Ik ben aan het vervellen! Mijn huid voelt eerst te strak en dan weer te los. Ik voel me niet lekker in het vel dat ik momenteel draag.
Na een gesprek met E. (ik ken veel te veel mensen wiens naam met een E. begint, nuja, dan blijft het hier allemaal wat anoniem) besefte ik ineens dat ik de laatste tijd voldoening had gehaald uit het hele infertiliteitsgebeuren. Ik haalde mijn voldoening uit het feit dat ik zo veel kennis vergaarde, dat ik emotioneel sterk was en dat ik er steeds was voor de vele lotgenoten die op mij steunde om alweer eens door een behandeling (meestal de eerste of de tweede) te geraken.
Het hielp natuurlijk niet dat mijn moeder en tante collega’s hebben waarbij het ook niet zo goed lukt en dus maar lukraak mijn emailadres uitdelen opdat die mensen met mij contact zouden opnemen "om er eens over te praten".
De herkenning dat ik, toch echt wel iemand met heel veel interesses, vrienden, hobbies, leuke job.... alleen nog maar voldoening haalde uit het feit dat ik onvruchtbaar ben sloeg in als een bom.
Ik heb gisteren een hele dag rondgelopen met het gevoel dat ik mezelf niet meer kende. Dat ik voor iedereen een andere pose aannam, terwijl ik net dacht dat ik weer goed op weg was naar "mezelf zijn". Lieve P. die dacht dat mijn hormonen op hol sloegen .... het waren mijn hersens die in overdrive aan het werken waren.
Ik sloeg tilt toen ik P. die deel uitmaakt van 1 (zeer groot) deel van mijn leven meenam naar een plaats en mensen die een totaal ander deel van mijn leven uitmaken. Wie was ik, wie moest ik zijn? Het was alsof er kortsluiting in mijn hersens ontstond. Ik wist niet meer hoe ik moest reageren. Voor wie moest ik de ene pose aannemen, voor wie de andere?????
Misschien hoort dit bij een transitieperiode. De ene dag denken en voelen dat je op het goede spoor zit en de volgende dag weer alles in twijfel trekken en jezelf voor de kop slaan dat je dacht dat het rooskleurige einde in zicht was.
En misschien ben ik gewoon de ene dag meer mezelf dan de andere en moet ik daarmee leren leven. Ik ben nu eenmaal een tweeling, dus elke dag dezelfde Sailing Chick aan de mensen voorschotelen zal nooit lukken.
Maar ik ben wel vastbesloten om de pose van "onvruchtbare" van me af te schudden. Want die persoon wil ik echt niet meer zijn. Ik heb het hier al vaak gehad over het aannemen van een andere indentiteit en zo voelt het ook.
En om de Madonna link nog even verder door te trekken ....
When all else fails and you long to be
Something better than you are today
I know a place where you can get away
It's called a dance floor, and here's what it's for, so
(alleen ben ik niet zo’n dansvloertype)
26.8.04
De grote glazen bol
Ik kreeg van E.B. de vraag of ik nog actief bezig was met kinderen krijgen, of ik nog hoopte dat ik ooit mama zal worden.
Wel, momenteel zijn we niet actief bezig met kinderen krijgen. En momenteel hoop ik er ook niet echt op. Ik ben er echter nog steeds van overtuigd dat we ooit een kind gaan hebben.
Maar momenteel moet het even niet.
Zelfs als de grote glazen bol nu eindelijk eens iets te vertellen zou hebben over het al dan niet ooit kinderen hebben, zou ik het nu eigenlijk niet hoeven weten (nuja, als ik geen moeite zou moeten doen om de kennis te vergaren, dan weet ik het natuurlijk liever wel, maar ik zou er geen hindernissenparcours voor afleggen waar na de apenbrug, na het moeras, onder de prikkeldraad de glazen bol met een antwoord zou liggen).
Maar, zoals eerder gezegd, momenteel hoeft het niet echt voor mij.
Gisteren merkte ik dat God (ik ben niet gelovig, maar soms is het wel handig om de schuld aan 1 verantwoordelijke te geven) zijn speldenkussen teruggevonden heeft dat hij alweer een paar jaar kwijt was. Op stap met 2 buggies en daarin uiteraard 2 knullige schatten .... gebruikte G. eens niet mijn hart om zijn naalden in kwijt te raken. Heel raar gevoel, echt waar.
Het ging zelfs zo ver dat het me allemaal een beetje onverschillig liet. De discussies over waar we iets kunnen gaan drinken opdat de kindjes niet zouden weglopen, of er plaats genoeg was in de winkels waar we naartoe gingen opdat de buggy zonder moeilijkheden mee kon ....
Eerlijk gezegd zijn dat dingen waar ik momenteel blij voor ben dat ik er mijn hoofd niet over moet breken. Er zit voor het moment zoveel onstuimigheid en pure spring-in-tvelderij in mijn hoofd dat zo'n practische overpeinzingen daar gewoon niet bij passen.
In het verloop van het proberen zwanger worden zijn er nochthans momenten genoeg dat je zou doden om te weten of het ooit, al dan niet, zal lukken.
Je smeekt om ergens een teken te ontvangen dat je de zekerheid geeft dat je al die ellende niet voor niets ondergaat. Zelfs als die zekerheid is dat er nooit kinderen zullen komen. Als je het WEET, kan de verwerking beginnen.
Een aantal mensen zijn jaloers op mij dat ik blijkbaar al met deze verwerking bezig ben. Die zien deze verwerking verkeerd. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat er ooit kinderen in mijn leven gaan zijn, dus ik zal nu nog niet rouwen om iets dat ik niet kwijt ben.
Maar de manier waarop we ons doel probeerden te bereiken en de manier waarop ons leven grondig de dieperik in ging was volledig fout. Met dit schrijven probeer ik de ontgoochelingen en de ellende van de voorbije jaren te verwerken en een plaats te geven. Met dit schrijven probeer ik mijn leven weer op te pakken. Eens je jezelf de identiteit van "ongewenst kinderloos" aanmeet, kan je nog alle kanten op. Kinderen of geen kinderen. Maar je moet deze nieuwe identiteit op 1 of andere manier wel verwerken. En daar ben ik heel hard mee bezig.
Ik schrijf ook omdat het een fantastische uitlaatklep is. En ook uit dat beetje ijdelheid dat door mijn aderen stroomt. Tuurlijk ben ik blij met alle positieve commentaar op mijn schrijverij. Dus ... daar doe ik het ook een beetje voor.
Los van dit alles meen ik het heel echt dat het voor mij momenteel niet hoeft, dat zwanger worden. Al dat babygedoe. Ik kijk nu naar zwangere vrouwen en babies als naar andere mensen, zonder het ziekmakende, pijnlijke, alles verterende vuur van ontgoocheling en faling.
Ik kan nu berichten van anderen lezen in de verschillende berichtenboeken waar ik nog lid van ben en mezelf herkennen, zoals ik een tijdje terug was. Vol vuur, zowel positief als negatief om dat ultieme doel te bereiken. De godganse dag in alles en iedereen tekens zien over zwanger worden, zwangerschap .... en met niets anders bezig zijn.
Ik zie nu ook dat dat vuur bij mij nog steeds brandt, maar dat ik de stralen kan ombuigen naar andere dingen in mijn leven die de moeite waard zijn.
Mocht er dus iemand dé manier vinden om die glazen bol aan de praat te krijgen, ga dan maar eerst langs bij al die anderen die er nood aan hebben. En als er nog tijd overblijft, mag je altijd eens bij mij langskomen. Maar ik ben niet gehaast, dus doe maar rustig aan.
Wel, momenteel zijn we niet actief bezig met kinderen krijgen. En momenteel hoop ik er ook niet echt op. Ik ben er echter nog steeds van overtuigd dat we ooit een kind gaan hebben.
Maar momenteel moet het even niet.
Zelfs als de grote glazen bol nu eindelijk eens iets te vertellen zou hebben over het al dan niet ooit kinderen hebben, zou ik het nu eigenlijk niet hoeven weten (nuja, als ik geen moeite zou moeten doen om de kennis te vergaren, dan weet ik het natuurlijk liever wel, maar ik zou er geen hindernissenparcours voor afleggen waar na de apenbrug, na het moeras, onder de prikkeldraad de glazen bol met een antwoord zou liggen).
Maar, zoals eerder gezegd, momenteel hoeft het niet echt voor mij.
Gisteren merkte ik dat God (ik ben niet gelovig, maar soms is het wel handig om de schuld aan 1 verantwoordelijke te geven) zijn speldenkussen teruggevonden heeft dat hij alweer een paar jaar kwijt was. Op stap met 2 buggies en daarin uiteraard 2 knullige schatten .... gebruikte G. eens niet mijn hart om zijn naalden in kwijt te raken. Heel raar gevoel, echt waar.
Het ging zelfs zo ver dat het me allemaal een beetje onverschillig liet. De discussies over waar we iets kunnen gaan drinken opdat de kindjes niet zouden weglopen, of er plaats genoeg was in de winkels waar we naartoe gingen opdat de buggy zonder moeilijkheden mee kon ....
Eerlijk gezegd zijn dat dingen waar ik momenteel blij voor ben dat ik er mijn hoofd niet over moet breken. Er zit voor het moment zoveel onstuimigheid en pure spring-in-tvelderij in mijn hoofd dat zo'n practische overpeinzingen daar gewoon niet bij passen.
In het verloop van het proberen zwanger worden zijn er nochthans momenten genoeg dat je zou doden om te weten of het ooit, al dan niet, zal lukken.
Je smeekt om ergens een teken te ontvangen dat je de zekerheid geeft dat je al die ellende niet voor niets ondergaat. Zelfs als die zekerheid is dat er nooit kinderen zullen komen. Als je het WEET, kan de verwerking beginnen.
