Zoals ik gisteren al schreef is de bittere bitch in mij aan het slijten. En is Bittere Bitch een fenomeen dat niet door iedereen begrepen wordt. Zo kreeg ik vandaag een mailtje van een oude vriendin. 1 van de slachtoffers van Bittere Bitch.
Ik begrijp dat ze zich gekwetst voelt, want ik zou nooit aan de ontvangende kant van mijn bitterheid willen staan. Ik weet dat de dingen die ik in mijn bittere buien denk verschrikkelijk zijn, asociaal en gewoon niet mooi.
Maar, ik heb een tijd geleden ook beseft dat die bitterheid uit mijn lijf moet. En van de honderden opmerkingen die BB ooit gedacht heeft, heb ik er helaas eentje uitgesproken ten opzichte van die ene vriendin. Maar daarvoor had ik dan ook mijn blog opgestart. Om die bitterheid te kunnen ventileren. Lezen op eigen risico noemen ze dat dan. Maar toch, ik begrijp dat het niet makkelijk moet zijn om jezelf te herkennen in de bittere storm die soms losgelaten wordt.
Dus inderdaad... ik heb die ene vriendin echt te kort gedaan. Na 4 jaar onbegrepen onvruchtbaarheid (hip hip hoera, die mijlpaal komt er binnenkort ook aan voor ons) hebben zij eindelijk een ivf gedaan. En het was mirakels van begin tot einde. Uiteraard met de hoofdprijs der hoofdprijzen... een zwangerschap en ondertussen een zoon van een paar maanden oud.
En daar sta je dan. We waren met ons tweetjes zowat de enige overblijvers op dat stomme ‘ik probeer zwanger te worden en het lukt niet’ eiland. We waren geen ivf maatjes, want ik zat ondertussen al hoog en breed bij de gevorderden, maar toch... het was wij tegen de rest.
En ik wilde mijn ivf kennis delen. Ik ging er eerlijk gezegd van uit dat het zoals bij zo velen niet zomaar van de eerste keer zou lukken. Maar zowel zij als 1 van de andere overblijvers hadden op hetzelfde moment dat felbegeerde ticketje in de hand na 1 keertje ivf-en.
En ja, sorry, maar dan valt de hemel op je hoofd. Uiteraard ben ik blij geweest voor hen. Maar uiteraard, en lievekes... onderschat dit niet, ben ik razend geweest, stikjaloers, kwaad, triest, ontzet; heeft dit meer pijn gedaan dan iemand zich ooit kan voorstellen.
En op zo’n momenten zoek je naar de beste manier om jezelf te beschermen. En soms is dat gewoon doen alsof datgene wat pijn doet niet bestaat. Alsof er nooit die ene lotgenoot is geweest die er altijd voor me was, steeds attent een sms-je of telefoontje over had als het minder met me ging. Ik weet dat het niet getuigt van grote moed of dapperheid dat ik gekozen heb om te vluchten uit onze relatie.
Maar het is godverdomme zo moeilijk. Hoe kan je iemand recht in de ogen kijken en doen alsof er niets aan de hand is, terwijl je de meest lelijke dingen denkt en er binnenin je een vuur brandt dat al je organen doet smelten? Hoe kan je de vrolijke, lieve vriendin van vroeger zijn als dat ene ding wat haar zo gelukkig maakt nu net het ene ding is waar ik zo hard naar hunker?
Jezus... ik ben al blij dat het me lukt om normaal om te gaan met de zwangerschap van L. die nu op het einde loopt. Dat ik zonder al te veel pijn en eigenlijk met vertedering kan kijken naar de voorbereidingen. Naar het ontcijferen van de werking van de nieuwe maxi cosi, naar het in elkaar proberen steken van de buggy, naar het ouderlijke geluk dat als een nevel rond hun huisje hangt.
Want ook dat is niet altijd evident. Het zelf onvruchtbaar zijn en proberen te bestaan in een wereld vol zwangere buiken en kleine kinderen is gewoon moeilijk. Er zullen best vrouwen zijn die hier geen probleem mee hebben. Maar bij mij werkt het zo niet.
Ik doe elke dag mijn best om te overleven en het spijt me dat ik daardoor soms mensen tegen de schenen stamp. Maar lieverds, geef het tijd. Hecht niet teveel waarde aan de razernijen van BB. Het is stoom die afgelaten moet worden, meer niet. Geniet van jullie geluk... en ergens op het pad naar weet ik veel waar zullen we elkaar weer tegenkomen. Zeker weten.
Want ik wens het niemand toe, de gevoelens die mij het laatste jaar overspoeld hebben, de gevoelens van machteloosheid, van woede, van frustratie, van mislukking. En laat me deze gevoelens alstublieft verwerken op mijn manier. Weet dat ik jullie nooit heb willen kwetsen, maar dat het niet makkelijk is om deze weg af te leggen.
25.10.04
Accu: (accumulator) (Lat.) m. (-toren, -s).
Ben dus vorige week naar een accupuncturiste/homeopathe geweest. Na het beginnen lezen van The Infertility Cure heb ik besloten eindelijk eens een afspraak te maken. Het boek is ontzettend leerzaam als je into this kind of thing bent.
De schrijfster gaat uit van het feit dat als er anatomisch niets mis is met de vrouw en er bij de man geen verminderde vruchtbaarheid gevonden is, dat er dan geen enkele reden is waarom er geen zwangerschap bekomen kan worden. Zoals in zovele oosterse filosofieën gaat het allemaal over evenwicht en balans. En eerlijk gezegd .. dat klink nog niet zo stom. De voorbije 3 jaar hebben mijn evenwicht en balans serieus verstoord. Wat zich nu uit in een cyclus from hell.
Ok, dus ikke naar ons Sabientje (dit wordt de naam voor deze externe kracht die mijn lijf weer in balans moet krijgen). Nadat Emma haar had goedgekeurd was het vorige week mijn beurt om eens langs te gaan.
Het was ... fascinerend. Ze was zelf niet zo spraakzaam, maar stelde ontzettend veel vragen die op het eerste zicht niet altijd verband hielden met mijn lijf. Na een eerste onderzoekende gesprek gingen de vragen door terwijl ik rustig op de behandeltafel lag met naaldjes die overal uitstaken (je voelt daar dus helemaal niets van). Blijkbaar had ze na de vragenronde reeds een eerste conclusie getrokken, want buiten terugkerende naaldjesbehandeling heeft ze mij ook een homeopathische kuur voorgeschreven. Ik smelt dus de laatste 3 dagen bolletjes tinctuur van Sepia onder mijn tong. Sepia wordt als ik het net mag geloven toegepast voor volgende “kwalen”
Toepassing
- - Overgangsklachten;
- nervositeit;
- depressie;
- chronische ontstekingsprocessen van de inwendige vrouwelijke geslachtsorganen;
- huidontstekingen die met blaasjesvorming
- overmatig transpireren;
- lichte leverontstekingen.
Bij katten wordt sepia in verband gebracht met baarmoederproblemen ....
En bij paarden verbetert het de functies van de vrouwelijke geslachtsorganen ...
Ik ben dus ontzettend benieuwd wat en hoe. Ons Sabientje heeft nog niet door dat ik haar de volgende keren de oren van het hoofd ga vragen, maar daar leert ook zij wel mee leven.
De schrijfster gaat uit van het feit dat als er anatomisch niets mis is met de vrouw en er bij de man geen verminderde vruchtbaarheid gevonden is, dat er dan geen enkele reden is waarom er geen zwangerschap bekomen kan worden. Zoals in zovele oosterse filosofieën gaat het allemaal over evenwicht en balans. En eerlijk gezegd .. dat klink nog niet zo stom. De voorbije 3 jaar hebben mijn evenwicht en balans serieus verstoord. Wat zich nu uit in een cyclus from hell.
Ok, dus ikke naar ons Sabientje (dit wordt de naam voor deze externe kracht die mijn lijf weer in balans moet krijgen). Nadat Emma haar had goedgekeurd was het vorige week mijn beurt om eens langs te gaan.
