tweede fles soldaat ...

Ja, en 't is nog niet eens nieuwjaar ;-)

Nee, gisteren hebben we stap 2 van de adoptieprocedure doorlopen. Zenuwachtig trokken we gisterenmiddag naar de griffie van de jeugdrechtbank. Ik had wel 10x het formulier gelezen waarop stond wat we allemaal moesten meebrengen. Bewijs van woonst, bewijs van nationaliteit, een uitreksel uit de geboorteakte (de onze weliswaar) en bewijs dat we minstens 3 jaar effectief én affectief samenwonen. Hoe je dat tweede kan controleren is mij nog altijd niet duidelijk, maar alé....

De jeugdrechtbank in Gent is een gebouw waar je eigenlijk zomaar kan binnenlopen. Geen balie of ontvangst bij het binnenkomen. Nee, alleen een grote trap hemelwaarts en een pancarte met wie waar zat. Vermits wij absoluut niet kunnen lezen, zaten wij eerst in een bureautje waar we niet moeten zijn en kwamen we uiteindelijk giechelend als twee nerveuze pubers (ok, ik neem alles op mij, P. was de rust zelve) in het juiste bureautje terecht.

De griffier was best vriendelijk. Hij wist waarvoor we kwamen, we waren dan ook niet de eerste. Hij had wel al duidelijk ondervonden dat er weer een cursus voorbij was.

We mochten ons verzoekschrift indienen en hij controleerde snel of we alle formulieren netjes meegebracht hadden. Normaalgezien zouden we in de loop van januari te weten komen wanneer we in februari moeten voorkomen.

En dan kunnen we onze derde fles kraken .....

trage verstaanders

Ik kreeg op mijn vorige post een aantal verwijten naar mijn kop geslingerd. Nogmaals dames en heren.... dit is mijn webspace die ik op mijn manier vervuil....staat het jullie niet aan, tant pis. Ga ergens anders lezen. Dit is geen democratie. Dit is geen openbaar forum waar iedereen het recht heeft zijn mening te geven.
De dingen waarover ik schrijf zijn dingen uit mijn leven. Ik wil deze op mijn manier zin geven. Er over schrijven helpt mij alle gevoelens in een woelige periode op een rijtje te zetten. Dit heeft dus niets te maken met het al dan niet aanvaarden van negatieve kritiek. Diegenen die mij in real live kennen mogen die kritiek rechtstreeks komen geven. Ik kan er tegen.

Deze blog is er ook niet om oorlogjes uit te vechten omdat ik toevallig uit een vereniging gestapt ben om mijn talenten op een andere manier te gaan botvieren. Mensen die mij kennen weten dit en zijn nog steeds van harte welkom om deel uit te maken van mijn social circle. Er zijn redenen waarom ik deze stap gezet heb. Ik ga deze hier niet uitspitten. Als iemand het absoluut zou willen weten mag die mij altijd contacteren.

Over naar de orde van de dag. Vandaag mag onze eerste fles champagne knallen, want we hebben onze eerste stap in adoptieland achter de rug. Vanmorgen hebben we onze laatste voorbereidende sessie afgerond en morgen gaan we ons aanbieden bij de jeugdrechter.

Later meer....

mijn leven als het ware, hier gratis voor iedereen

Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over dit bloggen van mij. Wat ik er nog aan heb. Wat anderen er nog aan hebben. Wie er voordeel uit haalt, voor wie het nadelig kan werken.

Als ik anderhalf jaar terug ga, dan was het neerschrijven van mijn gevoelens pure therapie. Het was zo broodnodig om uit dat donkere gat te komen. Ik zat midden in een periode dat ik echt geen weg vooruit meer zag. Iedereen en alles had mij verlaten. Ik was geen succesverhaal .... Wij hadden onze droom niet gerealiseerd na x-aantal ivf pogingen. Het was zo ver, ik was één van die verhalen geworden die ik vroeger zo zielig vond. Ik was die vrouw geworden die stop zei tegen proberen en met lege handen achterbleef. Mijn vriendinnen waren bang voor mijn reacties, mijn collega's waren stiekem blij dat er geen vage afwezigheden meer zouden zijn waarover er niets te vertellen viel, mijn familie zweeg...

