is het toch ook de vrouw die alles moet doorstaan en alle pijn moet verdragen.Zou het niet zo zijn dat wij vrouwen dit gewoon beter aankunnen? Dat als het van de mannen zou afhangen ze dan eerder zouden opteren voor geen kinderen ... Ik kan verkeerd zijn, maar het lijkt me wel zo.

En echt .... mij mogen ze vijf puncties laten doorstaan, zonder verdoving dan nog, vooraleer ik vrijwillig zou willen klaarkomen in een plastic potje. Ik ben blij voor mijn man dat hij dit 'in the comfort of his own home' kan doen, want zo in een hokje in het ziekenhuis .... ik moet er verdorie niet aan denken.

Er zijn koppels die hier helemaal niet moeilijk om doen en die zelfs samen dat potje vullen. Eerlijk gezegd ben ik zeer blij dat mijn man dat niet verlangd van mij en dat hij zelfs liever heeft dat ik ver weg ben van 'the place of the crime'. Dit heeft niets meer met intiem zijn te maken. Voor ons is dit verworden tot iets ontzettend klinisch en medisch.

Wat ik erg vind voor mijn man. Want hoe maakt hij (en andere mannen met hem) nog het verschil? Tussen sex met de vrouw van zijn leven (ahum) en sex met het plastic potje? Want voor mij heeft zo'n hele IVF cyclus niets met sex te maken hoor ... zelfs al worden mijn intieme delen nooit zo vaak bekeken als tijdens al die bezoekjes bij mijn (jonge en knappe ... jawel) gyne.

Sex ... nog zo'n heet hangijzer bij koppels die aan fertiliteitsbehandelingen bezig zijn. Of misschien alleen bij ons. Alhoewel, dat geloof ik niet. Het is ongelooflijk cynisch dat een handeling die bij andere mensen leidt tot de geboorte van een kind bij infertiliteitspatiënten verwordt tot iets waar ze geen tijd voor hebben, geen zin in hebben, veel te moe voor zijn, te lastig zijn van de hormonen, te ver in de behandeling zitten om tegenslag te risceren ....

Sex is niet iets dat je relatie definieert, zeker niet als je al je hoop en aandacht steekt in een behandeling die je hopelijk een kind oplevert. Maar toch, voelt niet iedereen zich op zijn minst een beetje ongemakkellijk als de laatste spontane vrijpartij aleer een hele tijd geleden is?

Of wij vrouwen die ons schuldig voelen als we enkel tijdens de vruchtbare dagen te verleiden zijn tot sex en het ons de rest van de maand eigenlijk gestolen kan worden.

Als je de verhalen hoort van vrienden en vriendinnen die net aan een relatie beginnen kan je je amper voorstellen dat er een periode geweest is dat ook wij geen 2 dagen zonder sex konden. Dat je urenlang in een roes kon leven terwijl je maar enkele uren per nacht sliep. Ik moet dan altijd een beetje glimlachen en wens die verse koppels alle geluk van de wereld toe en hoop dat ze nooit zo hard in de realiteit gesmeten worden als alleen maar iets als het niet zwanger worden kan.

Dus, een knuffel en kus (meer krijgen jullie uiteraard niet) aan al die mannen die er gewoon zijn voor hun vrouwen, die hoewel ze meestal niet openlijk hun pijn verwerken toch niet helemaal in hun schulp kruipen.

Voor al mijn mannelijke lezers hoop ik dat mijn hersenspinsels misschien toch een beetje met de chaos in de hoofden van jullie vrouwen overeenkomt. Dat mijn overpeinzingen af en toe dezelfde zijn als die van jullie vrouwen, zodat ook jullie meer inzicht krijgen in wat er omgaat in een vrouw die dat ene instinct maar niet kan bevredigen.

En hierbij ga ik het even laten, want ik heb een afspraak met een andere echte man ... Jack Bauer ("24" voor de liefhebbers wacht op mij)

It's a long way to Tipperary

De weg naar een normaal bestaan waarin je kinderloosheid niet alles lam legt is
- geplaveid met goede voornemens (op dieet gaan, sporten, vaker ontharen, de afwas niet laten staan, eindelijk eens wat aan het huishouden doen, niet meer massaal internetten op het werk, niet meer eten voor de televisie ....)
- vol van dagen dat je denk dat je er eindelijk aan het raken bent. Dat je eindelijk de weg naar het goede leven gevonden hebt. Dat je eindelijk weet welke richting je uitgaat, dat je eindelijk kan gaan slapen zonder zorgen in je hoofd, dat je eindelijk kan opstaan 's ochtends zonder een steek van pijn te voelen omdat je eigenlijk niet 100% gelukkig bent ...
- gevuld met dagen en momenten van bitterheid.

