Zoals ik hier ergens eerder reeds schreef ben ik in een fase aangeland dat ik geen nood heb aan het helpen van andere lotgenoten. Egoïsme viert hoogtij en het is tijd voor MIJ! Daar hangt ook aan vast dat ik het gevoel heb dat ik ook niet meer geholpen moet worden door lotgenoten. Want zeg nu zelf .... ondertussen ben ik echt wel lid vn de club van anciens en wanhopige gevallen.
Ik was onlangs op een bestuursvergadering van Grido en er blijkt daar heel wat werk te zijn. Dus stelde ik voor met een aantal dingen te helpen. ivr die blijkbaar goed kan lezen ;o) opperde haar twijfel of ik ECHT wel zin had om mij te engageren in een vereniging die enkel en alleen bezig in met de lotgenoten die ik nu eigenlijk best kan missen.
En toch heb ik nog steeds die drang om de mensen vanGrido vooruit te helpen. Omdat een vereniging als Grido moet blijven bestaan. Ik ben immers meer dan 2 jaar geholpen door de steun van lotgenoten die ik via Grido ontmoette.
Maar zelf heb ik er even geen nood aan. Ik kan niet meer geholpen worden (god dat klinkt dramatisch!). Er zijn natuurlijk lotgenoten die ik blijf steunen, maar dan eerder omdat het ondertussen vriendinnen geworden zijn!
En daarom help ik Grido verder, omdat ondanks hun succesen in het voortplanten en ondanks mijn tegenslagen in het voortzetten van mijn genen B., I., A. en T., eigenlijk best goede vriendinnen zijn. Ook al hebben we zelden contact, vanaf de eerste keer dat we elkaar live zagen klikte het enorm. En iedere keer als we contact hebben met elkaar voel ik me echt geapprecieerd. Want steun heb ik niet meer nodig, maar ik zou liegen als ik beweer dat ik niet geniet van de gemeende aandacht van deze lieve mensen.
Dus, als het lijkt dat ik in de toekomst opnieuw lotgenoten aan het helpen ben, dan zien jullie dat gewoon verkeerd. Dan ben ik gewoon bezig lieve vrienden een dienst te bewijzen!
