Tussen het drukke werken dit weekend ben ik ook naar een familiereunie geweest. Een ver familielid had zich een paar jaar bezig gehouden met de stamboom van de familie van mijn grootmoeder langs vaders kant. En zaterdag was het grote familiebijeenkomst.
Holadihé ... was me dat een rare bedoening. Voor de mensen die in de regio Mechelen wonen, heel deze bende staat de komende dagen in Het Laatse Nieuws ... kunnen jullie raden wie ik ben?
Maar, deze opmerking van mijn moeder wil ik jullie niet onthouden:
Wij waren bij de eersten, wat ons het ongelooflijke voordeel gaf om iedereen die binnenkwam te "keuren". En mijn moeder was de aanwijzer van dienst: "dat is een nicht van papa, de dochter van nonkel Fons, en dat is een achternichtje van de X kant van de familie ....." En dan de piece de resistance "dat is daar nog een nicht van papa ... ja, die kunnen ook geen kinderen krijgen"
LAp, recht in mijn gezicht. Dat heeft ze dus zo'n 5x herhaald. Die konden OOK geen kinderen krijgen.
Danku mama voor de vote of confidence ....
27.9.04
24.9.04
One busy chipmunk
oeps, druk druk druk druk.
Weet niet meer hoe mijn huis er uitziet, weet alleen nog de weg naar mijn bed. Vanmorgen er uit .... vanavond als ik gedaan heb met werken er weer in. En morgen op 8u weer op het appel. Hip hip hoera voor de opening van het culturele seizoen!!!!
Ondertussen ben ik ook volop aan het ovuleren. Maar door de drukte dus niet echt veel kans to get jiggy with it. Geen kans op zwangerschap deze maand. Daar kunnen we ook wel mee leven, voor 1 keertje ;o)
Oeps, afsluiten, mijn negen uur afspraak is gearriveerd. Nog snel een slok koffie en de kruimels van de croissants van mijn bloes vegen en we kunnen er weer invliegen (moet ik nog de nadruk leggen op het feit dat gezond eten de laatste dagen ook onmogelijk is??? Laat maar komen de koffie en de opwarmmaaltijden)
Weet niet meer hoe mijn huis er uitziet, weet alleen nog de weg naar mijn bed. Vanmorgen er uit .... vanavond als ik gedaan heb met werken er weer in. En morgen op 8u weer op het appel. Hip hip hoera voor de opening van het culturele seizoen!!!!
Ondertussen ben ik ook volop aan het ovuleren. Maar door de drukte dus niet echt veel kans to get jiggy with it. Geen kans op zwangerschap deze maand. Daar kunnen we ook wel mee leven, voor 1 keertje ;o)
Oeps, afsluiten, mijn negen uur afspraak is gearriveerd. Nog snel een slok koffie en de kruimels van de croissants van mijn bloes vegen en we kunnen er weer invliegen (moet ik nog de nadruk leggen op het feit dat gezond eten de laatste dagen ook onmogelijk is??? Laat maar komen de koffie en de opwarmmaaltijden)
22.9.04
La Tristesse
De tristesse komt en gaat. Gaat momenteel weer even, maar zal de volgende dagen waarschijnlijk wel eens terugkomen.
Deze tristesse wordt niet aangewakkerd door het zien van gelukkige jonge ouders met de allerliefste kinderen of door de reeds aangehaalde papa's met kinderzitjes op de fiets, of door de bolle buiken die nu weer netjes verstopt worden onder wijde truien en dikke jassen.
Nee, het is een tristesse die in mijn botten gekropen is de laatste jaren en af en toe de kop opsteekt.Het is een gevoel dat mij vroeger volkomen vreemd was, maar dat de ontgoochelingen van de laatste jaren aangestoken een aangewakkerd hebben.
Onlangs probeerde ik mezelf te plaatsen in de verschillende fasen die in een rouwproces aanwezig zouden moeten zijn.
Ten eerste heb je de shok en ontkenning: daar heb ik eigenlijk nooit veel last van gehad. Sinds ik doorhad dat zwanger worden niet gemakkellijk zou gaan is er nooit een moment geweest dat ik dit niet wou inzien. De bewijzen lagen duidelijk op tafel. 3 jaar na de eerste pilvrije vrijpartij heb je het wel door. En echt geschokt was ik ook niet. Eerlijk gezegd vond ik het best spannend dat wij een ivfje zouden gaan doen.
Na de ontkenning zou de onderhandeling met het lot moeten volgen. Een periode waarin je je pijn probeert op te delen in handelbare onderdelen. Een periode gevuld met goede voornemens en nieuwe projecten. Een periode waarin je jezelf toelaat de ene dag volledig door je verdriet in beslag genomen te worden met de belofte aan het lot dat morgen alles weer beter zal zijn. Je onderhandelt heel hard om toch maar een betere uitkomst van je situatie te bekomen. Bij mij was dat niet anders. Als ik nu eindelijk eens die 10 kilo teveel zou verliezen, meer zou gaan sporten, een andere job zou zoeken ... dan wordt ik misschien toch zo zwanger.
Op de derde plaats vinden we woede. Oh god, die periode ken ik zeer goed. De withete, stekende, pijnlijke woede tegen alles en iedereen. De woede tegen anderen die zonder problemen zwanger worden, de woede tegen mijn lichaam dat niet wil doen wat anderen al jaren doen, de woede tegen mijn relatie, de woede tegen mijn vriendinnen, tegen mijn werk, en vooral tegen mezelf. Waarom kon ik zo goed als alles behalve dat stomme zwanger worden. Woede tegen alle goedbedoelde commentaar, tegen iedereen die kwam opdraven met dé oplossing. Tegen de zon die scheen als ik alleen maar regen wou, tegen de regen die met bakken neerviel als ik een beetje zon nodig had. Tegen de vriendinnen met kinderen die over andere dingen praatte en tegen de vriendinnen met kinderen die alleen maar over hun kinderen praatte. In zo'n periode is het moeilijk om iets goed te doen, dus bij deze sorry voor al die mensen die het gevoel hebben nooit goed te kunnen reageren tegen mij.
Bij momenten voel ik dat ik uit deze fase aan het geraken ben, maar andere momenten voel ik me er face down weer invallen.
Na woede gaan we over tot depressie. Om de pijn niet te voelen kom je in een zwart gat terecht.Als je maar helemaal niets doet, dan voel je ook de pijn niet meer. Mijn tristesse van de laatste dagen is waarschijnlijk helemaal in deze fase te plaatsen.
En uiteindelijk als je in en uit al deze fases gesukkeld bent zou de aanvaarding moeten komen. Alleen lijkt deze bij momenten zooo ver heen.
En weet je wat heel deze rouwperiode zo grappig maakt? Deze 5 stappen neem je niet gewoon de een na de ander om uiteindelijk zeker weten bij de aanvaarding te komen. Neen, je strompelt van de ene fase in de andere om om de zoveel tijd weer eens naar een vorige fase terug te keren, zonder de zekerheid dat je ooit de pijn zal leren aanvaarden een een plaats zal kunnen geven in je leven.
Verdorie, weer iets dat je niet zeker kan weten. Waar is verdomme die glazen bol als je hem nodig hebt??????
Deze tristesse wordt niet aangewakkerd door het zien van gelukkige jonge ouders met de allerliefste kinderen of door de reeds aangehaalde papa's met kinderzitjes op de fiets, of door de bolle buiken die nu weer netjes verstopt worden onder wijde truien en dikke jassen.
Nee, het is een tristesse die in mijn botten gekropen is de laatste jaren en af en toe de kop opsteekt.Het is een gevoel dat mij vroeger volkomen vreemd was, maar dat de ontgoochelingen van de laatste jaren aangestoken een aangewakkerd hebben.
Onlangs probeerde ik mezelf te plaatsen in de verschillende fasen die in een rouwproces aanwezig zouden moeten zijn.
Ten eerste heb je de shok en ontkenning: daar heb ik eigenlijk nooit veel last van gehad. Sinds ik doorhad dat zwanger worden niet gemakkellijk zou gaan is er nooit een moment geweest dat ik dit niet wou inzien. De bewijzen lagen duidelijk op tafel. 3 jaar na de eerste pilvrije vrijpartij heb je het wel door. En echt geschokt was ik ook niet. Eerlijk gezegd vond ik het best spannend dat wij een ivfje zouden gaan doen.
Na de ontkenning zou de onderhandeling met het lot moeten volgen. Een periode waarin je je pijn probeert op te delen in handelbare onderdelen. Een periode gevuld met goede voornemens en nieuwe projecten. Een periode waarin je jezelf toelaat de ene dag volledig door je verdriet in beslag genomen te worden met de belofte aan het lot dat morgen alles weer beter zal zijn. Je onderhandelt heel hard om toch maar een betere uitkomst van je situatie te bekomen. Bij mij was dat niet anders. Als ik nu eindelijk eens die 10 kilo teveel zou verliezen, meer zou gaan sporten, een andere job zou zoeken ... dan wordt ik misschien toch zo zwanger.
Op de derde plaats vinden we woede. Oh god, die periode ken ik zeer goed. De withete, stekende, pijnlijke woede tegen alles en iedereen. De woede tegen anderen die zonder problemen zwanger worden, de woede tegen mijn lichaam dat niet wil doen wat anderen al jaren doen, de woede tegen mijn relatie, de woede tegen mijn vriendinnen, tegen mijn werk, en vooral tegen mezelf. Waarom kon ik zo goed als alles behalve dat stomme zwanger worden. Woede tegen alle goedbedoelde commentaar, tegen iedereen die kwam opdraven met dé oplossing. Tegen de zon die scheen als ik alleen maar regen wou, tegen de regen die met bakken neerviel als ik een beetje zon nodig had. Tegen de vriendinnen met kinderen die over andere dingen praatte en tegen de vriendinnen met kinderen die alleen maar over hun kinderen praatte. In zo'n periode is het moeilijk om iets goed te doen, dus bij deze sorry voor al die mensen die het gevoel hebben nooit goed te kunnen reageren tegen mij.
Bij momenten voel ik dat ik uit deze fase aan het geraken ben, maar andere momenten voel ik me er face down weer invallen.
Na woede gaan we over tot depressie. Om de pijn niet te voelen kom je in een zwart gat terecht.Als je maar helemaal niets doet, dan voel je ook de pijn niet meer. Mijn tristesse van de laatste dagen is waarschijnlijk helemaal in deze fase te plaatsen.
En uiteindelijk als je in en uit al deze fases gesukkeld bent zou de aanvaarding moeten komen. Alleen lijkt deze bij momenten zooo ver heen.
En weet je wat heel deze rouwperiode zo grappig maakt? Deze 5 stappen neem je niet gewoon de een na de ander om uiteindelijk zeker weten bij de aanvaarding te komen. Neen, je strompelt van de ene fase in de andere om om de zoveel tijd weer eens naar een vorige fase terug te keren, zonder de zekerheid dat je ooit de pijn zal leren aanvaarden een een plaats zal kunnen geven in je leven.
Verdorie, weer iets dat je niet zeker kan weten. Waar is verdomme die glazen bol als je hem nodig hebt??????
Ik ben een zacht ei
Het is officieel: ik ben een zacht ei, een watje, een mietje, een sissy .....
Ik ben iemand die bijna nooit het slechte ziet in mensen. Veelal ben ik nogal naief. En vandaag heeft een collega dat 100% tegen mij gebruikt. En ik heb me gewoon laten doen.
Ik moest gisteren 1700 folders de deur uit krijgen en deze moesten dus allemaal een adresetiket krijgen. Nu zou ik dit niet zelf hoeven te doen. Eigenlijk moet ik hier andere mensen voor aan het werk zetten. Maar ik ken mijn collega's op de receptie en weet dat ze hier gerust een week over kunnen doen. Dus heb ik tussendoor zo'n 1000 etiketjes geplakt. En mijn collega op de receptie deed zijn deel.
Toen ik gisterenavond naar huis ging was er nog een hele lieve collega die toch de boel moest open houden tot 22u en dus voorstelde de resterende folders van een etiket te voorzien als hij tijd over had.
Vanmorgen zie ik mijn 'klote' collega van de receptie die ijverig alles aan het frankeren is. Hij wou eerst frankeren op etiketten, maar vond dat toch teveel werk. Waarop ik voorstelde om te helpen, maar het ging wel lukken.