Bitterheid, een smaak in ons smaakpalet die ik nooit lekker gevonden heb.
Bitterheid, een emotie die zo mogelijk nog meer pijn doet dan pijn op zich
Bitterheid, wanneer je beseft dat deze emotie je vanbinnen opvreet lijdt je nog dubbel zo hard omdat je alles behalve een bittere vrouw wil zijn ...

Bitterheid uit zich op zo'n verschrikkellijke manieren:

- de nieuwe papa's die ik elke dag tegenkom. In snelle, doch verantwoorde wagens met kinderzitjes achterin. O, hoe wens ik hen platte banden toe
- de nieuwe papa's met kinderzitjes achter op de fiets. O, hoe veel zin heb ik om ze er met een goed gemikte schop af te schoppen (de kinderzitjes ... uiteraard niet de kindjes die er in zitten ... zo erg is het niet met mij gesteld)
- de vriendin van vrienden die ONTZETTEND goed met kinderen omkan en er uitziet als iemand die een fantastische mama zal zijn (Djeeeeee, herken ik daar mezelf in een paar jaar terug????) en die volgens de bewuste vrienden er eindelijk ook aan begonnen zijn. De Bittere Bitch in mij (familie van Infertiel Brein) kan dan alleen maar denken .... laat het op zijn minst een jaartje duren!!!!!!!!
- de vrouwen met zwangere buiken die je op straat zo massaal tegenkomt en die ik alles behalve een lieve baby toewens
- de vrouwen van mijn vorige internetgroepen, ondertussen allemaal mama's ... die in mijn ogen hun laatste restje intelligentie opgegeven hebben bij het baren van hun schatjes (hoe verklaar je anders dat ze over niets meer kunnen meepraten als het niet over hun ukken gaat?)

Erger nog dan deze bittere gevoelens is het gevoel van gewoon niets meer te voelen

- E. die hard probeert om nummertje twee te maken. Het doet me niets. Het doet me minder dan niets. Ik wens ze niets vreselijks toe. Misschien zouden ze me beter begrijpen als ze zelf even kunnen proeven van onvruchtbaarheid. Maar daar ben ik niet mee geholpen. Dus voel ik liever niets
- A. die dus momenteel pril zwanger is en waar ik eigenlijk niets mee te maken wil hebben. Niet met A. maar met de zwangerschap. Het is ver gekomen als je merkt dat ze niet zijn wie ze eigenlijk willen zijn als ze met mij over de zwangerschap praten. Ik weet zeker dat ze toen ze het pas ontdekten ontzettend gelukkig waren en dat geluk ook met een aantal mensen gedeeld hebben. Niet met ons .... ze wilden onze vakantie niet verprutsen ....
- J. die na een gevecht van meer dan 4 jaar tegen de onvruchtbaarheid na een eerste (goddamn, eentje maar) IVF onlangs bevallen is van een zoontje. Het zal evenveel aan mij liggen dat ons contact verre van fijn is .... maar ik kan er echt niet mee inzitten. Ik voel me leeg als ik aan haar geluk denk

En toch, gelukkig, voel ik dat bitterheid mij niet volledig aan het opeten is.

Mijn schoonzus die ons vraagt om op ons nichtje te passen geeft mij een ontzettend goed gevoel. Ik voel me hierdoor gelukkig omdat ik weet wat zo'n momenten betekenen voor P. Voor iemand die nooit een groot familiemens was merk ik dat zijn nichtje zijn godin is. En zeker weten, als M. wat groter is zal P. haar god zijn.

Mijn lieve, lieve, lieve vriendin L. die in haar zwangerschap nooit vergeten is hoe erg de weg was naar het zwanger worden. Die mij zelf de momenten laat kiezen dat ik wil delen in het zwanger zijn of niet. Die mij laat razen over de domheid en de stupiditeit van de mensen die het niet snappen. Ik hou nu al met gans mijn hart van het kleine leven dat in haar aan het groeien is. Het leven waar zij en D.zo hard voor gevochten hebben , waar ze zoveel moeilijke momenten voor beleefd hebben.

Mijn schat van een vriendin Emma, die zelfs haar weinige tijd die ze voor zichzelf heeft wil vullen met het zoeken naar leuke onderwerpen om tijdens onze date eind van de week te bespreken. Om het niet over babies, zwangerschappen, borstvoeding, opvoeding etc .. te hebben.

Mijn collega D. die net terug is van zwangerschapsverlof en ontzettend grappig en aandoenlijk is als ze over haar kersverse dochter verteld.

