ik ben niet katholiek, noch ben ik katholiek opgevoed. Maar dit kerstliedje werd altijd door mijn moeder gezongen en het speelt sinds gisteren door mijn hoofd (ik heb het ook luidkeels op de fiets zitten zingen ....)
't Is geboren het God'lijk Kind Komt,
herders speelt op uw feestschalmeien
't Is geboren het God'lijk Kind
dat ons allen zo teer bemint
Ik zie een engel die daar gezwind
Dalend over de groene weiden
'k Zie een engel die daar gezwind
Bij hun schaapkes de herders vindt
Schrikt niet, herders, weest blijgezind
Laat uw schaapkes in die valleien
Schrikt niet, herders, weest blijgezind
Daar gij eerst de Verlosser vindt
In een stal ligt dat God'lijk Kind
Op wat stro moet 't zijn leden spreien
In een stal ligt dat God'lijk Kind,
Waar zijn moeder 't in doekjes windt
Hoort, hoe klagende zucht de wind
Jezus ogen zo bitter schreien
Hoort, hoe klagende zucht de wind
Daar Gods lijden op aard' begint
Zondaars boos, weent uw ogen blind
Laat u Jezus niet meer verbeien
Zondaars boos, weent uw ogen blind
Daar Gods lijden de dood verwint
Laten we zeggen dat het mij bijgebleven is door de melodie eerder dan de tekst. Al vindt ik feestschalmeien wel een super grappig woord.
Kato is geboren. 4kilo75 en 52cm baby waar ik al halsoverkop verliefd op geworden ben.
27.11.04
26.11.04
het komt het komt
mijn petekindje is aan het geboren worden, de volle maan heeft zijn werk gedaan
ben zenuwachtig
ieieieieieieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
ben zenuwachtig
ieieieieieieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
24.11.04
Godverdomme
8 dagen, 8 stomme, idiote dagen. Met 10 zou ik ontgoocheld zijn, met 12 zou ik blij zijn, met 14 zou ik over the moon zijn.
Maar 8 korte dagen....
8 dagen een verhoogde temperatuur. En op dag 9 tuimelt de curve weer naar beneden.
Het feit dat dit betekent dat ik uiteraard weer eens niet zwanger ben doet er niet toe. Ik wil gewoon dat mijn lijf weer werkt. Want op deze manier word ik nooit zwanger.
Op de koop toe heb ik vanmiddag een heel erg belangrijke vergadering en heb ik dus vanmorgen een halfuur voor mijn kleerkast gestaan om te beslissen wat ik moest aandoen. Sexy rok en hoge laarzen? Klassieke broek en klassieke trui? Jeans en coltrui? Haren los in de wind, klassiek opgestoken of 2 lieve vlechtjes?
En dan te denken dat de meerderheid van de mannen aan de vergadertafel vanmiddag homo’s zijn...
Dus uiteindelijk gekozen voor glanzende nachtblauwe broek waar mijn kwabbige hormonenbuik (excuses, excuses ... maar er liggen hier wel overblijfselen van 2 croissants op mijn bureau) niet te veel in te zien is en zacht wit truitje. Lief en klassiek. Ik zal het van mijn fabuleuze verstand en dossierkennis moeten hebben om mijn job te redden.
Zucht...
Maar 8 korte dagen....
8 dagen een verhoogde temperatuur. En op dag 9 tuimelt de curve weer naar beneden.
Het feit dat dit betekent dat ik uiteraard weer eens niet zwanger ben doet er niet toe. Ik wil gewoon dat mijn lijf weer werkt. Want op deze manier word ik nooit zwanger.
Op de koop toe heb ik vanmiddag een heel erg belangrijke vergadering en heb ik dus vanmorgen een halfuur voor mijn kleerkast gestaan om te beslissen wat ik moest aandoen. Sexy rok en hoge laarzen? Klassieke broek en klassieke trui? Jeans en coltrui? Haren los in de wind, klassiek opgestoken of 2 lieve vlechtjes?
En dan te denken dat de meerderheid van de mannen aan de vergadertafel vanmiddag homo’s zijn...
