Het vertellen dat je gaat adopteren brengt de meest rare reacties met zich mee
Ofwel wordt je aanzien als de grote weldoener die zo'n zielig weesje gaat redden. Mensen die het zo zien krijg je dus echt niet overtuigd dat het zo niet is. Als je dan vertelt dat het best 5 jaar kan duren, dan krijg je steeds hetzelfde cliché te horen. "dat kan toch niet, er zitten toch zoveel arme, zielige, snottebel aan de neus hangende, ongewassen vingertjes hebbende en algemeen naar liefde hunkerende weesjes in de weeshuizen.
Dat dat niet zo is, en zelfs als dat wel zo is dat het dan nog niets betekend omdat deze kinderen niet adoptabel zijn, dat begrijpen ze niet.
Dit zijn ook meestal de mensen die niet begrijpen dat je bij binnenlandse adoptie niet kan eisen dat het om een blank kind gaat. Want met de opkomst van het Vlaams Belang ga je toch niet bewust kiezen voor een gekleurd kind zeker??
Dat dit haaks staat op de eerdere kreten over de arme weesjes in de weeshuizen hebben ze dan niet door.
Of dan heb je de spontane reacties die helaas ook van mijn ouders kwam. Want .... hopeloze koppels die gaan adopteren ... die worden meestal spontaan zwanger. Eindelijk is dat bewuste knopje omgedraait en lukt het ineens wel. De harde feiten worden onmiddellijk op tafel gesmeten: de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin. Jaren lang gesukkeld, al die medische ingrepen en pas zwanger geworden toen ze gingen adopteren. Het is ongelooflijk hoeveel mensen blijkbaar de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin kennen.
Er is trouwens onderzoek gedaan naar deze urban legend. Slechts 15% van de ongewenst kinderloze koppels worden zwanger eens ze aan het adopteren slaan. Dat is nog minder dan de 20% kans die we elke maand zouden hebben.
Of dan heb je de verhalen .... goéd dat jullie gaan adopteren. Want iedereen kent blijkbaar wel een koppel dat na jaren ongewenst kinderloos en ontelbare behandelingen besluit om te stoppen en niet te adopteren. Stel je voor, NIET adopteren!!!! Waarom zou iemand zo'n gemakkellijke oplossing niet gebruiken. Dan wilden ze waarschijnlijk niet graag genoeg ouder worden....
En dan denk ik terug aan hoe onze beslissing om te gaan adopteren gegroeid is. Toen ik aan het begin van onze IVF toestanden voorstelde aan P. om adoptie in ons achterhoofd te houden was hij daar aboluut niet voor te vinden. Waarom zouden we adopteren als we gewoon zwanger konden worden?
Ergens tussen onze derde en vierde IVF poging wilde ik me al op de wachtlijst plaatsen, maar P. was nog altijd tegen. Ik bleef nu en dan het onderwerp naar boven brengen. Toen we uiteindelijk na onze zesde poging beslisten om er voor een lange tijd mee te stoppen bestelde ik de infomap over adoptie bij Kind en Gezin. Die map verdween op mysterieuze manier samen met de papier en karton ophaling.
En toen ineens vond P. ook dat het misschien wel tijd werd om adoptie wat beter te gaan bekijken. En wat bleek toen? Ik die altijd dacht dat we "wel even konden gaan adopteren" kreeg ineens knopen in mijn maag bij het idee dat we echt deze weg opgingen. Bij het idee dat ik bij wildvreemden moest gaan uitleggen wie ik was en waarom ik best in staat zou zijn om een kind op te voeden. Dat ik ineens vreemden moest gaan overtuigen dat ik echt wel een goede mama zou zijn. Ik weet dat P. diep vanbinnen nog steeds hoopt dat de spontane zwangerschap nog wel zal komen. Dat hij nog steeds twijfelt of dit wel is wat we moeten doen.
En toch, diep vanbinnen ben ik blij dat ik op dit moment aangekomen ben. Ik zie de voorbije jaren toch een beetje als verspilling. Als energie die ik weggegooid heb. Als ik toen geweten had waar ik nu stond, was het allemaal anders gegaan. Als ik geweten had bij de eerste IVF dat ik na zes pogingen nog steeds met lege handen zou staan, dan was ik er nooit aan begonnen. Dan was ik misschien ondertussen mama van een kindje uit andermans buik. Of, dan hadden we misschien nooit toegegeven aan het babyvirus en waren we nu gelukkig kinderloos.
Ik besef nu pas dat adopteren zeker niet voor iedereen is weggelegd. Als ik zie hoe moeilijk ik het nu vind, terwijl ik altijd adoptie als een mogelijke oplossing zag... dan begrijp ik dat mensen er gewoon niet aan beginnen. Ze hebben genoeg ontgoochelingen gehad, genoeg geld uitgegeven aan een droom die nooit is uitgekomen, genoeg energie gestoken in een onderneming die volledig gefaald is. De schrik om een ander kind niet graag genoeg te zien, de schrik dat een ander kind nooit de wens om een eigen kind kan vervangen...
Ik dacht dat mijn relatie met de boze buitenwereld zou veranderen eens ik vertelde dat er een oplossing was voor ons probleem. Dat we toch een kindje zouden krijgen. Op één of andere manier. Maar toch blijven de reacties raar en soms pijnlijk. Toen we nog volop in de behandelingen zaten was het ongepast als iemand voorstelde om te adopteren. Het was een pijnlijk voorstel, want waarom zouden we een nieuwe, moeilijke, lange weg inslaan als het deze keer echt wel eens zou kunnen lukken? En ook, adopteren is niet hetzelfde als zwanger worden. En zeker niet hetzelfde als zwanger worden na een behandeling. Want zwanger worden gaat nog steeds over de vrouw. Het aura van "kijk naar mij, ik ben zwanger" ontbreekt volledig als je gaat adopteren. Adoptie gaat nooit over de toekomstige moeder, wel altijd over het kind. En in je kinderdromen was mama worden toch steeds een beetje verbonden met het "kijk naar mij" gevoel". Het delen van zwangerschapssymptomen, het dikker worden van die buik, het aanhoren van bevallingsverhalen van vriendinnen....
