pas op - emomail

Er is de laatste tijd heel wat gebeurd. over heel wat dingen zal ik het later hebben. Laten we zeggen dat er partijen tegenover elkaar staan. Maar partijen zijn nooit neutraal en zijn steeds opgebouwd uit mensen van vlees en bloed. En omdat het nu niet het moment is om emotioneel en of boos heen en weer te mailen, en omdat ik een hekel heb aan cc's en bcc en mails die uit de context gerukt worden of doorgestuurd worden naar mensen die er geen zaken mee hebben, neem ik de vrijheid om even te ventileren op neutraal gebied, mijn blog. De context: ik hoorde via via dat een oude lotgenoot naar mijn verhaal verwees als zijnde een verhaal zonder goed einde. Het was blijkbaar niet zo bedoeld. Maar het bracht waterlanders naar boven die al lang achter de dijk van geluk weggestopt zaten. Het bracht ook pijnlijke woede naar boven, die ik zeker zal moeten aanpakken voor ons kindje er is, want dan wil ik een sterke moeder zijn met een antwoord op al deze opmerkingen.

Dag iedereen en jij in het bijzonder,

Dat jouw kleine opmerking mijn oren bereikte is niet zo raar en is eerder menselijk te noemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen ze dit vertelde wel kon ontploffen. Nu ik jouw eerste mail te lezen krijg doet het opnieuw pijn, ook al zeg je daarna dat het niet zo bedoeld is. Jij als lotgenoot moet weten hoe diep iemand kan zitten, hoe donker het is daar beneden in het zwarte gat. En net nu, nu ik me zo goed voel, nu ik alle reden heb om gelukkig te zijn, net nu doet zo'n opmerking alsof mijn einde geen goed einde is HEEL VEEL pijn.

Ik ben blij dat je nog eens aanhaalt dat het niet zo bedoeld was. Ik krijg genoeg tegenkanting in het "fertiliteitswereldje" omdat ik gelukkig ben met een alternatief. Ik krijg zeer weinig kansen om mijn verhaal te doen, omdat ik niet meer aan het slikken en het spuiten ben. Voor heel veel mensen ben ik gewoon buitenspel gezet. Als er in gezelschap over behandelen gesproken wordt mag ik meepraten tot ik op het punt kom dat ik zeg blij te zijn dat ik gestopt ben en dat we gaan adopteren. Blijkbaar wordt er verwacht van iemand die stopt dat ze zielig in een hoekje gaan zitten en langzaam gek worden.

En van jou had ik dit niet verwacht. het ging ook blijkbaar allemaal om een misverstand. En misschien ben ik ook te gevoelig. Maar dan ben ik liever nu wat te gevoelig dan binnen een paar jaar in tranen te staan omdat mijn kind me vraagt waarom hij of zij geen goed einde was van ons fertiliteitsverhaal....

xxx

Heel deze hetze en vooral mijn reactie er op doen me nog eens beseffen hoe goed het is dat wij deze weg bewandelen. Hoe erg dit "mijn ding" is. En omdat ik me zo geëngageerd voel in onze keuze doet het pijn als daar afbreuk aan gedaan wordt. En zoals een wijze madam mij zei is dit gewoon zo. Mensen zijn te dom of te veel met zichzelf bezig om altijd juist te reageren. of om te reageren zoals ik dat wil. En adoptie blijft gewoon een gevoelig onderwerp, ook al is het voor mij een even happy happy gevoel als het aankondigen van een zwangerschap.

Ik zal moeten leren dat er vaak en veel opmerkingen zullen gemaakt worden en meestal achter onze rug. Wat ik spijtig vind. Geef de opmerkingen in mijn gezicht, dan kan ik pareren. Ik zal met evenveel overtuiging deze keuze verdedigen als ooit onze keuze om met ivf te starten. Ik zal duidelijk laten blijken dat ik respect verwacht voor onze keuze, net zoals ik respect heb voor de keuzes van iemand anders. Ook al zijn het niet altijd mijn keuzes.
En ik ben ook niet perfect. In het diepst van mijn menselijk zijn zal ik me soms ook afvragen waarom mensen blijven doorgaan of waarom mensen niet voor adoptie kiezen. hey, I'm only human.

