Wartaal

Ben alweer ziek. Hoopte dat na mijn griep en aansluitend buikgriep vorig jaar ik even genoeg bacteriën onderdak gegeven had, maar neen!!!!

Vieze Munga heeft haar mama besmet en mama heeft haar liefste collega besmet.

En zo lag ik gisteren te rillen onder drie dekens. Ik ben een absoluut mietje eens de griep mij te pakken heeft en wil ook nooit van die vieze bruistabletten innemen.

Toch maar rillend, bevend en bibberend op zoek gegaan naar de thermometer. Die iets teveel graden aangaf en mij toch verplichtte bruisende toestanden tot mij te nemen.

Was van plan om vanmiddag toch te gaan werken, vermits er vanavond wel wat te doen is chez nous, maar mijn lieve collega's hebben mij op het hart gedrukt dat alles ok is en dat ik thuis moet blijven.

Het had ook niet echt gegaan om op mijn fiets te kruipen denk ik. Ik voel me 80 jaar oud en alle spieren in mijn lijf doen pijn.

Ik type nu maar wat terwijl ik wacht op het water dat kookt om een theetje te drinken.

Daarna kruip ik terug in mijn bedje om me over te geven aan de lieve slaap.

Dit opnieuw ziek zijn sterkt mij in mijn voornemen om terug wat gezonder te gaan leven. Weerstandje opbouwen, vitamientjes niet vergeten, jadadie jadada....

Op het adoptiefront is het stilletjes. Volgende week zie ik iemand van het centrum die mij wat "achter de schermen" uitleg gaat geven.

Daarna is het wachten op de uitnodiging die we "binnenkort" gingen krijgen.

En helaas lees ik meer en meer dat de wachttijden 4 tot 5 jaar bedragen, dus heel spannend zal het verhaal hier de komende jaren niet worden.

Naast het adoptieverhaal begin ik weer meer en meer te denken aan het "zwanger worden" verhaal. Zit het er nog in voor ons? Moeten we er ons bij neerleggen dat het niet meer gaat gebeuren? Moeten we er gewoon niet meer over nadenken? Moeten we toch meer ons best doen om ons "gericht" voort te planten. Nuja, eerst dan zorgen dat we überhaupt kunnen zwanger worden, want de kansen op een zwangerschap waren de voorbije 2 maand sowieso minimaal.

Voila, mijn water kookt (is eens iets anders dan mijn water is gebroken), mijn theetje ruikt lekker (framboosjes) en mijn rug is killing me, dus we gaan ons terugtrekken tot horizontale positie.

Slaapwel!

kilo's lichter

Dit lijkt een rare titel zo'n kleine maand na de feestdagen maar toch is het letterlijk en figuurlijk waar. Letterlijk ben ik wonder oh wonder vermagerd. Volgens mijn accupuncturiste ben ik de extra hormonen en ivf kilo's aan het verliezen nu mijn cyclus weer zijn ultieme regelmatigheid bereikt heeft. Je kan er weer een klok op gelijk zetten.

En figuurlijk zijn er kilo's van mijn schouders gevallen. Ik voel me heel erg vrij en klaar om de Himalaya te beklimmen, om grote projecten aan te vatten en gewoon klaar om de wereld te veroveren. Wat zich op micro niveau vertaald in een huisvlijt als nooit tevoren. Het is ontzettend leuk om thuis te komen in een huis dat opgeruimd en netjes is. Het lijkt wel alsof mijn huis de toestand in mijn hoofd weergeeft. Na jaren van chaos en ellendigheid is het momenteel rustig en duidelijk in mijn kopje. Ik zie de toekomst zeer rooskleurig tegemoet. De tunnel is nog zeer lang, maar hij is verlicht met kleine kaarsjes en als ik heel erg vooruit kijk zie ik de verlichte uitgang.
Het is een leuke tunnel die allerlei verrassingen verbergt. Af en toe een wild avontuur, af en toe een comfy zetel met de laatste Harry Potter en verse thee om even te relaxen. In de tunnel zie ik ook feestjes met vrienden, lekker eten, lekker koken (waar ik zeer lang niet meer kon van genieten, maar nu tover ik weer de heerlijkste dingen uit mijn kookpotten), heerlijke momenten van nietsdoen, vakantie, ontdekkingen,....

De lente zit in mijn hoofd en benen en ik kan niet wachten om allerlei dingen te doen. De luiheid die mij reeds jaren deed vegeteren begint langzaamaan weg te ebben.

Ik probeer uit te drukken hoe fantastisch het met me gaat, maar de woorden bestaan niet, of ik krijg het toch niet beschreven.