Het schrijven hielp mij om het gif dat zich jaren lang had opgestapeld te spuien. Het gif van bitterheid, van jaloezie, van blinde afkeer tegen alles en iedereen die simpelweg een kind op de wereld zet.

Lotgenoten vielen weg. Want de simpele waarheid is dat er geen lotgenoten meer zijn eens je op het 'lege handen' kruispunt aangekomen bent. Al die jaren praten en troosten zijn weg, want niemand weet hoe ze iemand aangekomen op dat eindpunt moeten troosten.

De patiëntenverenigingen doen nog even moeite. Geven je het gevoel dat je een dappere beslissing genomen hebt om te stoppen, dat zij het niet hadden gekund. Maar onderhuids voel je ook dat zij die dit zeggen nooit het gevoel gekend hebben waar jij nu mee worstelt. Zij zijn er allemaal wel gekomen. Zij hebben dat winnende lotto ticketje in handen gehad en kunnen incasseren. En jij speelt zelfs niet meer op de lotto....
Uiteindelijk is duidelijk dat je niet meer tot de core business behoort. Je bent bij die minderheid gekomen waarvoor niemand een antwoord klaarheeft.

Voor mij was dit een ontzettend moeilijke periode. Voelen dat mensen langs één kant blij waren dat er een eind kwam aan die periode van vruchteloos proberen, maar langs de andere kant niet durfde vragen "wat nu"???
Ik probeerde ijverig verder te doen met alles waar ik voordien ook mee bezig geweest was. Ik volgde de berichtenboeken en fora en las hoe het met mijn lotgenoten ging. Ik bleef lid van de patientenvereniging, want ik was wel van plan om die paar lotgenoten die misschien nog bestonden te ontmoeten. Te weten te komen dat ik niet alleen was.

Maar die initiële ijver ebde weg. Het werd mij meer en meer duidelijk dat in de wereld van (in)fertiliteit zij die met lege handen achterblijven een soort paria zijn. Hoe verder die laatste behandeling achter je ligt, hoe duidelijker het wordt dat je geen recht van spreken meer hebt.

En dan komt de catharsis. Midden in een overwegend donkere tunnel vonkt de hoop weer op. Het idee van adoptie, dat steeds aanwezig was, krijgt vorm. De pijn die gepaard gaat met afstand nemen van "een eigen kind" is gruwelijk en overviel mij gelukkig in verschillende kleine stadia. Ondertussen is die pijn bijna volledig weg en vervangen door de vreugde dat ik toch moeder ga worden. De omgeving reageert weer opgelucht, er is een nieuwe weg opengegaan op ons kruispunt waarvan alle andere armen afgezet waren. De zevensprong krijgt een achtste arm.

Naast de nieuwe weg, wou ik ook mijn andere wegen opnieuw beter gaan bewandelen. Ik wilde binnen het wereldje van de (in)fertiliteit mijn nieuwe lotgenoten gaan ontmoeten. Ik besefte dat er eigenlijk weinig gedaan wordt voor fertiliteitspatiënten die adoptie als oplossing kiezen. Want dit is een doelgroep die heel veel achter de rug heeft. Zij komen opnieuw in de gewone wereld terecht. Het kan goed zijn dat je in een voorbereidende cursus zit met het merendeel koppels die al een aantal eigen kinderen hebben en er nog een adoptiekind aan willen toevoegen. Deze mensen hebben soms meer steun nodig dan er voorhanden is. Maar heet werd snel duidelijk dat er binnen het (in)fertiliteitswereldje toch nog een paar taboes bestaan. Hoe vaak ik de laatste maanden het volgende gehoord heb "heel tof dat je gaat adopteren, wij hadden dat nooit gekund", "goed dat jullie gaan adopteren, voor ons is dat geen optie".....
Ik vraag me af of mensen die kiezen voor donor ook zo'n opmerkingen te horen krijgen. Het is misschien nooit zo bedoeld, maar het voelt wel alsof wij iets heel raars gaan doen. Iets wat andere mensen NOOIT zouden doen. En laat me hierin duidelijk zijn. Iedereen mag zijn eigen mening hebben over al dan niet adoperen. Ieder koppel moet weten of adoptie in zijn idee van een gezin past. Veel van deze opmerkingen zijn gevormd en gegroeid uit vroegeren ervaringen. Buren met adoptiekinderen, een adoptiekind op school, verhalen van vrienden en familie, ervaringen uit de werksfeer. En deze ervaringen kleuren je idee over adoptie.

