Ja, en 't is nog niet eens nieuwjaar ;-)
Nee, gisteren hebben we stap 2 van de adoptieprocedure doorlopen. Zenuwachtig trokken we gisterenmiddag naar de griffie van de jeugdrechtbank. Ik had wel 10x het formulier gelezen waarop stond wat we allemaal moesten meebrengen. Bewijs van woonst, bewijs van nationaliteit, een uitreksel uit de geboorteakte (de onze weliswaar) en bewijs dat we minstens 3 jaar effectief én affectief samenwonen. Hoe je dat tweede kan controleren is mij nog altijd niet duidelijk, maar alé....
De jeugdrechtbank in Gent is een gebouw waar je eigenlijk zomaar kan binnenlopen. Geen balie of ontvangst bij het binnenkomen. Nee, alleen een grote trap hemelwaarts en een pancarte met wie waar zat. Vermits wij absoluut niet kunnen lezen, zaten wij eerst in een bureautje waar we niet moeten zijn en kwamen we uiteindelijk giechelend als twee nerveuze pubers (ok, ik neem alles op mij, P. was de rust zelve) in het juiste bureautje terecht.
De griffier was best vriendelijk. Hij wist waarvoor we kwamen, we waren dan ook niet de eerste. Hij had wel al duidelijk ondervonden dat er weer een cursus voorbij was.
We mochten ons verzoekschrift indienen en hij controleerde snel of we alle formulieren netjes meegebracht hadden. Normaalgezien zouden we in de loop van januari te weten komen wanneer we in februari moeten voorkomen.
En dan kunnen we onze derde fles kraken .....
22.12.05
20.12.05
trage verstaanders
Ik kreeg op mijn vorige post een aantal verwijten naar mijn kop geslingerd. Nogmaals dames en heren.... dit is mijn webspace die ik op mijn manier vervuil....staat het jullie niet aan, tant pis. Ga ergens anders lezen. Dit is geen democratie. Dit is geen openbaar forum waar iedereen het recht heeft zijn mening te geven.
De dingen waarover ik schrijf zijn dingen uit mijn leven. Ik wil deze op mijn manier zin geven. Er over schrijven helpt mij alle gevoelens in een woelige periode op een rijtje te zetten. Dit heeft dus niets te maken met het al dan niet aanvaarden van negatieve kritiek. Diegenen die mij in real live kennen mogen die kritiek rechtstreeks komen geven. Ik kan er tegen.
Deze blog is er ook niet om oorlogjes uit te vechten omdat ik toevallig uit een vereniging gestapt ben om mijn talenten op een andere manier te gaan botvieren. Mensen die mij kennen weten dit en zijn nog steeds van harte welkom om deel uit te maken van mijn social circle. Er zijn redenen waarom ik deze stap gezet heb. Ik ga deze hier niet uitspitten. Als iemand het absoluut zou willen weten mag die mij altijd contacteren.
Over naar de orde van de dag. Vandaag mag onze eerste fles champagne knallen, want we hebben onze eerste stap in adoptieland achter de rug. Vanmorgen hebben we onze laatste voorbereidende sessie afgerond en morgen gaan we ons aanbieden bij de jeugdrechter.
Later meer....
De dingen waarover ik schrijf zijn dingen uit mijn leven. Ik wil deze op mijn manier zin geven. Er over schrijven helpt mij alle gevoelens in een woelige periode op een rijtje te zetten. Dit heeft dus niets te maken met het al dan niet aanvaarden van negatieve kritiek. Diegenen die mij in real live kennen mogen die kritiek rechtstreeks komen geven. Ik kan er tegen.
Deze blog is er ook niet om oorlogjes uit te vechten omdat ik toevallig uit een vereniging gestapt ben om mijn talenten op een andere manier te gaan botvieren. Mensen die mij kennen weten dit en zijn nog steeds van harte welkom om deel uit te maken van mijn social circle. Er zijn redenen waarom ik deze stap gezet heb. Ik ga deze hier niet uitspitten. Als iemand het absoluut zou willen weten mag die mij altijd contacteren.
Over naar de orde van de dag. Vandaag mag onze eerste fles champagne knallen, want we hebben onze eerste stap in adoptieland achter de rug. Vanmorgen hebben we onze laatste voorbereidende sessie afgerond en morgen gaan we ons aanbieden bij de jeugdrechter.
Later meer....
18.12.05
mijn leven als het ware, hier gratis voor iedereen
Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over dit bloggen van mij. Wat ik er nog aan heb. Wat anderen er nog aan hebben. Wie er voordeel uit haalt, voor wie het nadelig kan werken.
Als ik anderhalf jaar terug ga, dan was het neerschrijven van mijn gevoelens pure therapie. Het was zo broodnodig om uit dat donkere gat te komen. Ik zat midden in een periode dat ik echt geen weg vooruit meer zag. Iedereen en alles had mij verlaten. Ik was geen succesverhaal .... Wij hadden onze droom niet gerealiseerd na x-aantal ivf pogingen. Het was zo ver, ik was één van die verhalen geworden die ik vroeger zo zielig vond. Ik was die vrouw geworden die stop zei tegen proberen en met lege handen achterbleef. Mijn vriendinnen waren bang voor mijn reacties, mijn collega's waren stiekem blij dat er geen vage afwezigheden meer zouden zijn waarover er niets te vertellen viel, mijn familie zweeg...
Het schrijven hielp mij om het gif dat zich jaren lang had opgestapeld te spuien. Het gif van bitterheid, van jaloezie, van blinde afkeer tegen alles en iedereen die simpelweg een kind op de wereld zet.
Lotgenoten vielen weg. Want de simpele waarheid is dat er geen lotgenoten meer zijn eens je op het 'lege handen' kruispunt aangekomen bent. Al die jaren praten en troosten zijn weg, want niemand weet hoe ze iemand aangekomen op dat eindpunt moeten troosten.
De patiëntenverenigingen doen nog even moeite. Geven je het gevoel dat je een dappere beslissing genomen hebt om te stoppen, dat zij het niet hadden gekund. Maar onderhuids voel je ook dat zij die dit zeggen nooit het gevoel gekend hebben waar jij nu mee worstelt. Zij zijn er allemaal wel gekomen. Zij hebben dat winnende lotto ticketje in handen gehad en kunnen incasseren. En jij speelt zelfs niet meer op de lotto....
Uiteindelijk is duidelijk dat je niet meer tot de core business behoort. Je bent bij die minderheid gekomen waarvoor niemand een antwoord klaarheeft.
Voor mij was dit een ontzettend moeilijke periode. Voelen dat mensen langs één kant blij waren dat er een eind kwam aan die periode van vruchteloos proberen, maar langs de andere kant niet durfde vragen "wat nu"???
Ik probeerde ijverig verder te doen met alles waar ik voordien ook mee bezig geweest was. Ik volgde de berichtenboeken en fora en las hoe het met mijn lotgenoten ging. Ik bleef lid van de patientenvereniging, want ik was wel van plan om die paar lotgenoten die misschien nog bestonden te ontmoeten. Te weten te komen dat ik niet alleen was.
Maar die initiële ijver ebde weg. Het werd mij meer en meer duidelijk dat in de wereld van (in)fertiliteit zij die met lege handen achterblijven een soort paria zijn. Hoe verder die laatste behandeling achter je ligt, hoe duidelijker het wordt dat je geen recht van spreken meer hebt.
En dan komt de catharsis. Midden in een overwegend donkere tunnel vonkt de hoop weer op. Het idee van adoptie, dat steeds aanwezig was, krijgt vorm. De pijn die gepaard gaat met afstand nemen van "een eigen kind" is gruwelijk en overviel mij gelukkig in verschillende kleine stadia. Ondertussen is die pijn bijna volledig weg en vervangen door de vreugde dat ik toch moeder ga worden. De omgeving reageert weer opgelucht, er is een nieuwe weg opengegaan op ons kruispunt waarvan alle andere armen afgezet waren. De zevensprong krijgt een achtste arm.
Naast de nieuwe weg, wou ik ook mijn andere wegen opnieuw beter gaan bewandelen. Ik wilde binnen het wereldje van de (in)fertiliteit mijn nieuwe lotgenoten gaan ontmoeten. Ik besefte dat er eigenlijk weinig gedaan wordt voor fertiliteitspatiënten die adoptie als oplossing kiezen. Want dit is een doelgroep die heel veel achter de rug heeft. Zij komen opnieuw in de gewone wereld terecht. Het kan goed zijn dat je in een voorbereidende cursus zit met het merendeel koppels die al een aantal eigen kinderen hebben en er nog een adoptiekind aan willen toevoegen. Deze mensen hebben soms meer steun nodig dan er voorhanden is. Maar heet werd snel duidelijk dat er binnen het (in)fertiliteitswereldje toch nog een paar taboes bestaan. Hoe vaak ik de laatste maanden het volgende gehoord heb "heel tof dat je gaat adopteren, wij hadden dat nooit gekund", "goed dat jullie gaan adopteren, voor ons is dat geen optie".....
Ik vraag me af of mensen die kiezen voor donor ook zo'n opmerkingen te horen krijgen. Het is misschien nooit zo bedoeld, maar het voelt wel alsof wij iets heel raars gaan doen. Iets wat andere mensen NOOIT zouden doen. En laat me hierin duidelijk zijn. Iedereen mag zijn eigen mening hebben over al dan niet adoperen. Ieder koppel moet weten of adoptie in zijn idee van een gezin past. Veel van deze opmerkingen zijn gevormd en gegroeid uit vroegeren ervaringen. Buren met adoptiekinderen, een adoptiekind op school, verhalen van vrienden en familie, ervaringen uit de werksfeer. En deze ervaringen kleuren je idee over adoptie.
Ik ben heel erg blij dat deze negatieve reacties bij mij nooit verder gekomen zijn dan de oppervlakte. Ik ben er van doordrongen dat adoptie niet altijd vlekkeloos verloopt (dankuwel voorbereidende cursus), maar wij zullen ons uiterste best doen om ons verhaal tot een goed einde te brengen.
Maar de vraag is, nu wij weer duidelijk dat ene pad bewandelen, of het nog nut heeft hier mijn gal te komen spuwen? Misschien moet dit een nuchtere, praktische update van ons adoptieverhaal worden zodat er nog mensen zijn die iets hebben aan deze info. Misschien moet deze voorbije periode in mijn leven afgesloten worden en moet er een nieuwe blog komen. Een blog, geboren uit positivisme.
Maar misschien moet ik hier wel blijven komen om zowel de updates over de procedure te geven als om mijn ziel nog eens schoon te schrijven. Want dit hier is my space, van mij. Hier ben ik ik, mezelf. Hier ben ik niet gelieerd aan eender welke vereniging, club of soortgenoten theekransje. Hier ben ik mezelf, in het diepst van mijn gedachten. En wie dit wil lezen, ga je gang. Wil je commentaar achterlaten, doe maar. Staat de commentaar mij niet aan, dan is een simpele delete je antwoord. Dit is hier geen democratie.
Heb je iets aan mijn gedachten, graag gedaan. Heb je er niets aan, to bad. Kom je hier om meer te weten over mijn persoontje, dankuwel. Kom je hier om meer te weten over duistere plannen, spijtig .... want nogmaals, dit gaat hier over mij en niemand anders.
Ik denk dat ik nog even blijf langskomen op mijn plekje onder de www-zon. Het voelt hier als thuis.
Als ik anderhalf jaar terug ga, dan was het neerschrijven van mijn gevoelens pure therapie. Het was zo broodnodig om uit dat donkere gat te komen. Ik zat midden in een periode dat ik echt geen weg vooruit meer zag. Iedereen en alles had mij verlaten. Ik was geen succesverhaal .... Wij hadden onze droom niet gerealiseerd na x-aantal ivf pogingen. Het was zo ver, ik was één van die verhalen geworden die ik vroeger zo zielig vond. Ik was die vrouw geworden die stop zei tegen proberen en met lege handen achterbleef. Mijn vriendinnen waren bang voor mijn reacties, mijn collega's waren stiekem blij dat er geen vage afwezigheden meer zouden zijn waarover er niets te vertellen viel, mijn familie zweeg...
Het schrijven hielp mij om het gif dat zich jaren lang had opgestapeld te spuien. Het gif van bitterheid, van jaloezie, van blinde afkeer tegen alles en iedereen die simpelweg een kind op de wereld zet.
Lotgenoten vielen weg. Want de simpele waarheid is dat er geen lotgenoten meer zijn eens je op het 'lege handen' kruispunt aangekomen bent. Al die jaren praten en troosten zijn weg, want niemand weet hoe ze iemand aangekomen op dat eindpunt moeten troosten.
De patiëntenverenigingen doen nog even moeite. Geven je het gevoel dat je een dappere beslissing genomen hebt om te stoppen, dat zij het niet hadden gekund. Maar onderhuids voel je ook dat zij die dit zeggen nooit het gevoel gekend hebben waar jij nu mee worstelt. Zij zijn er allemaal wel gekomen. Zij hebben dat winnende lotto ticketje in handen gehad en kunnen incasseren. En jij speelt zelfs niet meer op de lotto....
Uiteindelijk is duidelijk dat je niet meer tot de core business behoort. Je bent bij die minderheid gekomen waarvoor niemand een antwoord klaarheeft.
Voor mij was dit een ontzettend moeilijke periode. Voelen dat mensen langs één kant blij waren dat er een eind kwam aan die periode van vruchteloos proberen, maar langs de andere kant niet durfde vragen "wat nu"???
Ik probeerde ijverig verder te doen met alles waar ik voordien ook mee bezig geweest was. Ik volgde de berichtenboeken en fora en las hoe het met mijn lotgenoten ging. Ik bleef lid van de patientenvereniging, want ik was wel van plan om die paar lotgenoten die misschien nog bestonden te ontmoeten. Te weten te komen dat ik niet alleen was.
Maar die initiële ijver ebde weg. Het werd mij meer en meer duidelijk dat in de wereld van (in)fertiliteit zij die met lege handen achterblijven een soort paria zijn. Hoe verder die laatste behandeling achter je ligt, hoe duidelijker het wordt dat je geen recht van spreken meer hebt.
En dan komt de catharsis. Midden in een overwegend donkere tunnel vonkt de hoop weer op. Het idee van adoptie, dat steeds aanwezig was, krijgt vorm. De pijn die gepaard gaat met afstand nemen van "een eigen kind" is gruwelijk en overviel mij gelukkig in verschillende kleine stadia. Ondertussen is die pijn bijna volledig weg en vervangen door de vreugde dat ik toch moeder ga worden. De omgeving reageert weer opgelucht, er is een nieuwe weg opengegaan op ons kruispunt waarvan alle andere armen afgezet waren. De zevensprong krijgt een achtste arm.
Naast de nieuwe weg, wou ik ook mijn andere wegen opnieuw beter gaan bewandelen. Ik wilde binnen het wereldje van de (in)fertiliteit mijn nieuwe lotgenoten gaan ontmoeten. Ik besefte dat er eigenlijk weinig gedaan wordt voor fertiliteitspatiënten die adoptie als oplossing kiezen. Want dit is een doelgroep die heel veel achter de rug heeft. Zij komen opnieuw in de gewone wereld terecht. Het kan goed zijn dat je in een voorbereidende cursus zit met het merendeel koppels die al een aantal eigen kinderen hebben en er nog een adoptiekind aan willen toevoegen. Deze mensen hebben soms meer steun nodig dan er voorhanden is. Maar heet werd snel duidelijk dat er binnen het (in)fertiliteitswereldje toch nog een paar taboes bestaan. Hoe vaak ik de laatste maanden het volgende gehoord heb "heel tof dat je gaat adopteren, wij hadden dat nooit gekund", "goed dat jullie gaan adopteren, voor ons is dat geen optie".....
Ik vraag me af of mensen die kiezen voor donor ook zo'n opmerkingen te horen krijgen. Het is misschien nooit zo bedoeld, maar het voelt wel alsof wij iets heel raars gaan doen. Iets wat andere mensen NOOIT zouden doen. En laat me hierin duidelijk zijn. Iedereen mag zijn eigen mening hebben over al dan niet adoperen. Ieder koppel moet weten of adoptie in zijn idee van een gezin past. Veel van deze opmerkingen zijn gevormd en gegroeid uit vroegeren ervaringen. Buren met adoptiekinderen, een adoptiekind op school, verhalen van vrienden en familie, ervaringen uit de werksfeer. En deze ervaringen kleuren je idee over adoptie.
Ik ben heel erg blij dat deze negatieve reacties bij mij nooit verder gekomen zijn dan de oppervlakte. Ik ben er van doordrongen dat adoptie niet altijd vlekkeloos verloopt (dankuwel voorbereidende cursus), maar wij zullen ons uiterste best doen om ons verhaal tot een goed einde te brengen.
Maar de vraag is, nu wij weer duidelijk dat ene pad bewandelen, of het nog nut heeft hier mijn gal te komen spuwen? Misschien moet dit een nuchtere, praktische update van ons adoptieverhaal worden zodat er nog mensen zijn die iets hebben aan deze info. Misschien moet deze voorbije periode in mijn leven afgesloten worden en moet er een nieuwe blog komen. Een blog, geboren uit positivisme.
Maar misschien moet ik hier wel blijven komen om zowel de updates over de procedure te geven als om mijn ziel nog eens schoon te schrijven. Want dit hier is my space, van mij. Hier ben ik ik, mezelf. Hier ben ik niet gelieerd aan eender welke vereniging, club of soortgenoten theekransje. Hier ben ik mezelf, in het diepst van mijn gedachten. En wie dit wil lezen, ga je gang. Wil je commentaar achterlaten, doe maar. Staat de commentaar mij niet aan, dan is een simpele delete je antwoord. Dit is hier geen democratie.
Heb je iets aan mijn gedachten, graag gedaan. Heb je er niets aan, to bad. Kom je hier om meer te weten over mijn persoontje, dankuwel. Kom je hier om meer te weten over duistere plannen, spijtig .... want nogmaals, dit gaat hier over mij en niemand anders.
Ik denk dat ik nog even blijf langskomen op mijn plekje onder de www-zon. Het voelt hier als thuis.
11.12.05
Als het kriebelt, moet je .....
Tja, dat kriebelen he. Soms kriebelt het nog een beetje als ik een dikke buik zie of als ik de vorderingen van de zwangerschap van vriendinnen zie. Het kriebelt niet echt meer als ik mensen hoor vertellen over hun eerste, tweede, zoveelste ...behandeling. Het kriebelt soms nog heel hard om vooruit te gaan in dit wereldje van fertiliteit. Ik weet dat ik met mijn verhaal mensen kan helpen. Ik heb al heel vaak gehoord dat mijn schrijven, hoe zwart het soms ook klonk, veel mensen een soort van steun geven. Wanneer ik mijn verhaal vertel is dat niet alleen deugddoend voor mezelf, maar ook voor heel wat mensen die de realiteit van mijn verhaal inzien. Niet iedereen raakt zwanger via ivf, maar niet iedereen blijft daarom kinderloos achter. Er zijn andere opties dan medisch geassisteerde conceptie. En het is niet omdat je een periode van pure ellende achter de rug hebt dat je niet opnieuw de draad van het leven kan opnemen en vooruit kan gaan. Je kan die forward knop zelf indrukken, maar er is wel wat voor nodig.
Het kriebelt om mijn verhaal te doen. Het kriebelt om mensen te helpen die de forward knop niet kunnen indrukken, die in pauze staan.
Het kriebelde niet meer pijnlijk toen ik gisteren de kerstboom aan het versieren was. Toen ik de kerstsokken ophing zei P. spontaan dat ik er nog een vierde moet bijhangen, naast die van ons en de kat. Met de B van Bobke. Ons toekomstig kindje is op zich al een beetje concreet aanwezig in ons leven. Hij/zij wordt verwacht, niet alleen door ons, maar ook door de mensen rondom ons. Ik voel nu meer steun dan ooit. Mensen zijn oprecht gelukkig voor ons dat we ons leven opnieuw kunnen inkleuren zoals we willen. Toen ik gisteren de kerstboom versierde durfde ik zelf te zeggen dat het waarschijnlijk de voorlaatste keer is dat we met z'n tweeën rond de kerstboom zitten. Klinkt toch fantastisch niet?
Ik krijg sms-jes van vriendinnen die ons kindje zien in de metro en helemaal wegsmelten. Mensen vertellen dat ze in een speelgoedwinkel stonden en absoluut iets wilden kopen voor ons kindje. Vrienden aanzien ons ook als zwanger. Nu al.... Het doet deugd en verwarmt mijn hartje.
Ook mensen die ons verhaal niet kennen krijgen het stilletjes aan te horen. Gisteren op het jaarlijkse kerstevenement waar P. op uitgenodigd wordt voor zijn werk was het weeral hetzelfde. Een namiddag in een kasteel, met de kerstman, gebak, pannekoeken, gluhwein en families met kinderen. Vier jaar geleden waren er veel minder kinderen, maar ondertussen groeien de families als kolen en schieten de nieuwe kindjes als paddestoelen uit de grond. Een leuke collega van P. en zijn vriend die twee kinderen hebben uit een vorig leven zijn ook steeds van de partij. Het zijn absolute schatten. Vier jaar geleden vroeg de ene me al bij of het bij het zien van al die kindjes niet begon te kriebelen. We hadden toen net onze eerste afspraak bij de gyn achter de rug. Ik mompelde iets nietszeggend...
Jaar na jaar echter kreeg ik dezelfde opmerking. Waarop ik steeds niets zei. Het is immers een collega van P. en zolang hij er niets over wou zeggen hield ik ook mijn mond. Tot gisteren. Opnieuw stonden we gezellig een drankje te drinken toen we bijna werden omvergelopen door twee kleine ukken op weg naar de kerstman. Wat de mij reeds bekende en verwachte opmerking uitlokte "en kriebelt het nog niet?". Ik wou alweer mijn schouders ophalen, maar P. antwoordde zowaar "lang verhaal, lang verhaal .... het kriebelt al lang". En voor ik het wist kwam het hoge woord er uit.... "we adopteren uit het buitenland". Toen later op de namiddag de vriend van nieuwsgierig aagje ook een "kriebel"opmerking maakte kon ik het dus vertellen. Met als resultaat een ontzettend leuk gesprek. Over kinderen, adoptie, opvoeding... Ik voelde gewoon dat deze twee mensen, ook al behoren ze niet tot onze innige kern vrienden, echt blij zijn. Dat zij zien dat er een kindje bij ons thuishoort en dat wij dat goed gaan doen.
Nu de familie nog. Daar kriebelt het nog een beetje. Misschien ook omdat ik er zelf nog niet uit ben hoe ik wil dat ze reageren. Het is allemaal nog een beetje afstandelijk. Natuurlijk is het voor hen helemaal nog niet concreet. Maar net zoals ik me nu zwanger voel door de reacties van onze vrienden, voel ik me absoluut niet zwanger bij mijn familie. P. en ik hebben er nog over gediscussieerd of we met kerst een cadeautje moeten geven dat op 1 of andere manier verwijst naar adoptie, ethiopië of een kleinkind. En daarin merk ik dan weer dat ik dat vooral wil doen om hen te laten erkennen dat er echt wel een kindje komt. Dat het nu niet meer zo lang gaat duren. Dat ik echt wel een beetje zwanger ben. En dat ik dat graag bevestigd zie in hun reacties.
Ja, wat doe je als het kriebelt?????
Het kriebelt om mijn verhaal te doen. Het kriebelt om mensen te helpen die de forward knop niet kunnen indrukken, die in pauze staan.
Het kriebelde niet meer pijnlijk toen ik gisteren de kerstboom aan het versieren was. Toen ik de kerstsokken ophing zei P. spontaan dat ik er nog een vierde moet bijhangen, naast die van ons en de kat. Met de B van Bobke. Ons toekomstig kindje is op zich al een beetje concreet aanwezig in ons leven. Hij/zij wordt verwacht, niet alleen door ons, maar ook door de mensen rondom ons. Ik voel nu meer steun dan ooit. Mensen zijn oprecht gelukkig voor ons dat we ons leven opnieuw kunnen inkleuren zoals we willen. Toen ik gisteren de kerstboom versierde durfde ik zelf te zeggen dat het waarschijnlijk de voorlaatste keer is dat we met z'n tweeën rond de kerstboom zitten. Klinkt toch fantastisch niet?
Ik krijg sms-jes van vriendinnen die ons kindje zien in de metro en helemaal wegsmelten. Mensen vertellen dat ze in een speelgoedwinkel stonden en absoluut iets wilden kopen voor ons kindje. Vrienden aanzien ons ook als zwanger. Nu al.... Het doet deugd en verwarmt mijn hartje.
Ook mensen die ons verhaal niet kennen krijgen het stilletjes aan te horen. Gisteren op het jaarlijkse kerstevenement waar P. op uitgenodigd wordt voor zijn werk was het weeral hetzelfde. Een namiddag in een kasteel, met de kerstman, gebak, pannekoeken, gluhwein en families met kinderen. Vier jaar geleden waren er veel minder kinderen, maar ondertussen groeien de families als kolen en schieten de nieuwe kindjes als paddestoelen uit de grond. Een leuke collega van P. en zijn vriend die twee kinderen hebben uit een vorig leven zijn ook steeds van de partij. Het zijn absolute schatten. Vier jaar geleden vroeg de ene me al bij of het bij het zien van al die kindjes niet begon te kriebelen. We hadden toen net onze eerste afspraak bij de gyn achter de rug. Ik mompelde iets nietszeggend...
Jaar na jaar echter kreeg ik dezelfde opmerking. Waarop ik steeds niets zei. Het is immers een collega van P. en zolang hij er niets over wou zeggen hield ik ook mijn mond. Tot gisteren. Opnieuw stonden we gezellig een drankje te drinken toen we bijna werden omvergelopen door twee kleine ukken op weg naar de kerstman. Wat de mij reeds bekende en verwachte opmerking uitlokte "en kriebelt het nog niet?". Ik wou alweer mijn schouders ophalen, maar P. antwoordde zowaar "lang verhaal, lang verhaal .... het kriebelt al lang". En voor ik het wist kwam het hoge woord er uit.... "we adopteren uit het buitenland". Toen later op de namiddag de vriend van nieuwsgierig aagje ook een "kriebel"opmerking maakte kon ik het dus vertellen. Met als resultaat een ontzettend leuk gesprek. Over kinderen, adoptie, opvoeding... Ik voelde gewoon dat deze twee mensen, ook al behoren ze niet tot onze innige kern vrienden, echt blij zijn. Dat zij zien dat er een kindje bij ons thuishoort en dat wij dat goed gaan doen.