Dat "kijk naar mij" gevoel moet je waarschijnlijk zelf een beetje opwekken tijdens de adoptieprocedure. Alhoewel ... ik ga me toch een beetje een valse mama voelen als ik buggy's, kinderkamers, wiegjes en kleedjes ga kopen zonder dikke buik. Misschien moet ik dan een soort van badge dragen ... adoptie mama's mogen ook kirrend over kleine sokjes hangen zonder zielig gevonden te worden.
En toch maak ik voor velen al een beetje deel uit van "de andere kant". Ik ben niet meer de lotgenoot die alles doet om die buik dikker en dikker te zien worden. Ik laat mezelf en mijn lichaam niet meer door een hel gaan om de genen van mij en P. samen te klutsen tot een nieuw wezentje. Maar tegelijkertijd hoor ik ook nog niet bij de mama's met de effectief dikker wordende buik. Bij de mama's die met echo's in hun agenda rondlopen en aftellen naar dé datum. Ik ben gelukkig met het idee dat wij gaan adopteren, maar ik ben nog regelmatig bitter als ik denk aan alles wat ik meegemaakt heb en alles wat ons waarschijnlijk nog te wachten staat. Dus het blijft allemaal heel dubbel aanvoelen.
28.2.05
Hoge ladders, gevaarlijk voor kinderen
Alereerst sorry voor de lange stiltes en het niet beantwoorden van mails, sms's en smeekbedes om eens af te spreken.
Sailing Chick is bezig met het beklimmen van de 'corporate ladder'. Een kleine maand geleden kreeg ik de vraag om ons PR departement te versterken en me met de sponsors en bedrijfsplaatsen bezig te houden.
Omdat ik sowieso een beetje uitgekeken was op de personeelsfeesten, congressen en vooral de trouwfeesten (ik krijg letterlijk rillingen als ik de kirrende stemmetjes aan de telefoon hoor ... "wij willen graag in de opera trouwen".... om dan nog niet te spreken van de moeders en schoonmoeders van de blozende bruidjes) en was dus wel blij met het aanbod.
Na de typische miscommunicatie en crisissen alom (culturele sector ...) begint het allemaal een beetje op zijn poten te vallen. Het ocassioneel pendelen tussen Gent en Antwerpen neem ik er gerust bij. Zeker omdat we binnen twee weken verhuizen naar het "Eilandje" wat betekend dat ik 2 antwerpse dames wat meer ga kunnen zien. Ondertussen ken ik ook al wat zeer goede restaurants in Antwerpen (tja... PR werk...)
Vandaag was ik te gast in een redelijk bekend en extreem duur Antwerps restaurant. Met 2 collega's en 1 van onze grote business klanten. 4 vrouwen aan een tafel variërend tussen de 30 en de 50.
Na verscheidene uren work talk eindigde het gesprek met het blijkbaar verplichte rondje "hoe gaat het met de kinderen?"
De dingen die ik toen hoorde ....
"ja, op een bepaald moment in je leven besef je dat er andere prioriteiten zijn dan werk" (over het helpen indienen van de thesis van de 24 jarige dochter!!!! Erg als je pas na 24 jaar het wint van je moeders werk)
Om dan nog minstens een halfuur excuses aan te horen van vrouwen die probeerden zichzelf te verontschuldigen dat ze naast hun werk ook tijd besteden aan hun kinderen.
Om maar te zeggen dat ik nu met plezier de ladder opklim, maar toch hoop dat deze ladder in een glijbaan veranderd eens mijn status ge-upgradet wordt tot mama.
Sailing Chick is bezig met het beklimmen van de 'corporate ladder'. Een kleine maand geleden kreeg ik de vraag om ons PR departement te versterken en me met de sponsors en bedrijfsplaatsen bezig te houden.
Omdat ik sowieso een beetje uitgekeken was op de personeelsfeesten, congressen en vooral de trouwfeesten (ik krijg letterlijk rillingen als ik de kirrende stemmetjes aan de telefoon hoor ... "wij willen graag in de opera trouwen".... om dan nog niet te spreken van de moeders en schoonmoeders van de blozende bruidjes) en was dus wel blij met het aanbod.
Na de typische miscommunicatie en crisissen alom (culturele sector ...) begint het allemaal een beetje op zijn poten te vallen. Het ocassioneel pendelen tussen Gent en Antwerpen neem ik er gerust bij. Zeker omdat we binnen twee weken verhuizen naar het "Eilandje" wat betekend dat ik 2 antwerpse dames wat meer ga kunnen zien. Ondertussen ken ik ook al wat zeer goede restaurants in Antwerpen (tja... PR werk...)
Vandaag was ik te gast in een redelijk bekend en extreem duur Antwerps restaurant. Met 2 collega's en 1 van onze grote business klanten. 4 vrouwen aan een tafel variërend tussen de 30 en de 50.
Na verscheidene uren work talk eindigde het gesprek met het blijkbaar verplichte rondje "hoe gaat het met de kinderen?"
De dingen die ik toen hoorde ....
"ja, op een bepaald moment in je leven besef je dat er andere prioriteiten zijn dan werk" (over het helpen indienen van de thesis van de 24 jarige dochter!!!! Erg als je pas na 24 jaar het wint van je moeders werk)
Om dan nog minstens een halfuur excuses aan te horen van vrouwen die probeerden zichzelf te verontschuldigen dat ze naast hun werk ook tijd besteden aan hun kinderen.
Om maar te zeggen dat ik nu met plezier de ladder opklim, maar toch hoop dat deze ladder in een glijbaan veranderd eens mijn status ge-upgradet wordt tot mama.
17.2.05
ROOD
Rood is de kleur van bloed. Waarvan ik in 4 jaar nog nooit zo blij ben geweest van het te zien. Ik ben weer eens lekker 4 dagen overtijd gegaan en voelde me superslecht. Opgeblazen, lelijk, puisten, vettig haar … you name it. De accupunctuur lijkt dus toch te werken, want dit was de eerste cyclus zonder naalden. Heb ondertussen al maar opnieuw een afspraak gemaakt.
Rood is ook de kleur van het slaatje dat ik gisteren klaargemaakt heb. Voor de eerste keer rode biet klaargemaakt die ik ook echt lekker vind. Rode bieten zijn toch zo goed voor je ….
