het gonst de laatste dagen van de geruchten in de bijennest die we het wereldwijde web noemen. Er gaan volgende week toewijzingen volgen, zoveel is zeker. Toewijzingen die als gevolg hebben dat er een aantal koppels binnen een zestal weken moeten afreizen.
En hoewel het echt nu eens helemaal niet practisch zou zijn dat wij erbij zijn (we hebben immers momenteel geen deftige keuken en geen badkamer en een halve aanbouw in opbouw), ben ik al een aantal dagen doodzenuwachtig...
De oude gevoelens van vroeger komen weer boven.
Moeten bellen voor het resultaat van de bloedprik en diep vanbinnen weten dat het niet gelukt is...
Weten dat je vreselijk jaloers gaat zijn als je lotgenoten wel bij de gelukkigen behoren en jij niet...
Ik vind het super rottig dat ik me weer zo voel. Zelfs als we er deze keer niet bijzijn, dan weten we zeker dat het de volgende keer aan ons is en dat de volgende keer nog dit jaar zal zijn. Wat is er daar nu mis mee?
Maar toch blijf ik me slecht voelen. Zou ik zo graag eens zeker willen zijn. Ja of nee. Niet het speculeren, het hopen, he zoeken naar voortekens (als ik nog 1 afrikaans kindje zie voor ik de hoek om fiets, dan zijn we er zeker bij...). Ik dacht dat dat ondertussen allemaal bij het verleden behoorde.
Nuja, niets aan te doen. Slapen en proberen me met andere dingen bezig te houden.
Nog een paar dagen en dan zijn we van de onzekerheid verlost....
22.9.06
4.9.06
zwanger worden door adoptie
Een hele tijd geleden deed ik op een avond in Brussel ons verhaal. Het zwanger willen worden, het niet lukken, de onderzoeken, de behandelingen en uiteindelijk de beslissing om te adopteren.
Het deed 1 van de vrouwen in de groep onmiddellijk opmerken ... ah, adopteren, dan ben je binnenkort natuurlijk zwanger.
Ik pareerde het toen met cijfers en statistieken waaruit blijkt dat er maar 5% van de koppels die adopteren zwanger worden. En diezelfde 5% vind je terug bij die koppels die niet adopteren.
Dus, adoptie is niet de eenvoudige manier om zwanger te worden. Het voelt zelfs als een belediging als mensen zo'n opmerking maken. Het feit dat mensen denken dat je door je adoptie zwanger zal worden doet alles wat je daarvoor geprobeerd hebt teniet. Je intelligentie (hé, je leert echt wel iets bij van die medische periode), de kunde van je dokter, het labo, de verpleegsters en al de andere mensen die van dichtbij betrokken waren bij de behandelingen. Alles wordt teniet gedaan met de opmerking dat je nu zeker zwanger zal worden.
Bij koppels waar er een duidelijke oorzaak is waarom ze niet zwanger worden, moet dit al helemaal erg zijn. Alsof het ondertekenen van een adoptiecontract dichtgeslibte eileiders wonderbaarlijk weer open doet gaan. Alsof het huisbezoek van de maatschappelijk assistent het onbeweeglijke sperma weer doet zwemmen als een kudde geile goudvissen. Alsof het betalen van je eerste zware adoptiefactuur ineens die baarmoeder vol blutsen en kuilen veranderd in een donzige kinderkamer.....
Ook bij onverklaarde onvruchtbaarheid pikken zo'n opmerkingen. Ik weet dat de kans bestaat dat ik ooit nog zwanger wordt. Er is geen reden waarom we niet zwanger zouden kunnen worden en ik heb nog een goede 10 jaar voor mevrouw menopauze haar intrede kan doen.
Maar, als mensen zo'n opmerking maken, dan krijg ik het gevoel dat ze niet begrijpen dat dat zwanger worden voor ons eigenlijk niet meer hoeft. Zeker nu niet ....
Het idee dat ik nu zwanger zou worden, doet me duizelen. Doet me lichtjes misselijk worden. Doet me zin krijgen om bij ons volgend supermarktbezoek nog eens langs de rayon met de condooms te wandelen.
Ik wil helemaal niet zwanger worden. Ik kijk zo uit naar ons kindje uit Afrika! Ons kindje is er al, is waarschijnlijk al geboren en wacht nu alleen op de kennismaking met ons. Dat idee geef ik niet zomaar op.
Ik wist altijd dat adoptie een mogelijkheid was voor ons om een gezin te stichten. Maar ik kon nooit vermoeden hoe erg je uitkijkt naar dat kindje van ver. Ik zou nooit hebben kunnen voorspellen dat ik zelfs niet zwanger zou willen zijn. Niet nu, niet nu ons kindje zo dichtbij is.
En eens ons kindje er is?
Dan is zwanger worden enkel een snellere en goedkopere manier om een kindje te krijgen. Dus in die zin zou een zwangerschap welkom zijn.
Maar anders? Dan vertrekken we binnen een jaar of twee weer op avontuur....
Het deed 1 van de vrouwen in de groep onmiddellijk opmerken ... ah, adopteren, dan ben je binnenkort natuurlijk zwanger.
Ik pareerde het toen met cijfers en statistieken waaruit blijkt dat er maar 5% van de koppels die adopteren zwanger worden. En diezelfde 5% vind je terug bij die koppels die niet adopteren.
Dus, adoptie is niet de eenvoudige manier om zwanger te worden. Het voelt zelfs als een belediging als mensen zo'n opmerking maken. Het feit dat mensen denken dat je door je adoptie zwanger zal worden doet alles wat je daarvoor geprobeerd hebt teniet. Je intelligentie (hé, je leert echt wel iets bij van die medische periode), de kunde van je dokter, het labo, de verpleegsters en al de andere mensen die van dichtbij betrokken waren bij de behandelingen. Alles wordt teniet gedaan met de opmerking dat je nu zeker zwanger zal worden.
Bij koppels waar er een duidelijke oorzaak is waarom ze niet zwanger worden, moet dit al helemaal erg zijn. Alsof het ondertekenen van een adoptiecontract dichtgeslibte eileiders wonderbaarlijk weer open doet gaan. Alsof het huisbezoek van de maatschappelijk assistent het onbeweeglijke sperma weer doet zwemmen als een kudde geile goudvissen. Alsof het betalen van je eerste zware adoptiefactuur ineens die baarmoeder vol blutsen en kuilen veranderd in een donzige kinderkamer.....
Ook bij onverklaarde onvruchtbaarheid pikken zo'n opmerkingen. Ik weet dat de kans bestaat dat ik ooit nog zwanger wordt. Er is geen reden waarom we niet zwanger zouden kunnen worden en ik heb nog een goede 10 jaar voor mevrouw menopauze haar intrede kan doen.
Maar, als mensen zo'n opmerking maken, dan krijg ik het gevoel dat ze niet begrijpen dat dat zwanger worden voor ons eigenlijk niet meer hoeft. Zeker nu niet ....
Het idee dat ik nu zwanger zou worden, doet me duizelen. Doet me lichtjes misselijk worden. Doet me zin krijgen om bij ons volgend supermarktbezoek nog eens langs de rayon met de condooms te wandelen.
Ik wil helemaal niet zwanger worden. Ik kijk zo uit naar ons kindje uit Afrika! Ons kindje is er al, is waarschijnlijk al geboren en wacht nu alleen op de kennismaking met ons. Dat idee geef ik niet zomaar op.
Ik wist altijd dat adoptie een mogelijkheid was voor ons om een gezin te stichten. Maar ik kon nooit vermoeden hoe erg je uitkijkt naar dat kindje van ver. Ik zou nooit hebben kunnen voorspellen dat ik zelfs niet zwanger zou willen zijn. Niet nu, niet nu ons kindje zo dichtbij is.
En eens ons kindje er is?
Dan is zwanger worden enkel een snellere en goedkopere manier om een kindje te krijgen. Dus in die zin zou een zwangerschap welkom zijn.
Maar anders? Dan vertrekken we binnen een jaar of twee weer op avontuur....
360 °
ja, alles staat weer even op zijn kop.
Net toen ik me goed begon te voelen in mijn huishoudcapaciteiten, kreeg ik de kans om twee maand te werken voor het Internationaal Filmfestival van Gent. Natuurlijk heb ik dat aanvaard (twee maand dubbel betaald worden heeft zijn voordelen in onze huidige situatie...lekker het geld voor onze vliegtuigtickets bij elkaar gespaard). Sinds vandaag ben ik dus terug aan het werk. Onmiddellijk lange uren, maar het doet wel deugd.
Op het adoptiefront zal het even stilletjes zijn. Ons dossier is helemaal afgeraakt nog voor ik terug moest werken. Het ligt nu gte blinken op het bureau van één van de medewerkers van ons adoptiebureau. Ze hebben nu een maandje om alles na te kijken en ons werk te controleren. Eind van de maand zou ons dossier dan naar Afrika kunnen vertrekken. En dan wordt het afwachten. De speculaties zijn niet te doen. In het beste geval krijgen we in de loop van oktober het verlossende telefoontje. In het slechtste geval is het pas tegen het eind van het jaar aan ons. Wat nog steeds heel snel zou zijn....
Het idee dat we dus zeer snel telefoon zouden kunnen krijgen doet ook wel een beetje paniek ontstaan. P. en ik kamperen momenteel in ons eigen huis. Geen toilet (enkel een campingtoilet) , enkel koud water (in de gang) en een mini keukentje. En .... een hele grote achtertuin. En.... een aannemer wiens vrouw morgen het ziekenhuis binnengaat om te bevallen....
We hebben nog steeds geen zicht op de planning voor onze verbouwingen en dat was NIET de bedoeling.
In mijn hoofd strijden dromen en gedachten over bevallingen, adoptiekinderen, mama zijn en P. als papa zien om een eerste plaatsje. Slapen lukt, met moeite.
Terugkomen van Ethiopië zal een einde breien aan een ongelooflijk intense periode in ons leven. En uiteraard zal het ook het begin zijn van een nog veel intensere periode.
Het is alleen stom dat we nu in een vacuüm zitten...en we niet veel meer kunnen doen dan wachten en het internet afschuimen naar informatie.
Net toen ik me goed begon te voelen in mijn huishoudcapaciteiten, kreeg ik de kans om twee maand te werken voor het Internationaal Filmfestival van Gent. Natuurlijk heb ik dat aanvaard (twee maand dubbel betaald worden heeft zijn voordelen in onze huidige situatie...lekker het geld voor onze vliegtuigtickets bij elkaar gespaard). Sinds vandaag ben ik dus terug aan het werk. Onmiddellijk lange uren, maar het doet wel deugd.
Op het adoptiefront zal het even stilletjes zijn. Ons dossier is helemaal afgeraakt nog voor ik terug moest werken. Het ligt nu gte blinken op het bureau van één van de medewerkers van ons adoptiebureau. Ze hebben nu een maandje om alles na te kijken en ons werk te controleren. Eind van de maand zou ons dossier dan naar Afrika kunnen vertrekken. En dan wordt het afwachten. De speculaties zijn niet te doen. In het beste geval krijgen we in de loop van oktober het verlossende telefoontje. In het slechtste geval is het pas tegen het eind van het jaar aan ons. Wat nog steeds heel snel zou zijn....
Het idee dat we dus zeer snel telefoon zouden kunnen krijgen doet ook wel een beetje paniek ontstaan. P. en ik kamperen momenteel in ons eigen huis. Geen toilet (enkel een campingtoilet) , enkel koud water (in de gang) en een mini keukentje. En .... een hele grote achtertuin. En.... een aannemer wiens vrouw morgen het ziekenhuis binnengaat om te bevallen....
We hebben nog steeds geen zicht op de planning voor onze verbouwingen en dat was NIET de bedoeling.
In mijn hoofd strijden dromen en gedachten over bevallingen, adoptiekinderen, mama zijn en P. als papa zien om een eerste plaatsje. Slapen lukt, met moeite.
Terugkomen van Ethiopië zal een einde breien aan een ongelooflijk intense periode in ons leven. En uiteraard zal het ook het begin zijn van een nog veel intensere periode.