Dus uiteindelijk gekozen voor glanzende nachtblauwe broek waar mijn kwabbige hormonenbuik (excuses, excuses ... maar er liggen hier wel overblijfselen van 2 croissants op mijn bureau) niet te veel in te zien is en zacht wit truitje. Lief en klassiek. Ik zal het van mijn fabuleuze verstand en dossierkennis moeten hebben om mijn job te redden.
Zucht...
21.11.04
een zondagnamiddag
Ik zit al een tijdje te tokkelen op de computer en vraag me af of ik een hilarisch stukje zou schrijven of gewoon mijn gedachten op papier probeer te zetten.
Maar die gedachten zijn niet echt vrolijk en optimistisch en dan vraag ik me af of door ze neer te schrijven ik mezelf niet te veel begin te wentelen in het verdriet en de depressiviteit. En of ik niet beter mezelf oppep en nog iets constructiefs ga doen op deze sombere zondag.
Als ik naar buiten kijk ziet het er nochthans helemaal niet somber uit. Het is vrieskoud, maar de lucht is strakblauw en de herfst toont zijn meest prachtige kleuren.
Maar binnen in mijn hoofd is het wel somber. Van een hele periode van vrolijk optimisme begin ik weer te degraderen naar pessimisme en gedachten dat het allemaal de moeite niet waard is.
Uit ervaring weet ik dat deze gedachten wel weer verdwijnen, maar het is toch niet zo leuk. Daarom dat ik eigenlijk dit allemaal niet wil neerschrijven.
Het nieuws van twee dagen geleden over de miskraam van een goede vriendin, en nog veel meer het nieuws dat zij ook al zolang problemen hebben heeft de kraan van de somberheid volop opengedraait. En nochthans weet ik dat zij op dit ogenblik waarschijnlijk al volop bezig zijn met de toekomst, met verder leven, met verwerken. Dus is het stupide dat ik hier ondersteboven ben van het nieuws en het niet geplaatst krijg.
Voor de eerste keer trouwens krijg ik iets niet geplaatst dat anderen overkomt. Dat mijn eigen problemen soms moeilijk in een aangepast kadertje geplaatst worden is begrijpelijk voor mij, maar meestal trok ik mij de problemen van anderen niet zo erg aan. Ik kon ze makkellijk vergeten en met mijn eigen leventje verder doen.
Maar het feit dat deze lieve mensen gelijkaardige situaties meegemaakt hebben als wij en dat ze ervoor gekozen hebben om het allemaal alleen te dragen .... pffffffffff. Uiteraard is het hun eigen keuze. Ik kan ik me niet voorstellen dat ik de voorbije jaren overleefd zou hebben zonder dat onze omgeving er was om me op te vangen, of om gewoon rekening met me te houden. Maar wat ik geleerd heb is dat iedereen deze toestanden op zijn eigen manier verwerkt.
En toch, het zal nu nooit meer hetzelfde zijn. We zullen een nieuw niveau van vriendschap ervaren. Zelfs zonder over dit hele gedoe te praten. We zullen elkaar anders zien. Niet dat dit slecht is. We zullen bepaalde dingen misschien kunnen delen, anderen niet. Maar we zullen het WETEN. En het gewoon weten is vaak al genoeg.
Ik zal waarschijnlijk ook minder zielig doen ten opzichte van hen. En dat is maar goed ook. Zieligeheid is een emotie die ik toch wil afleren.
En in de toekomst zal 1 van ons beide zwanger zijn voor de andere. Of zullen zij of wij een stap verder zitten in een eventueel adoptieproces. Maar ik kan me nu niet meer voorstellen dat dit mij verkeerd zou raken. Zoals ik er ook zeker van ben, dat het hen niet verkeerd zal raken.
Het is ontzettend raar, maar na jaren op verschillende internetfora, gemeenschappellijke IVF clubjes, patiëntenverenigingen en chatsessies met de www.vrouwen-die-IVF-doen.com, lijkt het wel alsof ik nu pas echte lotgenoten gevonden heb. Omdat ik ook andere dingen van hun leven ken? Omdat ze helemaal anders omgaan met deze materie? Omdat ze zijn wie ze zijn? Omdat ik weet dat we samen een toekomst delen?
Het idee dat deze mensen hetzelfde pijnlijke traject doorlopen als wij ... ik kan er niet van over.
