Het blijft een raar gegeven...
Als je zwanger wil worden zie je overal rondom je zwangere buiken en kinderen in kinderwagens. Net alsof je beslist hebt mama te worden midden in een babyboom
Als je net een huis gekocht hebt, lijkt het wel alsof de hele stad te koop staat
Toen we begin dit jaar beslisten te gaan adopteren zag ik ineens overal ouders met geadopteerde kinderen
Maar nu .... het valt me ineens op dat de helft van gent zwart is. Even voor alle duidelijkheid, ik ga mijn vingers niet breken op mijn toetsenbord om politiek correct te schrijven. Negers, kleurlingen, afrikanen .... ik hou het op zwart en ben zelf blank. Voila...
Los daarvan ... ik was vanavond in onze plaatselijke Delhaize en 't was precies multiculturele week. Naast de Turken en Slovaken die niet eens meer opvallen omdat ze de helft van onze straat uitmaken zie ik ineens alleen nog maar zwarte mensen. Mannen, vrouwen, kinderen... oooooooooohhhhh, zo'n schattige kindjes.
Ik moet me echt inhouden om niet te vragen uit welk afrikaans land ze afkomstig zijn.
Ik ben jaloers op hun trotse houding, hun zachte blinkende huid, hun stralende glimlach...en betrap mezelf er op dat ik trotser en met een grote glimlach mijn boodschappen naar huis draag.
Het lijkt zo idioot dat ik dit gevoel een maand geleden nog niet had. Voor iemand die ons niet van nabij gevolgd heeft moet heel dit gevoel heel erg raar overkomen.
Maar onze evolutie naar adoptie was een eerste stap. Onze evolutie naar adoptie uit Ethiopië was een tweede stap. Ik besef nu dat we de voorbije maanden hele kleine stapjes vooruit genomen hebben en dat we nu met volle vertrouwen de diepte ingesprongen zijn.
Dat laatste kleine stapje heeft een totale ommekeer teweeg gebracht. Ik kijk opnieuw recht vooruit en weet dat er toch een happy end zit aan te komen.
Bij deze heb ik dus mijn blog omgedoopt. De bittere bitch behoort definitief tot het verleden en deze blog zal nu meer over onze avonturen in adoptieland gaan, dan over de vreselijke gevoelens en situaties die gepaard gaan met ongewenst kinderloos zijn.
19.7.05
FFWD
Ja, net op het moment dat je beseft dat iedereen rondom je verder gaat met zijn leven. Dat de gezinnen met twee kindjes eerder normaal worden en niet meer de uitzondering zijn. Als al je oude lotgenoten weer de spuiten en hormonen bovenhalen om een tweede kind op de wereld te zetten ...
Net als je aan het bedenken bent dat er eigenlijk wel eens iets uit de lucht mag vallen om je eigen leven ook weer in zijn vooruit te krijgen.
Op dat moment beslis je beiden volmondig om niet alleen geduldig af te wachten tot er binnen dit kleine vlaanderen een vrouw beslist haar kindje af te staan aan een fantastisch koppel zoals wij. Maar om ook eens buiten onze grenzen te kijken.
Ja, morgen gaat onze aanvraag voor interlandelijke adoptie de post op! We gaan, zoals mijn grootvader het afgelopen kerst noemde, een zwartje adopteren!!!!!!!
En niet zomaar een zwartje ... neen, de mooiste zwartjes die er bestaan. We gaan naar Ethiopië. Nuja, als alles meezit gaan we binnen een dikke 2 jaar naar Ethiopië.
Interlandelijke adoptie was de grootste knoop die we in ons negen jaar samenzijn hebben moeten doorhakken. En dat heeft niets te maken met xenofobie of racisme. Ik zag het ons gewoon niet doen. Ik ben iemand die kiest voor gemak en ben liever lui dan moe. Dus om al die moeite te doen om in een land ver weg een kind te adopteren, als het even goed hier om de hoek kon...why bother.