Daarom dat ik ook redelijk veel kan verdragen van mensen in mijn omgeving. Uiteindelijk kan het mij niet schelen wat een ander denkt of zegt over mij of mijn keuzes. Maar ... en hier zal een moeder mij wel gelijk in geven. Mij nu aanvallen op de meest fantastische keuze in mijn leven, de keuze die met de meeste moed en motivatie genomen is. De keuze die mij geholpen heeft opnieuw het pad van het leven te kiezen, die uiteindelijk tot MIJN KIND zal leiden .... is hetzelfde als MIJN KIND aanvallen. En dat zal ik nu niet toelaten en eens MIJN KIND er is nog veel minder.

Los van alle misverstanden, u weze gewaarschuwd. Mij aanvallen op mijn keuze is een schattig lief, bruin, kroezel babietje aanvallen. En, lieve mensen, dat doen we gewoon niet, toch?

Toen waren ze weer met 20

Oftewel 10 koppels. Oftewel eerste dag van de voorbereidingscursus voor interlandelijke adoptie. Ik had niet echt veel verwachtingen van de cursus, eerder verwachtingen van de groep. Wat voor mensen zouden het zijn? Want de kans dat we enkelen van hen op ons parcours naar Ethiopië zullen terugzien is uiteraard bestaand. En dan is het wel leuk als het klikt. Een nieuw soort lotgenoten als het ware.

Wat ik niet verwacht had was dat we met een groep vol oude lotgenoten zaten. Ik weet niet of het vaak voorkomt, maar we hebben een groep waarin niemand al kinderen heeft, laat staan eigen kinderen. Alle 20 mensen die er zaten, de 10 koppels, allemaal zijn ze ongewenst kinderloos. Allemaal zijn ze na een, voor iedereen anders - maar telkens zo herkenbaar, eigen parcours op de tweesprong gekomen waarvan 1 arm naar adoptie wees. Elk koppel had een eigen verhaal en al een eigen zware weg bewandeld.

Toen we om 16u30 naar huis gingen was ik emotioneel een beetje leeg. Ik was uitgeput. Niet omdat de dag zo zwaar geweest was. Alles wat verteld werd wist ik al (lang leve het internet). Maar het was best confronterend om mezelf nog eens ons verhaal te horen vertellen, om de anderen hun verhaal te horen vertellen. Om te merken dat we allemaal door het diepste van het dal waren, maar dat er nog steeds serieuze littekens aanwezig waren. Op bepaalde momenten was het bijna meer een zelfhulpgroep voor ongewenst kinderlozen dan een voorbereidingscursus op adoptie. Maar dat deed wel deugd. We hebben ook enorm kunnen lachen over onze voorbije weg naar kinderen.

Vooral P. was onder de indruk van de groep mannen waarin hij terecht kwam. Ook uit die groep kwam er vaak een luide lach. Maar even vaak was P. onder de indruk van wat de mannen 'durfden' zeggen.

De voorbereidingscursus zelf dan. Tja, veel vragen over de nieuwe wetgeving konden nog niet beantwoord worden. Dat zal hopelijk beteren tegen onze laatste cursusdag in december. Dan zou de groep die in september gestart is al veel verder moeten zitten en zou het voor ons duidelijk moeten zijn hoe we verder gaan en zeker hoe lang het administratieve proces zal duren.

Over het verdriet en het verwerken van ongewenste kinderloosheid had ik het gevoel dat wij als groep veel meer relevants konden vertellen dan de persoon die de cursus gaf.

De dag werd afgesloten met een filmpje over adoptie uit Zuid Afrika, waar er een grote mate van openheid bestaat. Het was tegelijk schrijnend en mooi om te zien. Maar helaas niet echt relevant voor ons. Zuid Afrika is geen gemakkellijk land (je moet oa kerkelijk getrouwd zijn en actief gelovend), en ook geen optie voor ons. En in de andere landen is er van die openheid vaak niet veel te merken.

Kortom, het was een leerrijke ervaring. Toffe mensen ontmoet die we waarschijnlijk na de cursus nog wel zullen tegenkomen. Toch wel weer geconfronteerd met de moeilijke jaren die achter ons liggen, maar er wel van overtuigd dat we de juiste beslissing op het juiste moment genomen hebben.