Nu de familie nog. Daar kriebelt het nog een beetje. Misschien ook omdat ik er zelf nog niet uit ben hoe ik wil dat ze reageren. Het is allemaal nog een beetje afstandelijk. Natuurlijk is het voor hen helemaal nog niet concreet. Maar net zoals ik me nu zwanger voel door de reacties van onze vrienden, voel ik me absoluut niet zwanger bij mijn familie. P. en ik hebben er nog over gediscussieerd of we met kerst een cadeautje moeten geven dat op 1 of andere manier verwijst naar adoptie, ethiopië of een kleinkind. En daarin merk ik dan weer dat ik dat vooral wil doen om hen te laten erkennen dat er echt wel een kindje komt. Dat het nu niet meer zo lang gaat duren. Dat ik echt wel een beetje zwanger ben. En dat ik dat graag bevestigd zie in hun reacties.
Ja, wat doe je als het kriebelt?????
24.11.05
pas op - emomail
Er is de laatste tijd heel wat gebeurd. over heel wat dingen zal ik het later hebben. Laten we zeggen dat er partijen tegenover elkaar staan. Maar partijen zijn nooit neutraal en zijn steeds opgebouwd uit mensen van vlees en bloed. En omdat het nu niet het moment is om emotioneel en of boos heen en weer te mailen, en omdat ik een hekel heb aan cc's en bcc en mails die uit de context gerukt worden of doorgestuurd worden naar mensen die er geen zaken mee hebben, neem ik de vrijheid om even te ventileren op neutraal gebied, mijn blog. De context: ik hoorde via via dat een oude lotgenoot naar mijn verhaal verwees als zijnde een verhaal zonder goed einde. Het was blijkbaar niet zo bedoeld. Maar het bracht waterlanders naar boven die al lang achter de dijk van geluk weggestopt zaten. Het bracht ook pijnlijke woede naar boven, die ik zeker zal moeten aanpakken voor ons kindje er is, want dan wil ik een sterke moeder zijn met een antwoord op al deze opmerkingen.
Dag iedereen en jij in het bijzonder,
Dat jouw kleine opmerking mijn oren bereikte is niet zo raar en is eerder menselijk te noemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen ze dit vertelde wel kon ontploffen. Nu ik jouw eerste mail te lezen krijg doet het opnieuw pijn, ook al zeg je daarna dat het niet zo bedoeld is. Jij als lotgenoot moet weten hoe diep iemand kan zitten, hoe donker het is daar beneden in het zwarte gat. En net nu, nu ik me zo goed voel, nu ik alle reden heb om gelukkig te zijn, net nu doet zo'n opmerking alsof mijn einde geen goed einde is HEEL VEEL pijn.
Ik ben blij dat je nog eens aanhaalt dat het niet zo bedoeld was. Ik krijg genoeg tegenkanting in het "fertiliteitswereldje" omdat ik gelukkig ben met een alternatief. Ik krijg zeer weinig kansen om mijn verhaal te doen, omdat ik niet meer aan het slikken en het spuiten ben. Voor heel veel mensen ben ik gewoon buitenspel gezet. Als er in gezelschap over behandelen gesproken wordt mag ik meepraten tot ik op het punt kom dat ik zeg blij te zijn dat ik gestopt ben en dat we gaan adopteren. Blijkbaar wordt er verwacht van iemand die stopt dat ze zielig in een hoekje gaan zitten en langzaam gek worden.
En van jou had ik dit niet verwacht. het ging ook blijkbaar allemaal om een misverstand. En misschien ben ik ook te gevoelig. Maar dan ben ik liever nu wat te gevoelig dan binnen een paar jaar in tranen te staan omdat mijn kind me vraagt waarom hij of zij geen goed einde was van ons fertiliteitsverhaal....
xxx
Heel deze hetze en vooral mijn reactie er op doen me nog eens beseffen hoe goed het is dat wij deze weg bewandelen. Hoe erg dit "mijn ding" is. En omdat ik me zo geëngageerd voel in onze keuze doet het pijn als daar afbreuk aan gedaan wordt. En zoals een wijze madam mij zei is dit gewoon zo. Mensen zijn te dom of te veel met zichzelf bezig om altijd juist te reageren. of om te reageren zoals ik dat wil. En adoptie blijft gewoon een gevoelig onderwerp, ook al is het voor mij een even happy happy gevoel als het aankondigen van een zwangerschap.
Ik zal moeten leren dat er vaak en veel opmerkingen zullen gemaakt worden en meestal achter onze rug. Wat ik spijtig vind. Geef de opmerkingen in mijn gezicht, dan kan ik pareren. Ik zal met evenveel overtuiging deze keuze verdedigen als ooit onze keuze om met ivf te starten. Ik zal duidelijk laten blijken dat ik respect verwacht voor onze keuze, net zoals ik respect heb voor de keuzes van iemand anders. Ook al zijn het niet altijd mijn keuzes.
En ik ben ook niet perfect. In het diepst van mijn menselijk zijn zal ik me soms ook afvragen waarom mensen blijven doorgaan of waarom mensen niet voor adoptie kiezen. hey, I'm only human.
Daarom dat ik ook redelijk veel kan verdragen van mensen in mijn omgeving. Uiteindelijk kan het mij niet schelen wat een ander denkt of zegt over mij of mijn keuzes. Maar ... en hier zal een moeder mij wel gelijk in geven. Mij nu aanvallen op de meest fantastische keuze in mijn leven, de keuze die met de meeste moed en motivatie genomen is. De keuze die mij geholpen heeft opnieuw het pad van het leven te kiezen, die uiteindelijk tot MIJN KIND zal leiden .... is hetzelfde als MIJN KIND aanvallen. En dat zal ik nu niet toelaten en eens MIJN KIND er is nog veel minder.
Los van alle misverstanden, u weze gewaarschuwd. Mij aanvallen op mijn keuze is een schattig lief, bruin, kroezel babietje aanvallen. En, lieve mensen, dat doen we gewoon niet, toch?
Dag iedereen en jij in het bijzonder,
Dat jouw kleine opmerking mijn oren bereikte is niet zo raar en is eerder menselijk te noemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen ze dit vertelde wel kon ontploffen. Nu ik jouw eerste mail te lezen krijg doet het opnieuw pijn, ook al zeg je daarna dat het niet zo bedoeld is. Jij als lotgenoot moet weten hoe diep iemand kan zitten, hoe donker het is daar beneden in het zwarte gat. En net nu, nu ik me zo goed voel, nu ik alle reden heb om gelukkig te zijn, net nu doet zo'n opmerking alsof mijn einde geen goed einde is HEEL VEEL pijn.
Ik ben blij dat je nog eens aanhaalt dat het niet zo bedoeld was. Ik krijg genoeg tegenkanting in het "fertiliteitswereldje" omdat ik gelukkig ben met een alternatief. Ik krijg zeer weinig kansen om mijn verhaal te doen, omdat ik niet meer aan het slikken en het spuiten ben. Voor heel veel mensen ben ik gewoon buitenspel gezet. Als er in gezelschap over behandelen gesproken wordt mag ik meepraten tot ik op het punt kom dat ik zeg blij te zijn dat ik gestopt ben en dat we gaan adopteren. Blijkbaar wordt er verwacht van iemand die stopt dat ze zielig in een hoekje gaan zitten en langzaam gek worden.
En van jou had ik dit niet verwacht. het ging ook blijkbaar allemaal om een misverstand. En misschien ben ik ook te gevoelig. Maar dan ben ik liever nu wat te gevoelig dan binnen een paar jaar in tranen te staan omdat mijn kind me vraagt waarom hij of zij geen goed einde was van ons fertiliteitsverhaal....
xxx
Heel deze hetze en vooral mijn reactie er op doen me nog eens beseffen hoe goed het is dat wij deze weg bewandelen. Hoe erg dit "mijn ding" is. En omdat ik me zo geëngageerd voel in onze keuze doet het pijn als daar afbreuk aan gedaan wordt. En zoals een wijze madam mij zei is dit gewoon zo. Mensen zijn te dom of te veel met zichzelf bezig om altijd juist te reageren. of om te reageren zoals ik dat wil. En adoptie blijft gewoon een gevoelig onderwerp, ook al is het voor mij een even happy happy gevoel als het aankondigen van een zwangerschap.
Ik zal moeten leren dat er vaak en veel opmerkingen zullen gemaakt worden en meestal achter onze rug. Wat ik spijtig vind. Geef de opmerkingen in mijn gezicht, dan kan ik pareren. Ik zal met evenveel overtuiging deze keuze verdedigen als ooit onze keuze om met ivf te starten. Ik zal duidelijk laten blijken dat ik respect verwacht voor onze keuze, net zoals ik respect heb voor de keuzes van iemand anders. Ook al zijn het niet altijd mijn keuzes.
En ik ben ook niet perfect. In het diepst van mijn menselijk zijn zal ik me soms ook afvragen waarom mensen blijven doorgaan of waarom mensen niet voor adoptie kiezen. hey, I'm only human.
Daarom dat ik ook redelijk veel kan verdragen van mensen in mijn omgeving. Uiteindelijk kan het mij niet schelen wat een ander denkt of zegt over mij of mijn keuzes. Maar ... en hier zal een moeder mij wel gelijk in geven. Mij nu aanvallen op de meest fantastische keuze in mijn leven, de keuze die met de meeste moed en motivatie genomen is. De keuze die mij geholpen heeft opnieuw het pad van het leven te kiezen, die uiteindelijk tot MIJN KIND zal leiden .... is hetzelfde als MIJN KIND aanvallen. En dat zal ik nu niet toelaten en eens MIJN KIND er is nog veel minder.
Los van alle misverstanden, u weze gewaarschuwd. Mij aanvallen op mijn keuze is een schattig lief, bruin, kroezel babietje aanvallen. En, lieve mensen, dat doen we gewoon niet, toch?
9.11.05
Toen waren ze weer met 20
Oftewel 10 koppels. Oftewel eerste dag van de voorbereidingscursus voor interlandelijke adoptie. Ik had niet echt veel verwachtingen van de cursus, eerder verwachtingen van de groep. Wat voor mensen zouden het zijn? Want de kans dat we enkelen van hen op ons parcours naar Ethiopië zullen terugzien is uiteraard bestaand. En dan is het wel leuk als het klikt. Een nieuw soort lotgenoten als het ware.
Wat ik niet verwacht had was dat we met een groep vol oude lotgenoten zaten. Ik weet niet of het vaak voorkomt, maar we hebben een groep waarin niemand al kinderen heeft, laat staan eigen kinderen. Alle 20 mensen die er zaten, de 10 koppels, allemaal zijn ze ongewenst kinderloos. Allemaal zijn ze na een, voor iedereen anders - maar telkens zo herkenbaar, eigen parcours op de tweesprong gekomen waarvan 1 arm naar adoptie wees. Elk koppel had een eigen verhaal en al een eigen zware weg bewandeld.
Toen we om 16u30 naar huis gingen was ik emotioneel een beetje leeg. Ik was uitgeput. Niet omdat de dag zo zwaar geweest was. Alles wat verteld werd wist ik al (lang leve het internet). Maar het was best confronterend om mezelf nog eens ons verhaal te horen vertellen, om de anderen hun verhaal te horen vertellen. Om te merken dat we allemaal door het diepste van het dal waren, maar dat er nog steeds serieuze littekens aanwezig waren. Op bepaalde momenten was het bijna meer een zelfhulpgroep voor ongewenst kinderlozen dan een voorbereidingscursus op adoptie. Maar dat deed wel deugd. We hebben ook enorm kunnen lachen over onze voorbije weg naar kinderen.
Vooral P. was onder de indruk van de groep mannen waarin hij terecht kwam. Ook uit die groep kwam er vaak een luide lach. Maar even vaak was P. onder de indruk van wat de mannen 'durfden' zeggen.
De voorbereidingscursus zelf dan. Tja, veel vragen over de nieuwe wetgeving konden nog niet beantwoord worden. Dat zal hopelijk beteren tegen onze laatste cursusdag in december. Dan zou de groep die in september gestart is al veel verder moeten zitten en zou het voor ons duidelijk moeten zijn hoe we verder gaan en zeker hoe lang het administratieve proces zal duren.
Over het verdriet en het verwerken van ongewenste kinderloosheid had ik het gevoel dat wij als groep veel meer relevants konden vertellen dan de persoon die de cursus gaf.
De dag werd afgesloten met een filmpje over adoptie uit Zuid Afrika, waar er een grote mate van openheid bestaat. Het was tegelijk schrijnend en mooi om te zien. Maar helaas niet echt relevant voor ons. Zuid Afrika is geen gemakkellijk land (je moet oa kerkelijk getrouwd zijn en actief gelovend), en ook geen optie voor ons. En in de andere landen is er van die openheid vaak niet veel te merken.
Kortom, het was een leerrijke ervaring. Toffe mensen ontmoet die we waarschijnlijk na de cursus nog wel zullen tegenkomen. Toch wel weer geconfronteerd met de moeilijke jaren die achter ons liggen, maar er wel van overtuigd dat we de juiste beslissing op het juiste moment genomen hebben.
Wat ik niet verwacht had was dat we met een groep vol oude lotgenoten zaten. Ik weet niet of het vaak voorkomt, maar we hebben een groep waarin niemand al kinderen heeft, laat staan eigen kinderen. Alle 20 mensen die er zaten, de 10 koppels, allemaal zijn ze ongewenst kinderloos. Allemaal zijn ze na een, voor iedereen anders - maar telkens zo herkenbaar, eigen parcours op de tweesprong gekomen waarvan 1 arm naar adoptie wees. Elk koppel had een eigen verhaal en al een eigen zware weg bewandeld.
Toen we om 16u30 naar huis gingen was ik emotioneel een beetje leeg. Ik was uitgeput. Niet omdat de dag zo zwaar geweest was. Alles wat verteld werd wist ik al (lang leve het internet). Maar het was best confronterend om mezelf nog eens ons verhaal te horen vertellen, om de anderen hun verhaal te horen vertellen. Om te merken dat we allemaal door het diepste van het dal waren, maar dat er nog steeds serieuze littekens aanwezig waren. Op bepaalde momenten was het bijna meer een zelfhulpgroep voor ongewenst kinderlozen dan een voorbereidingscursus op adoptie. Maar dat deed wel deugd. We hebben ook enorm kunnen lachen over onze voorbije weg naar kinderen.
Vooral P. was onder de indruk van de groep mannen waarin hij terecht kwam. Ook uit die groep kwam er vaak een luide lach. Maar even vaak was P. onder de indruk van wat de mannen 'durfden' zeggen.
De voorbereidingscursus zelf dan. Tja, veel vragen over de nieuwe wetgeving konden nog niet beantwoord worden. Dat zal hopelijk beteren tegen onze laatste cursusdag in december. Dan zou de groep die in september gestart is al veel verder moeten zitten en zou het voor ons duidelijk moeten zijn hoe we verder gaan en zeker hoe lang het administratieve proces zal duren.
Over het verdriet en het verwerken van ongewenste kinderloosheid had ik het gevoel dat wij als groep veel meer relevants konden vertellen dan de persoon die de cursus gaf.
De dag werd afgesloten met een filmpje over adoptie uit Zuid Afrika, waar er een grote mate van openheid bestaat. Het was tegelijk schrijnend en mooi om te zien. Maar helaas niet echt relevant voor ons. Zuid Afrika is geen gemakkellijk land (je moet oa kerkelijk getrouwd zijn en actief gelovend), en ook geen optie voor ons. En in de andere landen is er van die openheid vaak niet veel te merken.
Kortom, het was een leerrijke ervaring. Toffe mensen ontmoet die we waarschijnlijk na de cursus nog wel zullen tegenkomen. Toch wel weer geconfronteerd met de moeilijke jaren die achter ons liggen, maar er wel van overtuigd dat we de juiste beslissing op het juiste moment genomen hebben.
5.11.05
Relaties
Doel van deze schrijverij was een jaar geleden in eerste instantie verwerken. Proberen de chaos in mijn hoofd een plaatsje te geven. Proberen door het bos te bomen weer te zien. Proberen te overleven nadat alles waar ik ooit in geloofde verwoest was.
In tweede instantie was het een uitlaatklep zonder grenzen. Ik liet mensen meelezen, maar verwittigde wel dat het mijn ding was. Dat ik misschien dingen zou schrijven die ik anders alleen maar zou denken. Ik gunde de wereld ook een kijkje aan de achterkant van mijn ziel, de donkere kant...
De eerste berichten kwamen met heel veel pijn uit mijn vingers. Ik voelde een constante druk om mijn gevoelens te verwoorden. Het voelde alsof de kraan opengedraaid werd en ik niets anders kon dan gewoon volgen en typen tot mijn vingers blauw zagen.
Wat mijn ziel en vingers wel verwarmden waren de tientallen mails en sms-jes. Mensen, vrouwen, lotgenoten van vroeger, nieuwe lotgenoten en totaal onbekenden. Mensen die mijn pijn herkende, die hun pijn er in herkende ... die wat ze lazen tegelijkertijd in hun eigen zieltje voelden. Die ook al waren mijn eerste berichten rauw en stonden ze stijf van het cynisme, toch troost vonden. We zijn niet alleen, er zijn nog vrouwen zoals wij. Velen vonden troost in het feit dat duidelijk werd dat ik niet van plan was in een depressie te verzinken. Dat ik bij tijd en wijle nog kon lachen. Dat ze veel hadden afgenomen, maar dat mijn gevoel voor humor nog overeind gebleven was. Ik zag die humor toen door een dik gordijn van cynisme.
Ik vond troost in de moeders die vertelden dat ze best konden begrijpen dat ik ze met gans mijn hart gehaat had. Dat niemand kan weten hoe het voelt om kinderloos te zijn dan diegenen die ook effectief kinderloos zijn. Zoals niemand een moeder beter begrijpt dan een andere moeder.
Lief waren diegenen die een oor, een vinger, een teen zouden afgesneden hebben om te kunnen helpen. Lief waren diegenen die mij lieten spelen met hun kinderen en net niet een traantje lieten. Lief waren diegenen die toch zeiden "je zou zo een toffe mama zijn", ook al was dat pijnlijk voor ons beiden.
Na de eerste golf van lotgenoten die mijn schrijfsels mochten lezen liet ik mijn blogadres ook bij anderen circuleren. Ik vond het maar eerlijk dat mijn nabije vrienden ook wisten wat er met mij aan de hand was.
Een aantal vriendinnen was het cosy Gent ontvlucht. Zij kregen als eersten mijn schrijfsels te lezen. Zo waren ze op de hoogte en konden we de paar keer dat we elkaar zagen per jaar het gewoon leuk hebben samen. Moesten zij niet eerst een uur scannen om te weten te komen of aan te voelen of ik al dan niet in huilen zou uitbarsten als ze iets over kinderen, hun kinderen of gemeenschappellijke zwangere vriendinnen zouden zeggen. Dat systeem werkte en werkt nog steeds zeer goed. Vriendinnen reageren op dipjes waarvan ze anders niet zouden geweten hebben. Het contact blijft goed, ook al zien we elkaar sporadisch.
Het voordeel aan deze lezers ver weg was juist dat ik ze niet dagelijks zag. Want mijn nabije vrienden dagelijks zien en laten meelezen met mijn diepste gedachten was niet makkellijk. Dus na de kring van verrevriendinnen, kregen ook nabije vrienden mijn blog te lezen.
Mijn lieve vriend, mijn zwangere of proberende vriendinnen, mijn dierbare afrika reizigers en ondertussen had ook P. de weg gevonden.
Uiteraard veranderen relaties door het delen van deze zeer persoonlijke informatie. P. leerde mij beter kennen. Leerde dat ik niet zo sterk was als ik me voordeed, leerde dat ik er bijna serieus onderdoor zat. Mijn vriendinnen leerden de bittere bitch kennen en waren daar niet steeds onverdeeld gelukkig mee. Mijn verre vrienden leerden me gewoon beter kennen. En ikzelf leerde beter dan ooit tevoren mijn gevoelens uiten en dingen te zeggen die ik daarvoor enkel durfde denken.
Maar ook door de stormachtige voorbije vijf jaar zijn een aantal relaties veranderd. Ik ben heel lang enkel met mezelf bezig geweest. Het lijkt soms wel een wonder dat ik uberhaupt nog vrienden over heb. En toch .... sinds ik minder moeite heb met het plaatsen van mijn gevoelens en ik beter mijn weg vind door de chaos in mijn hoofd. Sinds ik leerde dat enkel de essentie telt, dat je beter geen tijd verdoet met huichelen en de lieve vrede bewaren. Sinds ik harder ben geworden, maar tegelijkertijd ook veel softer... sindsdien zijn relaties met de mensen rondom mij wel veranderd.
Vriendinnen die ondertussen zwanger werden en moeder zijn (ahum, zo zijn er wel een paar), werden iets minder toegankelijk. Gesprekken beginnen steevast met hoe het gaat met de kinderen. Afspraken moeten zo gepland worden dat de slaap/het eten van kindlief niet in het gedrang komt. Zondagen worden gevuld met afspraken met andere vriendinnen met kinderen.
Toevallig binnenspringen zit er niet vaak meer in. Op weg van en naar de chreche, op weg van en naar de dokter, op weg van en naar de babysit, op weg van en naar de grootouders.
Zo zijn ze niet allemaal! Maar over het algemeen zal iedere kinderloze in een zee van families deze gang van zaken wel al meegemaakt hebben.
Dus de vriendenkring veranderd. Vrienden worden jonger (nog geen kinderen) of ouder (kinderen hebben geen babysit meer nodig), aangevuld met de andere kinderlozen. En zo komt er na de eerste muur (jullie zijn zwanger/ hebben kinderen, ik niet) een tweede muur tussen jezelf en de vriendinnen met kinderen. Je leeft beide op een andere wereld, je bent beide bezig op een ander niveau, de golflengte verschilt en de vriendschap verschuift wel of niet naar andere gemeenschappellijke dingen.
Regelmatig kan je wat barsten in deze muur veroorzaken. Niet alle vriendinnen waren zonder moeite zwanger. Bij hen blijft er altijd wel een residu hangen van het wanhopig proberen, van het niet weten wat de toekomst zal brengen. Andere vriendinnen hebben moeite met een tweede zwangerschap. Ook zij komen in contact met gevoelens die hen bij de eerste zwangerschap volledig vreemd waren.
En dan merk ik dat de verbittering er bij mij nog steeds een beetje inzit. Bittere bitch ligt misschien te slapen, maar af en toe komt er nog een opflakkering van haar gedachten mijn leven onderuit halen. Dan kan het weer zwart worden voor mijn ogen als ik denk aan zwangere buiken. Aan mensen die waarschijnlijk wel zwanger zullen worden na behandeling. Aan mensen die denken dat mijn lijden ondertussen voorbij is omdat we nu toch gezellig gaan adopteren.
En die zwartgalligheid vind dan zijn weg naar deze blog. En dan denk ik "neen, wordt nu niet kwaad, wees niet op je tenen getrapt. Dit gaat niet over jullie, dit gaat over mij. Dit zijn mijn gevoelens die geuit worden. Als je ze niet wil lezen, ga dan weg. Maar als je ze wel leest en je komt me morgen tegen en ik zeg rare dingen, kader ze dan in deze gevoelens. Nogmaals, dit gaat hier allemaal over mij. De dingen die ik denk, in het diepst en soms het slechtst van mijn gedachten krijgen hier een plaatsje."
Want deze kinderloze is en blijft een jaloerse bitch in het diepst van haar gedachten. Het feit dat zij hebben wat ik niet heb blijft steken. En soms steekt het als een kriebeling van een muggebeet, maar soms steekt het vlijmscherp. Ik vraag niet om dit goed te keuren, ik vraag zelfs niet om dit te begrijpen. Ik vraag zelfs niet om het te aanvaarden. Ik vraag enkel erkenning. En zelfs dat niet...
Ik vraag enkel dat ik hier mag schrijven wat ik denk. Dit ben ik, take it or leave it.
In tweede instantie was het een uitlaatklep zonder grenzen. Ik liet mensen meelezen, maar verwittigde wel dat het mijn ding was. Dat ik misschien dingen zou schrijven die ik anders alleen maar zou denken. Ik gunde de wereld ook een kijkje aan de achterkant van mijn ziel, de donkere kant...
De eerste berichten kwamen met heel veel pijn uit mijn vingers. Ik voelde een constante druk om mijn gevoelens te verwoorden. Het voelde alsof de kraan opengedraaid werd en ik niets anders kon dan gewoon volgen en typen tot mijn vingers blauw zagen.
Wat mijn ziel en vingers wel verwarmden waren de tientallen mails en sms-jes. Mensen, vrouwen, lotgenoten van vroeger, nieuwe lotgenoten en totaal onbekenden. Mensen die mijn pijn herkende, die hun pijn er in herkende ... die wat ze lazen tegelijkertijd in hun eigen zieltje voelden. Die ook al waren mijn eerste berichten rauw en stonden ze stijf van het cynisme, toch troost vonden. We zijn niet alleen, er zijn nog vrouwen zoals wij. Velen vonden troost in het feit dat duidelijk werd dat ik niet van plan was in een depressie te verzinken. Dat ik bij tijd en wijle nog kon lachen. Dat ze veel hadden afgenomen, maar dat mijn gevoel voor humor nog overeind gebleven was. Ik zag die humor toen door een dik gordijn van cynisme.
Ik vond troost in de moeders die vertelden dat ze best konden begrijpen dat ik ze met gans mijn hart gehaat had. Dat niemand kan weten hoe het voelt om kinderloos te zijn dan diegenen die ook effectief kinderloos zijn. Zoals niemand een moeder beter begrijpt dan een andere moeder.