Neerschrijven van deze gedachten helpt dus wel. Ik voel me alsof er toch alweer een deel van de berg die ik op mijn schouders draag aan het afbrokkelen is. Misschien volgt er later vandaag toch nog een grappigere noot.
Maar die gedachten zijn niet echt vrolijk en optimistisch en dan vraag ik me af of door ze neer te schrijven ik mezelf niet te veel begin te wentelen in het verdriet en de depressiviteit. En of ik niet beter mezelf oppep en nog iets constructiefs ga doen op deze sombere zondag.
Als ik naar buiten kijk ziet het er nochthans helemaal niet somber uit. Het is vrieskoud, maar de lucht is strakblauw en de herfst toont zijn meest prachtige kleuren.
Maar binnen in mijn hoofd is het wel somber. Van een hele periode van vrolijk optimisme begin ik weer te degraderen naar pessimisme en gedachten dat het allemaal de moeite niet waard is.
Uit ervaring weet ik dat deze gedachten wel weer verdwijnen, maar het is toch niet zo leuk. Daarom dat ik eigenlijk dit allemaal niet wil neerschrijven.
Het nieuws van twee dagen geleden over de miskraam van een goede vriendin, en nog veel meer het nieuws dat zij ook al zolang problemen hebben heeft de kraan van de somberheid volop opengedraait. En nochthans weet ik dat zij op dit ogenblik waarschijnlijk al volop bezig zijn met de toekomst, met verder leven, met verwerken. Dus is het stupide dat ik hier ondersteboven ben van het nieuws en het niet geplaatst krijg.
Voor de eerste keer trouwens krijg ik iets niet geplaatst dat anderen overkomt. Dat mijn eigen problemen soms moeilijk in een aangepast kadertje geplaatst worden is begrijpelijk voor mij, maar meestal trok ik mij de problemen van anderen niet zo erg aan. Ik kon ze makkellijk vergeten en met mijn eigen leventje verder doen.
Maar het feit dat deze lieve mensen gelijkaardige situaties meegemaakt hebben als wij en dat ze ervoor gekozen hebben om het allemaal alleen te dragen .... pffffffffff. Uiteraard is het hun eigen keuze. Ik kan ik me niet voorstellen dat ik de voorbije jaren overleefd zou hebben zonder dat onze omgeving er was om me op te vangen, of om gewoon rekening met me te houden. Maar wat ik geleerd heb is dat iedereen deze toestanden op zijn eigen manier verwerkt.
En toch, het zal nu nooit meer hetzelfde zijn. We zullen een nieuw niveau van vriendschap ervaren. Zelfs zonder over dit hele gedoe te praten. We zullen elkaar anders zien. Niet dat dit slecht is. We zullen bepaalde dingen misschien kunnen delen, anderen niet. Maar we zullen het WETEN. En het gewoon weten is vaak al genoeg.
Ik zal waarschijnlijk ook minder zielig doen ten opzichte van hen. En dat is maar goed ook. Zieligeheid is een emotie die ik toch wil afleren.
En in de toekomst zal 1 van ons beide zwanger zijn voor de andere. Of zullen zij of wij een stap verder zitten in een eventueel adoptieproces. Maar ik kan me nu niet meer voorstellen dat dit mij verkeerd zou raken. Zoals ik er ook zeker van ben, dat het hen niet verkeerd zal raken.
Het is ontzettend raar, maar na jaren op verschillende internetfora, gemeenschappellijke IVF clubjes, patiëntenverenigingen en chatsessies met de www.vrouwen-die-IVF-doen.com, lijkt het wel alsof ik nu pas echte lotgenoten gevonden heb. Omdat ik ook andere dingen van hun leven ken? Omdat ze helemaal anders omgaan met deze materie? Omdat ze zijn wie ze zijn? Omdat ik weet dat we samen een toekomst delen?
Het idee dat deze mensen hetzelfde pijnlijke traject doorlopen als wij ... ik kan er niet van over.
Neerschrijven van deze gedachten helpt dus wel. Ik voel me alsof er toch alweer een deel van de berg die ik op mijn schouders draag aan het afbrokkelen is. Misschien volgt er later vandaag toch nog een grappigere noot.
