er zitten deuren in mijn hoofd, in mijn lichaam, in mijn gedachten.
Als een tijdje geleden mensen kwamen vertellen dat ze zwanger waren was ik heel enthousiast. Maar onmiddellijk ging een stalen deur dicht. Een deur die al het verdriet, de woede en de wanhoop moest tegenhouden. Een stalen deur die het gevoel van falen moest tegenhouden.
Een goede opmerker zou zelfs letterlijk deze deur kunnen gezien hebben, als ze diep in mijn ogen keken.
Het was een veilige deur. Een deur waar niet teveel slechte gevoelens doorkwamen. Een deur die het mij mogelijk maakte om om te gaan met de vreselijke dingen die door mijn hoofd spookte als alweer iemand kwam zeggen dat zij kon waar ik niet toe in staat ben.
Ik durf zeggen dat deze stalen deur enkele vriendschappen gered heeft. Want ik kan me voorstellen dat niemand gesteld is op de reactie die achter de deur plaatsvond.
Ondertussen, nu ik meer en meer uitkijk naar ons adoptiekindje, begint het gevoel van faling een beetje weg te trekken. OK, ik kan dus blijkbaar niet zwanger worden, maar dat betekend niet dat ik geen goede moeder kan zijn. En, ok, ik zal niet kunnen meepraten over zwanger zijn, gebroken water, weeën en bevallen. Net zoals borstvoeding niet mijn ding zal zijn om over te praten.
En tja, dat is dan maar zo. Dat zijn feiten waar ik niets aan kan veranderen.
Onze adoptie zal niet een namaakzwangerschap zijn. We zullen niet proberen zoveel mogelijk mee te maken wat een zwanger koppel meemaakt. Ik ga ook mijn lichaam niet dwingen om borstoeding te geven, ga niet op zwangerschapsyoga en je zal mij ook niet in de suikerbonenwinkels vinden. Ik heb gisteren al mijn zwangerschapsboeken weggegeven aan een zwangere vriendin en zal deze ook niet terugvragen.
Met het besef dat ik iets ga doen wat zoveel anderen beweren van niet te kunnen komt mijn gevoel van eigenwaarde weer boven het minimumniveau. De stalen deur is vervangen door een klapdeurtje dat mij toelaat eerlijk te zijn in mijn gevoelens en reacties, maar ook af en toe de minder leuke gevoelens tegen te houden.