Het is alleen stom dat we nu in een vacuüm zitten...en we niet veel meer kunnen doen dan wachten en het internet afschuimen naar informatie.
21.8.06
de andere kant
In mijn vorige post werd het al duidelijk. Na dat positieve advies stap je een onzichtbare drempel over. Zonder dat je het weet kom je ineens in dat andere universum terecht. Het universum waar iedereen het heeft over babybedjes, katoenen luiers, weekenduitstapjes, kamperen met een baby .... en het lijkt ineens niet meer vreemd om over deze onderwerpen mee te praten. Om er een mening over te hebben en deze mening ook gewoon te kunnen delen met de goegemeente.
Tot voor kort voelde ik me nog één met de hoop kinderlozen op het internet. De schrik om nooit moeder te worden, de pijn, de schaamte, het onvervuld verlangen dat pijn deed tot diep in je botten. Ik kende het, I feel it, I know....
Dus ik deed wat ik al jaren deed. Informatie delen, gevoelens bespreekbaar maken, schouders uitlenen voor een goede huilbui... Met recht en reden zeggen "ik weet hoe het voelt".
Maar eerlijk? Dat gevoel van "wij" is helemaal aan het verdwijnen. Want ik ben niet meer radeloos, niet meer wanhopig. Ik wordt niet meer diep in de nacht wakker, badend in het zweet, niet weten wat de komende jaren zullen brengen. Ik ben freaking hoogzwanger!!! Binnen enkele maanden is er een kindje dat ik MIJN kind mag noemen. En of dat kind nu na negen maanden uit mijn buik komt of opgehaald wordt in een tehuis in Ethiopië, dat maakt gewoon niets meer uit. Binnenkort zijn P, ik en Bobje een gezin. En dat was onze droom van in het begin. ALs ik terugga tot de kern van ons verlangen, dan ging het er nooit om dat we trots een echo wilden laten zien, een buik wilden zien groeien, stampjes wilden voelen of een bevalling wilden meemaken. Al deze verlangens vallen in het niets naast dat ene allesverterende verlangen, het verlangen naar een gezin.
Als je jaren hebt om deze evolutie mee te maken, dan kan je ineens heel veel dingen, die in het begin van dit avontuur zo vanzelfsprekend leken, naast je neerleggen. Uiteindelijk besef je wat er echt telt in deze waanzinnige veldslag voor een kind.
Door de euforie die mij overvalt tijdens dit avontuur heb ik het soms moeilijk om nog empathisch te zijn met die koppels die in hetzelfde schuitje zitten waar wij twee jaar geleden inzaten en die adoptie "niets voor hen vinden". Die uiteindelijk nog een volgende poging doen, en nog één, en misschien toch nog een laatste. Diep vanbinnen hoop ik dat deze koppels uiteindelijk zwanger worden. Dat ze niet kinderloos achterblijven en niet voor een alternatief voor een "eigen" kind kiezen.
Maar uiteindelijk is dat ook mijn zaak niet en kiest iedereen zelf hoe men zijn kinderwens invult.
Maar toch, het gevoel dat ik nu heb, en dat alleen nog maar zal verduizendvoudigen eens Bobje deel zal uitmaken van ons gezin, is een gevoel dat ik iedereen toewens.
It's good to be on the other side...
Tot voor kort voelde ik me nog één met de hoop kinderlozen op het internet. De schrik om nooit moeder te worden, de pijn, de schaamte, het onvervuld verlangen dat pijn deed tot diep in je botten. Ik kende het, I feel it, I know....
Dus ik deed wat ik al jaren deed. Informatie delen, gevoelens bespreekbaar maken, schouders uitlenen voor een goede huilbui... Met recht en reden zeggen "ik weet hoe het voelt".
Maar eerlijk? Dat gevoel van "wij" is helemaal aan het verdwijnen. Want ik ben niet meer radeloos, niet meer wanhopig. Ik wordt niet meer diep in de nacht wakker, badend in het zweet, niet weten wat de komende jaren zullen brengen. Ik ben freaking hoogzwanger!!! Binnen enkele maanden is er een kindje dat ik MIJN kind mag noemen. En of dat kind nu na negen maanden uit mijn buik komt of opgehaald wordt in een tehuis in Ethiopië, dat maakt gewoon niets meer uit. Binnenkort zijn P, ik en Bobje een gezin. En dat was onze droom van in het begin. ALs ik terugga tot de kern van ons verlangen, dan ging het er nooit om dat we trots een echo wilden laten zien, een buik wilden zien groeien, stampjes wilden voelen of een bevalling wilden meemaken. Al deze verlangens vallen in het niets naast dat ene allesverterende verlangen, het verlangen naar een gezin.
Als je jaren hebt om deze evolutie mee te maken, dan kan je ineens heel veel dingen, die in het begin van dit avontuur zo vanzelfsprekend leken, naast je neerleggen. Uiteindelijk besef je wat er echt telt in deze waanzinnige veldslag voor een kind.
Door de euforie die mij overvalt tijdens dit avontuur heb ik het soms moeilijk om nog empathisch te zijn met die koppels die in hetzelfde schuitje zitten waar wij twee jaar geleden inzaten en die adoptie "niets voor hen vinden". Die uiteindelijk nog een volgende poging doen, en nog één, en misschien toch nog een laatste. Diep vanbinnen hoop ik dat deze koppels uiteindelijk zwanger worden. Dat ze niet kinderloos achterblijven en niet voor een alternatief voor een "eigen" kind kiezen.
Maar uiteindelijk is dat ook mijn zaak niet en kiest iedereen zelf hoe men zijn kinderwens invult.
Maar toch, het gevoel dat ik nu heb, en dat alleen nog maar zal verduizendvoudigen eens Bobje deel zal uitmaken van ons gezin, is een gevoel dat ik iedereen toewens.
It's good to be on the other side...
7.7.06
cosmos in evenwicht .... bijna
ooit schreef ik hier neer dat ik me niet kon voorstellen hoe het moest voelen om te weten dat alles in orde komt. Zoals ik ook nooit begreep dat mensen konden weten dat ze zwanger weten, weten dat deze poging zeker ging lukken, of gewoon konden rustig verder leven in de wetenschap dat alles ooit wel op zijn pootjes zou terechtkomen.
Ondertussen begin ik langzaam maar zeker een believer te worden. Het gaat ons tegenwoordig goed. Alles valt op zijn pootjes. Ik begin bijna in een goede afloop te geloven. Nee, correctie, ik geloof ondertussen in een goede afloop.
Toen we begin deze week de langverwachte aangetekende zending in de bus kregen dat we ons verslag konden gaan inlezen ben ik even geflipt.
Het kon eigenlijk niet verkeerd gaan. Het leek de laatste tijd alsof er een deur voor ons geopend was met een duidelijk positief zicht op de toekomst. Mijn ontslag met 5 maanden uitbetaling, mijn nieuwe tijdelijke job in september en oktober, onze verbouwing die in november zeker moet rond zijn, een vooruitzicht op een redelijk goede uitkering, scholen die bellen om tijdelijke opdrachten te doen..... alles wees in de richting van een najaar dat goed nieuws moest leveren. Nog eventjes hard werken en dan in de perfecte situatie om een tijdje thuis te blijven. Om ons huis voor te bereiden op de komst van Bobje en om een tijdje mama te zijn.
Het thuisblijven bevalt me wel, en ook P begint er de voordelen van in te zien.
Maar nu die laatste drempel nog. Waarom hield ik vast aan al die goede voortekens? Voor hetzelfde geld ging dit avontuur eindigen zoals al onze eerdere pogingen om een gezin te stichten. Op dat laatste paginaatje van dat stomme verslag dat we moesten gaan inlezen stond onze toekomst. Ja of nee.... we mogen of we mogen niet....
En net zoals vroeger, kon ik ook nu niet gerust zijn in de uitkomst en bleef ik een nacht wakker, denkend aan de verschrikking die voor ons lag. Dat ene zinnetje dat al onze toekomstdromen in elkaar kon doen stuiken. Dat ene zinnetje dat ons terug naar start kon sturen.
Om een lang verhaal kort te maken... we did it. We hebben een positief advies. Binnen anderhalve week moeten we opnieuw voor de jeugdrechter verschijnen die niet anders kan dan een positief vonnis uit te spreken.
Buiten een hysterische vreugde kreeg ik na dit goede nieuws ook een serieuze weerslag. Een combinatie van slapeloze nachten, hooikoorts, extreme warmte en een gevoel van totale paniek creeërde een zwarte wolk terwijl ik eindelijk alle recht had om op een roze wolk te zweven.
Ondertussen heb ik twee dagen op de bank doorgebracht, gisteren zonder te eten, vandaag met extreme moeite chinees besteld. Ondertussen ook geprobeerd te functioneren door een camping toilet te kopen (binnen een week hebben we geen badkamer meer...), een microgolf te kopen (idem voor onze keuken) en oude tegeltjes bij onze architect gaan afsnoepen (ja, ze heeft ons budget een beetje overschat...).
En nu, in een woonruimte die er begint uit te zien als een studiootje en na drie glazen wijn begin ik me beter te voelen.
Het evenwicht in de cosmos is zich aan het herstellen. P. en ik merken de laatste dagen dat we overal meer geluk hebben dan anders. Lenzen die eigenlijk te laat besteld werden en toch reeds binnen waren net voor P op weekend vertrok. Beslissingen die ons anders dagen zouden kosten, die nu snel beslist worden, een gevoel van vanzelfsprekendheid als we over de toekomst praten, wat er lang niet was. Kortom, het gevoel dat het eindelijk aan ons is ....
Ondertussen begin ik langzaam maar zeker een believer te worden. Het gaat ons tegenwoordig goed. Alles valt op zijn pootjes. Ik begin bijna in een goede afloop te geloven. Nee, correctie, ik geloof ondertussen in een goede afloop.
Toen we begin deze week de langverwachte aangetekende zending in de bus kregen dat we ons verslag konden gaan inlezen ben ik even geflipt.
Het kon eigenlijk niet verkeerd gaan. Het leek de laatste tijd alsof er een deur voor ons geopend was met een duidelijk positief zicht op de toekomst. Mijn ontslag met 5 maanden uitbetaling, mijn nieuwe tijdelijke job in september en oktober, onze verbouwing die in november zeker moet rond zijn, een vooruitzicht op een redelijk goede uitkering, scholen die bellen om tijdelijke opdrachten te doen..... alles wees in de richting van een najaar dat goed nieuws moest leveren. Nog eventjes hard werken en dan in de perfecte situatie om een tijdje thuis te blijven. Om ons huis voor te bereiden op de komst van Bobje en om een tijdje mama te zijn.
Het thuisblijven bevalt me wel, en ook P begint er de voordelen van in te zien.
Maar nu die laatste drempel nog. Waarom hield ik vast aan al die goede voortekens? Voor hetzelfde geld ging dit avontuur eindigen zoals al onze eerdere pogingen om een gezin te stichten. Op dat laatste paginaatje van dat stomme verslag dat we moesten gaan inlezen stond onze toekomst. Ja of nee.... we mogen of we mogen niet....
En net zoals vroeger, kon ik ook nu niet gerust zijn in de uitkomst en bleef ik een nacht wakker, denkend aan de verschrikking die voor ons lag. Dat ene zinnetje dat al onze toekomstdromen in elkaar kon doen stuiken. Dat ene zinnetje dat ons terug naar start kon sturen.
Om een lang verhaal kort te maken... we did it. We hebben een positief advies. Binnen anderhalve week moeten we opnieuw voor de jeugdrechter verschijnen die niet anders kan dan een positief vonnis uit te spreken.
Buiten een hysterische vreugde kreeg ik na dit goede nieuws ook een serieuze weerslag. Een combinatie van slapeloze nachten, hooikoorts, extreme warmte en een gevoel van totale paniek creeërde een zwarte wolk terwijl ik eindelijk alle recht had om op een roze wolk te zweven.
