en toch zijn er nog momenten dat ik geen zwangeren kan zien.
Ik heb me vanmiddag bewust omgedraaid toen ik een paar bekenden zag.
OK, 't zijn eerder kennissen dan vrienden. maar toch. Normaalgezien zou ik ze goeiedag gezegd hebben.
Maar eigenlijk heb ik ze niet zo graag én nog veel erger: ze zijn 5 hele lange jaren jonger!!!!!!! En toch liep zij daar te pronken met een schattig buikje....
Grrrrrrrrr, soms komt dat gevoel van "zij wel en ik niet" toch nog boven.
Om dan snel weer te verdwijnen als J. hoogzwanger komt aanwagelen en ik besef waarom ze 10 minuten te laat op onze afspraak was. Een waggelende eend was er niets tegen ;-)
19.9.05
Het leven zoals het is
Tja, ’t is hier een tijdje stil geweest, maar dat komt omdat ik gewoon niet veel te vertellen heb en omdat het leven weer in zijn vooruit geschoten is. Gedaan met vakantie, gedaan met rustig tijd nemen voor alles. Het is weer lopen, rennen, springen en de helft vergeten….
Momenteel ben ik dus druk aan het werk, ben ik beginnen studeren en ben ik hard op zoek naar een school om stage te lopen.
Ook weet mijn baas ondertussen dat ik terug op de schoolbanken zit. Herken je dit? Je probeert wekenlang een moeilijk gesprek voor te bereiden. Je zoekt de ideale invalshoek, de ideale aanleiding om het gesprek te beginnen. Je wikt en weegt je woorden om ze zo goed mogelijk uit je mond te krijgen.
En dan ben je zo lomp als ik om het er tussen de soep en de patatten te laten uitfloepen.
De reactie van mijn baas was eigenlijk wel redelijk positief te noemen. Nu moet ik haar nog duidelijk maken dat ze wel een beetje flexibel zal moeten zijn eens de stage uren er aankomen.
Naast werken en studeren heb ik het druk met een ander project. ’t Is een beetje geheimzinnig, dus kan ik er hier weinig over vertellen. ’t Is maar dat er mensen meelezen die het beter (nog) niet weten.
Voor de rest gaat het leven zijn gangetje. Mijn collega’s en ik houden er een beetje de fun in op het werk. We zijn het nieuwe seizoen gestart vol goede voornemens en houden die nu toch al een maand vol. Gedaan met koffie waar we toch maar ADHD typekes van werden. De groene thee vloeit hier nu als nooit tevoren. ’t Is ook gedaan met vette broodjes vol mayonaise. Iedereen brengt zijn eigen gezonde lunchpakketje mee. En op de koop toe proberen we ook twee keer in de week te zwemmen. Een mens zou er zowaar gezond van worden…
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het gezonde leven wel zijn resultaten heeft. De kilo’s verminderen, de energie stijgt en ik zie het leven helemaal zitten.
Ik besefte vanmorgen op mijn fiets, toen ik door het park reed (alweer een goed voornemen … lekkere parklucht inademen) dat dertig worden het beste was wat me kon overkomen. Het moest nu maar eens gedaan zijn met dat eindeloze wachten. Wachten op een zwangerschap, wachten op een huis, wachten op de job van mijn leven.
Onlangs vroeg iemand heel verbaasd wat in godsnaam de aanleiding was voor onze hoger versnelling. Gedaan met wachten op binnenlandse adoptie, op naar Ethiopië. Gedaan met kleine aanpassingen in ons huisje en hop naar de bank voor een bijkomende lening en daarbijhorende verbouwing. Gedaan met zagen en zeuren over mijn veel te commerciële job en hup met de neus weer in de boeken om mij om te scholen. En dat allemaal op een paar maand beslist. Die aanleiding moet toch echt dat cijfertje drie geweest zijn. Op zich vond ik het niet erg om dertig te worden, maar ik was wel verbaasd over hoe weinig er veranderd was in de laatste 5 jaar en hoe vaak ik geklaagd had over het feit dat mijn leven stil stond en dat we precies niet vooruit konden. Stom van mij … de handrem stond gewoon op, vastgeroest ondertussen. Al wat ik moest doen was er een beetje olie tegenaan smijten, wat brute kracht gebruiken en we konden weer vooruit. Het gaspedaal ingedrukt en tegen reglementaire snelheid de higway of life terug op. We hebben lang genoeg op zo’n duffe parking gestaan.