Er zijn dus gelukkig momenten dat de bitterheid even minder erg aanwerzig is. En op die momenten zie ik mijn doel duidelijk in de verte liggen. Helaas wordt het doel soms heel snel weer aan mijn oog onttrokken door een wolk bittere regen.

O God, ik wil door deze zure appel bijten, maar het lijkt wel alsof de appel steeds groter wordt. En 't is zo'n echte zure Granny Smith ..........

4 beproefde manieren om snel ongesteld te worden wanneer je overtijd gaat

Vergeet de warme baden, de vlugge sex. Hier volgen 4 succesvolle methodes om uit het niemandsland dat “Overtijd” heet te raken

- vertel zoveel mogelijk mensen dat je overtijd bent (smijt het met andere woorden op het internet)
- draag een witte broek en wit ondergoed zonder er aan te denken inlegkruisjes of maandverband mee te nemen
- spendeer de helft van je middagpauze aan een tocht naar het Kruidvat (terwijl het 30° is en iedereen iets nodig heeft uit het Kruidvat) om een zwangerschapstest te kopen
- begin stiekem te dromen dat je heel misschien wel eens, mirakelgewijs, zwanger zou zijn

Succes gegarandeerd!!!!!

En ik die dacht dat deze komedie voorbij was

- we hebben niet geteld deze maand,
- we hebben niet getemperatuurd deze maand
- we hebben niet verplicht gevreeën deze maand
- ik heb dag 14 laten passeren en “had er gewoon geen zin in”
- ik ben echt niet achterlijk en kan nog wel tot 28 tellen

Dus waarom ben ik nu reeds 4 dagen overtijd????????????????

Wat voor geluid maakt een boom die omvalt in het bos als er niemand is om er naar te luisteren?

De stilte in mijn hoofd en hart ...

Zat gisteren al een heel stukje in mijn hoofd te schrijven over de kortstondige coup van Infertiel Brein. Maar het werd een verhaal met een onverwacht einde.

Op het werk kreeg ik een berichtje van E. met de vraag om samen een terrasje te doen. ok, leuk idee. Alleen was E. ondertussen thuis, maar daar is ook een terras.

Terwijl ik naar daar fietste was er een stiekeme aanval van Infertiel Brein bezig .... E. is zwanger, 't is zover!!!!! Daarom wil ze me zien. Ze wil het mij vertellen. We gaan weer dat ene ongemakkelijke moment meemaken waarin zij niet weet hoe ze het moet vertellen en het dan maar tussen de soep en de patatten er uitgooit en ik die niet weet hoe ik moet reageren om trouw te blijven aan mezelf en toch geen slechte vriendin te zijn.

Bij het binnenkomen moest ik eest even naar het toilet. Infertiel Brein was er gewoon mee aan het lachen: "Als er echt een kosmische vruchtbaarheidsgod bestaat die jij op 1 of andere manier pissed of gekregen hebt, dan heb je nu het genoegen je rode vrienden from hell te mogen verwelkomen". Niet dus ...

Rustig ademend in het kleine hokje repeteerde ik mijn reactie op het zwangerschapsnieuws. Dat ik uiteraard blij was voor hen, maar niet voor mezelf. Dat hoe graag ik het ook zou wensen ik hen niet kan tegenhouden hun leven verder uit te bouwen. Dat het niet was omdat het ons niet lukt dat zij daarvoor moeten stoppen met kinderen krijgen.

OK, dat was mooi geformuleerd, al zeg ik het zelf.

Op het terras: blablablablablablablablablablablablablablabablabla .....
drankje
druifje
blablablablablablablablablablaba

Maar geen woord over de zwangerschap.

Bleek E. toch niet zwanger te zijn.

Stom Stom Stom Stom Stom Stom Stom

Infertiel Brein met stokslagen weer naar zijn plaats ergens onderin mijn hersenpan gestuurd.

Avond. Gezellig thuis. Huisje blinkt. Meeneem eten gegeten wegens te lui om te koken.

A. en K. komen straks nog langs met dessert.

En dan komt de aap uit de mouw, de muis uit de kaas, de kat uit de boom. Infertiel Brein had het juist, maar had mij gewoon te vroeg op mijn paard gekregen.

Niet E. is zwanger, maar A.














Hierboven een illustratie van de stilte in mijn hart.
Ik ben niet ongelukkig. Neen, voor dezelfde redenen als gerepeteerd op het toilet van E. kan ik niet kwaad zijn dat andere mensen hun leven verder gaat, ook al staat het mijne stil.
Ben ik blij voor hen? Uiteraard, denk ik .... waarschijnlijk wel. Maar nu nog niet. Nu is het stil ..... zoals de boom die omvalt in het bos, maar waar niemand is om het te horen.