Hele luide ping vanmorgen. Terwijl mijn eitjes gisteren blijkbaar zacht gekook waren (kleine temperatuursverhoging) zijn ze vanmorgen wel degelijk hardgekookt, temperatuur is omhooggevlogen.
Het werkt dus nog. Ook in een natuurlijk cyclus wordt er hier vanbinnen nog geovuleerd. Dat hebben de ivf hormonen niet om zeep geholpen.
Pffffffff ... was toch even ongerust na mijn cyclus from hell (3 weken overtijd, jawel ... dankuwel meneer predictor* om mij weer zoveel geld voor niets te laten uitgeven).
(* het was eigenlijk Clear Blue, maar bij Predictor kan ik mij zo’n klein vies ventje voorstellen die leeft op hoop van al dan niet zwangere vrouwen).
Het kleine controle duiveltje begint zich echter weer te roeren: "er liggen nog een aantal strips utrogestan in de kast ... zou je die niet stiekem nemen? Misschien heb je wel een progesterontekort ... misschien heb je wel een te korte luteale fase. En nu we toch bezig zijn met je hoofd op hol te brengen: hoe lang is het geleden dat je nog foliumzuur genomen hebt? En waar is dat voornemen naartoe van wat minder wijn te gaan drinken ...."
Sjot! kleine duivel vliegt hier door de kamer om in een hoekje bewusteloos neer te komen. Zou het al tijd zijn om een aperitiefje te drinken .... waar is hier de espresso .... iemand aan het roken zodat ik wat tweedehands rook kan inademen?
Het is grappig dat je op een bepaald moment, na maanden/jaren onthouding van de geneugten des levens je ineens helemaal omdraait. OK, braaf zijn heeft geen resultaat, dan gaan we de kosmische conceptiegoden gewoon beginnen uitdagen ... neineineineineinei ... hebben jullie gezien dat ik reeds mijn vierde glas witte wijn aan het drinken ben???? En neeeeeeeeeeee, ik neem geen vitamientjes. Vanavond alweer eens frietjes eten schat?
Het lijkt wel alsof je wanhopig probeert omstandigheden te creeëren waarbij je nadien kan zeggen ... "het zwanger worden was eigenlijk echt wel onverwacht, hadden net een hele reeks feestjes gehad, elke dag in de sauna geweest, nieuw koffiezetapparaat uitgeprobeerd, weekje in Frankrijk wezen wijnproeven, een vergelijkende test van schotse whyskies gedaan ....". Alles om jezelf te overtuigen, "zie je wel dat ik er niet mee bezig ben".
Gelukkig heb je in zo’n natuurlijke cyclus veeeel minder stress dan na een ivf-terugplaatsing. Ok, je hebt genoeg én op het juiste moment romantische momenten gedeeld in bed (toch echt wel leuker dan de wekelijkse afspraakjes met de gyne en het onromantische moment van de eicelpunctie), dus het zou best wel kunnen dat zo’n zaadcel zich ondertussen bij een eicel naar binnen gewurmt heeft en dat die eicel al delend de helse rit door mijn eileiders gestart is. Maar, je WEET het niet zeker. Dus kan je er veel makkellijker van uitgaan dat dat niet gebeurd is. Dat die stomme blinde zaadcellen allemaal naar links gezwommen zijn, terwijl mijn eitje rechts mooi zat te wezen.
Dus officieel ben ik nu ook in de ww (een uitdrukking die internationaal gebruikt wordt, wisten jullie dat? ww staat ook voor waiting weeks, terwijl bb zowel berichtenboek als bulletin board is), maar ben niet echt van plan er mijn nagels voor op te vreten.
Denk ik ....
Wie weet ....
30.7.04
29.7.04
Sammy ....
Sammy loopt maar door de nachten
Op een wondertje te wachten
Wie zou dit voor jou verzachten Sammy want jou nachten Sammy zijn zo koud
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want er is er één die van je houdt
Voor mijn vriendinnetje Sam die ik weet het heel moeilijk heeft met het wachten op dat wondertje. Geloof me Sammy, dit wordt echt werkelijkheid voor jullie ...
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want daar is de blauwe lucht
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want daarboven lacht de maan
Kop op meid, we komen er allebei wel!
Op een wondertje te wachten
Wie zou dit voor jou verzachten Sammy want jou nachten Sammy zijn zo koud
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want er is er één die van je houdt
Voor mijn vriendinnetje Sam die ik weet het heel moeilijk heeft met het wachten op dat wondertje. Geloof me Sammy, dit wordt echt werkelijkheid voor jullie ...
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy want daar is de blauwe lucht
Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want daarboven lacht de maan
Kop op meid, we komen er allebei wel!
