Midden tussen de drukte sta je soms even stil bij de mooie momenten.
Met een vriend midden in de chaos ineens een zelfde liedje horen. Een nummer dat een bepaald moment tekent. Niets zeggen, maar midden in de chaos even stil zijn en luisteren.
Met veel woorden en uitroepen gefeliciteerd worden door je collega's omdat je eindelijk een stageschool gevonden heb.
Zaterdagochtend vroeg naar de bakker gaan, de mensen in de huizen zien ontwaken en je eindelijk zelf kunnen voorstellen dat we binnen niet al te lange tijd zelf op zaterdagochtend een kind in pyama zullen rondlopen hebben.
Met gelijkgestemden rond de tafel zitten en voelen dat het klikt
Ontdekken dat sommige mensen waarbij je dacht dat het nooit zou klikken ineens jou zelfde gevoel voor humor hebben.
Tja, ook al is het hier een tijdje stil geweest, ik heb zeker niet stilgezeten. September is naar traditie één van de drukste maanden hier op het werk. Momenteel begint het een beetje te beteren. Naast werken ben ik reeds enkele weken volop aan het studeren en heb ik dus sinds begin deze week eindelijk een school gevonden waar ik mijn stages mag doen.
Gelukkig heb ik in alle drukte nog tijd gevonden om te genieten van de mooie dingen.
Ik begin eindelijk te beseffen dat ik echt geen reden heb om ongelukkig te zijn. De periode van IVF en hunkeren naar een kind was echt erg .... de hel .... Ik ben er een ander mens door geworden. Maar toch ... ergens was het misschien wat ik nodig had om te beseffen dat je soms gelukkig moet zijn met eenvoudige dingen.
Nu mijn vrienden weer allemaal in het land zijn zie ik ook dat iedereen op één of andere manier veranderd. Evolueert als het ware. En ik zie ook mezelf veranderen. De onrust verdwijnt, de drukte glijdt naar de achtergrond. Ik ben niet meer het haantje de voorste, de luidste stem in het gezelschap. Ik heb leren zwijgen en genieten van de stilte. De stilte is niet meer oorverdovend en smeekt niet meer om gevuld te worden. Het is leuk eens de anderen hun stemmen en verhalen te horen.
