Ik ben er weer. Op één of andere manier is het me weeral eens gelukt om op het dak van de wereld terecht te komen. Ik ben happy again. Ik kan er weer even tegen. De zon schijnt, de wolken zijn roze ... zalig!!!
Ok, ik heb ondertussen begrepen dat er diep binnenin mij een kern van intens verdriet zit. Verdriet omdat ik geen mama ben, verdriet omdat het ons niet lukt om dat kleine levende wezentje te maken onder ons tweetjes.
Het intense verdriet dat soms buiten zijn kern treed en mijn hele bloedsomloop besmet om op de raarste plaatsen in mijn lijf op te duiken en heel hard pijn te doen.
Maar er is gelukkig nog genoeg van de oorspronkelijke mij aanwezig om deze kern van verdriet op gepaste tijden weer te omringen met positieve gevoelens waar ik uit opgebouwd ben.
Waarom deze trieste kern weer tot handelbare en leefbare proporties gekrompen is weet ik ook niet. Ben er alleen zeer blij om. Er is blijkbaar een deel van mij keihard aan het vechten tegen de negatieve gevoelens die op de loer lagen de laatste tijd. Er is duidelijk een deel van mij dat zich vast voorgenomen heeft om terug de persoon te worden die met beide benen, voeten, armen, handen, oren en ogen positief in het leven staat. En het is een dapper deel van mij dat zich niet gewonnen geeft wanneer alle andere delen van mij weer in ellende vervallen zijn.
Ik heb er een weekend Parijs opzitten met vriendinnen en het was leuk. Bevrijdend ook, om met een mama, iemand in een relatief nieuwe relatie die nog moet beginnen denken aan kinderen en iemand in een hele lange relatie die het nooit over kinderen gehad heeft te kunnen lachen en kletsen over babynamen, babykwesties alsof we allemaal nog jaren voor de boeg hebben vooraleer we er echt mee geconfronteerd zullen worden.
Ook was het gevoel van “godverdomme, binnenkort is E zwanger van een tweede” ineens voorbij. Ik heb haar en de kosmische vruchtbaarheidsgoden toestemming gegeven om nummertje twee op de wereld te zetten. Als ze deze maand zwanger wordt ga ik toch even staan kijken van mijn inbreng in de zaak. Tot nu toe keek ik verschrikkellijk op tegen het moment dat E. Zou moeten vertellen dat ze zwanger is. En ik zal zeker de dag van het goede nieuws beëindigen met teveel wijn en teveel tranen, maar tant pis .... ik zie het wel zitten.
Het tweede kindje van E zal mij even dierbaar zijn als het eerste, gewoon omdat zij mij af en toe momenten gunt met nummertje 1 die mij zo ontzettend doen smelten (denk aan mezelf en kleine van bijna 2 in de zetel, gezellig tegen elkaar aangekropen een boekje lezen .... het was alsof de hele zetel bedolven was onder de stukken gesmolten hart). Ook al heeft elk van deze smeltende momenten een ontzettend bittere achterkant, toch doen ze me goed.
Momenteel voel ik me goed in mijn rol van suikertante, meter, toekomstige meter, gekke mevrouw in de straat die steeds de tijd vindt om te kletsen en spelen .... Het is een rol die me goed ligt omdat ik gewoon een ontzettend funny iemand ben die kinderen gewoon wel echt leuk vinden (ahum.....)
Helaas zal de pijn die elk afscheid (wanneer de echte mama de kinderen mee naar huis neemt) met zich meebrengt niet afnemen. Maar het is een pijn waar ik momenteel weer even mee kan leven.
Deel van deze positieve houding heeft ook te maken met de nakende bevalling an L, de mama van mijn petekindje. Ik kijk er echt naar uit en wil dit nieuwe leventje een meter geven die hem of haar alle toffe zaken van de wereld kan leren kennen. Ik ben het aan dit prutske verplicht om de beste, liefste, meest fantastische meter ter wereld te worden. Iemand die hem/haar leert dat de wereld niet altijd even lief en makkelijk is, maar dat je met een hoop positivisme al een heel eind ver raakt. En dat je nooit mag vergeten dat er mensen zijn die je graag zien.
Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens.
Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden.
Het blijven spannende tijden ....