Een aantal mensen zijn jaloers op mij dat ik blijkbaar al met deze verwerking bezig ben. Die zien deze verwerking verkeerd. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat er ooit kinderen in mijn leven gaan zijn, dus ik zal nu nog niet rouwen om iets dat ik niet kwijt ben.
Maar de manier waarop we ons doel probeerden te bereiken en de manier waarop ons leven grondig de dieperik in ging was volledig fout. Met dit schrijven probeer ik de ontgoochelingen en de ellende van de voorbije jaren te verwerken en een plaats te geven. Met dit schrijven probeer ik mijn leven weer op te pakken. Eens je jezelf de identiteit van "ongewenst kinderloos" aanmeet, kan je nog alle kanten op. Kinderen of geen kinderen. Maar je moet deze nieuwe identiteit op 1 of andere manier wel verwerken. En daar ben ik heel hard mee bezig.
Ik schrijf ook omdat het een fantastische uitlaatklep is. En ook uit dat beetje ijdelheid dat door mijn aderen stroomt. Tuurlijk ben ik blij met alle positieve commentaar op mijn schrijverij. Dus ... daar doe ik het ook een beetje voor.
Los van dit alles meen ik het heel echt dat het voor mij momenteel niet hoeft, dat zwanger worden. Al dat babygedoe. Ik kijk nu naar zwangere vrouwen en babies als naar andere mensen, zonder het ziekmakende, pijnlijke, alles verterende vuur van ontgoocheling en faling.
Ik kan nu berichten van anderen lezen in de verschillende berichtenboeken waar ik nog lid van ben en mezelf herkennen, zoals ik een tijdje terug was. Vol vuur, zowel positief als negatief om dat ultieme doel te bereiken. De godganse dag in alles en iedereen tekens zien over zwanger worden, zwangerschap .... en met niets anders bezig zijn.
Ik zie nu ook dat dat vuur bij mij nog steeds brandt, maar dat ik de stralen kan ombuigen naar andere dingen in mijn leven die de moeite waard zijn.
Mocht er dus iemand dé manier vinden om die glazen bol aan de praat te krijgen, ga dan maar eerst langs bij al die anderen die er nood aan hebben. En als er nog tijd overblijft, mag je altijd eens bij mij langskomen. Maar ik ben niet gehaast, dus doe maar rustig aan.
25.8.04
Vrienden, the sequel
Sinds mijn bericht eergisteren is het concept vrienden en vriendschappen in mijn hoofd blijven rondspoken.
Want bevriend zijn met een onvruchtbaar iemand is niet makkellijk, maar gewóón vrienden zijn zonder dat infertiel hoofdstuk is nog veel moeilijker.
Gisteren ben ik achtereenvolgens met een oude en een nieuwe vriendin op stap geweest. Met de oude vrienden, whatever I try, komt het gesprek altijd weer op die kinderwens terug. En op behandelingen. Want iedereen kent wel iemand die er mee bezig is en tegen wie kan je dat beter vertellen dan tegen de ervaringsdeskundige, IK?
Nu niet dat ik actief moeite doe om het onderwerp te vermijden. En dat vind ik niet leuk. Het gaat echt stukken beter met mij tegenwoordig. Ik heb het fameuze knopje gevonden en kan het bij momenten omdraaien. Maar het onvruchtbaarheidshoofdstuk wil precies niet afgerond worden en blijft me achtervolgen. Ik ben dan kwaad op mezelf dat ik blijkbaar toch die aandacht of dat medelijken nodig heb (E.B. als je dit leest, ik begrijp dus heel erg goed wat je me mailde).
Na de pannekoeken met de oude vriendin, de film met de nieuwe vriendin. Het onderwerp van mijn voorbije hoofdstuk is al eens besproken geweest. Maar niet uitgebreid, het was de moeite niet. En zo wil ik dat echt houden. Want wil ik de nieuwe vriendin echt overstelpen met mijn onvruchtbaarheidsbagage, of wil ik haar de kans geven de Sailing Chick te leren kennen die het leven weer met beide handen aangegrepen heeft en weer volop wil leven?
Natuurlijk is mijn mond te groot om echt niets te zeggen en zo vertelde ik de nieuwe vriendin van deze site. Opnieuw een dilemma. Laat ik E. meelezen met deze site? Onvermijdelijk krijgt ze dan ook de minder goede momenten op haar computerscherm. Maar langs de andere kant krijgt ze mij dan ook volledig, zonder masker, zonder gêne te kennen.
En toch, ik heb minder dan ooit het gevoel dat ik een masker draag voor de buitenwereld. Dus voor diegen die in een vorige commentaar vreesde dat ik mijn Bassie masker zou aanhouden, echt niet .....
Tuurlijk draag ik een beetje een masker tijdens het schrijven van deze postjes. Anders zou ik niet schrijven, dan zou ik gewoon alles inwendig verwerken. Het feit dat ik weet dat ik voor een publiek schrijf zal mijn schrijven wel beïnvloeden. Maar dat vind ik niet erg. Uiteindelijk zijn dit mijn overpeinzingen, er is niets in gelogen.
Dus, ik denk wel dat ik E. deze site ga doorsturen. Al bij al is dit de pure essentie van mij. En misschien kent iemand die essentie beter voor ze zonder nadenken met mij in zee stappen ;o)
Vrienden dus, ik ben blij dat ze er zijn. Ik ben blij dat er nieuwe bijkomen, want in deze periode van verlichting passen er ook nieuwe vrienden. Zij zullen de eerste zijn die ik zonder de infertiliteitsbagage tegemoet stap. Wat de oude vrienden betreft moet ik er gewoon beter in worden om het onderwerp niet meer mee te slepen telkens we afspreken.
Het einde van de zomer komt in zicht. Meer dan met nieuwjaar is dit voor mij de periode om goede voornemens te doen. En ook hier spelen mijn vriendinnen weer mee. Ga ik yoga doen met K. of wekelijks gaan zwemmen met E.? Zwemmen past meer bij mijn "normale' status, yoga lijkt een overblijfsel uit mijn voorbije hoofdstuk. Het is zoals bij alles moeilijk de gulden middenweg te vinden.
En dan nog iets compleets anders over vrienden .... zoenen!!!! Wie zoen je wel als je hem/haar ziet en wie niet? Wanneer begin je te zoenen als je nieuwe mensen ontmoet? Wanneer passeer je de grens dat als je tegen dan nog niet gezoend hebt wordt er nooit gezoend? Hier zou ik graag eens commentaar op krijgen ....
(* voor diegenen die via Grido commentaar nalaten, of mensen die mij kennen en commentaar nalaten, kunnen jullie op 1 of andere manier toch niet anoniem reageren? Voor je het weet ben ik op het verkeerde been gezet ....)
Want bevriend zijn met een onvruchtbaar iemand is niet makkellijk, maar gewóón vrienden zijn zonder dat infertiel hoofdstuk is nog veel moeilijker.
Gisteren ben ik achtereenvolgens met een oude en een nieuwe vriendin op stap geweest. Met de oude vrienden, whatever I try, komt het gesprek altijd weer op die kinderwens terug. En op behandelingen. Want iedereen kent wel iemand die er mee bezig is en tegen wie kan je dat beter vertellen dan tegen de ervaringsdeskundige, IK?
Nu niet dat ik actief moeite doe om het onderwerp te vermijden. En dat vind ik niet leuk. Het gaat echt stukken beter met mij tegenwoordig. Ik heb het fameuze knopje gevonden en kan het bij momenten omdraaien. Maar het onvruchtbaarheidshoofdstuk wil precies niet afgerond worden en blijft me achtervolgen. Ik ben dan kwaad op mezelf dat ik blijkbaar toch die aandacht of dat medelijken nodig heb (E.B. als je dit leest, ik begrijp dus heel erg goed wat je me mailde).
Na de pannekoeken met de oude vriendin, de film met de nieuwe vriendin. Het onderwerp van mijn voorbije hoofdstuk is al eens besproken geweest. Maar niet uitgebreid, het was de moeite niet. En zo wil ik dat echt houden. Want wil ik de nieuwe vriendin echt overstelpen met mijn onvruchtbaarheidsbagage, of wil ik haar de kans geven de Sailing Chick te leren kennen die het leven weer met beide handen aangegrepen heeft en weer volop wil leven?
Natuurlijk is mijn mond te groot om echt niets te zeggen en zo vertelde ik de nieuwe vriendin van deze site. Opnieuw een dilemma. Laat ik E. meelezen met deze site? Onvermijdelijk krijgt ze dan ook de minder goede momenten op haar computerscherm. Maar langs de andere kant krijgt ze mij dan ook volledig, zonder masker, zonder gêne te kennen.
En toch, ik heb minder dan ooit het gevoel dat ik een masker draag voor de buitenwereld. Dus voor diegen die in een vorige commentaar vreesde dat ik mijn Bassie masker zou aanhouden, echt niet .....
Tuurlijk draag ik een beetje een masker tijdens het schrijven van deze postjes. Anders zou ik niet schrijven, dan zou ik gewoon alles inwendig verwerken. Het feit dat ik weet dat ik voor een publiek schrijf zal mijn schrijven wel beïnvloeden. Maar dat vind ik niet erg. Uiteindelijk zijn dit mijn overpeinzingen, er is niets in gelogen.
Dus, ik denk wel dat ik E. deze site ga doorsturen. Al bij al is dit de pure essentie van mij. En misschien kent iemand die essentie beter voor ze zonder nadenken met mij in zee stappen ;o)
Vrienden dus, ik ben blij dat ze er zijn. Ik ben blij dat er nieuwe bijkomen, want in deze periode van verlichting passen er ook nieuwe vrienden. Zij zullen de eerste zijn die ik zonder de infertiliteitsbagage tegemoet stap. Wat de oude vrienden betreft moet ik er gewoon beter in worden om het onderwerp niet meer mee te slepen telkens we afspreken.