Noot van mezelf: ik was dus echt wel van goede wil. Ik ben niet zo iemand die neerkijkt op de mensen die een andere functie uitoefenen dan de mijne.
Maar het was niet nodig.
Nu moet je weten dat ik op een dag zo'n 30 keer voorbij de receptie kom en dat als de receptionist een boodschap voor mij heeft hij niet moet wachten tot ik 's avond het gebouw verlaat.
Even na 5 kom ik van een afspraak met een fotograaf en verschiet mijn 'klote' collega. Hij dacht dat ik al naar huis was. Even later zag ik waarom. Hij had zo'n 50 vellen met etiketten in mijn postbakje gepropt. Toen ik vroeg wat de bedoeling daarvan was zei hij doodleuk dat hij gisteren geen folders meer had. PUNT!
Was het nu godverdomme zo moeilijk geweest om tijdens 1 van de 30 keren dat hij mij gezien heeft te vragen of er nog folders waren?
Nadien kwam ik te weten dat hij zelfs morgen niet eens moet werken en dus alles gepland was. Nu laat hij zijn collega er voor opdraaien, gewoon omdat hij geen goesting meer had.
En ik, STOM ZACHT EI!!!!!!! heb niet eens iets gezegd! Ik stond zo met mijn mond vol tanden dat ik niets wist te zeggen.
Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, en nu weet ik wel wat te zeggen.
ZOu ik zo rancuneus zijn om die adressen nog een dagje te laten chambreren op mijn bureau en ze vrijdag onder zijn neus te duwen?????
Ik ben iemand die bijna nooit het slechte ziet in mensen. Veelal ben ik nogal naief. En vandaag heeft een collega dat 100% tegen mij gebruikt. En ik heb me gewoon laten doen.
Ik moest gisteren 1700 folders de deur uit krijgen en deze moesten dus allemaal een adresetiket krijgen. Nu zou ik dit niet zelf hoeven te doen. Eigenlijk moet ik hier andere mensen voor aan het werk zetten. Maar ik ken mijn collega's op de receptie en weet dat ze hier gerust een week over kunnen doen. Dus heb ik tussendoor zo'n 1000 etiketjes geplakt. En mijn collega op de receptie deed zijn deel.
Toen ik gisterenavond naar huis ging was er nog een hele lieve collega die toch de boel moest open houden tot 22u en dus voorstelde de resterende folders van een etiket te voorzien als hij tijd over had.
Vanmorgen zie ik mijn 'klote' collega van de receptie die ijverig alles aan het frankeren is. Hij wou eerst frankeren op etiketten, maar vond dat toch teveel werk. Waarop ik voorstelde om te helpen, maar het ging wel lukken.
Noot van mezelf: ik was dus echt wel van goede wil. Ik ben niet zo iemand die neerkijkt op de mensen die een andere functie uitoefenen dan de mijne.
Maar het was niet nodig.
Nu moet je weten dat ik op een dag zo'n 30 keer voorbij de receptie kom en dat als de receptionist een boodschap voor mij heeft hij niet moet wachten tot ik 's avond het gebouw verlaat.
Even na 5 kom ik van een afspraak met een fotograaf en verschiet mijn 'klote' collega. Hij dacht dat ik al naar huis was. Even later zag ik waarom. Hij had zo'n 50 vellen met etiketten in mijn postbakje gepropt. Toen ik vroeg wat de bedoeling daarvan was zei hij doodleuk dat hij gisteren geen folders meer had. PUNT!
Was het nu godverdomme zo moeilijk geweest om tijdens 1 van de 30 keren dat hij mij gezien heeft te vragen of er nog folders waren?
Nadien kwam ik te weten dat hij zelfs morgen niet eens moet werken en dus alles gepland was. Nu laat hij zijn collega er voor opdraaien, gewoon omdat hij geen goesting meer had.
En ik, STOM ZACHT EI!!!!!!! heb niet eens iets gezegd! Ik stond zo met mijn mond vol tanden dat ik niets wist te zeggen.
Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, en nu weet ik wel wat te zeggen.
ZOu ik zo rancuneus zijn om die adressen nog een dagje te laten chambreren op mijn bureau en ze vrijdag onder zijn neus te duwen?????
20.9.04
Zoals te lezen in Het Laatste Nieuws
Véronique De Cock is zwanger.
Holadihé, dat is niet echt interessant te noemen en dat is ook niet onmiddellijk nieuws.
Dit weekend had ik eindelijk eens tijd om alles rustig aan te doen. Dus zaterdagochtend met koffie, krant en boekje in bed blijven liggen (wat we niet zouden kunnen als we kinderen hebben, hip hip hoera).
Toen ik aan de krant wou beginnen zei P. dat ik het interview met Veronikske beter niet zou lezen.
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat moet je dus niet tegen mij zeggen.
Ik heb het dus wel gelezen.
Voor diegenen die nog niet afgedaald zijn tot het lezen van stupide verhaaltjes over BV's: Veronique is zwanger na 3 jaar proberen. Of er wel of niet een probleem was kom je niet te weten. Wel dat ze 1x hormonen genomen heeft, maar dat ze na 10 dagen alles de vuilbak ingekieperd heeft omdat ze er helemaal zot van werd.
En dan, het moment suprême .... ze heeft foert gezegd, gedaan er mee, het hoefde niet meer ...
En je raadt het al, drie maand later was ze zwanger.
Nu hoor je die verhalen meer en meer de laatste tijd. Alles geprobeerd maar pas zwanger toen ze het opgegeven hadden. Op Grido was er ook nog zo iemand. Toen we het niet meer aankonden en er mee stopten waren we ineens zo zwanger.
Leuk.
Als die oh zo onverwachte zwangerschap optreedt maanden of jaren na het FOERT moment kan ik er nog een beetje inkomen. Dan zal de weggevallen stress er misschien iets mee te maken hebben.
Maar de vrouwen die zwanger worden binnen de drie maand na het stoppen met alles ... heck no, daarvan geloof ik niet dat ze er niet meer mee bezig waren.
Als je jarenlang met je lichaam bezig geweest bent, je hormonale tendensen stevig in kaart gebracht zijn en je je gyne met de voornaam aanspreekt ... dan vergeet je dit niet in drie maand. Toch?
Of ligt het aan mij? Wij zijn nu aan onze 4de maand na de laatste IVF. Om te weten op welke dag ik zit moet ik even beginnen tellen, dus dat is goed. Maar toch. Dat zwanger worden, kinderen willen...zit nog volledig in mij. Dat gaat er niet zo maar even uit. En nog steeds denk ik bij veranderingen in mijn lichaam eerst aan stel dat ...
Zoals daarnet: ik kreeg ineens vreselijke buikpijn. Eisprong, cyste, eierstokken .... vooraleer ik dacht aan teveel gegeten, te weinig gegeten, iets verkeerds gegeten ...
Of ligt het aan mij dat ik verwacht dat iemand die drie jaar afgezien heeft en een publiek figuur is moeite doet om zich niet uit te drukken in de superclichés die je als onvruchtbaar koppel zo vaak te horen krijgt?
Of is dit teveel gevraagd van ons Veronikske?
Na deze korte onderbreking van mijn rustige zaterdag is mijn weekend verdergekabbelt. Zondagmorgen was ik in een mij reeds overbekende tristesse gesukkeld. Zo'n gemoedsgesteldheid die eigenlijk alleen maar vraagt om je terug te trekken in een grot en een paar maand een winterslaap aan te vangen. Zo' gevoel dat heel de wereld je verlaten heeft, dat je toch nergens goed voor bent, dat de luiheid je volledig omsluit en je echt nergens toe in staat bent.
Ik had 0 komma 0 goesting om dan nog in de auto te kruipen en naar het zeilen te gaan kijken (door stomme oncompetente collega's moest ik nog op het werk langsgaan en kon ik dus niet mee starten).
Terwijl ik naar het water toestapte overweldigde alles mij. Ik had er gewoon genoeg van. Ik wou me zo niet meer voelen. Ik wou die tristesse kwijt. Maar ik had er begot geen gedacht van hoe ik dat moest aanpakken. Nog steeds niet trouwens. Ook al heeft de wind gisteren behoorlijk wat donkere wolken weggeblazen, toch is de tristesse nog steeds aanwezig.
En ik ken nochthans de oplossing. De manier om uit deze put te geraken. Ben er immers al eerder uitgekropen. Een schop voor mijn kont en een PROJECT!!! Ik heb weer een project nodig waar ik al mijn energie in kwijt kan. En eigenlijk heb ik mijn project al ... zeilen. Maar het actief er mee bezig zijn was weer aan het minderen.
Dus up, up and away! Ik stort me weer volledig in de zoektocht naar een zeilvriend(in), een boot, een water ....
Up, up, away!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Holadihé, dat is niet echt interessant te noemen en dat is ook niet onmiddellijk nieuws.
Dit weekend had ik eindelijk eens tijd om alles rustig aan te doen. Dus zaterdagochtend met koffie, krant en boekje in bed blijven liggen (wat we niet zouden kunnen als we kinderen hebben, hip hip hoera).
Toen ik aan de krant wou beginnen zei P. dat ik het interview met Veronikske beter niet zou lezen.
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat moet je dus niet tegen mij zeggen.
Ik heb het dus wel gelezen.
Voor diegenen die nog niet afgedaald zijn tot het lezen van stupide verhaaltjes over BV's: Veronique is zwanger na 3 jaar proberen. Of er wel of niet een probleem was kom je niet te weten. Wel dat ze 1x hormonen genomen heeft, maar dat ze na 10 dagen alles de vuilbak ingekieperd heeft omdat ze er helemaal zot van werd.
En dan, het moment suprême .... ze heeft foert gezegd, gedaan er mee, het hoefde niet meer ...
En je raadt het al, drie maand later was ze zwanger.
Nu hoor je die verhalen meer en meer de laatste tijd. Alles geprobeerd maar pas zwanger toen ze het opgegeven hadden. Op Grido was er ook nog zo iemand. Toen we het niet meer aankonden en er mee stopten waren we ineens zo zwanger.
Leuk.
Als die oh zo onverwachte zwangerschap optreedt maanden of jaren na het FOERT moment kan ik er nog een beetje inkomen. Dan zal de weggevallen stress er misschien iets mee te maken hebben.
Maar de vrouwen die zwanger worden binnen de drie maand na het stoppen met alles ... heck no, daarvan geloof ik niet dat ze er niet meer mee bezig waren.
Als je jarenlang met je lichaam bezig geweest bent, je hormonale tendensen stevig in kaart gebracht zijn en je je gyne met de voornaam aanspreekt ... dan vergeet je dit niet in drie maand. Toch?
Of ligt het aan mij? Wij zijn nu aan onze 4de maand na de laatste IVF. Om te weten op welke dag ik zit moet ik even beginnen tellen, dus dat is goed. Maar toch. Dat zwanger worden, kinderen willen...zit nog volledig in mij. Dat gaat er niet zo maar even uit. En nog steeds denk ik bij veranderingen in mijn lichaam eerst aan stel dat ...
Zoals daarnet: ik kreeg ineens vreselijke buikpijn. Eisprong, cyste, eierstokken .... vooraleer ik dacht aan teveel gegeten, te weinig gegeten, iets verkeerds gegeten ...
Of ligt het aan mij dat ik verwacht dat iemand die drie jaar afgezien heeft en een publiek figuur is moeite doet om zich niet uit te drukken in de superclichés die je als onvruchtbaar koppel zo vaak te horen krijgt?
Of is dit teveel gevraagd van ons Veronikske?
Na deze korte onderbreking van mijn rustige zaterdag is mijn weekend verdergekabbelt. Zondagmorgen was ik in een mij reeds overbekende tristesse gesukkeld. Zo'n gemoedsgesteldheid die eigenlijk alleen maar vraagt om je terug te trekken in een grot en een paar maand een winterslaap aan te vangen. Zo' gevoel dat heel de wereld je verlaten heeft, dat je toch nergens goed voor bent, dat de luiheid je volledig omsluit en je echt nergens toe in staat bent.
Ik had 0 komma 0 goesting om dan nog in de auto te kruipen en naar het zeilen te gaan kijken (door stomme oncompetente collega's moest ik nog op het werk langsgaan en kon ik dus niet mee starten).