Als ik lees hoe ik me eind vorig jaar voelde en hoe ik me nu, amper een maand later, voel... dan zitten er jaren van verschil tussen.

2005 lijkt dan toch een jaar vol verrassingen te worden.

het moet een teken zijn

het Gents adoptiecentrum dat sinds meer dan een jaar geen aanvragen meer aanvaardde neemt sinds deze week weer aanvragen aan. Als dat geen ontzettend goed teken is dat we op het juiste moment de knoop doorgehakt hebben.
Dus, daarnet hebben P. en ik een historische stap gezet ... de aanvraag is ingevuld en verstuurd.
Nu moeten we wachten op een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek. Minder goede nieuws is dat dit best wel eens lang kan duren...
Daarna volgt de hele selectieprocedure en komen we officieel op de wachtlijst te staan.

Blijkbaar worden er per jaar zo'n 30 kinderen afgestaan voor adoptie in Vlaanderen. Dus als alles meezit zou er binnen zo'n 3 jaar misschien eentje voor ons bijzijn.
We hebben voor binnenlandse adoptie gekozen, gewoon uit practische overwegingen eigenlijk. Het adoptiebureau is hier om de hoek, we kennen één van de psychologes die er werkt en de kosten zijn lager dan bij buitenlandse adoptie. Leuk voordeel is ook dat de kinderen bij de geboorte afgestaan worden en na zo'n 2 à 3 maanden al bij de adoptieouders geplaatst worden.

Wat niet wil zeggen dat we buitenlandse adoptie niet zien zitten. We zien wel hoe het in eerste instantie allemaal loopt met deze eerste stapjes die we gezet hebben.

Ik weet nog steeds niet goed wat ik er allemaal van moet denken. Ik durf precies niet te enthousiast te zijn. Schrik om weer een reeks ontgoochelingen te moeten verwerken, schrik dat ik blij ben voor niets, schrik voor alles wat het met zich meebrengt...

Maar, als de schrik even gaat liggen, dan voel ik me wel heerlijk vrij. En heerlijk gelukkig, voor eventjes. Met die korte momenten van geluk zal ik het voorlopig even moeten doen.

de kogel is door de kerk

wij gaan adopteren
echt waar.

Gisteren toen mijn schoonzus en dochtertje de deur uit waren had ik weer een klein beetje last van de babyblues. Het was een ontzettend leuke avond geweest.

En toen hebben we de kerktoren kapot geschoten. Mijn liefste heeft het startsein gegeven om toch eens concreet heel de adoptieprocedure te onderzoeken.

Ben dus uiteraard over the moon! Maar wel een beetje bezorgd over de torenhoge kosten. Ons spaargeld is er tijdens de eerste pogingen IVf al een beetje doorgevlogen en wat er ons nog restte zit nu in ons huisje.

Maar, geen zorgen maken vooraleer het allemaal wat concreter is. Denk ik dan toch.

verliefd zijn

We hadden vanavond met z’n allen (zijn nog steeds op retraite) een ietwat bizarre discussie over relaties. Iemand was duidelijk dat hij zich niet kon voorstellen dat een relatie tussen 2 mensen kon bestaan zonder dat beiden af en toe eens een scheve schaats reden. Hij was ook ooit in een ver verleden zo getrouwd, met de afspraak dat ze elkaar vrij zouden laten.Maar hij gaf grif toe dat dit niet zo goed gelukt is. Dat het iets is dat in theorie heel mooi klink, maar in de praktijk niet altijd haalbaar is. Tussen haakjes, het was uiteraard zijn vrouw die te jaloers was...maar dit volledig terzijde.

Wat mij deed betogen dat het in een relatie zo is dat je van tijd tot tijd je aangetrokken voelt tot anderen, zelfs verliefd wordt op anderen. Maar in een serieuze relatie ben je het aan jezelf en je partner verplicht om je duidelijk de vraag te stellen hoever je met deze verliefdheden wil gaan. En als je echt serieus bent over je relatie dan droom je een paar keer over die andere, flirt je er een beetje mee... en stel je daar je grens.

Zo heb ik iemand waar ik ieder jaar wel opnieuw een keer verliefd op wordt. Iemand die veel met mij gemeen heeft. We lezen dezelfde boeken, houden van dezelfde muziek en hebben het gewoon voor elkaar. Maar, ik doe hier niets mee. Ik droom een paar dromen van wat zou kunnen zijn, ik heb een paar fantastische gesprekken met deze platonische relatie over wat er allemaal op mijn hartje ligt en ieder jaar groeit onze relatie wel wat meer. Ooit zal hij misschien heel duidelijk en voor iedereen to see een hele goede vriend van mij worden waar ik veel lief en leed mee kan delen. Momenteel is het nog een beetje mijn eigenste geheimpje. Hij weet het zelf niet dat ik best een boon voor hem heb en mijn liefste is uiteraard niet op de hoogte. Ik denk dat hij het wel ok zou vinden....