Ondertussen heb ik twee dagen op de bank doorgebracht, gisteren zonder te eten, vandaag met extreme moeite chinees besteld. Ondertussen ook geprobeerd te functioneren door een camping toilet te kopen (binnen een week hebben we geen badkamer meer...), een microgolf te kopen (idem voor onze keuken) en oude tegeltjes bij onze architect gaan afsnoepen (ja, ze heeft ons budget een beetje overschat...).
En nu, in een woonruimte die er begint uit te zien als een studiootje en na drie glazen wijn begin ik me beter te voelen.
Het evenwicht in de cosmos is zich aan het herstellen. P. en ik merken de laatste dagen dat we overal meer geluk hebben dan anders. Lenzen die eigenlijk te laat besteld werden en toch reeds binnen waren net voor P op weekend vertrok. Beslissingen die ons anders dagen zouden kosten, die nu snel beslist worden, een gevoel van vanzelfsprekendheid als we over de toekomst praten, wat er lang niet was. Kortom, het gevoel dat het eindelijk aan ons is ....
17.6.06
NIEUW NIEUW NIEUW!!!
Sailing chick verdwijnt weer in de anonimiteit. Vanaf heden geen links meer en geen comment section meer.
Mails kunnen mij bereiken op www.sailingchick_1@hotmail.com
Een persoonlijke adoptiesite is ondertussen ook online. Lezers die onze avonturen verder willen volgen, gelieve mij een mailtje te sturen, dan stuur ik jullie de link naar onze adoptiesite.
Deze site zal verder gebruikt worden als mijn eigen plekje op het net, waar ik mijn ei kwijt kan...
Mails kunnen mij bereiken op www.sailingchick_1@hotmail.com
Een persoonlijke adoptiesite is ondertussen ook online. Lezers die onze avonturen verder willen volgen, gelieve mij een mailtje te sturen, dan stuur ik jullie de link naar onze adoptiesite.
Deze site zal verder gebruikt worden als mijn eigen plekje op het net, waar ik mijn ei kwijt kan...
12.6.06
Afscheid
van een levensdeel. Van een houding van "alles kan", wanneer we het maar willen. Alles voor onszelf en niets voor een ander.
Vorig weekend nam P. me mee voor een superkort weekendje romantiek. Kasteelhotel met viersterrenrestaurant. Net voorbij Parijs, the city of love.
Het was zaaaaaalig. Uitgebreid badderen, lange jurk nog eens uit de kast gehaald, romantisch gaan dineren, een kingsize hemelbed. De volgende ochtend lekker uitgeslapen, een copieus ontbijt en een wandeling door het kasteelpark.
Toen we laat op de ochtend het kasteel achter ons lieten, hadden P. en ik hetzelfde gevoel. We lieten niet alleen het prachtige gebouw achter ons, maar ook een fase in ons leven die binnenkort (wat relatief is) voorbij is.
Het is gewoon zo, dat wanneer er een kind bijkomt, we niet zomaar kunnen beslissen om de auto in te springen om dan veel te veel geld uit te geven aan iets dat van zo korte duur is.
In de auto, rijdend door de groene omgeving, hadden we het erover dat wat we net achter de rug hebben 1 van de dingen is die men "verwacht" van kinderloze koppels. Koppels die er uiteindelijk voor kiezen om kinderloos door het leven te gaan, die gaan vaak op reis, korte weekendjes, niet altijd de goedkoopste optie. Niet op hun centen moeten kijken, altijd lekker gaan eten, geen gebroken nachten, geen vroege ochtenduren.
En eerlijk gezegd? Ik zou er van kunnen genieten .... mijn favoriete boek kunnen lezen, met mijn muziek op de achtergrond en een glas heerlijke wijn bij de hand. Om dan te beslissen dat we van het weekend misschien eens naar Londen kunnen gaan. Lekker gaan shoppen.
Maar, het zou niet mijn leven kunnen vullen, daar ben ik ondertussen van overtuigd.
Toen we rond het middaguur op de plaatselijke Blaarmeersen op zoek gingen naar iets te eten, zaten we ineens in de andere wereld. Weg waren de Porshes, stijlvolle outfits en decadente drankjes en hapjes. Welkom in de wereld van de Multipla's, Meganes en andere familiewagens. Volgeladen met fietsjes, luchtmatrassen, opblaasballen en een rits kinderen.
En opnieuw waren P. en ik het eens. Hoewel ons kasteelweekendje echt genieten was, zouden we zonder aarzelen willen ruilen voor het gezinsleven met al zijn voor- en nadelen.
Vorig weekend nam P. me mee voor een superkort weekendje romantiek. Kasteelhotel met viersterrenrestaurant. Net voorbij Parijs, the city of love.
Het was zaaaaaalig. Uitgebreid badderen, lange jurk nog eens uit de kast gehaald, romantisch gaan dineren, een kingsize hemelbed. De volgende ochtend lekker uitgeslapen, een copieus ontbijt en een wandeling door het kasteelpark.
Toen we laat op de ochtend het kasteel achter ons lieten, hadden P. en ik hetzelfde gevoel. We lieten niet alleen het prachtige gebouw achter ons, maar ook een fase in ons leven die binnenkort (wat relatief is) voorbij is.
Het is gewoon zo, dat wanneer er een kind bijkomt, we niet zomaar kunnen beslissen om de auto in te springen om dan veel te veel geld uit te geven aan iets dat van zo korte duur is.
In de auto, rijdend door de groene omgeving, hadden we het erover dat wat we net achter de rug hebben 1 van de dingen is die men "verwacht" van kinderloze koppels. Koppels die er uiteindelijk voor kiezen om kinderloos door het leven te gaan, die gaan vaak op reis, korte weekendjes, niet altijd de goedkoopste optie. Niet op hun centen moeten kijken, altijd lekker gaan eten, geen gebroken nachten, geen vroege ochtenduren.
En eerlijk gezegd? Ik zou er van kunnen genieten .... mijn favoriete boek kunnen lezen, met mijn muziek op de achtergrond en een glas heerlijke wijn bij de hand. Om dan te beslissen dat we van het weekend misschien eens naar Londen kunnen gaan. Lekker gaan shoppen.
Maar, het zou niet mijn leven kunnen vullen, daar ben ik ondertussen van overtuigd.
Toen we rond het middaguur op de plaatselijke Blaarmeersen op zoek gingen naar iets te eten, zaten we ineens in de andere wereld. Weg waren de Porshes, stijlvolle outfits en decadente drankjes en hapjes. Welkom in de wereld van de Multipla's, Meganes en andere familiewagens. Volgeladen met fietsjes, luchtmatrassen, opblaasballen en een rits kinderen.
En opnieuw waren P. en ik het eens. Hoewel ons kasteelweekendje echt genieten was, zouden we zonder aarzelen willen ruilen voor het gezinsleven met al zijn voor- en nadelen.
29.5.06
Helaas pindakaas
Gedaan met de pret!
Ik ben ondertussen officieel drie weken niet meer aan het werk. Mijn eerste week was gevuld met stage lessen. Mijn tweede week vulde ik met trouwen en feesten. Mijn derde week was gevuld met nietsdoen, uitslapen, doen alsof ik aan het opruimen was, lijstjes maken, tv kijken, boekjes lezen, lunchen met ex-collega's, shoppen, opnieuw doen alsof ik aan het opruimen was en zalig niksen....
Daar komt nu een einde aan. Als ik dit thuisblijven een beetje op een eerlijke manier wil doen, dan moet er gewerkt worden.
Vanaf vandaag staat de huisvrouw in mij dus op. Ik gun mezelf een uurtje computertijd om de dag te beginnen en daarna is het werken geblazen.
Ik moet dit echt doen, want ik weet uit het verleden dat thuiszijn voor mij al snel verglijdt in echt niks doen. In slapen, nog meer slapen en uiteindelijk zo moe zijn dat alleen slapen nog leuk is. A nervous breakdown waiting to happen....
Mijn vorige postjes waren allemaal vrij heppie heppie, maar toch stormt het onderhuids een beetje. Het wachten begint me even zuur op te breken. Langs de ene kant kan ik me niet voorstellen dat er binnenkort een kind in ons midden zal zijn, langs de andere kant kijk ik als een berg tegen de komende maanden op. Ik heb echt geen zin meer in wachten, wachten, wachten.....puur om het wachten zelf.
Soms zou ik wel willen inslapen om wakker te worden wanneer het eindelijk zo ver zal zijn.
De jaren van wachten beginnen zich ook weer eens duidelijk af te tekenen. Zes jaar zijn we alweer verder. Lotgenoten van vroeger hebben ondertussen kinderen van drie jaar, tweede en derde spruiten en zwangerschapsverhalen om een hele avond mee te vullen. En af en toe steekt dat weer. Ik heb me er ondertussen over gezet dat ik geen zwangerschap zal meemaken en echt waar, ik kan daar goed mee leven. Uiteindelijk is die zwangerschap maar negen maand van je leven. Het is nadien dat het pas echt wordt.
Gelukkig denk ik dan, dat ik nooit zwanger geweest ben. Want hoe kan ik naar iets verlangen dat ik nooit gehad heb? Zeker niet omdat ik toch het resultaat van die negen maand binnenkort ook in mijn armen mag sluiten.
Voila, mijn dagen als huisvrouw zijn begonnen ....
Mijn dagen als moeder zitten er aan te komen....
Ik ben ondertussen officieel drie weken niet meer aan het werk. Mijn eerste week was gevuld met stage lessen. Mijn tweede week vulde ik met trouwen en feesten. Mijn derde week was gevuld met nietsdoen, uitslapen, doen alsof ik aan het opruimen was, lijstjes maken, tv kijken, boekjes lezen, lunchen met ex-collega's, shoppen, opnieuw doen alsof ik aan het opruimen was en zalig niksen....
Daar komt nu een einde aan. Als ik dit thuisblijven een beetje op een eerlijke manier wil doen, dan moet er gewerkt worden.
Vanaf vandaag staat de huisvrouw in mij dus op. Ik gun mezelf een uurtje computertijd om de dag te beginnen en daarna is het werken geblazen.
Ik moet dit echt doen, want ik weet uit het verleden dat thuiszijn voor mij al snel verglijdt in echt niks doen. In slapen, nog meer slapen en uiteindelijk zo moe zijn dat alleen slapen nog leuk is. A nervous breakdown waiting to happen....
Mijn vorige postjes waren allemaal vrij heppie heppie, maar toch stormt het onderhuids een beetje. Het wachten begint me even zuur op te breken. Langs de ene kant kan ik me niet voorstellen dat er binnenkort een kind in ons midden zal zijn, langs de andere kant kijk ik als een berg tegen de komende maanden op. Ik heb echt geen zin meer in wachten, wachten, wachten.....puur om het wachten zelf.
Soms zou ik wel willen inslapen om wakker te worden wanneer het eindelijk zo ver zal zijn.
De jaren van wachten beginnen zich ook weer eens duidelijk af te tekenen. Zes jaar zijn we alweer verder. Lotgenoten van vroeger hebben ondertussen kinderen van drie jaar, tweede en derde spruiten en zwangerschapsverhalen om een hele avond mee te vullen. En af en toe steekt dat weer. Ik heb me er ondertussen over gezet dat ik geen zwangerschap zal meemaken en echt waar, ik kan daar goed mee leven. Uiteindelijk is die zwangerschap maar negen maand van je leven. Het is nadien dat het pas echt wordt.
Gelukkig denk ik dan, dat ik nooit zwanger geweest ben. Want hoe kan ik naar iets verlangen dat ik nooit gehad heb? Zeker niet omdat ik toch het resultaat van die negen maand binnenkort ook in mijn armen mag sluiten.
Voila, mijn dagen als huisvrouw zijn begonnen ....
Mijn dagen als moeder zitten er aan te komen....
25.5.06
toilet training
Gisteren vroegen twee kindjes of ik mee wou gaan naar toilet om hen te helpen. Grappig, blijkbaar zien ze in mij een goede toilet helpster. Nuja, ik kan maar voorbereid zijn op het afvegen van billetjes, het helpen opstappen op stapjes en het afleiden door schaduwfiguren op de muur te toveren (met als resultaat dat R bijna van de pot viel omdat mijn eend zijn hond aan het opeten was).