Ik ben heel erg blij dat deze negatieve reacties bij mij nooit verder gekomen zijn dan de oppervlakte. Ik ben er van doordrongen dat adoptie niet altijd vlekkeloos verloopt (dankuwel voorbereidende cursus), maar wij zullen ons uiterste best doen om ons verhaal tot een goed einde te brengen.

Maar de vraag is, nu wij weer duidelijk dat ene pad bewandelen, of het nog nut heeft hier mijn gal te komen spuwen? Misschien moet dit een nuchtere, praktische update van ons adoptieverhaal worden zodat er nog mensen zijn die iets hebben aan deze info. Misschien moet deze voorbije periode in mijn leven afgesloten worden en moet er een nieuwe blog komen. Een blog, geboren uit positivisme.
Maar misschien moet ik hier wel blijven komen om zowel de updates over de procedure te geven als om mijn ziel nog eens schoon te schrijven. Want dit hier is my space, van mij. Hier ben ik ik, mezelf. Hier ben ik niet gelieerd aan eender welke vereniging, club of soortgenoten theekransje. Hier ben ik mezelf, in het diepst van mijn gedachten. En wie dit wil lezen, ga je gang. Wil je commentaar achterlaten, doe maar. Staat de commentaar mij niet aan, dan is een simpele delete je antwoord. Dit is hier geen democratie.
Heb je iets aan mijn gedachten, graag gedaan. Heb je er niets aan, to bad. Kom je hier om meer te weten over mijn persoontje, dankuwel. Kom je hier om meer te weten over duistere plannen, spijtig .... want nogmaals, dit gaat hier over mij en niemand anders.

Ik denk dat ik nog even blijf langskomen op mijn plekje onder de www-zon. Het voelt hier als thuis.

Als het kriebelt, moet je .....

Tja, dat kriebelen he. Soms kriebelt het nog een beetje als ik een dikke buik zie of als ik de vorderingen van de zwangerschap van vriendinnen zie. Het kriebelt niet echt meer als ik mensen hoor vertellen over hun eerste, tweede, zoveelste ...behandeling. Het kriebelt soms nog heel hard om vooruit te gaan in dit wereldje van fertiliteit. Ik weet dat ik met mijn verhaal mensen kan helpen. Ik heb al heel vaak gehoord dat mijn schrijven, hoe zwart het soms ook klonk, veel mensen een soort van steun geven. Wanneer ik mijn verhaal vertel is dat niet alleen deugddoend voor mezelf, maar ook voor heel wat mensen die de realiteit van mijn verhaal inzien. Niet iedereen raakt zwanger via ivf, maar niet iedereen blijft daarom kinderloos achter. Er zijn andere opties dan medisch geassisteerde conceptie. En het is niet omdat je een periode van pure ellende achter de rug hebt dat je niet opnieuw de draad van het leven kan opnemen en vooruit kan gaan. Je kan die forward knop zelf indrukken, maar er is wel wat voor nodig.

Het kriebelt om mijn verhaal te doen. Het kriebelt om mensen te helpen die de forward knop niet kunnen indrukken, die in pauze staan.