Lief waren diegenen die een oor, een vinger, een teen zouden afgesneden hebben om te kunnen helpen. Lief waren diegenen die mij lieten spelen met hun kinderen en net niet een traantje lieten. Lief waren diegenen die toch zeiden "je zou zo een toffe mama zijn", ook al was dat pijnlijk voor ons beiden.
Na de eerste golf van lotgenoten die mijn schrijfsels mochten lezen liet ik mijn blogadres ook bij anderen circuleren. Ik vond het maar eerlijk dat mijn nabije vrienden ook wisten wat er met mij aan de hand was.
Een aantal vriendinnen was het cosy Gent ontvlucht. Zij kregen als eersten mijn schrijfsels te lezen. Zo waren ze op de hoogte en konden we de paar keer dat we elkaar zagen per jaar het gewoon leuk hebben samen. Moesten zij niet eerst een uur scannen om te weten te komen of aan te voelen of ik al dan niet in huilen zou uitbarsten als ze iets over kinderen, hun kinderen of gemeenschappellijke zwangere vriendinnen zouden zeggen. Dat systeem werkte en werkt nog steeds zeer goed. Vriendinnen reageren op dipjes waarvan ze anders niet zouden geweten hebben. Het contact blijft goed, ook al zien we elkaar sporadisch.
Het voordeel aan deze lezers ver weg was juist dat ik ze niet dagelijks zag. Want mijn nabije vrienden dagelijks zien en laten meelezen met mijn diepste gedachten was niet makkellijk. Dus na de kring van verrevriendinnen, kregen ook nabije vrienden mijn blog te lezen.
Mijn lieve vriend, mijn zwangere of proberende vriendinnen, mijn dierbare afrika reizigers en ondertussen had ook P. de weg gevonden.
Uiteraard veranderen relaties door het delen van deze zeer persoonlijke informatie. P. leerde mij beter kennen. Leerde dat ik niet zo sterk was als ik me voordeed, leerde dat ik er bijna serieus onderdoor zat. Mijn vriendinnen leerden de bittere bitch kennen en waren daar niet steeds onverdeeld gelukkig mee. Mijn verre vrienden leerden me gewoon beter kennen. En ikzelf leerde beter dan ooit tevoren mijn gevoelens uiten en dingen te zeggen die ik daarvoor enkel durfde denken.
Maar ook door de stormachtige voorbije vijf jaar zijn een aantal relaties veranderd. Ik ben heel lang enkel met mezelf bezig geweest. Het lijkt soms wel een wonder dat ik uberhaupt nog vrienden over heb. En toch .... sinds ik minder moeite heb met het plaatsen van mijn gevoelens en ik beter mijn weg vind door de chaos in mijn hoofd. Sinds ik leerde dat enkel de essentie telt, dat je beter geen tijd verdoet met huichelen en de lieve vrede bewaren. Sinds ik harder ben geworden, maar tegelijkertijd ook veel softer... sindsdien zijn relaties met de mensen rondom mij wel veranderd.
Vriendinnen die ondertussen zwanger werden en moeder zijn (ahum, zo zijn er wel een paar), werden iets minder toegankelijk. Gesprekken beginnen steevast met hoe het gaat met de kinderen. Afspraken moeten zo gepland worden dat de slaap/het eten van kindlief niet in het gedrang komt. Zondagen worden gevuld met afspraken met andere vriendinnen met kinderen.
Toevallig binnenspringen zit er niet vaak meer in. Op weg van en naar de chreche, op weg van en naar de dokter, op weg van en naar de babysit, op weg van en naar de grootouders.
Zo zijn ze niet allemaal! Maar over het algemeen zal iedere kinderloze in een zee van families deze gang van zaken wel al meegemaakt hebben.
Dus de vriendenkring veranderd. Vrienden worden jonger (nog geen kinderen) of ouder (kinderen hebben geen babysit meer nodig), aangevuld met de andere kinderlozen. En zo komt er na de eerste muur (jullie zijn zwanger/ hebben kinderen, ik niet) een tweede muur tussen jezelf en de vriendinnen met kinderen. Je leeft beide op een andere wereld, je bent beide bezig op een ander niveau, de golflengte verschilt en de vriendschap verschuift wel of niet naar andere gemeenschappellijke dingen.
Regelmatig kan je wat barsten in deze muur veroorzaken. Niet alle vriendinnen waren zonder moeite zwanger. Bij hen blijft er altijd wel een residu hangen van het wanhopig proberen, van het niet weten wat de toekomst zal brengen. Andere vriendinnen hebben moeite met een tweede zwangerschap. Ook zij komen in contact met gevoelens die hen bij de eerste zwangerschap volledig vreemd waren.
En dan merk ik dat de verbittering er bij mij nog steeds een beetje inzit. Bittere bitch ligt misschien te slapen, maar af en toe komt er nog een opflakkering van haar gedachten mijn leven onderuit halen. Dan kan het weer zwart worden voor mijn ogen als ik denk aan zwangere buiken. Aan mensen die waarschijnlijk wel zwanger zullen worden na behandeling. Aan mensen die denken dat mijn lijden ondertussen voorbij is omdat we nu toch gezellig gaan adopteren.
En die zwartgalligheid vind dan zijn weg naar deze blog. En dan denk ik "neen, wordt nu niet kwaad, wees niet op je tenen getrapt. Dit gaat niet over jullie, dit gaat over mij. Dit zijn mijn gevoelens die geuit worden. Als je ze niet wil lezen, ga dan weg. Maar als je ze wel leest en je komt me morgen tegen en ik zeg rare dingen, kader ze dan in deze gevoelens. Nogmaals, dit gaat hier allemaal over mij. De dingen die ik denk, in het diepst en soms het slechtst van mijn gedachten krijgen hier een plaatsje."
Want deze kinderloze is en blijft een jaloerse bitch in het diepst van haar gedachten. Het feit dat zij hebben wat ik niet heb blijft steken. En soms steekt het als een kriebeling van een muggebeet, maar soms steekt het vlijmscherp. Ik vraag niet om dit goed te keuren, ik vraag zelfs niet om dit te begrijpen. Ik vraag zelfs niet om het te aanvaarden. Ik vraag enkel erkenning. En zelfs dat niet...
Ik vraag enkel dat ik hier mag schrijven wat ik denk. Dit ben ik, take it or leave it.
1.11.05
Afleiding
Eindelijk een paar dagen lekker thuis en in plaats van er rustig van te kunnen genieten, zit ik met mijn neus boven de boeken. Gisteren kon ik als afwisseling achter de potten en pannen staan, en eerlijk waar ... het was zo relaxerend!!!
Maar, vandaag terug studeren. Om niet teveel afgeleid te worden door het feit dat ik eigenlijk geen zin heb heb ik ondertussen maar een film opgezet. Wonder boven wonder lukt dat aardig. Al moet ik zeggen dat geen cursus ter wereld mij de afleiding van Aragorn uit LOTR kan doen vergeten...
Maar het studeren begint te vlotten. Al liggen er ondertussen weer hopen nieuwe papieren op mij te wachten, nu studeer ik voor mijn eerste examen en dan zie ik wel weer waar ik bij de andere vakken achterop geraakt ben.
Afleiding dus ...
Volgende week beginnen we aan onze eerste cursusdag. Gaan we leren wat ons nog allemaal te wachten staat in het adoptie avontuur. En met ouders die al bezig zijn met kerstcadeaus en onze bende die al de kersvakantie aan het plannen is, wordt het me duidelijk dat er tussen nu en kerst eigenlijk niet meer zo veel tijd in te vullen is. Voor we het weten zal ook de cursus afgerond zijn. Nadien volgt de ietwat onzekere periode waarbij we de jeugdrechter gaan vertellen dat we willen adopteren. Hopelijk laat hij ons niet te lang wachten en kunnen we snel aan het maatschappellijk onderzoek beginnen.
Maar ondertussen is er nog afleiding genoeg. Die ene vriendin die heerlijk zwanger is na een niet zo korte en aangename periode van proberen. Toen ik het nieuws te weten kwam, was er geen stalen deur die dichtvloog. Was er geen pijn, woede of gevoel van oneerlijkheid. En het leuke is dat haar zwangerschap nog 6 maand lang afleiding zal geven aan het feit dat wij maar met kleine stapjes vooruitgaan.
Dan is er die andere vriendin die ondertussen aan alweer een aantal pogingen bezig is om een tweede ukkie op de wereld te zetten. Helaas zijn de pogingen nog niet gelukt, maar hopelijk brengen ook zij de nodige afleiding de komende maanden.
En dan vriendin nummer drie. Na een bijna vanzelfsprekende eerste zwangerschap zit ze nu midden in de medische molen van ICSI. Het voelt raar om weer van dichtbij bij de hele procedure betrokken zijn. En los van het feit dat het gaat over iemand die ik niets slechts toewens, blijf ik me afvragen. Hoop ik dat hun eerste poging lukt zodat ze snel van alle toestanden af zijn? Of hoop ik op meer dan 1 poging zodat ze weten wat ik meegemaakt heb?
De laatste tijd is alle afleiding van de wereld niet voldoende om te beseffen hoe lang onze zoektocht naar een kind al geworden is. Eens het nieuwe jaar goed en wel begonnen is kunnen we alweer een vijfde streepje zetten. Vijf jaar geleden stopte ik met de pil en zouden we het nog een tijdje voorzichtig aandoen. P. was nog niet helemaal gewend aan het idee dat hij misschien binnenkort vader zou worden. Allemaal relatief blijkt nu...
En als ik dan denk aan al die keren dat ik met mijn benen open zat... bij gewone gyne nummer 1, bij mijn eerste fertilteitsgyne, in het ziekenhuis waar de punctie doorging, in het ziekenhuis waar de terugplaatsing doorging, bij mijn tweede fertiliteitsgyne, opnieuw in beide ziekenhuizen en dan een paar maanden geleden bij mijn tweede gewone gyne.
Om nu te zeggen dat ik zonder spijt op de voorbije jaren terugkijk zou het een grote leugen zijn. Ik ben blij dat we die weg op een bepaald moment ingeslagen zijn, maar toch ... stel dat ik nu niet de hele tijd met mijn benen opengelegen had in steriele ziekenhuisomgevingen. Misschien dat we eerder naar andere opties uitgekeken hadden. Misschien dat ik minder pijn en verdriet gekend had nadat alle vriendinnen met en zonder moeite zwanger werden. Want ondertussen is het officieel. Van alle vriendinnen van mijn generatie die een relatie hebben die al wat jaren duurt, ben ik de enige ongewenst kinderloze. Als alles meezit haalt de jongere generatie mij niet in en komt ons kindje snel naar België.
Ik denk dat ik nog even wat afleiding ga zoeken bij Aragorn en zijn vriendjes....
Maar, vandaag terug studeren. Om niet teveel afgeleid te worden door het feit dat ik eigenlijk geen zin heb heb ik ondertussen maar een film opgezet. Wonder boven wonder lukt dat aardig. Al moet ik zeggen dat geen cursus ter wereld mij de afleiding van Aragorn uit LOTR kan doen vergeten...
Maar het studeren begint te vlotten. Al liggen er ondertussen weer hopen nieuwe papieren op mij te wachten, nu studeer ik voor mijn eerste examen en dan zie ik wel weer waar ik bij de andere vakken achterop geraakt ben.
Afleiding dus ...
Volgende week beginnen we aan onze eerste cursusdag. Gaan we leren wat ons nog allemaal te wachten staat in het adoptie avontuur. En met ouders die al bezig zijn met kerstcadeaus en onze bende die al de kersvakantie aan het plannen is, wordt het me duidelijk dat er tussen nu en kerst eigenlijk niet meer zo veel tijd in te vullen is. Voor we het weten zal ook de cursus afgerond zijn. Nadien volgt de ietwat onzekere periode waarbij we de jeugdrechter gaan vertellen dat we willen adopteren. Hopelijk laat hij ons niet te lang wachten en kunnen we snel aan het maatschappellijk onderzoek beginnen.
Maar ondertussen is er nog afleiding genoeg. Die ene vriendin die heerlijk zwanger is na een niet zo korte en aangename periode van proberen. Toen ik het nieuws te weten kwam, was er geen stalen deur die dichtvloog. Was er geen pijn, woede of gevoel van oneerlijkheid. En het leuke is dat haar zwangerschap nog 6 maand lang afleiding zal geven aan het feit dat wij maar met kleine stapjes vooruitgaan.
Dan is er die andere vriendin die ondertussen aan alweer een aantal pogingen bezig is om een tweede ukkie op de wereld te zetten. Helaas zijn de pogingen nog niet gelukt, maar hopelijk brengen ook zij de nodige afleiding de komende maanden.
En dan vriendin nummer drie. Na een bijna vanzelfsprekende eerste zwangerschap zit ze nu midden in de medische molen van ICSI. Het voelt raar om weer van dichtbij bij de hele procedure betrokken zijn. En los van het feit dat het gaat over iemand die ik niets slechts toewens, blijf ik me afvragen. Hoop ik dat hun eerste poging lukt zodat ze snel van alle toestanden af zijn? Of hoop ik op meer dan 1 poging zodat ze weten wat ik meegemaakt heb?
De laatste tijd is alle afleiding van de wereld niet voldoende om te beseffen hoe lang onze zoektocht naar een kind al geworden is. Eens het nieuwe jaar goed en wel begonnen is kunnen we alweer een vijfde streepje zetten. Vijf jaar geleden stopte ik met de pil en zouden we het nog een tijdje voorzichtig aandoen. P. was nog niet helemaal gewend aan het idee dat hij misschien binnenkort vader zou worden. Allemaal relatief blijkt nu...
En als ik dan denk aan al die keren dat ik met mijn benen open zat... bij gewone gyne nummer 1, bij mijn eerste fertilteitsgyne, in het ziekenhuis waar de punctie doorging, in het ziekenhuis waar de terugplaatsing doorging, bij mijn tweede fertiliteitsgyne, opnieuw in beide ziekenhuizen en dan een paar maanden geleden bij mijn tweede gewone gyne.
Om nu te zeggen dat ik zonder spijt op de voorbije jaren terugkijk zou het een grote leugen zijn. Ik ben blij dat we die weg op een bepaald moment ingeslagen zijn, maar toch ... stel dat ik nu niet de hele tijd met mijn benen opengelegen had in steriele ziekenhuisomgevingen. Misschien dat we eerder naar andere opties uitgekeken hadden. Misschien dat ik minder pijn en verdriet gekend had nadat alle vriendinnen met en zonder moeite zwanger werden. Want ondertussen is het officieel. Van alle vriendinnen van mijn generatie die een relatie hebben die al wat jaren duurt, ben ik de enige ongewenst kinderloze. Als alles meezit haalt de jongere generatie mij niet in en komt ons kindje snel naar België.
Ik denk dat ik nog even wat afleiding ga zoeken bij Aragorn en zijn vriendjes....
19.10.05
Deuren
er zitten deuren in mijn hoofd, in mijn lichaam, in mijn gedachten.
Als een tijdje geleden mensen kwamen vertellen dat ze zwanger waren was ik heel enthousiast. Maar onmiddellijk ging een stalen deur dicht. Een deur die al het verdriet, de woede en de wanhoop moest tegenhouden. Een stalen deur die het gevoel van falen moest tegenhouden.
Een goede opmerker zou zelfs letterlijk deze deur kunnen gezien hebben, als ze diep in mijn ogen keken.
Het was een veilige deur. Een deur waar niet teveel slechte gevoelens doorkwamen. Een deur die het mij mogelijk maakte om om te gaan met de vreselijke dingen die door mijn hoofd spookte als alweer iemand kwam zeggen dat zij kon waar ik niet toe in staat ben.
Ik durf zeggen dat deze stalen deur enkele vriendschappen gered heeft. Want ik kan me voorstellen dat niemand gesteld is op de reactie die achter de deur plaatsvond.
Ondertussen, nu ik meer en meer uitkijk naar ons adoptiekindje, begint het gevoel van faling een beetje weg te trekken. OK, ik kan dus blijkbaar niet zwanger worden, maar dat betekend niet dat ik geen goede moeder kan zijn. En, ok, ik zal niet kunnen meepraten over zwanger zijn, gebroken water, weeën en bevallen. Net zoals borstvoeding niet mijn ding zal zijn om over te praten.
En tja, dat is dan maar zo. Dat zijn feiten waar ik niets aan kan veranderen.
Onze adoptie zal niet een namaakzwangerschap zijn. We zullen niet proberen zoveel mogelijk mee te maken wat een zwanger koppel meemaakt. Ik ga ook mijn lichaam niet dwingen om borstoeding te geven, ga niet op zwangerschapsyoga en je zal mij ook niet in de suikerbonenwinkels vinden. Ik heb gisteren al mijn zwangerschapsboeken weggegeven aan een zwangere vriendin en zal deze ook niet terugvragen.
Met het besef dat ik iets ga doen wat zoveel anderen beweren van niet te kunnen komt mijn gevoel van eigenwaarde weer boven het minimumniveau. De stalen deur is vervangen door een klapdeurtje dat mij toelaat eerlijk te zijn in mijn gevoelens en reacties, maar ook af en toe de minder leuke gevoelens tegen te houden.
Als een tijdje geleden mensen kwamen vertellen dat ze zwanger waren was ik heel enthousiast. Maar onmiddellijk ging een stalen deur dicht. Een deur die al het verdriet, de woede en de wanhoop moest tegenhouden. Een stalen deur die het gevoel van falen moest tegenhouden.
Een goede opmerker zou zelfs letterlijk deze deur kunnen gezien hebben, als ze diep in mijn ogen keken.
Het was een veilige deur. Een deur waar niet teveel slechte gevoelens doorkwamen. Een deur die het mij mogelijk maakte om om te gaan met de vreselijke dingen die door mijn hoofd spookte als alweer iemand kwam zeggen dat zij kon waar ik niet toe in staat ben.
Ik durf zeggen dat deze stalen deur enkele vriendschappen gered heeft. Want ik kan me voorstellen dat niemand gesteld is op de reactie die achter de deur plaatsvond.
Ondertussen, nu ik meer en meer uitkijk naar ons adoptiekindje, begint het gevoel van faling een beetje weg te trekken. OK, ik kan dus blijkbaar niet zwanger worden, maar dat betekend niet dat ik geen goede moeder kan zijn. En, ok, ik zal niet kunnen meepraten over zwanger zijn, gebroken water, weeën en bevallen. Net zoals borstvoeding niet mijn ding zal zijn om over te praten.
En tja, dat is dan maar zo. Dat zijn feiten waar ik niets aan kan veranderen.
Onze adoptie zal niet een namaakzwangerschap zijn. We zullen niet proberen zoveel mogelijk mee te maken wat een zwanger koppel meemaakt. Ik ga ook mijn lichaam niet dwingen om borstoeding te geven, ga niet op zwangerschapsyoga en je zal mij ook niet in de suikerbonenwinkels vinden. Ik heb gisteren al mijn zwangerschapsboeken weggegeven aan een zwangere vriendin en zal deze ook niet terugvragen.
Met het besef dat ik iets ga doen wat zoveel anderen beweren van niet te kunnen komt mijn gevoel van eigenwaarde weer boven het minimumniveau. De stalen deur is vervangen door een klapdeurtje dat mij toelaat eerlijk te zijn in mijn gevoelens en reacties, maar ook af en toe de minder leuke gevoelens tegen te houden.
14.10.05
Het geitje met de wollen sokjes
Tussen de eerste keer dat ik uitriep, "drie keer IVF en als het dan niet gelukt is, dan adopteren we" en het moment nu dat de adoptiecursus elke dag een beetje dichterbij komt is mijn hele idee over adoptie en over P. en ik die adopteren meer veranderd dan alle ideeën die ik ooit over zwanger zijn en kinderen krijgen had samen.
Ik had altijd een beeld van adoptieouders als die alternatieve, geitewollen sokken die rondliepen alsof ze de wereld een grote dienst bewezen. Want zij gaven een kind een nieuwe kans, de kans op een beter leven. Ik zag mezelf zo niet rondlopen.
Ook de mensen die op moederdag 2 mama's vierden deden mij een beetje de kriebels krijgen. Dat er nog een andere mama in het spel was/is was uiteraard niet iets dat ik mijn kind niet te zijner tijd zou vertellen. Maar al die nadruk op de buikmama ... ???? Niets voor mij
En nu ineens zijn we weer zoveel verder. Het idee dat we ooit binnen niet al te lange tijd op een vliegtuig gaan stappen om ergens aan de andere kant van de wereld een kind op te halen lijkt met de dag reeëler te worden. Ik zie het ons ook doen. Ik zie ons samen met die andere ouders het avontuur van ons jonge leven meemaken. Ik zie ons daar aan die andere kant van de wereldbol ouders worden.
Maar meer een meer zie ik in mijn gedachten ook de ouders van het kind dat ooit van ons zal zijn. Er lopen op dit moment een man en vrouw rond die binnen een tijdje sex zullen hebben en ons kind zullen verwekken. Men vertelde mij net dat ik dat allemaal niet te romantisch moet zien. Dat de kans dat ons kind "gemaakt wordt uit liefde" niet zo groot is. Of dat de vrouw het allemaal voor haar plezier ondergaat. De kans ook dat de moeder van ons kind door het verwekken van ons kind HIV positief wordt is ook niet gering.
Maar toch gaan de laatste avonden mijn gedachten naar die vrouw. Die vrouw die ik nooit zal kennen en waar ik nooit een gezicht op zal kunnen plakken. Die vrouw die nu rondloopt en niet weet dat ze misschien de laatste twee jaar van haar leven ingaat. De vrouw die binnen niet al te lange tijd zwanger zal zijn van ons kind.
De vrouw die heel veel kans heeft binnen een paar jaar te sterven door toedoen van aids.
Elke avond denk ik even aan die vrouw en hoop ik dat ze gelukkig is. Dat ze nog leuke momenten zal meemaken. Dat ze binnenkort gelukkig is dat ze zwanger is. Dat ze haar zwangerschap als iets positiefs ervaart.
Ik zal altijd de zichtbare moeder van ons kind zijn. En ergens hoop ik dat we niet vergaan tot as en stof ... zodat deze vrouw aan de andere kant van de wereld ook onzichtbaar aanwezig zal blijven.
Ik had altijd een beeld van adoptieouders als die alternatieve, geitewollen sokken die rondliepen alsof ze de wereld een grote dienst bewezen. Want zij gaven een kind een nieuwe kans, de kans op een beter leven. Ik zag mezelf zo niet rondlopen.
Ook de mensen die op moederdag 2 mama's vierden deden mij een beetje de kriebels krijgen. Dat er nog een andere mama in het spel was/is was uiteraard niet iets dat ik mijn kind niet te zijner tijd zou vertellen. Maar al die nadruk op de buikmama ... ???? Niets voor mij
En nu ineens zijn we weer zoveel verder. Het idee dat we ooit binnen niet al te lange tijd op een vliegtuig gaan stappen om ergens aan de andere kant van de wereld een kind op te halen lijkt met de dag reeëler te worden. Ik zie het ons ook doen. Ik zie ons samen met die andere ouders het avontuur van ons jonge leven meemaken. Ik zie ons daar aan die andere kant van de wereldbol ouders worden.
Maar meer een meer zie ik in mijn gedachten ook de ouders van het kind dat ooit van ons zal zijn. Er lopen op dit moment een man en vrouw rond die binnen een tijdje sex zullen hebben en ons kind zullen verwekken. Men vertelde mij net dat ik dat allemaal niet te romantisch moet zien. Dat de kans dat ons kind "gemaakt wordt uit liefde" niet zo groot is. Of dat de vrouw het allemaal voor haar plezier ondergaat. De kans ook dat de moeder van ons kind door het verwekken van ons kind HIV positief wordt is ook niet gering.
Maar toch gaan de laatste avonden mijn gedachten naar die vrouw. Die vrouw die ik nooit zal kennen en waar ik nooit een gezicht op zal kunnen plakken. Die vrouw die nu rondloopt en niet weet dat ze misschien de laatste twee jaar van haar leven ingaat. De vrouw die binnen niet al te lange tijd zwanger zal zijn van ons kind.
De vrouw die heel veel kans heeft binnen een paar jaar te sterven door toedoen van aids.
Elke avond denk ik even aan die vrouw en hoop ik dat ze gelukkig is. Dat ze nog leuke momenten zal meemaken. Dat ze binnenkort gelukkig is dat ze zwanger is. Dat ze haar zwangerschap als iets positiefs ervaart.
Ik zal altijd de zichtbare moeder van ons kind zijn. En ergens hoop ik dat we niet vergaan tot as en stof ... zodat deze vrouw aan de andere kant van de wereld ook onzichtbaar aanwezig zal blijven.
5.10.05
mooie momenten
Midden tussen de drukte sta je soms even stil bij de mooie momenten.
Met een vriend midden in de chaos ineens een zelfde liedje horen. Een nummer dat een bepaald moment tekent. Niets zeggen, maar midden in de chaos even stil zijn en luisteren.
Met veel woorden en uitroepen gefeliciteerd worden door je collega's omdat je eindelijk een stageschool gevonden heb.
Zaterdagochtend vroeg naar de bakker gaan, de mensen in de huizen zien ontwaken en je eindelijk zelf kunnen voorstellen dat we binnen niet al te lange tijd zelf op zaterdagochtend een kind in pyama zullen rondlopen hebben.
Met gelijkgestemden rond de tafel zitten en voelen dat het klikt
Ontdekken dat sommige mensen waarbij je dacht dat het nooit zou klikken ineens jou zelfde gevoel voor humor hebben.
Tja, ook al is het hier een tijdje stil geweest, ik heb zeker niet stilgezeten. September is naar traditie één van de drukste maanden hier op het werk. Momenteel begint het een beetje te beteren. Naast werken ben ik reeds enkele weken volop aan het studeren en heb ik dus sinds begin deze week eindelijk een school gevonden waar ik mijn stages mag doen.
Gelukkig heb ik in alle drukte nog tijd gevonden om te genieten van de mooie dingen.