28.7.04
een kleine tour door 2 jaar vruchtbaarheidsbehandelingen
misschien is dit niet nodig en komen er hier alleen maar mensen die de hele historie al van binnen en buiten kennen en die het hele verhaal al tot in het oneindige hebben moeten aanhoren ...PECH GEHAD
Na de eerste normale onderzoeken, bloed, temperaturen en sperma-onderzoek bleken P. en ik de beste van de klas te zijn. leuk, leuk leuk.... Mijn lieve gyne gaf me een tijdje om gewoon verder te doen en als ik het emotioneel niet meer aankon zou hij een laparoscopie doen om endometriose uit te sluiten.
Na anderhalf jaar proberen om dat ei te vangen toch besloten om onder het mes te gaan. Toen heb ik mijn fobie voor narcose opgedaan. Brrrrrr, vreselijk vond ik het om compleet groggy wakker te worden en niets te weten van de voorbije uren.
Goede nieuws, geen endometriose!!! Slechte nieuws: ik heb een eenhoornige baarmoeder, een halfke als het ware. Maar niet teveel mee inzitten, eigenlijk was dit helemaal niet erg. Ik kon perfect zwanger worden, het zou alleen iets langer kunnen duren omdat een halve baarmoeder ook betekend dat ik maar 1 eileider heb (en mischien ook maar 1 nier, maar dat heb ik tot op heden nog niet laten onderzoeken). Olé
Thuisgekomen was er gelukkig mijn huisarts en vriendin A. die de telefoon nam om het nieuws duidelijk van de gyne te horen. ff kort: een unicornuate uterus met een rechtse eileider en twee eierstokken. Perfect voor IVF mocht het ons zo niet lukken.
Vermits de zomer voor de deur stond stelde de gyne voor om eens goed op te reis te gaan (ha.ha.ha), het allemaal eens te overdenken en na de zomer terug te komen om doorverwezen te worden voor ivf.
De zomer kwam en ging en ik zag het helemaal zitten om de meest perfecte IVF kandidaat ter wereld te worden. Ik had zowat het halve internet afgeschuimd om mezelf te informeren en had me ingeschreven voor yoga om te kunnen ontspannen. Koffie en wijn werden verminderd en hallo kruidenthee (van al die goede voornemens is dan toch de thee overgebleven ... ben een thee junkie geworden)
IVF # 1
Ik ga hier niet uitwijden over de eigenlijke procedure van IVF, maar na een onderdrukking met Decapeptyl en stimulatie met Menopur had ik 6 eicellen waarvan er 4 bevrucht werden en 1tje teruggeplaats. 14 dagen later een negatieve bloedtest die reeds voorafgegaan werd door bloedverlies
IVF # 2
De stimulatie opgedreven en we kwamen op een 10tal eicellen waarvan er zes bevrucht werden en opnieuw 1tje teruggeplaatst. Een week na de terugplaatsing begon ik al bloed te verliezen dus het was om zeep. Een paar dagen later, een paar glazen wijn later en ettelijke huil telefoons naar een vriendin later kregen ze mij toch overtuigd om al eens bloed te laten trekken. En wat bleek? Hcg was licht verhoogd, maar eigenlijk niet genoeg om van een zwangerschap te spreken. De dagen nadien waren hel. Langs 1 kant hoop, hoop, hoop (dacht toen dat positief denken nog uitmaakte ...) en langs de andere kant totale wanhoop want ik stopte niet met bloeden. Op de uiteindelijke testdag was mijn hcg gedaald van 17 naar 6. Een chemische zwangerschap ...
IVF # 3
Nog steeds viel het allemaal wel mee. Ik was dapper, ik was zen, ik kon dit allemaal aan. Mijn omgeving werd een beetje ongemakkellijk omdat ik dan toch niet miraculeus zwanger werd, maar we deden door. Na verkwikkende eindejaarsdagen in de sneeuw opnieuw aan de hormonen. Zefde stimulatieschema als poging 2 en ALLES zat mee. 8 eicellen, alle 8 bevrucht, 5 supergoede embryo's. 1tje teruggeplaatst tijdens de enige echt sfeervolle terugplaatsing die ik ooit gehad heb. Gyne en verpleegster wilden er echt alles aan doen om dat embytje te laten plakken. 14 dagen later ..... had al reeds een paar dagen bloedverlies en test was wederom negatief
Nu begon het wel te prikken allemaal. Ondertussen ging het op mijn job echt niet goed. Voor kerst (dus tussen poging 2 en 3) was ik ontslagen. Had er wel mijn voordeel uitgedaan en beetje zielig gedaan over de ivf zodat ik mijn opzeg halftijds mocht uitdoen. Ik ben er nog altijd zeker van dat mijn derde poging daardoor de beste resultaten had. Na poging 3 bleek dat ik halftijds kon blijven, dus dat zag ik helemaal zitten. Tot bleek hoe weinig ik ging verdienen ;o)
CRYO #1
Vermits onze derde poging 5 goede embryo's voortgebracht had konden er 4 de diepvries in. Dus zouden we deze eerst ontdooiien.