Rood is ook de kleur van Valentijn. Hier sliepen we vorig weekend
Rood komt ook in de naam “The Red Lion Pub” waar we vorig weekend heerlijk gegeten hebben
Rood werd ik daarnet toen ik nonchalantjes een commentaar plaatste op de weblog van mijn werk en vergat dat ze daardoor hier naartoe konden klikken (is ondertussen opgelost)
Naast deze tijdelijke fixatie op de kleur rood (heb rode sokken en een rode trui aan, mijn pritstift is rood, de enige werkende balpen op mijn bureau is rood, alles wat ik als cadeau voor de stagiaire gekocht heb is rood en hot ….) ben ik vandaag ijverig aan het telefoneren geweest
1) het adoptiecentrum: even geprobeerd om een afspraak vast te leggen, maar alles wat ik voorstelde kon niet en wat zij voorstelde moest ik even met P. eerst bekijken. Dus van ’t weekend eens onze agenda’s samen leggen en proberen een aantal voorstellen bijeen te puzzelen
2) een gyne-afspraak!!!!!! Neen, lieve ivf-ertjes, niet beginnen springen van vreugde dat ik jullie rangen terug ga vervoegen. En lieve meehopertjes, niet in zwijm vallen omdat je dit als zeeeeeer verborgen hint kan zien dat ik misschien wel eens ….. Neen, ik realiseerde me deze week dat hoewel ik tot voor 9 maand meer bij de gyne dan bij de bakker kwam, het toch reeds meer dan 2 jaar geleden is dat ik nog eens een jaarlijks onderzoekje gehad heb. Dus ikke in april naar dr. Temmerman in het UZ (of misschien moet ik toch maar toegeven dat mijn gyneaologische verslaving weer de kop opsteekt ….)
3) mijn afspraak met de accupuncturiste heb ik al eerder aangehaald. Zo’n cyclus zonder naalden lijkt er niet echt op, dus gaan we terug voor het betere werk.
Stom, na mijn 2 telefoontjes met het adoptiecentrum voelde ik alweer die twijfel terugkomen. Was ik wel goed overgekomen aan telefoon? Wat heb ik nu juist gezegd? Heb ik geen onnozele grapjes gemaakt? Te idioot gelachen?
Bottom line is gewoon dat ik wil weten “gaan ze mij wel goed genoeg vinden om een kindje aan mij te geven……”
De tunnel lijkt weer meer op een berg die we over moeten om onze reis weer comfortabel voort te zetten.
ZUCHT
Rood is ook de kleur van het slaatje dat ik gisteren klaargemaakt heb. Voor de eerste keer rode biet klaargemaakt die ik ook echt lekker vind. Rode bieten zijn toch zo goed voor je ….
Rood is ook de kleur van Valentijn. Hier sliepen we vorig weekend
Rood komt ook in de naam “The Red Lion Pub” waar we vorig weekend heerlijk gegeten hebben
Rood werd ik daarnet toen ik nonchalantjes een commentaar plaatste op de weblog van mijn werk en vergat dat ze daardoor hier naartoe konden klikken (is ondertussen opgelost)
Naast deze tijdelijke fixatie op de kleur rood (heb rode sokken en een rode trui aan, mijn pritstift is rood, de enige werkende balpen op mijn bureau is rood, alles wat ik als cadeau voor de stagiaire gekocht heb is rood en hot ….) ben ik vandaag ijverig aan het telefoneren geweest
1) het adoptiecentrum: even geprobeerd om een afspraak vast te leggen, maar alles wat ik voorstelde kon niet en wat zij voorstelde moest ik even met P. eerst bekijken. Dus van ’t weekend eens onze agenda’s samen leggen en proberen een aantal voorstellen bijeen te puzzelen
2) een gyne-afspraak!!!!!! Neen, lieve ivf-ertjes, niet beginnen springen van vreugde dat ik jullie rangen terug ga vervoegen. En lieve meehopertjes, niet in zwijm vallen omdat je dit als zeeeeeer verborgen hint kan zien dat ik misschien wel eens ….. Neen, ik realiseerde me deze week dat hoewel ik tot voor 9 maand meer bij de gyne dan bij de bakker kwam, het toch reeds meer dan 2 jaar geleden is dat ik nog eens een jaarlijks onderzoekje gehad heb. Dus ikke in april naar dr. Temmerman in het UZ (of misschien moet ik toch maar toegeven dat mijn gyneaologische verslaving weer de kop opsteekt ….)
3) mijn afspraak met de accupuncturiste heb ik al eerder aangehaald. Zo’n cyclus zonder naalden lijkt er niet echt op, dus gaan we terug voor het betere werk.
Stom, na mijn 2 telefoontjes met het adoptiecentrum voelde ik alweer die twijfel terugkomen. Was ik wel goed overgekomen aan telefoon? Wat heb ik nu juist gezegd? Heb ik geen onnozele grapjes gemaakt? Te idioot gelachen?
Bottom line is gewoon dat ik wil weten “gaan ze mij wel goed genoeg vinden om een kindje aan mij te geven……”
De tunnel lijkt weer meer op een berg die we over moeten om onze reis weer comfortabel voort te zetten.
ZUCHT
10.2.05
I'm back
Heb net tranen met tuiten zitten janken bij een aflevering van Sex & the city. Carrie komt in Parijs Big tegen en EINDELIJK blijken ze de ware te zijn voor elkaar. Miranda heeft "the real life", kind, echtgenoot, huis en demente schoonmoeder. Samantha beseft dat ze echt van iemand kan houden en Charlotte krijgt een chinees adoptiekindje toegewezen.
Het is ongelooflijk, maar populaire TV volgt gewoon de verschillende fases in mijn leven. Op het moment dat Chandler en Monica aan een baby beginnen denken, dachten wij hetzelfde. De aflevering waarin ze in het ziekenhuis (terwijk Rachel aan het bevallen is) een vrije kamer zoeken omdat Monica aan het ovuleren is hebben wij ook horizontaal beëindigt. En toen kwamen er de problemen, de vragen, de onmacht ....
Op dat moment zaten wij ook in de fase dat het duidelijk werd dat zwanger worden niet echt goed bleek te lukken. En in verschilleden series en films was het ineens HET onderwerp.
En, na al
het ivf gedoe
het nadenken
het depresief zijn
het woedend zijn
het ontstaan en begraven van bittere bitch
het huis kopen
het huis inrichten
het houden van kleine dingen die wel lukken in mijn leven
beslissen we EINDELIJK om te gaan adopteren
En wat blijkt????? Ineens gaan ALLE tv-programma's over adopteren.