Het einde van de zomer komt in zicht. Meer dan met nieuwjaar is dit voor mij de periode om goede voornemens te doen. En ook hier spelen mijn vriendinnen weer mee. Ga ik yoga doen met K. of wekelijks gaan zwemmen met E.? Zwemmen past meer bij mijn "normale' status, yoga lijkt een overblijfsel uit mijn voorbije hoofdstuk. Het is zoals bij alles moeilijk de gulden middenweg te vinden.
En dan nog iets compleets anders over vrienden .... zoenen!!!! Wie zoen je wel als je hem/haar ziet en wie niet? Wanneer begin je te zoenen als je nieuwe mensen ontmoet? Wanneer passeer je de grens dat als je tegen dan nog niet gezoend hebt wordt er nooit gezoend? Hier zou ik graag eens commentaar op krijgen ....
(* voor diegenen die via Grido commentaar nalaten, of mensen die mij kennen en commentaar nalaten, kunnen jullie op 1 of andere manier toch niet anoniem reageren? Voor je het weet ben ik op het verkeerde been gezet ....)
23.8.04
Dag vriendjes en vriendinnetjes ....
(* wie kan er verder zingen?)
Vriendschappen, een mens verzamelt er een aantal tijdens zijn leven. Je hebt je vrienden van vroeger waar je na het studeren al dan niet nog contact mee hebt. Bij mij is dat sporadisch vermits ik als een van de weinigen niet naar mijn geboortestreek teruggekomen ben, maar in de big city ben blijven hangen.
Dan de vrienden die je verzamelt tijdens je studies en hobbies. Vermits al mijn goede vrienden en vriendinnen in dezelfde stad blijven hangen zijn vormen zij een groot deel van mijn huidige vriendenkring. We kennen elkaar ondertussen meer dan 10 jaar en hebben veel lief en tot nog toe weinig leed gedeeld. Maar, vermits er zo één ding dat nogal samenhangt met onze leeftijd bij hen wel lukt en bij ons niet, zitten we al lang niet meer in hetzelfde schuitje.
Maar dat hoeft niet. De vriendschappen zijn zo geëvolueerd dat zij meestal mijn stemming kunnen inschatten, aan 1 woord genoeg hebben en niet op hun tenen getrapt zijn als ik het een tijdje stilletjes hou. Maar ik begin me wel schuldig te voelen. De voorbije twee jaar was ik ALTIJD de zielige, een façade die ik zelf goed in stand hield. Ik ben er van overtuigd dat mijn lieve vriendjes en vriendinnetje in die voorbije twee jaar ook hun moeilijke momenten gehad hebben en het spijt me dat ik er dan niet voor hen was.
Naast die goede oude trouwen vriendenkliek heb ik de voorbije 3 jaar ontzettend veel nieuwe vriendinnen gemaakt. We leerden elkaar allemaal kennen omdat we 1 wens gemeenschappelijk hadden, de wens naar een kind. De meesten onder hen kunnen zich momenteel mama noemen, waarna bleek dat de kinderwens echt het enige was dat onze vriendschap overeind hield. Maar niet bij allemaal. Van de vele internet contacten heb ik toch enkele goede vriendinnen overgehouden.
En nu Normaal Brein weer de teugels in handen heeft in mijn hoofd lukt het me om nog eens nieuwe vrienden te maken. Mensen die ik tegenkom, waarmee het klikt, waarmee ik honderduit kan praten over alle mogelijke onderwerpen .... zonder het te hebben over kinderen, behandelingen, hormonen etc ...
Het onderwerp zal ooit wel eens ter sprake komen, maar het is niet de lijm die onze relatie bijeenhoudt.
Ik vind het best spannend om zo nog eens mensen te leren kennen. En het is leuk om te voelen dat je er een vriendin bijkrijgt zonder dat je op elkaar moet steunen voor de zo nodige emotionele support.
Het is leuk om uit de gesprekken met de nieuwe vriendin te merken dat je nog andere dingen in je hoofd hebt zitten die de moeite waard zijn om een gesprek over te voeren. Het is leuk om met de nieuwe vriendin een frame of mind te delen dat niets met babies te maken heeft.
Het is leuk om af te spreken samen naar de film te gaan, wetende dat die niet zal eindigen aan een café tafeltje met teveel rode wijn en te veel diepzinnige gesprekken over het al dan niet moeder worden en het proberen definiëren van alle pijnlijke gevoelens die mijn leven verteren.
Ik glimlach bij het schrijven van dit stukje, een glimlach die gemeend is en die ik al in geen tijden meer bovengehaald heb. Ik kijk uit naar de film ....
Dag vriendjes en vriendinnetjes ... tot de volgende keer maar weer
(* met dank aan oude herinneringen aan Bassie en Adriaan )
Vriendschappen, een mens verzamelt er een aantal tijdens zijn leven. Je hebt je vrienden van vroeger waar je na het studeren al dan niet nog contact mee hebt. Bij mij is dat sporadisch vermits ik als een van de weinigen niet naar mijn geboortestreek teruggekomen ben, maar in de big city ben blijven hangen.
Dan de vrienden die je verzamelt tijdens je studies en hobbies. Vermits al mijn goede vrienden en vriendinnen in dezelfde stad blijven hangen zijn vormen zij een groot deel van mijn huidige vriendenkring. We kennen elkaar ondertussen meer dan 10 jaar en hebben veel lief en tot nog toe weinig leed gedeeld. Maar, vermits er zo één ding dat nogal samenhangt met onze leeftijd bij hen wel lukt en bij ons niet, zitten we al lang niet meer in hetzelfde schuitje.
Maar dat hoeft niet. De vriendschappen zijn zo geëvolueerd dat zij meestal mijn stemming kunnen inschatten, aan 1 woord genoeg hebben en niet op hun tenen getrapt zijn als ik het een tijdje stilletjes hou. Maar ik begin me wel schuldig te voelen. De voorbije twee jaar was ik ALTIJD de zielige, een façade die ik zelf goed in stand hield. Ik ben er van overtuigd dat mijn lieve vriendjes en vriendinnetje in die voorbije twee jaar ook hun moeilijke momenten gehad hebben en het spijt me dat ik er dan niet voor hen was.
Naast die goede oude trouwen vriendenkliek heb ik de voorbije 3 jaar ontzettend veel nieuwe vriendinnen gemaakt. We leerden elkaar allemaal kennen omdat we 1 wens gemeenschappelijk hadden, de wens naar een kind. De meesten onder hen kunnen zich momenteel mama noemen, waarna bleek dat de kinderwens echt het enige was dat onze vriendschap overeind hield. Maar niet bij allemaal. Van de vele internet contacten heb ik toch enkele goede vriendinnen overgehouden.
En nu Normaal Brein weer de teugels in handen heeft in mijn hoofd lukt het me om nog eens nieuwe vrienden te maken. Mensen die ik tegenkom, waarmee het klikt, waarmee ik honderduit kan praten over alle mogelijke onderwerpen .... zonder het te hebben over kinderen, behandelingen, hormonen etc ...
Het onderwerp zal ooit wel eens ter sprake komen, maar het is niet de lijm die onze relatie bijeenhoudt.
Ik vind het best spannend om zo nog eens mensen te leren kennen. En het is leuk om te voelen dat je er een vriendin bijkrijgt zonder dat je op elkaar moet steunen voor de zo nodige emotionele support.
Het is leuk om uit de gesprekken met de nieuwe vriendin te merken dat je nog andere dingen in je hoofd hebt zitten die de moeite waard zijn om een gesprek over te voeren. Het is leuk om met de nieuwe vriendin een frame of mind te delen dat niets met babies te maken heeft.
Het is leuk om af te spreken samen naar de film te gaan, wetende dat die niet zal eindigen aan een café tafeltje met teveel rode wijn en te veel diepzinnige gesprekken over het al dan niet moeder worden en het proberen definiëren van alle pijnlijke gevoelens die mijn leven verteren.
Ik glimlach bij het schrijven van dit stukje, een glimlach die gemeend is en die ik al in geen tijden meer bovengehaald heb. Ik kijk uit naar de film ....
Dag vriendjes en vriendinnetjes ... tot de volgende keer maar weer
(* met dank aan oude herinneringen aan Bassie en Adriaan )
21.8.04
Twee Hersenhelften of het gevecht van de eeuw tussen Infertiel Brein en Normaal Brein
Nog niet zo lang geleden kwam ik tot het ongelooflijk diepzinnige inzicht dat ik beschik over twee hersenhelften. En neen, niet een rechter en een linker (dat wist ik al ietsje langer). Neen, ik heb een Normaal Brein en een Infertiel Brein. En af en toe regeert het ene brein over het andere...
Onlangs zat ik in de auto en kreeg telefoon van L.:
L/"zit je neer? Zoniet, ga onmiddellijk zitten"
IK/ "eeeuuhhh, ik zit in de auto"
L/ "je bent toch niet aan het rijden?"
IK/ "eeeuuuhh neen ....?????????"
En op dat moment sprong Infertiel Brein in actie. Terwijl L. enthousiast voortemmerde over wat ze mij ging vertellen sprong Infertiel Brein al onmiddellijk tot een aantal conclusies ...
L. is zwanger!!!
Kleine interuptie van Normaal Brein: "ahem ..... L. is al 5 maand zwanger, je wist het vanaf het moment dat zij het wist en ze draagt jouw toekomstig petekindje ..." En zwangerder dan dat kan niet he"
Dus Infertiel Brein sprong opnieuw en zocht razendsnel in ons beiden geheugen naar alle gemeenschappelijke vrouwelijke kenissen. Maar die zijn allemaal of zwanger, of net bevallen, of nog lang niet aan kinderen toe.