20.11.04
Narrow daylight
Narrow daylight entered my room
shining hours were brief
Winter is over
Summer is near
Are we stronger than we believe?
I walked through halls of reputation
among the infamous too
as the camera clings to the common thread
beyond all vanity
into a gaze to shoot you trough
Is the kindness we count upon
hidden in everyone?
I stepped out into a sunlit grove
although deep down I wished it would rain
washibg away all the sadness and tears
that will never fall so heavily again
Is the kindness we count upon
hidden in everyone?
I stood there in the salt spray air
Felt wind sweeping over my face
I ran through the rocks to the old
wooden cross
It's a place where I can find some peace
Narrow daylight entered my room
shining hours were brief
Winter is over
Summer is near
Are we stronger than we believe?
"Diana Krall"
shining hours were brief
Winter is over
Summer is near
Are we stronger than we believe?
I walked through halls of reputation
among the infamous too
as the camera clings to the common thread
beyond all vanity
into a gaze to shoot you trough
Is the kindness we count upon
hidden in everyone?
I stepped out into a sunlit grove
although deep down I wished it would rain
washibg away all the sadness and tears
that will never fall so heavily again
Is the kindness we count upon
hidden in everyone?
I stood there in the salt spray air
Felt wind sweeping over my face
I ran through the rocks to the old
wooden cross
It's a place where I can find some peace
Narrow daylight entered my room
shining hours were brief
Winter is over
Summer is near
Are we stronger than we believe?
"Diana Krall"
mindblowing
en toen in het tumult van de vrijdagavond, de vakbondsvergaderingen op het werk, de leuke vooruitzichten van de vriendin die langs zou komen vanavond voor some serious chatting is de wereld even blijven stil staan.
lieve vrienden waarvan we niet wisten dat ze lotgenoten waren hebben onze ergste vrees meegemaakt. Na jaren proberen toch zwanger om het dan te moeten afgeven net op het moment dat jullie het wereldkundig zouden maken.
het besef dat jullie misschien al even lang met dezelfde pijn rondlopen als wij en dat wij steeds op jullie konden steunen bij een ontgoocheling maar wij niet wisten dat jullie hetzelfde meemaakten doet mijn hart en verstand stil staan.
het gaat mijn nochthans redelijk uitgebreide verstand te boven. Het is zo groot dat ik het niet kan omvatten, niet kan bevatten.
ik wens jullie alles toe
ik ben er niet goed van
voor de eerste keer in 4 jaar gaat het eens niet om mij in mijn hoofd. Een nieuwe en niet zo leuke gewaarwording
ik denk aan jullie
de herfst is vandaag officieel begonnen hier
xxx
lieve vrienden waarvan we niet wisten dat ze lotgenoten waren hebben onze ergste vrees meegemaakt. Na jaren proberen toch zwanger om het dan te moeten afgeven net op het moment dat jullie het wereldkundig zouden maken.
het besef dat jullie misschien al even lang met dezelfde pijn rondlopen als wij en dat wij steeds op jullie konden steunen bij een ontgoocheling maar wij niet wisten dat jullie hetzelfde meemaakten doet mijn hart en verstand stil staan.
het gaat mijn nochthans redelijk uitgebreide verstand te boven. Het is zo groot dat ik het niet kan omvatten, niet kan bevatten.
ik wens jullie alles toe
ik ben er niet goed van
voor de eerste keer in 4 jaar gaat het eens niet om mij in mijn hoofd. Een nieuwe en niet zo leuke gewaarwording
ik denk aan jullie
de herfst is vandaag officieel begonnen hier
xxx
10.11.04
Vacuum
Ik leef momenteel een beetje in een vacuum wat betreft het onderhouden van mijn geschreven gedachten. Er is maar 1 schuldige en dat is werk werk werk. Dit is niet normaal voor iemand als ik die eigenlijk niet echt gek is van werken.
Maar we hebben de piekmomenten weer overleefd. net genoeg tijd vrij nu om mij voor te bereiden op het volgende piekmoment.
