Heb net tranen met tuiten zitten janken bij een aflevering van Sex & the city. Carrie komt in Parijs Big tegen en EINDELIJK blijken ze de ware te zijn voor elkaar. Miranda heeft "the real life", kind, echtgenoot, huis en demente schoonmoeder. Samantha beseft dat ze echt van iemand kan houden en Charlotte krijgt een chinees adoptiekindje toegewezen.
Het is ongelooflijk, maar populaire TV volgt gewoon de verschillende fases in mijn leven. Op het moment dat Chandler en Monica aan een baby beginnen denken, dachten wij hetzelfde. De aflevering waarin ze in het ziekenhuis (terwijk Rachel aan het bevallen is) een vrije kamer zoeken omdat Monica aan het ovuleren is hebben wij ook horizontaal beëindigt. En toen kwamen er de problemen, de vragen, de onmacht ....
Op dat moment zaten wij ook in de fase dat het duidelijk werd dat zwanger worden niet echt goed bleek te lukken. En in verschilleden series en films was het ineens HET onderwerp.
En, na al
het ivf gedoe
het nadenken
het depresief zijn
het woedend zijn
het ontstaan en begraven van bittere bitch
het huis kopen
het huis inrichten
het houden van kleine dingen die wel lukken in mijn leven
beslissen we EINDELIJK om te gaan adopteren
En wat blijkt????? Ineens gaan ALLE tv-programma's over adopteren.
Of lijkt dat echt alleen maar zo? Is het net zoals wanneer je probeert zwanger te worden dat heel de wereld vol zwangeren loopt? Dat elke reclame gebruik maakt van zwangere buiken om hun product te verkopen (ik heb nooit begrepen waarom toen wij midden in het baby-drama zaten ze kaas probeerden te verkopen met een zwangere vrouw en dat Leerdammer blijkbaar een gigantisch reclamebudget had want ik zag die rotreclame 100 keer per avond).
Is het zo dat je wanneer je met iets bezig bent gewoon zo erg gefixeert bent dat je overal gelijkaardige vibes oppikt?