Terwijl ik naar het water toestapte overweldigde alles mij. Ik had er gewoon genoeg van. Ik wou me zo niet meer voelen. Ik wou die tristesse kwijt. Maar ik had er begot geen gedacht van hoe ik dat moest aanpakken. Nog steeds niet trouwens. Ook al heeft de wind gisteren behoorlijk wat donkere wolken weggeblazen, toch is de tristesse nog steeds aanwezig.
En ik ken nochthans de oplossing. De manier om uit deze put te geraken. Ben er immers al eerder uitgekropen. Een schop voor mijn kont en een PROJECT!!! Ik heb weer een project nodig waar ik al mijn energie in kwijt kan. En eigenlijk heb ik mijn project al ... zeilen. Maar het actief er mee bezig zijn was weer aan het minderen.
Dus up, up and away! Ik stort me weer volledig in de zoektocht naar een zeilvriend(in), een boot, een water ....
Up, up, away!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
18.9.04
check .... OK
gewoon om te zeggen dat ik nog leef, dat ik niet verdronken ben in zelfmedelijden en dat alles best ok is. Heb er alleen een drukke week, een dagje Amsterdam en een klote vrijdag opzitten. Afgewisseld met een avond zwemmen, een avond voorstelling en een avond Jan Bibejan party kan dat al eens tellen.
Nu ga ik beginnen aan een lazy saturday afternoon .....
Meer binnenkort
Nu ga ik beginnen aan een lazy saturday afternoon .....
Meer binnenkort
14.9.04
Dikkertje Dip, waarom zo sip?
Het is raar dat je emoties van de ene op de andere dag zo kunnen omslaan. Als ik mijn schrijfsels van een tijdje terug herlees, dan was alles fantastisch. Er leek een langdurige regeerperiode van Normaal Brein aangebroken. Maar Infertiel Brein en Bittere Bitch hebben hun tenten opgeslagen onderaan mijn hersenpan en lijken te broeden op een belegering van de hogere regionen.
Mensen die na een lange periode van onvruchtbaarheid zwanger raken beweren vaak dat ze alle ellende van daarvoor vergeten. Zo dacht ik ook dat, hoe meer ik me er over begon te zetten dat we misschien kinderloos zouden blijven, hoe minder pijnlijk het zou zijn.
Maar zolang de onvruchtbaarheid niet opgelost raakt (door zwanger worden of door je er mee te verzoenen)is het als een virus dat in je bloed blijft zitten. De ene dag kijk je in de spiegel en zie je een toffe, leuke vrouw, een goede echtgenote, een grappige vriendin. En dan, meestal door iets heel stoms kan je jezelf alleen maar zien als leeg, opgebrand, iemand die geen mama mag worden .... een rondlopende advertentie voor pijn.
Elk nummer op de stomme 4fm radio van mijn collega doet mij een brok in de keel krijgen. Kijken naar mijn scherm doet tranen in mijn ogen komen. Het kan natuurlijk dat ik gewoon hondsmoe ben van de voorbije week. En dat de eerste herfstvermoeidheid begint door te breken.
Onlangs las ik de opmerking dat doorzetten met behandelingen heel dapper en moedig was, maar dat stoppen met behandelen nog veel dapperder en moediger is. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me op dit moment nog dapper, nog moedig voel. Stoppen is gewoon soms zo hard nodig. Omdat je voelt dat wanneer je niet stopt je gewoon alles verliest. Je gezondheid, je verstand, je relatie, je vrienden, je werk ....
Misschien is dat dapperheid ... dat je deze dingen durft aanvoelen en je de consequenties durft aanvaarden.
Misschien is het ook de wind die mij zo ambetant krijgt. De struiken in de binnentuin waar mijn bureautje op uikijkt vliegen heen en weer. Ik heb het gevoel opgesloten te zijn en zou doodgraag naar buiten gaan en midden op het plein blijven staan in de wind. Misschien moet ik maar op E.’s voorstel ingaan en zondag wat gaan zeilen, mijn hersenpan een beetje gaan verluchten.
Ik kreeg onlangs van 2 vriendinnen een mailtje waar ze, waarschijnlijk door mijn openlijk verspreiden van gevoelens, ook veel in kwijt konden. Dat ze zich moeilijk en ongemakkellijk voelen ten opzichte van mij. Het doet wel goed dat te horen. Niet dat ik ze die ongemakkellijke gevoelens toewens, maar ik ben blij dat ze er af en toe nog eens bij stilstaan. Soms lijkt het alsof wij al zo lang in deze ongewenste kinderloosheid vastzitten dat er niemand meer over nadenkt. Ik zou graag weten hoe zij mij zien. Zielig? Dapper? Of ze medelijden met me hebben. Wat ik niet echt wil. Of zij stilstaan bij de vraag of wij ooit al dan niet kinderen zullen hebben. Of zij nog geloven in de goede afloop van deze zaak. Of zij nog hopen, op momenten dat ik de hoop heb opgegeven.
Wat mijn lieve mama vriendinnen moeten beseffen (en nu heb ik het over die van Antwerpen, kwestie dat ze dat doorhebben) is dat ik hun kinderen ook graag zie. Ik zie de mama en papa graag, dus tuurlijk hou ik van die kleine genetische duplicaatjes. En ik wil er graag alles over horen. En jullie mogen echt wel zeggen dat het soms niet allemaal rozengeur en maneschijn is. En dat vertellen mag best spontaan. Je moet niet wachten tot ik er achter vraag. Of krampachtig andere onderwerpen aanboren. Als ik er even geen zin in heb, dan zeg ik dat wel. Het enige moment dat Bittere Bitch jullie allemaal naar de hel verwenst is als er alweer een nieuwe zwangerschap aangekondigd wordt. Het moment van de ultieme vernedering. "Wij kunnen iets dat jullie niet kunnen." Maar ook dat moment gaat voorbij ...
Het is pas pijnlijk als een pasbevallen mama over het weer begint in plaats van over haar bevalling. Echt waar, Bittere Bitch laat het wel weten als de woorden weeën, ontsluiting, epidurale, keizersnede, borstvoeding snijden als een mes door boter in mijn hartje. Want dat doen ze meestal niet. Zoals hierboven beschreven is er maar 1 moment waarop ik echt niet mezelf ben.
Los daarvan besef ik door deze plotse opwellingen van gedeelde gevoelens dat ik echt blij mag zijn met de mensen die mij graag zien. Dat ik echt heel veel schouders heb die bereid zijn deze pijn die mij soms verteerd mee te dragen. En genoeg schouders heb om op uit te huilen. En genoeg vrienden heb die klaarstaan om naar de film te gaan, te gaan zwemmen, sporten, winkelen .... met of zonder Infertiel Brein en Bittere Bitch. Die mij nog steeds zien als de heerser over Normaal Land. En dames dat doet wel een beetje deugd ... een heel klein veel beetje deugd.
Mensen die na een lange periode van onvruchtbaarheid zwanger raken beweren vaak dat ze alle ellende van daarvoor vergeten. Zo dacht ik ook dat, hoe meer ik me er over begon te zetten dat we misschien kinderloos zouden blijven, hoe minder pijnlijk het zou zijn.
Maar zolang de onvruchtbaarheid niet opgelost raakt (door zwanger worden of door je er mee te verzoenen)is het als een virus dat in je bloed blijft zitten. De ene dag kijk je in de spiegel en zie je een toffe, leuke vrouw, een goede echtgenote, een grappige vriendin. En dan, meestal door iets heel stoms kan je jezelf alleen maar zien als leeg, opgebrand, iemand die geen mama mag worden .... een rondlopende advertentie voor pijn.
Elk nummer op de stomme 4fm radio van mijn collega doet mij een brok in de keel krijgen. Kijken naar mijn scherm doet tranen in mijn ogen komen. Het kan natuurlijk dat ik gewoon hondsmoe ben van de voorbije week. En dat de eerste herfstvermoeidheid begint door te breken.
Onlangs las ik de opmerking dat doorzetten met behandelingen heel dapper en moedig was, maar dat stoppen met behandelen nog veel dapperder en moediger is. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me op dit moment nog dapper, nog moedig voel. Stoppen is gewoon soms zo hard nodig. Omdat je voelt dat wanneer je niet stopt je gewoon alles verliest. Je gezondheid, je verstand, je relatie, je vrienden, je werk ....
Misschien is dat dapperheid ... dat je deze dingen durft aanvoelen en je de consequenties durft aanvaarden.
Misschien is het ook de wind die mij zo ambetant krijgt. De struiken in de binnentuin waar mijn bureautje op uikijkt vliegen heen en weer. Ik heb het gevoel opgesloten te zijn en zou doodgraag naar buiten gaan en midden op het plein blijven staan in de wind. Misschien moet ik maar op E.’s voorstel ingaan en zondag wat gaan zeilen, mijn hersenpan een beetje gaan verluchten.
Ik kreeg onlangs van 2 vriendinnen een mailtje waar ze, waarschijnlijk door mijn openlijk verspreiden van gevoelens, ook veel in kwijt konden. Dat ze zich moeilijk en ongemakkellijk voelen ten opzichte van mij. Het doet wel goed dat te horen. Niet dat ik ze die ongemakkellijke gevoelens toewens, maar ik ben blij dat ze er af en toe nog eens bij stilstaan. Soms lijkt het alsof wij al zo lang in deze ongewenste kinderloosheid vastzitten dat er niemand meer over nadenkt. Ik zou graag weten hoe zij mij zien. Zielig? Dapper? Of ze medelijden met me hebben. Wat ik niet echt wil. Of zij stilstaan bij de vraag of wij ooit al dan niet kinderen zullen hebben. Of zij nog geloven in de goede afloop van deze zaak. Of zij nog hopen, op momenten dat ik de hoop heb opgegeven.
Wat mijn lieve mama vriendinnen moeten beseffen (en nu heb ik het over die van Antwerpen, kwestie dat ze dat doorhebben) is dat ik hun kinderen ook graag zie. Ik zie de mama en papa graag, dus tuurlijk hou ik van die kleine genetische duplicaatjes. En ik wil er graag alles over horen. En jullie mogen echt wel zeggen dat het soms niet allemaal rozengeur en maneschijn is. En dat vertellen mag best spontaan. Je moet niet wachten tot ik er achter vraag. Of krampachtig andere onderwerpen aanboren. Als ik er even geen zin in heb, dan zeg ik dat wel. Het enige moment dat Bittere Bitch jullie allemaal naar de hel verwenst is als er alweer een nieuwe zwangerschap aangekondigd wordt. Het moment van de ultieme vernedering. "Wij kunnen iets dat jullie niet kunnen." Maar ook dat moment gaat voorbij ...
Het is pas pijnlijk als een pasbevallen mama over het weer begint in plaats van over haar bevalling. Echt waar, Bittere Bitch laat het wel weten als de woorden weeën, ontsluiting, epidurale, keizersnede, borstvoeding snijden als een mes door boter in mijn hartje. Want dat doen ze meestal niet. Zoals hierboven beschreven is er maar 1 moment waarop ik echt niet mezelf ben.
Los daarvan besef ik door deze plotse opwellingen van gedeelde gevoelens dat ik echt blij mag zijn met de mensen die mij graag zien. Dat ik echt heel veel schouders heb die bereid zijn deze pijn die mij soms verteerd mee te dragen. En genoeg schouders heb om op uit te huilen. En genoeg vrienden heb die klaarstaan om naar de film te gaan, te gaan zwemmen, sporten, winkelen .... met of zonder Infertiel Brein en Bittere Bitch. Die mij nog steeds zien als de heerser over Normaal Land. En dames dat doet wel een beetje deugd ... een heel klein veel beetje deugd.
13.9.04
Hoofdpijn, Afrika, dromen, goede voornemens en realiteit
Ok, mijn hoofdje is er weer wat beter aan toe. Ik pijnig mijn niet geblutste hersenen om iets leesbaars bijeen te typen.
Oja, mijn ongelukje donderdag was het rechtstreekse gevolg van het feit dat W&L naar Afrika vertrekken voor een jaar. W&L zijn nog niet moeten opdraven in deze verzameling gedachten van mij. Vermits ik ze beloofd heb mijn url mee te geven laat ik ze toch even ten tonele verschijnen.