Ja, life in the waiting zone staat bol van de leuke activiteiten. Gisteren hebben we ons voor de laatste keer door een twee uur durend gesprek geworsteld met de psycholoog van het caw. Tja, wat kan ik over die gesprekken vertellen? Het is niet leuk, ze draaien soms alles op zijn kop en je moet verdomd goed opletten, want soms gaan ze heel hard van hun eigen veronderstellingen uit. Gelukkig staan ze wel open voor mensen die weerwerk bieden. Volgens de maatschappellijk assistent moeten we ons geen zorgen maken en de psycholoog zou graag op de hoogte gehouden worden van het vervolg. Met andere woorden, dat zit wel goed.
Volgende stappen:
1. Volgende week worden we door het team van het caw nogmaals volledig geëvalueerd. Op basis van deze teamvergadering valt de beslissing welke elementen bij ons de boven halen, de protectieve of de risicofactoren.
2. op basis van deze evaluatie maakt de psycholoog zijn eindverslag
3. dat eindverslag gaat naar Kind en Gezin die er een stempel opzetten
4. Kind en gezin stuurt het verslag door naar de jeugdrechtbank
5. tegen 19/06 zou ons verslag op de rechtbank moeten liggen
En dan wordt het moeilijk. De volgende stap is dat we 15 dagen tijd krijgen om ons verslag in te lezen. Nadien moeten we opnieuw voorkomen bij de jeugdrechter.
Helaas gaan ze daar op het gerecht langdurig genieten van de zomer die ons hopelijk nog te wachten staat. Dus vanaf 15/07 is het daar zo toe als een blik sardientjes. Hopelijk kunnen wij dus nog voor de sluiting ons verslag gaan inlezen. Anders moeten we tot september wachten om al deze fantastische informatie over onszelf te weten te komen.
Vanaf nu krijgen we dus minder en minder vat op de procedure. Het weinige dat we konden doen is nu voorbij. Vanaf nu is het instanties aflopen, papieren verzamelen, dossiers samenstellen enz....
Ik heb zo vaak een einddatum op heel dit project geplakt en hoe dichter dat die data dichterbij komen, hoe meer ik ze nog even wil vooruitschuiven. Misschien moet ik er gewoon geen data meer op plakken. Ik spreek altijd van volgend jaar, volgend jaar, volgend jaar ..... Maar volgend jaar deze tijd zijn we zeer waarschijnlijk al een tijdje een gezin. En van zo'n gedachten krijgt mijn brein dus kortsluiting..... Ik kan het niet vatten, dat binnen minder dan 12 maand ons leven helemaal op zijn kop zal staan.
De grote projecten die we op ons dertig beslisten zijn langzamerhand allemaal in de sporen gezet. Mijn opleiding loopt naar het einde van zijn eerste jaar en buiten een aantal dingen die ik opzettelijk heb uitgesteld ziet dat er wel goed uit. Vorige week zijn we dan zonder problemen in dat huwelijksbootje gestapt en onze verbouwplannen zijn reeds een paar dagen binnen op de gemeente.
Sinds een drietal weken ben ik thuis en dus begint het er hier weer gezellig bewoont uit te zien.
In de zomer kunnen we concreet beginnen aan de verbouwing en daarna is het enige grote project nog het wachten op ons adoptiekindje......
Het lijkt een beetje alsof we vorige jaar eindelijk de weegschaal langs de andere kant hebben kunnen vullen en dat de twee schalen nu langzaam aan in evenwicht komen. Er staan ons mooie tijden te wachten
Ja, life in the waiting zone staat bol van de leuke activiteiten. Gisteren hebben we ons voor de laatste keer door een twee uur durend gesprek geworsteld met de psycholoog van het caw. Tja, wat kan ik over die gesprekken vertellen? Het is niet leuk, ze draaien soms alles op zijn kop en je moet verdomd goed opletten, want soms gaan ze heel hard van hun eigen veronderstellingen uit. Gelukkig staan ze wel open voor mensen die weerwerk bieden. Volgens de maatschappellijk assistent moeten we ons geen zorgen maken en de psycholoog zou graag op de hoogte gehouden worden van het vervolg. Met andere woorden, dat zit wel goed.
Volgende stappen:
1. Volgende week worden we door het team van het caw nogmaals volledig geëvalueerd. Op basis van deze teamvergadering valt de beslissing welke elementen bij ons de boven halen, de protectieve of de risicofactoren.
2. op basis van deze evaluatie maakt de psycholoog zijn eindverslag
3. dat eindverslag gaat naar Kind en Gezin die er een stempel opzetten
4. Kind en gezin stuurt het verslag door naar de jeugdrechtbank
5. tegen 19/06 zou ons verslag op de rechtbank moeten liggen
En dan wordt het moeilijk. De volgende stap is dat we 15 dagen tijd krijgen om ons verslag in te lezen. Nadien moeten we opnieuw voorkomen bij de jeugdrechter.
Helaas gaan ze daar op het gerecht langdurig genieten van de zomer die ons hopelijk nog te wachten staat. Dus vanaf 15/07 is het daar zo toe als een blik sardientjes. Hopelijk kunnen wij dus nog voor de sluiting ons verslag gaan inlezen. Anders moeten we tot september wachten om al deze fantastische informatie over onszelf te weten te komen.
Vanaf nu krijgen we dus minder en minder vat op de procedure. Het weinige dat we konden doen is nu voorbij. Vanaf nu is het instanties aflopen, papieren verzamelen, dossiers samenstellen enz....
Ik heb zo vaak een einddatum op heel dit project geplakt en hoe dichter dat die data dichterbij komen, hoe meer ik ze nog even wil vooruitschuiven. Misschien moet ik er gewoon geen data meer op plakken. Ik spreek altijd van volgend jaar, volgend jaar, volgend jaar ..... Maar volgend jaar deze tijd zijn we zeer waarschijnlijk al een tijdje een gezin. En van zo'n gedachten krijgt mijn brein dus kortsluiting..... Ik kan het niet vatten, dat binnen minder dan 12 maand ons leven helemaal op zijn kop zal staan.
De grote projecten die we op ons dertig beslisten zijn langzamerhand allemaal in de sporen gezet. Mijn opleiding loopt naar het einde van zijn eerste jaar en buiten een aantal dingen die ik opzettelijk heb uitgesteld ziet dat er wel goed uit. Vorige week zijn we dan zonder problemen in dat huwelijksbootje gestapt en onze verbouwplannen zijn reeds een paar dagen binnen op de gemeente.
Sinds een drietal weken ben ik thuis en dus begint het er hier weer gezellig bewoont uit te zien.
In de zomer kunnen we concreet beginnen aan de verbouwing en daarna is het enige grote project nog het wachten op ons adoptiekindje......
Het lijkt een beetje alsof we vorige jaar eindelijk de weegschaal langs de andere kant hebben kunnen vullen en dat de twee schalen nu langzaam aan in evenwicht komen. Er staan ons mooie tijden te wachten
24.4.06
Dat hebben we ook weer gehad
Vanmorgen ons eerste gesprek in het kader van het maatschappellijk onderzoek gehad. We zijn buitengekomen met een zeer goed gevoel.
Later meer hierover...
Later meer hierover...
13.4.06
slecht nieuws is niet altijd slecht nieuws...
Na het goede nieuws dat we gaan trouwen kan ik nu het slechte nieuws vertellen dat ik binnekort zonder werk zit. Alhoewel .... slechte nieuws....
Wie hier al een tijdje meeleest weet dat mijn werk niet onmiddellijk mijn leukste bezigheid van de week was en dat ik al een hele tijd andere horizonten aan het opzoeken was.
En nu helpen de grote besparingsronden in de culturele sector me om die dikke knoop door te hakken. Blijkt nu ook dat ik nog enkele maanden uitbetaald wordt ... joechee!!!
Nee, serieus, ik kan de vrije tijd echt wel gebruiken. Ik werk nu nog 2.5 weken en dan la dolce farniente en eens op andere gebieden orde op zaken stellen. Ons huis eens onder handen nemen zodat we deze zomer een beetje comfortabel kunnen verbouwen, de administratie van een jaar of 2 bijwerken. Studeren voor mijn examens in mei.
En last but not least .... eens onze adoptieplanning op punt beginnen zetten. Want voor hetzelfde geld werk ik een tijdje als mama, naar het schijnt is dat een fulltime job.
De laatste tijd ben ik constant met de adoptie bezig. Ik lees elke dag verschillende mailgroepen en forums en ben van alles op de hoogte. Ik ben een adoptieexpert geworden. Zo erg dat ik eigenlijk al niet meer denk aan het feit dat we op het einde van dit avontuur een babietje gaan hebben. Het lijkt ineens heel ireeël. Ook nu mensen langzaamaan beginnen erkennen dat wij ouders worden. De eerste cadeautjes, mensen die kinderkleertjes beginnen doorgeven, vrienden die al een maxi cosi opzij hebben gezet voor ons.
En ondertussen bespreek ik deze gevoelens met L. die ieder moment kan bevallen. En blijkt dat we allebei een beetje hetzelfde voelen. Niet weten wat ons te wachten staat. Alleen heeft zij het voordeel dat ze weet wanneer het onbekende gaat beginnen en dat ze elke dag geconfronteerd wordt met de komende grote verandering. Hoe hard ik ook probeer, ik kan me de dag dat we gaan weten dat er een kindje is voor ons niet voorstellen. Nog minder kan ik me voorstellen dat we enkele weken later op het vliegtuig zullen zitten. Want ook al hebben we ons al jaren voorbereid op dit moment, uiteindelijk gaat het op zeer korte tijd echt concreet worden.
Maar nu eerst aftellen naar ons volgende stapje. Op 24 april hebben we ons eerste gesprek met de maatschappelijk assistent.
Wie hier al een tijdje meeleest weet dat mijn werk niet onmiddellijk mijn leukste bezigheid van de week was en dat ik al een hele tijd andere horizonten aan het opzoeken was.
En nu helpen de grote besparingsronden in de culturele sector me om die dikke knoop door te hakken. Blijkt nu ook dat ik nog enkele maanden uitbetaald wordt ... joechee!!!
Nee, serieus, ik kan de vrije tijd echt wel gebruiken. Ik werk nu nog 2.5 weken en dan la dolce farniente en eens op andere gebieden orde op zaken stellen. Ons huis eens onder handen nemen zodat we deze zomer een beetje comfortabel kunnen verbouwen, de administratie van een jaar of 2 bijwerken. Studeren voor mijn examens in mei.
En last but not least .... eens onze adoptieplanning op punt beginnen zetten. Want voor hetzelfde geld werk ik een tijdje als mama, naar het schijnt is dat een fulltime job.
De laatste tijd ben ik constant met de adoptie bezig. Ik lees elke dag verschillende mailgroepen en forums en ben van alles op de hoogte. Ik ben een adoptieexpert geworden. Zo erg dat ik eigenlijk al niet meer denk aan het feit dat we op het einde van dit avontuur een babietje gaan hebben. Het lijkt ineens heel ireeël. Ook nu mensen langzaamaan beginnen erkennen dat wij ouders worden. De eerste cadeautjes, mensen die kinderkleertjes beginnen doorgeven, vrienden die al een maxi cosi opzij hebben gezet voor ons.
En ondertussen bespreek ik deze gevoelens met L. die ieder moment kan bevallen. En blijkt dat we allebei een beetje hetzelfde voelen. Niet weten wat ons te wachten staat. Alleen heeft zij het voordeel dat ze weet wanneer het onbekende gaat beginnen en dat ze elke dag geconfronteerd wordt met de komende grote verandering. Hoe hard ik ook probeer, ik kan me de dag dat we gaan weten dat er een kindje is voor ons niet voorstellen. Nog minder kan ik me voorstellen dat we enkele weken later op het vliegtuig zullen zitten. Want ook al hebben we ons al jaren voorbereid op dit moment, uiteindelijk gaat het op zeer korte tijd echt concreet worden.