Ineens veranderde ook mijn werksituatie. Ik was zeer blij met de massa's vrije tijd die ik had door de part time, maar minder blij met het feit dat ik zo goed als niets verdiende daarmee. En toen ik via via kon solliciteren voor de job van mijn dromen heb ik dat dan ook gedaan.
Terwijl ik aan de progynova zat, te wachten op het groeien van mijn baarmoederslijmvlies werd ik aangenomen.
Al diegenen die reeds solliciteerden tijdens, voor of tussen behandelingen kennen de stress die hierbij komt kijken. Vertellen, of niet vertellen ....
Bij mij werd het dilemma van tell or not to tell snel opgelost, ze vroegen er gewoon zelf naar .... de VERBODEN VRAAG! Ik heb toen redelijk vaag geantwoord dat zwanger worden niet vanzelf ging, dat we met IVF bezig waren en dat we een volgende poging zouden uitstellen tot het najaar (het was nu hartje zomer). Over de cryo zweeg ik in alle talen.
Een paar dagen na het tekenen van mijn contract mocht ik naar het ziekenhuis. Helaas had er ons niemand verteld dat je zelf op voorhand moest bellen om te informeren over de al dan niet overleving van de embryo's. Dus stonden we daar voor piet snot toen ze ons kwamen vertellen dat we helemaal niet hadden moeten komen vermits geen van onze embryo's de ontdooiing overleefd had.
IVF#4
Na de eerste zeer hectische maanden op mijn werk zag ik het weer zitten om opnieuw aan de hormonen te gaan. Ondertussen was de supergyne waar ik mij ongelooflijk goed bij voelde overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en maakte ik kennis met mijn nieuwe gyne.
Die begon onmiddellijk mijn stimulatie aan te passen. Ik werd een groot meisje en mocht overgaan op Puregon. Voordeel hiervan was dat je dat met een pen kan spuiten en dat maakt het allemaal makkellijker en minder junkie.
Vol spanning keek ik dan ook uit naar de eerste echo. Minpunt van mijn nieuwe gyne, ' t was niet zo'n babbelaar.
Dus pas na de punctie wist ik dat er zo'n 11 eicellen overgebleven waren voor bevruchting. Vond ik persoonlijk niet zoveel voor het wonderproduct Puregon.
Van de 11 waren er zo'n 6 bevrucht en werd er opnieuw 1tje teruggeplaatst.
Minder dan 14 dagen later alweer ongesteld ....
IVF # 5
Vermits de feestdagen opnieuw voor de deur stonden en de wachtlijsten sinds de terugbetaling langer en langer werden moest ik even stoppen.In het voorjaar was het weer zover.
Opnieuw Puregon, oogst van 15 eicellen, 6 bevrucht en NIEUW NIEUW NIEUW de gyne wou er 2 terugplaatsen. Dit was even moeilijk vermits men mij tot nu toe gezegd had dat ik zeker en vast nooit zwanger mocht worden van een tweeling. Maar blijkbaar was mijn gyne al even wanhopig als ikzelf .
Rarara .... opnieuw een negatieve test.
CRYO # 2
Ik wou onmiddellijk opnieuw beginnen, want nu stoppen betekende opgeven en dat wou ik niet. Trouwens, super-ik kon dit allemaal wel aan! Ik mocht vooral niet nadenken over stoppen, dat zou veel te veel pijn doen.
Maar evil nurse from hell besloot even dat ik niet opnieuw ivf mocht doen, want ik had nog 1 (EENTJE!!!!!!!) embryo in de diepvries. Dus terug aan de Progynova en afwachten. Uiteraard overleefde die ene spruit het ontdooiingsproces niet.
IVF # 6
Evil nurse from hell bleek ontslagen te zijn en lieve verpleegster C. kon mij onmiddellijk weer laten beginnen. Puregon, 17 eicellen, 6 bevrucht, 2 teruggeplaatst ... klokvast 14 dagen na de punctie ongesteld ... what's new?
En toen was het gedaan, het was voorbij, we konden niet meer. Ik sprong van 20 hoog naar beneden en trok mij terug in mijn eigen wereldje. Weg boze buitenwereld. Ik had nog een laatste opstoot van energie en begon alles te lezen en te verzamelen dat betregkking had op adoptie. Ik heb sindsdien de infomap van Kind en Gezin thuis liggen en heb al verschillende ervaringsverhalen gelezen. Daar ben ik ondertussen ook mee gestopt.