Maar ook in adoptieland is er zo iets als een knagende kinderwens. Het idee van nog 4 jaar te moeten wachten voor we onszelf mama en papa kunnen noemen begon de laatste tijd zwaar te wegen. Toen we beslisten te adopteren was iedereen dolblij. Eindelijk was dat grote probleem bij ons opgelost. Iedereen was superhappy. Maar ook na het besluit om te adopteren bleven we ongewenst kinderloos. Het is niet omdat je beslist te adopteren dat alle angst over nooit moeder worden ineens over is.
Ik vond het steeds moeilijker en moeilijker uit te leggen waarom we enkel voor binnelandse adoptie kozen en niet voor de snellere, buitenlandse weg opteerden. Zeker niet bij sommige mensen in mijn vriendenkring die weten hoe graag ik mama zou zijn en die weten dat ik een supermama zou zijn voor eender welk kind.
En als ik eerlijk was, waren er echt geen argumenten waarom we het niet zouden doen. Ik probeerde mezelf nog even wijs te maken dat ik niet te vinden was voor buitenlandse adoptie omdat dat te snel zou gaan. Bij binnelandse adoptie had ik immers nog 4 jaar om zelf zwanger te worden.
Maar ineens is dat niet belangrijk meer. Dat zelf zwanger worden. Ik sprak gisteren met R. en I. L. over adoptie, over ongewenst kinderloos zijn, over onverklaarbaar onvruchtbaar zijn. En ineens vielen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats. R. die zei dat ze er niet meer van uitging ooit zwanger te zijn, maar toch elke maand weer hoopt. I.L. die net een toewijzing gekregen heeft voor 2 zoontjes en eind augustus een echt gezin zal hebben....
Het is zo stom, want ik ken beide dames al wat langer dan vandaag en ineens helpen zij mij beiden over die ene grens die er nog was om te kiezen voor een ver land.
Uiteraard hadden P. en ik het al over Ethiopië gehad. Het is één van de weinige landen waar we beiden een voorkeur voor hebben. Wat raar is, want toen onze beste vrienden jaren geleden naar Namibië vertrokken en een jaar geleden besloten om naar Kenia te vertrekken was ik diegene die bij hoog en laag beweerde niets te hebben met Afrika.
Dus, fast forward naar zonnigere tijden ....
Net als je aan het bedenken bent dat er eigenlijk wel eens iets uit de lucht mag vallen om je eigen leven ook weer in zijn vooruit te krijgen.
Op dat moment beslis je beiden volmondig om niet alleen geduldig af te wachten tot er binnen dit kleine vlaanderen een vrouw beslist haar kindje af te staan aan een fantastisch koppel zoals wij. Maar om ook eens buiten onze grenzen te kijken.
Ja, morgen gaat onze aanvraag voor interlandelijke adoptie de post op! We gaan, zoals mijn grootvader het afgelopen kerst noemde, een zwartje adopteren!!!!!!!
En niet zomaar een zwartje ... neen, de mooiste zwartjes die er bestaan. We gaan naar Ethiopië. Nuja, als alles meezit gaan we binnen een dikke 2 jaar naar Ethiopië.
Interlandelijke adoptie was de grootste knoop die we in ons negen jaar samenzijn hebben moeten doorhakken. En dat heeft niets te maken met xenofobie of racisme. Ik zag het ons gewoon niet doen. Ik ben iemand die kiest voor gemak en ben liever lui dan moe. Dus om al die moeite te doen om in een land ver weg een kind te adopteren, als het even goed hier om de hoek kon...why bother.
Maar ook in adoptieland is er zo iets als een knagende kinderwens. Het idee van nog 4 jaar te moeten wachten voor we onszelf mama en papa kunnen noemen begon de laatste tijd zwaar te wegen. Toen we beslisten te adopteren was iedereen dolblij. Eindelijk was dat grote probleem bij ons opgelost. Iedereen was superhappy. Maar ook na het besluit om te adopteren bleven we ongewenst kinderloos. Het is niet omdat je beslist te adopteren dat alle angst over nooit moeder worden ineens over is.