Maar nu eerst aftellen naar ons volgende stapje. Op 24 april hebben we ons eerste gesprek met de maatschappelijk assistent.
28.3.06
Wedding bells
Op 17/05 is het zover.....
We moesten ons haasten omdat het blijkbaar toch beter is om ons geschiktheidsvonnis als getrouwd koppel te krijgen
dus, smijt een hoopje rijst omhoog, laat de duiven vrij en drink er eentje op
21.3.06
Gespleten persoonlijkheid
Ja, SC is weer even terug. Het was me wat, de afgelopen weken. Gewoon een korte update zou me veel te ver brengen, daarom dat ik maar bleef uitstellen om hier iets neer te pennen. Iets deftigs zou het toch niet geweest zijn....geen tijd.
Ondertussen heb ik even mijn prioriteiten herschikt en voel ik me toch een beetje bevrijd van het stressmonster dat langzaam maar zeker mijn compagnon werd die mij 24u op 24 bleef lastig vallen
School: momenteel zit mijn stage Nederlands er op en probeer ik langzaam maar zeker de stapel taakjes die hier thuis nog liggen af te werken. Eind van de maand krijg ik mijn opdrachten voor mijn weekstage die in de tweede week van mei valt.
Werk: same old, same old....geen idee hoe dat daar gaat aflopen
Friends: kennis gemaakt met onze buren die ..... ook een kindje uit Ethiopië gaan adopteren!
Adoptie: sinds vorige week kennen we de data voor het maatschappelijk onderzoek. Tussen 24 april en 22 mei worden onze diepste zieleroerselen geschud.
Ferticlubke: still going strong, met dank aan de vrijwilligers die zich reeds gemeld hebben. Het was een leuke zondag.
En nu er dus een heel klein beetje meer tijd vrijkomt heb ik mijn gespleten persoonlijkheid weer losgelaten en ben ik een blog begonnen om vrienden en familie op de hoogte te houden van onze adoptieprocedure. Vooral om ze praktisch op de hoogte te houden.
Maar hier blijf ik toch mijn hartje luchten over alles wat me bezighoudt op en naast de adoptie, het werk en school......
Ondertussen heb ik even mijn prioriteiten herschikt en voel ik me toch een beetje bevrijd van het stressmonster dat langzaam maar zeker mijn compagnon werd die mij 24u op 24 bleef lastig vallen
School: momenteel zit mijn stage Nederlands er op en probeer ik langzaam maar zeker de stapel taakjes die hier thuis nog liggen af te werken. Eind van de maand krijg ik mijn opdrachten voor mijn weekstage die in de tweede week van mei valt.
Werk: same old, same old....geen idee hoe dat daar gaat aflopen
Friends: kennis gemaakt met onze buren die ..... ook een kindje uit Ethiopië gaan adopteren!
Adoptie: sinds vorige week kennen we de data voor het maatschappelijk onderzoek. Tussen 24 april en 22 mei worden onze diepste zieleroerselen geschud.
Ferticlubke: still going strong, met dank aan de vrijwilligers die zich reeds gemeld hebben. Het was een leuke zondag.
En nu er dus een heel klein beetje meer tijd vrijkomt heb ik mijn gespleten persoonlijkheid weer losgelaten en ben ik een blog begonnen om vrienden en familie op de hoogte te houden van onze adoptieprocedure. Vooral om ze praktisch op de hoogte te houden.
Maar hier blijf ik toch mijn hartje luchten over alles wat me bezighoudt op en naast de adoptie, het werk en school......
13.3.06
HELP
Ben bezig met een taak voor Nederlands ... het vergelijken van Harry Potter and the Prisoner of Azkaban het boek versus de film .... er bestaan zo ONTZETTEND VEEL forums over dit onderwerp ... ik lees nog uren verder vrees ik.
En the main question? Is Dumbledore nu dood of niet?
Slaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaapwel
En the main question? Is Dumbledore nu dood of niet?
Slaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaapwel
8.3.06
update adoptie
even snel tussendoor een update wat betreft onze adoptieprocedure.
Afelgelopen vrijdag (3 maart) kregen we ons tussenvonnis van de jeugdrechter. Daarin beveelt zij (ja, twas een vrouw bij ons) een maatschappellijk onderzoek om na te gaan of P. en ik geschikt zijn om te adopteren (ahum).
Afgelopen maandag (6 maart) heb ik dan eens gebeld met het caw (de mensen die dat maatschappellijk onderzoek moeten voeren) en het relatief goede nieuws gekregen dat onze gesprekken tegen eind april zullen beginnen. Als alles meezit hebben we dan tegen eind mei de gesprekken achter de rug. Met de administratieve vertraging die we zeker nog zullen meemaken en het feit dat we waarschijnlijk gekloot gaan worden door de zomervakantie hopen we toch nog steeds dat in het najaar ons dossier in Ethiopië ligt. Wat ons normaalgezien echt de laatste kerst met z'n tweeën zal brengen.
Ondertussen zijn er ook leuke momenten in het hele adoptiegebeuren. Vorige zondag hadden we een ontzettend leuke brunch met H en K, een koppel dat samen met ons op de cursus zat. Ik begreep vroeger nooit dat "adoptiemensen" zo samenklitten, maar nu begin ik dat wel een beetje te begrijpen. Voor de meeste mensen rondom ons zijn we aan een avontuur begonnen waarbij zij moeten toekijken vanop de zijlijn. Dus is het wel leuk dat je toffe mensen tegenkomt die met hetzelfde bezig zijn.
Ook leuk, vorige week ontdekte ik dat een koppel op zo'n 100 meter van ons voordeur bezig is met een tweede adoptie en dat ze Ethiopië overwegen. Overmorgen hebben we al eens afgesproken om eens bij te praten en ervaringen uit te wisselen. Niet alleen lijken we leuke mensen te leren kennen in de buurt waar we nu bijna twee jaar wonen, maar de kans zit er natuurlijk in dat we allebei ethiopische kindjes gaan hebben van dezelfde leeftijd.
Meer en meer besef ik wat de ontzettend leuke voordelen zijn van ouder worden. Ik zie dat ook bij hele goede vrienden van ons. Ondanks het feit dat we een band hebben die nooit meer verbroken kan worden door de wapenfeiten die we meemaakten tussen ons twintig en dertig zie ik dat ook zij andere mensen leren kennen, andere interesses kweken en hun stappen in de wereld zetten. Het is leuk dat we tijd in nieuwe mensen en interesses kunnen steken en toch nog steeds bij elkaar binnenvallen en elkaar met maar een paar woorden begrijpen.
Volwassen worden is een ontzettend raar iets. Maar ik zie het helemaal zitten ......
Afelgelopen vrijdag (3 maart) kregen we ons tussenvonnis van de jeugdrechter. Daarin beveelt zij (ja, twas een vrouw bij ons) een maatschappellijk onderzoek om na te gaan of P. en ik geschikt zijn om te adopteren (ahum).
Afgelopen maandag (6 maart) heb ik dan eens gebeld met het caw (de mensen die dat maatschappellijk onderzoek moeten voeren) en het relatief goede nieuws gekregen dat onze gesprekken tegen eind april zullen beginnen. Als alles meezit hebben we dan tegen eind mei de gesprekken achter de rug. Met de administratieve vertraging die we zeker nog zullen meemaken en het feit dat we waarschijnlijk gekloot gaan worden door de zomervakantie hopen we toch nog steeds dat in het najaar ons dossier in Ethiopië ligt. Wat ons normaalgezien echt de laatste kerst met z'n tweeën zal brengen.
Ondertussen zijn er ook leuke momenten in het hele adoptiegebeuren. Vorige zondag hadden we een ontzettend leuke brunch met H en K, een koppel dat samen met ons op de cursus zat. Ik begreep vroeger nooit dat "adoptiemensen" zo samenklitten, maar nu begin ik dat wel een beetje te begrijpen. Voor de meeste mensen rondom ons zijn we aan een avontuur begonnen waarbij zij moeten toekijken vanop de zijlijn. Dus is het wel leuk dat je toffe mensen tegenkomt die met hetzelfde bezig zijn.
Ook leuk, vorige week ontdekte ik dat een koppel op zo'n 100 meter van ons voordeur bezig is met een tweede adoptie en dat ze Ethiopië overwegen. Overmorgen hebben we al eens afgesproken om eens bij te praten en ervaringen uit te wisselen. Niet alleen lijken we leuke mensen te leren kennen in de buurt waar we nu bijna twee jaar wonen, maar de kans zit er natuurlijk in dat we allebei ethiopische kindjes gaan hebben van dezelfde leeftijd.
Meer en meer besef ik wat de ontzettend leuke voordelen zijn van ouder worden. Ik zie dat ook bij hele goede vrienden van ons. Ondanks het feit dat we een band hebben die nooit meer verbroken kan worden door de wapenfeiten die we meemaakten tussen ons twintig en dertig zie ik dat ook zij andere mensen leren kennen, andere interesses kweken en hun stappen in de wereld zetten. Het is leuk dat we tijd in nieuwe mensen en interesses kunnen steken en toch nog steeds bij elkaar binnenvallen en elkaar met maar een paar woorden begrijpen.
Volwassen worden is een ontzettend raar iets. Maar ik zie het helemaal zitten ......
24.2.06
de wens om mama te worden
Ik weet dat het niet zomaar gezegd mag worden, maar heel af en toe vraag ik me af waarom mensen adoptie niet zien als een manier om "mama of papa" te worden. Ik veronderstel dat iedereen zijn eigen reden heeft, maar als ik dan dit lees, dan ken ik het daar alleen maar mee eens zijn .... het is de bedenking van een moeder die haar zoontje gadeslaagt tijdens het zwemmen.
As I sat there the word "elegiac" came to me. As though the scene was simultaneously a bittersweet ode to childhood and parenthood. But the definition of that word is more about sadness or death or loss. So elegiac is not quite right. But it's close.
******
I think this is why it's hard for me when people give up on having kids due to infertility and because "adoption is just not for them." Adoption is more complicated and it's harder (which is why the "just adopt" contingent drives me mad. Tell those people people that they'll need to shell out 20k plus, and have their entire lives scrutinized and then wait in limbo with no guaranteed time frame, and see how they feel about "just" doing anything.) As an adoptee I know that adoptive parents take on a special challenge. But so do parents with dyslexic kids, or ADD kids. Lots of kids present special challenges.
But to give up on being a parent (IF that's what you really want), to miss this opportunity to watch a child grow, to never have a child look to you with delight at their accomplishments - I can't stand that people will miss that experience. I realize this is very self-indulgent, because I am assuming that my view and my experience of parenthood is somehow universal. I realize everyone's experience is very different. . So I'll shut up soon.
But I do want to say one more thing. When I delight in my son; in his mannerisms, his expressions, his joy and his pride, it has nothing whatsover to do with the fact that he is genetically related to me. I can't even see myself in him anymore, although on occcasion I do see my husband. But that is not where my love comes from. Instead it comes from enjoying the uniqueness of this little person, with his own character, and his own features, and his own personal experiences. He is himself, and that is what is perfect to me.
As I sat there the word "elegiac" came to me. As though the scene was simultaneously a bittersweet ode to childhood and parenthood. But the definition of that word is more about sadness or death or loss. So elegiac is not quite right. But it's close.
******
I think this is why it's hard for me when people give up on having kids due to infertility and because "adoption is just not for them." Adoption is more complicated and it's harder (which is why the "just adopt" contingent drives me mad. Tell those people people that they'll need to shell out 20k plus, and have their entire lives scrutinized and then wait in limbo with no guaranteed time frame, and see how they feel about "just" doing anything.) As an adoptee I know that adoptive parents take on a special challenge. But so do parents with dyslexic kids, or ADD kids. Lots of kids present special challenges.
But to give up on being a parent (IF that's what you really want), to miss this opportunity to watch a child grow, to never have a child look to you with delight at their accomplishments - I can't stand that people will miss that experience. I realize this is very self-indulgent, because I am assuming that my view and my experience of parenthood is somehow universal. I realize everyone's experience is very different. . So I'll shut up soon.
