Ik kreeg van E.B. de vraag of ik nog actief bezig was met kinderen krijgen, of ik nog hoopte dat ik ooit mama zal worden.
Wel, momenteel zijn we niet actief bezig met kinderen krijgen. En momenteel hoop ik er ook niet echt op. Ik ben er echter nog steeds van overtuigd dat we ooit een kind gaan hebben.
Maar momenteel moet het even niet.
Zelfs als de grote glazen bol nu eindelijk eens iets te vertellen zou hebben over het al dan niet ooit kinderen hebben, zou ik het nu eigenlijk niet hoeven weten (nuja, als ik geen moeite zou moeten doen om de kennis te vergaren, dan weet ik het natuurlijk liever wel, maar ik zou er geen hindernissenparcours voor afleggen waar na de apenbrug, na het moeras, onder de prikkeldraad de glazen bol met een antwoord zou liggen).
Maar, zoals eerder gezegd, momenteel hoeft het niet echt voor mij.
Gisteren merkte ik dat God (ik ben niet gelovig, maar soms is het wel handig om de schuld aan 1 verantwoordelijke te geven) zijn speldenkussen teruggevonden heeft dat hij alweer een paar jaar kwijt was. Op stap met 2 buggies en daarin uiteraard 2 knullige schatten .... gebruikte G. eens niet mijn hart om zijn naalden in kwijt te raken. Heel raar gevoel, echt waar.
Het ging zelfs zo ver dat het me allemaal een beetje onverschillig liet. De discussies over waar we iets kunnen gaan drinken opdat de kindjes niet zouden weglopen, of er plaats genoeg was in de winkels waar we naartoe gingen opdat de buggy zonder moeilijkheden mee kon ....
Eerlijk gezegd zijn dat dingen waar ik momenteel blij voor ben dat ik er mijn hoofd niet over moet breken. Er zit voor het moment zoveel onstuimigheid en pure spring-in-tvelderij in mijn hoofd dat zo'n practische overpeinzingen daar gewoon niet bij passen.
In het verloop van het proberen zwanger worden zijn er nochthans momenten genoeg dat je zou doden om te weten of het ooit, al dan niet, zal lukken.
Je smeekt om ergens een teken te ontvangen dat je de zekerheid geeft dat je al die ellende niet voor niets ondergaat. Zelfs als die zekerheid is dat er nooit kinderen zullen komen. Als je het WEET, kan de verwerking beginnen.
Een aantal mensen zijn jaloers op mij dat ik blijkbaar al met deze verwerking bezig ben. Die zien deze verwerking verkeerd. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat er ooit kinderen in mijn leven gaan zijn, dus ik zal nu nog niet rouwen om iets dat ik niet kwijt ben.
Maar de manier waarop we ons doel probeerden te bereiken en de manier waarop ons leven grondig de dieperik in ging was volledig fout. Met dit schrijven probeer ik de ontgoochelingen en de ellende van de voorbije jaren te verwerken en een plaats te geven. Met dit schrijven probeer ik mijn leven weer op te pakken. Eens je jezelf de identiteit van "ongewenst kinderloos" aanmeet, kan je nog alle kanten op. Kinderen of geen kinderen. Maar je moet deze nieuwe identiteit op 1 of andere manier wel verwerken. En daar ben ik heel hard mee bezig.
Ik schrijf ook omdat het een fantastische uitlaatklep is. En ook uit dat beetje ijdelheid dat door mijn aderen stroomt. Tuurlijk ben ik blij met alle positieve commentaar op mijn schrijverij. Dus ... daar doe ik het ook een beetje voor.
Los van dit alles meen ik het heel echt dat het voor mij momenteel niet hoeft, dat zwanger worden. Al dat babygedoe. Ik kijk nu naar zwangere vrouwen en babies als naar andere mensen, zonder het ziekmakende, pijnlijke, alles verterende vuur van ontgoocheling en faling.
Ik kan nu berichten van anderen lezen in de verschillende berichtenboeken waar ik nog lid van ben en mezelf herkennen, zoals ik een tijdje terug was. Vol vuur, zowel positief als negatief om dat ultieme doel te bereiken. De godganse dag in alles en iedereen tekens zien over zwanger worden, zwangerschap .... en met niets anders bezig zijn.
Ik zie nu ook dat dat vuur bij mij nog steeds brandt, maar dat ik de stralen kan ombuigen naar andere dingen in mijn leven die de moeite waard zijn.
Mocht er dus iemand dé manier vinden om die glazen bol aan de praat te krijgen, ga dan maar eerst langs bij al die anderen die er nood aan hebben. En als er nog tijd overblijft, mag je altijd eens bij mij langskomen. Maar ik ben niet gehaast, dus doe maar rustig aan.