Ik begin eindelijk te beseffen dat ik echt geen reden heb om ongelukkig te zijn. De periode van IVF en hunkeren naar een kind was echt erg .... de hel .... Ik ben er een ander mens door geworden. Maar toch ... ergens was het misschien wat ik nodig had om te beseffen dat je soms gelukkig moet zijn met eenvoudige dingen.
Nu mijn vrienden weer allemaal in het land zijn zie ik ook dat iedereen op één of andere manier veranderd. Evolueert als het ware. En ik zie ook mezelf veranderen. De onrust verdwijnt, de drukte glijdt naar de achtergrond. Ik ben niet meer het haantje de voorste, de luidste stem in het gezelschap. Ik heb leren zwijgen en genieten van de stilte. De stilte is niet meer oorverdovend en smeekt niet meer om gevuld te worden. Het is leuk eens de anderen hun stemmen en verhalen te horen.
Met een vriend midden in de chaos ineens een zelfde liedje horen. Een nummer dat een bepaald moment tekent. Niets zeggen, maar midden in de chaos even stil zijn en luisteren.
Met veel woorden en uitroepen gefeliciteerd worden door je collega's omdat je eindelijk een stageschool gevonden heb.
Zaterdagochtend vroeg naar de bakker gaan, de mensen in de huizen zien ontwaken en je eindelijk zelf kunnen voorstellen dat we binnen niet al te lange tijd zelf op zaterdagochtend een kind in pyama zullen rondlopen hebben.
Met gelijkgestemden rond de tafel zitten en voelen dat het klikt
Ontdekken dat sommige mensen waarbij je dacht dat het nooit zou klikken ineens jou zelfde gevoel voor humor hebben.
Tja, ook al is het hier een tijdje stil geweest, ik heb zeker niet stilgezeten. September is naar traditie één van de drukste maanden hier op het werk. Momenteel begint het een beetje te beteren. Naast werken ben ik reeds enkele weken volop aan het studeren en heb ik dus sinds begin deze week eindelijk een school gevonden waar ik mijn stages mag doen.
Gelukkig heb ik in alle drukte nog tijd gevonden om te genieten van de mooie dingen.
Ik begin eindelijk te beseffen dat ik echt geen reden heb om ongelukkig te zijn. De periode van IVF en hunkeren naar een kind was echt erg .... de hel .... Ik ben er een ander mens door geworden. Maar toch ... ergens was het misschien wat ik nodig had om te beseffen dat je soms gelukkig moet zijn met eenvoudige dingen.
Nu mijn vrienden weer allemaal in het land zijn zie ik ook dat iedereen op één of andere manier veranderd. Evolueert als het ware. En ik zie ook mezelf veranderen. De onrust verdwijnt, de drukte glijdt naar de achtergrond. Ik ben niet meer het haantje de voorste, de luidste stem in het gezelschap. Ik heb leren zwijgen en genieten van de stilte. De stilte is niet meer oorverdovend en smeekt niet meer om gevuld te worden. Het is leuk eens de anderen hun stemmen en verhalen te horen.
19.9.05
slippertje
en toch zijn er nog momenten dat ik geen zwangeren kan zien.
Ik heb me vanmiddag bewust omgedraaid toen ik een paar bekenden zag.
OK, 't zijn eerder kennissen dan vrienden. maar toch. Normaalgezien zou ik ze goeiedag gezegd hebben.
Maar eigenlijk heb ik ze niet zo graag én nog veel erger: ze zijn 5 hele lange jaren jonger!!!!!!! En toch liep zij daar te pronken met een schattig buikje....
Grrrrrrrrr, soms komt dat gevoel van "zij wel en ik niet" toch nog boven.
Om dan snel weer te verdwijnen als J. hoogzwanger komt aanwagelen en ik besef waarom ze 10 minuten te laat op onze afspraak was. Een waggelende eend was er niets tegen ;-)
Ik heb me vanmiddag bewust omgedraaid toen ik een paar bekenden zag.
OK, 't zijn eerder kennissen dan vrienden. maar toch. Normaalgezien zou ik ze goeiedag gezegd hebben.
Maar eigenlijk heb ik ze niet zo graag én nog veel erger: ze zijn 5 hele lange jaren jonger!!!!!!! En toch liep zij daar te pronken met een schattig buikje....
Grrrrrrrrr, soms komt dat gevoel van "zij wel en ik niet" toch nog boven.
Om dan snel weer te verdwijnen als J. hoogzwanger komt aanwagelen en ik besef waarom ze 10 minuten te laat op onze afspraak was. Een waggelende eend was er niets tegen ;-)
Het leven zoals het is
Tja, ’t is hier een tijdje stil geweest, maar dat komt omdat ik gewoon niet veel te vertellen heb en omdat het leven weer in zijn vooruit geschoten is. Gedaan met vakantie, gedaan met rustig tijd nemen voor alles. Het is weer lopen, rennen, springen en de helft vergeten….
Momenteel ben ik dus druk aan het werk, ben ik beginnen studeren en ben ik hard op zoek naar een school om stage te lopen.
Ook weet mijn baas ondertussen dat ik terug op de schoolbanken zit. Herken je dit? Je probeert wekenlang een moeilijk gesprek voor te bereiden. Je zoekt de ideale invalshoek, de ideale aanleiding om het gesprek te beginnen. Je wikt en weegt je woorden om ze zo goed mogelijk uit je mond te krijgen.
En dan ben je zo lomp als ik om het er tussen de soep en de patatten te laten uitfloepen.
De reactie van mijn baas was eigenlijk wel redelijk positief te noemen. Nu moet ik haar nog duidelijk maken dat ze wel een beetje flexibel zal moeten zijn eens de stage uren er aankomen.
Naast werken en studeren heb ik het druk met een ander project. ’t Is een beetje geheimzinnig, dus kan ik er hier weinig over vertellen. ’t Is maar dat er mensen meelezen die het beter (nog) niet weten.
Voor de rest gaat het leven zijn gangetje. Mijn collega’s en ik houden er een beetje de fun in op het werk. We zijn het nieuwe seizoen gestart vol goede voornemens en houden die nu toch al een maand vol. Gedaan met koffie waar we toch maar ADHD typekes van werden. De groene thee vloeit hier nu als nooit tevoren. ’t Is ook gedaan met vette broodjes vol mayonaise. Iedereen brengt zijn eigen gezonde lunchpakketje mee. En op de koop toe proberen we ook twee keer in de week te zwemmen. Een mens zou er zowaar gezond van worden…
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het gezonde leven wel zijn resultaten heeft. De kilo’s verminderen, de energie stijgt en ik zie het leven helemaal zitten.
Ik besefte vanmorgen op mijn fiets, toen ik door het park reed (alweer een goed voornemen … lekkere parklucht inademen) dat dertig worden het beste was wat me kon overkomen. Het moest nu maar eens gedaan zijn met dat eindeloze wachten. Wachten op een zwangerschap, wachten op een huis, wachten op de job van mijn leven.
Onlangs vroeg iemand heel verbaasd wat in godsnaam de aanleiding was voor onze hoger versnelling. Gedaan met wachten op binnenlandse adoptie, op naar Ethiopië. Gedaan met kleine aanpassingen in ons huisje en hop naar de bank voor een bijkomende lening en daarbijhorende verbouwing. Gedaan met zagen en zeuren over mijn veel te commerciële job en hup met de neus weer in de boeken om mij om te scholen. En dat allemaal op een paar maand beslist. Die aanleiding moet toch echt dat cijfertje drie geweest zijn. Op zich vond ik het niet erg om dertig te worden, maar ik was wel verbaasd over hoe weinig er veranderd was in de laatste 5 jaar en hoe vaak ik geklaagd had over het feit dat mijn leven stil stond en dat we precies niet vooruit konden. Stom van mij … de handrem stond gewoon op, vastgeroest ondertussen. Al wat ik moest doen was er een beetje olie tegenaan smijten, wat brute kracht gebruiken en we konden weer vooruit. Het gaspedaal ingedrukt en tegen reglementaire snelheid de higway of life terug op. We hebben lang genoeg op zo’n duffe parking gestaan.
Momenteel ben ik dus druk aan het werk, ben ik beginnen studeren en ben ik hard op zoek naar een school om stage te lopen.
Ook weet mijn baas ondertussen dat ik terug op de schoolbanken zit. Herken je dit? Je probeert wekenlang een moeilijk gesprek voor te bereiden. Je zoekt de ideale invalshoek, de ideale aanleiding om het gesprek te beginnen. Je wikt en weegt je woorden om ze zo goed mogelijk uit je mond te krijgen.
En dan ben je zo lomp als ik om het er tussen de soep en de patatten te laten uitfloepen.
De reactie van mijn baas was eigenlijk wel redelijk positief te noemen. Nu moet ik haar nog duidelijk maken dat ze wel een beetje flexibel zal moeten zijn eens de stage uren er aankomen.
Naast werken en studeren heb ik het druk met een ander project. ’t Is een beetje geheimzinnig, dus kan ik er hier weinig over vertellen. ’t Is maar dat er mensen meelezen die het beter (nog) niet weten.
Voor de rest gaat het leven zijn gangetje. Mijn collega’s en ik houden er een beetje de fun in op het werk. We zijn het nieuwe seizoen gestart vol goede voornemens en houden die nu toch al een maand vol. Gedaan met koffie waar we toch maar ADHD typekes van werden. De groene thee vloeit hier nu als nooit tevoren. ’t Is ook gedaan met vette broodjes vol mayonaise. Iedereen brengt zijn eigen gezonde lunchpakketje mee. En op de koop toe proberen we ook twee keer in de week te zwemmen. Een mens zou er zowaar gezond van worden…
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het gezonde leven wel zijn resultaten heeft. De kilo’s verminderen, de energie stijgt en ik zie het leven helemaal zitten.
Ik besefte vanmorgen op mijn fiets, toen ik door het park reed (alweer een goed voornemen … lekkere parklucht inademen) dat dertig worden het beste was wat me kon overkomen. Het moest nu maar eens gedaan zijn met dat eindeloze wachten. Wachten op een zwangerschap, wachten op een huis, wachten op de job van mijn leven.
Onlangs vroeg iemand heel verbaasd wat in godsnaam de aanleiding was voor onze hoger versnelling. Gedaan met wachten op binnenlandse adoptie, op naar Ethiopië. Gedaan met kleine aanpassingen in ons huisje en hop naar de bank voor een bijkomende lening en daarbijhorende verbouwing. Gedaan met zagen en zeuren over mijn veel te commerciële job en hup met de neus weer in de boeken om mij om te scholen. En dat allemaal op een paar maand beslist. Die aanleiding moet toch echt dat cijfertje drie geweest zijn. Op zich vond ik het niet erg om dertig te worden, maar ik was wel verbaasd over hoe weinig er veranderd was in de laatste 5 jaar en hoe vaak ik geklaagd had over het feit dat mijn leven stil stond en dat we precies niet vooruit konden. Stom van mij … de handrem stond gewoon op, vastgeroest ondertussen. Al wat ik moest doen was er een beetje olie tegenaan smijten, wat brute kracht gebruiken en we konden weer vooruit. Het gaspedaal ingedrukt en tegen reglementaire snelheid de higway of life terug op. We hebben lang genoeg op zo’n duffe parking gestaan.
1.9.05
1 september, klaar voor een nieuwe start
1 september, vanmorgen laveerde ik opnieuw tussen de mama's met kindjes en nieuwe boekentasjes op weg naar school.
Als kind was 1 september één van mijn favoriete dagen van het jaar. Ik ging dan ook echt graag terug naar school. Ik had meestal al dagen op voorhand een nieuwe outfit ontfutseld aan mijn ouders en was altijd kwaad dat het net op 1 september hoogzomer was als mijn nieuwe kleren uit de herfstcollectie kwamen.
1 september is ook een mooie dag om knopen door te hakken. Toen ik enkele maanden geleden nog eens met Emma zat te lunchen ging het over grote veranderingen in je leven en of deze nu al dan niet uit de lucht komen vallen. Uiteindelijk besloten we dat je grote veranderingen gewoon zelf moet ondernemen en forceren.
Jaren lang heb ik me neergelegd bij het feit dat mijn leven elke maand eindelijk in de goede richting kon veranderen. Want ik zou zwanger zijn, een kind krijgen en mama worden. Jaren lang heb ik dan ook niets gedaan om mijn leven op andere vlakken te veranderen. Af en toe eens van werk veranderen in de hoop dat nieuwe bezigheden mij zwanger zouden krijgen. Wat uiteindelijk geëindigd is in zeer slechte werkuren en een job waarvan ik de inhoud echt niet meer zie zitten. Jarenlang berustte ik in het feit dat enkel dat zwanger worden voor een keerpunt kon zorgen. Jarenlang vertrouwde ik op het feit dat alles wonderwel in orde zou komen als ik maar zwanger raakte.
Dat is nu gedaan. Vanaf nu forceer ik veranderingen. Ik probeer mijn leven terug zelf in handen te nemen en niet meer te vertrouwen op die overtuiging dat zwanger worden mijn leven gaat redden.
De adoptie aanvraag was een eerste stap. Dat kind komt er.
Een tweede stap is toepassellijk vandaag. Ik ga terug naar school. Mijn universitaire diploma heeft mij nog nooit gebracht waar ik eigenlijk naar toewil. Dus gaan we opnieuw beginnen. De echte beslissing moet ik nog nemen, maar de balans slaat toch al zeer goed door naar een positieve beslissing. Ik word onderwijzeres.
Volgende week is er een info-avond in een hogeschool die het diploma onderwijzer aanbiedt via afstandsonderwijs. Dus lekker thuis studeren en ondertussen kunnen blijven werken. Ook ben je volledig vrij om zelf je stage te plannen. Zo kan je bijvoorbeeld een schooltje in de buurt van je werk zoeken en ofwel het eerste uurtje stage geven of het uur vlak voor of na de middag, zodat je echt maar minimaal afwezig bent. De opleiding duurt 2 jaar, dus tegen dat ons Bobje naar België komt ben ik hopelijk juffrouw M.
2006 heeft dus al 2 interessante projecten in petto voor ons. Adoptiecursus en -gesprekken en opnieuw met mijn neus in de studieboeken. En alsof dat nog niet genoeg veranderingen zijn, beginnen we waarschijnlijk in februari met de verbouwing van ons huis. We hebben vorige week de architecte gezien en waren laaiend enthousiast over haar plannen. Het enthousiasme is gelukkig gebleven toen ze gisteren een eerste budgetraming doorstuurde. Als alles meezit zitten we een tweetal maand in de verbouwingen en hebben we nadien een nieuwe en comfortabele badkamer, keuken en terras.
Dus, laat die bladeren maar vallen, de zomer heb ik wel gehad. Ik breng mijn winterjas naar de nieuwkuis en hopelijk zijn we zo november en december....
Als kind was 1 september één van mijn favoriete dagen van het jaar. Ik ging dan ook echt graag terug naar school. Ik had meestal al dagen op voorhand een nieuwe outfit ontfutseld aan mijn ouders en was altijd kwaad dat het net op 1 september hoogzomer was als mijn nieuwe kleren uit de herfstcollectie kwamen.
1 september is ook een mooie dag om knopen door te hakken. Toen ik enkele maanden geleden nog eens met Emma zat te lunchen ging het over grote veranderingen in je leven en of deze nu al dan niet uit de lucht komen vallen. Uiteindelijk besloten we dat je grote veranderingen gewoon zelf moet ondernemen en forceren.
Jaren lang heb ik me neergelegd bij het feit dat mijn leven elke maand eindelijk in de goede richting kon veranderen. Want ik zou zwanger zijn, een kind krijgen en mama worden. Jaren lang heb ik dan ook niets gedaan om mijn leven op andere vlakken te veranderen. Af en toe eens van werk veranderen in de hoop dat nieuwe bezigheden mij zwanger zouden krijgen. Wat uiteindelijk geëindigd is in zeer slechte werkuren en een job waarvan ik de inhoud echt niet meer zie zitten. Jarenlang berustte ik in het feit dat enkel dat zwanger worden voor een keerpunt kon zorgen. Jarenlang vertrouwde ik op het feit dat alles wonderwel in orde zou komen als ik maar zwanger raakte.
Dat is nu gedaan. Vanaf nu forceer ik veranderingen. Ik probeer mijn leven terug zelf in handen te nemen en niet meer te vertrouwen op die overtuiging dat zwanger worden mijn leven gaat redden.
De adoptie aanvraag was een eerste stap. Dat kind komt er.
Een tweede stap is toepassellijk vandaag. Ik ga terug naar school. Mijn universitaire diploma heeft mij nog nooit gebracht waar ik eigenlijk naar toewil. Dus gaan we opnieuw beginnen. De echte beslissing moet ik nog nemen, maar de balans slaat toch al zeer goed door naar een positieve beslissing. Ik word onderwijzeres.
Volgende week is er een info-avond in een hogeschool die het diploma onderwijzer aanbiedt via afstandsonderwijs. Dus lekker thuis studeren en ondertussen kunnen blijven werken. Ook ben je volledig vrij om zelf je stage te plannen. Zo kan je bijvoorbeeld een schooltje in de buurt van je werk zoeken en ofwel het eerste uurtje stage geven of het uur vlak voor of na de middag, zodat je echt maar minimaal afwezig bent. De opleiding duurt 2 jaar, dus tegen dat ons Bobje naar België komt ben ik hopelijk juffrouw M.
2006 heeft dus al 2 interessante projecten in petto voor ons. Adoptiecursus en -gesprekken en opnieuw met mijn neus in de studieboeken. En alsof dat nog niet genoeg veranderingen zijn, beginnen we waarschijnlijk in februari met de verbouwing van ons huis. We hebben vorige week de architecte gezien en waren laaiend enthousiast over haar plannen. Het enthousiasme is gelukkig gebleven toen ze gisteren een eerste budgetraming doorstuurde. Als alles meezit zitten we een tweetal maand in de verbouwingen en hebben we nadien een nieuwe en comfortabele badkamer, keuken en terras.
Dus, laat die bladeren maar vallen, de zomer heb ik wel gehad. Ik breng mijn winterjas naar de nieuwkuis en hopelijk zijn we zo november en december....
19.8.05
Links
De trouwe bezoekers zullen gemerkt hebben dat niet alleen mijn lay out veranderd is, maar dat er ook een hele serie links bijgekomen is. Dit door een aantal redenen
1. ik heb net uitgedokterd hoe ik links kan plaatsen
2. ik heb zelfs uitgedokterd hoe ik ze kan opdelen in categoriën
3. ik besefte ineens dat ik erg veel tijd verlies met elke morgen mijn favoriete sites te bezoeken. Dus vanaf nu moet ik enkel nog mijn eigen site openen en even doorklikken.
Als jullie nog handige of interessante links weten, geef me een seintje
1. ik heb net uitgedokterd hoe ik links kan plaatsen
2. ik heb zelfs uitgedokterd hoe ik ze kan opdelen in categoriën
3. ik besefte ineens dat ik erg veel tijd verlies met elke morgen mijn favoriete sites te bezoeken. Dus vanaf nu moet ik enkel nog mijn eigen site openen en even doorklikken.
Als jullie nog handige of interessante links weten, geef me een seintje
op aanvraag
zo ziet mijn haarstijl er nu uit, maar dan in het donkerbruin (ik lijk in de verste verte niet op dees madam ... maar het kapsel wel) 
zo liep ik meestal rond
zo liep ik meestal rond
zo zag het er uit als ik een beetje moeite deed
18.8.05
prinsesje met de korte haren
In oktober 2004 schreef ik dit
"Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens. Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden. Het blijven spannende tijden ...."
Ondertussen heb ik ook die drempel overwonnen en loop ik al een week met korte haren rond. I feel free!!!!!
"Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens. Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden. Het blijven spannende tijden ...."
Ondertussen heb ik ook die drempel overwonnen en loop ik al een week met korte haren rond. I feel free!!!!!
17.8.05
Gekregen van God
Ik was gisteren op het doopfeest van K. Het kind is eindelijk opgenomen in de grote christelijke gemeenschap, iets waar de grootvader heel erg nood aan had. Maar wat mij eerlijk gezegd volkomen koud laat.
De ceremonie an sich was heel lieflijk en emotioneel met veel eigen inbreng van de ouders, peter en mezelf, de meter.
De pastoor was best een ok kerel.
Maar ik kreeg toch even kippevel. Niet omdat het koud was in de serene omgeving van de witte partytent, niet vanwege de emotionele woorden .. wel vanwege de stelling dat een kind niet gemaakt wordt, maar dat een hogere kracht (god uiteraard) beslist of je al dan niet een kind gegeven wordt.
Lap, daar zit het dus fout. Ik moet dus ooit eens serieus op god zijn tenen getrapt hebben en daarom wordt ik nu gestraft. Ik was beter naar de jongerendagen geweest, want heeft de paus niet gezegd dat de aanwezige jongeren al hun zonden vergeven worden? Had dat ff handig geweest.
Nee, ok, ik kan ergens wel in het gevoel komen dat kinderen niet vanzelfsprekend zijn. Zo dom ben ik ook niet. Dat had ik ondertussen wel door. Ik zie dat zwanger worden ook wel als een geschenk. En dat geschenk mag voor mijn part van Moeder natuur, God, Allah, Boedha .... komen. Waar ik ambetant kippevel van krijg is dat binnen de katholieke kerk dat geschenk enkel gegeven wordt als je er iets voor terugdoet. Dat vemanende vingertje .... grrrrrrr Als je maar genoeg gelooft in god, dan beloond hij je wel met dat kind.
Alsof een koppel zonder kinderen al niet genoeg schuldgevoelens met zich meedraagt.
De ceremonie an sich was heel lieflijk en emotioneel met veel eigen inbreng van de ouders, peter en mezelf, de meter.
De pastoor was best een ok kerel.
Maar ik kreeg toch even kippevel. Niet omdat het koud was in de serene omgeving van de witte partytent, niet vanwege de emotionele woorden .. wel vanwege de stelling dat een kind niet gemaakt wordt, maar dat een hogere kracht (god uiteraard) beslist of je al dan niet een kind gegeven wordt.
Lap, daar zit het dus fout. Ik moet dus ooit eens serieus op god zijn tenen getrapt hebben en daarom wordt ik nu gestraft. Ik was beter naar de jongerendagen geweest, want heeft de paus niet gezegd dat de aanwezige jongeren al hun zonden vergeven worden? Had dat ff handig geweest.
Nee, ok, ik kan ergens wel in het gevoel komen dat kinderen niet vanzelfsprekend zijn. Zo dom ben ik ook niet. Dat had ik ondertussen wel door. Ik zie dat zwanger worden ook wel als een geschenk. En dat geschenk mag voor mijn part van Moeder natuur, God, Allah, Boedha .... komen. Waar ik ambetant kippevel van krijg is dat binnen de katholieke kerk dat geschenk enkel gegeven wordt als je er iets voor terugdoet. Dat vemanende vingertje .... grrrrrrr Als je maar genoeg gelooft in god, dan beloond hij je wel met dat kind.
Alsof een koppel zonder kinderen al niet genoeg schuldgevoelens met zich meedraagt.
14.8.05
kleine praktische update
Na het betalen van de 25€ op 3 augustus kregen we afgelopen week op 11 augustus de informatiemap van Kind en Gezin. Veel informatie ... heeeeeel veel informatie. Alleen ontbreekt de nieuwe praktische informatie over de procedure vanaf 1 september.
Nu is het wachten op de uitnodiding van het VCOK om de voorbereidende cursus te volgen. Ik heb hen reeds een mailtje gestuurd en we zouden zeker bij de groep van november zijn. Met een beetje geluk kunnen we nog eerder starten.
Na onze voorbereidende cursus zullen we al richting eindejaarsdagen gaan. Wat betekent dat we ongeveer begin 2006 ons kunnen gaan aanmelden bij de jeugdrechter. En dan begint het echte werk. Tegen dan zal al duidelijk zijn of de nieuwe procedure via de jeugdrechter een beetje werkt en niet te veel vertraging met zich meebrengt. Ik hoop ten laatste in maart aan onze gezinsevaluatie te kunnen beginnen.
Wat me uiteraard niet tegenhoud om nu reeds vooruit te denken. Zo moeten we bijvoorbeeld, eens we onze beginseltoestemming hebben, onder andere twee mensen vinden die een briefje willen schrijven waarom wij goede ouders zouden zijn. Vermits in Ethiopië mensen uit de gezondheidszorg en het onderwijs een groot aanzien hebben zouden we zeker al A. willen vragen om eens een goed woordje te doen over ons.
Voor de gezinsevaluatie zullen we ook een soort levensverhaal moeten neerschrijven. Daar kan ik ook al eens over beginnen nadenken. En wat blijkbaar ook goed is is om al eens op voorhand een notaris te zoeken die ervaring heeft met het legaal maken van documenten voor adoptie. Dus toch eens informeren of onze notaris daar iets van af kent.
Ook goed nieuws is dat we reeds na onze voorbereidingscursus al eens bij het adoptieureau Ray of Hope kunnen langsgaan voor een eerste kennismaking.
Ook leuk is dat ik op Zappy al een paar mensen heb gevonden die waarschijnlijk in onze voorbereidingsgroep zullen zitten en dat dit best wel normale mensen lijken (heb nog steeds een vooroordeel over mensen die adopteren ... ik zie er allemaal van die geitewollen sokken wereldverbeteraars is ....)
Voor de rest besef ik ook dat ik tegen dat we afreizen best eens een andere job moet gevonden hebben, want ik besef nu nog meer dan vroeger dat ik echt absolute voorrang wil geven aan het moederschap. Ik wil zeker blijven werken, en liefst van al in een functie die me voldoening geeft, maar het moet ten allen tijde te combineren blijven met de zorg voor onze zoon of dochter.
De toekomst ziet er spannend en oh zo nieuw uit. Het lijkt alsof ik een nieuw blad gekregen heb, dat nog maagdelijk wit is en dat ik de mogelijkheid krijg om dit blad naar mijn goesting vol te schrijven. It feels good baby!
Nu is het wachten op de uitnodiding van het VCOK om de voorbereidende cursus te volgen. Ik heb hen reeds een mailtje gestuurd en we zouden zeker bij de groep van november zijn. Met een beetje geluk kunnen we nog eerder starten.
