Vanmorgen ons eerste gesprek in het kader van het maatschappellijk onderzoek gehad. We zijn buitengekomen met een zeer goed gevoel.
Later meer hierover...
24.4.06
13.4.06
slecht nieuws is niet altijd slecht nieuws...
Na het goede nieuws dat we gaan trouwen kan ik nu het slechte nieuws vertellen dat ik binnekort zonder werk zit. Alhoewel .... slechte nieuws....
Wie hier al een tijdje meeleest weet dat mijn werk niet onmiddellijk mijn leukste bezigheid van de week was en dat ik al een hele tijd andere horizonten aan het opzoeken was.
En nu helpen de grote besparingsronden in de culturele sector me om die dikke knoop door te hakken. Blijkt nu ook dat ik nog enkele maanden uitbetaald wordt ... joechee!!!
Nee, serieus, ik kan de vrije tijd echt wel gebruiken. Ik werk nu nog 2.5 weken en dan la dolce farniente en eens op andere gebieden orde op zaken stellen. Ons huis eens onder handen nemen zodat we deze zomer een beetje comfortabel kunnen verbouwen, de administratie van een jaar of 2 bijwerken. Studeren voor mijn examens in mei.
En last but not least .... eens onze adoptieplanning op punt beginnen zetten. Want voor hetzelfde geld werk ik een tijdje als mama, naar het schijnt is dat een fulltime job.
De laatste tijd ben ik constant met de adoptie bezig. Ik lees elke dag verschillende mailgroepen en forums en ben van alles op de hoogte. Ik ben een adoptieexpert geworden. Zo erg dat ik eigenlijk al niet meer denk aan het feit dat we op het einde van dit avontuur een babietje gaan hebben. Het lijkt ineens heel ireeël. Ook nu mensen langzaamaan beginnen erkennen dat wij ouders worden. De eerste cadeautjes, mensen die kinderkleertjes beginnen doorgeven, vrienden die al een maxi cosi opzij hebben gezet voor ons.
En ondertussen bespreek ik deze gevoelens met L. die ieder moment kan bevallen. En blijkt dat we allebei een beetje hetzelfde voelen. Niet weten wat ons te wachten staat. Alleen heeft zij het voordeel dat ze weet wanneer het onbekende gaat beginnen en dat ze elke dag geconfronteerd wordt met de komende grote verandering. Hoe hard ik ook probeer, ik kan me de dag dat we gaan weten dat er een kindje is voor ons niet voorstellen. Nog minder kan ik me voorstellen dat we enkele weken later op het vliegtuig zullen zitten. Want ook al hebben we ons al jaren voorbereid op dit moment, uiteindelijk gaat het op zeer korte tijd echt concreet worden.
Maar nu eerst aftellen naar ons volgende stapje. Op 24 april hebben we ons eerste gesprek met de maatschappelijk assistent.
Wie hier al een tijdje meeleest weet dat mijn werk niet onmiddellijk mijn leukste bezigheid van de week was en dat ik al een hele tijd andere horizonten aan het opzoeken was.
En nu helpen de grote besparingsronden in de culturele sector me om die dikke knoop door te hakken. Blijkt nu ook dat ik nog enkele maanden uitbetaald wordt ... joechee!!!
Nee, serieus, ik kan de vrije tijd echt wel gebruiken. Ik werk nu nog 2.5 weken en dan la dolce farniente en eens op andere gebieden orde op zaken stellen. Ons huis eens onder handen nemen zodat we deze zomer een beetje comfortabel kunnen verbouwen, de administratie van een jaar of 2 bijwerken. Studeren voor mijn examens in mei.
En last but not least .... eens onze adoptieplanning op punt beginnen zetten. Want voor hetzelfde geld werk ik een tijdje als mama, naar het schijnt is dat een fulltime job.
De laatste tijd ben ik constant met de adoptie bezig. Ik lees elke dag verschillende mailgroepen en forums en ben van alles op de hoogte. Ik ben een adoptieexpert geworden. Zo erg dat ik eigenlijk al niet meer denk aan het feit dat we op het einde van dit avontuur een babietje gaan hebben. Het lijkt ineens heel ireeël. Ook nu mensen langzaamaan beginnen erkennen dat wij ouders worden. De eerste cadeautjes, mensen die kinderkleertjes beginnen doorgeven, vrienden die al een maxi cosi opzij hebben gezet voor ons.
En ondertussen bespreek ik deze gevoelens met L. die ieder moment kan bevallen. En blijkt dat we allebei een beetje hetzelfde voelen. Niet weten wat ons te wachten staat. Alleen heeft zij het voordeel dat ze weet wanneer het onbekende gaat beginnen en dat ze elke dag geconfronteerd wordt met de komende grote verandering. Hoe hard ik ook probeer, ik kan me de dag dat we gaan weten dat er een kindje is voor ons niet voorstellen. Nog minder kan ik me voorstellen dat we enkele weken later op het vliegtuig zullen zitten. Want ook al hebben we ons al jaren voorbereid op dit moment, uiteindelijk gaat het op zeer korte tijd echt concreet worden.
Maar nu eerst aftellen naar ons volgende stapje. Op 24 april hebben we ons eerste gesprek met de maatschappelijk assistent.
Abonneren op:
Posts (Atom)