Ja, gestopt. Wat de eerste dagen enorm pijn deed bleek na een paar weken bevrijdend te werken. OEF, gedaan. Geen ontgoochelingen meer. Maar ook geen baby ...
Konden we daar mee leven, geen baby? Nu niet, nooit niet?
Nee, dat ging niet. Maar adoptie bleek ook niet echt iets voor ons te zijn. Toch nu nog niet. Ik moest altijd lachen met de geitenwollensokken psychologie dat je "je onvruchtbaarheid moest verwerkt hebben vooraleer je aan adoptie kon beginnen". Maar ik weet het niet altijd beter (meestal wel, niet altijd) en er zit wel een waarheid in. Ik zit nog vol met schuldgevoelens en woedegevoelens en ben niet de meest gebalanceerde persoon om mij voor 100% te engageren in de procedure van adoptie (ik dacht dat het echt pijnlijk ging zijn om dit neer te schrijven ...valt wel mee).
En dus besloot ik om de delen van mijn leven en mijn persoon die in stukken verspreid lagen op te rapen en weer iets te doen. Ik was jaren de steunpilaar geweest van verschillende lotgenoten ... dat was voorbij. De era van me myself and I kwam er aan. Mijn beurt om te zagen, te rouwen, te huilen en ... te genieten.
Dus besloot ik een oude hobby weer op te pikken, ik ga terug zeilen! Ik kijk er ontzettend naar uit en ben tegen volgende zomer op zoek naar een bootje. Ik heb een behandeling gevolgd bij een osteopaat en dat heeft deugd gedaan. Ik neem mijn lichaam weer in eigen handen en probeer de natuur zijn gang te laten gaan (spreek ik mezelf hier tegen?)
Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet. Niet elke dag. Er zijn uiteraard nog dagen dat ik begin te huilen bij het zien van een zwangere vrouw (hier moest ik nu toch al lang over zijn?). Of de schrik die mij om het hart slaat nu ik weet dat E. gestopt is met de pil voor een tweede. Maar langzaamaan kan ik deze gevoelens verwerken en heb ik dagen dat ik mij opperste ZEN voel.
Na de eerste normale onderzoeken, bloed, temperaturen en sperma-onderzoek bleken P. en ik de beste van de klas te zijn. leuk, leuk leuk.... Mijn lieve gyne gaf me een tijdje om gewoon verder te doen en als ik het emotioneel niet meer aankon zou hij een laparoscopie doen om endometriose uit te sluiten.
Na anderhalf jaar proberen om dat ei te vangen toch besloten om onder het mes te gaan. Toen heb ik mijn fobie voor narcose opgedaan. Brrrrrr, vreselijk vond ik het om compleet groggy wakker te worden en niets te weten van de voorbije uren.
Goede nieuws, geen endometriose!!! Slechte nieuws: ik heb een eenhoornige baarmoeder, een halfke als het ware. Maar niet teveel mee inzitten, eigenlijk was dit helemaal niet erg. Ik kon perfect zwanger worden, het zou alleen iets langer kunnen duren omdat een halve baarmoeder ook betekend dat ik maar 1 eileider heb (en mischien ook maar 1 nier, maar dat heb ik tot op heden nog niet laten onderzoeken). Olé
Thuisgekomen was er gelukkig mijn huisarts en vriendin A. die de telefoon nam om het nieuws duidelijk van de gyne te horen. ff kort: een unicornuate uterus met een rechtse eileider en twee eierstokken. Perfect voor IVF mocht het ons zo niet lukken.
Vermits de zomer voor de deur stond stelde de gyne voor om eens goed op te reis te gaan (ha.ha.ha), het allemaal eens te overdenken en na de zomer terug te komen om doorverwezen te worden voor ivf.
De zomer kwam en ging en ik zag het helemaal zitten om de meest perfecte IVF kandidaat ter wereld te worden. Ik had zowat het halve internet afgeschuimd om mezelf te informeren en had me ingeschreven voor yoga om te kunnen ontspannen. Koffie en wijn werden verminderd en hallo kruidenthee (van al die goede voornemens is dan toch de thee overgebleven ... ben een thee junkie geworden)
IVF # 1
Ik ga hier niet uitwijden over de eigenlijke procedure van IVF, maar na een onderdrukking met Decapeptyl en stimulatie met Menopur had ik 6 eicellen waarvan er 4 bevrucht werden en 1tje teruggeplaats. 14 dagen later een negatieve bloedtest die reeds voorafgegaan werd door bloedverlies
IVF # 2
De stimulatie opgedreven en we kwamen op een 10tal eicellen waarvan er zes bevrucht werden en opnieuw 1tje teruggeplaatst. Een week na de terugplaatsing begon ik al bloed te verliezen dus het was om zeep. Een paar dagen later, een paar glazen wijn later en ettelijke huil telefoons naar een vriendin later kregen ze mij toch overtuigd om al eens bloed te laten trekken. En wat bleek? Hcg was licht verhoogd, maar eigenlijk niet genoeg om van een zwangerschap te spreken. De dagen nadien waren hel. Langs 1 kant hoop, hoop, hoop (dacht toen dat positief denken nog uitmaakte ...) en langs de andere kant totale wanhoop want ik stopte niet met bloeden. Op de uiteindelijke testdag was mijn hcg gedaald van 17 naar 6. Een chemische zwangerschap ...