Het was ... fascinerend. Ze was zelf niet zo spraakzaam, maar stelde ontzettend veel vragen die op het eerste zicht niet altijd verband hielden met mijn lijf. Na een eerste onderzoekende gesprek gingen de vragen door terwijl ik rustig op de behandeltafel lag met naaldjes die overal uitstaken (je voelt daar dus helemaal niets van). Blijkbaar had ze na de vragenronde reeds een eerste conclusie getrokken, want buiten terugkerende naaldjesbehandeling heeft ze mij ook een homeopathische kuur voorgeschreven. Ik smelt dus de laatste 3 dagen bolletjes tinctuur van Sepia onder mijn tong. Sepia wordt als ik het net mag geloven toegepast voor volgende “kwalen”
Toepassing
- - Overgangsklachten;
- nervositeit;
- depressie;
- chronische ontstekingsprocessen van de inwendige vrouwelijke geslachtsorganen;
- huidontstekingen die met blaasjesvorming
- overmatig transpireren;
- lichte leverontstekingen.
Bij katten wordt sepia in verband gebracht met baarmoederproblemen ....
En bij paarden verbetert het de functies van de vrouwelijke geslachtsorganen ...
Ik ben dus ontzettend benieuwd wat en hoe. Ons Sabientje heeft nog niet door dat ik haar de volgende keren de oren van het hoofd ga vragen, maar daar leert ook zij wel mee leven.
Katflap
Onze kater is sinds afgelopen weekend de trotse eigenaar van een eigen deurtje in de keukendeur. Allemaal goed en wel, maar onze kroost weigert daar gebruik van te maken. Het is namelijk oneindig veel makkelijker om gewoon je strot open te zetten, een klaaglijk miauwen voort te brengen zodat onze trommelvliezen barsten en met opzettelijk zielige katte-oogjes aan het raam te gaan zitten, zodat onze weerstand smelt. En we dus gewoon weeral de deur of venster open zetten of ... stel je dit voor ... het kattenluik zelf openduwen zodat meneer rustig naar buiten kan stappen.
Dit herhaalt zich gedurende de nacht nog een paar keer. En wij komen daarvoor uit ons bed, echt waar.
Dat doet mij vermoeden dat opvoeden niet altijd even makkelijk is en dat het heel erg nobel is om aan zo’n babyproject te beginnen vol goede voornemens en principes. In realiteit krijg je waarschijnlijk wel eens het deksel op de neus (of de katteflap op de snorharen).
Los van onze slecht opgevoede kater draait mijn twijfelende brein tegenwoordig weer eens overuren. Voornamelijk ’s morgens op de fiets op weg naar het werk. Het lukt me trouwens nog altijd niet om een kindervrij moment of parcours te bedenken. Kom ik de fietszitjes niet gevuld met kinderen tegen, dan wel de mama’s en papa’s met lege kinderzitjes. En tegenwoordig vooral papa’s met buggy’s. Denk dat er veel nieuwe mannen in mijn buurt wonen.
Dan denk ik dat P. en ik misschien helemaal niet klaar zijn voor kinderen. Nooit meer lang uitslapen op weekenddagen, nooit meer bewust niets doen, terwijl de afwas torenhoog gestapeld is, we geen kreukvrije kleren meer hebben en alle planten aan het doodgaan zijn door gebrek aan water. Zie ik dat wel zitten om mijn hele leven te laten draaien rond iemand anders? Om er altijd te zijn voor dat leventje? Om in een routine te vervallen van crèche, onthaalmoeders, werk, opvang op school .....
Maar dan denk ik ook dat dat gewoon excuses zijn die mijn ontgoochelde brein tevoorschijn tovert. Om toch te kunnen zeggen dat we het eigenlijk niet zooooo erg vinden dat er geen kindjes in ons gezin zijn.
Het is natuurlijk ook zo, dat als kinderen krijgen te lang begint te duren, je gewoon overdreven veel tijd hebt om je keuze in vraag te stellen. Wanneer je kort na het stoppen met de pil zwanger raakt, dan komt het niet meer in je op om de situatie in vraag te stellen. Wat waarschijnlijk veel beter is voor je geestelijke gezondheid.
Los van de twijfels of deze oermoeder eigenlijk wel mama wil worden, heb ik het gevoel dat mijn bitterheid aan het slijten is. Ik heb geen energie meer om in Bittere Bitch te steken. Toch niet full time. Ik heb nog wel wat personen in mijn omgeving die juist datgene kunnen zeggen dat Bittere Bitch tot leven wekt. Helaas zijn dit meestal mensen die ik best wel graag heb en weet ik dat ze het uit de goedheid van hun hart zeggen , bla bla bla bla bla ....
En het zijn raar maar waar, juist de mensen die ik graag heb (en waarvan ik verwacht dat zij mij graag hebben) die mijn bitterheid het minst begrijpen. Waar ik me bewust inhou om Bittere Bitch volledig los te laten omdat ze het gewoon niet begrijpen ...
Ik weet dat Bittere Bitch vaak zeer kwetsende opmerkingen kan maken (bij de opmerking dat iemand mij haar zwangerschap nog niet wou vertellen omdat we met verlof waren en ze mijn verlof niet wilden verprutsen .... springt Bittere Bitch in actie om te antwoorden “dus verpest je nu maar direct mijn hele leven?”). Dus laat ik haar meestal enkel razen in mijn hoofd. Wat ook niet gezond is. Maar mag ik erop vertrouwen dat de mensen mij nog graag gaan hebben als ik ze met een paar welgemikte opmerkingen de grond in hamer?
Moeten mensen dat zo maar begrijpen, omdat ik nu toevallig niet zwanger raak?
Ja en nee waarschijnlijk.
Ja, het is een feit dat mensen die het allemaal zelf meegemaakt hebben beter omkunnen met deze bittere opmerkingen. Omdat ze weten vanwaar het komt. Omdat ze weten dat niet zwanger worden je raakt in een deel van je wezen dat zo ontzettend veel pijn doet. Omdat ze weten dat deze bittere opmerkingen een schreeuw naar de buitenwereld zijn, een schreeuw om hulp, om begrip, om een troostend woord, om een manier om van deze pijn af te raken.
Nee, bitter zijn is niet de beste oplossing om deze pijn te doen ophouden. Maar het is soms zo makkelijk. En in periodes waar de pijn alles overheerst doet het deugd om opmerkingen te pareren met je bittere zwaardslagen. Maar waarschijnlijk is het maar goed dat deze zwaardslagen enkel in je eigen hoofd inhakken, want ze doen meer slecht dan goed wat betreft vriendschappen. Denk ik dan toch ...
Los van dit alles heb ik de laatste dagen ook aan Anke en Tricky gedacht. Hoe gaat het met jullie? Nood aan een welgemeende proficiat of eerder wat gezelschap nodig van Bittere Bitch? Jullie weten dat ik het weinige dat ik kan doen, wil doen om “alles weer beter te maken”? Of dat ik met plezier zal meefeesten als jullie deze keer goed nieuws te melden hebben. Misschien hierbij zeggen dat ik met geen mogelijkheid mails beantwoord krijg via mijn hotmailadres. Maar dat ik dus meegeduimd heb de afgelopen dagen. Ik hoop snel goed nieuws van jullie te horen.
Dit herhaalt zich gedurende de nacht nog een paar keer. En wij komen daarvoor uit ons bed, echt waar.
Dat doet mij vermoeden dat opvoeden niet altijd even makkelijk is en dat het heel erg nobel is om aan zo’n babyproject te beginnen vol goede voornemens en principes. In realiteit krijg je waarschijnlijk wel eens het deksel op de neus (of de katteflap op de snorharen).
Los van onze slecht opgevoede kater draait mijn twijfelende brein tegenwoordig weer eens overuren. Voornamelijk ’s morgens op de fiets op weg naar het werk. Het lukt me trouwens nog altijd niet om een kindervrij moment of parcours te bedenken. Kom ik de fietszitjes niet gevuld met kinderen tegen, dan wel de mama’s en papa’s met lege kinderzitjes. En tegenwoordig vooral papa’s met buggy’s. Denk dat er veel nieuwe mannen in mijn buurt wonen.
Dan denk ik dat P. en ik misschien helemaal niet klaar zijn voor kinderen. Nooit meer lang uitslapen op weekenddagen, nooit meer bewust niets doen, terwijl de afwas torenhoog gestapeld is, we geen kreukvrije kleren meer hebben en alle planten aan het doodgaan zijn door gebrek aan water. Zie ik dat wel zitten om mijn hele leven te laten draaien rond iemand anders? Om er altijd te zijn voor dat leventje? Om in een routine te vervallen van crèche, onthaalmoeders, werk, opvang op school .....
Maar dan denk ik ook dat dat gewoon excuses zijn die mijn ontgoochelde brein tevoorschijn tovert. Om toch te kunnen zeggen dat we het eigenlijk niet zooooo erg vinden dat er geen kindjes in ons gezin zijn.