Normaal Brein kon er nog net tussen komen: "L. zou nu toch de laatste ter wereld zijn om jou zoiets op deze manier te vertellen?" Oef, rampenscenario vermeden, 1-0 voor Normaal Brein.
(* voor de nieuwsgierigen onder jullie, L. belde enkel om te zeggen dat het aantal gasten voor het feest waarvoor ik ging cateren drastisch verhoogd was wegens immens succes)
Terugkijkend op de emotionele achtbaan van de laatste 2 jaar kan ik nu zeggen dat tijdens de ergste momenten er een duidelijk regeermonopolie was van Infertiel Brein hier vanboven. IB zorgde ervoor dat ik alle zwangere vrouwen onmiddellijk zag als ze bij mij in de buurt kwamen. IB zorgde ervoor dat ik dit ontzettend pijnlijk vond (terwijl NB zich zoiets nooit aangetrokken zou hebben). IB zorgde er ook voor dat ik mezelf zielig vond, zorgde ervoor dat de schuldgevoelens mij soms overstroomde (ik ben geen echte vrouw, ik word gestraft voor god-weet-wat-ik-fout gedaan heb). Kortom, IB is de schuldige van alle rottige gevoelens die mij vooral de voorbije maanden de das omgedaan hebben. IB zorgde ervoor dat ik, een vrouw in de fleur van mijn leven, aftakelde tot het kinderloos wezen dat ik nu ben.
Inzicht krijgen is meestal een een verfrissend gebeuren. Hier dus ook. Ik kan met trots melden dat er een staatsgreep gepleegd is in mijn hoofd en dat Normaal Brein de teugels weer stevig in handen heeft. Infertiel Brein komt enkel nog even naar boven in absurde situaties zoals hierboven beschreven.
Normaal Brein heeft deze coup kunnen plegen omdat ik er eindelijk een beetje in geslaagd ben het fameuze knopje om te draaien. Ik ben de afgelopen week minder met babies, baarmoeders, eierstokken, eisprongen, zwangerschappen, gezinnen en bevallingen bezig geweest dan de voorbije 5 jaar. Ik heb een hele week mijn nickname waargemaakt en heb het water onveilig gemaakt tijdens een opfrissingscursus zeilen.
Dames en heren, het was fantastisch. Eens op het water, met de wind in mijn haren, mijn voeten reeds doornat na een paar minuten en de ene windvlaag na de andere verscheen er een enorme aan- en uitknop die ik heel gemakkellijk kon indrukken. Weg met Infertiel Brein, weg met alle negatieve gevoelens .... had er ook helemaal geen tijd voor om mezelf zielig en alleen te vinden. Ik moest mijn uiterste best doen om bij meer dan 3 beaufort recht te blijven (kleine noot: is niet altijd gelukt, ik heb ook heel hard geoefend in het kapseizen .... de 30 blauwe plekken op mijn benen draag ik dan ook met gepaste trots).
Het is moeilijk uit te leggen en het klinkt ontzettend raar, maar door eindelijk iets te doen voor mij alleen, echt iets van mij, mijn ding ... voel ik me niet meer zo alleen en geïsoleerd als enige onvruchtbare in een vruchtbare wereld. Spijtig dat dat niet gelukt is met yoga, funky jazz (dat was voor de extra IVF kilo's er voor zorgden dat ik me niet meer zo funky voelde) of kooklessen. Dat was namelijk net iets goedkoper geweest.
Maar kortom, de grote overwinning van Normaal Brein op Infertiel Brein en het ontdekken van de aan- en uit knop doen mij de toekomst zien door een rozer brilletje dan voorheen.
Hoepiedoewa ... er is nog hoop voor deze schrijfster ...
Onlangs zat ik in de auto en kreeg telefoon van L.:
L/"zit je neer? Zoniet, ga onmiddellijk zitten"
IK/ "eeeuuhhh, ik zit in de auto"
L/ "je bent toch niet aan het rijden?"
IK/ "eeeuuuhh neen ....?????????"
En op dat moment sprong Infertiel Brein in actie. Terwijl L. enthousiast voortemmerde over wat ze mij ging vertellen sprong Infertiel Brein al onmiddellijk tot een aantal conclusies ...
L. is zwanger!!!
Kleine interuptie van Normaal Brein: "ahem ..... L. is al 5 maand zwanger, je wist het vanaf het moment dat zij het wist en ze draagt jouw toekomstig petekindje ..." En zwangerder dan dat kan niet he"
Dus Infertiel Brein sprong opnieuw en zocht razendsnel in ons beiden geheugen naar alle gemeenschappelijke vrouwelijke kenissen. Maar die zijn allemaal of zwanger, of net bevallen, of nog lang niet aan kinderen toe.
Normaal Brein kon er nog net tussen komen: "L. zou nu toch de laatste ter wereld zijn om jou zoiets op deze manier te vertellen?" Oef, rampenscenario vermeden, 1-0 voor Normaal Brein.
(* voor de nieuwsgierigen onder jullie, L. belde enkel om te zeggen dat het aantal gasten voor het feest waarvoor ik ging cateren drastisch verhoogd was wegens immens succes)
Terugkijkend op de emotionele achtbaan van de laatste 2 jaar kan ik nu zeggen dat tijdens de ergste momenten er een duidelijk regeermonopolie was van Infertiel Brein hier vanboven. IB zorgde ervoor dat ik alle zwangere vrouwen onmiddellijk zag als ze bij mij in de buurt kwamen. IB zorgde ervoor dat ik dit ontzettend pijnlijk vond (terwijl NB zich zoiets nooit aangetrokken zou hebben). IB zorgde er ook voor dat ik mezelf zielig vond, zorgde ervoor dat de schuldgevoelens mij soms overstroomde (ik ben geen echte vrouw, ik word gestraft voor god-weet-wat-ik-fout gedaan heb). Kortom, IB is de schuldige van alle rottige gevoelens die mij vooral de voorbije maanden de das omgedaan hebben. IB zorgde ervoor dat ik, een vrouw in de fleur van mijn leven, aftakelde tot het kinderloos wezen dat ik nu ben.
Inzicht krijgen is meestal een een verfrissend gebeuren. Hier dus ook. Ik kan met trots melden dat er een staatsgreep gepleegd is in mijn hoofd en dat Normaal Brein de teugels weer stevig in handen heeft. Infertiel Brein komt enkel nog even naar boven in absurde situaties zoals hierboven beschreven.
Normaal Brein heeft deze coup kunnen plegen omdat ik er eindelijk een beetje in geslaagd ben het fameuze knopje om te draaien. Ik ben de afgelopen week minder met babies, baarmoeders, eierstokken, eisprongen, zwangerschappen, gezinnen en bevallingen bezig geweest dan de voorbije 5 jaar. Ik heb een hele week mijn nickname waargemaakt en heb het water onveilig gemaakt tijdens een opfrissingscursus zeilen.
Dames en heren, het was fantastisch. Eens op het water, met de wind in mijn haren, mijn voeten reeds doornat na een paar minuten en de ene windvlaag na de andere verscheen er een enorme aan- en uitknop die ik heel gemakkellijk kon indrukken. Weg met Infertiel Brein, weg met alle negatieve gevoelens .... had er ook helemaal geen tijd voor om mezelf zielig en alleen te vinden. Ik moest mijn uiterste best doen om bij meer dan 3 beaufort recht te blijven (kleine noot: is niet altijd gelukt, ik heb ook heel hard geoefend in het kapseizen .... de 30 blauwe plekken op mijn benen draag ik dan ook met gepaste trots).
Het is moeilijk uit te leggen en het klinkt ontzettend raar, maar door eindelijk iets te doen voor mij alleen, echt iets van mij, mijn ding ... voel ik me niet meer zo alleen en geïsoleerd als enige onvruchtbare in een vruchtbare wereld. Spijtig dat dat niet gelukt is met yoga, funky jazz (dat was voor de extra IVF kilo's er voor zorgden dat ik me niet meer zo funky voelde) of kooklessen. Dat was namelijk net iets goedkoper geweest.
Maar kortom, de grote overwinning van Normaal Brein op Infertiel Brein en het ontdekken van de aan- en uit knop doen mij de toekomst zien door een rozer brilletje dan voorheen.
Hoepiedoewa ... er is nog hoop voor deze schrijfster ...
15.8.04
De infertiliteitssubcultuur
Eens je te maken krijgt met infertiliteit kom je langzaam maar zeker een sub cultuur binnen. Je bent dit niet van plan, maar het gebeurd zonder dat je er erg in hebt.
Op het moment dat je alle onderzoeken achter de rug hebt ben je klaar om te beginnen aan een eerste behandeling. Dit is voor velen het moment dat ze gelijkgestemden gaan zoeken. Internet is daar ongelooflijk handig voor. Als het meezit vindt je onmiddellijk je sisterhood. Allemaal mensen die je diepste gevoelens kennen, herkennen en begrijpen. Je staat verbaasd hoe herkenbaar jouw gevoelens zijn voor anderen en hoe herkenbaar hun gevoelens voor jou. Vaak start je in een gemixte infertiliteitsgroep. Zoals in alle maatschappelijke groepen is ook hier een duidelijke hiërarchie. Je hebt de beginners, Clomid + IUI en de IUI-ers die reeds spuiten. Zij kijken vaak met gemegde gevoelens naar de IVF-ers, overtuigd dat zij nooit zo ver zullen gaan. En overtuigd dat dit ook niet nodig zal zijn. Want voor hun probleem is er een oplossing en die gaat ZEKER werken.
Ook bij de IVF-ers heb je duidelijke rangen en standen. De eerste IVF is opnieuw het moment om volledig te vertrouwen op de nieuwe technologie die op jouw lichaam toegepast gaat worden. En zeg nu eerlijk ... nooit zul jij bij de IVF-veteranen horen. Die vrouwen die reeds spreken van een zesde, zevende, achtste IVF.