Na een kinderfestival afgelopen weekend (kindjes, balonnen, ouders en kindjes, lieve kindjes, schattige kindjes, schattige kindjes met balonnen, schattige kindjes met losgelaten balonnen, idiote ik op een stoel op een tafel aan het springen naar de losgelaten balonnen) naar het Sinterklaasfeest binnen een aantal weken. Ik heb al mijn lieve collega's die er van uitgaan dat ik dit ga coördineren (ja, sinds de ontslagperikelen ben ik de nieuwe "geef het maar aan haar,zij lost het wel op" geworden) al lik op stuk gegeven dat ik NO WAY de grote organisator ga zijn achter het Heilige Man programma waar werknemers met kinderen op uitgenodigd worden en allemaal leuke cadeautjes mogen kiezen en bla bla bla bla .....
Dat is een zondag die ik NIET op het werk ga doorbrengen.
Naast werkperikelen is er niet veel aan het gebeuren met mijn eigenste ikje. Heb ondertussen 3 sessies bij ons Sabientje achter de rug en slik nog braafjes elke dag mijn homeopatische korreltjes in. Ondertussen is mijn slikgedrag ook aangevuld met visolie capsules en spirulina capsules (algen). Als ik niet oppas krijg ik nog kieuwe als extra bonus ...
Natuurlijk, niet te vergeten, het foliumzuur dat al vier eeuwen en een dag mijn vaste bestelling is bij de apotheek om de hoek. Ik geef eerlijk toe dat ik niet steeds bij dezelfde apotheek ga (wat niet moeilijk is vermits wij er 5 op wandelafstand van ons huis hebben), om niet als een zielige probeerder over te komen. Of om niet de pillenslikker van de buurt te worden.
Het dieet lukt ook vrij aardig. Weinig witte koolhydraten, veel volkoren gedoe. Minimum aan suiker, minimum aan alcohol (woepie!!!!) en geen koffie.
Relaxen en voldoende slaap komt er niet echt van, maar daar probeer ik de komende dagen verandering in te brengen want ik ben heerlijk thuis tot en met zondag.
Thuis, wat valt er daar over te vertellen? Hiep hiep hoera .. mijn moederinstinct is weer even gesust want heb een nieuw fornuis. Zo'n echt, vrijstaand, groot, 5 gasbekkens (met wokbrander), enorme oven, italiaans design, in "den inox". Alleen staat het momenteel als een tang op een varken omdat de rest van mijn 'degelijke eiken vlaamse keuken' er niet bij past. Dus langzaamaan gaan we ook onze keuken aanpakken en er iets nieuws van maken, ook al was dat pas voor binnen een paar jaar gepland. Maar ik kan weer koken naar hart en ziel!
Wat betreft de zwangere omgeving: niet veel nieuws. L. staat op springen, nog een drietal weekjes en de wereld heeft er weer een superkind bij (uiteraard super, vermits ik ahum ahum ahum de meter wordt). Het meterdekentje dat ik aan het naaien ben is bijna klaar. A. zal onhdertussen ook al wat buitenmaatse proporties aangenomen hebben, maar ik moet bekennen dat ik ze al lang niet meer gezien heb. Ik schaam me hier een beetje over en het schuldgevoel begint af en toe de kop op te steken. Maar ik weet dat zij het probeert te begrijpen en dat ze hier flink meeleest en dat ze hopelijk ook beseft dat het allemaal wel in orde komt, ook al lijkt het soms een beetje veraf. Ik mis mijn petekindje wel heel hard ... maar misschien zal hij het later ook begrijpen. De E. die hard aan het proberen is voor een tweede zit momenteel in het buitenland te proberen denk ik.
De mama's dan. Dank Y. voor het doorsturen van de meest leuke foto's! Jullie zien er ontzettend gelukkig uit en daar ben ik blij om. M. en S. zijn 2 uiterst schattige kindjes. Doet me zin krijgen om jullie weer eens in levende lijve te zien.
De afrikaantjes. Ook daar hoor ik alleen maar positief nieuws. Als jullie meelezen, doe de afrikaanse kindjes mijn groeten.
Voila, een kleine update van het leven in vacuum, voor al mijn trouwe fans.