IVF # 3
Nog steeds viel het allemaal wel mee. Ik was dapper, ik was zen, ik kon dit allemaal aan. Mijn omgeving werd een beetje ongemakkellijk omdat ik dan toch niet miraculeus zwanger werd, maar we deden door. Na verkwikkende eindejaarsdagen in de sneeuw opnieuw aan de hormonen. Zefde stimulatieschema als poging 2 en ALLES zat mee. 8 eicellen, alle 8 bevrucht, 5 supergoede embryo's. 1tje teruggeplaatst tijdens de enige echt sfeervolle terugplaatsing die ik ooit gehad heb. Gyne en verpleegster wilden er echt alles aan doen om dat embytje te laten plakken. 14 dagen later ..... had al reeds een paar dagen bloedverlies en test was wederom negatief
Nu begon het wel te prikken allemaal. Ondertussen ging het op mijn job echt niet goed. Voor kerst (dus tussen poging 2 en 3) was ik ontslagen. Had er wel mijn voordeel uitgedaan en beetje zielig gedaan over de ivf zodat ik mijn opzeg halftijds mocht uitdoen. Ik ben er nog altijd zeker van dat mijn derde poging daardoor de beste resultaten had. Na poging 3 bleek dat ik halftijds kon blijven, dus dat zag ik helemaal zitten. Tot bleek hoe weinig ik ging verdienen ;o)
CRYO #1
Vermits onze derde poging 5 goede embryo's voortgebracht had konden er 4 de diepvries in. Dus zouden we deze eerst ontdooiien.
Ineens veranderde ook mijn werksituatie. Ik was zeer blij met de massa's vrije tijd die ik had door de part time, maar minder blij met het feit dat ik zo goed als niets verdiende daarmee. En toen ik via via kon solliciteren voor de job van mijn dromen heb ik dat dan ook gedaan.
Terwijl ik aan de progynova zat, te wachten op het groeien van mijn baarmoederslijmvlies werd ik aangenomen.
Al diegenen die reeds solliciteerden tijdens, voor of tussen behandelingen kennen de stress die hierbij komt kijken. Vertellen, of niet vertellen ....
Bij mij werd het dilemma van tell or not to tell snel opgelost, ze vroegen er gewoon zelf naar .... de VERBODEN VRAAG! Ik heb toen redelijk vaag geantwoord dat zwanger worden niet vanzelf ging, dat we met IVF bezig waren en dat we een volgende poging zouden uitstellen tot het najaar (het was nu hartje zomer). Over de cryo zweeg ik in alle talen.
Een paar dagen na het tekenen van mijn contract mocht ik naar het ziekenhuis. Helaas had er ons niemand verteld dat je zelf op voorhand moest bellen om te informeren over de al dan niet overleving van de embryo's. Dus stonden we daar voor piet snot toen ze ons kwamen vertellen dat we helemaal niet hadden moeten komen vermits geen van onze embryo's de ontdooiing overleefd had.
IVF#4
Na de eerste zeer hectische maanden op mijn werk zag ik het weer zitten om opnieuw aan de hormonen te gaan. Ondertussen was de supergyne waar ik mij ongelooflijk goed bij voelde overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en maakte ik kennis met mijn nieuwe gyne.
Die begon onmiddellijk mijn stimulatie aan te passen. Ik werd een groot meisje en mocht overgaan op Puregon. Voordeel hiervan was dat je dat met een pen kan spuiten en dat maakt het allemaal makkellijker en minder junkie.
Vol spanning keek ik dan ook uit naar de eerste echo. Minpunt van mijn nieuwe gyne, ' t was niet zo'n babbelaar.
Dus pas na de punctie wist ik dat er zo'n 11 eicellen overgebleven waren voor bevruchting. Vond ik persoonlijk niet zoveel voor het wonderproduct Puregon.
Van de 11 waren er zo'n 6 bevrucht en werd er opnieuw 1tje teruggeplaatst.
Minder dan 14 dagen later alweer ongesteld ....
IVF # 5
Vermits de feestdagen opnieuw voor de deur stonden en de wachtlijsten sinds de terugbetaling langer en langer werden moest ik even stoppen.In het voorjaar was het weer zover.