Het is natuurlijk ook zo, dat als kinderen krijgen te lang begint te duren, je gewoon overdreven veel tijd hebt om je keuze in vraag te stellen. Wanneer je kort na het stoppen met de pil zwanger raakt, dan komt het niet meer in je op om de situatie in vraag te stellen. Wat waarschijnlijk veel beter is voor je geestelijke gezondheid.
Los van de twijfels of deze oermoeder eigenlijk wel mama wil worden, heb ik het gevoel dat mijn bitterheid aan het slijten is. Ik heb geen energie meer om in Bittere Bitch te steken. Toch niet full time. Ik heb nog wel wat personen in mijn omgeving die juist datgene kunnen zeggen dat Bittere Bitch tot leven wekt. Helaas zijn dit meestal mensen die ik best wel graag heb en weet ik dat ze het uit de goedheid van hun hart zeggen , bla bla bla bla bla ....
En het zijn raar maar waar, juist de mensen die ik graag heb (en waarvan ik verwacht dat zij mij graag hebben) die mijn bitterheid het minst begrijpen. Waar ik me bewust inhou om Bittere Bitch volledig los te laten omdat ze het gewoon niet begrijpen ...
Ik weet dat Bittere Bitch vaak zeer kwetsende opmerkingen kan maken (bij de opmerking dat iemand mij haar zwangerschap nog niet wou vertellen omdat we met verlof waren en ze mijn verlof niet wilden verprutsen .... springt Bittere Bitch in actie om te antwoorden “dus verpest je nu maar direct mijn hele leven?”). Dus laat ik haar meestal enkel razen in mijn hoofd. Wat ook niet gezond is. Maar mag ik erop vertrouwen dat de mensen mij nog graag gaan hebben als ik ze met een paar welgemikte opmerkingen de grond in hamer?
Moeten mensen dat zo maar begrijpen, omdat ik nu toevallig niet zwanger raak?
Ja en nee waarschijnlijk.
Ja, het is een feit dat mensen die het allemaal zelf meegemaakt hebben beter omkunnen met deze bittere opmerkingen. Omdat ze weten vanwaar het komt. Omdat ze weten dat niet zwanger worden je raakt in een deel van je wezen dat zo ontzettend veel pijn doet. Omdat ze weten dat deze bittere opmerkingen een schreeuw naar de buitenwereld zijn, een schreeuw om hulp, om begrip, om een troostend woord, om een manier om van deze pijn af te raken.
Nee, bitter zijn is niet de beste oplossing om deze pijn te doen ophouden. Maar het is soms zo makkelijk. En in periodes waar de pijn alles overheerst doet het deugd om opmerkingen te pareren met je bittere zwaardslagen. Maar waarschijnlijk is het maar goed dat deze zwaardslagen enkel in je eigen hoofd inhakken, want ze doen meer slecht dan goed wat betreft vriendschappen. Denk ik dan toch ...
Los van dit alles heb ik de laatste dagen ook aan Anke en Tricky gedacht. Hoe gaat het met jullie? Nood aan een welgemeende proficiat of eerder wat gezelschap nodig van Bittere Bitch? Jullie weten dat ik het weinige dat ik kan doen, wil doen om “alles weer beter te maken”? Of dat ik met plezier zal meefeesten als jullie deze keer goed nieuws te melden hebben. Misschien hierbij zeggen dat ik met geen mogelijkheid mails beantwoord krijg via mijn hotmailadres. Maar dat ik dus meegeduimd heb de afgelopen dagen. Ik hoop snel goed nieuws van jullie te horen.
21.10.04
Een mededeling van het management
Ok baarmoeder, eierstokken en eileiders. Hypothalamus, lever en nieren. Fabrieken van hormonen, slijm en bloed. Luister goed! Vanavond worden jullie geëvalueerd door een externe firma. Het slecht samenwerken van deze departementen dat nog nooit geresulteerd heeft in een afgewerkt product moet gedaan zijn. Gedaan met de excuses over slechte leveringen, planningen en stress op de werkvloer. In deze dagelijks veranderende economische samenleving moet er efficiënt gewerkt worden met als enige doel dat afgewerkte product dat van de band moet rollen. De externe firma die jullie assesment gaat uitvoeren zal niet lijken op eender welke externe dienst waar we in dit bedrijf al kennis mee gemaakt hebben in het verleden. Deze outsourcing zal vreemd aanvoelen. Er zullen ons vreemde dingen gevraagd worden.
Ik weet dat vorige assesments gebeurden met een radiografische doorlichting van de baarmoeder en eierstokken afdeling. Deze departementen hebben bewezen dat er met hun werking an sich niets mis is. Bronnen van eerdere onderzoeken doen ons echter geloven dat er een groot tekort aan samenwerking en collegialiteit bestaat.
Deze nieuwe doorlichting zal het gevoel geven minder ingrijpend te zijn. Het zal voelen als een paar kleine speldenprikjes. Maar deze speldenprikjes zullen hopelijk grote gevolgen hebben voor de productiviteit van deze firma.
Drie en een half jaar proberen en nog kan dit bedrijf geen concrete resultaten voorleggen. Dit volledig biologisch, milieuverantwoord en intelligent management begrijpt er niets meer van. Het moet gedaan zijn met slechte resultaten, povere rapportering, onnodige lekkages en fouten in het productieproces.
Ik weet dat de verschillende departementen al verscheidene keren doorgelicht zijn en elk op zich goede resultaten kunnen neerleggen. Hypothalamus zorgt er voor dat de nodige waarden in hormonen op het eerste zicht gehaald worden. Hypothalamus heeft hiervoor ook bijscholing gekregen onder de vorm van osteopatische massages.
Eierstokken, ook jullie doen het werk dat gedaan moet worden. Onder hevige stimulatie van buitenaf hebben jullie bewezen dat jullie het werk aankunnen. Dat er verscheidene modellen tegelijkertijd aangemaakt kunnen worden en dat deze op het juiste moment verscheept worden. Mits een vertraging van een paar dagen die best door de vingers gezien kan worden
Het eileiderdepartement. Zoals jullie weten is deze firma begonnen met maar 1 werknemer in het eileiderdepartement. Helaas bestaat de mogelijkheid om een tweede eileider aan dit bedrijf toe te voegen niet. Er is ons echter door verscheidene bronnen bevestigd dat de werking van dit bedrijf niet te lijden kan hebben door maar 1 werknemer op deze post. Het feit dat deze werknemer niet op 2 plaatsen tegelijk kan zijn en er daardoor soms materiaal van de eierstok waarmee deze eileider niet communiceert verloren gaat is een spijtige zaak, maar niet te verhelpen (ook al zijn er zeer specifieke management theorieën die beweren dat 1 eileider zowel de linker als de rechter eierstok zou kunnen behandelen ...)
Hoe de werking van de interne dienst van de eileider het doet is ons momenteel niet helemaal duidelijk. Externe onderzoeken doen ons vermoeden dat er hier geen probleem is. Een zeer snelle doorlichting met gekleurd onderzoeksmateriaal bracht geen afwijkingen aan het licht.
Ons zorgenkindje de baarmoeder dan. Wij weten dat er hier maar sprake is van een part time werkkracht. Maar deze part time dienst heeft reeds bewezen meer dan voldoende uren te werken om een full time dienst aan te bieden. Intern onderzoek heeft ook hier geen speciale noden gevonden.
Er doen geruchten de ronde dat het niet kunnen op de markt brengen van een afgewerkt product volledig te wijten is aan onze leverancier van externe grondstoffen. Deze geruchten moeten dringend van de werkvloer verwijderd worden. Onze leverancier is vele malen doorgelicht en onderzocht en levert ons alleen de beste kwaliteit grondstoffen om een eindproduct van superieure afwerking mee te kunnen produceren.
Dit moet ons helaas doen besluiten dat het onze eigen werking is die ons belet om een afgewerkt product op de markt te brengen.
Ik weet dat velen van jullie de externe specialist die we vanavond gaan ontmoeten niet zullen betrouwen. Misschien komen er dingen aan het licht waar niet iedereen tevreden mee is. Misschien zijn er onderlinge factoren waar nog nooit iemand vragen bij gesteld heeft die ondermaats presteren. We weten het niet, maar het is wel de bedoeling dat we dit te weten komen.