Een mindere noot hier helemaal onderaan. Ik denk heel hard aan Tricky en Anke. Ik hoop dat de stilte gewoon betekend dat ze helemaal ondersteboven zijn van het goede nieuws en niet dat ze van twintig hoog naar beneden gestort zijn wegens alweer slecht nieuws. Als ik er kan zijn voor jullie (die val van 20 verdiepingen heb ik op 1 of andere manier overleefd) dan gillen jullie maar even door cyberspace xxx
Maar we hebben de piekmomenten weer overleefd. net genoeg tijd vrij nu om mij voor te bereiden op het volgende piekmoment.
Na een kinderfestival afgelopen weekend (kindjes, balonnen, ouders en kindjes, lieve kindjes, schattige kindjes, schattige kindjes met balonnen, schattige kindjes met losgelaten balonnen, idiote ik op een stoel op een tafel aan het springen naar de losgelaten balonnen) naar het Sinterklaasfeest binnen een aantal weken. Ik heb al mijn lieve collega's die er van uitgaan dat ik dit ga coördineren (ja, sinds de ontslagperikelen ben ik de nieuwe "geef het maar aan haar,zij lost het wel op" geworden) al lik op stuk gegeven dat ik NO WAY de grote organisator ga zijn achter het Heilige Man programma waar werknemers met kinderen op uitgenodigd worden en allemaal leuke cadeautjes mogen kiezen en bla bla bla bla .....
Dat is een zondag die ik NIET op het werk ga doorbrengen.
Naast werkperikelen is er niet veel aan het gebeuren met mijn eigenste ikje. Heb ondertussen 3 sessies bij ons Sabientje achter de rug en slik nog braafjes elke dag mijn homeopatische korreltjes in. Ondertussen is mijn slikgedrag ook aangevuld met visolie capsules en spirulina capsules (algen). Als ik niet oppas krijg ik nog kieuwe als extra bonus ...
Natuurlijk, niet te vergeten, het foliumzuur dat al vier eeuwen en een dag mijn vaste bestelling is bij de apotheek om de hoek. Ik geef eerlijk toe dat ik niet steeds bij dezelfde apotheek ga (wat niet moeilijk is vermits wij er 5 op wandelafstand van ons huis hebben), om niet als een zielige probeerder over te komen. Of om niet de pillenslikker van de buurt te worden.
Het dieet lukt ook vrij aardig. Weinig witte koolhydraten, veel volkoren gedoe. Minimum aan suiker, minimum aan alcohol (woepie!!!!) en geen koffie.
Relaxen en voldoende slaap komt er niet echt van, maar daar probeer ik de komende dagen verandering in te brengen want ik ben heerlijk thuis tot en met zondag.
Thuis, wat valt er daar over te vertellen? Hiep hiep hoera .. mijn moederinstinct is weer even gesust want heb een nieuw fornuis. Zo'n echt, vrijstaand, groot, 5 gasbekkens (met wokbrander), enorme oven, italiaans design, in "den inox". Alleen staat het momenteel als een tang op een varken omdat de rest van mijn 'degelijke eiken vlaamse keuken' er niet bij past. Dus langzaamaan gaan we ook onze keuken aanpakken en er iets nieuws van maken, ook al was dat pas voor binnen een paar jaar gepland. Maar ik kan weer koken naar hart en ziel!
Wat betreft de zwangere omgeving: niet veel nieuws. L. staat op springen, nog een drietal weekjes en de wereld heeft er weer een superkind bij (uiteraard super, vermits ik ahum ahum ahum de meter wordt). Het meterdekentje dat ik aan het naaien ben is bijna klaar. A. zal onhdertussen ook al wat buitenmaatse proporties aangenomen hebben, maar ik moet bekennen dat ik ze al lang niet meer gezien heb. Ik schaam me hier een beetje over en het schuldgevoel begint af en toe de kop op te steken. Maar ik weet dat zij het probeert te begrijpen en dat ze hier flink meeleest en dat ze hopelijk ook beseft dat het allemaal wel in orde komt, ook al lijkt het soms een beetje veraf. Ik mis mijn petekindje wel heel hard ... maar misschien zal hij het later ook begrijpen. De E. die hard aan het proberen is voor een tweede zit momenteel in het buitenland te proberen denk ik.
De mama's dan. Dank Y. voor het doorsturen van de meest leuke foto's! Jullie zien er ontzettend gelukkig uit en daar ben ik blij om. M. en S. zijn 2 uiterst schattige kindjes. Doet me zin krijgen om jullie weer eens in levende lijve te zien.