Het kriebelde niet meer pijnlijk toen ik gisteren de kerstboom aan het versieren was. Toen ik de kerstsokken ophing zei P. spontaan dat ik er nog een vierde moet bijhangen, naast die van ons en de kat. Met de B van Bobke. Ons toekomstig kindje is op zich al een beetje concreet aanwezig in ons leven. Hij/zij wordt verwacht, niet alleen door ons, maar ook door de mensen rondom ons. Ik voel nu meer steun dan ooit. Mensen zijn oprecht gelukkig voor ons dat we ons leven opnieuw kunnen inkleuren zoals we willen. Toen ik gisteren de kerstboom versierde durfde ik zelf te zeggen dat het waarschijnlijk de voorlaatste keer is dat we met z'n tweeën rond de kerstboom zitten. Klinkt toch fantastisch niet?

Ik krijg sms-jes van vriendinnen die ons kindje zien in de metro en helemaal wegsmelten. Mensen vertellen dat ze in een speelgoedwinkel stonden en absoluut iets wilden kopen voor ons kindje. Vrienden aanzien ons ook als zwanger. Nu al.... Het doet deugd en verwarmt mijn hartje.

Ook mensen die ons verhaal niet kennen krijgen het stilletjes aan te horen. Gisteren op het jaarlijkse kerstevenement waar P. op uitgenodigd wordt voor zijn werk was het weeral hetzelfde. Een namiddag in een kasteel, met de kerstman, gebak, pannekoeken, gluhwein en families met kinderen. Vier jaar geleden waren er veel minder kinderen, maar ondertussen groeien de families als kolen en schieten de nieuwe kindjes als paddestoelen uit de grond. Een leuke collega van P. en zijn vriend die twee kinderen hebben uit een vorig leven zijn ook steeds van de partij. Het zijn absolute schatten. Vier jaar geleden vroeg de ene me al bij of het bij het zien van al die kindjes niet begon te kriebelen. We hadden toen net onze eerste afspraak bij de gyn achter de rug. Ik mompelde iets nietszeggend...

Jaar na jaar echter kreeg ik dezelfde opmerking. Waarop ik steeds niets zei. Het is immers een collega van P. en zolang hij er niets over wou zeggen hield ik ook mijn mond. Tot gisteren. Opnieuw stonden we gezellig een drankje te drinken toen we bijna werden omvergelopen door twee kleine ukken op weg naar de kerstman. Wat de mij reeds bekende en verwachte opmerking uitlokte "en kriebelt het nog niet?". Ik wou alweer mijn schouders ophalen, maar P. antwoordde zowaar "lang verhaal, lang verhaal .... het kriebelt al lang". En voor ik het wist kwam het hoge woord er uit.... "we adopteren uit het buitenland". Toen later op de namiddag de vriend van nieuwsgierig aagje ook een "kriebel"opmerking maakte kon ik het dus vertellen. Met als resultaat een ontzettend leuk gesprek. Over kinderen, adoptie, opvoeding... Ik voelde gewoon dat deze twee mensen, ook al behoren ze niet tot onze innige kern vrienden, echt blij zijn. Dat zij zien dat er een kindje bij ons thuishoort en dat wij dat goed gaan doen.

Nu de familie nog. Daar kriebelt het nog een beetje. Misschien ook omdat ik er zelf nog niet uit ben hoe ik wil dat ze reageren. Het is allemaal nog een beetje afstandelijk. Natuurlijk is het voor hen helemaal nog niet concreet. Maar net zoals ik me nu zwanger voel door de reacties van onze vrienden, voel ik me absoluut niet zwanger bij mijn familie. P. en ik hebben er nog over gediscussieerd of we met kerst een cadeautje moeten geven dat op 1 of andere manier verwijst naar adoptie, ethiopië of een kleinkind. En daarin merk ik dan weer dat ik dat vooral wil doen om hen te laten erkennen dat er echt wel een kindje komt. Dat het nu niet meer zo lang gaat duren. Dat ik echt wel een beetje zwanger ben. En dat ik dat graag bevestigd zie in hun reacties.

Ja, wat doe je als het kriebelt?????