Zoals alle subculturen heeft ook de infertiliteitssubcultuur zijn eigen set regels, waarden en normen. De taal maakt een groot onderdeel uit van deze regels.
Er wordt over en weer gezwaaid met afkortingen waar een normaal iemand niets van kan volgen. "Ik heb een UU en ben aangewezen op IVF met PGD. Tijdens de EP ga ik niet onder volledige narcose, maar enkel plaatselijk. We doen wegens mijn UU enkel een TP van 1 emby. Daarna heb je de 2 WW die ellendig lang duren. Meestal moet ik geen BP laten doen omdat ik al ongi ben op mijn NOD. We hebben nog nooit een TP van cryo’s kunnen doen. Gelukkig heb ik ook nog nooit een BB gehad." En dan hebben we het nog niet over de afkortingen van de verschillende onderzoeken gehad of de namen van de verschillende hormoonpreparaten. Hoe raar deze taal ook voor buitenstaanders klinkt, voor jou wordt dit dagdagelijks. Je begint in deze termen te denken en staat verbaasd dat de buitenwereld je niet begrijpt. Zelfs een voor jou alleszeggende afkorting als IVF moet vaak nog vertaald worden naar "proefbuisbaby" vooraleer je verstaanbaar wordt.
Het is triest om de natuurlijke regressie te zien van vele vrouwen die in de infertiliteitssubcultuur belanden. Iedereen begint er aan met alle vertrouwen van de wereld. Eindelijk is de oplossing gevonden, eindelijk zullen ze dat ultieme doel behalen. Ze zijn er van overtuigd dat hun verblijf in de sub cultuur van korte aard is. En gelukkig is dit voor een aantal vrouwen waar. Ik zelf was er van overtuigd dat die eerste IVF mijn redding ging zijn. IVR die mij het reilen en zeilen van het spuiten kwam uitleggen was voor mij het typische voorbeeld van de ancien. Poging na poging zonder resultaat. Ik vond het zielig en een beetje afschrikwekkend. Maar dat was niet voor mij weggelegd. Ik wist na die eerste tp exact wanneer mijn baby geboren ging worden. Toen deze eerste poging mislukte legde ik me daar snel bij neer. Niet iedereen kan het geluk hebben om de eerste keer al bij de prijsbeesten te horen. De tweede keer zal de goede keer zijn. Dan de derde keer, de vierde keer, de vijfde keer, de zesde keer .....
Bij de IVF-ers heb je dan ook nog het verschil tussen diegenen die reeds een eerste kind hebben (al dan niet natuurlijk) en diegenen die na jaren nog steeds met lege handen staan. Of diegenen die reeds zwanger waren, maar helaas een miskraam moesten verwerken (hier barst dan de aloude discussie los dat diegenen die nog nooit iets positiefs te zien gekregen hebben tijdens het testen beweren dat ze GRAAAAAAG eens een miskraam zouden hebben, gewoon om een teken van Moeder Natuur te krijgen dat het echt wel kan). Het zijn de Olympische Spelen van de pijn waar er nooit een winnaar zal zijn ook al wordt de strijd subtiel gevochten, elke dag.
Dan, wanneer poging na poging mislukt begint de ontgoocheling zwaar te wegen. Je stopt met iedereens verhaal te proberen volgen, je stopt met het uitdelen van ((((((hugs)))))) en je duimt niet meer mee voor elke nieuweling die op jouw BB komt aanwaaien. Je begint je enkel nog te vereenzelvigen met de anciens. En dan nog ...
Je wordt kwaad en bitter op iedereen die wel het doel bereikt waar jij al zo veel hebt voor moeten doen en waarvoor jij nog steeds geen stap vooruitgekomen bent.
Laat staan dat je je nog bezighoudt met de buitenwereld. De mensen die in de verste verte niet kunnen begrijpen en bevatten wat jou allemaal overkomt, wat jou bezighoud en hoe hard jij verdomme moet afzien om te bereiken wat zij vaak zonder nadenken bereiken..
Maar onvruchtbaar zijn in een vruchtbare wereld is eenzaam en je krijgt al snel de neiging om je te isoleren van de vruchtbare wereld. Dan zijn de berichtenboeken en internetfora een echte redding. Je weet dat als je online gaat, je je "eigen" mensen tegenkomt, mensen die denken en voelen zoals jij. Ik heb online de meest fantastische vrouwen ontmoet die ik in het echte leven ondertussen vriendinnen noem. Zelfs enkelen die ondertussen niet meer tot mijn sub cultuur behoren. Zij vormen mijn link met de normale wereld.
Want hier zit het hem. De truc om niet volledig ontspoord te raken. Een eigen subcultuur is leuk, maar je mag je daardoor niet laten leven. Vooral niet onze subcultuur die uiteindelijk gevuld is met ellende en verdriet. Je moet regelmatig weer even terugkeren naar de vruchtbare wereld. Het is een rottige plaats onze sub cultuur, een plaats gevuld met pijn en verlangen, een plaats die ik mijn ergste vijand niet toewens. En toch, om eerlijk te zijn, is het een plaats die comfortabel aanvoelt, want alleen zou ik het niet kunnen dragen. Stel je voor dat je de enige "andere" bent in een voor de rest normale wereld. Vreselijk! Ik vind het erg dat onvruchtbaarheid mij verplicht in een paralelle wereld te leven, maar ik ben verdorie dankbaar dat die wereld bestaat. Want uiteindelijk dringt de onvruchtbaarheid alle gebieden van je leven binnen. Je relatie met vrienden en familie, je spaarpotje, je gezondheid en je algemene kijk op het leven en de wereld. Maar je moet beseffen dat onvruchtbaarheid uiteindelijk maar een deel van je leven is en niet je leven beheerst. Want ongelukkig genoeg draait het gewone leven gewoon verder. Je mag niet achterblijven ....
Op het moment dat je alle onderzoeken achter de rug hebt ben je klaar om te beginnen aan een eerste behandeling. Dit is voor velen het moment dat ze gelijkgestemden gaan zoeken. Internet is daar ongelooflijk handig voor. Als het meezit vindt je onmiddellijk je sisterhood. Allemaal mensen die je diepste gevoelens kennen, herkennen en begrijpen. Je staat verbaasd hoe herkenbaar jouw gevoelens zijn voor anderen en hoe herkenbaar hun gevoelens voor jou. Vaak start je in een gemixte infertiliteitsgroep. Zoals in alle maatschappelijke groepen is ook hier een duidelijke hiërarchie. Je hebt de beginners, Clomid + IUI en de IUI-ers die reeds spuiten. Zij kijken vaak met gemegde gevoelens naar de IVF-ers, overtuigd dat zij nooit zo ver zullen gaan. En overtuigd dat dit ook niet nodig zal zijn. Want voor hun probleem is er een oplossing en die gaat ZEKER werken.
Ook bij de IVF-ers heb je duidelijke rangen en standen. De eerste IVF is opnieuw het moment om volledig te vertrouwen op de nieuwe technologie die op jouw lichaam toegepast gaat worden. En zeg nu eerlijk ... nooit zul jij bij de IVF-veteranen horen. Die vrouwen die reeds spreken van een zesde, zevende, achtste IVF.
Zoals alle subculturen heeft ook de infertiliteitssubcultuur zijn eigen set regels, waarden en normen. De taal maakt een groot onderdeel uit van deze regels.
Er wordt over en weer gezwaaid met afkortingen waar een normaal iemand niets van kan volgen. "Ik heb een UU en ben aangewezen op IVF met PGD. Tijdens de EP ga ik niet onder volledige narcose, maar enkel plaatselijk. We doen wegens mijn UU enkel een TP van 1 emby. Daarna heb je de 2 WW die ellendig lang duren. Meestal moet ik geen BP laten doen omdat ik al ongi ben op mijn NOD. We hebben nog nooit een TP van cryo’s kunnen doen. Gelukkig heb ik ook nog nooit een BB gehad." En dan hebben we het nog niet over de afkortingen van de verschillende onderzoeken gehad of de namen van de verschillende hormoonpreparaten. Hoe raar deze taal ook voor buitenstaanders klinkt, voor jou wordt dit dagdagelijks. Je begint in deze termen te denken en staat verbaasd dat de buitenwereld je niet begrijpt. Zelfs een voor jou alleszeggende afkorting als IVF moet vaak nog vertaald worden naar "proefbuisbaby" vooraleer je verstaanbaar wordt.
Het is triest om de natuurlijke regressie te zien van vele vrouwen die in de infertiliteitssubcultuur belanden. Iedereen begint er aan met alle vertrouwen van de wereld. Eindelijk is de oplossing gevonden, eindelijk zullen ze dat ultieme doel behalen. Ze zijn er van overtuigd dat hun verblijf in de sub cultuur van korte aard is. En gelukkig is dit voor een aantal vrouwen waar. Ik zelf was er van overtuigd dat die eerste IVF mijn redding ging zijn. IVR die mij het reilen en zeilen van het spuiten kwam uitleggen was voor mij het typische voorbeeld van de ancien. Poging na poging zonder resultaat. Ik vond het zielig en een beetje afschrikwekkend. Maar dat was niet voor mij weggelegd. Ik wist na die eerste tp exact wanneer mijn baby geboren ging worden. Toen deze eerste poging mislukte legde ik me daar snel bij neer. Niet iedereen kan het geluk hebben om de eerste keer al bij de prijsbeesten te horen. De tweede keer zal de goede keer zijn. Dan de derde keer, de vierde keer, de vijfde keer, de zesde keer .....