Relaties

Doel van deze schrijverij was een jaar geleden in eerste instantie verwerken. Proberen de chaos in mijn hoofd een plaatsje te geven. Proberen door het bos te bomen weer te zien. Proberen te overleven nadat alles waar ik ooit in geloofde verwoest was.
In tweede instantie was het een uitlaatklep zonder grenzen. Ik liet mensen meelezen, maar verwittigde wel dat het mijn ding was. Dat ik misschien dingen zou schrijven die ik anders alleen maar zou denken. Ik gunde de wereld ook een kijkje aan de achterkant van mijn ziel, de donkere kant...

De eerste berichten kwamen met heel veel pijn uit mijn vingers. Ik voelde een constante druk om mijn gevoelens te verwoorden. Het voelde alsof de kraan opengedraaid werd en ik niets anders kon dan gewoon volgen en typen tot mijn vingers blauw zagen.

Wat mijn ziel en vingers wel verwarmden waren de tientallen mails en sms-jes. Mensen, vrouwen, lotgenoten van vroeger, nieuwe lotgenoten en totaal onbekenden. Mensen die mijn pijn herkende, die hun pijn er in herkende ... die wat ze lazen tegelijkertijd in hun eigen zieltje voelden. Die ook al waren mijn eerste berichten rauw en stonden ze stijf van het cynisme, toch troost vonden. We zijn niet alleen, er zijn nog vrouwen zoals wij. Velen vonden troost in het feit dat duidelijk werd dat ik niet van plan was in een depressie te verzinken. Dat ik bij tijd en wijle nog kon lachen. Dat ze veel hadden afgenomen, maar dat mijn gevoel voor humor nog overeind gebleven was. Ik zag die humor toen door een dik gordijn van cynisme.

Ik vond troost in de moeders die vertelden dat ze best konden begrijpen dat ik ze met gans mijn hart gehaat had. Dat niemand kan weten hoe het voelt om kinderloos te zijn dan diegenen die ook effectief kinderloos zijn. Zoals niemand een moeder beter begrijpt dan een andere moeder.

Lief waren diegenen die een oor, een vinger, een teen zouden afgesneden hebben om te kunnen helpen. Lief waren diegenen die mij lieten spelen met hun kinderen en net niet een traantje lieten. Lief waren diegenen die toch zeiden "je zou zo een toffe mama zijn", ook al was dat pijnlijk voor ons beiden.

Na de eerste golf van lotgenoten die mijn schrijfsels mochten lezen liet ik mijn blogadres ook bij anderen circuleren. Ik vond het maar eerlijk dat mijn nabije vrienden ook wisten wat er met mij aan de hand was.
Een aantal vriendinnen was het cosy Gent ontvlucht. Zij kregen als eersten mijn schrijfsels te lezen. Zo waren ze op de hoogte en konden we de paar keer dat we elkaar zagen per jaar het gewoon leuk hebben samen. Moesten zij niet eerst een uur scannen om te weten te komen of aan te voelen of ik al dan niet in huilen zou uitbarsten als ze iets over kinderen, hun kinderen of gemeenschappellijke zwangere vriendinnen zouden zeggen. Dat systeem werkte en werkt nog steeds zeer goed. Vriendinnen reageren op dipjes waarvan ze anders niet zouden geweten hebben. Het contact blijft goed, ook al zien we elkaar sporadisch.

Het voordeel aan deze lezers ver weg was juist dat ik ze niet dagelijks zag. Want mijn nabije vrienden dagelijks zien en laten meelezen met mijn diepste gedachten was niet makkellijk. Dus na de kring van verrevriendinnen, kregen ook nabije vrienden mijn blog te lezen.

Mijn lieve vriend, mijn zwangere of proberende vriendinnen, mijn dierbare afrika reizigers en ondertussen had ook P. de weg gevonden.

Uiteraard veranderen relaties door het delen van deze zeer persoonlijke informatie. P. leerde mij beter kennen. Leerde dat ik niet zo sterk was als ik me voordeed, leerde dat ik er bijna serieus onderdoor zat. Mijn vriendinnen leerden de bittere bitch kennen en waren daar niet steeds onverdeeld gelukkig mee. Mijn verre vrienden leerden me gewoon beter kennen. En ikzelf leerde beter dan ooit tevoren mijn gevoelens uiten en dingen te zeggen die ik daarvoor enkel durfde denken.

