ooit schreef ik hier neer dat ik me niet kon voorstellen hoe het moest voelen om te weten dat alles in orde komt. Zoals ik ook nooit begreep dat mensen konden weten dat ze zwanger weten, weten dat deze poging zeker ging lukken, of gewoon konden rustig verder leven in de wetenschap dat alles ooit wel op zijn pootjes zou terechtkomen.
Ondertussen begin ik langzaam maar zeker een believer te worden. Het gaat ons tegenwoordig goed. Alles valt op zijn pootjes. Ik begin bijna in een goede afloop te geloven. Nee, correctie, ik geloof ondertussen in een goede afloop.
Toen we begin deze week de langverwachte aangetekende zending in de bus kregen dat we ons verslag konden gaan inlezen ben ik even geflipt.
Het kon eigenlijk niet verkeerd gaan. Het leek de laatste tijd alsof er een deur voor ons geopend was met een duidelijk positief zicht op de toekomst. Mijn ontslag met 5 maanden uitbetaling, mijn nieuwe tijdelijke job in september en oktober, onze verbouwing die in november zeker moet rond zijn, een vooruitzicht op een redelijk goede uitkering, scholen die bellen om tijdelijke opdrachten te doen..... alles wees in de richting van een najaar dat goed nieuws moest leveren. Nog eventjes hard werken en dan in de perfecte situatie om een tijdje thuis te blijven. Om ons huis voor te bereiden op de komst van Bobje en om een tijdje mama te zijn.
Het thuisblijven bevalt me wel, en ook P begint er de voordelen van in te zien.
Maar nu die laatste drempel nog. Waarom hield ik vast aan al die goede voortekens? Voor hetzelfde geld ging dit avontuur eindigen zoals al onze eerdere pogingen om een gezin te stichten. Op dat laatste paginaatje van dat stomme verslag dat we moesten gaan inlezen stond onze toekomst. Ja of nee.... we mogen of we mogen niet....
En net zoals vroeger, kon ik ook nu niet gerust zijn in de uitkomst en bleef ik een nacht wakker, denkend aan de verschrikking die voor ons lag. Dat ene zinnetje dat al onze toekomstdromen in elkaar kon doen stuiken. Dat ene zinnetje dat ons terug naar start kon sturen.
Om een lang verhaal kort te maken... we did it. We hebben een positief advies. Binnen anderhalve week moeten we opnieuw voor de jeugdrechter verschijnen die niet anders kan dan een positief vonnis uit te spreken.
Buiten een hysterische vreugde kreeg ik na dit goede nieuws ook een serieuze weerslag. Een combinatie van slapeloze nachten, hooikoorts, extreme warmte en een gevoel van totale paniek creeërde een zwarte wolk terwijl ik eindelijk alle recht had om op een roze wolk te zweven.
Ondertussen heb ik twee dagen op de bank doorgebracht, gisteren zonder te eten, vandaag met extreme moeite chinees besteld. Ondertussen ook geprobeerd te functioneren door een camping toilet te kopen (binnen een week hebben we geen badkamer meer...), een microgolf te kopen (idem voor onze keuken) en oude tegeltjes bij onze architect gaan afsnoepen (ja, ze heeft ons budget een beetje overschat...).
En nu, in een woonruimte die er begint uit te zien als een studiootje en na drie glazen wijn begin ik me beter te voelen.
Het evenwicht in de cosmos is zich aan het herstellen. P. en ik merken de laatste dagen dat we overal meer geluk hebben dan anders. Lenzen die eigenlijk te laat besteld werden en toch reeds binnen waren net voor P op weekend vertrok. Beslissingen die ons anders dagen zouden kosten, die nu snel beslist worden, een gevoel van vanzelfsprekendheid als we over de toekomst praten, wat er lang niet was. Kortom, het gevoel dat het eindelijk aan ons is ....
Abonneren op:
Posts (Atom)