Bij de IVF-ers heb je dan ook nog het verschil tussen diegenen die reeds een eerste kind hebben (al dan niet natuurlijk) en diegenen die na jaren nog steeds met lege handen staan. Of diegenen die reeds zwanger waren, maar helaas een miskraam moesten verwerken (hier barst dan de aloude discussie los dat diegenen die nog nooit iets positiefs te zien gekregen hebben tijdens het testen beweren dat ze GRAAAAAAG eens een miskraam zouden hebben, gewoon om een teken van Moeder Natuur te krijgen dat het echt wel kan). Het zijn de Olympische Spelen van de pijn waar er nooit een winnaar zal zijn ook al wordt de strijd subtiel gevochten, elke dag.
Dan, wanneer poging na poging mislukt begint de ontgoocheling zwaar te wegen. Je stopt met iedereens verhaal te proberen volgen, je stopt met het uitdelen van ((((((hugs)))))) en je duimt niet meer mee voor elke nieuweling die op jouw BB komt aanwaaien. Je begint je enkel nog te vereenzelvigen met de anciens. En dan nog ...
Je wordt kwaad en bitter op iedereen die wel het doel bereikt waar jij al zo veel hebt voor moeten doen en waarvoor jij nog steeds geen stap vooruitgekomen bent.
Laat staan dat je je nog bezighoudt met de buitenwereld. De mensen die in de verste verte niet kunnen begrijpen en bevatten wat jou allemaal overkomt, wat jou bezighoud en hoe hard jij verdomme moet afzien om te bereiken wat zij vaak zonder nadenken bereiken..
Maar onvruchtbaar zijn in een vruchtbare wereld is eenzaam en je krijgt al snel de neiging om je te isoleren van de vruchtbare wereld. Dan zijn de berichtenboeken en internetfora een echte redding. Je weet dat als je online gaat, je je "eigen" mensen tegenkomt, mensen die denken en voelen zoals jij. Ik heb online de meest fantastische vrouwen ontmoet die ik in het echte leven ondertussen vriendinnen noem. Zelfs enkelen die ondertussen niet meer tot mijn sub cultuur behoren. Zij vormen mijn link met de normale wereld.
Want hier zit het hem. De truc om niet volledig ontspoord te raken. Een eigen subcultuur is leuk, maar je mag je daardoor niet laten leven. Vooral niet onze subcultuur die uiteindelijk gevuld is met ellende en verdriet. Je moet regelmatig weer even terugkeren naar de vruchtbare wereld. Het is een rottige plaats onze sub cultuur, een plaats gevuld met pijn en verlangen, een plaats die ik mijn ergste vijand niet toewens. En toch, om eerlijk te zijn, is het een plaats die comfortabel aanvoelt, want alleen zou ik het niet kunnen dragen. Stel je voor dat je de enige "andere" bent in een voor de rest normale wereld. Vreselijk! Ik vind het erg dat onvruchtbaarheid mij verplicht in een paralelle wereld te leven, maar ik ben verdorie dankbaar dat die wereld bestaat. Want uiteindelijk dringt de onvruchtbaarheid alle gebieden van je leven binnen. Je relatie met vrienden en familie, je spaarpotje, je gezondheid en je algemene kijk op het leven en de wereld. Maar je moet beseffen dat onvruchtbaarheid uiteindelijk maar een deel van je leven is en niet je leven beheerst. Want ongelukkig genoeg draait het gewone leven gewoon verder. Je mag niet achterblijven ....
10.8.04
Hoop doet leven!???
Na een dagje mijmeren over vanalles en nog wat, even onderbroken door het bewonderen van de mollige billen van K. ;o) zit ik alweer voor mijn computertje. Het is ondertussen eindelijk aan het regenen en alle ramen van het huis staan open om het minste briesje te kunnen vangen.
Maar over naar de orde van de dag: Hoop doet leven ....
Dit is één van de ergste dooddoeners die je te horen krijgt tijdens je lijdensweg op naar infertiliteitseiland (denk dat het zelfs de slogan is van die mysterieuze cruise maatschappij die je op Infertiliteits eiland dropt zonder dat je daarvoor gekozen hebt). Deze boutade komt met stip in het lijstje "domme dingen op te zeggen tegen iemand die blijkbaar geen kinderen kan krijgen", vlak naast de "volhouden, dan kom je er wel". Het probleem is natuurlijk dat deze dingen vaak gezegd worden door mensen die het ontzettend goed met je voor hebben (en door een minderheid die gewoon niet weet wat te zeggen). Wat mensen niet beseffen is dat zo'n opmerkingen je een immens slecht gevoel geven. Want zonder het te willen denk je dan .... ok, dus het is omdat ik niet meer hoop dat het niet lukt? AAAAAhhhhhh, ok, omdat ik het niet meer volhou lukt het niet. Het is dus toch gewoon mijn eigen domme, stomme schuld????? Als ik niet zo'n lafaard was en nu eens gewoon zou volhouden en blijven hopen, dan komt alles vanzelf in orde? En als ik op de koop toe er nu eens gewoon niet meer aan denk, dan zijn we zo mama en papa?
HAD DAT DAN TOCH EERDER GEZEGD!!!!!!
Snap je het een beetje?
Ik blijf erbij dat zo'n opmerkingen vooral goed zijn voor de mensen die ze uiten. Zij voelen zich goed want zij blijven hopen voor jou. Zij hopen nog steeds dat er een dag komt dat ik ophou die neurotische, zwaarmoedige, filosoferende vrouw te zijn en gewoon weer het meisje wordt dat zij allemaal hebben leren kennen als een dolle, vrolijke spring-in-het-veld. Maar het spijt mij jullie te moeten medelen dat dat meisje er niet meer is. Je kan nu eenmaal deze reis niet ondernemen zonder grondig te veranderen. Het proberen voor een kind en meer nog, het mislukken hierin veranderd je in wezen zo grondig dat je dit nooit meer kan terugkeren.
Het enige wat je kan hopen is dat deze veranderingen ook ten goede gebruikt worden. En daar probeer ik me nu bewust van te worden. Deze reis heeft ook dingen ten goede veranderd. Ok, ik heb er een goede portie cynisme aan overgehouden waar ik bij momenten niet kan over kijken. Maar ik ben ook een grote portie naïviteit kwijt. De idee dat alles in orde komt als je maar hard genoeg je best doet is een leuke gedachte als je aan het studeren bent en de examens komen in zicht, maar deze vanzelfsprekendheid geld niet voor de rest van je leven.
Laten we ook niet vergeten dat deze reis ook je relatie beïnvloed. En hier kan het 2 kanten op. Het moment dat je aanmeert op infertiliteitseiland, ook al kom je met verschillende schepen, is het moment van de waarheid. Ofwel kies je elk je eigen hangmat aan de andere kant van het eiland en blijf je broeden op wat er allemaal misgegaan is, ofwel bouw je samen die strandvilla waar je altijd van droomde. En daar zit het bij mij en P. allemaal goed. We worstelen momenteel nog af en toe met de rioleringen van onze villa, maar we genieten ook al eens van het uitzicht van op ons terras. En op die zwoele avonden weten we heel zeker ... kind of geen kind ... wij blijven bij elkaar.
Maar over naar de orde van de dag: Hoop doet leven ....
Dit is één van de ergste dooddoeners die je te horen krijgt tijdens je lijdensweg op naar infertiliteitseiland (denk dat het zelfs de slogan is van die mysterieuze cruise maatschappij die je op Infertiliteits eiland dropt zonder dat je daarvoor gekozen hebt). Deze boutade komt met stip in het lijstje "domme dingen op te zeggen tegen iemand die blijkbaar geen kinderen kan krijgen", vlak naast de "volhouden, dan kom je er wel". Het probleem is natuurlijk dat deze dingen vaak gezegd worden door mensen die het ontzettend goed met je voor hebben (en door een minderheid die gewoon niet weet wat te zeggen). Wat mensen niet beseffen is dat zo'n opmerkingen je een immens slecht gevoel geven. Want zonder het te willen denk je dan .... ok, dus het is omdat ik niet meer hoop dat het niet lukt? AAAAAhhhhhh, ok, omdat ik het niet meer volhou lukt het niet. Het is dus toch gewoon mijn eigen domme, stomme schuld????? Als ik niet zo'n lafaard was en nu eens gewoon zou volhouden en blijven hopen, dan komt alles vanzelf in orde? En als ik op de koop toe er nu eens gewoon niet meer aan denk, dan zijn we zo mama en papa?
HAD DAT DAN TOCH EERDER GEZEGD!!!!!!
Snap je het een beetje?
Ik blijf erbij dat zo'n opmerkingen vooral goed zijn voor de mensen die ze uiten. Zij voelen zich goed want zij blijven hopen voor jou. Zij hopen nog steeds dat er een dag komt dat ik ophou die neurotische, zwaarmoedige, filosoferende vrouw te zijn en gewoon weer het meisje wordt dat zij allemaal hebben leren kennen als een dolle, vrolijke spring-in-het-veld. Maar het spijt mij jullie te moeten medelen dat dat meisje er niet meer is. Je kan nu eenmaal deze reis niet ondernemen zonder grondig te veranderen. Het proberen voor een kind en meer nog, het mislukken hierin veranderd je in wezen zo grondig dat je dit nooit meer kan terugkeren.
Het enige wat je kan hopen is dat deze veranderingen ook ten goede gebruikt worden. En daar probeer ik me nu bewust van te worden. Deze reis heeft ook dingen ten goede veranderd. Ok, ik heb er een goede portie cynisme aan overgehouden waar ik bij momenten niet kan over kijken. Maar ik ben ook een grote portie naïviteit kwijt. De idee dat alles in orde komt als je maar hard genoeg je best doet is een leuke gedachte als je aan het studeren bent en de examens komen in zicht, maar deze vanzelfsprekendheid geld niet voor de rest van je leven.