Opnieuw Puregon, oogst van 15 eicellen, 6 bevrucht en NIEUW NIEUW NIEUW de gyne wou er 2 terugplaatsen. Dit was even moeilijk vermits men mij tot nu toe gezegd had dat ik zeker en vast nooit zwanger mocht worden van een tweeling. Maar blijkbaar was mijn gyne al even wanhopig als ikzelf .
Rarara .... opnieuw een negatieve test.
CRYO # 2
Ik wou onmiddellijk opnieuw beginnen, want nu stoppen betekende opgeven en dat wou ik niet. Trouwens, super-ik kon dit allemaal wel aan! Ik mocht vooral niet nadenken over stoppen, dat zou veel te veel pijn doen.
Maar evil nurse from hell besloot even dat ik niet opnieuw ivf mocht doen, want ik had nog 1 (EENTJE!!!!!!!) embryo in de diepvries. Dus terug aan de Progynova en afwachten. Uiteraard overleefde die ene spruit het ontdooiingsproces niet.
IVF # 6
Evil nurse from hell bleek ontslagen te zijn en lieve verpleegster C. kon mij onmiddellijk weer laten beginnen. Puregon, 17 eicellen, 6 bevrucht, 2 teruggeplaatst ... klokvast 14 dagen na de punctie ongesteld ... what's new?
En toen was het gedaan, het was voorbij, we konden niet meer. Ik sprong van 20 hoog naar beneden en trok mij terug in mijn eigen wereldje. Weg boze buitenwereld. Ik had nog een laatste opstoot van energie en begon alles te lezen en te verzamelen dat betregkking had op adoptie. Ik heb sindsdien de infomap van Kind en Gezin thuis liggen en heb al verschillende ervaringsverhalen gelezen. Daar ben ik ondertussen ook mee gestopt.
Ja, gestopt. Wat de eerste dagen enorm pijn deed bleek na een paar weken bevrijdend te werken. OEF, gedaan. Geen ontgoochelingen meer. Maar ook geen baby ...
Konden we daar mee leven, geen baby? Nu niet, nooit niet?
Nee, dat ging niet. Maar adoptie bleek ook niet echt iets voor ons te zijn. Toch nu nog niet. Ik moest altijd lachen met de geitenwollensokken psychologie dat je "je onvruchtbaarheid moest verwerkt hebben vooraleer je aan adoptie kon beginnen". Maar ik weet het niet altijd beter (meestal wel, niet altijd) en er zit wel een waarheid in. Ik zit nog vol met schuldgevoelens en woedegevoelens en ben niet de meest gebalanceerde persoon om mij voor 100% te engageren in de procedure van adoptie (ik dacht dat het echt pijnlijk ging zijn om dit neer te schrijven ...valt wel mee).
En dus besloot ik om de delen van mijn leven en mijn persoon die in stukken verspreid lagen op te rapen en weer iets te doen. Ik was jaren de steunpilaar geweest van verschillende lotgenoten ... dat was voorbij. De era van me myself and I kwam er aan. Mijn beurt om te zagen, te rouwen, te huilen en ... te genieten.
Dus besloot ik een oude hobby weer op te pikken, ik ga terug zeilen! Ik kijk er ontzettend naar uit en ben tegen volgende zomer op zoek naar een bootje. Ik heb een behandeling gevolgd bij een osteopaat en dat heeft deugd gedaan. Ik neem mijn lichaam weer in eigen handen en probeer de natuur zijn gang te laten gaan (spreek ik mezelf hier tegen?)
Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet. Niet elke dag. Er zijn uiteraard nog dagen dat ik begin te huilen bij het zien van een zwangere vrouw (hier moest ik nu toch al lang over zijn?). Of de schrik die mij om het hart slaat nu ik weet dat E. gestopt is met de pil voor een tweede. Maar langzaamaan kan ik deze gevoelens verwerken en heb ik dagen dat ik mij opperste ZEN voel.
Omdat er toch een begin moet zijn
**** eerst en vooral een belangrijke mededeling voor de algemene volksgezondheid, jullie en mijn mentale gezondheid en het algemeen socialiseren onder vrienden: deze blog is er niet voor JULLIE! Deze blog is er enkel en alleen voor mij. Jullie mogen alleen meelezen als jullie interesse hebben om het schepsel ik in deze woelige tijden beter te begrijpen. Dit schrijven zal mij hopelijk helpen om mijn geestelijke gezondheid weer op een voor mij normaal peil te brengen. Want ik ben PISSED OFF op alles en iedereen en daardoor misschien ook soms op jullie. Ik zal dingen zeggen die misschien heel hard aankomen en die absoluut not done zijn. Bij deze mijn verontschuldigingen.****
Ja, waar moet een mens beginnen eens hij/zij besloten heeft om te gaan bloggen (nieuw werkwoord ... Van Daele kom maar langs). Misschien met te vertellen waar mijn blogvirus vandaan komt? Nee, heb al gemerkt dat velen mijn fascinatie van de engelse taal en humor niet begrijpen, dus laat ik het hier bij.