But I do want to say one more thing. When I delight in my son; in his mannerisms, his expressions, his joy and his pride, it has nothing whatsover to do with the fact that he is genetically related to me. I can't even see myself in him anymore, although on occcasion I do see my husband. But that is not where my love comes from. Instead it comes from enjoying the uniqueness of this little person, with his own character, and his own features, and his own personal experiences. He is himself, and that is what is perfect to me.
R.E.S.P.E.C.T.
(geschreven op de trein van Tielt naar Gent op zaterdag 18/02)
Gelukkig zijn er nog constanten in dit leven. Zoals na regen komt zonneschijn, een boterham valt altijd met de besmeerde kant op de grond en als ik een mondeling examen Nederlands moet afleggen mag ik zonder probleem nadien R.E.S.P.E.C.T. meebrullen met mijn ipod.
Ik schrijf dit momenteel in mijn schriftje op de trein … met de ipod in mijn oren, vastgeroest op Aretha Franklin. Ik loop rond met tonnen woman power in mijn lijf. “Respect, Natural Woman” …. Ik krijg een boost van zelfvertrouwen en van hoop en ik weet dat ik er op kan vertrouwen dat alles goed komt.
Ik kijk stiekem naar een jong koppeltje dat, hevig verliefd, niet van elkaar kan blijven. Ik wens ze een zalig leventje toe. Met af en toe iets dat minder fantastisch gaat. Want alleen uit die periodes haal je nadien het fantastische gevoel dat alles wél goed kan gaan.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik alles aan kan. Ik voel me volop mezelf en hebt er geen probleem mee om overal mijn (ahum) fantastische zelf te zijn. Je zou kunnen zeggen dat ik in de nasleep van Valentijn een beetje verliefd rondloop op mezelf.
Ik wens iedereen die momenteel in dat zwarte gat zit, of dat zwarte gat op zich ziet afkomen, of dat zwarte gat nog heel aanwezig achter zich voelt zo’n verliefd gevoel toe. Een grote portie zelfliefde, met slagroom!
Ik wens al diegenen die het even niet meer zien zitten toe dat ze morgenochtend wakker worden, dat ze een supernummer op de radio horen en luidop zingend en dansend door de keuken walsen. En even niet meer denken aan morgen, aan de volgende IVF spuit, aan het volgende doktersbezoek, aan het maatschappelijk onderzoek, aan de papierrommel, aan het naderende kraambezoek van (schoon)zusterlief, aan de zoveelste schoolreünie waar iedereen al kinderen heeft, aan de deadline op het werk, aan de examens…..Niet meer denken aan alles wat tegenzit, aan alles wat niet meteen lukt…
Zing de buren wakker, laat je natregenen in de tuin. Neem daarna een bad met roze bubbels en lak je teennagels in lila met glitters. Drink koffie uit je beste koffiekopjes. Vergeet wat je ’s avonds zou koken en geniet van een pizza voor de televisie of een etentje met iemand die je lief is.
Maar bovenal, heb R.E.S.P.E.C.T. voor jezelf. Als vrouw, als partner, misschien als moeder, als vriendin, als JIJ!!!!
Gelukkig zijn er nog constanten in dit leven. Zoals na regen komt zonneschijn, een boterham valt altijd met de besmeerde kant op de grond en als ik een mondeling examen Nederlands moet afleggen mag ik zonder probleem nadien R.E.S.P.E.C.T. meebrullen met mijn ipod.
Ik schrijf dit momenteel in mijn schriftje op de trein … met de ipod in mijn oren, vastgeroest op Aretha Franklin. Ik loop rond met tonnen woman power in mijn lijf. “Respect, Natural Woman” …. Ik krijg een boost van zelfvertrouwen en van hoop en ik weet dat ik er op kan vertrouwen dat alles goed komt.
Ik kijk stiekem naar een jong koppeltje dat, hevig verliefd, niet van elkaar kan blijven. Ik wens ze een zalig leventje toe. Met af en toe iets dat minder fantastisch gaat. Want alleen uit die periodes haal je nadien het fantastische gevoel dat alles wél goed kan gaan.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik alles aan kan. Ik voel me volop mezelf en hebt er geen probleem mee om overal mijn (ahum) fantastische zelf te zijn. Je zou kunnen zeggen dat ik in de nasleep van Valentijn een beetje verliefd rondloop op mezelf.
Ik wens iedereen die momenteel in dat zwarte gat zit, of dat zwarte gat op zich ziet afkomen, of dat zwarte gat nog heel aanwezig achter zich voelt zo’n verliefd gevoel toe. Een grote portie zelfliefde, met slagroom!
Ik wens al diegenen die het even niet meer zien zitten toe dat ze morgenochtend wakker worden, dat ze een supernummer op de radio horen en luidop zingend en dansend door de keuken walsen. En even niet meer denken aan morgen, aan de volgende IVF spuit, aan het volgende doktersbezoek, aan het maatschappelijk onderzoek, aan de papierrommel, aan het naderende kraambezoek van (schoon)zusterlief, aan de zoveelste schoolreünie waar iedereen al kinderen heeft, aan de deadline op het werk, aan de examens…..Niet meer denken aan alles wat tegenzit, aan alles wat niet meteen lukt…
Zing de buren wakker, laat je natregenen in de tuin. Neem daarna een bad met roze bubbels en lak je teennagels in lila met glitters. Drink koffie uit je beste koffiekopjes. Vergeet wat je ’s avonds zou koken en geniet van een pizza voor de televisie of een etentje met iemand die je lief is.
Maar bovenal, heb R.E.S.P.E.C.T. voor jezelf. Als vrouw, als partner, misschien als moeder, als vriendin, als JIJ!!!!
13.2.06
an irish wedding
Net terug van de "onderhandelingen" over ons trouwfeest en het wordt een ierse trouw. Ik zie het helemaal zitten. Het was leuk om de suggesties van P. te horen. Mijn dillema over ouders en vrienden is helemaal opgelost. 's middags een hele uitgebreide, chique lunch met de naaste familie en vrienden en 's avonds een fuifje in de ierse pub. Als ik dan vertel dat er nog een doedelzakspeler in het spel zit en whisky om twaalf uur, dan krijgen jullie al een beeld van waar het naartoe gaat.
Binnen een tweetal weken zou het allemaal in kannen en kruiken moeten zijn. Menu gekozen, datum gekozen en belangrijke mensen verwittigd. Oh ja en naar het gemeentehuis om de datum vast te leggen.
Mijn moeder wil absoluut naar Gent komen om samen een kleed te kiezen, dus dat doen we binnenkort ook.
Ik had nooit verwacht dat ik deze voorbereidingen zo leuk zou vinden. Maar na het gesprek dat ik vanavond had zie ik het helemaal zitten.
Alleen, wat denken jullie. Er vanuitgaand dat het feest doorgaat in een ierse pub, kan je de mensen zelf laten betalen voor hun drankjes als je er lekkere hapjes tegenover zet?
Binnen een tweetal weken zou het allemaal in kannen en kruiken moeten zijn. Menu gekozen, datum gekozen en belangrijke mensen verwittigd. Oh ja en naar het gemeentehuis om de datum vast te leggen.
Mijn moeder wil absoluut naar Gent komen om samen een kleed te kiezen, dus dat doen we binnenkort ook.
Ik had nooit verwacht dat ik deze voorbereidingen zo leuk zou vinden. Maar na het gesprek dat ik vanavond had zie ik het helemaal zitten.
Alleen, wat denken jullie. Er vanuitgaand dat het feest doorgaat in een ierse pub, kan je de mensen zelf laten betalen voor hun drankjes als je er lekkere hapjes tegenover zet?
12.2.06
hallo wij zijn wij en jullie zijn ROH
Vorige week konden we voor de eerste keer kennismaken met ons toekomstige adoptiebureau ROH. Samen met H en K konden we ons nogmaals laten opvallen door te laat te komen. Hallo adoptiewereldje, kennen jullie ons al?
Van de zes koppels waren we met vier die samen de cursus gevolgd hadden. Het was leuk om in deze context weer een paar gekende gezichten te zien. Ook leuk om te horen dat we met J en A op hetzelfde moment voor de jeugdrechter moeten verschijnen.
Veel nieuws hebben we niet gehoord. Het meeste wisten we al (danku google). Momenteel is er een zeer kleine wachtlijst. En komen er geen kandidaat adoptieouders bij. Door de nieuwe wetgeving begint alles een beetje op te stroppen. Er onstaan verschillende bottle necks.
De eerste opstopping komt er bij ons ook aan. Vorige week heb ik eens ons caw gebeld om te vragen of zij het maatschappellijk onderzoek gaan kunnen afronden binnen de wettelijk bepaalde termijn van 2 maand. Ik begon namelijk overal geruchten op te vangen dat het hier al wel eens mis zou kunnen lopen. En inderdaad, ik kreeg iemand aan de lijn die duidelijk gefrustreerd was in het nieuwe systeem. Neen, ze konden zich niet aan de wettelijke termijnen houden en neen, ze konden mij niet zeggen hoe lang het dan wel zou duren. Eens ze het bevel krijgen dat wij onderzocht moeten worden (wat normaal gezien de 20ste februari zou moeten gebeuren) beginnen ze een planning uit te dokteren en geven ze deze door aan het jeugdrechter. Eind deze maand kunnen ze daar dus weer een telefoontje van mij verwachten.
Het probleem is dat vroeger na het volgen van de cursus de koppels zich één voor één begonnen aanmelden bij de caw's. Sommige deden dat onmiddellijk, anderen wachten nog even. Er zat tijd tussen. Vermits nu iedereen naar de jeugdrechter moet, worden daar al heel veel koppels verzameld, die op hetzelfde moment voorkomen en op hetzelfde moment doorgestuurd worden naar het caw.
In Antwerpen zou dit er ondertussen toe geleid hebben dat mensen die reeds een bevel tot maatschappellijk onderzoek op zak hebben, pas in de zomer aan de gesprekken kunnen beginnen. Hoezo 2 maand?????
Het wordt dus een eerste keer spannend de komende maand. Hopelijk horen we snel van het caw, vinden ze een manier om de stroom aan ka's beter aan te kunnen. En anders gaan ze mij beter leren kennen. Misschien moet ik het nummer al wel opslaan in mijn favorieten ....
Van de zes koppels waren we met vier die samen de cursus gevolgd hadden. Het was leuk om in deze context weer een paar gekende gezichten te zien. Ook leuk om te horen dat we met J en A op hetzelfde moment voor de jeugdrechter moeten verschijnen.
Veel nieuws hebben we niet gehoord. Het meeste wisten we al (danku google). Momenteel is er een zeer kleine wachtlijst. En komen er geen kandidaat adoptieouders bij. Door de nieuwe wetgeving begint alles een beetje op te stroppen. Er onstaan verschillende bottle necks.
De eerste opstopping komt er bij ons ook aan. Vorige week heb ik eens ons caw gebeld om te vragen of zij het maatschappellijk onderzoek gaan kunnen afronden binnen de wettelijk bepaalde termijn van 2 maand. Ik begon namelijk overal geruchten op te vangen dat het hier al wel eens mis zou kunnen lopen. En inderdaad, ik kreeg iemand aan de lijn die duidelijk gefrustreerd was in het nieuwe systeem. Neen, ze konden zich niet aan de wettelijke termijnen houden en neen, ze konden mij niet zeggen hoe lang het dan wel zou duren. Eens ze het bevel krijgen dat wij onderzocht moeten worden (wat normaal gezien de 20ste februari zou moeten gebeuren) beginnen ze een planning uit te dokteren en geven ze deze door aan het jeugdrechter. Eind deze maand kunnen ze daar dus weer een telefoontje van mij verwachten.
Het probleem is dat vroeger na het volgen van de cursus de koppels zich één voor één begonnen aanmelden bij de caw's. Sommige deden dat onmiddellijk, anderen wachten nog even. Er zat tijd tussen. Vermits nu iedereen naar de jeugdrechter moet, worden daar al heel veel koppels verzameld, die op hetzelfde moment voorkomen en op hetzelfde moment doorgestuurd worden naar het caw.