Maar ook door de stormachtige voorbije vijf jaar zijn een aantal relaties veranderd. Ik ben heel lang enkel met mezelf bezig geweest. Het lijkt soms wel een wonder dat ik uberhaupt nog vrienden over heb. En toch .... sinds ik minder moeite heb met het plaatsen van mijn gevoelens en ik beter mijn weg vind door de chaos in mijn hoofd. Sinds ik leerde dat enkel de essentie telt, dat je beter geen tijd verdoet met huichelen en de lieve vrede bewaren. Sinds ik harder ben geworden, maar tegelijkertijd ook veel softer... sindsdien zijn relaties met de mensen rondom mij wel veranderd.

Vriendinnen die ondertussen zwanger werden en moeder zijn (ahum, zo zijn er wel een paar), werden iets minder toegankelijk. Gesprekken beginnen steevast met hoe het gaat met de kinderen. Afspraken moeten zo gepland worden dat de slaap/het eten van kindlief niet in het gedrang komt. Zondagen worden gevuld met afspraken met andere vriendinnen met kinderen.
Toevallig binnenspringen zit er niet vaak meer in. Op weg van en naar de chreche, op weg van en naar de dokter, op weg van en naar de babysit, op weg van en naar de grootouders.
Zo zijn ze niet allemaal! Maar over het algemeen zal iedere kinderloze in een zee van families deze gang van zaken wel al meegemaakt hebben.
Dus de vriendenkring veranderd. Vrienden worden jonger (nog geen kinderen) of ouder (kinderen hebben geen babysit meer nodig), aangevuld met de andere kinderlozen. En zo komt er na de eerste muur (jullie zijn zwanger/ hebben kinderen, ik niet) een tweede muur tussen jezelf en de vriendinnen met kinderen. Je leeft beide op een andere wereld, je bent beide bezig op een ander niveau, de golflengte verschilt en de vriendschap verschuift wel of niet naar andere gemeenschappellijke dingen.

Regelmatig kan je wat barsten in deze muur veroorzaken. Niet alle vriendinnen waren zonder moeite zwanger. Bij hen blijft er altijd wel een residu hangen van het wanhopig proberen, van het niet weten wat de toekomst zal brengen. Andere vriendinnen hebben moeite met een tweede zwangerschap. Ook zij komen in contact met gevoelens die hen bij de eerste zwangerschap volledig vreemd waren.
En dan merk ik dat de verbittering er bij mij nog steeds een beetje inzit. Bittere bitch ligt misschien te slapen, maar af en toe komt er nog een opflakkering van haar gedachten mijn leven onderuit halen. Dan kan het weer zwart worden voor mijn ogen als ik denk aan zwangere buiken. Aan mensen die waarschijnlijk wel zwanger zullen worden na behandeling. Aan mensen die denken dat mijn lijden ondertussen voorbij is omdat we nu toch gezellig gaan adopteren.

En die zwartgalligheid vind dan zijn weg naar deze blog. En dan denk ik "neen, wordt nu niet kwaad, wees niet op je tenen getrapt. Dit gaat niet over jullie, dit gaat over mij. Dit zijn mijn gevoelens die geuit worden. Als je ze niet wil lezen, ga dan weg. Maar als je ze wel leest en je komt me morgen tegen en ik zeg rare dingen, kader ze dan in deze gevoelens. Nogmaals, dit gaat hier allemaal over mij. De dingen die ik denk, in het diepst en soms het slechtst van mijn gedachten krijgen hier een plaatsje."

Want deze kinderloze is en blijft een jaloerse bitch in het diepst van haar gedachten. Het feit dat zij hebben wat ik niet heb blijft steken. En soms steekt het als een kriebeling van een muggebeet, maar soms steekt het vlijmscherp. Ik vraag niet om dit goed te keuren, ik vraag zelfs niet om dit te begrijpen. Ik vraag zelfs niet om het te aanvaarden. Ik vraag enkel erkenning. En zelfs dat niet...
Ik vraag enkel dat ik hier mag schrijven wat ik denk. Dit ben ik, take it or leave it.

