(* wie kan er verder zingen?)
Vriendschappen, een mens verzamelt er een aantal tijdens zijn leven. Je hebt je vrienden van vroeger waar je na het studeren al dan niet nog contact mee hebt. Bij mij is dat sporadisch vermits ik als een van de weinigen niet naar mijn geboortestreek teruggekomen ben, maar in de big city ben blijven hangen.
Dan de vrienden die je verzamelt tijdens je studies en hobbies. Vermits al mijn goede vrienden en vriendinnen in dezelfde stad blijven hangen zijn vormen zij een groot deel van mijn huidige vriendenkring. We kennen elkaar ondertussen meer dan 10 jaar en hebben veel lief en tot nog toe weinig leed gedeeld. Maar, vermits er zo één ding dat nogal samenhangt met onze leeftijd bij hen wel lukt en bij ons niet, zitten we al lang niet meer in hetzelfde schuitje.
Maar dat hoeft niet. De vriendschappen zijn zo geëvolueerd dat zij meestal mijn stemming kunnen inschatten, aan 1 woord genoeg hebben en niet op hun tenen getrapt zijn als ik het een tijdje stilletjes hou. Maar ik begin me wel schuldig te voelen. De voorbije twee jaar was ik ALTIJD de zielige, een façade die ik zelf goed in stand hield. Ik ben er van overtuigd dat mijn lieve vriendjes en vriendinnetje in die voorbije twee jaar ook hun moeilijke momenten gehad hebben en het spijt me dat ik er dan niet voor hen was.
Naast die goede oude trouwen vriendenkliek heb ik de voorbije 3 jaar ontzettend veel nieuwe vriendinnen gemaakt. We leerden elkaar allemaal kennen omdat we 1 wens gemeenschappelijk hadden, de wens naar een kind. De meesten onder hen kunnen zich momenteel mama noemen, waarna bleek dat de kinderwens echt het enige was dat onze vriendschap overeind hield. Maar niet bij allemaal. Van de vele internet contacten heb ik toch enkele goede vriendinnen overgehouden.
En nu Normaal Brein weer de teugels in handen heeft in mijn hoofd lukt het me om nog eens nieuwe vrienden te maken. Mensen die ik tegenkom, waarmee het klikt, waarmee ik honderduit kan praten over alle mogelijke onderwerpen .... zonder het te hebben over kinderen, behandelingen, hormonen etc ...
Het onderwerp zal ooit wel eens ter sprake komen, maar het is niet de lijm die onze relatie bijeenhoudt.
Ik vind het best spannend om zo nog eens mensen te leren kennen. En het is leuk om te voelen dat je er een vriendin bijkrijgt zonder dat je op elkaar moet steunen voor de zo nodige emotionele support.
Het is leuk om uit de gesprekken met de nieuwe vriendin te merken dat je nog andere dingen in je hoofd hebt zitten die de moeite waard zijn om een gesprek over te voeren. Het is leuk om met de nieuwe vriendin een frame of mind te delen dat niets met babies te maken heeft.
Het is leuk om af te spreken samen naar de film te gaan, wetende dat die niet zal eindigen aan een café tafeltje met teveel rode wijn en te veel diepzinnige gesprekken over het al dan niet moeder worden en het proberen definiëren van alle pijnlijke gevoelens die mijn leven verteren.
Ik glimlach bij het schrijven van dit stukje, een glimlach die gemeend is en die ik al in geen tijden meer bovengehaald heb. Ik kijk uit naar de film ....
Dag vriendjes en vriendinnetjes ... tot de volgende keer maar weer
(* met dank aan oude herinneringen aan Bassie en Adriaan )