Misschien vertel ik best WAAROM ik ben beginnen bloggen. Omdat ik het moeilijk heb. Nè! Happy, vrolijke, optimistische ik heeft het moeilijk. Voor al die begrijpende vrienden en vriendinnen ... er zijn er waarschijnlijk een paar die hier niet raar van zullen opkijken. Ik heb het moeilijk. Moeilijk met mezelf (wtf * word ik niet zwanger), moeilijk met anderen (wtf worden zij wel zwanger), moeilijk met de wereld (wtf moeten we ons eigenlijk voorplanten), moeilijk met mijn insticten (wtf wil ik eigenlijk zo graag zwanger worden).
(*wtf = why the fuck)
Ik heb het niet moeilijk met ons nieuwe huis (ik hou van ons nieuwe huis, ook al hebben we er nog gigantisch veel brico en gamma toestanden in te doen). Ook heb ik het niet moeilijk met mijn partner, laten we hem P. noemen. Hij is echt wel het licht in mijn donkere momenten, mijn schouder om tegen te huilen, mijn plastic eendje in bad, mijn portie humor om de dag door te komen, mijn bereknuffel in bed ... de enige die enig idee heeft hoe ik in elkaar steek (daar heb je echt speciale studies en diploma's voor nodig). Het feit dat hij al 8 jaar met mij leeft en lief en leed deelt is ongelooflijk. Het feit dat hij soms mijn absolute tegenpool is en toch met mijn chaotische, overdreven, luidruchtige, onovertroffen tweelingmanieren om kan is echt een wonder.
Needless to say dat een combinatie van ons gewoon een SCHITTEREND kind moet worden. En blijkbaar is de wereld nog niet klaar voor schitterende kinderen.
Zoals mijn internet buddy Sam en ik zo vaak tegen elkaar zeggen ... alles komt op zijn pootjes terecht, het is onze tijd nog niet... (waarom het dan in godsnaam wel de tijd van trutcollega en alleenstaande kennis is is ons ook nog niet duidelijk, laat dit wel wezen). Om eerlijk te zijn zeggen we dit wel vaker met een hoop sarcasme in de achtergrond dan vanuit de zen-heid van ons hart.
Of zoals een andere webvriendin Emma zegt ... het is gewoon niet eerlijk, maar daar zijn we het dan ook over eens. Voor de rest zegt Emma niets, want zij weet dat ze toch niets zinnigs kan zeggen. Dankje Emma voor de duidelijke alleszeggende stiltes!
Niet dat ik een tekort aan kinderen heb in mijn omgeving. Ik heb 1 petekindje R. die momenteel een velcro relatie heeft met zijn mama. Ik wacht dus even tot de rek uit de velcro gekomen is om mijn talenten op dat ukje los te laten. Dan heb ik een petekindje in wording die momenteel slaapt, eet, geeuwt en stampt in de buik van mijn beste vriendin L.
Dan heb je nog de vriendinnen E., Y., M., K., S., A., en de rest van het alfabet die de voorbije jaren gekweekt hebben. De ene noemt zich al meer een lotgenoot dan de andere, maar laat het wel wezen, zelfs zij met miskramen, een paar IVF-pogingen en algemeen lange wachttijden hebben GEEN IDEE in welk land ik mij momenteel bevind.
Want dames en heren ... na een hele periode in de "proberen zwanger te worden provincie", verhuisden we vorig jaar naar "IVF-land" om nu te stranden op "infertiliteits-eiland". Ik wist niet eens dat ik geboekt had op de cruise naar dit eiland, maar op 1 of andere manier ben ik er wel terechtgekomen. Langzaamaan besef ik dat ik de identiteit van ongewenst kinderloos heb aangenomen, eerder dan de hoopvolle identiteit van "probeerders".
Om met dit nieuwe paspoort te leren leven heb ik dus besloten het allemaal van me af te schrijven. Op één of andere manier moet dit gewoon bevrijdend werken. Zoniet, heb ik hier toch de gelegenheid om op alles en iedereen te schelden zonder mij ervoor te verontschuldigen.
Wie of wat deze blog ooit te lezen gaat krijgen weet ik nog niet. Stuur ik al de welmeners een mailtje van dat ze eens moeten komen kijken? Of laat ik af en toe eens vallen dat ik online bezig ben?
Voor al diegenen die dit dus te lezen krijgen, lees ze!
