In mijn vorige post werd het al duidelijk. Na dat positieve advies stap je een onzichtbare drempel over. Zonder dat je het weet kom je ineens in dat andere universum terecht. Het universum waar iedereen het heeft over babybedjes, katoenen luiers, weekenduitstapjes, kamperen met een baby .... en het lijkt ineens niet meer vreemd om over deze onderwerpen mee te praten. Om er een mening over te hebben en deze mening ook gewoon te kunnen delen met de goegemeente.
Tot voor kort voelde ik me nog één met de hoop kinderlozen op het internet. De schrik om nooit moeder te worden, de pijn, de schaamte, het onvervuld verlangen dat pijn deed tot diep in je botten. Ik kende het, I feel it, I know....
Dus ik deed wat ik al jaren deed. Informatie delen, gevoelens bespreekbaar maken, schouders uitlenen voor een goede huilbui... Met recht en reden zeggen "ik weet hoe het voelt".
Maar eerlijk? Dat gevoel van "wij" is helemaal aan het verdwijnen. Want ik ben niet meer radeloos, niet meer wanhopig. Ik wordt niet meer diep in de nacht wakker, badend in het zweet, niet weten wat de komende jaren zullen brengen. Ik ben freaking hoogzwanger!!! Binnen enkele maanden is er een kindje dat ik MIJN kind mag noemen. En of dat kind nu na negen maanden uit mijn buik komt of opgehaald wordt in een tehuis in Ethiopië, dat maakt gewoon niets meer uit. Binnenkort zijn P, ik en Bobje een gezin. En dat was onze droom van in het begin. ALs ik terugga tot de kern van ons verlangen, dan ging het er nooit om dat we trots een echo wilden laten zien, een buik wilden zien groeien, stampjes wilden voelen of een bevalling wilden meemaken. Al deze verlangens vallen in het niets naast dat ene allesverterende verlangen, het verlangen naar een gezin.
Als je jaren hebt om deze evolutie mee te maken, dan kan je ineens heel veel dingen, die in het begin van dit avontuur zo vanzelfsprekend leken, naast je neerleggen. Uiteindelijk besef je wat er echt telt in deze waanzinnige veldslag voor een kind.
Door de euforie die mij overvalt tijdens dit avontuur heb ik het soms moeilijk om nog empathisch te zijn met die koppels die in hetzelfde schuitje zitten waar wij twee jaar geleden inzaten en die adoptie "niets voor hen vinden". Die uiteindelijk nog een volgende poging doen, en nog één, en misschien toch nog een laatste. Diep vanbinnen hoop ik dat deze koppels uiteindelijk zwanger worden. Dat ze niet kinderloos achterblijven en niet voor een alternatief voor een "eigen" kind kiezen.
Maar uiteindelijk is dat ook mijn zaak niet en kiest iedereen zelf hoe men zijn kinderwens invult.
Maar toch, het gevoel dat ik nu heb, en dat alleen nog maar zal verduizendvoudigen eens Bobje deel zal uitmaken van ons gezin, is een gevoel dat ik iedereen toewens.
It's good to be on the other side...