Ik zou er ook niet mee kunnen leven als hij het niet ok zou vinden. Want naar mijn eigenste eer en geweten doe ik hier toch niets mis mee? Ik ben van mening dat je naast je partner best nog een paar mensen kan hebben die je lief hebt en waar je terecht kan met vreugde en verdriet en andere hartszaken die je niet aan de grote klok hangt.

En geef toe, zelfs een platonische relatie kan soms best wel spannend zijn, als is het alleen maar in je dromen. Oogcontact, een gedeeld geheimpje, een grapje dat niemand anders snapt. Dat zijn dingen die je na een tijdje minder hebt met je partner (ok, niet de grapjes die niemand anders snapt, daar zijn mijn liefste en ik gewoon heel erg sterk in).

Want een relatie geeft soms aanleiding tot routine en een beetje sleur. Wat op zich niet slecht is, want je constant moeten bewijzen en je best doen om de tegenpartij te betoveren met je good looks, verstand en humor is ontzettend vermoeiend. Dat je na een tijd gewoon jezelf kan zijn bij de persoon waarvan je zielsveel houd is gewoon een superluxe. Jezelf niet anders moeten voordoen en toch geliefd zijn....wat wil je meer.

Om nu even weer op het infertiliteitsgedoe terug te komen (daar was het sailing chick toch allemaal om te doen), relaties binnen deze sector kunnen alle richtingen uit. Of het geen kinderen kunnen krijgen maakt een einde aan een relatie. Of het verzuurt een relatie zo hard dat beide partners gewoon een vreselijk leven hebben.
Of heel deze miserie brengt je op een of andere manier dichter bij elkaar. Je vecht samen, naast elkaar en elk op je eigen manier tegen het spook van de kinderloosheid. Soms vecht je beide zo hard dat je elkaar misloopt en de relatie ook op de klippen loopt. Gelukkig vechten veel koppels echt zij aan zij zodat ze beiden gelouterd uit het gevecht komen. Het uiteindelijk krijgen van het zo gewenste kind zorgt meestal voor deze loutering. Als dat zo begeerde kind er niet komt ben ik ervan overtuigd dat je als koppel heel stevig in je schoenen moet staan om toch nog het verhaal te kunnen eindigen met een "en zij leefden nog lang en gelukkig".

Vermits P. En ik nu even in wapenstilstand leven (wat betreft infertiliteitsbehandelingen)probeer ik onze relatie weer wat te definiëren en doe ik mijn best om weer een beetje alles om ons twee te laten draaien. En als onze drukke jobs dit niet moeilijk maken is dit toch een goed voornemen van mezelf voor 2005. Het komende jaar draait alleen maar om ons.

op vakantie

3 januari 2005
Ik zal er maar een datum bijzetten want tegen dat ik dit online kan zetten zijn we alweer een paar dagen verder. Ik zit namelijk in een huisje in de Franse Auvergne, ver van alle beschaving en dus ook van verbindingen met het internet. We hebben wel onze portable bij, omdat mijn liefste het plan had om zijn administratie wat bij te werken. Maar buiten de kinderen die wilden leren blind typen is dit toetsenbord niet vaak gebruikt.

Ikzelf ben al een aantal dagen aan het proberen een echte brief te schrijven naar mijn verre Afrikaanse vriendin. Ik heb er zelfs mijn echte vulpen voor meegebracht naar deze barre oorden. Maar het is toch iets dat ik een beetje verleerd ben, het echte schrijven. Een toetsenbord onder mijn vingers voelt veel natuurlijker aan en brengt mijn gedachten duidelijker over.

Soit, ik ben dus op vakantie. Een retraite die we nu al een jaar of 5 maken. Een dorpje met 5 huizen, waarvan 3 bewoond, waarvan 2 met touristen (en dan toevallig allemaal gentenaars, wat het "verdwijnen" wel minder echt maakt...vooral toen vorig jaar bleek dat de verhuurster van het andere huis toch wel een collega van mij is). We zitten hier met een bont gezelschap. Mijn liefste en ik, een goede vriend, en een andere goede vriend met zijn twee zonen. Onze Afrikaanse vrienden hebben uiteraard dit jaar verstek moeten laten gaan.

We hebben hier op ons gemakje het nieuwe jaar ingeluid met biefstuk-frieten en pepersaus (de kinderen mochten eens kiezen) en met de traditionele wandeling naar de beek om 12 uur. We kunnen er weer een jaartje tegen.

