Tussen de eerste keer dat ik uitriep, "drie keer IVF en als het dan niet gelukt is, dan adopteren we" en het moment nu dat de adoptiecursus elke dag een beetje dichterbij komt is mijn hele idee over adoptie en over P. en ik die adopteren meer veranderd dan alle ideeën die ik ooit over zwanger zijn en kinderen krijgen had samen.
Ik had altijd een beeld van adoptieouders als die alternatieve, geitewollen sokken die rondliepen alsof ze de wereld een grote dienst bewezen. Want zij gaven een kind een nieuwe kans, de kans op een beter leven. Ik zag mezelf zo niet rondlopen.
Ook de mensen die op moederdag 2 mama's vierden deden mij een beetje de kriebels krijgen. Dat er nog een andere mama in het spel was/is was uiteraard niet iets dat ik mijn kind niet te zijner tijd zou vertellen. Maar al die nadruk op de buikmama ... ???? Niets voor mij
En nu ineens zijn we weer zoveel verder. Het idee dat we ooit binnen niet al te lange tijd op een vliegtuig gaan stappen om ergens aan de andere kant van de wereld een kind op te halen lijkt met de dag reeëler te worden. Ik zie het ons ook doen. Ik zie ons samen met die andere ouders het avontuur van ons jonge leven meemaken. Ik zie ons daar aan die andere kant van de wereldbol ouders worden.
Maar meer een meer zie ik in mijn gedachten ook de ouders van het kind dat ooit van ons zal zijn. Er lopen op dit moment een man en vrouw rond die binnen een tijdje sex zullen hebben en ons kind zullen verwekken. Men vertelde mij net dat ik dat allemaal niet te romantisch moet zien. Dat de kans dat ons kind "gemaakt wordt uit liefde" niet zo groot is. Of dat de vrouw het allemaal voor haar plezier ondergaat. De kans ook dat de moeder van ons kind door het verwekken van ons kind HIV positief wordt is ook niet gering.
Maar toch gaan de laatste avonden mijn gedachten naar die vrouw. Die vrouw die ik nooit zal kennen en waar ik nooit een gezicht op zal kunnen plakken. Die vrouw die nu rondloopt en niet weet dat ze misschien de laatste twee jaar van haar leven ingaat. De vrouw die binnen niet al te lange tijd zwanger zal zijn van ons kind.
De vrouw die heel veel kans heeft binnen een paar jaar te sterven door toedoen van aids.
Elke avond denk ik even aan die vrouw en hoop ik dat ze gelukkig is. Dat ze nog leuke momenten zal meemaken. Dat ze binnenkort gelukkig is dat ze zwanger is. Dat ze haar zwangerschap als iets positiefs ervaart.
Ik zal altijd de zichtbare moeder van ons kind zijn. En ergens hoop ik dat we niet vergaan tot as en stof ... zodat deze vrouw aan de andere kant van de wereld ook onzichtbaar aanwezig zal blijven.