W&L dus ... voor diegenen die de soap van mijn leven volgen, over W&L zal je me weinig horen mekkeren. Ten eerste omdat ze vanaf woensdag in het verre Afrika zitten en ten tweede ‘because they get it’. Denk niet dat ik al ooit opmerkingen gekregen heb van hen (betreffende al dan niet kindjes, al dan niet gelukte ivf’s ...) die de haren op mijn arm deden rechtstaan en mij zin gaven te schoppen, krijsen, spuwen en algemeen razend worden.
Zij zijn ook een beetje onze krant geweest om het nieuws dat we met ivf zouden beginnen te verspreiden in onze vriendenkring. Kwestie van niet teveel onnozele vragen te krijgen.
W&L hebben zelf nog geen kinderen. Ik was er nochthans van overtuigd dat zij er aan begonnen waren na het vinden van een strip Foliumzuur in de badkamer van ons vakantiehuisje afgelopen winter. Maar .... blijkbaar niet. Het zou me nochthans niet verbazen mochten ze met z’n drieën terugkomen uit Afrika. Het weze ze gegund.
Goed, maar iets anders nu.
Heb vannacht ontzettend raar gedroomd. Ik was zwanger (olé) en moest op controle bij een vrouwelijke gyne. Die me 1 of ander raar medicijn wou inspuiten. Niet omdat er iets mis was, of omdat ik een risicogeval voor de één of andere ziekte was. Neen, gewoon omdat ze dat met alle IVF patiënten deden. Standard Procedure. Dat was de enige uitleg die ik kreeg. Maar dan waren er allemaal mensen in mijn droom die beweerden dat dat spul levensgevaarlijk was.
Ineens was ik niet meer de zwangere, maar Emma (go Emma, go Emma) en zaten we bij mijn liefste Tommeke. Die inderdaad beweerde dat dat medicijn gevaarlijk was en dat hij dat nooit zou toepassen.
Droomanalysten, laat maar komen die uitleg!
Maar het doet me wel denken aan de hetze die er op Grido was een tijdje geleden over al dan niet geplande keizersnedes, je kind laten weghalen de eerste nacht, al dan niet flesvoeding.
Iemand gaf toen als commentaar waarom al die vrouwen durfden daarover dicussiëren als er zoveel vrouwen waren die zelfs nog niet eens zwanger zijn. Die, om iemand te citeren, het niet kan schelen hoe een kind geboren wordt, dat het er zelfs langs de oren mag uitkomen, als het maar komt.
Ik ben het daar niet mee eens. Elke vrouw heeft toch ideeën over hoe ze zwanger wil zijn, hoe ze wil bevallen, hoe ze dat wil aanpakken, wat voor moeder ze wil zijn.
En ok, dat zal niet altijd uitkomen. Reality will bite you in the ass, surely ... maar toch. Je laat toch niet al je ideeën en prioriteiten vallen enkel en alleen omdat het zwanger worden moeilijk gegaan is? Zo van ok, we zijn nu eindelijk zwanger, nu gaan we voor de gemakkelijkheidsoplossing. De gyne gaat op reis tegen dat we ongeveer uitgerekend zijn, laten we dan maar een geplande keizersnede doen. Dat borstvoeding geven lijkt toch de eerste dag niet te lukken, hopla we schakelen over naar flesjes.
Niets tegen de mensen die bewust kiezen voor flesjes he! Want dat is een discussie zonder einde.
Maar gewoon, het lijkt wel alsof veel vrouwen de moeilijke oplossingen uit de weg gaan omdat het zwanger worden op zich al moeilijk genoeg was.
En vooraleer ik een hoop gescheld over mijn hoofd krijg: ook ik zal heel waarschijnlijk met een keizersnede moeten bevallen wegens mijn baarmoederafwijking. En ik zal dat erg vinden. Maar als het moet dan moet het. Zelfde redenering, ik zal er het hart van in zijn mocht het mij op 1 of andere manier niet lukken om borstvoeding te geven.
(dit alles er natuurlijk van uitgaand dat die vermeende zwangerchap ooit eens uit de lucht komt vallen).
Want, ook al lukt het zwanger worden niet al te best (understatement van de eeuw), mocht het me ooit lukken, dat zal ik wel proberen mijn andere dromen en voornemens betreffende zwanger- en moederschap te laten uitkomen.
Oja, mijn ongelukje donderdag was het rechtstreekse gevolg van het feit dat W&L naar Afrika vertrekken voor een jaar. W&L zijn nog niet moeten opdraven in deze verzameling gedachten van mij. Vermits ik ze beloofd heb mijn url mee te geven laat ik ze toch even ten tonele verschijnen.
W&L dus ... voor diegenen die de soap van mijn leven volgen, over W&L zal je me weinig horen mekkeren. Ten eerste omdat ze vanaf woensdag in het verre Afrika zitten en ten tweede ‘because they get it’. Denk niet dat ik al ooit opmerkingen gekregen heb van hen (betreffende al dan niet kindjes, al dan niet gelukte ivf’s ...) die de haren op mijn arm deden rechtstaan en mij zin gaven te schoppen, krijsen, spuwen en algemeen razend worden.
Zij zijn ook een beetje onze krant geweest om het nieuws dat we met ivf zouden beginnen te verspreiden in onze vriendenkring. Kwestie van niet teveel onnozele vragen te krijgen.
W&L hebben zelf nog geen kinderen. Ik was er nochthans van overtuigd dat zij er aan begonnen waren na het vinden van een strip Foliumzuur in de badkamer van ons vakantiehuisje afgelopen winter. Maar .... blijkbaar niet. Het zou me nochthans niet verbazen mochten ze met z’n drieën terugkomen uit Afrika. Het weze ze gegund.
Goed, maar iets anders nu.
Heb vannacht ontzettend raar gedroomd. Ik was zwanger (olé) en moest op controle bij een vrouwelijke gyne. Die me 1 of ander raar medicijn wou inspuiten. Niet omdat er iets mis was, of omdat ik een risicogeval voor de één of andere ziekte was. Neen, gewoon omdat ze dat met alle IVF patiënten deden. Standard Procedure. Dat was de enige uitleg die ik kreeg. Maar dan waren er allemaal mensen in mijn droom die beweerden dat dat spul levensgevaarlijk was.
Ineens was ik niet meer de zwangere, maar Emma (go Emma, go Emma) en zaten we bij mijn liefste Tommeke. Die inderdaad beweerde dat dat medicijn gevaarlijk was en dat hij dat nooit zou toepassen.
Droomanalysten, laat maar komen die uitleg!
Maar het doet me wel denken aan de hetze die er op Grido was een tijdje geleden over al dan niet geplande keizersnedes, je kind laten weghalen de eerste nacht, al dan niet flesvoeding.
Iemand gaf toen als commentaar waarom al die vrouwen durfden daarover dicussiëren als er zoveel vrouwen waren die zelfs nog niet eens zwanger zijn. Die, om iemand te citeren, het niet kan schelen hoe een kind geboren wordt, dat het er zelfs langs de oren mag uitkomen, als het maar komt.
Ik ben het daar niet mee eens. Elke vrouw heeft toch ideeën over hoe ze zwanger wil zijn, hoe ze wil bevallen, hoe ze dat wil aanpakken, wat voor moeder ze wil zijn.
En ok, dat zal niet altijd uitkomen. Reality will bite you in the ass, surely ... maar toch. Je laat toch niet al je ideeën en prioriteiten vallen enkel en alleen omdat het zwanger worden moeilijk gegaan is? Zo van ok, we zijn nu eindelijk zwanger, nu gaan we voor de gemakkelijkheidsoplossing. De gyne gaat op reis tegen dat we ongeveer uitgerekend zijn, laten we dan maar een geplande keizersnede doen. Dat borstvoeding geven lijkt toch de eerste dag niet te lukken, hopla we schakelen over naar flesjes.
Niets tegen de mensen die bewust kiezen voor flesjes he! Want dat is een discussie zonder einde.
Maar gewoon, het lijkt wel alsof veel vrouwen de moeilijke oplossingen uit de weg gaan omdat het zwanger worden op zich al moeilijk genoeg was.
En vooraleer ik een hoop gescheld over mijn hoofd krijg: ook ik zal heel waarschijnlijk met een keizersnede moeten bevallen wegens mijn baarmoederafwijking. En ik zal dat erg vinden. Maar als het moet dan moet het. Zelfde redenering, ik zal er het hart van in zijn mocht het mij op 1 of andere manier niet lukken om borstvoeding te geven.
(dit alles er natuurlijk van uitgaand dat die vermeende zwangerchap ooit eens uit de lucht komt vallen).
Want, ook al lukt het zwanger worden niet al te best (understatement van de eeuw), mocht het me ooit lukken, dat zal ik wel proberen mijn andere dromen en voornemens betreffende zwanger- en moederschap te laten uitkomen.
10.9.04
Zijde gij op uw hoofd gevallen??????
Ja .... gisteren
in ’t echt
Met een geschaafde blauwe buil als gevolg
Voor mij alleen nog maar Vittel, Perrier, Bru, Spa, Evian, Chaudfontaine en aanverwanten ....
in ’t echt
Met een geschaafde blauwe buil als gevolg
Voor mij alleen nog maar Vittel, Perrier, Bru, Spa, Evian, Chaudfontaine en aanverwanten ....
9.9.04
“ik kan een bestseller schrijven met al de tips die ik ooit gekregen heb” (nee, jij moet het niet proberen!)
Dit kan ook alleen mij weer overkomen.
Gisterenavond, theateravondje.
Sta gezellig te keuvelen met zwangere vriendin.
Zie in de verte onze vroegere buren.
Ik zwaai vriendelijk
Vroegere buurvrouw draait zich om ..... buikje!
Buren komen naar ons want blijkt dat ex-buurvrouw en vriendin mijn nog samen gestudeerd hebben. De proficiats vliegen door de ruimte gevolgd door de nooit ontbrekende vraag “wanneer ben je uitgerekend”. De ene eind november, de andere half november. Tot ex-buurman aan mij vraagt wanneer ik uitgerekend ben. Ha.ha.ha.ha. Dus ik wil het luchtig houden en zeg al lachend ... “binnen drie jaar, ja, je zou het niet zeggen, maar ’t is een olifantendracht (of welke beesten dragen er zo lang)”. Geamuseerd gegiechel alom.
Maar ex-buurman staat op zijn strepen en zegt “nee, serieus, denken jullie er nog niet aan?”.
(IB wil schreeuwen, tuurlijk denken wij er aan IDIOOT. Wij denken er waarschijnlijk al veel langer aan als jullie. Jij onsubtiele, tactloze pummel!!!!!!).
Wat zeg je daar nu op? Wij zijn nooit echt close geweest met onze buren. Zijn eigenlijk pas echt beginnen babbelen nadat zij verhuisd waren en we elkaar via het werk af en toe tegenkwamen. Maar ’t zijn leuke mensen, dus je wilt de sfeer niet vergallen door kortaf te zeggen “wij kunnen waarschijnlijk geen kinderen krijgen”.
Nu, na een nachtje slapen denk ik dat een goed antwoord zou zijn om te zeggen dat we “ongewenst kinderloos” zijn. Das een goeie, die moet ik onthouden.
Want tot voor een jaar of twee waren wij bij de vroegen die er aan begonnen. De meesten van onze leeftijd dachten nog niet echt aan kinderen. Al onze vrienden wisten van onze problemen, dus ik kreeg al heel lang niet meer van die stomme vragen. Maar nu ... overal waar ik kom zijn de dertigers aan het zwangeren .... overal!!!!!! Dus de vragen komen weer boven. En ik was er niet meer op voorbereid.
Ik heb een beetje stamelend geantwoord .... “euh, wij zijn al heel lang aan het proberen. Het gaat precies niet zo goed. Maar we blijven proberen hoor. Dus (mij richtend tot de 2 buikjes), laat de babyvibes maar komen”.
Waarop mijn ex-buurman met een knipoog zegt: “dacht dat je ging zeggen, laat de tips maar komen”.
Sailing Chick op volledig onderkoelde toon: “ik kan een bestseller schrijven met al de tips die ik ooit gekregen heb” (nee, jij moet het niet proberen)
Gisterenavond, theateravondje.