Na deze externe doorlichting zullen er veranderingen en herschikkingen moeten doorgevoerd worden. Deze zullen niet altijd voor iedereen goed lijken (ja lever, ik weet dat jij geniet van de regelmatige aanvoer van alcohol grondstoffen, maar ik vrees dat uit de doorlichting zal blijken dat deze overvloed niet altijd de beste resultaten met zich meebrengt). We moeten in het oog blijven houden dat het niet gaat over het welzijn van 1 individu, maar dat we als bedrijf moeten samenwerken om dat beste, top of the bill, meest bekwame, superieur afgewerkte product nu eindelijk eens tijdig geassembleerd te krijgen zodat het 9 maand in de showroom kan staan blinken om dan door een tevreden koper mee naar huis genomen te worden.
Succes troepen, het management staat tot jullie dienst voor verdere vragen en opmerkingen
Ik weet dat vorige assesments gebeurden met een radiografische doorlichting van de baarmoeder en eierstokken afdeling. Deze departementen hebben bewezen dat er met hun werking an sich niets mis is. Bronnen van eerdere onderzoeken doen ons echter geloven dat er een groot tekort aan samenwerking en collegialiteit bestaat.
Deze nieuwe doorlichting zal het gevoel geven minder ingrijpend te zijn. Het zal voelen als een paar kleine speldenprikjes. Maar deze speldenprikjes zullen hopelijk grote gevolgen hebben voor de productiviteit van deze firma.
Drie en een half jaar proberen en nog kan dit bedrijf geen concrete resultaten voorleggen. Dit volledig biologisch, milieuverantwoord en intelligent management begrijpt er niets meer van. Het moet gedaan zijn met slechte resultaten, povere rapportering, onnodige lekkages en fouten in het productieproces.
Ik weet dat de verschillende departementen al verscheidene keren doorgelicht zijn en elk op zich goede resultaten kunnen neerleggen. Hypothalamus zorgt er voor dat de nodige waarden in hormonen op het eerste zicht gehaald worden. Hypothalamus heeft hiervoor ook bijscholing gekregen onder de vorm van osteopatische massages.
Eierstokken, ook jullie doen het werk dat gedaan moet worden. Onder hevige stimulatie van buitenaf hebben jullie bewezen dat jullie het werk aankunnen. Dat er verscheidene modellen tegelijkertijd aangemaakt kunnen worden en dat deze op het juiste moment verscheept worden. Mits een vertraging van een paar dagen die best door de vingers gezien kan worden
Het eileiderdepartement. Zoals jullie weten is deze firma begonnen met maar 1 werknemer in het eileiderdepartement. Helaas bestaat de mogelijkheid om een tweede eileider aan dit bedrijf toe te voegen niet. Er is ons echter door verscheidene bronnen bevestigd dat de werking van dit bedrijf niet te lijden kan hebben door maar 1 werknemer op deze post. Het feit dat deze werknemer niet op 2 plaatsen tegelijk kan zijn en er daardoor soms materiaal van de eierstok waarmee deze eileider niet communiceert verloren gaat is een spijtige zaak, maar niet te verhelpen (ook al zijn er zeer specifieke management theorieën die beweren dat 1 eileider zowel de linker als de rechter eierstok zou kunnen behandelen ...)
Hoe de werking van de interne dienst van de eileider het doet is ons momenteel niet helemaal duidelijk. Externe onderzoeken doen ons vermoeden dat er hier geen probleem is. Een zeer snelle doorlichting met gekleurd onderzoeksmateriaal bracht geen afwijkingen aan het licht.
Ons zorgenkindje de baarmoeder dan. Wij weten dat er hier maar sprake is van een part time werkkracht. Maar deze part time dienst heeft reeds bewezen meer dan voldoende uren te werken om een full time dienst aan te bieden. Intern onderzoek heeft ook hier geen speciale noden gevonden.
Er doen geruchten de ronde dat het niet kunnen op de markt brengen van een afgewerkt product volledig te wijten is aan onze leverancier van externe grondstoffen. Deze geruchten moeten dringend van de werkvloer verwijderd worden. Onze leverancier is vele malen doorgelicht en onderzocht en levert ons alleen de beste kwaliteit grondstoffen om een eindproduct van superieure afwerking mee te kunnen produceren.
Dit moet ons helaas doen besluiten dat het onze eigen werking is die ons belet om een afgewerkt product op de markt te brengen.
Ik weet dat velen van jullie de externe specialist die we vanavond gaan ontmoeten niet zullen betrouwen. Misschien komen er dingen aan het licht waar niet iedereen tevreden mee is. Misschien zijn er onderlinge factoren waar nog nooit iemand vragen bij gesteld heeft die ondermaats presteren. We weten het niet, maar het is wel de bedoeling dat we dit te weten komen.
Na deze externe doorlichting zullen er veranderingen en herschikkingen moeten doorgevoerd worden. Deze zullen niet altijd voor iedereen goed lijken (ja lever, ik weet dat jij geniet van de regelmatige aanvoer van alcohol grondstoffen, maar ik vrees dat uit de doorlichting zal blijken dat deze overvloed niet altijd de beste resultaten met zich meebrengt). We moeten in het oog blijven houden dat het niet gaat over het welzijn van 1 individu, maar dat we als bedrijf moeten samenwerken om dat beste, top of the bill, meest bekwame, superieur afgewerkte product nu eindelijk eens tijdig geassembleerd te krijgen zodat het 9 maand in de showroom kan staan blinken om dan door een tevreden koper mee naar huis genomen te worden.
Succes troepen, het management staat tot jullie dienst voor verdere vragen en opmerkingen
18.10.04
Prinsesje met de lange haren
Ik ben er weer. Op één of andere manier is het me weeral eens gelukt om op het dak van de wereld terecht te komen. Ik ben happy again. Ik kan er weer even tegen. De zon schijnt, de wolken zijn roze ... zalig!!!
Ok, ik heb ondertussen begrepen dat er diep binnenin mij een kern van intens verdriet zit. Verdriet omdat ik geen mama ben, verdriet omdat het ons niet lukt om dat kleine levende wezentje te maken onder ons tweetjes.
Het intense verdriet dat soms buiten zijn kern treed en mijn hele bloedsomloop besmet om op de raarste plaatsen in mijn lijf op te duiken en heel hard pijn te doen.
Maar er is gelukkig nog genoeg van de oorspronkelijke mij aanwezig om deze kern van verdriet op gepaste tijden weer te omringen met positieve gevoelens waar ik uit opgebouwd ben.
Waarom deze trieste kern weer tot handelbare en leefbare proporties gekrompen is weet ik ook niet. Ben er alleen zeer blij om. Er is blijkbaar een deel van mij keihard aan het vechten tegen de negatieve gevoelens die op de loer lagen de laatste tijd. Er is duidelijk een deel van mij dat zich vast voorgenomen heeft om terug de persoon te worden die met beide benen, voeten, armen, handen, oren en ogen positief in het leven staat. En het is een dapper deel van mij dat zich niet gewonnen geeft wanneer alle andere delen van mij weer in ellende vervallen zijn.
Ik heb er een weekend Parijs opzitten met vriendinnen en het was leuk. Bevrijdend ook, om met een mama, iemand in een relatief nieuwe relatie die nog moet beginnen denken aan kinderen en iemand in een hele lange relatie die het nooit over kinderen gehad heeft te kunnen lachen en kletsen over babynamen, babykwesties alsof we allemaal nog jaren voor de boeg hebben vooraleer we er echt mee geconfronteerd zullen worden.
Ook was het gevoel van “godverdomme, binnenkort is E zwanger van een tweede” ineens voorbij. Ik heb haar en de kosmische vruchtbaarheidsgoden toestemming gegeven om nummertje twee op de wereld te zetten. Als ze deze maand zwanger wordt ga ik toch even staan kijken van mijn inbreng in de zaak. Tot nu toe keek ik verschrikkellijk op tegen het moment dat E. Zou moeten vertellen dat ze zwanger is. En ik zal zeker de dag van het goede nieuws beëindigen met teveel wijn en teveel tranen, maar tant pis .... ik zie het wel zitten.
Het tweede kindje van E zal mij even dierbaar zijn als het eerste, gewoon omdat zij mij af en toe momenten gunt met nummertje 1 die mij zo ontzettend doen smelten (denk aan mezelf en kleine van bijna 2 in de zetel, gezellig tegen elkaar aangekropen een boekje lezen .... het was alsof de hele zetel bedolven was onder de stukken gesmolten hart). Ook al heeft elk van deze smeltende momenten een ontzettend bittere achterkant, toch doen ze me goed.