Ja, waar moet een mens beginnen eens hij/zij besloten heeft om te gaan bloggen (nieuw werkwoord ... Van Daele kom maar langs). Misschien met te vertellen waar mijn blogvirus vandaan komt? Nee, heb al gemerkt dat velen mijn fascinatie van de engelse taal en humor niet begrijpen, dus laat ik het hier bij.
Misschien vertel ik best WAAROM ik ben beginnen bloggen. Omdat ik het moeilijk heb. Nè! Happy, vrolijke, optimistische ik heeft het moeilijk. Voor al die begrijpende vrienden en vriendinnen ... er zijn er waarschijnlijk een paar die hier niet raar van zullen opkijken. Ik heb het moeilijk. Moeilijk met mezelf (wtf * word ik niet zwanger), moeilijk met anderen (wtf worden zij wel zwanger), moeilijk met de wereld (wtf moeten we ons eigenlijk voorplanten), moeilijk met mijn insticten (wtf wil ik eigenlijk zo graag zwanger worden).
(*wtf = why the fuck)
Ik heb het niet moeilijk met ons nieuwe huis (ik hou van ons nieuwe huis, ook al hebben we er nog gigantisch veel brico en gamma toestanden in te doen). Ook heb ik het niet moeilijk met mijn partner, laten we hem P. noemen. Hij is echt wel het licht in mijn donkere momenten, mijn schouder om tegen te huilen, mijn plastic eendje in bad, mijn portie humor om de dag door te komen, mijn bereknuffel in bed ... de enige die enig idee heeft hoe ik in elkaar steek (daar heb je echt speciale studies en diploma's voor nodig). Het feit dat hij al 8 jaar met mij leeft en lief en leed deelt is ongelooflijk. Het feit dat hij soms mijn absolute tegenpool is en toch met mijn chaotische, overdreven, luidruchtige, onovertroffen tweelingmanieren om kan is echt een wonder.
Needless to say dat een combinatie van ons gewoon een SCHITTEREND kind moet worden. En blijkbaar is de wereld nog niet klaar voor schitterende kinderen.
Zoals mijn internet buddy Sam en ik zo vaak tegen elkaar zeggen ... alles komt op zijn pootjes terecht, het is onze tijd nog niet... (waarom het dan in godsnaam wel de tijd van trutcollega en alleenstaande kennis is is ons ook nog niet duidelijk, laat dit wel wezen). Om eerlijk te zijn zeggen we dit wel vaker met een hoop sarcasme in de achtergrond dan vanuit de zen-heid van ons hart.
Of zoals een andere webvriendin Emma zegt ... het is gewoon niet eerlijk, maar daar zijn we het dan ook over eens. Voor de rest zegt Emma niets, want zij weet dat ze toch niets zinnigs kan zeggen. Dankje Emma voor de duidelijke alleszeggende stiltes!
Niet dat ik een tekort aan kinderen heb in mijn omgeving. Ik heb 1 petekindje R. die momenteel een velcro relatie heeft met zijn mama. Ik wacht dus even tot de rek uit de velcro gekomen is om mijn talenten op dat ukje los te laten. Dan heb ik een petekindje in wording die momenteel slaapt, eet, geeuwt en stampt in de buik van mijn beste vriendin L.
Dan heb je nog de vriendinnen E., Y., M., K., S., A., en de rest van het alfabet die de voorbije jaren gekweekt hebben. De ene noemt zich al meer een lotgenoot dan de andere, maar laat het wel wezen, zelfs zij met miskramen, een paar IVF-pogingen en algemeen lange wachttijden hebben GEEN IDEE in welk land ik mij momenteel bevind.
Want dames en heren ... na een hele periode in de "proberen zwanger te worden provincie", verhuisden we vorig jaar naar "IVF-land" om nu te stranden op "infertiliteits-eiland". Ik wist niet eens dat ik geboekt had op de cruise naar dit eiland, maar op 1 of andere manier ben ik er wel terechtgekomen. Langzaamaan besef ik dat ik de identiteit van ongewenst kinderloos heb aangenomen, eerder dan de hoopvolle identiteit van "probeerders".
Om met dit nieuwe paspoort te leren leven heb ik dus besloten het allemaal van me af te schrijven. Op één of andere manier moet dit gewoon bevrijdend werken. Zoniet, heb ik hier toch de gelegenheid om op alles en iedereen te schelden zonder mij ervoor te verontschuldigen.
Wie of wat deze blog ooit te lezen gaat krijgen weet ik nog niet. Stuur ik al de welmeners een mailtje van dat ze eens moeten komen kijken? Of laat ik af en toe eens vallen dat ik online bezig ben?
Voor al diegenen die dit dus te lezen krijgen, lees ze!
Abonneren op:
Posts (Atom)