Na onze voorbereidende cursus zullen we al richting eindejaarsdagen gaan. Wat betekent dat we ongeveer begin 2006 ons kunnen gaan aanmelden bij de jeugdrechter. En dan begint het echte werk. Tegen dan zal al duidelijk zijn of de nieuwe procedure via de jeugdrechter een beetje werkt en niet te veel vertraging met zich meebrengt. Ik hoop ten laatste in maart aan onze gezinsevaluatie te kunnen beginnen.
Wat me uiteraard niet tegenhoud om nu reeds vooruit te denken. Zo moeten we bijvoorbeeld, eens we onze beginseltoestemming hebben, onder andere twee mensen vinden die een briefje willen schrijven waarom wij goede ouders zouden zijn. Vermits in Ethiopië mensen uit de gezondheidszorg en het onderwijs een groot aanzien hebben zouden we zeker al A. willen vragen om eens een goed woordje te doen over ons.
Voor de gezinsevaluatie zullen we ook een soort levensverhaal moeten neerschrijven. Daar kan ik ook al eens over beginnen nadenken. En wat blijkbaar ook goed is is om al eens op voorhand een notaris te zoeken die ervaring heeft met het legaal maken van documenten voor adoptie. Dus toch eens informeren of onze notaris daar iets van af kent.
Ook goed nieuws is dat we reeds na onze voorbereidingscursus al eens bij het adoptieureau Ray of Hope kunnen langsgaan voor een eerste kennismaking.
Ook leuk is dat ik op Zappy al een paar mensen heb gevonden die waarschijnlijk in onze voorbereidingsgroep zullen zitten en dat dit best wel normale mensen lijken (heb nog steeds een vooroordeel over mensen die adopteren ... ik zie er allemaal van die geitewollen sokken wereldverbeteraars is ....)
Voor de rest besef ik ook dat ik tegen dat we afreizen best eens een andere job moet gevonden hebben, want ik besef nu nog meer dan vroeger dat ik echt absolute voorrang wil geven aan het moederschap. Ik wil zeker blijven werken, en liefst van al in een functie die me voldoening geeft, maar het moet ten allen tijde te combineren blijven met de zorg voor onze zoon of dochter.
De toekomst ziet er spannend en oh zo nieuw uit. Het lijkt alsof ik een nieuw blad gekregen heb, dat nog maagdelijk wit is en dat ik de mogelijkheid krijg om dit blad naar mijn goesting vol te schrijven. It feels good baby!
3.8.05
Handleiding voor adoptie
15 juli 2005: aanvraag op de post naar Kind en Gezin
3 augustus 2005: brief terug van Kind en Gezin
3 augustus 2005 (een kwartier later): overschrijving van 25€ naar Kind en Gezin
To be continued
3 augustus 2005: brief terug van Kind en Gezin
3 augustus 2005 (een kwartier later): overschrijving van 25€ naar Kind en Gezin
To be continued
2.8.05
wit, wit ... overal wit
in mijn haar, onder mijn nagels, op mijn broek en t-shirt, op mijn blote voeten, op mijn flip flops...
Ik heb mij namelijk gisteren bezig gehouden met het schilderen van de ... euh ... euh ... kamer naast onze slaapkamer.
Je moet je voorstellen ... kinderloos koppel die het einde van de behandelingen beginnen te zien koopt een huis. Met in dat huis vier (jawel 4!!!!!!) slaapkamers. En geen kinderen ..
Geen probleem. De grote kamer met drie ramen wordt de onze. Na bloed, zweet, tranen, stoom, behangerslijm en verf hebben we een zalige slaapkamer. De andere grote kamer werd bureau en archief voor P.
De twee kleinere kamers dan. Tijdens de verhuis zijn daar zowat al onze dozen gedopeneerd. Shame on me ... maar een groot deel van die dozen stonden daar nog. Een tijd geleden dan toch alles van het eerste verdiep naar het tweede verdiep verhuist en van de (lichtblauwe ...sic) kamer naast ons een soort van logeerkamer/waskamer/dumpingplaats voor mijn kleren gemaakt.
Weet je, het is zo'n kamer die elke nietsvermoedende bezoeker onmiddellijk doet uitroepen "oooooooh, en dit wordt de kinderkamer". Wat eigenlijk een normale reactie is. Kamertje helemaal in het lichtblauw geverfd, raam op het westen zodat je de meest prachtige ondergaande zon vangt. En net naast de mama en papa kamer.
Nu ik een tijdje thuis ben met verlof was ik sowieso verplicht om eindelijk eens aan de losse eindjes te beginnen die nu toch al langer dan een jaar onafgewerkt blijven. En de blauwe kamer was daar één van.
Eerlijk gezegd ... tot een maand geleden was ik er gewoon niet aan begonnen. Had ik wel dozen uitgepakt of de kamer die badkamer wordt aangepakt. Maar nu heb ik gisteren de hele dag met een big smile op mijn gezicht dat lieve blauwe kamertje opgefrist met een witte schouw en plinten en met een witte planken vloer. Nu nog een laagje vernis en we kunnen beginnen inrichten.
Tot het, UITERAARD, een zeer gezellige logeerkamer wordt ;o)
Ik heb mij namelijk gisteren bezig gehouden met het schilderen van de ... euh ... euh ... kamer naast onze slaapkamer.
Je moet je voorstellen ... kinderloos koppel die het einde van de behandelingen beginnen te zien koopt een huis. Met in dat huis vier (jawel 4!!!!!!) slaapkamers. En geen kinderen ..
Geen probleem. De grote kamer met drie ramen wordt de onze. Na bloed, zweet, tranen, stoom, behangerslijm en verf hebben we een zalige slaapkamer. De andere grote kamer werd bureau en archief voor P.
De twee kleinere kamers dan. Tijdens de verhuis zijn daar zowat al onze dozen gedopeneerd. Shame on me ... maar een groot deel van die dozen stonden daar nog. Een tijd geleden dan toch alles van het eerste verdiep naar het tweede verdiep verhuist en van de (lichtblauwe ...sic) kamer naast ons een soort van logeerkamer/waskamer/dumpingplaats voor mijn kleren gemaakt.
Weet je, het is zo'n kamer die elke nietsvermoedende bezoeker onmiddellijk doet uitroepen "oooooooh, en dit wordt de kinderkamer". Wat eigenlijk een normale reactie is. Kamertje helemaal in het lichtblauw geverfd, raam op het westen zodat je de meest prachtige ondergaande zon vangt. En net naast de mama en papa kamer.
Nu ik een tijdje thuis ben met verlof was ik sowieso verplicht om eindelijk eens aan de losse eindjes te beginnen die nu toch al langer dan een jaar onafgewerkt blijven. En de blauwe kamer was daar één van.
Eerlijk gezegd ... tot een maand geleden was ik er gewoon niet aan begonnen. Had ik wel dozen uitgepakt of de kamer die badkamer wordt aangepakt. Maar nu heb ik gisteren de hele dag met een big smile op mijn gezicht dat lieve blauwe kamertje opgefrist met een witte schouw en plinten en met een witte planken vloer. Nu nog een laagje vernis en we kunnen beginnen inrichten.
Tot het, UITERAARD, een zeer gezellige logeerkamer wordt ;o)
29.7.05
zwartjes, zwartjes ... overal zwartjes
Het blijft een raar gegeven...
Als je zwanger wil worden zie je overal rondom je zwangere buiken en kinderen in kinderwagens. Net alsof je beslist hebt mama te worden midden in een babyboom
Als je net een huis gekocht hebt, lijkt het wel alsof de hele stad te koop staat
Toen we begin dit jaar beslisten te gaan adopteren zag ik ineens overal ouders met geadopteerde kinderen
Maar nu .... het valt me ineens op dat de helft van gent zwart is. Even voor alle duidelijkheid, ik ga mijn vingers niet breken op mijn toetsenbord om politiek correct te schrijven. Negers, kleurlingen, afrikanen .... ik hou het op zwart en ben zelf blank. Voila...
Los daarvan ... ik was vanavond in onze plaatselijke Delhaize en 't was precies multiculturele week. Naast de Turken en Slovaken die niet eens meer opvallen omdat ze de helft van onze straat uitmaken zie ik ineens alleen nog maar zwarte mensen. Mannen, vrouwen, kinderen... oooooooooohhhhh, zo'n schattige kindjes.
Ik moet me echt inhouden om niet te vragen uit welk afrikaans land ze afkomstig zijn.
Ik ben jaloers op hun trotse houding, hun zachte blinkende huid, hun stralende glimlach...en betrap mezelf er op dat ik trotser en met een grote glimlach mijn boodschappen naar huis draag.
Het lijkt zo idioot dat ik dit gevoel een maand geleden nog niet had. Voor iemand die ons niet van nabij gevolgd heeft moet heel dit gevoel heel erg raar overkomen.
Maar onze evolutie naar adoptie was een eerste stap. Onze evolutie naar adoptie uit Ethiopië was een tweede stap. Ik besef nu dat we de voorbije maanden hele kleine stapjes vooruit genomen hebben en dat we nu met volle vertrouwen de diepte ingesprongen zijn.
Dat laatste kleine stapje heeft een totale ommekeer teweeg gebracht. Ik kijk opnieuw recht vooruit en weet dat er toch een happy end zit aan te komen.
Bij deze heb ik dus mijn blog omgedoopt. De bittere bitch behoort definitief tot het verleden en deze blog zal nu meer over onze avonturen in adoptieland gaan, dan over de vreselijke gevoelens en situaties die gepaard gaan met ongewenst kinderloos zijn.
Als je zwanger wil worden zie je overal rondom je zwangere buiken en kinderen in kinderwagens. Net alsof je beslist hebt mama te worden midden in een babyboom
Als je net een huis gekocht hebt, lijkt het wel alsof de hele stad te koop staat
Toen we begin dit jaar beslisten te gaan adopteren zag ik ineens overal ouders met geadopteerde kinderen
Maar nu .... het valt me ineens op dat de helft van gent zwart is. Even voor alle duidelijkheid, ik ga mijn vingers niet breken op mijn toetsenbord om politiek correct te schrijven. Negers, kleurlingen, afrikanen .... ik hou het op zwart en ben zelf blank. Voila...
Los daarvan ... ik was vanavond in onze plaatselijke Delhaize en 't was precies multiculturele week. Naast de Turken en Slovaken die niet eens meer opvallen omdat ze de helft van onze straat uitmaken zie ik ineens alleen nog maar zwarte mensen. Mannen, vrouwen, kinderen... oooooooooohhhhh, zo'n schattige kindjes.
Ik moet me echt inhouden om niet te vragen uit welk afrikaans land ze afkomstig zijn.
Ik ben jaloers op hun trotse houding, hun zachte blinkende huid, hun stralende glimlach...en betrap mezelf er op dat ik trotser en met een grote glimlach mijn boodschappen naar huis draag.
Het lijkt zo idioot dat ik dit gevoel een maand geleden nog niet had. Voor iemand die ons niet van nabij gevolgd heeft moet heel dit gevoel heel erg raar overkomen.
Maar onze evolutie naar adoptie was een eerste stap. Onze evolutie naar adoptie uit Ethiopië was een tweede stap. Ik besef nu dat we de voorbije maanden hele kleine stapjes vooruit genomen hebben en dat we nu met volle vertrouwen de diepte ingesprongen zijn.
Dat laatste kleine stapje heeft een totale ommekeer teweeg gebracht. Ik kijk opnieuw recht vooruit en weet dat er toch een happy end zit aan te komen.
Bij deze heb ik dus mijn blog omgedoopt. De bittere bitch behoort definitief tot het verleden en deze blog zal nu meer over onze avonturen in adoptieland gaan, dan over de vreselijke gevoelens en situaties die gepaard gaan met ongewenst kinderloos zijn.
19.7.05
FFWD
Ja, net op het moment dat je beseft dat iedereen rondom je verder gaat met zijn leven. Dat de gezinnen met twee kindjes eerder normaal worden en niet meer de uitzondering zijn. Als al je oude lotgenoten weer de spuiten en hormonen bovenhalen om een tweede kind op de wereld te zetten ...
Net als je aan het bedenken bent dat er eigenlijk wel eens iets uit de lucht mag vallen om je eigen leven ook weer in zijn vooruit te krijgen.
Op dat moment beslis je beiden volmondig om niet alleen geduldig af te wachten tot er binnen dit kleine vlaanderen een vrouw beslist haar kindje af te staan aan een fantastisch koppel zoals wij. Maar om ook eens buiten onze grenzen te kijken.
Ja, morgen gaat onze aanvraag voor interlandelijke adoptie de post op! We gaan, zoals mijn grootvader het afgelopen kerst noemde, een zwartje adopteren!!!!!!!
En niet zomaar een zwartje ... neen, de mooiste zwartjes die er bestaan. We gaan naar Ethiopië. Nuja, als alles meezit gaan we binnen een dikke 2 jaar naar Ethiopië.
Interlandelijke adoptie was de grootste knoop die we in ons negen jaar samenzijn hebben moeten doorhakken. En dat heeft niets te maken met xenofobie of racisme. Ik zag het ons gewoon niet doen. Ik ben iemand die kiest voor gemak en ben liever lui dan moe. Dus om al die moeite te doen om in een land ver weg een kind te adopteren, als het even goed hier om de hoek kon...why bother.
Maar ook in adoptieland is er zo iets als een knagende kinderwens. Het idee van nog 4 jaar te moeten wachten voor we onszelf mama en papa kunnen noemen begon de laatste tijd zwaar te wegen. Toen we beslisten te adopteren was iedereen dolblij. Eindelijk was dat grote probleem bij ons opgelost. Iedereen was superhappy. Maar ook na het besluit om te adopteren bleven we ongewenst kinderloos. Het is niet omdat je beslist te adopteren dat alle angst over nooit moeder worden ineens over is.
Ik vond het steeds moeilijker en moeilijker uit te leggen waarom we enkel voor binnelandse adoptie kozen en niet voor de snellere, buitenlandse weg opteerden. Zeker niet bij sommige mensen in mijn vriendenkring die weten hoe graag ik mama zou zijn en die weten dat ik een supermama zou zijn voor eender welk kind.
En als ik eerlijk was, waren er echt geen argumenten waarom we het niet zouden doen. Ik probeerde mezelf nog even wijs te maken dat ik niet te vinden was voor buitenlandse adoptie omdat dat te snel zou gaan. Bij binnelandse adoptie had ik immers nog 4 jaar om zelf zwanger te worden.
Maar ineens is dat niet belangrijk meer. Dat zelf zwanger worden. Ik sprak gisteren met R. en I. L. over adoptie, over ongewenst kinderloos zijn, over onverklaarbaar onvruchtbaar zijn. En ineens vielen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats. R. die zei dat ze er niet meer van uitging ooit zwanger te zijn, maar toch elke maand weer hoopt. I.L. die net een toewijzing gekregen heeft voor 2 zoontjes en eind augustus een echt gezin zal hebben....
Het is zo stom, want ik ken beide dames al wat langer dan vandaag en ineens helpen zij mij beiden over die ene grens die er nog was om te kiezen voor een ver land.
Uiteraard hadden P. en ik het al over Ethiopië gehad. Het is één van de weinige landen waar we beiden een voorkeur voor hebben. Wat raar is, want toen onze beste vrienden jaren geleden naar Namibië vertrokken en een jaar geleden besloten om naar Kenia te vertrekken was ik diegene die bij hoog en laag beweerde niets te hebben met Afrika.
Dus, fast forward naar zonnigere tijden ....
Net als je aan het bedenken bent dat er eigenlijk wel eens iets uit de lucht mag vallen om je eigen leven ook weer in zijn vooruit te krijgen.
Op dat moment beslis je beiden volmondig om niet alleen geduldig af te wachten tot er binnen dit kleine vlaanderen een vrouw beslist haar kindje af te staan aan een fantastisch koppel zoals wij. Maar om ook eens buiten onze grenzen te kijken.
Ja, morgen gaat onze aanvraag voor interlandelijke adoptie de post op! We gaan, zoals mijn grootvader het afgelopen kerst noemde, een zwartje adopteren!!!!!!!
En niet zomaar een zwartje ... neen, de mooiste zwartjes die er bestaan. We gaan naar Ethiopië. Nuja, als alles meezit gaan we binnen een dikke 2 jaar naar Ethiopië.
Interlandelijke adoptie was de grootste knoop die we in ons negen jaar samenzijn hebben moeten doorhakken. En dat heeft niets te maken met xenofobie of racisme. Ik zag het ons gewoon niet doen. Ik ben iemand die kiest voor gemak en ben liever lui dan moe. Dus om al die moeite te doen om in een land ver weg een kind te adopteren, als het even goed hier om de hoek kon...why bother.
Maar ook in adoptieland is er zo iets als een knagende kinderwens. Het idee van nog 4 jaar te moeten wachten voor we onszelf mama en papa kunnen noemen begon de laatste tijd zwaar te wegen. Toen we beslisten te adopteren was iedereen dolblij. Eindelijk was dat grote probleem bij ons opgelost. Iedereen was superhappy. Maar ook na het besluit om te adopteren bleven we ongewenst kinderloos. Het is niet omdat je beslist te adopteren dat alle angst over nooit moeder worden ineens over is.
Ik vond het steeds moeilijker en moeilijker uit te leggen waarom we enkel voor binnelandse adoptie kozen en niet voor de snellere, buitenlandse weg opteerden. Zeker niet bij sommige mensen in mijn vriendenkring die weten hoe graag ik mama zou zijn en die weten dat ik een supermama zou zijn voor eender welk kind.
En als ik eerlijk was, waren er echt geen argumenten waarom we het niet zouden doen. Ik probeerde mezelf nog even wijs te maken dat ik niet te vinden was voor buitenlandse adoptie omdat dat te snel zou gaan. Bij binnelandse adoptie had ik immers nog 4 jaar om zelf zwanger te worden.
Maar ineens is dat niet belangrijk meer. Dat zelf zwanger worden. Ik sprak gisteren met R. en I. L. over adoptie, over ongewenst kinderloos zijn, over onverklaarbaar onvruchtbaar zijn. En ineens vielen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats. R. die zei dat ze er niet meer van uitging ooit zwanger te zijn, maar toch elke maand weer hoopt. I.L. die net een toewijzing gekregen heeft voor 2 zoontjes en eind augustus een echt gezin zal hebben....
Het is zo stom, want ik ken beide dames al wat langer dan vandaag en ineens helpen zij mij beiden over die ene grens die er nog was om te kiezen voor een ver land.
Uiteraard hadden P. en ik het al over Ethiopië gehad. Het is één van de weinige landen waar we beiden een voorkeur voor hebben. Wat raar is, want toen onze beste vrienden jaren geleden naar Namibië vertrokken en een jaar geleden besloten om naar Kenia te vertrekken was ik diegene die bij hoog en laag beweerde niets te hebben met Afrika.
Dus, fast forward naar zonnigere tijden ....
10.7.05
it's a long way to Tipperary
en die lange weg gaat over berg en dal en is bezaaid met vallen en opstaan. Een hele hoop clichés die we graag "het leven" noemen.
Voor al diegenen die de laatste tijd inzaten met mijn geestelijke gezondheid, dankjewel. Ondertussen gaat het elke dag een beetje beter. soms een heel klein beetje beter, soms wil ik er weer helemaal invliegen.
Vorige week had ik het er nog over met Emma, die duidelijk weet waar ik het over heb als ik zeg dat ik eindelijk eens de reden wil weten waarom dit allemaal gebeurd en dat ik zo hoopte dat er eindelijk eens iets uit de lucht zou vallen dat mijn hele leven zou veranderen.
Wat ons met een zucht deed beseffen dat het zo allemaal niet werkt en dat je in het leven zelf stappen moet nemen om dingen te veranderen.... blablabla ... maar het is wel zo.
Maar daar zit de adder onder het gras. Hoe graag je soms ook die stappen wil nemen. Hoe ijverig je ook klaarstaat voor de start van een nieuw hoofdstuk, soms lijken je voeten vastgelijmd aan de vloer en lukt het echt niet om vooruit te komen. Zelfs met vrolijke flipflops van mijn verjaardag niet.
Voor al diegenen die de laatste tijd inzaten met mijn geestelijke gezondheid, dankjewel. Ondertussen gaat het elke dag een beetje beter. soms een heel klein beetje beter, soms wil ik er weer helemaal invliegen.
Vorige week had ik het er nog over met Emma, die duidelijk weet waar ik het over heb als ik zeg dat ik eindelijk eens de reden wil weten waarom dit allemaal gebeurd en dat ik zo hoopte dat er eindelijk eens iets uit de lucht zou vallen dat mijn hele leven zou veranderen.
Wat ons met een zucht deed beseffen dat het zo allemaal niet werkt en dat je in het leven zelf stappen moet nemen om dingen te veranderen.... blablabla ... maar het is wel zo.
Maar daar zit de adder onder het gras. Hoe graag je soms ook die stappen wil nemen. Hoe ijverig je ook klaarstaat voor de start van een nieuw hoofdstuk, soms lijken je voeten vastgelijmd aan de vloer en lukt het echt niet om vooruit te komen. Zelfs met vrolijke flipflops van mijn verjaardag niet.
28.6.05
catharsys
ok, de dijkbreuk van een paar dagen geleden was dan misschien geen echte catharsys, toch gaat het allemaal een beetje de goede richting uit.
Toen ik vorige week nog 100% zeker was van een nieuwe job was ik niet echt bezig met mijn huidige job. Dingen bleven liggen, ik zag het allemaal niet zo zitten, iemand anders zou het na mij wel allemaal oplossen.
Ondertussen weet ik dat ik een sterke kandidaat was, opmerkelijk enthousiast en zeeeeer professioneel, maar dat ik toch die gewenste job niet heb.
Raar maar waar lijkt mijn huidige job weer ineens te doen...
Mijn doel is nog steeds van iets anders te vinden en mijn deadline is is eind dit jaar. Ik weet dat het niet goed is om deadlines te stellen, dat weten we ondertussen wel ... of hoe verklaar je anders dat er hier nog geen vierjarige rondloopt????, maar toch wil ik er naar kunnen uitkijken dat er een nieuwe uitdaging aan de horizon komt kijken...
Soms vraag ik me wel eens af of al dat veranderen van job, van interieur, van stijl ook zou gebeurd zijn als mijn leven gelopen was zoals ik het gepland had? Opnieuw ... dan zou er hier momenteel een vierjarige rondlopen en was ik waarschijnlijk niet aan het typen op mijn hippe portable computer.
Nog een maand en ik heb eindelijk verlof voor vier lange weken lang. Vier weken om eens goed na te denken over waar ik naartoe wil ... alweer.
Soms hoop ik dat het antwoord eens gewoon uit de lucht komt vallen, maar wat ik geleerd heb van weken in de zetel liggen niets te doen is dat het allemaal uit jezelf moet komen.
En dat klinkt ontzettend makkellijk, maar ik heb er even de fut niet voor.
Toen ik vorige week nog 100% zeker was van een nieuwe job was ik niet echt bezig met mijn huidige job. Dingen bleven liggen, ik zag het allemaal niet zo zitten, iemand anders zou het na mij wel allemaal oplossen.
Ondertussen weet ik dat ik een sterke kandidaat was, opmerkelijk enthousiast en zeeeeer professioneel, maar dat ik toch die gewenste job niet heb.
Raar maar waar lijkt mijn huidige job weer ineens te doen...
Mijn doel is nog steeds van iets anders te vinden en mijn deadline is is eind dit jaar. Ik weet dat het niet goed is om deadlines te stellen, dat weten we ondertussen wel ... of hoe verklaar je anders dat er hier nog geen vierjarige rondloopt????, maar toch wil ik er naar kunnen uitkijken dat er een nieuwe uitdaging aan de horizon komt kijken...
Soms vraag ik me wel eens af of al dat veranderen van job, van interieur, van stijl ook zou gebeurd zijn als mijn leven gelopen was zoals ik het gepland had? Opnieuw ... dan zou er hier momenteel een vierjarige rondlopen en was ik waarschijnlijk niet aan het typen op mijn hippe portable computer.
Nog een maand en ik heb eindelijk verlof voor vier lange weken lang. Vier weken om eens goed na te denken over waar ik naartoe wil ... alweer.
Soms hoop ik dat het antwoord eens gewoon uit de lucht komt vallen, maar wat ik geleerd heb van weken in de zetel liggen niets te doen is dat het allemaal uit jezelf moet komen.
En dat klinkt ontzettend makkellijk, maar ik heb er even de fut niet voor.
valsspeler
er hangt een poster van een plaatselijke basisschool voor mijn raam. Terwijl ik geen kinderen heb die naar een basisschool zouden kunnen gaan en zelfs al had ik kinderen, dan zouden ze niet naar die school gaan, want het is een katholieke school.
Maar de buurjongen kwam het zooooooooo lief vragen en ik kon niet nee zeggen.....
Maar de buurjongen kwam het zooooooooo lief vragen en ik kon niet nee zeggen.....
22.6.05
dijkbreuk ... of toch niet
Toen ik tijdens het zappen, voor de zoveelste avond op rij, op de laatste aflevering van Sex in the City terecht kwam ben ik blijven kijken. Wetende dat ik deze aflevering een paar weken geleden al gezien had. En net als een paar weken geleden heb ik gebleit als een klein kind. Alleen werd het geluidloos snikken steeds erger en heb ik het einde van de aflevering niet gezien omdat ik als een geestesgestoorde, met vreselijke uithalen en een dierlijk gekrijs mijn hele sofa verdronken heb in de tranen.
Het was zo'n opluchting om de stress en de spanning die sinds weken aan het groeien was, net onder mijn huid, eindelijk eens te kunnen loslaten. Ik kon ineens weer huilen om de dingen die mijn leven minder aangenaam maken. Helaas ben ik vrij snel weer gestopt met wenen en voel ik de spanning as we speak weer opbouwen.
De stress die mij langzaamaan verteert en me waarschijnlijk al halverwege depressieland gebracht heeft wordt vooral veroorzaakt door het werk.