Momenteel voel ik me goed in mijn rol van suikertante, meter, toekomstige meter, gekke mevrouw in de straat die steeds de tijd vindt om te kletsen en spelen .... Het is een rol die me goed ligt omdat ik gewoon een ontzettend funny iemand ben die kinderen gewoon wel echt leuk vinden (ahum.....)
Helaas zal de pijn die elk afscheid (wanneer de echte mama de kinderen mee naar huis neemt) met zich meebrengt niet afnemen. Maar het is een pijn waar ik momenteel weer even mee kan leven.
Deel van deze positieve houding heeft ook te maken met de nakende bevalling an L, de mama van mijn petekindje. Ik kijk er echt naar uit en wil dit nieuwe leventje een meter geven die hem of haar alle toffe zaken van de wereld kan leren kennen. Ik ben het aan dit prutske verplicht om de beste, liefste, meest fantastische meter ter wereld te worden. Iemand die hem/haar leert dat de wereld niet altijd even lief en makkelijk is, maar dat je met een hoop positivisme al een heel eind ver raakt. En dat je nooit mag vergeten dat er mensen zijn die je graag zien.
Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens.
Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden.
Het blijven spannende tijden ....
Ok, ik heb ondertussen begrepen dat er diep binnenin mij een kern van intens verdriet zit. Verdriet omdat ik geen mama ben, verdriet omdat het ons niet lukt om dat kleine levende wezentje te maken onder ons tweetjes.
Het intense verdriet dat soms buiten zijn kern treed en mijn hele bloedsomloop besmet om op de raarste plaatsen in mijn lijf op te duiken en heel hard pijn te doen.
Maar er is gelukkig nog genoeg van de oorspronkelijke mij aanwezig om deze kern van verdriet op gepaste tijden weer te omringen met positieve gevoelens waar ik uit opgebouwd ben.
Waarom deze trieste kern weer tot handelbare en leefbare proporties gekrompen is weet ik ook niet. Ben er alleen zeer blij om. Er is blijkbaar een deel van mij keihard aan het vechten tegen de negatieve gevoelens die op de loer lagen de laatste tijd. Er is duidelijk een deel van mij dat zich vast voorgenomen heeft om terug de persoon te worden die met beide benen, voeten, armen, handen, oren en ogen positief in het leven staat. En het is een dapper deel van mij dat zich niet gewonnen geeft wanneer alle andere delen van mij weer in ellende vervallen zijn.
Ik heb er een weekend Parijs opzitten met vriendinnen en het was leuk. Bevrijdend ook, om met een mama, iemand in een relatief nieuwe relatie die nog moet beginnen denken aan kinderen en iemand in een hele lange relatie die het nooit over kinderen gehad heeft te kunnen lachen en kletsen over babynamen, babykwesties alsof we allemaal nog jaren voor de boeg hebben vooraleer we er echt mee geconfronteerd zullen worden.
Ook was het gevoel van “godverdomme, binnenkort is E zwanger van een tweede” ineens voorbij. Ik heb haar en de kosmische vruchtbaarheidsgoden toestemming gegeven om nummertje twee op de wereld te zetten. Als ze deze maand zwanger wordt ga ik toch even staan kijken van mijn inbreng in de zaak. Tot nu toe keek ik verschrikkellijk op tegen het moment dat E. Zou moeten vertellen dat ze zwanger is. En ik zal zeker de dag van het goede nieuws beëindigen met teveel wijn en teveel tranen, maar tant pis .... ik zie het wel zitten.
Het tweede kindje van E zal mij even dierbaar zijn als het eerste, gewoon omdat zij mij af en toe momenten gunt met nummertje 1 die mij zo ontzettend doen smelten (denk aan mezelf en kleine van bijna 2 in de zetel, gezellig tegen elkaar aangekropen een boekje lezen .... het was alsof de hele zetel bedolven was onder de stukken gesmolten hart). Ook al heeft elk van deze smeltende momenten een ontzettend bittere achterkant, toch doen ze me goed.
Momenteel voel ik me goed in mijn rol van suikertante, meter, toekomstige meter, gekke mevrouw in de straat die steeds de tijd vindt om te kletsen en spelen .... Het is een rol die me goed ligt omdat ik gewoon een ontzettend funny iemand ben die kinderen gewoon wel echt leuk vinden (ahum.....)
Helaas zal de pijn die elk afscheid (wanneer de echte mama de kinderen mee naar huis neemt) met zich meebrengt niet afnemen. Maar het is een pijn waar ik momenteel weer even mee kan leven.
Deel van deze positieve houding heeft ook te maken met de nakende bevalling an L, de mama van mijn petekindje. Ik kijk er echt naar uit en wil dit nieuwe leventje een meter geven die hem of haar alle toffe zaken van de wereld kan leren kennen. Ik ben het aan dit prutske verplicht om de beste, liefste, meest fantastische meter ter wereld te worden. Iemand die hem/haar leert dat de wereld niet altijd even lief en makkelijk is, maar dat je met een hoop positivisme al een heel eind ver raakt. En dat je nooit mag vergeten dat er mensen zijn die je graag zien.
Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens.
Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden.
Het blijven spannende tijden ....
13.10.04
hoest, kuch, reutel, slijm
Kleenex
wc papier
papieren zakdoekjes
handdoeken
vitamine C (megadosis)
hoestsiroop
keelpastilles
tijmdampbadjes
donsdeken in de zetel
Maybe Baby in de video
opwarmrestjes van de wokschotel van gisteren
geen personeelsvergadering voor mij vandaag
het geluid van blaffende honden als ik mijn mond open doe
Jawel, er is er hier eentje ziek!!!!
wc papier
papieren zakdoekjes
handdoeken
vitamine C (megadosis)
hoestsiroop
keelpastilles
tijmdampbadjes
donsdeken in de zetel
Maybe Baby in de video
opwarmrestjes van de wokschotel van gisteren
geen personeelsvergadering voor mij vandaag
het geluid van blaffende honden als ik mijn mond open doe
Jawel, er is er hier eentje ziek!!!!
11.10.04
pfff, geen titel
Had gisteren zo’n dagje van rotgevoelens. Zo’n gevoelens waarvan ik dacht dat ze egens onderaan in de onderste lade van de niets bestaande babycommode verstopt lagen.
Mijn schoonzus en net iets meer dan 1jarige nichtje waren op bezoek (tussen haakjes, ik begrijp niet hoe mama’s en papa’s zo makkellijk in maanden tellen. Moet ergens iets genetisch zijn dat in gang schiet wanneer je zwanger bent zeker).
Normaal doet zo’n bezoekje me niets. Maar gisteren wel. Het deed pijn. Ik weet niet waarom en heb geen zin om het te analyseren en naar de oorzaak en/of bedoeling van die pijn te zoeken. Maar het was godverdomme niet leuk.
Ineens had ik weer eens heel sterk het gevoel dat dit niet weggelegd is voor mij (niet de situatie van mijn alleenstaande schoonzus, uiteraard .... die situatie wil ik niet eens). Ik ga geen mama worden. Ik ga nooit mijn liefste P. met liefdevolle ogen naar ons kindje zien kijken. Zo simpel is het ....
Zelf 1 van mijn all time favorit filmpjes, Nothing Hill, deed niets om de pijn te verzachten. Ben niet in bed gekropen met de droom dat Koen Wauters (ja, komaan ... Hugh Grant is echt wel vergezocht ... die ga ik nooit tegenkomen) en ik een gelijkaardig avontuur beleven. Heb heel lang wakker gelegen en ben uiteindelijk in slaap gevallen met een knoop in mijn hart. Een dubbele ...
Ik heb even getwijfeld om dit berichtje te sturen, vermits ik weet dat A. gaat denken dat ze dan beter morgen niet met S. langskomt. Lieve A., JE MOET LANGSKOMEN!!!!!!
Vanmorgen toen ik voor die ene zeldzame keer nog eens op de website van Grido passeerde voelde ik me zo ver afstaan van al die mensen met hun hoop en vertrouwen. Maar ook van hun pijn en verdriet. Het lijkt alsof ik toch een grote stap gezet heb naar “iets anders”, ook al hadden wij 4 maand geleden zo iets van het nemen van een rustpauze voor we onze laatste 3 terugbetaalde IVF pogingen zouden doen. Het lijkt nu geen rustpauze meer tussen pogingen in, maar een nieuw niveau van vechten tegen dat monster onvruchtbaarheid.