Ik vond het steeds moeilijker en moeilijker uit te leggen waarom we enkel voor binnelandse adoptie kozen en niet voor de snellere, buitenlandse weg opteerden. Zeker niet bij sommige mensen in mijn vriendenkring die weten hoe graag ik mama zou zijn en die weten dat ik een supermama zou zijn voor eender welk kind.
En als ik eerlijk was, waren er echt geen argumenten waarom we het niet zouden doen. Ik probeerde mezelf nog even wijs te maken dat ik niet te vinden was voor buitenlandse adoptie omdat dat te snel zou gaan. Bij binnelandse adoptie had ik immers nog 4 jaar om zelf zwanger te worden.
Maar ineens is dat niet belangrijk meer. Dat zelf zwanger worden. Ik sprak gisteren met R. en I. L. over adoptie, over ongewenst kinderloos zijn, over onverklaarbaar onvruchtbaar zijn. En ineens vielen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats. R. die zei dat ze er niet meer van uitging ooit zwanger te zijn, maar toch elke maand weer hoopt. I.L. die net een toewijzing gekregen heeft voor 2 zoontjes en eind augustus een echt gezin zal hebben....
Het is zo stom, want ik ken beide dames al wat langer dan vandaag en ineens helpen zij mij beiden over die ene grens die er nog was om te kiezen voor een ver land.
Uiteraard hadden P. en ik het al over Ethiopië gehad. Het is één van de weinige landen waar we beiden een voorkeur voor hebben. Wat raar is, want toen onze beste vrienden jaren geleden naar Namibië vertrokken en een jaar geleden besloten om naar Kenia te vertrekken was ik diegene die bij hoog en laag beweerde niets te hebben met Afrika.
Dus, fast forward naar zonnigere tijden ....
10.7.05
it's a long way to Tipperary
en die lange weg gaat over berg en dal en is bezaaid met vallen en opstaan. Een hele hoop clichés die we graag "het leven" noemen.
Voor al diegenen die de laatste tijd inzaten met mijn geestelijke gezondheid, dankjewel. Ondertussen gaat het elke dag een beetje beter. soms een heel klein beetje beter, soms wil ik er weer helemaal invliegen.
Vorige week had ik het er nog over met Emma, die duidelijk weet waar ik het over heb als ik zeg dat ik eindelijk eens de reden wil weten waarom dit allemaal gebeurd en dat ik zo hoopte dat er eindelijk eens iets uit de lucht zou vallen dat mijn hele leven zou veranderen.
Wat ons met een zucht deed beseffen dat het zo allemaal niet werkt en dat je in het leven zelf stappen moet nemen om dingen te veranderen.... blablabla ... maar het is wel zo.
Maar daar zit de adder onder het gras. Hoe graag je soms ook die stappen wil nemen. Hoe ijverig je ook klaarstaat voor de start van een nieuw hoofdstuk, soms lijken je voeten vastgelijmd aan de vloer en lukt het echt niet om vooruit te komen. Zelfs met vrolijke flipflops van mijn verjaardag niet.
Voor al diegenen die de laatste tijd inzaten met mijn geestelijke gezondheid, dankjewel. Ondertussen gaat het elke dag een beetje beter. soms een heel klein beetje beter, soms wil ik er weer helemaal invliegen.
Vorige week had ik het er nog over met Emma, die duidelijk weet waar ik het over heb als ik zeg dat ik eindelijk eens de reden wil weten waarom dit allemaal gebeurd en dat ik zo hoopte dat er eindelijk eens iets uit de lucht zou vallen dat mijn hele leven zou veranderen.
Wat ons met een zucht deed beseffen dat het zo allemaal niet werkt en dat je in het leven zelf stappen moet nemen om dingen te veranderen.... blablabla ... maar het is wel zo.
Maar daar zit de adder onder het gras. Hoe graag je soms ook die stappen wil nemen. Hoe ijverig je ook klaarstaat voor de start van een nieuw hoofdstuk, soms lijken je voeten vastgelijmd aan de vloer en lukt het echt niet om vooruit te komen. Zelfs met vrolijke flipflops van mijn verjaardag niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)