De afrikaantjes. Ook daar hoor ik alleen maar positief nieuws. Als jullie meelezen, doe de afrikaanse kindjes mijn groeten.
Voila, een kleine update van het leven in vacuum, voor al mijn trouwe fans.
Een mindere noot hier helemaal onderaan. Ik denk heel hard aan Tricky en Anke. Ik hoop dat de stilte gewoon betekend dat ze helemaal ondersteboven zijn van het goede nieuws en niet dat ze van twintig hoog naar beneden gestort zijn wegens alweer slecht nieuws. Als ik er kan zijn voor jullie (die val van 20 verdiepingen heb ik op 1 of andere manier overleefd) dan gillen jullie maar even door cyberspace xxx
2.11.04
zo'n dagje
holadihé, ik ben er nog
geen tijd gehad om te obsessen over mezelf en mijn lijf en mijn word ik ooit mama geratel
geen tijd gehad om veel tijd aan mezelf te besteden, mijn gedachten en gevoelens te analyseren
vorige week is 1 van de directieleden die bij mij werkte ontslagen
morgen wanneer we terug beginnen werken na onze 4 weekenddagen vrees ik dat een andere collega van mij niet meer zal komen opdagen
komt ze wel dan wordt ze in december buitengesmeten
heb ook mijn vorige baas aan de lijn gehad (rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik aan haar denk)over wat er nu weer aan de hand was bij ons ....
de vakbonden zouden een actie moeten gehouden hebben tijdens de première in antwerpen maar heb er niets over gezien of gehoord
heb geen zin om morgen vrolijk naar het werk te gaan
heb ook geen zin om ander werk te gaan zoeken
mijn contract loopt nog tot juni, dus heb nog wel even
misschien toch overwegen om mijn gebazzel uit te geven
(heet van de naald: heb een vraag gekregen om mijn schrijfsels uit te geven ... best grappig)
op de koop toe kan ik me eigenlijk geen dag verlof veroorloven (en ik kan ook niet gaan werken, want 2 november is bij ons ook een officiële feestdag, dus gebouw is gesloten) omdat ik massief veel dingen moet afwerken tegen zondag
en tegen maandag de 15de vermits ik volgende week verlof neem om mijn keuken te schilderen
en naast dit alles is het vandaag verkiezingen in dat grote land aan de andere kant van het water. wat me toch een beetje zenuwachtig maakt.
heel erg zenuwachtig eigenlijk. en een beetje emotioneel
geen tijd gehad om te obsessen over mezelf en mijn lijf en mijn word ik ooit mama geratel
geen tijd gehad om veel tijd aan mezelf te besteden, mijn gedachten en gevoelens te analyseren
vorige week is 1 van de directieleden die bij mij werkte ontslagen
morgen wanneer we terug beginnen werken na onze 4 weekenddagen vrees ik dat een andere collega van mij niet meer zal komen opdagen
komt ze wel dan wordt ze in december buitengesmeten
heb ook mijn vorige baas aan de lijn gehad (rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik aan haar denk)over wat er nu weer aan de hand was bij ons ....
de vakbonden zouden een actie moeten gehouden hebben tijdens de première in antwerpen maar heb er niets over gezien of gehoord
heb geen zin om morgen vrolijk naar het werk te gaan
heb ook geen zin om ander werk te gaan zoeken
mijn contract loopt nog tot juni, dus heb nog wel even
misschien toch overwegen om mijn gebazzel uit te geven
(heet van de naald: heb een vraag gekregen om mijn schrijfsels uit te geven ... best grappig)
op de koop toe kan ik me eigenlijk geen dag verlof veroorloven (en ik kan ook niet gaan werken, want 2 november is bij ons ook een officiële feestdag, dus gebouw is gesloten) omdat ik massief veel dingen moet afwerken tegen zondag
en tegen maandag de 15de vermits ik volgende week verlof neem om mijn keuken te schilderen
en naast dit alles is het vandaag verkiezingen in dat grote land aan de andere kant van het water. wat me toch een beetje zenuwachtig maakt.
heel erg zenuwachtig eigenlijk. en een beetje emotioneel
Abonneren op:
Posts (Atom)