Of lijkt dat echt alleen maar zo? Is het net zoals wanneer je probeert zwanger te worden dat heel de wereld vol zwangeren loopt? Dat elke reclame gebruik maakt van zwangere buiken om hun product te verkopen (ik heb nooit begrepen waarom toen wij midden in het baby-drama zaten ze kaas probeerden te verkopen met een zwangere vrouw en dat Leerdammer blijkbaar een gigantisch reclamebudget had want ik zag die rotreclame 100 keer per avond).
Is het zo dat je wanneer je met iets bezig bent gewoon zo erg gefixeert bent dat je overal gelijkaardige vibes oppikt?
Het is ongelooflijk, maar populaire TV volgt gewoon de verschillende fases in mijn leven. Op het moment dat Chandler en Monica aan een baby beginnen denken, dachten wij hetzelfde. De aflevering waarin ze in het ziekenhuis (terwijk Rachel aan het bevallen is) een vrije kamer zoeken omdat Monica aan het ovuleren is hebben wij ook horizontaal beëindigt. En toen kwamen er de problemen, de vragen, de onmacht ....
Op dat moment zaten wij ook in de fase dat het duidelijk werd dat zwanger worden niet echt goed bleek te lukken. En in verschilleden series en films was het ineens HET onderwerp.
En, na al
het ivf gedoe
het nadenken
het depresief zijn
het woedend zijn
het ontstaan en begraven van bittere bitch
het huis kopen
het huis inrichten
het houden van kleine dingen die wel lukken in mijn leven
beslissen we EINDELIJK om te gaan adopteren
En wat blijkt????? Ineens gaan ALLE tv-programma's over adopteren.
Of lijkt dat echt alleen maar zo? Is het net zoals wanneer je probeert zwanger te worden dat heel de wereld vol zwangeren loopt? Dat elke reclame gebruik maakt van zwangere buiken om hun product te verkopen (ik heb nooit begrepen waarom toen wij midden in het baby-drama zaten ze kaas probeerden te verkopen met een zwangere vrouw en dat Leerdammer blijkbaar een gigantisch reclamebudget had want ik zag die rotreclame 100 keer per avond).
Is het zo dat je wanneer je met iets bezig bent gewoon zo erg gefixeert bent dat je overal gelijkaardige vibes oppikt?
7.2.05
Nog iets meer opgeblazen en ik ontplof
Pfffffffff, los van alle dieten, gezonde lichaamsbeweging, vitamientjes, zuiveringssoepen, versterkende dijencrèmekes en slankmakende broeken ben ik de laatste 2 maand slachtoffer van een PMS syndroom dat de voorbije jaren nog niet aan bod gekomen is. Ik blaas op als een ballon.
Los van cyclische perikelen heb ik ook gemerkt dat als je lange tijd geen zuivel eet en dan ineens je tegoed doet aan een kaastafel (tegoed doen geeft niet echt weer hoe ik geschranst heb van de 20 verschillende kaasjes ... euh zeg maar kazen)dat ook als gevolg heeft dat je ineens alle mogelijke symtomen krijgt van een veel te goed opgeblazen ballon.
Waar ze op mijn werk een voorbeeld aan kunnen nemen en eens mijn zitbal wat beter zouden kunnen opblazen. Bij de laatste vergadering die ik met klanten had was het absoluut genant om recht te staan en de zitbal volledig ingedeukt zichzelf weer goed te zien trekken. ieks!!!
Ik wou een stukje over evoluties schrijven, want net als mijn lijfelijke cyclus waar ik jullie meer dan normaal mee verveel merk ik toch ook dat er een soort van cyclisme (niet met fietsen) in mijn gevoelens ten opzichte van die immer aanwezige kinderwens terug te vinden is.
Nu ik wekelijks meer dan voldoende baby aandacht krijg voel ik me soms de super mama en zie ik mezelf zo met een eigen kroost rondlopen. Maar dan af en toe voel ik me net zoals Soper schrijft.
Na een periode van absolute high waarin alles fantastisch gaat. Waar ik me volledig smijt op een nieuw project (met name de adoptie) en gelukkig en vrolijk door het leven ga, kom ik ineens weer op een plaats terecht dat ik me allesbehalve zo voel en dat ik niet liever wil dan terug die persoon te zijn. Ik wil niet ongelukkig zijn en niet continu over alles twijfelen nu we een mogelijke uitweg gevonden hebben uit het ongewenst kinderloos zijn.
En dan is mijn lieve, superschattige metekindje bij ons die tot voor een week heel erg veel tranen liet en het merendeel van de tijd niet echt gelukkig was. En dan loop ik kilometers rond de tafel met haar in mijn armen. En dan heb ik geen rekening gehouden met het feit dat ik eten ging klaarmaken en dan moet ik P. vragen om te koken en dan kunnen we niet gezellig eten omdat één van ons continu moet rondlopen met een hoopje krijsende baby. En dan ligt dat hoopje eindelijk gelukzalig te slapen en dan vraag ik me af of dit echt is wat ik wil??? Zal het anders aanvoelen eens wij zover staan? Of zal ik dan ook af en toe denken van Jezus, dit is niet alleen rozengeur en maneschijn????
Zal ik dat allemaal wel kunnen? Die aandacht voor dat ene leven? Ik die eigenlijk meestal liever lui dan moe ben. Die ervan kan genieten om lekker niets te doen. Die thuiskomt en alles een beetje overal smijt, televisie aanzet, de keukenchaos van 's ochtends vergroot met een raar kookexperiment. Die potten en overschotten van eten soms echt telang laat staan tot de keuken een beetje slecht begint te ruiken.Om dan in pyama, net voor het slapen gaan ineens bleekwater en bruine zeep boven te halen en driftig te beginnnen kuisen.
Ik hou zoveel van slapen, voor de televisie, in het weekend.... ben ik de persoon die dat allemaal gaat kunnen opgeven om voor een 50 cm klein ding te gaan zorgen?
En als je die twijfels hebt ... is het dan wel een goed idee om te gaan adopteren? Hebben mensen met twijfels niet juist die biologische band nodig die vanzelf van de grootste slons de beste mama maakt? Dat cliché dat het allemaal anders is met je "eigen" kinderen?