Ondertussen ben ik een ontzettend goed boek aan het lezen dat haaks staat op mijn gevoelens van gisteren. Meer daarover later.
Mijn schoonzus en net iets meer dan 1jarige nichtje waren op bezoek (tussen haakjes, ik begrijp niet hoe mama’s en papa’s zo makkellijk in maanden tellen. Moet ergens iets genetisch zijn dat in gang schiet wanneer je zwanger bent zeker).
Normaal doet zo’n bezoekje me niets. Maar gisteren wel. Het deed pijn. Ik weet niet waarom en heb geen zin om het te analyseren en naar de oorzaak en/of bedoeling van die pijn te zoeken. Maar het was godverdomme niet leuk.
Ineens had ik weer eens heel sterk het gevoel dat dit niet weggelegd is voor mij (niet de situatie van mijn alleenstaande schoonzus, uiteraard .... die situatie wil ik niet eens). Ik ga geen mama worden. Ik ga nooit mijn liefste P. met liefdevolle ogen naar ons kindje zien kijken. Zo simpel is het ....
Zelf 1 van mijn all time favorit filmpjes, Nothing Hill, deed niets om de pijn te verzachten. Ben niet in bed gekropen met de droom dat Koen Wauters (ja, komaan ... Hugh Grant is echt wel vergezocht ... die ga ik nooit tegenkomen) en ik een gelijkaardig avontuur beleven. Heb heel lang wakker gelegen en ben uiteindelijk in slaap gevallen met een knoop in mijn hart. Een dubbele ...
Ik heb even getwijfeld om dit berichtje te sturen, vermits ik weet dat A. gaat denken dat ze dan beter morgen niet met S. langskomt. Lieve A., JE MOET LANGSKOMEN!!!!!!
Vanmorgen toen ik voor die ene zeldzame keer nog eens op de website van Grido passeerde voelde ik me zo ver afstaan van al die mensen met hun hoop en vertrouwen. Maar ook van hun pijn en verdriet. Het lijkt alsof ik toch een grote stap gezet heb naar “iets anders”, ook al hadden wij 4 maand geleden zo iets van het nemen van een rustpauze voor we onze laatste 3 terugbetaalde IVF pogingen zouden doen. Het lijkt nu geen rustpauze meer tussen pogingen in, maar een nieuw niveau van vechten tegen dat monster onvruchtbaarheid.
Ondertussen ben ik een ontzettend goed boek aan het lezen dat haaks staat op mijn gevoelens van gisteren. Meer daarover later.
7.10.04
Dag verre Afrikaanse vrienden
De eerste dagen na het vertrek vielen best mee. Wij waren al wel eens langer op reis geweest, jullie ook. L. had er zelfs al verscheidene maanden Zuid Amerika opzitten en dat was ook gelukt.
De eerste weekends waren raar. Buurtfeesten, rommelmarkt, boswandelingenweer ... de eerste reflex was altijd “zouden W en L geen goesting hebben om....”
Ondertussen fiets ik voorbij jullie straat zonder dat mijn fiets de gekende bocht naar rechts maakt.
Maar het blijft bizar dat jullie er niet zijn.
En vervanging is ook niet alles:
W en J die willen langskomen en niet begrijpen dat “tussen 6 en 7” op een zondagavond betekend dat ze mogen blijven eten. Dan krijg je van die rare toestanden dat W niet mee is omdat ze met het eten bezig is ????
LVW die in de keuken staat en de pot met snoepjes ziet staan en zich niet kan houden om er eentje uit te pakken. Maar dat is toch niet hetzelfde als weten dat wij de enige snoepjesbron waren voor de andere L. omdat ze het snoepen had opgegeven tijdens onze wintervakanties in ons knusse huisje in de sneeuw.
Groentjes op dinsdag. We hebben vervanging voor jullie deel van de groenten, maar we moeten de reflex “groentendag – samen eten dag” nog een beetje kweken.
En jullie wisten altijd wanneer ik er echt doorzat, zelfs al werd er niet echt veel over “ons probleem” gebabbeld.
Of L. die weet wanneer ik een glaasje teveel op heb en voor de zevenhonderste keer een zelfde verhaal begin te vertellen. Ondertussen lukte het me om dankzij haar glimlachje te weten dat het weer zover was. Hopelijk verleer ik dit niet op 1 jaar.
Of de hopen onzin die W en mijn liefste P konden uitkramen samen. Met als absolute topper het duo Congolezen dat af en toe spontaan opstond.
Wat te doen met de maatschappelijke veranderingen die ik met niemand zo kon bekijken als met W. We waren het niet altijd eens maar hadden door de jaren heen een manier gevonden om leuk te kunnen discussiëren zonder kwaad te worden op elkaar.
Ik moet mezelf nu dwingen om af en toe sociaal te zijn in plaats van te vegeteren in mijn zetel voor de televisie.
Ik heb nu even niemand meer die kan lachen om mijn voorliefde voor series als “Buffy, the Vampire Slayer”.
Maar bovenal mis ik het feit dat jullie een deel uitmaken van ons leven.
En toch, ik ben nog altijd mega trots op jullie dat jullie voor dit avontuur gekozen hebben. Dat jullie jullie laars gelapt hebben aan al die mensen die beweerden dat het niet zou lukken. Dat de verbouwingen niet op tijd af zouden zijn, dat jullie geen project zouden vinden.
En uiteindelijk, een jaar is niet het einde van de wereld. Binnen 11 maand staan jullie weer op Belgische grond.
Ondertussen neem ik genoegen met (meer! meer! meer!) van die grappige mails uit het verre Afrika. Doe de groeten aan Papagekko en babygekko en drink er ene op ons als je ’s avonds uitkijkt over de zon die ondergaat boven het Afrikaanse decor.
XXX
De eerste weekends waren raar. Buurtfeesten, rommelmarkt, boswandelingenweer ... de eerste reflex was altijd “zouden W en L geen goesting hebben om....”
Ondertussen fiets ik voorbij jullie straat zonder dat mijn fiets de gekende bocht naar rechts maakt.
Maar het blijft bizar dat jullie er niet zijn.
En vervanging is ook niet alles:
W en J die willen langskomen en niet begrijpen dat “tussen 6 en 7” op een zondagavond betekend dat ze mogen blijven eten. Dan krijg je van die rare toestanden dat W niet mee is omdat ze met het eten bezig is ????
LVW die in de keuken staat en de pot met snoepjes ziet staan en zich niet kan houden om er eentje uit te pakken. Maar dat is toch niet hetzelfde als weten dat wij de enige snoepjesbron waren voor de andere L. omdat ze het snoepen had opgegeven tijdens onze wintervakanties in ons knusse huisje in de sneeuw.
Groentjes op dinsdag. We hebben vervanging voor jullie deel van de groenten, maar we moeten de reflex “groentendag – samen eten dag” nog een beetje kweken.
En jullie wisten altijd wanneer ik er echt doorzat, zelfs al werd er niet echt veel over “ons probleem” gebabbeld.
Of L. die weet wanneer ik een glaasje teveel op heb en voor de zevenhonderste keer een zelfde verhaal begin te vertellen. Ondertussen lukte het me om dankzij haar glimlachje te weten dat het weer zover was. Hopelijk verleer ik dit niet op 1 jaar.
Of de hopen onzin die W en mijn liefste P konden uitkramen samen. Met als absolute topper het duo Congolezen dat af en toe spontaan opstond.
Wat te doen met de maatschappelijke veranderingen die ik met niemand zo kon bekijken als met W. We waren het niet altijd eens maar hadden door de jaren heen een manier gevonden om leuk te kunnen discussiëren zonder kwaad te worden op elkaar.
Ik moet mezelf nu dwingen om af en toe sociaal te zijn in plaats van te vegeteren in mijn zetel voor de televisie.
Ik heb nu even niemand meer die kan lachen om mijn voorliefde voor series als “Buffy, the Vampire Slayer”.
Maar bovenal mis ik het feit dat jullie een deel uitmaken van ons leven.
En toch, ik ben nog altijd mega trots op jullie dat jullie voor dit avontuur gekozen hebben. Dat jullie jullie laars gelapt hebben aan al die mensen die beweerden dat het niet zou lukken. Dat de verbouwingen niet op tijd af zouden zijn, dat jullie geen project zouden vinden.
En uiteindelijk, een jaar is niet het einde van de wereld. Binnen 11 maand staan jullie weer op Belgische grond.
