het Gents adoptiecentrum dat sinds meer dan een jaar geen aanvragen meer aanvaardde neemt sinds deze week weer aanvragen aan. Als dat geen ontzettend goed teken is dat we op het juiste moment de knoop doorgehakt hebben.
Dus, daarnet hebben P. en ik een historische stap gezet ... de aanvraag is ingevuld en verstuurd.
Nu moeten we wachten op een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek. Minder goede nieuws is dat dit best wel eens lang kan duren...
Daarna volgt de hele selectieprocedure en komen we officieel op de wachtlijst te staan.
Blijkbaar worden er per jaar zo'n 30 kinderen afgestaan voor adoptie in Vlaanderen. Dus als alles meezit zou er binnen zo'n 3 jaar misschien eentje voor ons bijzijn.
We hebben voor binnenlandse adoptie gekozen, gewoon uit practische overwegingen eigenlijk. Het adoptiebureau is hier om de hoek, we kennen één van de psychologes die er werkt en de kosten zijn lager dan bij buitenlandse adoptie. Leuk voordeel is ook dat de kinderen bij de geboorte afgestaan worden en na zo'n 2 à 3 maanden al bij de adoptieouders geplaatst worden.
Wat niet wil zeggen dat we buitenlandse adoptie niet zien zitten. We zien wel hoe het in eerste instantie allemaal loopt met deze eerste stapjes die we gezet hebben.
Ik weet nog steeds niet goed wat ik er allemaal van moet denken. Ik durf precies niet te enthousiast te zijn. Schrik om weer een reeks ontgoochelingen te moeten verwerken, schrik dat ik blij ben voor niets, schrik voor alles wat het met zich meebrengt...
Maar, als de schrik even gaat liggen, dan voel ik me wel heerlijk vrij. En heerlijk gelukkig, voor eventjes. Met die korte momenten van geluk zal ik het voorlopig even moeten doen.