Na mijn tirannieke baas enkele jobs geleden had ik me voorgenomen om me nooit meer slecht te voelen door mijn werk. Laat dit toch eventjes niet gelukt zijn. In de laatste weken heb ik zoveel meegemaakt dat ik er 3000 afleveringen van familie of thuis mee kan vullen. Gemanipuleer, subtiele pesterijen, promotie die er geen is, gescheld achter de rug, gescheld in your face, complotten, .... je kan het niet bedenken of het is de voorbije weken wel de revue gepasseerd.
Met als resultaat dat ik uitgeput ben. Gewoon niets meer waard. Ik verdoe mijn tijd thuis met in de zetel liggen, het minimum te koken om net niet dood te gaan aan ongezond eten, wijn drinken, slapen, doelloos voor me uitkijken.
Welkom eerste tekenen van depressie...
Dagen op het werk beginnen vol goede voornemens en eindigen in het opkuisen van mijn bureau of mailbox.
Werkdagen eindigen afschrikwekkend vaak op het terras van de concurrentie achter glazen koele witte wijn.
Ik hoopte dat het wenen van vanavond eindelijk rust zou brengen, eindelijk een deel van de spanning zou oplossen. Helaas heeft het als enige resultaat dat ik er barstende koppijn aan over hou.
Los van dit alles
- zou ik vandaag moeten geweten hebben of ik de job heb waar ik vorige week voor gesolliciteerd heb en heb ik er niets van gehoord
- is 1 vrouw op 2 die ik op straat tegenkom opmerkelijk zwanger
- worden meer en meer vriendinnen zwanger van hun tweede kind
Zucht...
Het was zo'n opluchting om de stress en de spanning die sinds weken aan het groeien was, net onder mijn huid, eindelijk eens te kunnen loslaten. Ik kon ineens weer huilen om de dingen die mijn leven minder aangenaam maken. Helaas ben ik vrij snel weer gestopt met wenen en voel ik de spanning as we speak weer opbouwen.
De stress die mij langzaamaan verteert en me waarschijnlijk al halverwege depressieland gebracht heeft wordt vooral veroorzaakt door het werk.
Na mijn tirannieke baas enkele jobs geleden had ik me voorgenomen om me nooit meer slecht te voelen door mijn werk. Laat dit toch eventjes niet gelukt zijn. In de laatste weken heb ik zoveel meegemaakt dat ik er 3000 afleveringen van familie of thuis mee kan vullen. Gemanipuleer, subtiele pesterijen, promotie die er geen is, gescheld achter de rug, gescheld in your face, complotten, .... je kan het niet bedenken of het is de voorbije weken wel de revue gepasseerd.
Met als resultaat dat ik uitgeput ben. Gewoon niets meer waard. Ik verdoe mijn tijd thuis met in de zetel liggen, het minimum te koken om net niet dood te gaan aan ongezond eten, wijn drinken, slapen, doelloos voor me uitkijken.
Welkom eerste tekenen van depressie...
Dagen op het werk beginnen vol goede voornemens en eindigen in het opkuisen van mijn bureau of mailbox.
Werkdagen eindigen afschrikwekkend vaak op het terras van de concurrentie achter glazen koele witte wijn.
Ik hoopte dat het wenen van vanavond eindelijk rust zou brengen, eindelijk een deel van de spanning zou oplossen. Helaas heeft het als enige resultaat dat ik er barstende koppijn aan over hou.
Los van dit alles
- zou ik vandaag moeten geweten hebben of ik de job heb waar ik vorige week voor gesolliciteerd heb en heb ik er niets van gehoord
- is 1 vrouw op 2 die ik op straat tegenkom opmerkelijk zwanger
- worden meer en meer vriendinnen zwanger van hun tweede kind
Zucht...
29.5.05
toch nog mama voor mijn dertigste...
het is me eindelijk duidelijk dat mama zijn niets te maken heeft met drie kilo baby uit je lijf persen. Het voordeel van dat persen is dat er een baby voor eeuwig en altijd van jou is, maar het gevoel "mama" is veel meer emotioneel dan lichamelijk.
Toen ik gisteren een collega ging helpen met een evenement was ik in de verste verte niet voorbereid op een super de luxe leuke, all about me, verjaardagsfeestje. Toen P. ineens opdook en zei dat ik mee moest naar de Vlaamse Ardennen, omdat hij een huis te koop gevonden had, een echt buitenkansje, begon ik wel iets te vermoeden. Maar terwijl de kilometers onder de wielen wegglijden begon het "huis bekijken" heel geloofwaardig te klinken. Het huis waarvan sprake was zou te vinden zijn in dezelfde gemeente waar een ex collega van me woont. En de man van die ex collega was in het verleden reeds mee komen kijken naar een potentieel huis. Dus toen P zei dat we eerst bij hen even langsgingen was mijn vermoeden helemaal weg. G en T hadden namelijk geen enkele link met onze vrienden.
Na een tijdje bijgekletst te hebben met G kwam de aap uit de mouw en bleek er toch vannalles gepland te zijn. De schattige tweeling des huizes had kleurrijke kettingen gemaakt voor mij en P. begon de auto uit te laden.
In het komende uur kwamen mijn broer en neef toe, mijn eerste petekindje en gezin, de vrienden van de scouts, mijn andere petekindje met mama en papa. Later kwam zelfs E. uit Parijs en Y. uit Antwerpen. Ondertussen hadden we ons onder een grote boom geïnstalleerd en kwam er uit iedereens tassen en manden de heerlijkste pick nicks te voorschijn.
En terwijl ik een maand geleden hier nog aan het klagen was over de feestjes van diegenen die dertig worden en dat vieren met een hoop kinderen ... was de picknick onder de kersenboom perfect !!!!
Ik heb de hele namiddag met mijn petekindjes gestoeft, ze voorgesteld aan die vrienden die ze nog niet kenden. Babykwijl over mijn nieuwe outfit laten lopen. Verhaaltjes verteld, over en onder alles gekropen, lichte babies en minder lichte peuters in mijn armen gehad...
En het leukst van al was dat het allemaal zo normaal was. Ik genoot met volle teugen, maar ik voelde ook mijn vrienden genieten. Ik voelde me perfect in mijn vel en was de perfecte mama ...
Voor de eerste keer was er noch bij mij noch bij mijn vrienden een negatief gevoel te merken. Geen medelijden, geen zieligheid.
Zo weet ik ondertussen dat mama zijn niets te maken heeft met een kind op de wereld zetten. En dat ons adoptiekindje zeker en vast als "ons" kind zal voelen... Net zoals iedereen die me na aan het hart zit ons kindje zal aanvaarden. En zo voelt het al veel minder eng dat ik binnen twee dagen dat kleine drietje voor mijn leeftijd mag zetten.
Toen ik gisteren een collega ging helpen met een evenement was ik in de verste verte niet voorbereid op een super de luxe leuke, all about me, verjaardagsfeestje. Toen P. ineens opdook en zei dat ik mee moest naar de Vlaamse Ardennen, omdat hij een huis te koop gevonden had, een echt buitenkansje, begon ik wel iets te vermoeden. Maar terwijl de kilometers onder de wielen wegglijden begon het "huis bekijken" heel geloofwaardig te klinken. Het huis waarvan sprake was zou te vinden zijn in dezelfde gemeente waar een ex collega van me woont. En de man van die ex collega was in het verleden reeds mee komen kijken naar een potentieel huis. Dus toen P zei dat we eerst bij hen even langsgingen was mijn vermoeden helemaal weg. G en T hadden namelijk geen enkele link met onze vrienden.
Na een tijdje bijgekletst te hebben met G kwam de aap uit de mouw en bleek er toch vannalles gepland te zijn. De schattige tweeling des huizes had kleurrijke kettingen gemaakt voor mij en P. begon de auto uit te laden.
In het komende uur kwamen mijn broer en neef toe, mijn eerste petekindje en gezin, de vrienden van de scouts, mijn andere petekindje met mama en papa. Later kwam zelfs E. uit Parijs en Y. uit Antwerpen. Ondertussen hadden we ons onder een grote boom geïnstalleerd en kwam er uit iedereens tassen en manden de heerlijkste pick nicks te voorschijn.
En terwijl ik een maand geleden hier nog aan het klagen was over de feestjes van diegenen die dertig worden en dat vieren met een hoop kinderen ... was de picknick onder de kersenboom perfect !!!!
Ik heb de hele namiddag met mijn petekindjes gestoeft, ze voorgesteld aan die vrienden die ze nog niet kenden. Babykwijl over mijn nieuwe outfit laten lopen. Verhaaltjes verteld, over en onder alles gekropen, lichte babies en minder lichte peuters in mijn armen gehad...
En het leukst van al was dat het allemaal zo normaal was. Ik genoot met volle teugen, maar ik voelde ook mijn vrienden genieten. Ik voelde me perfect in mijn vel en was de perfecte mama ...
Voor de eerste keer was er noch bij mij noch bij mijn vrienden een negatief gevoel te merken. Geen medelijden, geen zieligheid.
Zo weet ik ondertussen dat mama zijn niets te maken heeft met een kind op de wereld zetten. En dat ons adoptiekindje zeker en vast als "ons" kind zal voelen... Net zoals iedereen die me na aan het hart zit ons kindje zal aanvaarden. En zo voelt het al veel minder eng dat ik binnen twee dagen dat kleine drietje voor mijn leeftijd mag zetten.
18.5.05
het zilveren randje aan de regenwolk
Gelukkig zijn er in deze poel van mateloze ergernissen nog dingen die alles de moeite waard maken.
Mijn collega die gewoon te gek is en alle dingen zegt die ik denk.
Mijn nieuwe collega die samen met bovenstaande mijn dag echt goed kan maken
Het feit dat ik op het werk door de twee bovenstaanden toch nog ontzettend kan lachen
Dat bovenstaanden alle clichés over zwanger worden kunnen vertellen en ik toch in een deuk onder tafel lig
Dat gisterennacht de laatste Star Wars film in première gegaan is en we vandaag de hele dag "ta ta ta tata ta tatata" gezongen hebben
Dat bovenstaande collega's ook een drietje in hun leeftijd hebben en kinderloos zijn
Dat zij daar eigenlijk ook best mee kunnen lachen
Het uitje dat we aan het bedenken zijn voor mijn verjaardag en dat we daar gezellig een dagje recup voor zouden kunnen nemen
Dat ik mezelf mateloos verbaas door al drie weken een jogging schema te volgen en gezond te eten
Mijn petekind die de hele maandag bleef doorpraten over grote boten
Dat niemand in ons gezelschap zo moest lachen met de grote boten als ik
Spijt dat bovenstaande collega's niet in de buurt waren van de grote boten namiddag of we waren nu nog aan het lachen
Vroegere lotgenoten die ook weer durven zeggen wat ik denk en die me aanvaarden in al mijn grumpiness
Vroegere lotgenoten die echt durven zeggen dat ze me zielig vinden
Vroegere lotgenoten die beseffen dat ze nooit meer kunnen aanvoelen hoe slecht ik me soms voel
Voor al diegenen die mijn dag goed maken ... May the force be with you
Mijn collega die gewoon te gek is en alle dingen zegt die ik denk.
Mijn nieuwe collega die samen met bovenstaande mijn dag echt goed kan maken
Het feit dat ik op het werk door de twee bovenstaanden toch nog ontzettend kan lachen
Dat bovenstaanden alle clichés over zwanger worden kunnen vertellen en ik toch in een deuk onder tafel lig
Dat gisterennacht de laatste Star Wars film in première gegaan is en we vandaag de hele dag "ta ta ta tata ta tatata" gezongen hebben
Dat bovenstaande collega's ook een drietje in hun leeftijd hebben en kinderloos zijn
Dat zij daar eigenlijk ook best mee kunnen lachen
Het uitje dat we aan het bedenken zijn voor mijn verjaardag en dat we daar gezellig een dagje recup voor zouden kunnen nemen
Dat ik mezelf mateloos verbaas door al drie weken een jogging schema te volgen en gezond te eten
Mijn petekind die de hele maandag bleef doorpraten over grote boten
Dat niemand in ons gezelschap zo moest lachen met de grote boten als ik
Spijt dat bovenstaande collega's niet in de buurt waren van de grote boten namiddag of we waren nu nog aan het lachen
Vroegere lotgenoten die ook weer durven zeggen wat ik denk en die me aanvaarden in al mijn grumpiness
Vroegere lotgenoten die echt durven zeggen dat ze me zielig vinden
Vroegere lotgenoten die beseffen dat ze nooit meer kunnen aanvoelen hoe slecht ik me soms voel
Voor al diegenen die mijn dag goed maken ... May the force be with you
dingen die me mateloos irriteren
*** lezen op eigen risico***
Dit is mijn blog en ik heb het recht even mijn gal te spuwen.
Dingen waar ik me de laatste tijd mateloos aan erger
- zwangeren die hoog en droog op hun roze wolk de wijsheid in pacht hebben hoe het hen gelukt is zwanger te worden (extra vitaminen, op hun hoofd gestaan, heel veel rusten, net niet rusten, er niet meer in geloven...)
- mensen die wanneer ze zwanger zijn blijven beweren dat ze weten hoe ik me voel
- goede vrienden die niet begrijpen waarom ik soms nog zo depri ben. Ik ga toch adopteren, alles is opgelost. Dat het nog jaren gaat duren, vergeten ze dan weer even
- Antwerpenaars die neerkijken op iedereen die niet uit de metropool komt en geen metropolees spreekt. Hiermee bedoel ik vooral mijn collega's die me het gevoel geven dat ik alles drie keer moet herhalen omdat ze me anders niet begrijpen
- ikzelf irriteer mezelf ook, omdat ik meer en meer begin er op tegen te zien om naar mijn antwerpse collega's te vertrekken
- een vrije dag in de stad met overal, echt overal buggies en draagdoeken
- een leuk gezelschap op die vrije dag in de stad met twee buggies, twee draagdoeken en één hoogzwangere buik
- mensen die volgende dingen beweren "kinderen kan je plannen, maar opvoeding niet"
- ernstige reportages zoals "Overleven", waar ze nog steeds het onderscheid tussen IVF en ICSI niet kennen
- dezelfde ernstige reportages die dan eindelijk eens een onderwerp als eiceldonatie bespreken, maar dan vooral promotie voeren voor oudere vrouwen die nog kinderen willen krijgen
- het feit dat ik nog steeds geen antwoord op mijn fantastische sollicitatie gekregen heb
Dit is mijn blog en ik heb het recht even mijn gal te spuwen.
Dingen waar ik me de laatste tijd mateloos aan erger
- zwangeren die hoog en droog op hun roze wolk de wijsheid in pacht hebben hoe het hen gelukt is zwanger te worden (extra vitaminen, op hun hoofd gestaan, heel veel rusten, net niet rusten, er niet meer in geloven...)
- mensen die wanneer ze zwanger zijn blijven beweren dat ze weten hoe ik me voel
- goede vrienden die niet begrijpen waarom ik soms nog zo depri ben. Ik ga toch adopteren, alles is opgelost. Dat het nog jaren gaat duren, vergeten ze dan weer even
- Antwerpenaars die neerkijken op iedereen die niet uit de metropool komt en geen metropolees spreekt. Hiermee bedoel ik vooral mijn collega's die me het gevoel geven dat ik alles drie keer moet herhalen omdat ze me anders niet begrijpen
- ikzelf irriteer mezelf ook, omdat ik meer en meer begin er op tegen te zien om naar mijn antwerpse collega's te vertrekken
- een vrije dag in de stad met overal, echt overal buggies en draagdoeken
- een leuk gezelschap op die vrije dag in de stad met twee buggies, twee draagdoeken en één hoogzwangere buik
- mensen die volgende dingen beweren "kinderen kan je plannen, maar opvoeding niet"
- ernstige reportages zoals "Overleven", waar ze nog steeds het onderscheid tussen IVF en ICSI niet kennen
- dezelfde ernstige reportages die dan eindelijk eens een onderwerp als eiceldonatie bespreken, maar dan vooral promotie voeren voor oudere vrouwen die nog kinderen willen krijgen
- het feit dat ik nog steeds geen antwoord op mijn fantastische sollicitatie gekregen heb
8.5.05
another one bites the dust
Nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt en ik de omtrekken van die grote drie in de verte begin te herkennen bijkt nog maar eens wat een belangrijke datum die drie-nul wel is.
Toen P. en ik meer dan vier jaar geleden aan onze eerste pogingen begonnen om een kindje van ons tweetjes te maken waren er vele vrienden die daar absoluut nog niet mee bezig waren. Die vonden dat we er vroeg aan begonnen, die zichzelf nog alle tijd gaven.
Twee jaar later dachten velen daar al anders over en begonnen de eerste geboortekaartje van leeftijdsgenoten in de bus te vallen.
Maar nog altijd waren er vrienden van eind de twintig die nog volop bezig waren met huis, carrière en andere dingen en die kinderen nog even niet zagen zitten. Plus had je nog altijd die zeldzame singles in onze vriendenkring die uiteraard nog niet met kinderen bezig waren.
Nu die drie er echter aankomt en de meeste in onze omgevind ondertussen de drie hebben zien passeren of ze de komende maand wel verwachten worden we meer en meer de "verstotenen". Diegene die toch een beetje uitgesloten zijn. Diegenen waar de mensen liever niet teveel mee afspreken voor een leuke zondagnamiddag vermits we geen kinderen hebben en men er dan maar van uitgaat dat de kinderboerderij en het bos geen plaatsen zijn waar we gezien willen worden. Mensen hebben het ook moeilijker en moeilijker met het vertellen over hun kroost. Alsof ze niet willen opscheppen met datgene dat zij zo gemakkellijk verkregen hebben en waar wij maar niet in slagen.
Gelukkig waren er dan steeds de lotgenoten. Diegene die je angst konden delen over het misschien nooit moeder worden, diegenen waarmee je je vragen en twijfels over een eventuele adoptie kon delen...
Maar helaas, omdat de koppels die echt kinderloos blijven nog steeds een enorme minderheid zijn (gelukkig) begint ook het groepje lotgenoten kleiner en kleiner te worden.
Sommige lotgenootjes hebben ondertussen er een tweede reeks behandelingen opzitten en zetten binnenkort nummer 2 op de wereld, andere beginnen weer met een reeks inspuitingen en echo's om hopelijk na niet teveel pogingen een broertje of zusje voor spruit nummer 1 te verwekken.
Zo is een tijdje geleden Sam, één van mijn laatst overgeleven echte lotgenootjes zwanger geworden.
En eerlijk gezegd...ik heb de moed niet meer om op zoek te gaan naar andere, nieuwe lotgenoten. Om opnieuw mensen te vinden die je begrijpen in je ene wens, in je oneindige verdriet, in je twijfels en je onzekerheden om dan na verloop van tijd die lotgenoten proficiat te wensen omdat zij bereikt hebben wat mij niet lukt.
En ja, sommige van die lotgenoten blijven echte vriendinnen. Blijven toffe madammen om mee af te spreken, om de stad mee op stelten te zetten. We blijven diepzinnige discussies hebben over het moederschap, vruchtbaarheid, opvoeding, adoptie ...
Maar het is niet meer hetzelfde. Voor hun is er geen twijfel meer, geen diepe enome angst dat ze nooit of te nimmer moeder zullen worden. De angst die je soms midden in de nacht wakker maakt, de angst die je hart samenknijpt ...
Het wortdt een angst die weer onuitsprekelijk wordt ... want enkel die mensen die deze angst nog steeds levendig in hun borstkas aanwezig weten, weten waarover je spreekt. Eens die angst vervangen is door een groeiende baby in de buik ... ben je ook je lotgenoot kwijt...
Toen P. en ik meer dan vier jaar geleden aan onze eerste pogingen begonnen om een kindje van ons tweetjes te maken waren er vele vrienden die daar absoluut nog niet mee bezig waren. Die vonden dat we er vroeg aan begonnen, die zichzelf nog alle tijd gaven.
Twee jaar later dachten velen daar al anders over en begonnen de eerste geboortekaartje van leeftijdsgenoten in de bus te vallen.
Maar nog altijd waren er vrienden van eind de twintig die nog volop bezig waren met huis, carrière en andere dingen en die kinderen nog even niet zagen zitten. Plus had je nog altijd die zeldzame singles in onze vriendenkring die uiteraard nog niet met kinderen bezig waren.
Nu die drie er echter aankomt en de meeste in onze omgevind ondertussen de drie hebben zien passeren of ze de komende maand wel verwachten worden we meer en meer de "verstotenen". Diegene die toch een beetje uitgesloten zijn. Diegenen waar de mensen liever niet teveel mee afspreken voor een leuke zondagnamiddag vermits we geen kinderen hebben en men er dan maar van uitgaat dat de kinderboerderij en het bos geen plaatsen zijn waar we gezien willen worden. Mensen hebben het ook moeilijker en moeilijker met het vertellen over hun kroost. Alsof ze niet willen opscheppen met datgene dat zij zo gemakkellijk verkregen hebben en waar wij maar niet in slagen.
Gelukkig waren er dan steeds de lotgenoten. Diegene die je angst konden delen over het misschien nooit moeder worden, diegenen waarmee je je vragen en twijfels over een eventuele adoptie kon delen...
Maar helaas, omdat de koppels die echt kinderloos blijven nog steeds een enorme minderheid zijn (gelukkig) begint ook het groepje lotgenoten kleiner en kleiner te worden.
Sommige lotgenootjes hebben ondertussen er een tweede reeks behandelingen opzitten en zetten binnenkort nummer 2 op de wereld, andere beginnen weer met een reeks inspuitingen en echo's om hopelijk na niet teveel pogingen een broertje of zusje voor spruit nummer 1 te verwekken.
Zo is een tijdje geleden Sam, één van mijn laatst overgeleven echte lotgenootjes zwanger geworden.
En eerlijk gezegd...ik heb de moed niet meer om op zoek te gaan naar andere, nieuwe lotgenoten. Om opnieuw mensen te vinden die je begrijpen in je ene wens, in je oneindige verdriet, in je twijfels en je onzekerheden om dan na verloop van tijd die lotgenoten proficiat te wensen omdat zij bereikt hebben wat mij niet lukt.
En ja, sommige van die lotgenoten blijven echte vriendinnen. Blijven toffe madammen om mee af te spreken, om de stad mee op stelten te zetten. We blijven diepzinnige discussies hebben over het moederschap, vruchtbaarheid, opvoeding, adoptie ...
Maar het is niet meer hetzelfde. Voor hun is er geen twijfel meer, geen diepe enome angst dat ze nooit of te nimmer moeder zullen worden. De angst die je soms midden in de nacht wakker maakt, de angst die je hart samenknijpt ...
Het wortdt een angst die weer onuitsprekelijk wordt ... want enkel die mensen die deze angst nog steeds levendig in hun borstkas aanwezig weten, weten waarover je spreekt. Eens die angst vervangen is door een groeiende baby in de buik ... ben je ook je lotgenoot kwijt...
mini midlife crisis
Ja, 't is zover. Ik die vorig jaar nog moest lachen met de dertig crisis van die paar vrienden die een jaartje eerder dan mezelf het levenslicht zagen moet tot mijn grote spijt en schande bekennen dat die dertig ook bij mij al voor een paar slapeloze nachten geleid heeft.
Ten eerste natuurlijk het feit dat er alweer een verjaardag aankomt (en wat voor een) waarop ik a) geen dikke buik heb om mee te pronken
b) geen baby heb
Maar naast het overduidelijke begin ik ineens ook bij zoveel dingen te twijfelen. Mocht heel deze stomme onvervulde kinderwens geen roet in het eten gegooid hebben, hoe zou mijn leven er ondertussen uitgezien hebben? Stel dat ik nog geen kinderwens had gehad, had mijn "carrière" er dan anders uitgezien? Had ik andere dingen bereikt nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt?
Terwijl ik al een paar weken met deze kronkels in mijn hoofd bezig ben, las ik vorige week in de krant een kleine verwijzing naar een vacature als culinair journalist bij een groot Vlaams damesblad. Ik stond niet onmiddellijk rond te springen in mijn keuken, deed geen vreugdedansje...maar ging toch even op de website kijken. Was wel geïnteresseerd maar mijn tegenslag de laatste jaren in dat ene departement hebben me een beetje timide gemaakt. Ze zoeken een ervaren journalist ... en zooooo goed schrijf ik nu ook niet. Trouwens P. is een "echte" journalist. Die weet wel dat ik dit niet kan....
Laten we zeggen dat het geen moment van verlichting was. Geen donderslag bij heldere hemel. Niet ineens het gevoel dat dit het was.
Maar toen bleek P. wel enthousiast te zijn. En bleef hij deze week vragen of ik nu al een brief geschreven had.
En gisteren heb ik ineens een knop omgedraait. Verdorie, ik kan wel woorden aaneenrijgen tot een vlot leesbaar stukje tekst. Ik kan misschien geen diepzinnige analyses schrijven over de politieke toestand in zwart Afrika, maar laat me ratelen, kwebbelen en vertellen over eten, recepten, ingrediënten, restaurants en alles wat daar rond hangt en je bent de eerste uren niet van me verlost.
Ik ben een foodie die een beetje kan schrijven, dus waarom zou ik niet solliciteren???? Dus ben ik nu volop bezig met het updaten van mijn cv en het schrijven van een vlot briefje. En om even te pauzeren had ik de keuze tussen mijn ramen kuisen (of strijken, de badkamer schoonmaken, de keuken dweilen, het beddegoed vervangen....) of mijn blog updaten. En ik dacht, als ik dan toch aan het schrijven ben, kan ik beter blijven schrijven.
Vanavond wordt dus mijn grote "ik word dertig en wil iets helemaal anders-project" de ether ingestuurd. Wordt mijn sollicitatiemail losgelaten op het wereldwijde web. Hopelijk heeft diegene die mijn brief moet lezen geen last van een maandagochtendhumeur morgen.
Ik verwacht van julie brandende kaarsjes en duimende duimen. Wie weet helpt dat voor één keer wel!
Ten eerste natuurlijk het feit dat er alweer een verjaardag aankomt (en wat voor een) waarop ik a) geen dikke buik heb om mee te pronken
b) geen baby heb
Maar naast het overduidelijke begin ik ineens ook bij zoveel dingen te twijfelen. Mocht heel deze stomme onvervulde kinderwens geen roet in het eten gegooid hebben, hoe zou mijn leven er ondertussen uitgezien hebben? Stel dat ik nog geen kinderwens had gehad, had mijn "carrière" er dan anders uitgezien? Had ik andere dingen bereikt nu die dertig elke dag een dagje dichterbij komt?