Is deze hele kinderwens niet verworden tot een wedstrijd? Iets waar we aan begonnen zijn en nu niet meer kunnen stoppen? Waar we al die anderen niet in willen laten voorgaan? Zij zwanger en kinderen, wij dus ook.
Het is een feit dat ik bij sommigen nog steeds heel hard dat wedstrijdgevoel heb. Ik betrapte mezelf er vanmiddag op dat ik over A. sprak alsof zij met opzet mij voorbijgestoken was door eventjes zwanger te worden van een tweede. En E. die ik echt haar tweede wens ... ik vind het voor mezelf niet zo erg dat het even duurt. Voor haar wel, omdat ik weet hoe ik me voelde na 8 maand proberen. Maar voor mezelf vind ik het best ok dat de wedstrijd even stilligt.
Soms kan ik me moeilijk het einde van deze reis voorstellen. We zijn precies al zo vaak op andere treinen, vliegtuiten, boten gestapt waardoor de reis weer even sneller ging. Om dan opnieuw terecht te komen in een file of een lange check-in en niet meer vooruit te komen. En als je dan een mogelijkheid krijgt om misschien weer wat snelheid in de reis te steken, dan is er die stomme angst en twijfel die je doet aarzelen om de mogelijkheid te grijpen. Foole maakte zo onlangs de vergelijking van rond te dobberen op het water en de IVF roeispaan binnen handbereik te hebben maar ze niet echt durven vastpakken uit angs een paar kilometer vooruit te komen om dan met een grote golf weer naar het midden van de oceaan teruggestuurd te worden. Terug naar dat plaatsje waar je voordien ook aan het dobberen was.
Nog even en ook mijn hoofd ontploft
Los van cyclische perikelen heb ik ook gemerkt dat als je lange tijd geen zuivel eet en dan ineens je tegoed doet aan een kaastafel (tegoed doen geeft niet echt weer hoe ik geschranst heb van de 20 verschillende kaasjes ... euh zeg maar kazen)dat ook als gevolg heeft dat je ineens alle mogelijke symtomen krijgt van een veel te goed opgeblazen ballon.
Waar ze op mijn werk een voorbeeld aan kunnen nemen en eens mijn zitbal wat beter zouden kunnen opblazen. Bij de laatste vergadering die ik met klanten had was het absoluut genant om recht te staan en de zitbal volledig ingedeukt zichzelf weer goed te zien trekken. ieks!!!
Ik wou een stukje over evoluties schrijven, want net als mijn lijfelijke cyclus waar ik jullie meer dan normaal mee verveel merk ik toch ook dat er een soort van cyclisme (niet met fietsen) in mijn gevoelens ten opzichte van die immer aanwezige kinderwens terug te vinden is.
Nu ik wekelijks meer dan voldoende baby aandacht krijg voel ik me soms de super mama en zie ik mezelf zo met een eigen kroost rondlopen. Maar dan af en toe voel ik me net zoals Soper schrijft.
Na een periode van absolute high waarin alles fantastisch gaat. Waar ik me volledig smijt op een nieuw project (met name de adoptie) en gelukkig en vrolijk door het leven ga, kom ik ineens weer op een plaats terecht dat ik me allesbehalve zo voel en dat ik niet liever wil dan terug die persoon te zijn. Ik wil niet ongelukkig zijn en niet continu over alles twijfelen nu we een mogelijke uitweg gevonden hebben uit het ongewenst kinderloos zijn.
En dan is mijn lieve, superschattige metekindje bij ons die tot voor een week heel erg veel tranen liet en het merendeel van de tijd niet echt gelukkig was. En dan loop ik kilometers rond de tafel met haar in mijn armen. En dan heb ik geen rekening gehouden met het feit dat ik eten ging klaarmaken en dan moet ik P. vragen om te koken en dan kunnen we niet gezellig eten omdat één van ons continu moet rondlopen met een hoopje krijsende baby. En dan ligt dat hoopje eindelijk gelukzalig te slapen en dan vraag ik me af of dit echt is wat ik wil??? Zal het anders aanvoelen eens wij zover staan? Of zal ik dan ook af en toe denken van Jezus, dit is niet alleen rozengeur en maneschijn????
Zal ik dat allemaal wel kunnen? Die aandacht voor dat ene leven? Ik die eigenlijk meestal liever lui dan moe ben. Die ervan kan genieten om lekker niets te doen. Die thuiskomt en alles een beetje overal smijt, televisie aanzet, de keukenchaos van 's ochtends vergroot met een raar kookexperiment. Die potten en overschotten van eten soms echt telang laat staan tot de keuken een beetje slecht begint te ruiken.Om dan in pyama, net voor het slapen gaan ineens bleekwater en bruine zeep boven te halen en driftig te beginnnen kuisen.
Ik hou zoveel van slapen, voor de televisie, in het weekend.... ben ik de persoon die dat allemaal gaat kunnen opgeven om voor een 50 cm klein ding te gaan zorgen?
En als je die twijfels hebt ... is het dan wel een goed idee om te gaan adopteren? Hebben mensen met twijfels niet juist die biologische band nodig die vanzelf van de grootste slons de beste mama maakt? Dat cliché dat het allemaal anders is met je "eigen" kinderen?
Is deze hele kinderwens niet verworden tot een wedstrijd? Iets waar we aan begonnen zijn en nu niet meer kunnen stoppen? Waar we al die anderen niet in willen laten voorgaan? Zij zwanger en kinderen, wij dus ook.
Het is een feit dat ik bij sommigen nog steeds heel hard dat wedstrijdgevoel heb. Ik betrapte mezelf er vanmiddag op dat ik over A. sprak alsof zij met opzet mij voorbijgestoken was door eventjes zwanger te worden van een tweede. En E. die ik echt haar tweede wens ... ik vind het voor mezelf niet zo erg dat het even duurt. Voor haar wel, omdat ik weet hoe ik me voelde na 8 maand proberen. Maar voor mezelf vind ik het best ok dat de wedstrijd even stilligt.