In Antwerpen zou dit er ondertussen toe geleid hebben dat mensen die reeds een bevel tot maatschappellijk onderzoek op zak hebben, pas in de zomer aan de gesprekken kunnen beginnen. Hoezo 2 maand?????
Het wordt dus een eerste keer spannend de komende maand. Hopelijk horen we snel van het caw, vinden ze een manier om de stroom aan ka's beter aan te kunnen. En anders gaan ze mij beter leren kennen. Misschien moet ik het nummer al wel opslaan in mijn favorieten ....
sex and the city
De laatste tijd overvalt mij het gevoel dat veel dingen die ik nu doodnormaal vind, niet meer gaan kunnen eens we ons afrikaantje in ons gezin gaan verwelkomen.
En ook al droom ik dag en nacht van het moment dat ik eindelijk moeder zal zijn, toch steekt het soms.
De laatste tijd gaan we met de collega's na het werk heel vaak nog iets drinken. Het loopt weer allemaal niet zo vlotjes op de werkvloer en dat voel je na 8 uur wel. Dus, het obligate glaasje wijn om alles even te laten bezinken en dan pas naar huis. Vaak worden het twee glaasjes en op vrijdag durft er zelfs een etentje van te komen.
Dat kan nu allemaal. P. werkt meestal tot ver na acht uur, dus voor hem moet ik niet naar huis.
En gezellig is het wel. Het zijn momenten om even te vloeken over het werk, om de roddels te vertellen die we liever buiten de werkmuren houden en om te praten over alles wat drie dertigers kan bezighouden. Wij met onze adoptie, verbouwing, naderend trouwfeest. F. met haar net aangekochte huis, A. met haar vrijgezellenleventje en de daarbijhorende ups and downs. Over sex, shoppen en het leven. We kunnen zo een tv serie beginnen.
En als ik dan op de fiets naar huis rijd, overvalt met het gevoel dat deze periode in mijn leven langzaamaan naar zijn einde gaat. Binnen niet al te lange tijd zal ik na het werk naar de chrèche moeten. Zal ik niet meer een uur staan kletsen aan de receptie. De ongebondenheid en vrijblijvendheid die meer dan ik dacht aanwezig is in mijn leven zal ophouden te bestaan.
Want toen ik dit gevoel verwoorde naar mijn collega's besefte ik dat ik dit patroon ook meegemaakt heb met mijn vriendinnen. Jaren geleden belde we elkaar ook op, om een kwartier later op een terrasje, in een restaurant of bij elkaar aan de keukentafel te zitten. Toen heb ik er nooit bij stilgestaan dat dit een periode was die voorbijgaat. En die voorbijgegaan is. Want er zijn kinderen gekomen. En bij ons niet....
Afspreken kan uiteraard nog steeds, maar er zijn altijd hinderende factoren. Flesje net gekregen of te geven binnen een halfuur, middagdutjes, fruitpapjes, op tijd in bed, ophalen van school, van de chrèche, niet geslapen vannacht. En daar heb ik nooit bij stilgestaan. Omdat het allemaal zo logisch is. Maar, vermits wij de mallemolen van het leven niet gevolgd hebben, heb ik soms het gevoel dat er een periode voorbij is waar ik nooit afscheid heb van kunnen nemen. Omdat er bij ons niets in de plaats gekomen is.
Dus nu probeer ik te genieten van mijn ongebondenheid. Te genieten van de spontane avonturen. Zodat ik deze niet zal missen als het allemaal minder vanzelfsprekend geworden is.
En ook al droom ik dag en nacht van het moment dat ik eindelijk moeder zal zijn, toch steekt het soms.
De laatste tijd gaan we met de collega's na het werk heel vaak nog iets drinken. Het loopt weer allemaal niet zo vlotjes op de werkvloer en dat voel je na 8 uur wel. Dus, het obligate glaasje wijn om alles even te laten bezinken en dan pas naar huis. Vaak worden het twee glaasjes en op vrijdag durft er zelfs een etentje van te komen.
Dat kan nu allemaal. P. werkt meestal tot ver na acht uur, dus voor hem moet ik niet naar huis.
En gezellig is het wel. Het zijn momenten om even te vloeken over het werk, om de roddels te vertellen die we liever buiten de werkmuren houden en om te praten over alles wat drie dertigers kan bezighouden. Wij met onze adoptie, verbouwing, naderend trouwfeest. F. met haar net aangekochte huis, A. met haar vrijgezellenleventje en de daarbijhorende ups and downs. Over sex, shoppen en het leven. We kunnen zo een tv serie beginnen.
En als ik dan op de fiets naar huis rijd, overvalt met het gevoel dat deze periode in mijn leven langzaamaan naar zijn einde gaat. Binnen niet al te lange tijd zal ik na het werk naar de chrèche moeten. Zal ik niet meer een uur staan kletsen aan de receptie. De ongebondenheid en vrijblijvendheid die meer dan ik dacht aanwezig is in mijn leven zal ophouden te bestaan.
Want toen ik dit gevoel verwoorde naar mijn collega's besefte ik dat ik dit patroon ook meegemaakt heb met mijn vriendinnen. Jaren geleden belde we elkaar ook op, om een kwartier later op een terrasje, in een restaurant of bij elkaar aan de keukentafel te zitten. Toen heb ik er nooit bij stilgestaan dat dit een periode was die voorbijgaat. En die voorbijgegaan is. Want er zijn kinderen gekomen. En bij ons niet....
Afspreken kan uiteraard nog steeds, maar er zijn altijd hinderende factoren. Flesje net gekregen of te geven binnen een halfuur, middagdutjes, fruitpapjes, op tijd in bed, ophalen van school, van de chrèche, niet geslapen vannacht. En daar heb ik nooit bij stilgestaan. Omdat het allemaal zo logisch is. Maar, vermits wij de mallemolen van het leven niet gevolgd hebben, heb ik soms het gevoel dat er een periode voorbij is waar ik nooit afscheid heb van kunnen nemen. Omdat er bij ons niets in de plaats gekomen is.
Dus nu probeer ik te genieten van mijn ongebondenheid. Te genieten van de spontane avonturen. Zodat ik deze niet zal missen als het allemaal minder vanzelfsprekend geworden is.
2.2.06
Fellow countrymen and women
oef, ze is daar weer! Maar ze heeft niet veel te vertellen.
Alleen dat mijn mailprogramma gecrasht is en ik dus heel veel emailadressen kwijtben.
Dus hierbij een oproep voor diegenen die al lang niets meer van mij gehoord hebben. Please mail mij zodat ik jullie weer tot mijn kring van virtuele contacten kan rekenen. Deze optroep geld ook voor mensen die hier regelmatig een woordje achterlaten, maar van wie ik geen gegevens heb.
sailingchick_1@hotmail.com
Een tweede oproep
wie heeft er zin zich te engageren in een vereniging om en rond vruchtbaarheid in al zijn facetten. Gevraagd is een beetje energie, beloofd is tonnen fun en het gevoel uw medemens te helpen ;-) Mail me en ik vertel je meer.
sailingchick_1@hotmail.com
Voilakes, beloofd .... binnen niet al te lange tijd geef ik er hier nog eens een lap op
Alleen dat mijn mailprogramma gecrasht is en ik dus heel veel emailadressen kwijtben.
Dus hierbij een oproep voor diegenen die al lang niets meer van mij gehoord hebben. Please mail mij zodat ik jullie weer tot mijn kring van virtuele contacten kan rekenen. Deze optroep geld ook voor mensen die hier regelmatig een woordje achterlaten, maar van wie ik geen gegevens heb.
sailingchick_1@hotmail.com
Een tweede oproep
wie heeft er zin zich te engageren in een vereniging om en rond vruchtbaarheid in al zijn facetten. Gevraagd is een beetje energie, beloofd is tonnen fun en het gevoel uw medemens te helpen ;-) Mail me en ik vertel je meer.
sailingchick_1@hotmail.com
Voilakes, beloofd .... binnen niet al te lange tijd geef ik er hier nog eens een lap op
13.1.06
Het gaat vooruit, het gaat vooruit ....
Het gaat verbazend goed vooruit!
Net een brief van de jeugdrechter ontvangen. Op 20 februari moeten we voor de eerste keer voorkomen. Gisteren kregen we ook een brief van Kind en Gezin dat we een vragenlijst en ons levensverhaal 3 weken voor we voorkomen aan het caw moeten bezorgen. Om de wettelijke termijn waarop zij ons moeten "onderzoeken" niet in het gedrang te brengen.
Ik weet dus wat doen!
Ik vind dat het eerlijk gezegd best vlot vooruitgaat. Als het zo doorgaat zouden we tegen eind april wel al eens "goedgekeurd" kunnen zijn.
......to be continued
Net een brief van de jeugdrechter ontvangen. Op 20 februari moeten we voor de eerste keer voorkomen. Gisteren kregen we ook een brief van Kind en Gezin dat we een vragenlijst en ons levensverhaal 3 weken voor we voorkomen aan het caw moeten bezorgen. Om de wettelijke termijn waarop zij ons moeten "onderzoeken" niet in het gedrang te brengen.
Ik weet dus wat doen!
Ik vind dat het eerlijk gezegd best vlot vooruitgaat. Als het zo doorgaat zouden we tegen eind april wel al eens "goedgekeurd" kunnen zijn.
......to be continued
11.1.06
Met je buik in de knoop
Dag allen,
Vanavond gaat in Jette de tweede sessie door van de contactavonden onder de noemer "Met je buik in deknoop". Omdat ik weet dat een aantal van de vorige bezoekers hier meelezen en ik er vanavond wegens examens en andere minder leuke dingen niet bij kan zijn, én omdat mijn getuigenis ook wel wat nieuws bevat .....;-) geef ik ze hier in primeur.
Getuigenis: onvruchtbaarheid en de partnerrelatie
Toen mijn vriend en ik 6 jaar geleden over kinderen begonnen praten was het duidelijk. Ja, maar …
We waren reeds 4 jaar samen, we woonden 3 jaar samen en hadden net ons eerste echte huurhuisje. We werkten allebei full time (onze eerste jobs) en begonnen eindelijk een beetje geld te verdienen.
In eerste instantie hield het vervullen van onze kinderwens enkel wat praktische bezwaren in. Toch eerst een ietwat definitiever huis, misschien een makkelijker te combineren job. We waren het beide eens dat er nog een paar drempels over moesten.
Tot mijn vriend het boek “Vruchteloos” van Ben Elton las…en besefte dat kinderen krijgen niet altijd vanzelfsprekend is. Ondertussen bleek een eigen huisje vinden geen makkelijke opgave. En op de koop toe deden de eerste zwangerschappen in onze omgeving de goesting groeien. Wat ons allemaal deed besluiten om de knoop door te hakken en de condooms uit het venster te smijten.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 25jarig, gelukkig koppeltje dat aan het begin van hun verdere leven staat. Alles klopt. De job is er, de centjes worden verdiend, het zoeken naar een huis loopt niet van een leien dakje, maar er zijn andere prioriteiten.
Kindjes krijgen is leuk. Onverwachte vrijpartijen, dromerige avonden terwijl we kindernamen zochten, denken over de toekomst….
Na het jaar proberen (veel proberen) toch bij de gynaecoloog terecht gekomen. Huiswerk reeds op voorhand gemaakt en alles bleek in orde te zijn. Dus opnieuw naar huis en opnieuw proberen.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 26jarig koppeltje dat toch wat ongemakkelijk wordt bij het nadenken over de toekomst. In hun jonge leventje is dit de eerste keer dat de dingen niet vanzelf gaan.
De dromerige avonden worden avonden waarop 1 van beide zijn twijfels onder woorden probeert te brengen en de ander die twijfels niet wil horen.
Het is een periode waarin ik zelf heel hard op zoek ging naar lotgenoten en naar alle mogelijke hulpjes om zwanger te worden. Mijn vriend wou er allemaal niet te veel mee bezig zijn.
