Oh, die heerlijke tijden van ongesteld te worden na een mislukte ivf terugplaatsing... Wanneer de emotionele pijn zo zwaar is dat de lichamelijke pijn in het niets verzinkt. Dat waren heuglijke momenten, als je hart zo samengeknepen werd dat het samenknijpen van dat nutteloze orgaan dat men wel eens baarmoeder noemt er niet toe deed.
Maar nu, nu de emotionele poelen opgedroogd zijn slaat de lichamelijk pijn me recht in het gezicht. Afzien, vreselijk!!!!!
Ik zit onder de pijnstillers terwijl ik anders zelden iets neem. Heb buikpijn, hoofdpijn, rugpijn, blaasontstekingachtige toestanden. Ben moe, prikkelbaar, ambetant, neerslachtig.....
Mijn hoofd zit vol watten en mijn creativiteit is opgedroogd, volledig. Ik sukkel verder over de toetsen van mijn toetsenbord om toch iets op mijn scherm te toveren.
Ik bedenk me net dat ik een tijdje geleden tegen mijn osteopaat verklaarde dat ik in het pre-ivf stadium steeds het gevoel had dat mijn perfecte cyclus niet normaal was en dat ik er van overtuigd was dat een onregelmatige cyclus mij veel meer vrouw zou doen voelen.
Amehoela zoals onze noorderburen zouden zeggen!!!! Ik voel me helemaal geen natural woman momenteel!.
Om niet te spreken over de zweettoestanden. Ik ga thuis meteen onder de douche gaan staan en kom er niet meer onder uit. Voel me zo viezig vuil!
Maar heb ook leuke vooruitzichten. Morgen komt A met S op bezoek en binnen 2 weken heb ik een weekendje “vrouwen in Parijs” gepland.
Of dan is er er Y. die me net belde tijdens het typen van dit stukje venijn tegen mijn eigen lichaam ... die echt een schatje is. Ze weet wel waarom. Zij is 1 van de goeie!
Voila, ik hou het hier voor bekeken achter mijn computer en ga op zoek naar verlichting in het herfstweer buiten dat mij garantie een plensbui cadeau doet zodra ik op mijn fiets stap. Zij die doornat gaan worden groeten u!