Soms kan ik me moeilijk het einde van deze reis voorstellen. We zijn precies al zo vaak op andere treinen, vliegtuiten, boten gestapt waardoor de reis weer even sneller ging. Om dan opnieuw terecht te komen in een file of een lange check-in en niet meer vooruit te komen. En als je dan een mogelijkheid krijgt om misschien weer wat snelheid in de reis te steken, dan is er die stomme angst en twijfel die je doet aarzelen om de mogelijkheid te grijpen. Foole maakte zo onlangs de vergelijking van rond te dobberen op het water en de IVF roeispaan binnen handbereik te hebben maar ze niet echt durven vastpakken uit angs een paar kilometer vooruit te komen om dan met een grote golf weer naar het midden van de oceaan teruggestuurd te worden. Terug naar dat plaatsje waar je voordien ook aan het dobberen was.
Nog even en ook mijn hoofd ontploft
6.2.05
Onze eerste adoptiestapjes
Gisteren onze eerste adoptiestapjes gezet. Ik had een afspraak met M. M is psychologe in het centrum waarmee wij samenwerken. Zij is ook de "stief"moeder van een vriendin, dus ik ken haar al langer.
Ons gesprek was zeer boeiend. Het heeft me gesterkt in het idee dat wij echt niet te veel moeten inzitten met die selectiegesprekken en dat we echt onzelf kunnen zijn.
Het voordeel van met M. te praten was dat ik nu ongeveer weet waar de nadruk op ligt tijdens de gesprekken en wat de redenen zijn waarom mensen "afgekeurd" raken.
In het kort komt het neer op het volgende
* waarom adoptie? Hier is het duidelijk dat adoptie enkel in tijd een tweede keuze mag zijn en niet emotioneel een tweede keuze is.
* je infertiliteitsachtergrond. Wat is er gebeurd, hoe hebben we het verwerkt? Stonden we gelijkwaardig in onze beslissingen naar volgende pogingen toe? Hoe is er beslist geweest dat we gingen stoppen...
* Je relatie. Hoe lossen we conflicten op? Hoe gaan we om met problemen?
* Je familie. Hoe gaan zij om met het gegeven adoptie
* je sociale inbedding. Vrienden, collega's,... Zijn er veel mensen met kinderen in je omgeving etc...
* je job. of je realistische vooruitzichten hebt hoe je je job en een kind kan combineren
* je ideeën over opvoeding. Hoe je je partner als ouder ziet
* je gevoelens tegenover de afstandsmoeder
* je voorkeuren. jongen, meisje, blank, gekleurd, een handicap of niet...
* enzovoort enzoverder
Al bij al valt het denk ik wel mee. Ik heb toch alleszins al veel dingen gezegd gisteren waarvan M. zei dat ik daarmee zeker ging 'scoren'!!!!
Morgen pleeg ik een telefoontje naar het centrum om te vragen of ze al een idee hebben wanneer we eens mogen langskomen. In hun mailberichtje spraken ze van "binnenkort", maar dat is natuurlijk een relatief begrip.
Volgens M. komt dat trouwens ook heel goed over, het toont maar weer eens dat we echt gemotiveerd zijn.
Ik heb ondertussen ook het telefoonnummer van een ander adoptieagentschap in mijn agenda staan, maar we gaan voor het moment nu ons eerst concentreren op het eerste centrum. Zij begrijpen echter wel dat je je op 2 lijsten inschrijft om de kansen te vergroten. Ook staan zij nog open voor het combineren van behandelingen en adoptie, zeker in het begin van de procedure. Het is normaal dat je als je het emotioneel aankunt je geen jaren moet verliezen door eerst de hele medische mallemolen te doorlopen en dan pas aan het jarenlange adoptieproces begint.
Vorig jaar werden er zes kindjes geplaatst, dus hopelijk blijft deze evolutie zo verder gaan. We rekenen op maximum 5 jaar. En ondertussen nog even zo zwanger worden, zou uiteraard niet ongewenst zijn ;o)
Voila, dat was het. We zijn er op 1 of andere manier echt aan begonnen.
Ik besef dat deze blog waarschijnlijk niet meer zo grappig is sinds Bittere Bitch en Infertiel Brein op pensioen zijn, maar ik doe mijn best om Gekke Adoptiemama in het leven te roepen.
Ons gesprek was zeer boeiend. Het heeft me gesterkt in het idee dat wij echt niet te veel moeten inzitten met die selectiegesprekken en dat we echt onzelf kunnen zijn.
Het voordeel van met M. te praten was dat ik nu ongeveer weet waar de nadruk op ligt tijdens de gesprekken en wat de redenen zijn waarom mensen "afgekeurd" raken.
In het kort komt het neer op het volgende
* waarom adoptie? Hier is het duidelijk dat adoptie enkel in tijd een tweede keuze mag zijn en niet emotioneel een tweede keuze is.
* je infertiliteitsachtergrond. Wat is er gebeurd, hoe hebben we het verwerkt? Stonden we gelijkwaardig in onze beslissingen naar volgende pogingen toe? Hoe is er beslist geweest dat we gingen stoppen...
* Je relatie. Hoe lossen we conflicten op? Hoe gaan we om met problemen?
* Je familie. Hoe gaan zij om met het gegeven adoptie
* je sociale inbedding. Vrienden, collega's,... Zijn er veel mensen met kinderen in je omgeving etc...
* je job. of je realistische vooruitzichten hebt hoe je je job en een kind kan combineren
* je ideeën over opvoeding. Hoe je je partner als ouder ziet
* je gevoelens tegenover de afstandsmoeder
* je voorkeuren. jongen, meisje, blank, gekleurd, een handicap of niet...
* enzovoort enzoverder
Al bij al valt het denk ik wel mee. Ik heb toch alleszins al veel dingen gezegd gisteren waarvan M. zei dat ik daarmee zeker ging 'scoren'!!!!
Morgen pleeg ik een telefoontje naar het centrum om te vragen of ze al een idee hebben wanneer we eens mogen langskomen. In hun mailberichtje spraken ze van "binnenkort", maar dat is natuurlijk een relatief begrip.
Volgens M. komt dat trouwens ook heel goed over, het toont maar weer eens dat we echt gemotiveerd zijn.
Ik heb ondertussen ook het telefoonnummer van een ander adoptieagentschap in mijn agenda staan, maar we gaan voor het moment nu ons eerst concentreren op het eerste centrum. Zij begrijpen echter wel dat je je op 2 lijsten inschrijft om de kansen te vergroten. Ook staan zij nog open voor het combineren van behandelingen en adoptie, zeker in het begin van de procedure. Het is normaal dat je als je het emotioneel aankunt je geen jaren moet verliezen door eerst de hele medische mallemolen te doorlopen en dan pas aan het jarenlange adoptieproces begint.