Laten we ook niet vergeten dat deze reis ook je relatie beïnvloed. En hier kan het 2 kanten op. Het moment dat je aanmeert op infertiliteitseiland, ook al kom je met verschillende schepen, is het moment van de waarheid. Ofwel kies je elk je eigen hangmat aan de andere kant van het eiland en blijf je broeden op wat er allemaal misgegaan is, ofwel bouw je samen die strandvilla waar je altijd van droomde. En daar zit het bij mij en P. allemaal goed. We worstelen momenteel nog af en toe met de rioleringen van onze villa, maar we genieten ook al eens van het uitzicht van op ons terras. En op die zwoele avonden weten we heel zeker ... kind of geen kind ... wij blijven bij elkaar.
9.8.04
Oude tante
Ja, dat ben ik ... een oude tante.Vooraleer mijn talrijke 30+ vrienden hier dingen naar mijn hoofd beginnen slingeren, dit is letterlijk bedoeld. Volg mijn uitleg even:
De zomer is typisch de tijd dat je de hoognodige familiale bezoekjes doet. Met mooi weer wordt al snel de bbq bovengehaald en worden er evenementen bedacht die gevierd moeten worden. Zo hadden we 2 weekensd na elkaar de 50 jarige nonkel en het 1 jarige nichtje in mijn vriend zijn familie.
De 50 jarige nonkel zijn feest was ok. Redelijk veel volk dat zelfs onbekend was voor mijn vriend. Daar liepen nogal wat ukken rond, maar die verdwenen in het decor. Behalve .... mijn schoonzus met haar 1 jarige dochter. Mijn schoonzus is 4 jaar jonger dan ik. Dan de nicht met haar 2 jarige zoontje. De nicht in kwestie is 5 jaar jonger dan mij. Dan de aangetrouwde nicht en collega van mijn vriend en haar 2 kinderen. Ik heb niet durven informeren hoe oud zij was.
Gisteren dan het 1 jarige nichtje, dochter van mijn schoonzus, haar feestje. Ook hier was er een nicht met zoontje aanwezig. Ik durf het haast niet neer te schrijven, maar nicht in kwestie is denk ik 8 of 9 jaar jonger dan mij!!!
Dus ja, in dit gezelschap ben ik de oude tante.
Blijkbaar werkt de familie tam tam bij mijn vriend even goed als die in mijn familie (en van de tam tam in mijn familie kunnen ze in vele Afrikaanse dorpen nog iets leren!). Want op beide feesten heeft er NIEMAND de zo voor de hand liggende vraag gesteld waarom wij als oudste en langst bij elkaar zijnde koppel nog geen kinderen hebben.
En weet je wat? Eigenlijk had ik zoooo graag gewild dat er wel iemand die vraag gesteld had. Ik veronderstel dat iedereen weet dat wij problemen hebben. Ik ga er vanuit dat ze niet denken dat wij van die carrièremensen zijn die kinderen krijgen uitstellen, of erger nog, van die yuppen die geen kinderen willen. Maar ergens had ik er toch graag over willen praten.
Iedereen had aandacht voor de kindjes en de respectievelijke mama's, papa's, grootouders .... en ik had ook een beetje aandacht gewenst voor mijn verdriet.
Want met zo'n gelegenheden groeit mijn verdriet weer uit tot een berg waar ik niet over kan kijken. Een berg die iets begaanbaarder wordt, maar dan toch een extra meter hoger wordt als mijn superschattige nichtje haar mollige armpjes rond mijn nek slaat om getroost te worden.
Later gisterenavond dan nog naar de Lokerse Feesten geweest waar ik overal hoogzwangere tieners zag (wat natuurlijk niet waar was, maar zo voelde het toch). Of wat te denken van het koppel dat met een week oude baby naar een loeihard concert stond te kijken (ok baby was waarschijnlijk wel wat ouder en Jools Holland kan je moeilijk loeihard noemen).
Tijdens een prachtig, kippevel nummer van Sam Brown voelde ik met Bridget Jones en Ally Mc Beal tegelijkertijd, kortom de emoties, neerslachtigheid en melancholie overspoelde mij ....
Deze oude tante doet het vandaag dus wat rustiger aan. Het wordt een dagje met veel nadenken, wat neerslachtige nummertjes draaien, vanavond iets makkelijks koken en een veel te goede fles wijn open doen ....
De zomer is typisch de tijd dat je de hoognodige familiale bezoekjes doet. Met mooi weer wordt al snel de bbq bovengehaald en worden er evenementen bedacht die gevierd moeten worden. Zo hadden we 2 weekensd na elkaar de 50 jarige nonkel en het 1 jarige nichtje in mijn vriend zijn familie.
De 50 jarige nonkel zijn feest was ok. Redelijk veel volk dat zelfs onbekend was voor mijn vriend. Daar liepen nogal wat ukken rond, maar die verdwenen in het decor. Behalve .... mijn schoonzus met haar 1 jarige dochter. Mijn schoonzus is 4 jaar jonger dan ik. Dan de nicht met haar 2 jarige zoontje. De nicht in kwestie is 5 jaar jonger dan mij. Dan de aangetrouwde nicht en collega van mijn vriend en haar 2 kinderen. Ik heb niet durven informeren hoe oud zij was.
Gisteren dan het 1 jarige nichtje, dochter van mijn schoonzus, haar feestje. Ook hier was er een nicht met zoontje aanwezig. Ik durf het haast niet neer te schrijven, maar nicht in kwestie is denk ik 8 of 9 jaar jonger dan mij!!!
Dus ja, in dit gezelschap ben ik de oude tante.
Blijkbaar werkt de familie tam tam bij mijn vriend even goed als die in mijn familie (en van de tam tam in mijn familie kunnen ze in vele Afrikaanse dorpen nog iets leren!). Want op beide feesten heeft er NIEMAND de zo voor de hand liggende vraag gesteld waarom wij als oudste en langst bij elkaar zijnde koppel nog geen kinderen hebben.
En weet je wat? Eigenlijk had ik zoooo graag gewild dat er wel iemand die vraag gesteld had. Ik veronderstel dat iedereen weet dat wij problemen hebben. Ik ga er vanuit dat ze niet denken dat wij van die carrièremensen zijn die kinderen krijgen uitstellen, of erger nog, van die yuppen die geen kinderen willen. Maar ergens had ik er toch graag over willen praten.
Iedereen had aandacht voor de kindjes en de respectievelijke mama's, papa's, grootouders .... en ik had ook een beetje aandacht gewenst voor mijn verdriet.
Want met zo'n gelegenheden groeit mijn verdriet weer uit tot een berg waar ik niet over kan kijken. Een berg die iets begaanbaarder wordt, maar dan toch een extra meter hoger wordt als mijn superschattige nichtje haar mollige armpjes rond mijn nek slaat om getroost te worden.
Later gisterenavond dan nog naar de Lokerse Feesten geweest waar ik overal hoogzwangere tieners zag (wat natuurlijk niet waar was, maar zo voelde het toch). Of wat te denken van het koppel dat met een week oude baby naar een loeihard concert stond te kijken (ok baby was waarschijnlijk wel wat ouder en Jools Holland kan je moeilijk loeihard noemen).
Tijdens een prachtig, kippevel nummer van Sam Brown voelde ik met Bridget Jones en Ally Mc Beal tegelijkertijd, kortom de emoties, neerslachtigheid en melancholie overspoelde mij ....
Deze oude tante doet het vandaag dus wat rustiger aan. Het wordt een dagje met veel nadenken, wat neerslachtige nummertjes draaien, vanavond iets makkelijks koken en een veel te goede fles wijn open doen ....
7.8.04
En de circel is weer rond
Gisterenavond weer even zitten stressen. Eerst tussen mijn oude hotmails aan het zoeken naar mijn temperatuurschema dat ik mezelf gemailt had. Mijn eisprong leek nog maar gisteren en toch had ik het mij zooooo bekende bruinverlies al op bezoek. Dus moest ik dat schema vinden want kon ineens met geen mogelijkheid uit het hoofd berekeken op welke dag van mijn cyclus ik zat .................. dat is de ALLEREERSTE KEER IN DRIE JAAR!!!!!!!!! Het gaat de goede kant uit ;o)
Ik zat dus blijkbaar al op dag 25, en met een eisprong op dag 15 leek het er op dat ik weer in mijn oude routine van dagenlang bruinverlies gesukkeld ben. Verdomme, had echt het gevoel dat ik na de osteopaat een normale cyclus zou hebben.
Dan in bed koortsachtig (hahaha) op zoek naar de thermometer. Na mijn stijging van een tiental dagen geleden had ik die niet meer gebruikt. Temp was inderdaad gedaald, zo ook vanmorgen.
Dus de circel van mijn eerste post helcyclus, post osteopaat cylus, post het begin van de nieuwe fase in mijn verwerking cyclus is rond. Niet zwanger, maar dat heeft maar heel even gestoken.
Ik besefte onlangs dat er toch voordelen zijn aan het zijn van een "hopeloos geval". Als ik morgen zwanger ben kan ik het van de daken schreeuwen en iedereen zal vanuit het diepst van zijn hart gelukkig zijn voor mij! Terwijl anderen zich waarschijnlijk al het hoofd breken hoe ze het mij ooit zullen vertellen als het hen lukt voor mij. Het is een zielige troost dat ik mij daar niet meer mee bezig houd.
Ik zat dus blijkbaar al op dag 25, en met een eisprong op dag 15 leek het er op dat ik weer in mijn oude routine van dagenlang bruinverlies gesukkeld ben. Verdomme, had echt het gevoel dat ik na de osteopaat een normale cyclus zou hebben.
Dan in bed koortsachtig (hahaha) op zoek naar de thermometer. Na mijn stijging van een tiental dagen geleden had ik die niet meer gebruikt. Temp was inderdaad gedaald, zo ook vanmorgen.
Dus de circel van mijn eerste post helcyclus, post osteopaat cylus, post het begin van de nieuwe fase in mijn verwerking cyclus is rond. Niet zwanger, maar dat heeft maar heel even gestoken.