Op mijn gsm staat de duidelijke boodschap dat ik onbereikbaar ben tussen 31 december en 5 januari. Wat letterlijk te nemen is, want behalve als je je gsm tegen het raam houdt is er hier niets van verbinding. Wat na een paar dagen ongelooflijk bevrijdend begint te werken. De eerste dagen ga je nog wel eens heel onnozel met dat mini telefoontje tegen het raam staan duwen, maar na een paar dagen kan het je gestolen worden of er al dan niet een boodschap op je telefoontje staat.

Alles in het 800 kilometer verre Gent lijkt wel thuis te horen in een ander leven. Hier doen we niets anders dan uitslapen, uitgebreid ontbijten (met bleu d’Auvergne, een kaas die ik na deze vakantie weer een jaar lang niet eet omdat hij enkel hier zo lekker smaakt), lezen, lezen, lezen, lezen. Af en toe een gezelschapspel als we toegeven aan het gezaag van de kinderen. Ver na de middag maken we dan plannen om eens even buiten te komen. Vermits we dit jaar allemaal aan het recupereren zijn van een of andere griep zijn de wandelingen niet echt om mee te stoefen. Na een uurtje buitenlucht zijn onze gekrompen longen meer dan moe en verlangen we alweer naar de warme kachel. Thuisgekomen kunnen we aperitieven, een spelletje spelen, het eten voorbereiden, eten, een spelletje spelen, allemaal weer achter ons boek kruipen en gaan slapen.Spoel dat allemaal door met een paar flessen rode wijn en je hebt het perfecte goede leven...

Deze manier van vakantie nemen geeft je soms meer tijd dan je lief is om na te denken over het voorbije jaar en wat het komende jaar in petto zou kunnen hebben. Ik heb het goede voornemen genomen om geen goede voornemens te nemen. Buiten dat ene voornemen... ik zou graag een ander doel vinden dan het "zwanger worden". Ik had het er onlangs met Emma over. Als ik binnen 5 jaar terug kijk op mijn leven, vrees ik dat ik mezelf een beetje zielig ga vinden. Dat ik al mijn energie in dat zwanger worden gestoken heb en niets anders gedaan heb. Zij hoopte dat ik snel een ander doel zou vinden. Ik ook trouwens. P., echter sloeg een paar dagen later wel de nagel op de kop. Het is moeilijk een ander doel te vinden als je eerste doel niet bereikt is.

Los daarvan kon ik me natuurlijk niet houden om te dagdromen over de tijd dat we hier met ons kindje zouden komen. Nuja, old habits die slow...

Ik ga me dus niet druk maken over wat 2005 zou kunnen brengen, maar het gewoon proberen van een afstandje te bekijken en het tegelijkertijd proberen gewoon te beleven. Met andere woorden, we zien het wel.

Wat me vandaag wel even deed verschieten was dat ik van een van onze vrienden waar we al jaren redelijk close mee zijn de onvermijdelijke eindejaarsvraag kreeg "of wij nog niet aan kinderen aan het denken waren". Van het verschieten sneed ik bijna in mijn vingers bij het snijden van de tomaten. Het was ontzettend raar om ons verhaal te doen aan iemand die ik tot mijn dierbaren reken.

Wat me wel doet beseffen dat ik de voorbije jaren redelijk op mezelf gefocust was. Ik heb sowieso een heel groot beetje egoïsme in mijn karakter. Maar ik laat mezelf graag geloven dat het geen egoïsme is dat anderen kwetst. Vooral omdat ik ook wens van mezelf te vinden dat ik best wel attent ben tegenover mijn liefsten. Mijn gebrek is eerder een vorm van zo hard bezig zijn met mezelf dat ik niet open sta voor problemen van anderen.
Zo ben ik er eigenlijk wel van overtuigd dat de mensen die niet uit de kast gekomen zijn (wat is eigelijk het nederlandse equivalent van "coming out the closet"?) mij misschien al een paar keer hebben proberen vertellen dat ook zij problemen hebben met dat "genen doorgeven". Maar problemen met zwanger worden was al zo lang mijn monopolie dat ik waarschijnlijk nooit heb willen luisteren.
Ik maak me sterk dat dit ik nu ik dit mindere karaktertrekje van mezelf duidelijk erkend heb, ik meer mijn best doe om niet zo een egotripper te zijn. Wat niemand kan deren, want ik kan me niet voorstellen dat mijn dierbaren zo veel van me houden enkel en alleen door dit ene mindere trekje.

Ondertussen is het spelletje waar ik even van tussenuit gemuisd ben tot een einde gekomen en is iedereen weer met zijn boek rond de kachel gekropen. Ik ga me er eens bij gaan zetten....Want "in de ban van de ring" herleest zichzelf niet.