Vorig jaar werden er zes kindjes geplaatst, dus hopelijk blijft deze evolutie zo verder gaan. We rekenen op maximum 5 jaar. En ondertussen nog even zo zwanger worden, zou uiteraard niet ongewenst zijn ;o)
Voila, dat was het. We zijn er op 1 of andere manier echt aan begonnen.
Ik besef dat deze blog waarschijnlijk niet meer zo grappig is sinds Bittere Bitch en Infertiel Brein op pensioen zijn, maar ik doe mijn best om Gekke Adoptiemama in het leven te roepen.
1.2.05
Sailing chick gaat internationaal
Jawel dames en heren, mij intrede in de internationale infertiliteits blogwereld is een feit. Ik wordt geciteerd in de incredibly funny blog van Soper
And Soper just so you know ... a theetje that smells nice is supposed to mean a cup of tea that smells nice.
And Soper just so you know ... a theetje that smells nice is supposed to mean a cup of tea that smells nice.
In het openbaar
Vandaag (daarnet pas) ben ik toch even geschrokken. Ik ben altijd heel open geweest over ons IVF gedoe, over het feit dat ik graag kinderen wil maar dat het niet lukt, over de frustraties die dat met zich meebrengt.
Op mijn vorige job hebben ze meegemaakt dat ik onder het mes ging voor de kijkoperatie en hebben ze mijn eerste stapjes op IVF vlak van begin tot einde meegeleefd. Op mijn job nu wisten een aantal mensen onmiddellijk wat en hoe en de rest heeft het geleidelijk meegekregen. Dat we nu gaan adopteren weten ook al heel wat mensen. Tja, je moet toch iets antwoorden op de hordes babies die je toegewenst worden in de maand januari.
Dat dus wat mijn collega's in Gent betreft. Maar ons operaatje heeft natuurlijk ook een gebouw in antwerpen waar een heel pak van mijn collega's resideren.
Vandaag hadden we een brainstormvergadering over het nieuwe seizoen. En omdat ik deeltijds wel wat opdrachten voor de PR doe en toch ook een soort publiek bereik met mijn werking was ik hier ook voor uitgenodigd. Het is een hele toffe, maar ook lichtelijk gestoorde bende die vandaag samenzat.
Onze zeer productieve vergadering werd dan ook besloten met een heerlijk etentje. Ik zat aan het eind van de tafel met 2 gentse collega's en 3 antwerpse collega's. Waarvan er eentje tussen het voor- en hoofdgerecht heel losjes, vlotweg uit de pols vroeg of ik nog steeds met IVF bezig was.
't is dat het hele comfortabele stoelen waren in het restaurant, want ik viel wel bijna achterover. Heb dat dan ook beantwoord met te zeggen dat we gestopt waren en gingen adopteren, wat ons nog een uur over adopties heeft doen uitweiden omdat zijn zus ook aan het adopteren was.
Wat me wel even deed nadenken over al die openheid. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt wat er allemaal gaande was op reproductief gebied. Iemand die heel ontschuldig vroeg of wij kinderen hadden kreeg veel meer te weten dan dat ze waarschijnlijk wilden. Ook over de behandelingen kan ik zonder probleem uren babbelen.
Als het me gevraagd wordt praat ik zonder probleem over alles wat ongewenste kinderloosheid met zich meebrengt. Maar je merkt wel altijd dat mensen een beetje geremd zijn. Met 1 uitzondering heb ik nog nooit iemand meegemaakt die echt doorvroeg over alles.
Die ene vriendin sluit ik dan ook ergens op een speciaal plaatsje in mijn hart omdat ze mij zo normaal deed voelen in een tijd dat ik me eerder een medische freak voelde.
Maar, ik verschoot wel dat een collega waar ik eigenlijk niet veel mee te maken heb en die eigenlijk ook niet tot mijn doelgroep van bekeerlingen behoort (hij is homo) zo ineens op de proppen kwam met IVF.
De rest van mijn deel van de tafel keek dan ook zeer geschokt dat we daar zo normaal over deden. Een aantal mensen zijn zo ook ineens op de hoogte van mijn voortplantingswensen en -problemen.
Ik blijf erbij dat het voor mij het beste was dat iedereen op de hoogte was van wat er met ons gebeurde de voorbije jaren. Zoals ik ook denk dat iedereen vrij snel zal weten dat er een kindje aankomt (zwanger of adoptie) zelfs in de periode dat het nog alle kanten op kan.
Ik kan blijkbaar geen grote dingen verwerken zonder hulp van de mensen rondom mij. Zelfs de mensen die ik op de bus of trein ontmoet...
Wat zegt dit over mij? Ik weet het niet.
Ik ben nu wel een beetje bang dat mensen met plezier gaan vragen hoe ver het met de adoptie staat. Vandaar dat ik overal vertel dat het wel jaren gaat duren. Adoptie is ineens een veel veiliger onderwerp geworden dan "proberen".
Wat ik wel ok vind. De mensen in mijn omgeving hebben zich zo lang ambetant gevoelt en zijn blij dat ze nu vragen kunnen stellen over iets dat heel waarschijnlijk wel een goed einde gaat hebben.
Los van dit alles moest ik daarnet toch even vloeken omdat een ex van mij binnen drie weken blijkbaar papa wordt. Hip hip, niet hoera!!!
Een aantal superlieve madammen die nu eindelijk zwanger zijn na jaren proberen, na jaren van ellende vragen me tegenwoordig allemaal of we echt niet verder gaan proberen. En dan denk ik aan gisteravond. We waren beiden doodmoe, zoals zo vaak de voorbije weken. Maar, 't was wel het weekend van mijn eisprong. En noch P. noch ik konden dat zomaar voorbij laten gaan. Dus, we proberen nog volop. Maar dat bedoelen ze natuurlijk niet.
Maar daar komt het nu voor mij wel op neer. Wij proberen terug gewoon te proberen. Het klinkt raar, maar na jaren medisch geweld lijkt het alsof de gewone, natuurlijke manier niet meer ter sprake komt. En toch ... elke 28 dagen hebben we eigenlijk wel een kans om zwanger te worden.