Sta gezellig te keuvelen met zwangere vriendin.
Zie in de verte onze vroegere buren.
Ik zwaai vriendelijk
Vroegere buurvrouw draait zich om ..... buikje!
Buren komen naar ons want blijkt dat ex-buurvrouw en vriendin mijn nog samen gestudeerd hebben. De proficiats vliegen door de ruimte gevolgd door de nooit ontbrekende vraag “wanneer ben je uitgerekend”. De ene eind november, de andere half november. Tot ex-buurman aan mij vraagt wanneer ik uitgerekend ben. Ha.ha.ha.ha. Dus ik wil het luchtig houden en zeg al lachend ... “binnen drie jaar, ja, je zou het niet zeggen, maar ’t is een olifantendracht (of welke beesten dragen er zo lang)”. Geamuseerd gegiechel alom.
Maar ex-buurman staat op zijn strepen en zegt “nee, serieus, denken jullie er nog niet aan?”.
(IB wil schreeuwen, tuurlijk denken wij er aan IDIOOT. Wij denken er waarschijnlijk al veel langer aan als jullie. Jij onsubtiele, tactloze pummel!!!!!!).
Wat zeg je daar nu op? Wij zijn nooit echt close geweest met onze buren. Zijn eigenlijk pas echt beginnen babbelen nadat zij verhuisd waren en we elkaar via het werk af en toe tegenkwamen. Maar ’t zijn leuke mensen, dus je wilt de sfeer niet vergallen door kortaf te zeggen “wij kunnen waarschijnlijk geen kinderen krijgen”.
Nu, na een nachtje slapen denk ik dat een goed antwoord zou zijn om te zeggen dat we “ongewenst kinderloos” zijn. Das een goeie, die moet ik onthouden.
Want tot voor een jaar of twee waren wij bij de vroegen die er aan begonnen. De meesten van onze leeftijd dachten nog niet echt aan kinderen. Al onze vrienden wisten van onze problemen, dus ik kreeg al heel lang niet meer van die stomme vragen. Maar nu ... overal waar ik kom zijn de dertigers aan het zwangeren .... overal!!!!!! Dus de vragen komen weer boven. En ik was er niet meer op voorbereid.
Ik heb een beetje stamelend geantwoord .... “euh, wij zijn al heel lang aan het proberen. Het gaat precies niet zo goed. Maar we blijven proberen hoor. Dus (mij richtend tot de 2 buikjes), laat de babyvibes maar komen”.
Waarop mijn ex-buurman met een knipoog zegt: “dacht dat je ging zeggen, laat de tips maar komen”.
Sailing Chick op volledig onderkoelde toon: “ik kan een bestseller schrijven met al de tips die ik ooit gekregen heb” (nee, jij moet het niet proberen)
7.9.04
Gilette, the best a man can get
Hierbij een ode aan onze mannen. De echte mannen, die zich niet electrisch scheren en die geleerd hebben hun gevoelens niet te tonen (citaat gestolen ...)
Ik denk dat in het hele fertiliteitsgebeuren wij vrouwen af en toe vergeten dat wij niet de enigen zijn met pijn. Onze mannen, onze rotsen in de branding, zij lijden ook.
Maar hoe leef je in een relatie waar beide partners hun pijn proberen te verwerken? Hoe leef je harmonisch samen als je je eigen pijn, laat staan die van je partner geen plaats kan geven.
Op veel (overwegend door vrouwen bevolkte) internetfora geldt zo'n beetje de regel dat de mannen toch niet mogen klagen tijdens behandelingen, want dat het wel de vrouw is die alles moet ondergaan ... De vrouw die tijdens bepaalde maanden meer intiem is met de gynaecoloog dan met haar man. De vrouw die zich volspuit met hormonen en daardoor zo labiel wordt als een koorddanser op een slap koord. De vrouw die eitjes moet laten oogsten al dan niet onder narcose (wat aanvoelt als een ongelooflijke inbreuk op je privacy)
Zonder te willen klinken als een rasechte feministe ... is dit niet normaal? Het lijkt toch biologisch bepaald, niet? Tijdens de bevalling en de zwangerschap is het toch ook de vrouw die alles moet doorstaan en alle pijn moet verdragen.Zou het niet zo zijn dat wij vrouwen dit gewoon beter aankunnen? Dat als het van de mannen zou afhangen ze dan eerder zouden opteren voor geen kinderen ... Ik kan verkeerd zijn, maar het lijkt me wel zo.
En echt .... mij mogen ze vijf puncties laten doorstaan, zonder verdoving dan nog, vooraleer ik vrijwillig zou willen klaarkomen in een plastic potje. Ik ben blij voor mijn man dat hij dit 'in the comfort of his own home' kan doen, want zo in een hokje in het ziekenhuis .... ik moet er verdorie niet aan denken.
Er zijn koppels die hier helemaal niet moeilijk om doen en die zelfs samen dat potje vullen. Eerlijk gezegd ben ik zeer blij dat mijn man dat niet verlangd van mij en dat hij zelfs liever heeft dat ik ver weg ben van 'the place of the crime'. Dit heeft niets meer met intiem zijn te maken. Voor ons is dit verworden tot iets ontzettend klinisch en medisch.
Wat ik erg vind voor mijn man. Want hoe maakt hij (en andere mannen met hem) nog het verschil? Tussen sex met de vrouw van zijn leven (ahum) en sex met het plastic potje? Want voor mij heeft zo'n hele IVF cyclus niets met sex te maken hoor ... zelfs al worden mijn intieme delen nooit zo vaak bekeken als tijdens al die bezoekjes bij mijn (jonge en knappe ... jawel) gyne.
Sex ... nog zo'n heet hangijzer bij koppels die aan fertiliteitsbehandelingen bezig zijn. Of misschien alleen bij ons. Alhoewel, dat geloof ik niet. Het is ongelooflijk cynisch dat een handeling die bij andere mensen leidt tot de geboorte van een kind bij infertiliteitspatiënten verwordt tot iets waar ze geen tijd voor hebben, geen zin in hebben, veel te moe voor zijn, te lastig zijn van de hormonen, te ver in de behandeling zitten om tegenslag te risceren ....
Sex is niet iets dat je relatie definieert, zeker niet als je al je hoop en aandacht steekt in een behandeling die je hopelijk een kind oplevert. Maar toch, voelt niet iedereen zich op zijn minst een beetje ongemakkellijk als de laatste spontane vrijpartij aleer een hele tijd geleden is?
Of wij vrouwen die ons schuldig voelen als we enkel tijdens de vruchtbare dagen te verleiden zijn tot sex en het ons de rest van de maand eigenlijk gestolen kan worden.
Als je de verhalen hoort van vrienden en vriendinnen die net aan een relatie beginnen kan je je amper voorstellen dat er een periode geweest is dat ook wij geen 2 dagen zonder sex konden. Dat je urenlang in een roes kon leven terwijl je maar enkele uren per nacht sliep. Ik moet dan altijd een beetje glimlachen en wens die verse koppels alle geluk van de wereld toe en hoop dat ze nooit zo hard in de realiteit gesmeten worden als alleen maar iets als het niet zwanger worden kan.
Dus, een knuffel en kus (meer krijgen jullie uiteraard niet) aan al die mannen die er gewoon zijn voor hun vrouwen, die hoewel ze meestal niet openlijk hun pijn verwerken toch niet helemaal in hun schulp kruipen.
Voor al mijn mannelijke lezers hoop ik dat mijn hersenspinsels misschien toch een beetje met de chaos in de hoofden van jullie vrouwen overeenkomt. Dat mijn overpeinzingen af en toe dezelfde zijn als die van jullie vrouwen, zodat ook jullie meer inzicht krijgen in wat er omgaat in een vrouw die dat ene instinct maar niet kan bevredigen.
En hierbij ga ik het even laten, want ik heb een afspraak met een andere echte man ... Jack Bauer ("24" voor de liefhebbers wacht op mij)
Ik denk dat in het hele fertiliteitsgebeuren wij vrouwen af en toe vergeten dat wij niet de enigen zijn met pijn. Onze mannen, onze rotsen in de branding, zij lijden ook.
Maar hoe leef je in een relatie waar beide partners hun pijn proberen te verwerken? Hoe leef je harmonisch samen als je je eigen pijn, laat staan die van je partner geen plaats kan geven.
Op veel (overwegend door vrouwen bevolkte) internetfora geldt zo'n beetje de regel dat de mannen toch niet mogen klagen tijdens behandelingen, want dat het wel de vrouw is die alles moet ondergaan ... De vrouw die tijdens bepaalde maanden meer intiem is met de gynaecoloog dan met haar man. De vrouw die zich volspuit met hormonen en daardoor zo labiel wordt als een koorddanser op een slap koord. De vrouw die eitjes moet laten oogsten al dan niet onder narcose (wat aanvoelt als een ongelooflijke inbreuk op je privacy)
Zonder te willen klinken als een rasechte feministe ... is dit niet normaal? Het lijkt toch biologisch bepaald, niet? Tijdens de bevalling en de zwangerschap is het toch ook de vrouw die alles moet doorstaan en alle pijn moet verdragen.Zou het niet zo zijn dat wij vrouwen dit gewoon beter aankunnen? Dat als het van de mannen zou afhangen ze dan eerder zouden opteren voor geen kinderen ... Ik kan verkeerd zijn, maar het lijkt me wel zo.
En echt .... mij mogen ze vijf puncties laten doorstaan, zonder verdoving dan nog, vooraleer ik vrijwillig zou willen klaarkomen in een plastic potje. Ik ben blij voor mijn man dat hij dit 'in the comfort of his own home' kan doen, want zo in een hokje in het ziekenhuis .... ik moet er verdorie niet aan denken.
Er zijn koppels die hier helemaal niet moeilijk om doen en die zelfs samen dat potje vullen. Eerlijk gezegd ben ik zeer blij dat mijn man dat niet verlangd van mij en dat hij zelfs liever heeft dat ik ver weg ben van 'the place of the crime'. Dit heeft niets meer met intiem zijn te maken. Voor ons is dit verworden tot iets ontzettend klinisch en medisch.
Wat ik erg vind voor mijn man. Want hoe maakt hij (en andere mannen met hem) nog het verschil? Tussen sex met de vrouw van zijn leven (ahum) en sex met het plastic potje? Want voor mij heeft zo'n hele IVF cyclus niets met sex te maken hoor ... zelfs al worden mijn intieme delen nooit zo vaak bekeken als tijdens al die bezoekjes bij mijn (jonge en knappe ... jawel) gyne.
Sex ... nog zo'n heet hangijzer bij koppels die aan fertiliteitsbehandelingen bezig zijn. Of misschien alleen bij ons. Alhoewel, dat geloof ik niet. Het is ongelooflijk cynisch dat een handeling die bij andere mensen leidt tot de geboorte van een kind bij infertiliteitspatiënten verwordt tot iets waar ze geen tijd voor hebben, geen zin in hebben, veel te moe voor zijn, te lastig zijn van de hormonen, te ver in de behandeling zitten om tegenslag te risceren ....
Sex is niet iets dat je relatie definieert, zeker niet als je al je hoop en aandacht steekt in een behandeling die je hopelijk een kind oplevert. Maar toch, voelt niet iedereen zich op zijn minst een beetje ongemakkellijk als de laatste spontane vrijpartij aleer een hele tijd geleden is?
Of wij vrouwen die ons schuldig voelen als we enkel tijdens de vruchtbare dagen te verleiden zijn tot sex en het ons de rest van de maand eigenlijk gestolen kan worden.
Als je de verhalen hoort van vrienden en vriendinnen die net aan een relatie beginnen kan je je amper voorstellen dat er een periode geweest is dat ook wij geen 2 dagen zonder sex konden. Dat je urenlang in een roes kon leven terwijl je maar enkele uren per nacht sliep. Ik moet dan altijd een beetje glimlachen en wens die verse koppels alle geluk van de wereld toe en hoop dat ze nooit zo hard in de realiteit gesmeten worden als alleen maar iets als het niet zwanger worden kan.
Dus, een knuffel en kus (meer krijgen jullie uiteraard niet) aan al die mannen die er gewoon zijn voor hun vrouwen, die hoewel ze meestal niet openlijk hun pijn verwerken toch niet helemaal in hun schulp kruipen.