Ondertussen neem ik genoegen met (meer! meer! meer!) van die grappige mails uit het verre Afrika. Doe de groeten aan Papagekko en babygekko en drink er ene op ons als je ’s avonds uitkijkt over de zon die ondergaat boven het Afrikaanse decor.
XXX
4.10.04
pillen pakken!
Oh, die heerlijke tijden van ongesteld te worden na een mislukte ivf terugplaatsing... Wanneer de emotionele pijn zo zwaar is dat de lichamelijke pijn in het niets verzinkt. Dat waren heuglijke momenten, als je hart zo samengeknepen werd dat het samenknijpen van dat nutteloze orgaan dat men wel eens baarmoeder noemt er niet toe deed.
Maar nu, nu de emotionele poelen opgedroogd zijn slaat de lichamelijk pijn me recht in het gezicht. Afzien, vreselijk!!!!!
Ik zit onder de pijnstillers terwijl ik anders zelden iets neem. Heb buikpijn, hoofdpijn, rugpijn, blaasontstekingachtige toestanden. Ben moe, prikkelbaar, ambetant, neerslachtig.....
Mijn hoofd zit vol watten en mijn creativiteit is opgedroogd, volledig. Ik sukkel verder over de toetsen van mijn toetsenbord om toch iets op mijn scherm te toveren.
Ik bedenk me net dat ik een tijdje geleden tegen mijn osteopaat verklaarde dat ik in het pre-ivf stadium steeds het gevoel had dat mijn perfecte cyclus niet normaal was en dat ik er van overtuigd was dat een onregelmatige cyclus mij veel meer vrouw zou doen voelen.
Amehoela zoals onze noorderburen zouden zeggen!!!! Ik voel me helemaal geen natural woman momenteel!.
Om niet te spreken over de zweettoestanden. Ik ga thuis meteen onder de douche gaan staan en kom er niet meer onder uit. Voel me zo viezig vuil!
Maar heb ook leuke vooruitzichten. Morgen komt A met S op bezoek en binnen 2 weken heb ik een weekendje “vrouwen in Parijs” gepland.
Of dan is er er Y. die me net belde tijdens het typen van dit stukje venijn tegen mijn eigen lichaam ... die echt een schatje is. Ze weet wel waarom. Zij is 1 van de goeie!
Voila, ik hou het hier voor bekeken achter mijn computer en ga op zoek naar verlichting in het herfstweer buiten dat mij garantie een plensbui cadeau doet zodra ik op mijn fiets stap. Zij die doornat gaan worden groeten u!
Maar nu, nu de emotionele poelen opgedroogd zijn slaat de lichamelijk pijn me recht in het gezicht. Afzien, vreselijk!!!!!
Ik zit onder de pijnstillers terwijl ik anders zelden iets neem. Heb buikpijn, hoofdpijn, rugpijn, blaasontstekingachtige toestanden. Ben moe, prikkelbaar, ambetant, neerslachtig.....
Mijn hoofd zit vol watten en mijn creativiteit is opgedroogd, volledig. Ik sukkel verder over de toetsen van mijn toetsenbord om toch iets op mijn scherm te toveren.
Ik bedenk me net dat ik een tijdje geleden tegen mijn osteopaat verklaarde dat ik in het pre-ivf stadium steeds het gevoel had dat mijn perfecte cyclus niet normaal was en dat ik er van overtuigd was dat een onregelmatige cyclus mij veel meer vrouw zou doen voelen.
Amehoela zoals onze noorderburen zouden zeggen!!!! Ik voel me helemaal geen natural woman momenteel!.
Om niet te spreken over de zweettoestanden. Ik ga thuis meteen onder de douche gaan staan en kom er niet meer onder uit. Voel me zo viezig vuil!
Maar heb ook leuke vooruitzichten. Morgen komt A met S op bezoek en binnen 2 weken heb ik een weekendje “vrouwen in Parijs” gepland.
Of dan is er er Y. die me net belde tijdens het typen van dit stukje venijn tegen mijn eigen lichaam ... die echt een schatje is. Ze weet wel waarom. Zij is 1 van de goeie!
Voila, ik hou het hier voor bekeken achter mijn computer en ga op zoek naar verlichting in het herfstweer buiten dat mij garantie een plensbui cadeau doet zodra ik op mijn fiets stap. Zij die doornat gaan worden groeten u!
1.10.04
waarom? daarom!
"I can't do this Sam"
"I know.
It's all wrong.
By rights, we shouldn't even be here.
But we are
It's like in the great stories mr. Frodo.
The ones that really mattered.
Full of darkness and danger they were.
And sometimes you didn't even want to know the end.
Because how could the end be happy?
How could the world go back to the way it was?
When so much bad had happened.
But in the end
It's only a passing thing,
This shadow.
Even darkness must pass.
A new day must come
And when the sun shines
It will shine out the clearer.
Those where the stories that stayed with you.
That meant something.
Even if you were to small to understand why.
But I think mr. Frodo
I do understand.
I know now.
Folk in those stories
had lots of chances of turning back.
Only they didn't.
Because they were holding on to something."
"What were they holding on to Sam?"
"That there's some good in this world mr. Frodo,
and it's worth fighting for."
(Samwise Gamgee en Frodo Baggins in Lord of the Ring, The two towers)
"I know.
It's all wrong.
By rights, we shouldn't even be here.
But we are
It's like in the great stories mr. Frodo.
The ones that really mattered.
Full of darkness and danger they were.
And sometimes you didn't even want to know the end.
Because how could the end be happy?
How could the world go back to the way it was?
When so much bad had happened.
But in the end
It's only a passing thing,
This shadow.
Even darkness must pass.
A new day must come
And when the sun shines
It will shine out the clearer.
Those where the stories that stayed with you.
That meant something.
Even if you were to small to understand why.
But I think mr. Frodo
I do understand.
I know now.
Folk in those stories
had lots of chances of turning back.
Only they didn't.
Because they were holding on to something."
"What were they holding on to Sam?"
"That there's some good in this world mr. Frodo,
and it's worth fighting for."
(Samwise Gamgee en Frodo Baggins in Lord of the Ring, The two towers)
All the leaves are brown ...
Ironisch dat ik al twee dagen met een nummer van 'The papas and the mamas' in mijn hoofd zit?
Pfffff, het is me een drukte geweest. Hard gewerkt, maar we hebben het overleefd. Ik heb mijn hoofd en mijn job nog. Mijn slaap en gezondheid hebben er even onder geleden, maar dat komt wel weer goed.
Gisteren alweer eens een beslissing genomen. Het gaat namelijk niet zo goed met mijn lijf. Eergisteren had ik opnieuw te vroeg bruinverlies. Nu ik al enkele maanden planvrij ben is het mij echt gelukt NIET obsessief met mijn cyclus bezig te zijn. Ik weet wel wanneer we ongeveer in het midden zitten, omdat mijn lijveke dat nogal redelijk goed aangeeft. En ik weet ook ongeveer wel wanneer het einde der dagen in zicht is, omdat vier weken tellen ... zeg nu zelf, moeilijk is dat niet.
En toch ben ik nu al drie maand verrast als het einde zich aankondigt. Eerst te vroeg, vorige maand te laat en deze maand weer veeeeeeeeeeeeeeeeeeels te vroeg. Ik zeg nu niet dat ik mijn ovulatie op de moment, minuut, second kan bepalen, maar ik ken deze 1m66, 70 kilo wegende materie ondertussen toch al een goede 29 jaar. Van die 29 jaar ben ik zeker drie jaar bezig geweest met deze 1m66 en 70 kilo wegende materie te onderzoeken op baarmoederhalsslijm (is even yukkie als het klinkt), basale ochtendtemperatuur te nemen (klink even idioot als het is) en deze materie te laten plassen op allerlei staafjes die de ene dag blauw en de andere dag roze moeten kleuren of net niet.
Dus mijn ei, dat springt ergens tussen dag 14 en dag 17, wat wel ok is. Maar dan komen mijn rode vrienden het feest verstoren tussen dag 21 en dag 26. Dus, in het slechtste geval zitten er maar 4 dagen luteale fase tussen. En dat, liefste vriendjes, is veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te weinig. Elke goede internet search vertelt je dat het minstens 10 dagen moet zijn, anders kan je die hoofdprijs (euh ... zwanger worden dus) wel vergeten.
Dus, deze maand waren we weer veel te vroeg. Hoh, ik ben nog niet ongesteld, maar ik heb zo'n bruin (ha.ha.ha.) vermoeden dat het voor zeer binnenkort is.