Terwijl ik al een paar weken met deze kronkels in mijn hoofd bezig ben, las ik vorige week in de krant een kleine verwijzing naar een vacature als culinair journalist bij een groot Vlaams damesblad. Ik stond niet onmiddellijk rond te springen in mijn keuken, deed geen vreugdedansje...maar ging toch even op de website kijken. Was wel geïnteresseerd maar mijn tegenslag de laatste jaren in dat ene departement hebben me een beetje timide gemaakt. Ze zoeken een ervaren journalist ... en zooooo goed schrijf ik nu ook niet. Trouwens P. is een "echte" journalist. Die weet wel dat ik dit niet kan....
Laten we zeggen dat het geen moment van verlichting was. Geen donderslag bij heldere hemel. Niet ineens het gevoel dat dit het was.
Maar toen bleek P. wel enthousiast te zijn. En bleef hij deze week vragen of ik nu al een brief geschreven had.
En gisteren heb ik ineens een knop omgedraait. Verdorie, ik kan wel woorden aaneenrijgen tot een vlot leesbaar stukje tekst. Ik kan misschien geen diepzinnige analyses schrijven over de politieke toestand in zwart Afrika, maar laat me ratelen, kwebbelen en vertellen over eten, recepten, ingrediënten, restaurants en alles wat daar rond hangt en je bent de eerste uren niet van me verlost.
Ik ben een foodie die een beetje kan schrijven, dus waarom zou ik niet solliciteren???? Dus ben ik nu volop bezig met het updaten van mijn cv en het schrijven van een vlot briefje. En om even te pauzeren had ik de keuze tussen mijn ramen kuisen (of strijken, de badkamer schoonmaken, de keuken dweilen, het beddegoed vervangen....) of mijn blog updaten. En ik dacht, als ik dan toch aan het schrijven ben, kan ik beter blijven schrijven.
Vanavond wordt dus mijn grote "ik word dertig en wil iets helemaal anders-project" de ether ingestuurd. Wordt mijn sollicitatiemail losgelaten op het wereldwijde web. Hopelijk heeft diegene die mijn brief moet lezen geen last van een maandagochtendhumeur morgen.
Ik verwacht van julie brandende kaarsjes en duimende duimen. Wie weet helpt dat voor één keer wel!
26.4.05
het gras is altijd groener aan de andere eierstok
Voor ik naar mijn rots in de zee vertrok ben ik nog even in de vertrouwde positie gaan liggen. Beentjes omhoog en voetjes in de beugels ... zucht...
Het was de eerste keer dat ik in het UZ op de eerste verdieping van P3 moest zijn. Het was raar om tussen de vrouwen te gaan zitten waar je niet onmiddellijk voelt dat dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Er zaten oude vrouwen, jonge vrouwen en vrouwen die misschien wel zwanger waren (maar gelukkig niet vrolijk, ootig en dikkebuikerig). Toen ik mij moest aanmelden en ze op zoek waren naar mijn dossier liet ik vallen dat dat misschien nog een verdiep hoger lag bij de infertiliteit. Het gezicht van de verpleegster sprak boekdelen. Bijna had ze met een brede glimlach proficiat gezegd. Maar ik was haar voor door te zeggen dat ik tot voor zes maand boven in behandeling was. Gelukkig was ze goed in wiskunde en zag ik de brede glimlach verdwijnen.
Het onderzoek was best ok. Veel uitgebreider dan vroeger bij mijn gyne. 't was een toffe assistente. Bij de echo bleek dat er drie (drie .... stel je voor .... bijna evenveel als tijdens een Menopur gestimuleerde cyclus) folikkels aan het groeien waren aan 1 van mijn eierstokken. En vermits ik daarbinnen de weg beter ken dan Bruno (onze gps stem tijdens de vakantie) moest ik eigenlijk niet vragen aan welke kant die overdadige folikkelgroei te zien was.
UITERAARD aan de verkeerde kant!!!!!!!!!!!! Wat eierstokken betreft ben ik zo rechts als Hitler. Ik moet niet weten van al dat linkse mumbojumbo gedoe... En drie folikkels dan nog. Zo smijt ik gewoon al mijn eitjes door ramen en deuren. Of door de wanden van mijn folikkels om dan doeloos rond te zweven in mijn buikholte .... onmogelijk om opgepikt te worden door een good looking eileider om een reisje naar de baarmoeder te ondernemen.
Voor alle zekerheid vroeg ik nog even hoe het zat met de urban legend over eileiders die zo lief zijn om die arme eitjes van de andere kant op te pikken. Volgens de assistente wordt dat wel even verteld tussendoor, maar is de kans hierop toch wel heel klein.
Na al het gepor en gezoek mocht ik nog even wachten tot de gyneacoloog er even bijkwam om kennis te maken. Nog even alles overlopen en de assistente vraagt toch nog even haar mening over die eileiders die vrede verkondigen en arme weeseitjes de weg wijzen. Beweerd de super prof toch dat dat best kan. Dat je dat allemaal niet als links en rechts moet zien, dat ze eigenlijk heel dicht bij elkaar liggen en dat het best kan dat de ene leider even voor de andere inspringt.
Shit zeg .... is mijn hoop ineens verdubbeld!!!!!!!!!!!!!
Het was de eerste keer dat ik in het UZ op de eerste verdieping van P3 moest zijn. Het was raar om tussen de vrouwen te gaan zitten waar je niet onmiddellijk voelt dat dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Er zaten oude vrouwen, jonge vrouwen en vrouwen die misschien wel zwanger waren (maar gelukkig niet vrolijk, ootig en dikkebuikerig). Toen ik mij moest aanmelden en ze op zoek waren naar mijn dossier liet ik vallen dat dat misschien nog een verdiep hoger lag bij de infertiliteit. Het gezicht van de verpleegster sprak boekdelen. Bijna had ze met een brede glimlach proficiat gezegd. Maar ik was haar voor door te zeggen dat ik tot voor zes maand boven in behandeling was. Gelukkig was ze goed in wiskunde en zag ik de brede glimlach verdwijnen.
Het onderzoek was best ok. Veel uitgebreider dan vroeger bij mijn gyne. 't was een toffe assistente. Bij de echo bleek dat er drie (drie .... stel je voor .... bijna evenveel als tijdens een Menopur gestimuleerde cyclus) folikkels aan het groeien waren aan 1 van mijn eierstokken. En vermits ik daarbinnen de weg beter ken dan Bruno (onze gps stem tijdens de vakantie) moest ik eigenlijk niet vragen aan welke kant die overdadige folikkelgroei te zien was.
UITERAARD aan de verkeerde kant!!!!!!!!!!!! Wat eierstokken betreft ben ik zo rechts als Hitler. Ik moet niet weten van al dat linkse mumbojumbo gedoe... En drie folikkels dan nog. Zo smijt ik gewoon al mijn eitjes door ramen en deuren. Of door de wanden van mijn folikkels om dan doeloos rond te zweven in mijn buikholte .... onmogelijk om opgepikt te worden door een good looking eileider om een reisje naar de baarmoeder te ondernemen.
Voor alle zekerheid vroeg ik nog even hoe het zat met de urban legend over eileiders die zo lief zijn om die arme eitjes van de andere kant op te pikken. Volgens de assistente wordt dat wel even verteld tussendoor, maar is de kans hierop toch wel heel klein.
Na al het gepor en gezoek mocht ik nog even wachten tot de gyneacoloog er even bijkwam om kennis te maken. Nog even alles overlopen en de assistente vraagt toch nog even haar mening over die eileiders die vrede verkondigen en arme weeseitjes de weg wijzen. Beweerd de super prof toch dat dat best kan. Dat je dat allemaal niet als links en rechts moet zien, dat ze eigenlijk heel dicht bij elkaar liggen en dat het best kan dat de ene leider even voor de andere inspringt.
Shit zeg .... is mijn hoop ineens verdubbeld!!!!!!!!!!!!!
welkom welkom in mijn hoofd
om het met Raymond van het Groenewoud te zeggen....
ze deed me lachen, ze deed me huilen binnenin...
Hij had het dan wel over Daniëlle, ik heb het over mijn petekindje. Een weekje absolute zaligheid in Bretagne ... zon, rust, lekker eten en een heerlijke baby van 5 maand oud.
Nog nooit ben ik er zo van overtuigd geweest dat kindjes hebben echt iets is dat ik wil. ECHT wel!
Ik ben het zo kotsbeu dat iedereen mij zo sterk vind. Dat ik de rots ben waar zoveel mensen bij komen schuilen. Dat ik die dingen vertel waar mensen zich aan optrekken. Het lijkt wel alsof ik niemand heb die even zijn schouder wil lenen om me op te laten uithuilen.
Niet dat ik dat altijd nodig heb, maar ik zit blijkbaar weer in een periode dat het allemaal te veel wordt. Dat ik weer vlammende pijnscheuten in mijn hart krijg als ik de families uit de buurt met kinderen van alle leeftijden zie rondlopen. De ouders met kleine peuters en alweer een dikke buik omdat er een volgende ukje op weg is. Ik kan ze wel wurgen.
Pffffffffffffffffffffffffffff, echt waar... soms kan ik het allemaal wel aan en vind ik het hele leven wel ok. Vind ik die vier jaar wachten op adoptie best ok. Geniet ik van alle andere dingen die het leven te bieden heeft.
Het feit ook dat P. de afgelopen vakantie meer en meer liet blijken dat ook hij moet huilen binnenin als hij leuke momenten beleefd met ons klein K'tje maakt het allemaal ook niet makkellijker.
Eigenlijk wou ik eerst niet schrijven, omdat ik wist dat er toch alleen maar zieligheid uit mijn vingertjes zou vloeien. Maar ook dit maakt deel uit van de avonturen in mijn hoofd....
ze deed me lachen, ze deed me huilen binnenin...
Hij had het dan wel over Daniëlle, ik heb het over mijn petekindje. Een weekje absolute zaligheid in Bretagne ... zon, rust, lekker eten en een heerlijke baby van 5 maand oud.
Nog nooit ben ik er zo van overtuigd geweest dat kindjes hebben echt iets is dat ik wil. ECHT wel!
Ik ben het zo kotsbeu dat iedereen mij zo sterk vind. Dat ik de rots ben waar zoveel mensen bij komen schuilen. Dat ik die dingen vertel waar mensen zich aan optrekken. Het lijkt wel alsof ik niemand heb die even zijn schouder wil lenen om me op te laten uithuilen.
Niet dat ik dat altijd nodig heb, maar ik zit blijkbaar weer in een periode dat het allemaal te veel wordt. Dat ik weer vlammende pijnscheuten in mijn hart krijg als ik de families uit de buurt met kinderen van alle leeftijden zie rondlopen. De ouders met kleine peuters en alweer een dikke buik omdat er een volgende ukje op weg is. Ik kan ze wel wurgen.
Pffffffffffffffffffffffffffff, echt waar... soms kan ik het allemaal wel aan en vind ik het hele leven wel ok. Vind ik die vier jaar wachten op adoptie best ok. Geniet ik van alle andere dingen die het leven te bieden heeft.
Het feit ook dat P. de afgelopen vakantie meer en meer liet blijken dat ook hij moet huilen binnenin als hij leuke momenten beleefd met ons klein K'tje maakt het allemaal ook niet makkellijker.
Eigenlijk wou ik eerst niet schrijven, omdat ik wist dat er toch alleen maar zieligheid uit mijn vingertjes zou vloeien. Maar ook dit maakt deel uit van de avonturen in mijn hoofd....
15.4.05
om al naar uit te kijken
ben er een weekje tussenuit. We sluiten ons een week op in een huisje met 180° zeezicht en een open haard op een stukje rots in het meest woeste stuk Bretagne. Een paar boeken mee en een fles wijn, oesters en een stukje langoustine ... meer moet dat niet zijn.
Ok, ik geef toe .. heb ook de massage olie mee (ook al heb ik vanmiddag gezien dat mij ei aan de verkeerde kant aan het rijpen is)
En omdat mijn slechte kant soms bovenkomt ... ga ik ook eens een weekje nadenken over een stukje over oude liefdes en ex vriendjes. Moet wel iets over te schrijven zijn.
M, P en alle anderen ... watch and learn!!!!
Ok, ik geef toe .. heb ook de massage olie mee (ook al heb ik vanmiddag gezien dat mij ei aan de verkeerde kant aan het rijpen is)
En omdat mijn slechte kant soms bovenkomt ... ga ik ook eens een weekje nadenken over een stukje over oude liefdes en ex vriendjes. Moet wel iets over te schrijven zijn.
M, P en alle anderen ... watch and learn!!!!
11.4.05
And so I'm back
from out of space ....
Space zijnde werk, werk, werk en nog eens werk ...
Momenteel probeer ik twee full time tegengestelde functies te combineren. Hieruit heb ik duidelijk geleerd dat 1 + 1 = veel te veel!!!!
De voorbije weken waren dus gevuld met non stop werken en denken aan de opera. Maar teveel is teveel. En gelukkig komt er aan een periode vol pieken ook ineens een dal. En nu eens geen dipje, maar een dal waar ik ontzettend blij mee ben.
Tijdens het aftellen naar onze vakantie (joehoe ... nog 4 dagen en we zijn weg voor een weekje zee staren in Bretagne) heb ik ook weer tijd gevonde om na te denken over de dingen des levens.
En wat iedereen zegt en beweert gehoord te hebben en probeert me wijs te maken ... het is niet omdat je 100% van je energie in andere dingen steekt dat dat kindjes krijgen ineens verdwijnt hoor. Het blijft een feit dat overal waar we komen tegenwoordig onze leeftijdsgenoten hun dertigste verjaardag vieren, niet met een stomende spetterende fuif, maar met familiebrunches, gezellige etentjes die niet te laat worden want ... en met genodigden die partners en kinderen mogen meebrengen. En dat is normaal, want dat is het leven van de meeste dertigers rondom ons.
Maar het blijft steken... de vragen van onbekenden blijven komen en het gevoel van gemis blijft de kop opsteken in de auto op weg terug naar huis.
Ondertussen zijn er een paar mensen die niet in de kindercarrousel gestapt zijn. Een collega die eigenlijk nog niet weet of ze kinderen wil, maar ondertussen de 35 dichterbij ziet komen. Een ex vriendje die denk ik absoluut niet begrijpt waarom die kinderwens bij ons zo acuut is en die zelf pas binnen drie jaar het idee van kinderen plant. Als ik dat vertel aan P. dan krijg ik die antwoorden die ik eigenlijk niet wil horen. Dat hij niet begrijpt dat 2 mensen in een relatie deze niet willen uitbreiden met een kind, om een gezin te vormen...
Terwijl het bij mij steeds ging over die biologische wens om een kind op de wereld te zetten en op te voeden en natuurlijk het liefst van al met de man van mijn dromen, gaat het bij P. echt over het vormen van een gezin. Waarbij 1+1 alweer veel meer wordt dan 2.
Soms denk ik dan dat het leven een puzzel is en dat dat kind dat ene puzzelstukje is dat nog niet kan geplaatst worden omdat je eerst nog andere stukjes op zijn plaats moet zetten vooraleer dat ene stukje ergens in past. En dan begin je de andere stukjes van je puzzel te bekijken. Waar ontbreekt er nog iets? We hebben de relatie, we hebben zelfs het huis, we hebben de jobs die eigenlijk wel ok zijn. We hebben uiteraard dromen die nog niet uitgekomen zijn. Moeten we echt eerst nog dat ene, ultieme ding doen of beleven vooraleer dat baby stukje op zijn plaats kan gezet worden?
En dan kom ik schatten als Floortje tegen op straat die met een lieve glimlach en een beetje schuldgevoel toegeeft hoe zalig het is met haar twee schattige kindjes. En in die lieve glimlach en die schitteroogjes zie je ook de pijn die ze voelt omdat ik niet heb wat zij heeft. Ik merk dat de laatste tijd weer meer en meer. Hoe moeilijk mensen het toch vinden om openlijk gelukig te zijn over hun kinderen als ik in de buurt ben. A. is een tijdje geleden bevallen van een tweede zoontje. Mijn eerste petekind is grote broer geworden. Dat ik nog niet ben langsgeweest heeft nu eens niets te maken met babyblues, maar alles met een tekort aan tijd. Ik loop al twee weken met een bodietje maat 50 rond in mijn handtas.... momenteel is mijn planning om morgenmiddag te proberen op de tram te springen en een verrassingsbezoekje te brengen. Om nog eens goed te kunnen snuffelen aan een pasgeboren babietje .... mmmmmmmmm
Het feit dat de lente volop in het land is helpt natuurlijk niet echt. Na een lange tijd van blindheid ten opzichte van buggy's en buiken komen ze ineens weer vanuit alle hoeken en gaatjes de straat op. Het feit dat ik dit jaar dertig wordt begint ook te tellen. Ineens bekijk ik andere vrouwen mét kinderen ineens als zijnde ouder of jonger dan mezelf ... en zo zijn we weer in de wedstrijd beland.
0 - 1 voor de "anderen"....
Space zijnde werk, werk, werk en nog eens werk ...
Momenteel probeer ik twee full time tegengestelde functies te combineren. Hieruit heb ik duidelijk geleerd dat 1 + 1 = veel te veel!!!!
De voorbije weken waren dus gevuld met non stop werken en denken aan de opera. Maar teveel is teveel. En gelukkig komt er aan een periode vol pieken ook ineens een dal. En nu eens geen dipje, maar een dal waar ik ontzettend blij mee ben.
Tijdens het aftellen naar onze vakantie (joehoe ... nog 4 dagen en we zijn weg voor een weekje zee staren in Bretagne) heb ik ook weer tijd gevonde om na te denken over de dingen des levens.
En wat iedereen zegt en beweert gehoord te hebben en probeert me wijs te maken ... het is niet omdat je 100% van je energie in andere dingen steekt dat dat kindjes krijgen ineens verdwijnt hoor. Het blijft een feit dat overal waar we komen tegenwoordig onze leeftijdsgenoten hun dertigste verjaardag vieren, niet met een stomende spetterende fuif, maar met familiebrunches, gezellige etentjes die niet te laat worden want ... en met genodigden die partners en kinderen mogen meebrengen. En dat is normaal, want dat is het leven van de meeste dertigers rondom ons.
Maar het blijft steken... de vragen van onbekenden blijven komen en het gevoel van gemis blijft de kop opsteken in de auto op weg terug naar huis.
Ondertussen zijn er een paar mensen die niet in de kindercarrousel gestapt zijn. Een collega die eigenlijk nog niet weet of ze kinderen wil, maar ondertussen de 35 dichterbij ziet komen. Een ex vriendje die denk ik absoluut niet begrijpt waarom die kinderwens bij ons zo acuut is en die zelf pas binnen drie jaar het idee van kinderen plant. Als ik dat vertel aan P. dan krijg ik die antwoorden die ik eigenlijk niet wil horen. Dat hij niet begrijpt dat 2 mensen in een relatie deze niet willen uitbreiden met een kind, om een gezin te vormen...
Terwijl het bij mij steeds ging over die biologische wens om een kind op de wereld te zetten en op te voeden en natuurlijk het liefst van al met de man van mijn dromen, gaat het bij P. echt over het vormen van een gezin. Waarbij 1+1 alweer veel meer wordt dan 2.
Soms denk ik dan dat het leven een puzzel is en dat dat kind dat ene puzzelstukje is dat nog niet kan geplaatst worden omdat je eerst nog andere stukjes op zijn plaats moet zetten vooraleer dat ene stukje ergens in past. En dan begin je de andere stukjes van je puzzel te bekijken. Waar ontbreekt er nog iets? We hebben de relatie, we hebben zelfs het huis, we hebben de jobs die eigenlijk wel ok zijn. We hebben uiteraard dromen die nog niet uitgekomen zijn. Moeten we echt eerst nog dat ene, ultieme ding doen of beleven vooraleer dat baby stukje op zijn plaats kan gezet worden?
En dan kom ik schatten als Floortje tegen op straat die met een lieve glimlach en een beetje schuldgevoel toegeeft hoe zalig het is met haar twee schattige kindjes. En in die lieve glimlach en die schitteroogjes zie je ook de pijn die ze voelt omdat ik niet heb wat zij heeft. Ik merk dat de laatste tijd weer meer en meer. Hoe moeilijk mensen het toch vinden om openlijk gelukig te zijn over hun kinderen als ik in de buurt ben. A. is een tijdje geleden bevallen van een tweede zoontje. Mijn eerste petekind is grote broer geworden. Dat ik nog niet ben langsgeweest heeft nu eens niets te maken met babyblues, maar alles met een tekort aan tijd. Ik loop al twee weken met een bodietje maat 50 rond in mijn handtas.... momenteel is mijn planning om morgenmiddag te proberen op de tram te springen en een verrassingsbezoekje te brengen. Om nog eens goed te kunnen snuffelen aan een pasgeboren babietje .... mmmmmmmmm
Het feit dat de lente volop in het land is helpt natuurlijk niet echt. Na een lange tijd van blindheid ten opzichte van buggy's en buiken komen ze ineens weer vanuit alle hoeken en gaatjes de straat op. Het feit dat ik dit jaar dertig wordt begint ook te tellen. Ineens bekijk ik andere vrouwen mét kinderen ineens als zijnde ouder of jonger dan mezelf ... en zo zijn we weer in de wedstrijd beland.
0 - 1 voor de "anderen"....
16.3.05
Ten tweede, toch nog iets over mij (het is dan ook mijn blog)
Onze calvarietocht in adoptieland is begonnen. En het begint meteen met een processie van Echternach. 1 reuzestap vooruit, we hebben ons intakegesprek gehad. En heel veel kleine stapjes achgteruit want het zal nu nog een jaar duren voor we aan een volgende stap kunnen beginnen. Die volgende stap zijn cursussen en selectiegesprekken.
Maar daar moeten we nu dus even ons hoofd niet over breken...
Het voelt wel raar om dan eindelijk de knoop door te hakken en met de adoptie te beginnen om dan na een initiële periode van spanning en zenuwen opnieuw aan een lange wachtperiode te beginnen.
Maar ik begin langzaamaan mijn draai te vinden in mijn ongewenst kinderloos zijn. Het zou leuk zijn als we nu aan een rechte lijn in de adoptieprocedure konden beginnen en ik al concreet kon beginnen nadenken over de kleur van de muren in de kinderkamer. Het zou mijn geestelijke gezondheid zeker geen kwaad doen om al mijn energie in de adoptie te steken en nu al een beetje adoptiezwanger rond te lopen.
Langs de andere kant bekijk ik de adoptie nu meer als een vangnet. Er is een alternatief als ik binnen een aantal jaar nog steeds niet zwanger ben. We hoeven niet meer gewoon "te proberen en we zien wel wat het wordt". De onzekerheid is zo goed als weg. Ik spring niet meer gewoon in het duister en wacht niet meer gewoon af om dan ineens veertig te zijn en te beseffen dat ik te lang gewoon afgewacht heb.
Nu weet ik dat ik gewoon kan wachten en dat er dan toch een kindje voor ons weggelegd zal zijn binnen een paar jaar. Dit maakt me ontzettend rustig.
Dus de boodschap is nu van gewoon zwanger te worden zonder er al te veel mee bezig te zijn. Gewoon eventjes tussendoor zwanger worden zonder er teveel bij na te denken. Gewoon, zomaar tussen de soep en de patatten een klein bevruchtingetje tot stand te brengen.
Of mijn accupuncturiste die vroeg of ik nu nog wel wou proberen zwanger te worden met de hulp van haar naalden nu we aan adoptie begonnen waren.
Al deze veronderstellingen hebben 1 nogal heikel punt gemeen. Wat baten naalden en vitamientjes als er geen of weinig euh...... vleselijke gemeenschappen zijn.
Iemand tips hoe je een sexleven dat volledig naar de knoppen is na jaren IVF en kinderloze ellende weer tot bloei kan krijgen???? Ze zullen heel hard geapprecieerd worden
Maar daar moeten we nu dus even ons hoofd niet over breken...
Het voelt wel raar om dan eindelijk de knoop door te hakken en met de adoptie te beginnen om dan na een initiële periode van spanning en zenuwen opnieuw aan een lange wachtperiode te beginnen.
Maar ik begin langzaamaan mijn draai te vinden in mijn ongewenst kinderloos zijn. Het zou leuk zijn als we nu aan een rechte lijn in de adoptieprocedure konden beginnen en ik al concreet kon beginnen nadenken over de kleur van de muren in de kinderkamer. Het zou mijn geestelijke gezondheid zeker geen kwaad doen om al mijn energie in de adoptie te steken en nu al een beetje adoptiezwanger rond te lopen.
Langs de andere kant bekijk ik de adoptie nu meer als een vangnet. Er is een alternatief als ik binnen een aantal jaar nog steeds niet zwanger ben. We hoeven niet meer gewoon "te proberen en we zien wel wat het wordt". De onzekerheid is zo goed als weg. Ik spring niet meer gewoon in het duister en wacht niet meer gewoon af om dan ineens veertig te zijn en te beseffen dat ik te lang gewoon afgewacht heb.
Nu weet ik dat ik gewoon kan wachten en dat er dan toch een kindje voor ons weggelegd zal zijn binnen een paar jaar. Dit maakt me ontzettend rustig.
Dus de boodschap is nu van gewoon zwanger te worden zonder er al te veel mee bezig te zijn. Gewoon eventjes tussendoor zwanger worden zonder er teveel bij na te denken. Gewoon, zomaar tussen de soep en de patatten een klein bevruchtingetje tot stand te brengen.
Of mijn accupuncturiste die vroeg of ik nu nog wel wou proberen zwanger te worden met de hulp van haar naalden nu we aan adoptie begonnen waren.
Al deze veronderstellingen hebben 1 nogal heikel punt gemeen. Wat baten naalden en vitamientjes als er geen of weinig euh...... vleselijke gemeenschappen zijn.