Voor al mijn mannelijke lezers hoop ik dat mijn hersenspinsels misschien toch een beetje met de chaos in de hoofden van jullie vrouwen overeenkomt. Dat mijn overpeinzingen af en toe dezelfde zijn als die van jullie vrouwen, zodat ook jullie meer inzicht krijgen in wat er omgaat in een vrouw die dat ene instinct maar niet kan bevredigen.
En hierbij ga ik het even laten, want ik heb een afspraak met een andere echte man ... Jack Bauer ("24" voor de liefhebbers wacht op mij)
6.9.04
It's a long way to Tipperary
De weg naar een normaal bestaan waarin je kinderloosheid niet alles lam legt is
- geplaveid met goede voornemens (op dieet gaan, sporten, vaker ontharen, de afwas niet laten staan, eindelijk eens wat aan het huishouden doen, niet meer massaal internetten op het werk, niet meer eten voor de televisie ....)
- vol van dagen dat je denk dat je er eindelijk aan het raken bent. Dat je eindelijk de weg naar het goede leven gevonden hebt. Dat je eindelijk weet welke richting je uitgaat, dat je eindelijk kan gaan slapen zonder zorgen in je hoofd, dat je eindelijk kan opstaan 's ochtends zonder een steek van pijn te voelen omdat je eigenlijk niet 100% gelukkig bent ...
- gevuld met dagen en momenten van bitterheid.
Bitterheid, een smaak in ons smaakpalet die ik nooit lekker gevonden heb.
Bitterheid, een emotie die zo mogelijk nog meer pijn doet dan pijn op zich
Bitterheid, wanneer je beseft dat deze emotie je vanbinnen opvreet lijdt je nog dubbel zo hard omdat je alles behalve een bittere vrouw wil zijn ...
Bitterheid uit zich op zo'n verschrikkellijke manieren:
- de nieuwe papa's die ik elke dag tegenkom. In snelle, doch verantwoorde wagens met kinderzitjes achterin. O, hoe wens ik hen platte banden toe
- de nieuwe papa's met kinderzitjes achter op de fiets. O, hoe veel zin heb ik om ze er met een goed gemikte schop af te schoppen (de kinderzitjes ... uiteraard niet de kindjes die er in zitten ... zo erg is het niet met mij gesteld)
- de vriendin van vrienden die ONTZETTEND goed met kinderen omkan en er uitziet als iemand die een fantastische mama zal zijn (Djeeeeee, herken ik daar mezelf in een paar jaar terug????) en die volgens de bewuste vrienden er eindelijk ook aan begonnen zijn. De Bittere Bitch in mij (familie van Infertiel Brein) kan dan alleen maar denken .... laat het op zijn minst een jaartje duren!!!!!!!!
- de vrouwen met zwangere buiken die je op straat zo massaal tegenkomt en die ik alles behalve een lieve baby toewens
- de vrouwen van mijn vorige internetgroepen, ondertussen allemaal mama's ... die in mijn ogen hun laatste restje intelligentie opgegeven hebben bij het baren van hun schatjes (hoe verklaar je anders dat ze over niets meer kunnen meepraten als het niet over hun ukken gaat?)
Erger nog dan deze bittere gevoelens is het gevoel van gewoon niets meer te voelen
- E. die hard probeert om nummertje twee te maken. Het doet me niets. Het doet me minder dan niets. Ik wens ze niets vreselijks toe. Misschien zouden ze me beter begrijpen als ze zelf even kunnen proeven van onvruchtbaarheid. Maar daar ben ik niet mee geholpen. Dus voel ik liever niets
- A. die dus momenteel pril zwanger is en waar ik eigenlijk niets mee te maken wil hebben. Niet met A. maar met de zwangerschap. Het is ver gekomen als je merkt dat ze niet zijn wie ze eigenlijk willen zijn als ze met mij over de zwangerschap praten. Ik weet zeker dat ze toen ze het pas ontdekten ontzettend gelukkig waren en dat geluk ook met een aantal mensen gedeeld hebben. Niet met ons .... ze wilden onze vakantie niet verprutsen ....
- J. die na een gevecht van meer dan 4 jaar tegen de onvruchtbaarheid na een eerste (goddamn, eentje maar) IVF onlangs bevallen is van een zoontje. Het zal evenveel aan mij liggen dat ons contact verre van fijn is .... maar ik kan er echt niet mee inzitten. Ik voel me leeg als ik aan haar geluk denk
En toch, gelukkig, voel ik dat bitterheid mij niet volledig aan het opeten is.
Mijn schoonzus die ons vraagt om op ons nichtje te passen geeft mij een ontzettend goed gevoel. Ik voel me hierdoor gelukkig omdat ik weet wat zo'n momenten betekenen voor P. Voor iemand die nooit een groot familiemens was merk ik dat zijn nichtje zijn godin is. En zeker weten, als M. wat groter is zal P. haar god zijn.
Mijn lieve, lieve, lieve vriendin L. die in haar zwangerschap nooit vergeten is hoe erg de weg was naar het zwanger worden. Die mij zelf de momenten laat kiezen dat ik wil delen in het zwanger zijn of niet. Die mij laat razen over de domheid en de stupiditeit van de mensen die het niet snappen. Ik hou nu al met gans mijn hart van het kleine leven dat in haar aan het groeien is. Het leven waar zij en D.zo hard voor gevochten hebben , waar ze zoveel moeilijke momenten voor beleefd hebben.
Mijn schat van een vriendin Emma, die zelfs haar weinige tijd die ze voor zichzelf heeft wil vullen met het zoeken naar leuke onderwerpen om tijdens onze date eind van de week te bespreken. Om het niet over babies, zwangerschappen, borstvoeding, opvoeding etc .. te hebben.
Mijn collega D. die net terug is van zwangerschapsverlof en ontzettend grappig en aandoenlijk is als ze over haar kersverse dochter verteld.
Er zijn dus gelukkig momenten dat de bitterheid even minder erg aanwerzig is. En op die momenten zie ik mijn doel duidelijk in de verte liggen. Helaas wordt het doel soms heel snel weer aan mijn oog onttrokken door een wolk bittere regen.
O God, ik wil door deze zure appel bijten, maar het lijkt wel alsof de appel steeds groter wordt. En 't is zo'n echte zure Granny Smith ..........
- geplaveid met goede voornemens (op dieet gaan, sporten, vaker ontharen, de afwas niet laten staan, eindelijk eens wat aan het huishouden doen, niet meer massaal internetten op het werk, niet meer eten voor de televisie ....)
- vol van dagen dat je denk dat je er eindelijk aan het raken bent. Dat je eindelijk de weg naar het goede leven gevonden hebt. Dat je eindelijk weet welke richting je uitgaat, dat je eindelijk kan gaan slapen zonder zorgen in je hoofd, dat je eindelijk kan opstaan 's ochtends zonder een steek van pijn te voelen omdat je eigenlijk niet 100% gelukkig bent ...
- gevuld met dagen en momenten van bitterheid.
Bitterheid, een smaak in ons smaakpalet die ik nooit lekker gevonden heb.
Bitterheid, een emotie die zo mogelijk nog meer pijn doet dan pijn op zich
Bitterheid, wanneer je beseft dat deze emotie je vanbinnen opvreet lijdt je nog dubbel zo hard omdat je alles behalve een bittere vrouw wil zijn ...
Bitterheid uit zich op zo'n verschrikkellijke manieren:
- de nieuwe papa's die ik elke dag tegenkom. In snelle, doch verantwoorde wagens met kinderzitjes achterin. O, hoe wens ik hen platte banden toe
- de nieuwe papa's met kinderzitjes achter op de fiets. O, hoe veel zin heb ik om ze er met een goed gemikte schop af te schoppen (de kinderzitjes ... uiteraard niet de kindjes die er in zitten ... zo erg is het niet met mij gesteld)
- de vriendin van vrienden die ONTZETTEND goed met kinderen omkan en er uitziet als iemand die een fantastische mama zal zijn (Djeeeeee, herken ik daar mezelf in een paar jaar terug????) en die volgens de bewuste vrienden er eindelijk ook aan begonnen zijn. De Bittere Bitch in mij (familie van Infertiel Brein) kan dan alleen maar denken .... laat het op zijn minst een jaartje duren!!!!!!!!
- de vrouwen met zwangere buiken die je op straat zo massaal tegenkomt en die ik alles behalve een lieve baby toewens
- de vrouwen van mijn vorige internetgroepen, ondertussen allemaal mama's ... die in mijn ogen hun laatste restje intelligentie opgegeven hebben bij het baren van hun schatjes (hoe verklaar je anders dat ze over niets meer kunnen meepraten als het niet over hun ukken gaat?)
Erger nog dan deze bittere gevoelens is het gevoel van gewoon niets meer te voelen
- E. die hard probeert om nummertje twee te maken. Het doet me niets. Het doet me minder dan niets. Ik wens ze niets vreselijks toe. Misschien zouden ze me beter begrijpen als ze zelf even kunnen proeven van onvruchtbaarheid. Maar daar ben ik niet mee geholpen. Dus voel ik liever niets
- A. die dus momenteel pril zwanger is en waar ik eigenlijk niets mee te maken wil hebben. Niet met A. maar met de zwangerschap. Het is ver gekomen als je merkt dat ze niet zijn wie ze eigenlijk willen zijn als ze met mij over de zwangerschap praten. Ik weet zeker dat ze toen ze het pas ontdekten ontzettend gelukkig waren en dat geluk ook met een aantal mensen gedeeld hebben. Niet met ons .... ze wilden onze vakantie niet verprutsen ....
- J. die na een gevecht van meer dan 4 jaar tegen de onvruchtbaarheid na een eerste (goddamn, eentje maar) IVF onlangs bevallen is van een zoontje. Het zal evenveel aan mij liggen dat ons contact verre van fijn is .... maar ik kan er echt niet mee inzitten. Ik voel me leeg als ik aan haar geluk denk
En toch, gelukkig, voel ik dat bitterheid mij niet volledig aan het opeten is.
Mijn schoonzus die ons vraagt om op ons nichtje te passen geeft mij een ontzettend goed gevoel. Ik voel me hierdoor gelukkig omdat ik weet wat zo'n momenten betekenen voor P. Voor iemand die nooit een groot familiemens was merk ik dat zijn nichtje zijn godin is. En zeker weten, als M. wat groter is zal P. haar god zijn.
Mijn lieve, lieve, lieve vriendin L. die in haar zwangerschap nooit vergeten is hoe erg de weg was naar het zwanger worden. Die mij zelf de momenten laat kiezen dat ik wil delen in het zwanger zijn of niet. Die mij laat razen over de domheid en de stupiditeit van de mensen die het niet snappen. Ik hou nu al met gans mijn hart van het kleine leven dat in haar aan het groeien is. Het leven waar zij en D.zo hard voor gevochten hebben , waar ze zoveel moeilijke momenten voor beleefd hebben.
Mijn schat van een vriendin Emma, die zelfs haar weinige tijd die ze voor zichzelf heeft wil vullen met het zoeken naar leuke onderwerpen om tijdens onze date eind van de week te bespreken. Om het niet over babies, zwangerschappen, borstvoeding, opvoeding etc .. te hebben.
Mijn collega D. die net terug is van zwangerschapsverlof en ontzettend grappig en aandoenlijk is als ze over haar kersverse dochter verteld.
Er zijn dus gelukkig momenten dat de bitterheid even minder erg aanwerzig is. En op die momenten zie ik mijn doel duidelijk in de verte liggen. Helaas wordt het doel soms heel snel weer aan mijn oog onttrokken door een wolk bittere regen.
O God, ik wil door deze zure appel bijten, maar het lijkt wel alsof de appel steeds groter wordt. En 't is zo'n echte zure Granny Smith ..........
4 beproefde manieren om snel ongesteld te worden wanneer je overtijd gaat
Vergeet de warme baden, de vlugge sex. Hier volgen 4 succesvolle methodes om uit het niemandsland dat “Overtijd” heet te raken
- vertel zoveel mogelijk mensen dat je overtijd bent (smijt het met andere woorden op het internet)
- draag een witte broek en wit ondergoed zonder er aan te denken inlegkruisjes of maandverband mee te nemen
- spendeer de helft van je middagpauze aan een tocht naar het Kruidvat (terwijl het 30° is en iedereen iets nodig heeft uit het Kruidvat) om een zwangerschapstest te kopen
- begin stiekem te dromen dat je heel misschien wel eens, mirakelgewijs, zwanger zou zijn
Succes gegarandeerd!!!!!