Ik besefte onlangs dat er toch voordelen zijn aan het zijn van een "hopeloos geval". Als ik morgen zwanger ben kan ik het van de daken schreeuwen en iedereen zal vanuit het diepst van zijn hart gelukkig zijn voor mij! Terwijl anderen zich waarschijnlijk al het hoofd breken hoe ze het mij ooit zullen vertellen als het hen lukt voor mij. Het is een zielige troost dat ik mij daar niet meer mee bezig houd.
Waar is Piep?
Piep is de muis die meespeelt in het grote kijkboek van R. R., mijn petekindje was eergisteren een hele dat aan mijn zorgen overgeleverd. HELP!!!! Als baby was dat geen probleem. Dat slaapt, dat eet, dat moet af en toe getroost worden en af en toe een nieuwe luier. Een makkelijker handleiding bestaat er niet.
Maar R. is ondertussen al 17 maand en sinds zijn 6 maand hebben wij niet echt meer iets met elkaar. Dus laat ik eerlijk wezen ... de nacht voordien was niet gevuld met romantische dromen van ik en R. die als mama en kind zouden flaneren langs de straten.
Maar R. kwam en huilde ... nogmaals help. Zodra papa de deur uit was was er gelukkig mijn kater H. die zijn opwachting maakte. Vermits zelfs volwassenen onder de indruk zijn van onze tijger laat het zich niet raden dat R. ook direct geïnteresseerd raakte. Het huilen stopte, oef! (even vooruitlopen op het verhaal ... dat waren de laatste tranen van de dag .. woehoe!)
Na een half uurtje sloeg de verveling toe. Niet bij R. maar bij mij. Zou ik een hele dag zitten blokken aangeven, piep en miauw geluidjes maken en that's it? Is dat nu het leuke aan een kind? HELP, ik vind dit niet leuk. Help, wil ik wel mama zijn????
Jullie horen het al, meneer en mevrouw Paniek en Twijfel kwamen volledig onverwachts op bezoek. Kopje koffie, praatje geslagen en dan die beide de deur uit gewerkt. Want het ging steeds beter met R. en mij. Na een paar hapjes middageten en een hilarisch gevecht om een nieuwe luier aan te krijgen (oef, ben ik blij dat wij waarsschijnlijk veel meer kans hebben op 1 dan op 2 kinderen en dat ik dus een economische reden heb om geen herbruikbare luiers te gebruiken .... pffffffff) kreeg ik R. zelfs zonder 1 enkel probleem in bed (was er heilig van overtuigd dat de babyfoon het niet deed, maar toen ik ging kijken lag hij prinsheerlijk te slapen).
En toen was het ineens stil in huis. En R. maar slapen, slapen, slapen. We hadden nog zoveel plannen!!! Ondertussen verliet mijn liefste het huis om te gaan werken, volledig ontroerd door de huiselijke taferelen met ons drieën. Hij zag dit duidelijk al helemaal zitten.
Na drie uur was R. weer wakker. Snel een badje en dan gingen we de wijde wereld verkennen. Maar bij 33 graden doe ik veel maar met een 17 maanden oude peuter zonder buggy zag ik het niet echt zitten om naar het park te trekken. Dan ineens megaidee .... wij sop stap en we zijn terug gekomen met een zwembad. Nu siert een babybadje van Nijntje ons kleine terras. Grappig, schattig ... maar ook een beetje zielig. R. zal nog vaak moeten langskomen .....
Maar R. is ondertussen al 17 maand en sinds zijn 6 maand hebben wij niet echt meer iets met elkaar. Dus laat ik eerlijk wezen ... de nacht voordien was niet gevuld met romantische dromen van ik en R. die als mama en kind zouden flaneren langs de straten.
Maar R. kwam en huilde ... nogmaals help. Zodra papa de deur uit was was er gelukkig mijn kater H. die zijn opwachting maakte. Vermits zelfs volwassenen onder de indruk zijn van onze tijger laat het zich niet raden dat R. ook direct geïnteresseerd raakte. Het huilen stopte, oef! (even vooruitlopen op het verhaal ... dat waren de laatste tranen van de dag .. woehoe!)
Na een half uurtje sloeg de verveling toe. Niet bij R. maar bij mij. Zou ik een hele dag zitten blokken aangeven, piep en miauw geluidjes maken en that's it? Is dat nu het leuke aan een kind? HELP, ik vind dit niet leuk. Help, wil ik wel mama zijn????
Jullie horen het al, meneer en mevrouw Paniek en Twijfel kwamen volledig onverwachts op bezoek. Kopje koffie, praatje geslagen en dan die beide de deur uit gewerkt. Want het ging steeds beter met R. en mij. Na een paar hapjes middageten en een hilarisch gevecht om een nieuwe luier aan te krijgen (oef, ben ik blij dat wij waarsschijnlijk veel meer kans hebben op 1 dan op 2 kinderen en dat ik dus een economische reden heb om geen herbruikbare luiers te gebruiken .... pffffffff) kreeg ik R. zelfs zonder 1 enkel probleem in bed (was er heilig van overtuigd dat de babyfoon het niet deed, maar toen ik ging kijken lag hij prinsheerlijk te slapen).
En toen was het ineens stil in huis. En R. maar slapen, slapen, slapen. We hadden nog zoveel plannen!!! Ondertussen verliet mijn liefste het huis om te gaan werken, volledig ontroerd door de huiselijke taferelen met ons drieën. Hij zag dit duidelijk al helemaal zitten.
Na drie uur was R. weer wakker. Snel een badje en dan gingen we de wijde wereld verkennen. Maar bij 33 graden doe ik veel maar met een 17 maanden oude peuter zonder buggy zag ik het niet echt zitten om naar het park te trekken. Dan ineens megaidee .... wij sop stap en we zijn terug gekomen met een zwembad. Nu siert een babybadje van Nijntje ons kleine terras. Grappig, schattig ... maar ook een beetje zielig. R. zal nog vaak moeten langskomen .....
4.8.04
Helpen of geholpen worden
Zoals ik hier ergens eerder reeds schreef ben ik in een fase aangeland dat ik geen nood heb aan het helpen van andere lotgenoten. Egoïsme viert hoogtij en het is tijd voor MIJ! Daar hangt ook aan vast dat ik het gevoel heb dat ik ook niet meer geholpen moet worden door lotgenoten. Want zeg nu zelf .... ondertussen ben ik echt wel lid vn de club van anciens en wanhopige gevallen.
Ik was onlangs op een bestuursvergadering van Grido en er blijkt daar heel wat werk te zijn. Dus stelde ik voor met een aantal dingen te helpen. ivr die blijkbaar goed kan lezen ;o) opperde haar twijfel of ik ECHT wel zin had om mij te engageren in een vereniging die enkel en alleen bezig in met de lotgenoten die ik nu eigenlijk best kan missen.
En toch heb ik nog steeds die drang om de mensen vanGrido vooruit te helpen. Omdat een vereniging als Grido moet blijven bestaan. Ik ben immers meer dan 2 jaar geholpen door de steun van lotgenoten die ik via Grido ontmoette.
Maar zelf heb ik er even geen nood aan. Ik kan niet meer geholpen worden (god dat klinkt dramatisch!). Er zijn natuurlijk lotgenoten die ik blijf steunen, maar dan eerder omdat het ondertussen vriendinnen geworden zijn!
En daarom help ik Grido verder, omdat ondanks hun succesen in het voortplanten en ondanks mijn tegenslagen in het voortzetten van mijn genen B., I., A. en T., eigenlijk best goede vriendinnen zijn. Ook al hebben we zelden contact, vanaf de eerste keer dat we elkaar live zagen klikte het enorm. En iedere keer als we contact hebben met elkaar voel ik me echt geapprecieerd. Want steun heb ik niet meer nodig, maar ik zou liegen als ik beweer dat ik niet geniet van de gemeende aandacht van deze lieve mensen.
Dus, als het lijkt dat ik in de toekomst opnieuw lotgenoten aan het helpen ben, dan zien jullie dat gewoon verkeerd. Dan ben ik gewoon bezig lieve vrienden een dienst te bewijzen!
Ik was onlangs op een bestuursvergadering van Grido en er blijkt daar heel wat werk te zijn. Dus stelde ik voor met een aantal dingen te helpen. ivr die blijkbaar goed kan lezen ;o) opperde haar twijfel of ik ECHT wel zin had om mij te engageren in een vereniging die enkel en alleen bezig in met de lotgenoten die ik nu eigenlijk best kan missen.
En toch heb ik nog steeds die drang om de mensen vanGrido vooruit te helpen. Omdat een vereniging als Grido moet blijven bestaan. Ik ben immers meer dan 2 jaar geholpen door de steun van lotgenoten die ik via Grido ontmoette.
Maar zelf heb ik er even geen nood aan. Ik kan niet meer geholpen worden (god dat klinkt dramatisch!). Er zijn natuurlijk lotgenoten die ik blijf steunen, maar dan eerder omdat het ondertussen vriendinnen geworden zijn!
En daarom help ik Grido verder, omdat ondanks hun succesen in het voortplanten en ondanks mijn tegenslagen in het voortzetten van mijn genen B., I., A. en T., eigenlijk best goede vriendinnen zijn. Ook al hebben we zelden contact, vanaf de eerste keer dat we elkaar live zagen klikte het enorm. En iedere keer als we contact hebben met elkaar voel ik me echt geapprecieerd. Want steun heb ik niet meer nodig, maar ik zou liegen als ik beweer dat ik niet geniet van de gemeende aandacht van deze lieve mensen.
Dus, als het lijkt dat ik in de toekomst opnieuw lotgenoten aan het helpen ben, dan zien jullie dat gewoon verkeerd. Dan ben ik gewoon bezig lieve vrienden een dienst te bewijzen!
Abonneren op:
Posts (Atom)