Dus los van alle adoptieplannen kunnen we de gewone manier toch nog niet laten schieten.
Ik zou heel graag tot een sexleven komen waarbij we niet moeten tellen, maar dan zouden we helemaal nooit een kans maken (en dit door ons drukke jobs waardoor we sommige maanden bijna nooit samen gaan slapen of samen wakker worden).
Maar blijkbaar heeft P. dit ook. En hebben we het gisteren toch nog even gezellig gemaakt. En opnieuw het goede voornemen genomen om tijd te maken voor elkaar zodat deze momenten niet meer voorkomen.
Genoeg geopenbaard vanavond
Slaapwel
Op mijn vorige job hebben ze meegemaakt dat ik onder het mes ging voor de kijkoperatie en hebben ze mijn eerste stapjes op IVF vlak van begin tot einde meegeleefd. Op mijn job nu wisten een aantal mensen onmiddellijk wat en hoe en de rest heeft het geleidelijk meegekregen. Dat we nu gaan adopteren weten ook al heel wat mensen. Tja, je moet toch iets antwoorden op de hordes babies die je toegewenst worden in de maand januari.
Dat dus wat mijn collega's in Gent betreft. Maar ons operaatje heeft natuurlijk ook een gebouw in antwerpen waar een heel pak van mijn collega's resideren.
Vandaag hadden we een brainstormvergadering over het nieuwe seizoen. En omdat ik deeltijds wel wat opdrachten voor de PR doe en toch ook een soort publiek bereik met mijn werking was ik hier ook voor uitgenodigd. Het is een hele toffe, maar ook lichtelijk gestoorde bende die vandaag samenzat.
Onze zeer productieve vergadering werd dan ook besloten met een heerlijk etentje. Ik zat aan het eind van de tafel met 2 gentse collega's en 3 antwerpse collega's. Waarvan er eentje tussen het voor- en hoofdgerecht heel losjes, vlotweg uit de pols vroeg of ik nog steeds met IVF bezig was.
't is dat het hele comfortabele stoelen waren in het restaurant, want ik viel wel bijna achterover. Heb dat dan ook beantwoord met te zeggen dat we gestopt waren en gingen adopteren, wat ons nog een uur over adopties heeft doen uitweiden omdat zijn zus ook aan het adopteren was.
Wat me wel even deed nadenken over al die openheid. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt wat er allemaal gaande was op reproductief gebied. Iemand die heel ontschuldig vroeg of wij kinderen hadden kreeg veel meer te weten dan dat ze waarschijnlijk wilden. Ook over de behandelingen kan ik zonder probleem uren babbelen.
Als het me gevraagd wordt praat ik zonder probleem over alles wat ongewenste kinderloosheid met zich meebrengt. Maar je merkt wel altijd dat mensen een beetje geremd zijn. Met 1 uitzondering heb ik nog nooit iemand meegemaakt die echt doorvroeg over alles.
Die ene vriendin sluit ik dan ook ergens op een speciaal plaatsje in mijn hart omdat ze mij zo normaal deed voelen in een tijd dat ik me eerder een medische freak voelde.
Maar, ik verschoot wel dat een collega waar ik eigenlijk niet veel mee te maken heb en die eigenlijk ook niet tot mijn doelgroep van bekeerlingen behoort (hij is homo) zo ineens op de proppen kwam met IVF.
De rest van mijn deel van de tafel keek dan ook zeer geschokt dat we daar zo normaal over deden. Een aantal mensen zijn zo ook ineens op de hoogte van mijn voortplantingswensen en -problemen.
Ik blijf erbij dat het voor mij het beste was dat iedereen op de hoogte was van wat er met ons gebeurde de voorbije jaren. Zoals ik ook denk dat iedereen vrij snel zal weten dat er een kindje aankomt (zwanger of adoptie) zelfs in de periode dat het nog alle kanten op kan.
Ik kan blijkbaar geen grote dingen verwerken zonder hulp van de mensen rondom mij. Zelfs de mensen die ik op de bus of trein ontmoet...
Wat zegt dit over mij? Ik weet het niet.
Ik ben nu wel een beetje bang dat mensen met plezier gaan vragen hoe ver het met de adoptie staat. Vandaar dat ik overal vertel dat het wel jaren gaat duren. Adoptie is ineens een veel veiliger onderwerp geworden dan "proberen".
Wat ik wel ok vind. De mensen in mijn omgeving hebben zich zo lang ambetant gevoelt en zijn blij dat ze nu vragen kunnen stellen over iets dat heel waarschijnlijk wel een goed einde gaat hebben.
Los van dit alles moest ik daarnet toch even vloeken omdat een ex van mij binnen drie weken blijkbaar papa wordt. Hip hip, niet hoera!!!
Een aantal superlieve madammen die nu eindelijk zwanger zijn na jaren proberen, na jaren van ellende vragen me tegenwoordig allemaal of we echt niet verder gaan proberen. En dan denk ik aan gisteravond. We waren beiden doodmoe, zoals zo vaak de voorbije weken. Maar, 't was wel het weekend van mijn eisprong. En noch P. noch ik konden dat zomaar voorbij laten gaan. Dus, we proberen nog volop. Maar dat bedoelen ze natuurlijk niet.
Maar daar komt het nu voor mij wel op neer. Wij proberen terug gewoon te proberen. Het klinkt raar, maar na jaren medisch geweld lijkt het alsof de gewone, natuurlijke manier niet meer ter sprake komt. En toch ... elke 28 dagen hebben we eigenlijk wel een kans om zwanger te worden.
Dus los van alle adoptieplannen kunnen we de gewone manier toch nog niet laten schieten.
Ik zou heel graag tot een sexleven komen waarbij we niet moeten tellen, maar dan zouden we helemaal nooit een kans maken (en dit door ons drukke jobs waardoor we sommige maanden bijna nooit samen gaan slapen of samen wakker worden).
Maar blijkbaar heeft P. dit ook. En hebben we het gisteren toch nog even gezellig gemaakt. En opnieuw het goede voornemen genomen om tijd te maken voor elkaar zodat deze momenten niet meer voorkomen.
Genoeg geopenbaard vanavond
Slaapwel
Abonneren op:
Posts (Atom)