- vertel zoveel mogelijk mensen dat je overtijd bent (smijt het met andere woorden op het internet)
- draag een witte broek en wit ondergoed zonder er aan te denken inlegkruisjes of maandverband mee te nemen
- spendeer de helft van je middagpauze aan een tocht naar het Kruidvat (terwijl het 30° is en iedereen iets nodig heeft uit het Kruidvat) om een zwangerschapstest te kopen
- begin stiekem te dromen dat je heel misschien wel eens, mirakelgewijs, zwanger zou zijn
Succes gegarandeerd!!!!!
En ik die dacht dat deze komedie voorbij was
- we hebben niet geteld deze maand,
- we hebben niet getemperatuurd deze maand
- we hebben niet verplicht gevreeën deze maand
- ik heb dag 14 laten passeren en “had er gewoon geen zin in”
- ik ben echt niet achterlijk en kan nog wel tot 28 tellen
Dus waarom ben ik nu reeds 4 dagen overtijd????????????????
- we hebben niet getemperatuurd deze maand
- we hebben niet verplicht gevreeën deze maand
- ik heb dag 14 laten passeren en “had er gewoon geen zin in”
- ik ben echt niet achterlijk en kan nog wel tot 28 tellen
Dus waarom ben ik nu reeds 4 dagen overtijd????????????????
4.9.04
Wat voor geluid maakt een boom die omvalt in het bos als er niemand is om er naar te luisteren?
De stilte in mijn hoofd en hart ...
Zat gisteren al een heel stukje in mijn hoofd te schrijven over de kortstondige coup van Infertiel Brein. Maar het werd een verhaal met een onverwacht einde.
Op het werk kreeg ik een berichtje van E. met de vraag om samen een terrasje te doen. ok, leuk idee. Alleen was E. ondertussen thuis, maar daar is ook een terras.
Terwijl ik naar daar fietste was er een stiekeme aanval van Infertiel Brein bezig .... E. is zwanger, 't is zover!!!!! Daarom wil ze me zien. Ze wil het mij vertellen. We gaan weer dat ene ongemakkelijke moment meemaken waarin zij niet weet hoe ze het moet vertellen en het dan maar tussen de soep en de patatten er uitgooit en ik die niet weet hoe ik moet reageren om trouw te blijven aan mezelf en toch geen slechte vriendin te zijn.
Bij het binnenkomen moest ik eest even naar het toilet. Infertiel Brein was er gewoon mee aan het lachen: "Als er echt een kosmische vruchtbaarheidsgod bestaat die jij op 1 of andere manier pissed of gekregen hebt, dan heb je nu het genoegen je rode vrienden from hell te mogen verwelkomen". Niet dus ...
Rustig ademend in het kleine hokje repeteerde ik mijn reactie op het zwangerschapsnieuws. Dat ik uiteraard blij was voor hen, maar niet voor mezelf. Dat hoe graag ik het ook zou wensen ik hen niet kan tegenhouden hun leven verder uit te bouwen. Dat het niet was omdat het ons niet lukt dat zij daarvoor moeten stoppen met kinderen krijgen.
OK, dat was mooi geformuleerd, al zeg ik het zelf.
Op het terras: blablablablablablablablablablablablablablabablabla .....
drankje
druifje
blablablablablablablablablablaba
Maar geen woord over de zwangerschap.
Bleek E. toch niet zwanger te zijn.
Stom Stom Stom Stom Stom Stom Stom
Infertiel Brein met stokslagen weer naar zijn plaats ergens onderin mijn hersenpan gestuurd.
Avond. Gezellig thuis. Huisje blinkt. Meeneem eten gegeten wegens te lui om te koken.
A. en K. komen straks nog langs met dessert.
En dan komt de aap uit de mouw, de muis uit de kaas, de kat uit de boom. Infertiel Brein had het juist, maar had mij gewoon te vroeg op mijn paard gekregen.
Niet E. is zwanger, maar A.
Hierboven een illustratie van de stilte in mijn hart.
Ik ben niet ongelukkig. Neen, voor dezelfde redenen als gerepeteerd op het toilet van E. kan ik niet kwaad zijn dat andere mensen hun leven verder gaat, ook al staat het mijne stil.
Ben ik blij voor hen? Uiteraard, denk ik .... waarschijnlijk wel. Maar nu nog niet. Nu is het stil ..... zoals de boom die omvalt in het bos, maar waar niemand is om het te horen.
Zat gisteren al een heel stukje in mijn hoofd te schrijven over de kortstondige coup van Infertiel Brein. Maar het werd een verhaal met een onverwacht einde.
Op het werk kreeg ik een berichtje van E. met de vraag om samen een terrasje te doen. ok, leuk idee. Alleen was E. ondertussen thuis, maar daar is ook een terras.
Terwijl ik naar daar fietste was er een stiekeme aanval van Infertiel Brein bezig .... E. is zwanger, 't is zover!!!!! Daarom wil ze me zien. Ze wil het mij vertellen. We gaan weer dat ene ongemakkelijke moment meemaken waarin zij niet weet hoe ze het moet vertellen en het dan maar tussen de soep en de patatten er uitgooit en ik die niet weet hoe ik moet reageren om trouw te blijven aan mezelf en toch geen slechte vriendin te zijn.
Bij het binnenkomen moest ik eest even naar het toilet. Infertiel Brein was er gewoon mee aan het lachen: "Als er echt een kosmische vruchtbaarheidsgod bestaat die jij op 1 of andere manier pissed of gekregen hebt, dan heb je nu het genoegen je rode vrienden from hell te mogen verwelkomen". Niet dus ...
Rustig ademend in het kleine hokje repeteerde ik mijn reactie op het zwangerschapsnieuws. Dat ik uiteraard blij was voor hen, maar niet voor mezelf. Dat hoe graag ik het ook zou wensen ik hen niet kan tegenhouden hun leven verder uit te bouwen. Dat het niet was omdat het ons niet lukt dat zij daarvoor moeten stoppen met kinderen krijgen.
OK, dat was mooi geformuleerd, al zeg ik het zelf.
Op het terras: blablablablablablablablablablablablablablabablabla .....
drankje
druifje
blablablablablablablablablablaba
Maar geen woord over de zwangerschap.
Bleek E. toch niet zwanger te zijn.
Stom Stom Stom Stom Stom Stom Stom
Infertiel Brein met stokslagen weer naar zijn plaats ergens onderin mijn hersenpan gestuurd.
Avond. Gezellig thuis. Huisje blinkt. Meeneem eten gegeten wegens te lui om te koken.
A. en K. komen straks nog langs met dessert.
En dan komt de aap uit de mouw, de muis uit de kaas, de kat uit de boom. Infertiel Brein had het juist, maar had mij gewoon te vroeg op mijn paard gekregen.
Niet E. is zwanger, maar A.
Hierboven een illustratie van de stilte in mijn hart.
Ik ben niet ongelukkig. Neen, voor dezelfde redenen als gerepeteerd op het toilet van E. kan ik niet kwaad zijn dat andere mensen hun leven verder gaat, ook al staat het mijne stil.
Ben ik blij voor hen? Uiteraard, denk ik .... waarschijnlijk wel. Maar nu nog niet. Nu is het stil ..... zoals de boom die omvalt in het bos, maar waar niemand is om het te horen.
2.9.04
Welkom bij de laatste dagen
En ja, de bedoeling was dat ik vanaf nu verbaasd zou worden door het arriveren van mijn rode vrienden from hell, maar dat was buiten meneer Pro en al zijn Gesteronnetjes gedacht (denk aan Eddy Wally en zijn achtergronddanseresjes .... maar dan met satanische pakjes aan).
Vaarwel utrogestan capsulles, welkom natuurechte progesteron-hormonen.
En wat een verschil it is .... NOT
Doodmoe, pijnlijke borsten, kramperige baarmoeder, vulkaankraters van puisten in mijn gezicht (en in mijn neus au au au au au au).
Dan maar even in mijn agenda gezocht wanneer deze piek van hormonen weer naar beneden zou moeten tuimelen en als mijn berekeningen correct zijn, zitten we momenteel op de achtbaan op het hoogste punt vooraleer we met een dodelijke snelheid naar beneden duiken (joechei).
Ik haat het als mijn lichaan goed werkt!!!!! (cynisme – cynisme – cynisme)
Vaarwel utrogestan capsulles, welkom natuurechte progesteron-hormonen.
En wat een verschil it is .... NOT
Doodmoe, pijnlijke borsten, kramperige baarmoeder, vulkaankraters van puisten in mijn gezicht (en in mijn neus au au au au au au).
Dan maar even in mijn agenda gezocht wanneer deze piek van hormonen weer naar beneden zou moeten tuimelen en als mijn berekeningen correct zijn, zitten we momenteel op de achtbaan op het hoogste punt vooraleer we met een dodelijke snelheid naar beneden duiken (joechei).
Ik haat het als mijn lichaan goed werkt!!!!! (cynisme – cynisme – cynisme)
1.9.04
Het Calimero Complex
Ik lijd aan een Calimero Complex. Dat weet ik al langer en P. plaagt me daar dan ook altijd mee. Maar ik had het Calimero Complex nog niet ontdekt in mijn infertiliteitsbeleving.
Maar het gebeurd wel, zonder dat je het ziet gebeuren, zonder dat je er bewust voor kiest om het zo te zien.
Mijn problemen zijn groter dan jouw problemen en dat is niet eerlijk!
Want tijdens heel het behandelingenparcours doe je niets anders dan jouw pijn en problemen vergelijken met de pijn en problemen van anderen. Terwijl dat zo onzinnig is.
En iedere keer sta je op een punt dat je alleen de “mindere” pijn van je lotgenoten ziet.
Als je alle inbreuken op je privacy ondergaat tijdens de resem tests die voorafgaan aan elke behandeling, dan ben jij veel zieliger dan de mensen bij wie er geen problemen zijn. Begin je met IUI, dan moeten de mensen met “conceptie op bevel” toch niet beginnen klagen over hun problemen he. Zelfde als je met IVF start. Dan lijken de pijn en problemen van IUI-ers peanuts in vergelijking met wat jij meemaakt. En als de IVF pogingen zich beginnen opstapelen, dan kijk je naar een IVF-beginneling al bijna als naar iemand waar het gewoon zo lukt. Zij moeten niet klagen, wat jou overkomt is zo oneindig veel erger.
En zo gaat het er op elk niveau van je zoektocht naar een kind aan toe. Ok, vriendin N. heeft na een eerste probleemloze zwangerschap jaren op een tweede moeten wachten met een resem pijnlijke operaties om van de endometriose af te raken en heeft uiteindelijk nummer 2 op de wereld gezet na een eerste gelukte IVF. Tja .... erg voor hen .... maar zij hebben er ondertussen 2 rondlopen en jij staat nog steeds met lege handen.
Of het taboe dat er rust op jaloers zijn op miskramen. Ok, een miskraam is niet niks. Maar wat als je voor mijn part na 10 miskramen uiteindelijk beloond wordt met een gezond kind. Is mijn pijn om zonder achter te blijven dan niet erger?
Het is zo’n compleet overbodige competitie, maar toch eentje die met hart en ziel gevoerd wordt.
En dan de mensen die uiteindelijk, na elk een dodentocht te hebben afgelegd en waarschijnlijk een paar keer de hel van heel dichtbij meegemaakt te hebben, een kind het hunne kunnen noemen? Zij die zeggen, volhouden, zie je wel, je wordt er voor beloond.
Maar welk bewijs is er dat zij na ettelijke mislukkingen zouden volgehouden hebben? Het is hen gelukt, dus het lijkt zo makkellijk om te zeggen, kijk naar mij, zie je wel, niet opgeven, ook jij zal beloond worden. Wie beloofd er me dat????
