Onze kater is sinds afgelopen weekend de trotse eigenaar van een eigen deurtje in de keukendeur. Allemaal goed en wel, maar onze kroost weigert daar gebruik van te maken. Het is namelijk oneindig veel makkelijker om gewoon je strot open te zetten, een klaaglijk miauwen voort te brengen zodat onze trommelvliezen barsten en met opzettelijk zielige katte-oogjes aan het raam te gaan zitten, zodat onze weerstand smelt. En we dus gewoon weeral de deur of venster open zetten of ... stel je dit voor ... het kattenluik zelf openduwen zodat meneer rustig naar buiten kan stappen.
Dit herhaalt zich gedurende de nacht nog een paar keer. En wij komen daarvoor uit ons bed, echt waar.
Dat doet mij vermoeden dat opvoeden niet altijd even makkelijk is en dat het heel erg nobel is om aan zo’n babyproject te beginnen vol goede voornemens en principes. In realiteit krijg je waarschijnlijk wel eens het deksel op de neus (of de katteflap op de snorharen).
Los van onze slecht opgevoede kater draait mijn twijfelende brein tegenwoordig weer eens overuren. Voornamelijk ’s morgens op de fiets op weg naar het werk. Het lukt me trouwens nog altijd niet om een kindervrij moment of parcours te bedenken. Kom ik de fietszitjes niet gevuld met kinderen tegen, dan wel de mama’s en papa’s met lege kinderzitjes. En tegenwoordig vooral papa’s met buggy’s. Denk dat er veel nieuwe mannen in mijn buurt wonen.
Dan denk ik dat P. en ik misschien helemaal niet klaar zijn voor kinderen. Nooit meer lang uitslapen op weekenddagen, nooit meer bewust niets doen, terwijl de afwas torenhoog gestapeld is, we geen kreukvrije kleren meer hebben en alle planten aan het doodgaan zijn door gebrek aan water. Zie ik dat wel zitten om mijn hele leven te laten draaien rond iemand anders? Om er altijd te zijn voor dat leventje? Om in een routine te vervallen van crèche, onthaalmoeders, werk, opvang op school .....
Maar dan denk ik ook dat dat gewoon excuses zijn die mijn ontgoochelde brein tevoorschijn tovert. Om toch te kunnen zeggen dat we het eigenlijk niet zooooo erg vinden dat er geen kindjes in ons gezin zijn.
Het is natuurlijk ook zo, dat als kinderen krijgen te lang begint te duren, je gewoon overdreven veel tijd hebt om je keuze in vraag te stellen. Wanneer je kort na het stoppen met de pil zwanger raakt, dan komt het niet meer in je op om de situatie in vraag te stellen. Wat waarschijnlijk veel beter is voor je geestelijke gezondheid.
Los van de twijfels of deze oermoeder eigenlijk wel mama wil worden, heb ik het gevoel dat mijn bitterheid aan het slijten is. Ik heb geen energie meer om in Bittere Bitch te steken. Toch niet full time. Ik heb nog wel wat personen in mijn omgeving die juist datgene kunnen zeggen dat Bittere Bitch tot leven wekt. Helaas zijn dit meestal mensen die ik best wel graag heb en weet ik dat ze het uit de goedheid van hun hart zeggen , bla bla bla bla bla ....
En het zijn raar maar waar, juist de mensen die ik graag heb (en waarvan ik verwacht dat zij mij graag hebben) die mijn bitterheid het minst begrijpen. Waar ik me bewust inhou om Bittere Bitch volledig los te laten omdat ze het gewoon niet begrijpen ...
Ik weet dat Bittere Bitch vaak zeer kwetsende opmerkingen kan maken (bij de opmerking dat iemand mij haar zwangerschap nog niet wou vertellen omdat we met verlof waren en ze mijn verlof niet wilden verprutsen .... springt Bittere Bitch in actie om te antwoorden “dus verpest je nu maar direct mijn hele leven?”). Dus laat ik haar meestal enkel razen in mijn hoofd. Wat ook niet gezond is. Maar mag ik erop vertrouwen dat de mensen mij nog graag gaan hebben als ik ze met een paar welgemikte opmerkingen de grond in hamer?
Moeten mensen dat zo maar begrijpen, omdat ik nu toevallig niet zwanger raak?
Ja en nee waarschijnlijk.
Ja, het is een feit dat mensen die het allemaal zelf meegemaakt hebben beter omkunnen met deze bittere opmerkingen. Omdat ze weten vanwaar het komt. Omdat ze weten dat niet zwanger worden je raakt in een deel van je wezen dat zo ontzettend veel pijn doet. Omdat ze weten dat deze bittere opmerkingen een schreeuw naar de buitenwereld zijn, een schreeuw om hulp, om begrip, om een troostend woord, om een manier om van deze pijn af te raken.
Nee, bitter zijn is niet de beste oplossing om deze pijn te doen ophouden. Maar het is soms zo makkelijk. En in periodes waar de pijn alles overheerst doet het deugd om opmerkingen te pareren met je bittere zwaardslagen. Maar waarschijnlijk is het maar goed dat deze zwaardslagen enkel in je eigen hoofd inhakken, want ze doen meer slecht dan goed wat betreft vriendschappen. Denk ik dan toch ...
Los van dit alles heb ik de laatste dagen ook aan Anke en Tricky gedacht. Hoe gaat het met jullie? Nood aan een welgemeende proficiat of eerder wat gezelschap nodig van Bittere Bitch? Jullie weten dat ik het weinige dat ik kan doen, wil doen om “alles weer beter te maken”? Of dat ik met plezier zal meefeesten als jullie deze keer goed nieuws te melden hebben. Misschien hierbij zeggen dat ik met geen mogelijkheid mails beantwoord krijg via mijn hotmailadres. Maar dat ik dus meegeduimd heb de afgelopen dagen. Ik hoop snel goed nieuws van jullie te horen.