Iemand tips hoe je een sexleven dat volledig naar de knoppen is na jaren IVF en kinderloze ellende weer tot bloei kan krijgen???? Ze zullen heel hard geapprecieerd worden
Ten eerste, eens niet over mezelf
de zon schijnt, er zit een lentegeurtje in de lucht, de bloemknopjes ontluiken, de mensen glimlachen naar elkaar ....
En Y is ZWANGER!!!!!!!!!!!!!!!! woehoe, woehoe, super, mega, fantastisch, niet te geloven, kiepevel over gans mijn lijf, gebleit van geluk
De voorgeschiedenig kennende (zo goed als geen kans op spontane zwangerschap, zwanger van een cryo, een gezond zoontje en dan ineens .... naar spoed met buikpijn, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De gyne die hen op het hart drukt om nu niet te beginnen hopen dat een spontane zwangerschap toch kan ... een gesprek een maand geleden over je neerleggen bij het niet zwanger worden en hoe moeilijk het is en hoe veel het toch nog in je hoofd zit als je dan een paar dagen overtijd gaat....om dan terug zwanger te worden) is het echt wel een wonder dat ze op zeer korte tijd twee maal zwanger werd.
Het doet me hopen voor anderen....
Om maar te zeggen hoe een groot wonder deze zwangerschap van Y is: 20 minuten na een telefoontje naar De Sutter in het UZ werd er al een echo genomen! Voor iedereen die al eens geprobeerd heeft om gewoon te bellen naar het UZ om iets te weten te komen ... die weet dat het een wonder is als je zo snel geholpen wordt. Zelfs als ze je laten bellen vanaf 11u en je belt om 11u, 59 seconden en 99 hondersten en blijft bellen tot 12u heb je nog het gevoel dat ze er voor je zijn...
De zwangerschap van Y is nog maar heel pril. Er zijn al bloedingen geweest en ze heeft al plat gelegen. En Y is doodsbang ...
Heel mijn lijf wil positief blijven en ik wil de wereld ronddansen van geluk voor Y, maar mijn hartje knijpt samen als een stress bal als ik er aan denk dat Y deze zwangerschap misschien zou verliezen.
In de laatste 4 jaar heb ik allerlei soorten zwangerschappen meegemaakt. En gelukkig waren velen daarvan positief en leuk en zonder problemen. Maar helaas heb ik er al evenveel meegemaakt die niet zo leuk waren. Waar er een moment was dat alles aan een zijden draadje hing en dat iedereen vreesde voor het rinkelen van de telefoon, het piepen van een binnenkomend sms-je, uit schrik voor slecht nieuws.
En het rare is dat deze zijden draadjes die maar langer en langer uitgerekt worden tot ze al dan niet breken steeds toebehoren aan vrouwen die met heel veel moeite eindelijk aan die opstap tot de roze wolk gekomen zijn.
A. die zwanger was na een IVF en die zoveel hartzeer met me gedeeld heeft komt op 22 weken met spoed in het ziekenhuis te liggen met een baby die alle moeite van de wereld doet om nu al op de wereld te komen. Gelukkig wordt weken later S. geboren en loopt er nu een peuter in het huis van A. en J.
M. die zwanger werd na een eerste IVF, haar kindje verloor op 20 weken na een vruchtwaterpunctie, nog 9 ivfs deed zonder resultaat. Spontaan zwanger word en haar kindje verliest na een paar weken. Opnieuw spontaan zwanger wordt om dan een paar weken geleden haar kindje op 26 weken opnieuw af te staan.
L. die na 4 IUI's eindelijk zwanger werd om dan op vakantie ver van alles en iedereen een miskraam te krijgen. Uiteindelijk kost het hen nog eens 6 IUI' s en een lange zwangerschap om K. op de wereld te zetten.
I. die hun kinderloosheid voor iedereen verborgen hielden en ook ver van alles en iedereen hun wonderzwangerschap zagen eindigen.
Het contrast met de andere vriendinnen die gewoon even zwanger werden en negen maanden later een gezonde baby op de wereld zetten lijkt soms zo ongelooflijk groot.
Ik geloof niet in één of andere god, maar soms lijkt het echt alsof iemand er genoegen in schept van een bende echte, toffe, fantastische vrouwen op te delen in 2 groepen. Zij die mogen mama worden en zij die er verdomme heel erg hard voor moeten afzien.
En Y is ZWANGER!!!!!!!!!!!!!!!! woehoe, woehoe, super, mega, fantastisch, niet te geloven, kiepevel over gans mijn lijf, gebleit van geluk
De voorgeschiedenig kennende (zo goed als geen kans op spontane zwangerschap, zwanger van een cryo, een gezond zoontje en dan ineens .... naar spoed met buikpijn, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De gyne die hen op het hart drukt om nu niet te beginnen hopen dat een spontane zwangerschap toch kan ... een gesprek een maand geleden over je neerleggen bij het niet zwanger worden en hoe moeilijk het is en hoe veel het toch nog in je hoofd zit als je dan een paar dagen overtijd gaat....om dan terug zwanger te worden) is het echt wel een wonder dat ze op zeer korte tijd twee maal zwanger werd.
Het doet me hopen voor anderen....
Om maar te zeggen hoe een groot wonder deze zwangerschap van Y is: 20 minuten na een telefoontje naar De Sutter in het UZ werd er al een echo genomen! Voor iedereen die al eens geprobeerd heeft om gewoon te bellen naar het UZ om iets te weten te komen ... die weet dat het een wonder is als je zo snel geholpen wordt. Zelfs als ze je laten bellen vanaf 11u en je belt om 11u, 59 seconden en 99 hondersten en blijft bellen tot 12u heb je nog het gevoel dat ze er voor je zijn...
De zwangerschap van Y is nog maar heel pril. Er zijn al bloedingen geweest en ze heeft al plat gelegen. En Y is doodsbang ...
Heel mijn lijf wil positief blijven en ik wil de wereld ronddansen van geluk voor Y, maar mijn hartje knijpt samen als een stress bal als ik er aan denk dat Y deze zwangerschap misschien zou verliezen.
In de laatste 4 jaar heb ik allerlei soorten zwangerschappen meegemaakt. En gelukkig waren velen daarvan positief en leuk en zonder problemen. Maar helaas heb ik er al evenveel meegemaakt die niet zo leuk waren. Waar er een moment was dat alles aan een zijden draadje hing en dat iedereen vreesde voor het rinkelen van de telefoon, het piepen van een binnenkomend sms-je, uit schrik voor slecht nieuws.
En het rare is dat deze zijden draadjes die maar langer en langer uitgerekt worden tot ze al dan niet breken steeds toebehoren aan vrouwen die met heel veel moeite eindelijk aan die opstap tot de roze wolk gekomen zijn.
A. die zwanger was na een IVF en die zoveel hartzeer met me gedeeld heeft komt op 22 weken met spoed in het ziekenhuis te liggen met een baby die alle moeite van de wereld doet om nu al op de wereld te komen. Gelukkig wordt weken later S. geboren en loopt er nu een peuter in het huis van A. en J.
M. die zwanger werd na een eerste IVF, haar kindje verloor op 20 weken na een vruchtwaterpunctie, nog 9 ivfs deed zonder resultaat. Spontaan zwanger word en haar kindje verliest na een paar weken. Opnieuw spontaan zwanger wordt om dan een paar weken geleden haar kindje op 26 weken opnieuw af te staan.
L. die na 4 IUI's eindelijk zwanger werd om dan op vakantie ver van alles en iedereen een miskraam te krijgen. Uiteindelijk kost het hen nog eens 6 IUI' s en een lange zwangerschap om K. op de wereld te zetten.
I. die hun kinderloosheid voor iedereen verborgen hielden en ook ver van alles en iedereen hun wonderzwangerschap zagen eindigen.
Het contrast met de andere vriendinnen die gewoon even zwanger werden en negen maanden later een gezonde baby op de wereld zetten lijkt soms zo ongelooflijk groot.
Ik geloof niet in één of andere god, maar soms lijkt het echt alsof iemand er genoegen in schept van een bende echte, toffe, fantastische vrouwen op te delen in 2 groepen. Zij die mogen mama worden en zij die er verdomme heel erg hard voor moeten afzien.
10.3.05
Update op het adoptiefront
maandag intake gesprek
beetje elkaar leren kennen en de procedure laten uitleggen
hoop dat onze eerste indruk ok is
zucht.... dacht dat ik van de zenuwen af zou zijn
beetje elkaar leren kennen en de procedure laten uitleggen
hoop dat onze eerste indruk ok is
zucht.... dacht dat ik van de zenuwen af zou zijn
3.3.05
ik ook...
ik las net een stukje van een van de weinige mannen in infertiliteits blogland en zat de hele tijd te knikken. Het deed me denken aan één van de weinige dingen die ik niet van me afgeschreven krijg.
Ik mag nog zo vaak het goede voornemen maken om opnieuw contact te zoeken met de vrienden die mijn eerste petekind op de wereld zette ... maar iets houdt met steeds tegen. BHM's post vertelde veel op een manier dat ik het ook zou willen kunnen zeggen.
Helaas klink het ook ontzettend kwetsend. Daarom misschien dat ik het nog niet verwoord krijg.
Alhoewel, wat is kwetsend in dit leven van mij dat niet uitdraait zoals ik altijd dacht dat het ging uitdraaien?
Hoewel er ondertussen meerdere vrienden zwanger zijn geworden en er ondertussen veel babies en peuters rondom mij uit de grond schieten, blijft die ene vriendin me zwaar op de maag liggen. Ik herinner me nog levendig de dag dat ik vertelde dat we er aan begonnen waren en zij met stellige overtuiging zei dat ze dat echt nog niet zag zitten. Ondertussen bevalt ze binnen een maand van nummertje twee.... Ze verpersoonlijkt iedereen die mij voorbijgestoken is in deze absurde wedstrijd.
Ik hoop dat mijn petekind het me later kan vergeven dat ik er niet geweest ben een tijdje. Ik hoop dat zijn mama en papa het me kunnen vergeven dat ik niets met de tweede zwangerschap te maken wou hebben. Ik hoop dat ze ons niet vergeten een kaartje te sturen als nummertje twee zijn leven op deze aarde begint. Ik hoop dat ik in de nabije toekomst ook mama wordt... en dat we dan opnieuw one happy brady bunch kunnen zijn
Ik mag nog zo vaak het goede voornemen maken om opnieuw contact te zoeken met de vrienden die mijn eerste petekind op de wereld zette ... maar iets houdt met steeds tegen. BHM's post vertelde veel op een manier dat ik het ook zou willen kunnen zeggen.
Helaas klink het ook ontzettend kwetsend. Daarom misschien dat ik het nog niet verwoord krijg.
Alhoewel, wat is kwetsend in dit leven van mij dat niet uitdraait zoals ik altijd dacht dat het ging uitdraaien?
Hoewel er ondertussen meerdere vrienden zwanger zijn geworden en er ondertussen veel babies en peuters rondom mij uit de grond schieten, blijft die ene vriendin me zwaar op de maag liggen. Ik herinner me nog levendig de dag dat ik vertelde dat we er aan begonnen waren en zij met stellige overtuiging zei dat ze dat echt nog niet zag zitten. Ondertussen bevalt ze binnen een maand van nummertje twee.... Ze verpersoonlijkt iedereen die mij voorbijgestoken is in deze absurde wedstrijd.
Ik hoop dat mijn petekind het me later kan vergeven dat ik er niet geweest ben een tijdje. Ik hoop dat zijn mama en papa het me kunnen vergeven dat ik niets met de tweede zwangerschap te maken wou hebben. Ik hoop dat ze ons niet vergeten een kaartje te sturen als nummertje twee zijn leven op deze aarde begint. Ik hoop dat ik in de nabije toekomst ook mama wordt... en dat we dan opnieuw one happy brady bunch kunnen zijn
28.2.05
Onze heiligheid ... wat goed van ons om te adopteren
Het vertellen dat je gaat adopteren brengt de meest rare reacties met zich mee
Ofwel wordt je aanzien als de grote weldoener die zo'n zielig weesje gaat redden. Mensen die het zo zien krijg je dus echt niet overtuigd dat het zo niet is. Als je dan vertelt dat het best 5 jaar kan duren, dan krijg je steeds hetzelfde cliché te horen. "dat kan toch niet, er zitten toch zoveel arme, zielige, snottebel aan de neus hangende, ongewassen vingertjes hebbende en algemeen naar liefde hunkerende weesjes in de weeshuizen.
Dat dat niet zo is, en zelfs als dat wel zo is dat het dan nog niets betekend omdat deze kinderen niet adoptabel zijn, dat begrijpen ze niet.
Dit zijn ook meestal de mensen die niet begrijpen dat je bij binnenlandse adoptie niet kan eisen dat het om een blank kind gaat. Want met de opkomst van het Vlaams Belang ga je toch niet bewust kiezen voor een gekleurd kind zeker??
Dat dit haaks staat op de eerdere kreten over de arme weesjes in de weeshuizen hebben ze dan niet door.
Of dan heb je de spontane reacties die helaas ook van mijn ouders kwam. Want .... hopeloze koppels die gaan adopteren ... die worden meestal spontaan zwanger. Eindelijk is dat bewuste knopje omgedraait en lukt het ineens wel. De harde feiten worden onmiddellijk op tafel gesmeten: de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin. Jaren lang gesukkeld, al die medische ingrepen en pas zwanger geworden toen ze gingen adopteren. Het is ongelooflijk hoeveel mensen blijkbaar de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin kennen.
Er is trouwens onderzoek gedaan naar deze urban legend. Slechts 15% van de ongewenst kinderloze koppels worden zwanger eens ze aan het adopteren slaan. Dat is nog minder dan de 20% kans die we elke maand zouden hebben.
Of dan heb je de verhalen .... goéd dat jullie gaan adopteren. Want iedereen kent blijkbaar wel een koppel dat na jaren ongewenst kinderloos en ontelbare behandelingen besluit om te stoppen en niet te adopteren. Stel je voor, NIET adopteren!!!! Waarom zou iemand zo'n gemakkellijke oplossing niet gebruiken. Dan wilden ze waarschijnlijk niet graag genoeg ouder worden....
En dan denk ik terug aan hoe onze beslissing om te gaan adopteren gegroeid is. Toen ik aan het begin van onze IVF toestanden voorstelde aan P. om adoptie in ons achterhoofd te houden was hij daar aboluut niet voor te vinden. Waarom zouden we adopteren als we gewoon zwanger konden worden?
Ergens tussen onze derde en vierde IVF poging wilde ik me al op de wachtlijst plaatsen, maar P. was nog altijd tegen. Ik bleef nu en dan het onderwerp naar boven brengen. Toen we uiteindelijk na onze zesde poging beslisten om er voor een lange tijd mee te stoppen bestelde ik de infomap over adoptie bij Kind en Gezin. Die map verdween op mysterieuze manier samen met de papier en karton ophaling.
En toen ineens vond P. ook dat het misschien wel tijd werd om adoptie wat beter te gaan bekijken. En wat bleek toen? Ik die altijd dacht dat we "wel even konden gaan adopteren" kreeg ineens knopen in mijn maag bij het idee dat we echt deze weg opgingen. Bij het idee dat ik bij wildvreemden moest gaan uitleggen wie ik was en waarom ik best in staat zou zijn om een kind op te voeden. Dat ik ineens vreemden moest gaan overtuigen dat ik echt wel een goede mama zou zijn. Ik weet dat P. diep vanbinnen nog steeds hoopt dat de spontane zwangerschap nog wel zal komen. Dat hij nog steeds twijfelt of dit wel is wat we moeten doen.
En toch, diep vanbinnen ben ik blij dat ik op dit moment aangekomen ben. Ik zie de voorbije jaren toch een beetje als verspilling. Als energie die ik weggegooid heb. Als ik toen geweten had waar ik nu stond, was het allemaal anders gegaan. Als ik geweten had bij de eerste IVF dat ik na zes pogingen nog steeds met lege handen zou staan, dan was ik er nooit aan begonnen. Dan was ik misschien ondertussen mama van een kindje uit andermans buik. Of, dan hadden we misschien nooit toegegeven aan het babyvirus en waren we nu gelukkig kinderloos.
Ik besef nu pas dat adopteren zeker niet voor iedereen is weggelegd. Als ik zie hoe moeilijk ik het nu vind, terwijl ik altijd adoptie als een mogelijke oplossing zag... dan begrijp ik dat mensen er gewoon niet aan beginnen. Ze hebben genoeg ontgoochelingen gehad, genoeg geld uitgegeven aan een droom die nooit is uitgekomen, genoeg energie gestoken in een onderneming die volledig gefaald is. De schrik om een ander kind niet graag genoeg te zien, de schrik dat een ander kind nooit de wens om een eigen kind kan vervangen...
Ik dacht dat mijn relatie met de boze buitenwereld zou veranderen eens ik vertelde dat er een oplossing was voor ons probleem. Dat we toch een kindje zouden krijgen. Op één of andere manier. Maar toch blijven de reacties raar en soms pijnlijk. Toen we nog volop in de behandelingen zaten was het ongepast als iemand voorstelde om te adopteren. Het was een pijnlijk voorstel, want waarom zouden we een nieuwe, moeilijke, lange weg inslaan als het deze keer echt wel eens zou kunnen lukken? En ook, adopteren is niet hetzelfde als zwanger worden. En zeker niet hetzelfde als zwanger worden na een behandeling. Want zwanger worden gaat nog steeds over de vrouw. Het aura van "kijk naar mij, ik ben zwanger" ontbreekt volledig als je gaat adopteren. Adoptie gaat nooit over de toekomstige moeder, wel altijd over het kind. En in je kinderdromen was mama worden toch steeds een beetje verbonden met het "kijk naar mij" gevoel". Het delen van zwangerschapssymptomen, het dikker worden van die buik, het aanhoren van bevallingsverhalen van vriendinnen....
Dat "kijk naar mij" gevoel moet je waarschijnlijk zelf een beetje opwekken tijdens de adoptieprocedure. Alhoewel ... ik ga me toch een beetje een valse mama voelen als ik buggy's, kinderkamers, wiegjes en kleedjes ga kopen zonder dikke buik. Misschien moet ik dan een soort van badge dragen ... adoptie mama's mogen ook kirrend over kleine sokjes hangen zonder zielig gevonden te worden.
En toch maak ik voor velen al een beetje deel uit van "de andere kant". Ik ben niet meer de lotgenoot die alles doet om die buik dikker en dikker te zien worden. Ik laat mezelf en mijn lichaam niet meer door een hel gaan om de genen van mij en P. samen te klutsen tot een nieuw wezentje. Maar tegelijkertijd hoor ik ook nog niet bij de mama's met de effectief dikker wordende buik. Bij de mama's die met echo's in hun agenda rondlopen en aftellen naar dé datum. Ik ben gelukkig met het idee dat wij gaan adopteren, maar ik ben nog regelmatig bitter als ik denk aan alles wat ik meegemaakt heb en alles wat ons waarschijnlijk nog te wachten staat. Dus het blijft allemaal heel dubbel aanvoelen.
Ofwel wordt je aanzien als de grote weldoener die zo'n zielig weesje gaat redden. Mensen die het zo zien krijg je dus echt niet overtuigd dat het zo niet is. Als je dan vertelt dat het best 5 jaar kan duren, dan krijg je steeds hetzelfde cliché te horen. "dat kan toch niet, er zitten toch zoveel arme, zielige, snottebel aan de neus hangende, ongewassen vingertjes hebbende en algemeen naar liefde hunkerende weesjes in de weeshuizen.
Dat dat niet zo is, en zelfs als dat wel zo is dat het dan nog niets betekend omdat deze kinderen niet adoptabel zijn, dat begrijpen ze niet.
Dit zijn ook meestal de mensen die niet begrijpen dat je bij binnenlandse adoptie niet kan eisen dat het om een blank kind gaat. Want met de opkomst van het Vlaams Belang ga je toch niet bewust kiezen voor een gekleurd kind zeker??
Dat dit haaks staat op de eerdere kreten over de arme weesjes in de weeshuizen hebben ze dan niet door.
Of dan heb je de spontane reacties die helaas ook van mijn ouders kwam. Want .... hopeloze koppels die gaan adopteren ... die worden meestal spontaan zwanger. Eindelijk is dat bewuste knopje omgedraait en lukt het ineens wel. De harde feiten worden onmiddellijk op tafel gesmeten: de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin. Jaren lang gesukkeld, al die medische ingrepen en pas zwanger geworden toen ze gingen adopteren. Het is ongelooflijk hoeveel mensen blijkbaar de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin kennen.
Er is trouwens onderzoek gedaan naar deze urban legend. Slechts 15% van de ongewenst kinderloze koppels worden zwanger eens ze aan het adopteren slaan. Dat is nog minder dan de 20% kans die we elke maand zouden hebben.
Of dan heb je de verhalen .... goéd dat jullie gaan adopteren. Want iedereen kent blijkbaar wel een koppel dat na jaren ongewenst kinderloos en ontelbare behandelingen besluit om te stoppen en niet te adopteren. Stel je voor, NIET adopteren!!!! Waarom zou iemand zo'n gemakkellijke oplossing niet gebruiken. Dan wilden ze waarschijnlijk niet graag genoeg ouder worden....
En dan denk ik terug aan hoe onze beslissing om te gaan adopteren gegroeid is. Toen ik aan het begin van onze IVF toestanden voorstelde aan P. om adoptie in ons achterhoofd te houden was hij daar aboluut niet voor te vinden. Waarom zouden we adopteren als we gewoon zwanger konden worden?
Ergens tussen onze derde en vierde IVF poging wilde ik me al op de wachtlijst plaatsen, maar P. was nog altijd tegen. Ik bleef nu en dan het onderwerp naar boven brengen. Toen we uiteindelijk na onze zesde poging beslisten om er voor een lange tijd mee te stoppen bestelde ik de infomap over adoptie bij Kind en Gezin. Die map verdween op mysterieuze manier samen met de papier en karton ophaling.
En toen ineens vond P. ook dat het misschien wel tijd werd om adoptie wat beter te gaan bekijken. En wat bleek toen? Ik die altijd dacht dat we "wel even konden gaan adopteren" kreeg ineens knopen in mijn maag bij het idee dat we echt deze weg opgingen. Bij het idee dat ik bij wildvreemden moest gaan uitleggen wie ik was en waarom ik best in staat zou zijn om een kind op te voeden. Dat ik ineens vreemden moest gaan overtuigen dat ik echt wel een goede mama zou zijn. Ik weet dat P. diep vanbinnen nog steeds hoopt dat de spontane zwangerschap nog wel zal komen. Dat hij nog steeds twijfelt of dit wel is wat we moeten doen.
En toch, diep vanbinnen ben ik blij dat ik op dit moment aangekomen ben. Ik zie de voorbije jaren toch een beetje als verspilling. Als energie die ik weggegooid heb. Als ik toen geweten had waar ik nu stond, was het allemaal anders gegaan. Als ik geweten had bij de eerste IVF dat ik na zes pogingen nog steeds met lege handen zou staan, dan was ik er nooit aan begonnen. Dan was ik misschien ondertussen mama van een kindje uit andermans buik. Of, dan hadden we misschien nooit toegegeven aan het babyvirus en waren we nu gelukkig kinderloos.
Ik besef nu pas dat adopteren zeker niet voor iedereen is weggelegd. Als ik zie hoe moeilijk ik het nu vind, terwijl ik altijd adoptie als een mogelijke oplossing zag... dan begrijp ik dat mensen er gewoon niet aan beginnen. Ze hebben genoeg ontgoochelingen gehad, genoeg geld uitgegeven aan een droom die nooit is uitgekomen, genoeg energie gestoken in een onderneming die volledig gefaald is. De schrik om een ander kind niet graag genoeg te zien, de schrik dat een ander kind nooit de wens om een eigen kind kan vervangen...
Ik dacht dat mijn relatie met de boze buitenwereld zou veranderen eens ik vertelde dat er een oplossing was voor ons probleem. Dat we toch een kindje zouden krijgen. Op één of andere manier. Maar toch blijven de reacties raar en soms pijnlijk. Toen we nog volop in de behandelingen zaten was het ongepast als iemand voorstelde om te adopteren. Het was een pijnlijk voorstel, want waarom zouden we een nieuwe, moeilijke, lange weg inslaan als het deze keer echt wel eens zou kunnen lukken? En ook, adopteren is niet hetzelfde als zwanger worden. En zeker niet hetzelfde als zwanger worden na een behandeling. Want zwanger worden gaat nog steeds over de vrouw. Het aura van "kijk naar mij, ik ben zwanger" ontbreekt volledig als je gaat adopteren. Adoptie gaat nooit over de toekomstige moeder, wel altijd over het kind. En in je kinderdromen was mama worden toch steeds een beetje verbonden met het "kijk naar mij" gevoel". Het delen van zwangerschapssymptomen, het dikker worden van die buik, het aanhoren van bevallingsverhalen van vriendinnen....
Dat "kijk naar mij" gevoel moet je waarschijnlijk zelf een beetje opwekken tijdens de adoptieprocedure. Alhoewel ... ik ga me toch een beetje een valse mama voelen als ik buggy's, kinderkamers, wiegjes en kleedjes ga kopen zonder dikke buik. Misschien moet ik dan een soort van badge dragen ... adoptie mama's mogen ook kirrend over kleine sokjes hangen zonder zielig gevonden te worden.
En toch maak ik voor velen al een beetje deel uit van "de andere kant". Ik ben niet meer de lotgenoot die alles doet om die buik dikker en dikker te zien worden. Ik laat mezelf en mijn lichaam niet meer door een hel gaan om de genen van mij en P. samen te klutsen tot een nieuw wezentje. Maar tegelijkertijd hoor ik ook nog niet bij de mama's met de effectief dikker wordende buik. Bij de mama's die met echo's in hun agenda rondlopen en aftellen naar dé datum. Ik ben gelukkig met het idee dat wij gaan adopteren, maar ik ben nog regelmatig bitter als ik denk aan alles wat ik meegemaakt heb en alles wat ons waarschijnlijk nog te wachten staat. Dus het blijft allemaal heel dubbel aanvoelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)