Afleiding

Eindelijk een paar dagen lekker thuis en in plaats van er rustig van te kunnen genieten, zit ik met mijn neus boven de boeken. Gisteren kon ik als afwisseling achter de potten en pannen staan, en eerlijk waar ... het was zo relaxerend!!!
Maar, vandaag terug studeren. Om niet teveel afgeleid te worden door het feit dat ik eigenlijk geen zin heb heb ik ondertussen maar een film opgezet. Wonder boven wonder lukt dat aardig. Al moet ik zeggen dat geen cursus ter wereld mij de afleiding van Aragorn uit LOTR kan doen vergeten...

Maar het studeren begint te vlotten. Al liggen er ondertussen weer hopen nieuwe papieren op mij te wachten, nu studeer ik voor mijn eerste examen en dan zie ik wel weer waar ik bij de andere vakken achterop geraakt ben.

Afleiding dus ...
Volgende week beginnen we aan onze eerste cursusdag. Gaan we leren wat ons nog allemaal te wachten staat in het adoptie avontuur. En met ouders die al bezig zijn met kerstcadeaus en onze bende die al de kersvakantie aan het plannen is, wordt het me duidelijk dat er tussen nu en kerst eigenlijk niet meer zo veel tijd in te vullen is. Voor we het weten zal ook de cursus afgerond zijn. Nadien volgt de ietwat onzekere periode waarbij we de jeugdrechter gaan vertellen dat we willen adopteren. Hopelijk laat hij ons niet te lang wachten en kunnen we snel aan het maatschappellijk onderzoek beginnen.

Maar ondertussen is er nog afleiding genoeg. Die ene vriendin die heerlijk zwanger is na een niet zo korte en aangename periode van proberen. Toen ik het nieuws te weten kwam, was er geen stalen deur die dichtvloog. Was er geen pijn, woede of gevoel van oneerlijkheid. En het leuke is dat haar zwangerschap nog 6 maand lang afleiding zal geven aan het feit dat wij maar met kleine stapjes vooruitgaan.

Dan is er die andere vriendin die ondertussen aan alweer een aantal pogingen bezig is om een tweede ukkie op de wereld te zetten. Helaas zijn de pogingen nog niet gelukt, maar hopelijk brengen ook zij de nodige afleiding de komende maanden.

En dan vriendin nummer drie. Na een bijna vanzelfsprekende eerste zwangerschap zit ze nu midden in de medische molen van ICSI. Het voelt raar om weer van dichtbij bij de hele procedure betrokken zijn. En los van het feit dat het gaat over iemand die ik niets slechts toewens, blijf ik me afvragen. Hoop ik dat hun eerste poging lukt zodat ze snel van alle toestanden af zijn? Of hoop ik op meer dan 1 poging zodat ze weten wat ik meegemaakt heb?

De laatste tijd is alle afleiding van de wereld niet voldoende om te beseffen hoe lang onze zoektocht naar een kind al geworden is. Eens het nieuwe jaar goed en wel begonnen is kunnen we alweer een vijfde streepje zetten. Vijf jaar geleden stopte ik met de pil en zouden we het nog een tijdje voorzichtig aandoen. P. was nog niet helemaal gewend aan het idee dat hij misschien binnenkort vader zou worden. Allemaal relatief blijkt nu...
En als ik dan denk aan al die keren dat ik met mijn benen open zat... bij gewone gyne nummer 1, bij mijn eerste fertilteitsgyne, in het ziekenhuis waar de punctie doorging, in het ziekenhuis waar de terugplaatsing doorging, bij mijn tweede fertiliteitsgyne, opnieuw in beide ziekenhuizen en dan een paar maanden geleden bij mijn tweede gewone gyne.

Om nu te zeggen dat ik zonder spijt op de voorbije jaren terugkijk zou het een grote leugen zijn. Ik ben blij dat we die weg op een bepaald moment ingeslagen zijn, maar toch ... stel dat ik nu niet de hele tijd met mijn benen opengelegen had in steriele ziekenhuisomgevingen. Misschien dat we eerder naar andere opties uitgekeken hadden. Misschien dat ik minder pijn en verdriet gekend had nadat alle vriendinnen met en zonder moeite zwanger werden. Want ondertussen is het officieel. Van alle vriendinnen van mijn generatie die een relatie hebben die al wat jaren duurt, ben ik de enige ongewenst kinderloze. Als alles meezit haalt de jongere generatie mij niet in en komt ons kindje snel naar België.

Ik denk dat ik nog even wat afleiding ga zoeken bij Aragorn en zijn vriendjes....