Jaren geleden was dit een goed teken. Wow, bruinverlies ver voor ik eigenlijk ongesteld moet worden. Yess!!!!!!! de fameuze innestelingsbloeding!!!!!!!
Ondertussen geloof ik al lang niet meer in kabouters, sprookjes en innestelingsbloedingen. Mijn lijf heeft het gewoon weer even veel te snel opgegeven.
Dus gisteren naar de apotheek voor .... teunisbloemolie. Joepie, terug naar af. Voor de vruchtbaren of niet zwangeren ... teunisbloemolie is echt iets voor de beginners. Jezus ... teunisbloemolie is het wondermiddel voor die clubjes vrouwen die gemiddeld 3 maand aan het proberen zijn en beginnen panikeren. Iedereen gaat dan als een gek aan de teunisbloemolie en de helft wordt zwanger ... hip hip hoera. Teunisbloemolie zou ervoor zorgen dat je cyclus gereguleerd wordt en dat je pms minder wordt.
Dus weer naar af. Weer naar het eerstehulpmiddeltje. Deze keer echt voor de reden dat het bedoeld is .. dit lijf weer een beetje reguleren.
Maar no way dat ik nu weer andere beginnerstrucjes ga beginnen uithalen hoor (zoals op je hoofd gaan staan na het vrijen - geen warme baden nemen na de mogelijke conceptie - vitamienen bij de vleet slikken - en de beste aprilgrap ooit ... kilo's pompelmoezen beginnen eten).
Dit lijf doet nog even verder met het dieet van teveel koffie en wijn. Joehoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nee serieus ... had al ergens in mijn achterhoofd een berichtje geschreven met als titel "Last of the summer wines" (is zo'n grappige BBC reeks over een bende oude mannen)om mijn drinkgedrag eens aan te kaarten. Ik geef het toe en ben me ervan bewust dat ik bij momenten te veel wijn drink. En ik kan daar verschillende excuses voor bedenken, maar the bottom line is dat het gebeurd en dat ik daar niet blij mee ben. Dus van tijd tot tijd probeer ik dat weer een beetje af te bouwen.
Momenteel heb ik weer verschillende ontgiftingsdrankjes en theetjes gekocht en gaat het weer even de goede richting uit.
Nu niet dat ik alcoholieker ben he mensen! Maar toch, teveel is te veel.
En best dat ik een beetje op mijn slechte gewoonten begin te letten. Vanmorgen kreeg ik namelijk een mailtje van Amazon.com dat mijn bestelling verscheept was en er aan kwam. Ik heb 2 heel interessante boeken besteld in het verre Amerika en ben heel erg benieuwd wat dit met zich mee gaat brengen. Ik voel me klaar om mijn vruchtbaarheid als een totaalplan tot verbetering van mijn lijf en leden te gaan bekijken. En die boeken zouden mij daarbij moeten helpen. Het zijn zo net nog geen zelhulpboeken ala Bridget Jones, maar toch relatief medisch onderbouwde schrijfsels.
Jullie horen er alles over wanneer ik er aan begin.
Pfffff, het is me een drukte geweest. Hard gewerkt, maar we hebben het overleefd. Ik heb mijn hoofd en mijn job nog. Mijn slaap en gezondheid hebben er even onder geleden, maar dat komt wel weer goed.
Gisteren alweer eens een beslissing genomen. Het gaat namelijk niet zo goed met mijn lijf. Eergisteren had ik opnieuw te vroeg bruinverlies. Nu ik al enkele maanden planvrij ben is het mij echt gelukt NIET obsessief met mijn cyclus bezig te zijn. Ik weet wel wanneer we ongeveer in het midden zitten, omdat mijn lijveke dat nogal redelijk goed aangeeft. En ik weet ook ongeveer wel wanneer het einde der dagen in zicht is, omdat vier weken tellen ... zeg nu zelf, moeilijk is dat niet.
En toch ben ik nu al drie maand verrast als het einde zich aankondigt. Eerst te vroeg, vorige maand te laat en deze maand weer veeeeeeeeeeeeeeeeeeels te vroeg. Ik zeg nu niet dat ik mijn ovulatie op de moment, minuut, second kan bepalen, maar ik ken deze 1m66, 70 kilo wegende materie ondertussen toch al een goede 29 jaar. Van die 29 jaar ben ik zeker drie jaar bezig geweest met deze 1m66 en 70 kilo wegende materie te onderzoeken op baarmoederhalsslijm (is even yukkie als het klinkt), basale ochtendtemperatuur te nemen (klink even idioot als het is) en deze materie te laten plassen op allerlei staafjes die de ene dag blauw en de andere dag roze moeten kleuren of net niet.
Dus mijn ei, dat springt ergens tussen dag 14 en dag 17, wat wel ok is. Maar dan komen mijn rode vrienden het feest verstoren tussen dag 21 en dag 26. Dus, in het slechtste geval zitten er maar 4 dagen luteale fase tussen. En dat, liefste vriendjes, is veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te weinig. Elke goede internet search vertelt je dat het minstens 10 dagen moet zijn, anders kan je die hoofdprijs (euh ... zwanger worden dus) wel vergeten.
Dus, deze maand waren we weer veel te vroeg. Hoh, ik ben nog niet ongesteld, maar ik heb zo'n bruin (ha.ha.ha.) vermoeden dat het voor zeer binnenkort is.
Jaren geleden was dit een goed teken. Wow, bruinverlies ver voor ik eigenlijk ongesteld moet worden. Yess!!!!!!! de fameuze innestelingsbloeding!!!!!!!
Ondertussen geloof ik al lang niet meer in kabouters, sprookjes en innestelingsbloedingen. Mijn lijf heeft het gewoon weer even veel te snel opgegeven.
Dus gisteren naar de apotheek voor .... teunisbloemolie. Joepie, terug naar af. Voor de vruchtbaren of niet zwangeren ... teunisbloemolie is echt iets voor de beginners. Jezus ... teunisbloemolie is het wondermiddel voor die clubjes vrouwen die gemiddeld 3 maand aan het proberen zijn en beginnen panikeren. Iedereen gaat dan als een gek aan de teunisbloemolie en de helft wordt zwanger ... hip hip hoera. Teunisbloemolie zou ervoor zorgen dat je cyclus gereguleerd wordt en dat je pms minder wordt.
Dus weer naar af. Weer naar het eerstehulpmiddeltje. Deze keer echt voor de reden dat het bedoeld is .. dit lijf weer een beetje reguleren.
Maar no way dat ik nu weer andere beginnerstrucjes ga beginnen uithalen hoor (zoals op je hoofd gaan staan na het vrijen - geen warme baden nemen na de mogelijke conceptie - vitamienen bij de vleet slikken - en de beste aprilgrap ooit ... kilo's pompelmoezen beginnen eten).
Dit lijf doet nog even verder met het dieet van teveel koffie en wijn. Joehoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nee serieus ... had al ergens in mijn achterhoofd een berichtje geschreven met als titel "Last of the summer wines" (is zo'n grappige BBC reeks over een bende oude mannen)om mijn drinkgedrag eens aan te kaarten. Ik geef het toe en ben me ervan bewust dat ik bij momenten te veel wijn drink. En ik kan daar verschillende excuses voor bedenken, maar the bottom line is dat het gebeurd en dat ik daar niet blij mee ben. Dus van tijd tot tijd probeer ik dat weer een beetje af te bouwen.
Momenteel heb ik weer verschillende ontgiftingsdrankjes en theetjes gekocht en gaat het weer even de goede richting uit.
Nu niet dat ik alcoholieker ben he mensen! Maar toch, teveel is te veel.
En best dat ik een beetje op mijn slechte gewoonten begin te letten. Vanmorgen kreeg ik namelijk een mailtje van Amazon.com dat mijn bestelling verscheept was en er aan kwam. Ik heb 2 heel interessante boeken besteld in het verre Amerika en ben heel erg benieuwd wat dit met zich mee gaat brengen. Ik voel me klaar om mijn vruchtbaarheid als een totaalplan tot verbetering van mijn lijf en leden te gaan bekijken. En die boeken zouden mij daarbij moeten helpen. Het zijn zo net nog geen zelhulpboeken ala Bridget Jones, maar toch relatief medisch onderbouwde schrijfsels.
Jullie horen er alles over wanneer ik er aan begin.
Abonneren op:
Posts (Atom)