***Het ziet er naar uit dat dit hier weer een beetje een bittere post gaat worden. Er moet nog een heel pak bitterheid uit mij, dus laat ik het met een gevoel van opluchting uit mijn vingers over mijn toetsenbord stromen. ***
Want wat eigenlijk de reden van deze post was is dat er ook buiten de infertiliteitswereld pijn en problemen bestaan. Hoe leg ik mijn pijn uit aan iemand die vrijgezel is tegen wil en dank? Die zelfs nog niet over al dan niet problemen met vruchtbaarheid moet nadenken, want nog alleen op de wereld staat. Is dat dan niet veel erger? Want wie weet vindt zij uiteindelijk haar droompartner, om dan misschien met dezelfde problemen als mij geconfronteerd te worden. Dat weet je niet op voorhand.
Voor mensen die er de pest in hebben dat ze elke avond alleen thuiskomen, voor zichzelf koken en alleen gaan slapen moet het absoluut pijnlijk zijn om mijn problemen over kindjes krijgen aan te horen. Op een bepaald niveau begrijpen ze de pijn uiteraard. Niemand wenst iemand anders onvruchtbaarheid toe. Maar ik zou het voor 100% begrijpen als ze uiteindelijk zouden zeggen of denken .... waar klaag jij over, jij bent tenminste niet alleen. Dat is zo veel erger!
En dat is zo. Los van onze kinderwens hebben P. en ik een pracht van een relatie. Gebouwd op zoveel verschillende factoren dat het niet meer te ontleden is waarom en voor welke redenen wij uiteindelijk het koppel geworden zijn dat we nu zijn.
Op Grido loopt de discussie dat wij (als grote bende misschien onvruchtbare vrouwen) dan misschien nooit kinderen krijgen, maar toch een goede relatie hebben (dit uiteraard in tegenstelling met dat ene koppel dat iedereen wel in zijn vriendenkring heeft waar er drie ukken rondlopen, maar de man en vrouw niet meer met elkaar praten).
Dit is een leuk gegeven om je aan vast te houden tijdens donkere en moeilijk momenten (oef, onze relatie is tenminste goed) .... voor hetzelfde geld is het wel die onvervulde kinderwens die je hele relatie op zijn kop zet. Want er zijn relaties die ontploffen omdat beide partners niet meer met de stress omkunnen, niet meer met de ontgoochelingen kunnen leven, elkaar de schuld beginnen geven van het mislukken in zo’n primitieve drang als de drang naar kinderen. Wie zegt er dat zo’n koppels, wanneer ze deze hel niet hadden moeten meemaken, niet perfect gelukkig gebleven waren met elkaar?
Niemand wint deze pijnwedstrijd. Pijn is gewoon niet te beschrijven of te vergelijken, maar wanneer het je leven domineert maakt het je lam.
Pijn is niet wat er met jou gebeurd, maar hoe je het ervaart. Het is jouw kijk op de wereld op dat ene specifieke moment.
Ik weet dat mijn pijn erg is. En uiteraard ken ik ook gevallen die veel “ergere” pijn moeten doorstaan. Maar dat maakt mij niet gelukkig. Daardoor gaat mijn pijn niet over. En dat is het grote probleem met vergelijken. Het is niet omdat je iemand gevonden hebt die in jouw beleving ergere pijn meemaakt dat jij daardoor minder pijn ervaart. Het is niet zo dat er een eindige hoeveelheid pijn in de wereld bestaat die verdeeld wordt. Pijn is oneindig.
Het gaat er niet over op welk deel van de pijncurve je zit, het gaat erover dat je van de pijncurve moet afgeraken.
Want ik ben niet gelukkig dat ik voor velen “het zieligste verhaal van de hoop ben”. Ik wil niet dat ze zeggen, ok Sailing Chick, jij wint, jouw pijn is het ergst. Mijn problemen zijn misschien erg, maar de jouwe zijn nog veel erger. Het gaat niet over competitie ... het gaat over de wedstrijd overleven zonder dood te vallen voor de eindstreep....
Maar het gebeurd wel, zonder dat je het ziet gebeuren, zonder dat je er bewust voor kiest om het zo te zien.
Mijn problemen zijn groter dan jouw problemen en dat is niet eerlijk!
Want tijdens heel het behandelingenparcours doe je niets anders dan jouw pijn en problemen vergelijken met de pijn en problemen van anderen. Terwijl dat zo onzinnig is.
En iedere keer sta je op een punt dat je alleen de “mindere” pijn van je lotgenoten ziet.
Als je alle inbreuken op je privacy ondergaat tijdens de resem tests die voorafgaan aan elke behandeling, dan ben jij veel zieliger dan de mensen bij wie er geen problemen zijn. Begin je met IUI, dan moeten de mensen met “conceptie op bevel” toch niet beginnen klagen over hun problemen he. Zelfde als je met IVF start. Dan lijken de pijn en problemen van IUI-ers peanuts in vergelijking met wat jij meemaakt. En als de IVF pogingen zich beginnen opstapelen, dan kijk je naar een IVF-beginneling al bijna als naar iemand waar het gewoon zo lukt. Zij moeten niet klagen, wat jou overkomt is zo oneindig veel erger.
En zo gaat het er op elk niveau van je zoektocht naar een kind aan toe. Ok, vriendin N. heeft na een eerste probleemloze zwangerschap jaren op een tweede moeten wachten met een resem pijnlijke operaties om van de endometriose af te raken en heeft uiteindelijk nummer 2 op de wereld gezet na een eerste gelukte IVF. Tja .... erg voor hen .... maar zij hebben er ondertussen 2 rondlopen en jij staat nog steeds met lege handen.
Of het taboe dat er rust op jaloers zijn op miskramen. Ok, een miskraam is niet niks. Maar wat als je voor mijn part na 10 miskramen uiteindelijk beloond wordt met een gezond kind. Is mijn pijn om zonder achter te blijven dan niet erger?
Het is zo’n compleet overbodige competitie, maar toch eentje die met hart en ziel gevoerd wordt.
En dan de mensen die uiteindelijk, na elk een dodentocht te hebben afgelegd en waarschijnlijk een paar keer de hel van heel dichtbij meegemaakt te hebben, een kind het hunne kunnen noemen? Zij die zeggen, volhouden, zie je wel, je wordt er voor beloond.
Maar welk bewijs is er dat zij na ettelijke mislukkingen zouden volgehouden hebben? Het is hen gelukt, dus het lijkt zo makkellijk om te zeggen, kijk naar mij, zie je wel, niet opgeven, ook jij zal beloond worden. Wie beloofd er me dat????
***Het ziet er naar uit dat dit hier weer een beetje een bittere post gaat worden. Er moet nog een heel pak bitterheid uit mij, dus laat ik het met een gevoel van opluchting uit mijn vingers over mijn toetsenbord stromen. ***
Want wat eigenlijk de reden van deze post was is dat er ook buiten de infertiliteitswereld pijn en problemen bestaan. Hoe leg ik mijn pijn uit aan iemand die vrijgezel is tegen wil en dank? Die zelfs nog niet over al dan niet problemen met vruchtbaarheid moet nadenken, want nog alleen op de wereld staat. Is dat dan niet veel erger? Want wie weet vindt zij uiteindelijk haar droompartner, om dan misschien met dezelfde problemen als mij geconfronteerd te worden. Dat weet je niet op voorhand.
Voor mensen die er de pest in hebben dat ze elke avond alleen thuiskomen, voor zichzelf koken en alleen gaan slapen moet het absoluut pijnlijk zijn om mijn problemen over kindjes krijgen aan te horen. Op een bepaald niveau begrijpen ze de pijn uiteraard. Niemand wenst iemand anders onvruchtbaarheid toe. Maar ik zou het voor 100% begrijpen als ze uiteindelijk zouden zeggen of denken .... waar klaag jij over, jij bent tenminste niet alleen. Dat is zo veel erger!
En dat is zo. Los van onze kinderwens hebben P. en ik een pracht van een relatie. Gebouwd op zoveel verschillende factoren dat het niet meer te ontleden is waarom en voor welke redenen wij uiteindelijk het koppel geworden zijn dat we nu zijn.
Op Grido loopt de discussie dat wij (als grote bende misschien onvruchtbare vrouwen) dan misschien nooit kinderen krijgen, maar toch een goede relatie hebben (dit uiteraard in tegenstelling met dat ene koppel dat iedereen wel in zijn vriendenkring heeft waar er drie ukken rondlopen, maar de man en vrouw niet meer met elkaar praten).
Dit is een leuk gegeven om je aan vast te houden tijdens donkere en moeilijk momenten (oef, onze relatie is tenminste goed) .... voor hetzelfde geld is het wel die onvervulde kinderwens die je hele relatie op zijn kop zet. Want er zijn relaties die ontploffen omdat beide partners niet meer met de stress omkunnen, niet meer met de ontgoochelingen kunnen leven, elkaar de schuld beginnen geven van het mislukken in zo’n primitieve drang als de drang naar kinderen. Wie zegt er dat zo’n koppels, wanneer ze deze hel niet hadden moeten meemaken, niet perfect gelukkig gebleven waren met elkaar?
Niemand wint deze pijnwedstrijd. Pijn is gewoon niet te beschrijven of te vergelijken, maar wanneer het je leven domineert maakt het je lam.
Pijn is niet wat er met jou gebeurd, maar hoe je het ervaart. Het is jouw kijk op de wereld op dat ene specifieke moment.
Ik weet dat mijn pijn erg is. En uiteraard ken ik ook gevallen die veel “ergere” pijn moeten doorstaan. Maar dat maakt mij niet gelukkig. Daardoor gaat mijn pijn niet over. En dat is het grote probleem met vergelijken. Het is niet omdat je iemand gevonden hebt die in jouw beleving ergere pijn meemaakt dat jij daardoor minder pijn ervaart. Het is niet zo dat er een eindige hoeveelheid pijn in de wereld bestaat die verdeeld wordt. Pijn is oneindig.
Het gaat er niet over op welk deel van de pijncurve je zit, het gaat erover dat je van de pijncurve moet afgeraken.
Want ik ben niet gelukkig dat ik voor velen “het zieligste verhaal van de hoop ben”. Ik wil niet dat ze zeggen, ok Sailing Chick, jij wint, jouw pijn is het ergst. Mijn problemen zijn misschien erg, maar de jouwe zijn nog veel erger. Het gaat niet over competitie ... het gaat over de wedstrijd overleven zonder dood te vallen voor de eindstreep....
Aangepaste dienstmededeling
Er kan nog steeds commentaar gegeven worden en de commentaren zullen nog steeds te zien zijn. Als ik ze verstop blijken er ook geen meer toegevoegd te kunnen worden (wat is dan de functie van dat verstoppen?)
Dus voor mensen die wel willen reageren, maar niet op de site is er vanaf heden
sailingchick_1@hotmail.com
Dus voor mensen die wel willen reageren, maar niet op de site is er vanaf heden
sailingchick_1@hotmail.com
Hier volgt een dienstmededeling
Hallo lezertjes mijn ...
Op aanvraag van velen en misschien ook handiger zijn de commentaren (jawel, je kan commentariëren op mijn berichten ...) nog enkel zichtbaar voor me myself and I.
Dus hou jullie vooral niet in om je zegje te doen!
Wat moet je doen om een commentaar na de laten? Gewoon onder het bericht op "comments" klikken en de stappen volgen.
Ik krijg dan een berichtje dat 1 van mijn vele lezers iets te zeggen heeft.
Dus, in de hoop jullie stemmen te horen (want er wordt hier onnoemelijk veel gelezen volgens de teller die ik onderaan geïnstalleerd heb) ...
*** na proberen: OEPS.... dit lijkt niet te lukken. Ik probeer opnieuw om dit aan te passen***
Op aanvraag van velen en misschien ook handiger zijn de commentaren (jawel, je kan commentariëren op mijn berichten ...) nog enkel zichtbaar voor me myself and I.
Dus hou jullie vooral niet in om je zegje te doen!
Wat moet je doen om een commentaar na de laten? Gewoon onder het bericht op "comments" klikken en de stappen volgen.
Ik krijg dan een berichtje dat 1 van mijn vele lezers iets te zeggen heeft.
Dus, in de hoop jullie stemmen te horen (want er wordt hier onnoemelijk veel gelezen volgens de teller die ik onderaan geïnstalleerd heb) ...
*** na proberen: OEPS.... dit lijkt niet te lukken. Ik probeer opnieuw om dit aan te passen***
Abonneren op:
Posts (Atom)