Na een dagje mijmeren over vanalles en nog wat, even onderbroken door het bewonderen van de mollige billen van K. ;o) zit ik alweer voor mijn computertje. Het is ondertussen eindelijk aan het regenen en alle ramen van het huis staan open om het minste briesje te kunnen vangen.
Maar over naar de orde van de dag: Hoop doet leven ....
Dit is één van de ergste dooddoeners die je te horen krijgt tijdens je lijdensweg op naar infertiliteitseiland (denk dat het zelfs de slogan is van die mysterieuze cruise maatschappij die je op Infertiliteits eiland dropt zonder dat je daarvoor gekozen hebt). Deze boutade komt met stip in het lijstje "domme dingen op te zeggen tegen iemand die blijkbaar geen kinderen kan krijgen", vlak naast de "volhouden, dan kom je er wel". Het probleem is natuurlijk dat deze dingen vaak gezegd worden door mensen die het ontzettend goed met je voor hebben (en door een minderheid die gewoon niet weet wat te zeggen). Wat mensen niet beseffen is dat zo'n opmerkingen je een immens slecht gevoel geven. Want zonder het te willen denk je dan .... ok, dus het is omdat ik niet meer hoop dat het niet lukt? AAAAAhhhhhh, ok, omdat ik het niet meer volhou lukt het niet. Het is dus toch gewoon mijn eigen domme, stomme schuld????? Als ik niet zo'n lafaard was en nu eens gewoon zou volhouden en blijven hopen, dan komt alles vanzelf in orde? En als ik op de koop toe er nu eens gewoon niet meer aan denk, dan zijn we zo mama en papa?
HAD DAT DAN TOCH EERDER GEZEGD!!!!!!
Snap je het een beetje?
Ik blijf erbij dat zo'n opmerkingen vooral goed zijn voor de mensen die ze uiten. Zij voelen zich goed want zij blijven hopen voor jou. Zij hopen nog steeds dat er een dag komt dat ik ophou die neurotische, zwaarmoedige, filosoferende vrouw te zijn en gewoon weer het meisje wordt dat zij allemaal hebben leren kennen als een dolle, vrolijke spring-in-het-veld. Maar het spijt mij jullie te moeten medelen dat dat meisje er niet meer is. Je kan nu eenmaal deze reis niet ondernemen zonder grondig te veranderen. Het proberen voor een kind en meer nog, het mislukken hierin veranderd je in wezen zo grondig dat je dit nooit meer kan terugkeren.
Het enige wat je kan hopen is dat deze veranderingen ook ten goede gebruikt worden. En daar probeer ik me nu bewust van te worden. Deze reis heeft ook dingen ten goede veranderd. Ok, ik heb er een goede portie cynisme aan overgehouden waar ik bij momenten niet kan over kijken. Maar ik ben ook een grote portie naïviteit kwijt. De idee dat alles in orde komt als je maar hard genoeg je best doet is een leuke gedachte als je aan het studeren bent en de examens komen in zicht, maar deze vanzelfsprekendheid geld niet voor de rest van je leven.
Laten we ook niet vergeten dat deze reis ook je relatie beïnvloed. En hier kan het 2 kanten op. Het moment dat je aanmeert op infertiliteitseiland, ook al kom je met verschillende schepen, is het moment van de waarheid. Ofwel kies je elk je eigen hangmat aan de andere kant van het eiland en blijf je broeden op wat er allemaal misgegaan is, ofwel bouw je samen die strandvilla waar je altijd van droomde. En daar zit het bij mij en P. allemaal goed. We worstelen momenteel nog af en toe met de rioleringen van onze villa, maar we genieten ook al eens van het uitzicht van op ons terras. En op die zwoele avonden weten we heel zeker ... kind of geen kind ... wij blijven bij elkaar.