Opnieuw een paar maanden verder. De eerste ingreep op mijn lichaam dringt zich op. Een laparoscopie. Daarbij wordt een eenhoornige baarmoeder ontdekt. Een afwijking die het zwanger worden kan vermoeilijken, maar niet onmogelijk maakt.
Stilstaand beeld: het 26jarig koppeltje beleefd dit elk in zijn eigen wereld. Blij dat er iets is gevonden, spijt dat de vanzelfsprekendheid verdwenen is, twijfel bij wie de schuld moet geschoven worden.
Na nog een aantal maanden wordt er besloten om over te gaan naar IVF. Het is al lang geen beslissing meer die we beiden samen genomen hebben. Het is een beslissing van onze dokter die ik met beide handen aangrijp en waar mijn vriend in meegaat. We staan mijlenver van de gemeenschappelijke beslissing die we ooit namen om aan kinderen te beginnen.
De IVF’s volgen elkaar op. De eerste grens van 3 pogingen wordt bereikt.
Stilstaand beeld: het 27-jarig koppeltje zit in de routine van ziekenhuisbezoeken, echo’s, spuitjes en pillen. Het enige wat we nog samen beleven is het afwachten. Afwachten of de poging mag starten, afwachten wat het resultaat van de stimulatie is, afwachten of er bevruchte eicellen zijn, afwachten of de terugplaatsing doorgaat. En uiteindelijk het afwachten of het deze keer resultaat oplevert.
Vrijen is er niet vaak meer bij. Tijdens de stimulaties heb ik geen zin, voor de punctie moeten we sowieso een paar dagen onthouden (niet moeilijk meer) en na de terugplaatsing zou er iets met het embryo kunnen gebeuren.
De mallemolen van het behandelen wordt kort onderbroken met pogingen om weer die mensen van het eerste stilstaande plaatje te worden. Vakantie, opnieuw op huizenjacht, veranderen van werk. Stilaan beginnen we ons best goed te voelen in ons eigen drukke leventje.
De volgende drie pogingen dan maar. Het gaat van kwaad naar erger. Op een bepaald moment zijn we zelfs niet meer samen aan het afwachten. We beleven het allemaal op onze eigen planeet en zijn druk bezig met andere dingen. Na poging 5 komen de eerste noodkreten van mijn vriend. Hij wil dit niet meer. Het wordt hem te veel. Hij is kwaad op alle dokters die ons maar blijven zeggen dat er niets aan de hand is. Voor hem is het duidelijk. Medisch geassisteerde voortplanting werkt niet voor ons. Onze zesde poging wordt dan ook onze laatste
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppel is compleet gebroken. We proberen het stoppen elk op onze eigen manier te verwerken. Van mezelf weet ik dat ik het erg moeilijk heb. Van mijn vriend kan ik geen hoogte krijgen. We vervallenin onze eigen manier van verwerken. Ik schreeuw naar buiten, mijn vriend naar binnen.
Onze relatie staat op een heel laag pitje. Maar gelukkig beseffen we dit allebei zonder dat we het moeten verwoorden. Er moet wel iets gebeuren. Onze relatie is zo opgebouwd dat deze een meerwaarde krijgt door een kind. We zijn allebei mensen die verlangen naar een gezin. Niet naar 3 reizen per jaar, 2 auto’s en een perfect huis. Het is een moment waarop we moeten beslissen hoe we onze dromen gaan bijstellen.
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppeltje klimt langzaam uit het ontzettend donker gat dat 4 jaar proberen zwanger worden en 6 IVF pogingen veroorzaakt hebben.
We besluiten dat onze dromen niet weggestopt kunnen worden. Een jaar lang hebben we op onze eigen manier geprobeerd om weer toegang te krijgen tot elkaars denk- en gevoelswereld. Hebben we weer geprobeerd er te zijn voor elkaar. Hebben we geprobeerd het vrijen weer op het menu te zetten.
Onze dromen over een gezin worden weer actiever. We bekijken die ene mogelijkheid waar we nog niet samen uit waren
Stilstaand beeld: het 30 jarig koppel kijkt uit naar de adoptie van hun Ethiopisch kindje. We zitten middenin de procedure. Een zwangerschap is nog steeds gewenst, maar zou nu niet op het goede moment komen.
En de relatie? Als ik zo alles chronologisch opschrijf zou ik nooit hebben kunnen geloven dat het ons gelukt is die neerwaartse spiraal, die uiteindelijk tot een breuk zou geleid hebben, om te buigen. En de ommekeer is wel degelijk ingezet. Sinds enkele weken zijn we na 10 jaar samenzijn verloofd en kondigt een huwelijk zich aan. Nooit gedacht dat trouwen echt het bewijs van onze liefde voor elkaar zou zijn.
Vanavond gaat in Jette de tweede sessie door van de contactavonden onder de noemer "Met je buik in deknoop". Omdat ik weet dat een aantal van de vorige bezoekers hier meelezen en ik er vanavond wegens examens en andere minder leuke dingen niet bij kan zijn, én omdat mijn getuigenis ook wel wat nieuws bevat .....;-) geef ik ze hier in primeur.
Getuigenis: onvruchtbaarheid en de partnerrelatie
Toen mijn vriend en ik 6 jaar geleden over kinderen begonnen praten was het duidelijk. Ja, maar …
We waren reeds 4 jaar samen, we woonden 3 jaar samen en hadden net ons eerste echte huurhuisje. We werkten allebei full time (onze eerste jobs) en begonnen eindelijk een beetje geld te verdienen.
In eerste instantie hield het vervullen van onze kinderwens enkel wat praktische bezwaren in. Toch eerst een ietwat definitiever huis, misschien een makkelijker te combineren job. We waren het beide eens dat er nog een paar drempels over moesten.
Tot mijn vriend het boek “Vruchteloos” van Ben Elton las…en besefte dat kinderen krijgen niet altijd vanzelfsprekend is. Ondertussen bleek een eigen huisje vinden geen makkelijke opgave. En op de koop toe deden de eerste zwangerschappen in onze omgeving de goesting groeien. Wat ons allemaal deed besluiten om de knoop door te hakken en de condooms uit het venster te smijten.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 25jarig, gelukkig koppeltje dat aan het begin van hun verdere leven staat. Alles klopt. De job is er, de centjes worden verdiend, het zoeken naar een huis loopt niet van een leien dakje, maar er zijn andere prioriteiten.
Kindjes krijgen is leuk. Onverwachte vrijpartijen, dromerige avonden terwijl we kindernamen zochten, denken over de toekomst….
Na het jaar proberen (veel proberen) toch bij de gynaecoloog terecht gekomen. Huiswerk reeds op voorhand gemaakt en alles bleek in orde te zijn. Dus opnieuw naar huis en opnieuw proberen.
Stilstaand beeld: we hebben hier een 26jarig koppeltje dat toch wat ongemakkelijk wordt bij het nadenken over de toekomst. In hun jonge leventje is dit de eerste keer dat de dingen niet vanzelf gaan.
De dromerige avonden worden avonden waarop 1 van beide zijn twijfels onder woorden probeert te brengen en de ander die twijfels niet wil horen.
Het is een periode waarin ik zelf heel hard op zoek ging naar lotgenoten en naar alle mogelijke hulpjes om zwanger te worden. Mijn vriend wou er allemaal niet te veel mee bezig zijn.
Opnieuw een paar maanden verder. De eerste ingreep op mijn lichaam dringt zich op. Een laparoscopie. Daarbij wordt een eenhoornige baarmoeder ontdekt. Een afwijking die het zwanger worden kan vermoeilijken, maar niet onmogelijk maakt.
Stilstaand beeld: het 26jarig koppeltje beleefd dit elk in zijn eigen wereld. Blij dat er iets is gevonden, spijt dat de vanzelfsprekendheid verdwenen is, twijfel bij wie de schuld moet geschoven worden.
Na nog een aantal maanden wordt er besloten om over te gaan naar IVF. Het is al lang geen beslissing meer die we beiden samen genomen hebben. Het is een beslissing van onze dokter die ik met beide handen aangrijp en waar mijn vriend in meegaat. We staan mijlenver van de gemeenschappelijke beslissing die we ooit namen om aan kinderen te beginnen.
De IVF’s volgen elkaar op. De eerste grens van 3 pogingen wordt bereikt.
Stilstaand beeld: het 27-jarig koppeltje zit in de routine van ziekenhuisbezoeken, echo’s, spuitjes en pillen. Het enige wat we nog samen beleven is het afwachten. Afwachten of de poging mag starten, afwachten wat het resultaat van de stimulatie is, afwachten of er bevruchte eicellen zijn, afwachten of de terugplaatsing doorgaat. En uiteindelijk het afwachten of het deze keer resultaat oplevert.
Vrijen is er niet vaak meer bij. Tijdens de stimulaties heb ik geen zin, voor de punctie moeten we sowieso een paar dagen onthouden (niet moeilijk meer) en na de terugplaatsing zou er iets met het embryo kunnen gebeuren.
De mallemolen van het behandelen wordt kort onderbroken met pogingen om weer die mensen van het eerste stilstaande plaatje te worden. Vakantie, opnieuw op huizenjacht, veranderen van werk. Stilaan beginnen we ons best goed te voelen in ons eigen drukke leventje.
De volgende drie pogingen dan maar. Het gaat van kwaad naar erger. Op een bepaald moment zijn we zelfs niet meer samen aan het afwachten. We beleven het allemaal op onze eigen planeet en zijn druk bezig met andere dingen. Na poging 5 komen de eerste noodkreten van mijn vriend. Hij wil dit niet meer. Het wordt hem te veel. Hij is kwaad op alle dokters die ons maar blijven zeggen dat er niets aan de hand is. Voor hem is het duidelijk. Medisch geassisteerde voortplanting werkt niet voor ons. Onze zesde poging wordt dan ook onze laatste
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppel is compleet gebroken. We proberen het stoppen elk op onze eigen manier te verwerken. Van mezelf weet ik dat ik het erg moeilijk heb. Van mijn vriend kan ik geen hoogte krijgen. We vervallenin onze eigen manier van verwerken. Ik schreeuw naar buiten, mijn vriend naar binnen.
Onze relatie staat op een heel laag pitje. Maar gelukkig beseffen we dit allebei zonder dat we het moeten verwoorden. Er moet wel iets gebeuren. Onze relatie is zo opgebouwd dat deze een meerwaarde krijgt door een kind. We zijn allebei mensen die verlangen naar een gezin. Niet naar 3 reizen per jaar, 2 auto’s en een perfect huis. Het is een moment waarop we moeten beslissen hoe we onze dromen gaan bijstellen.
Stilstaand beeld: het 29-jarig koppeltje klimt langzaam uit het ontzettend donker gat dat 4 jaar proberen zwanger worden en 6 IVF pogingen veroorzaakt hebben.
We besluiten dat onze dromen niet weggestopt kunnen worden. Een jaar lang hebben we op onze eigen manier geprobeerd om weer toegang te krijgen tot elkaars denk- en gevoelswereld. Hebben we weer geprobeerd er te zijn voor elkaar. Hebben we geprobeerd het vrijen weer op het menu te zetten.
Onze dromen over een gezin worden weer actiever. We bekijken die ene mogelijkheid waar we nog niet samen uit waren
Stilstaand beeld: het 30 jarig koppel kijkt uit naar de adoptie van hun Ethiopisch kindje. We zitten middenin de procedure. Een zwangerschap is nog steeds gewenst, maar zou nu niet op het goede moment komen.
En de relatie? Als ik zo alles chronologisch opschrijf zou ik nooit hebben kunnen geloven dat het ons gelukt is die neerwaartse spiraal, die uiteindelijk tot een breuk zou geleid hebben, om te buigen. En de ommekeer is wel degelijk ingezet. Sinds enkele weken zijn we na 10 jaar samenzijn verloofd en kondigt een huwelijk zich aan. Nooit gedacht dat trouwen echt het bewijs van onze liefde voor elkaar zou zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)