Momenteel ben ik dus druk aan het werk, ben ik beginnen studeren en ben ik hard op zoek naar een school om stage te lopen.
Ook weet mijn baas ondertussen dat ik terug op de schoolbanken zit. Herken je dit? Je probeert wekenlang een moeilijk gesprek voor te bereiden. Je zoekt de ideale invalshoek, de ideale aanleiding om het gesprek te beginnen. Je wikt en weegt je woorden om ze zo goed mogelijk uit je mond te krijgen.
En dan ben je zo lomp als ik om het er tussen de soep en de patatten te laten uitfloepen.
De reactie van mijn baas was eigenlijk wel redelijk positief te noemen. Nu moet ik haar nog duidelijk maken dat ze wel een beetje flexibel zal moeten zijn eens de stage uren er aankomen.
Naast werken en studeren heb ik het druk met een ander project. ’t Is een beetje geheimzinnig, dus kan ik er hier weinig over vertellen. ’t Is maar dat er mensen meelezen die het beter (nog) niet weten.
Voor de rest gaat het leven zijn gangetje. Mijn collega’s en ik houden er een beetje de fun in op het werk. We zijn het nieuwe seizoen gestart vol goede voornemens en houden die nu toch al een maand vol. Gedaan met koffie waar we toch maar ADHD typekes van werden. De groene thee vloeit hier nu als nooit tevoren. ’t Is ook gedaan met vette broodjes vol mayonaise. Iedereen brengt zijn eigen gezonde lunchpakketje mee. En op de koop toe proberen we ook twee keer in de week te zwemmen. Een mens zou er zowaar gezond van worden…
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het gezonde leven wel zijn resultaten heeft. De kilo’s verminderen, de energie stijgt en ik zie het leven helemaal zitten.
Ik besefte vanmorgen op mijn fiets, toen ik door het park reed (alweer een goed voornemen … lekkere parklucht inademen) dat dertig worden het beste was wat me kon overkomen. Het moest nu maar eens gedaan zijn met dat eindeloze wachten. Wachten op een zwangerschap, wachten op een huis, wachten op de job van mijn leven.
Onlangs vroeg iemand heel verbaasd wat in godsnaam de aanleiding was voor onze hoger versnelling. Gedaan met wachten op binnenlandse adoptie, op naar Ethiopië. Gedaan met kleine aanpassingen in ons huisje en hop naar de bank voor een bijkomende lening en daarbijhorende verbouwing. Gedaan met zagen en zeuren over mijn veel te commerciële job en hup met de neus weer in de boeken om mij om te scholen. En dat allemaal op een paar maand beslist. Die aanleiding moet toch echt dat cijfertje drie geweest zijn. Op zich vond ik het niet erg om dertig te worden, maar ik was wel verbaasd over hoe weinig er veranderd was in de laatste 5 jaar en hoe vaak ik geklaagd had over het feit dat mijn leven stil stond en dat we precies niet vooruit konden. Stom van mij … de handrem stond gewoon op, vastgeroest ondertussen. Al wat ik moest doen was er een beetje olie tegenaan smijten, wat brute kracht gebruiken en we konden weer vooruit. Het gaspedaal ingedrukt en tegen reglementaire snelheid de higway of life terug op. We hebben lang genoeg op zo’n duffe parking gestaan.
1.9.05
1 september, klaar voor een nieuwe start
1 september, vanmorgen laveerde ik opnieuw tussen de mama's met kindjes en nieuwe boekentasjes op weg naar school.
Als kind was 1 september één van mijn favoriete dagen van het jaar. Ik ging dan ook echt graag terug naar school. Ik had meestal al dagen op voorhand een nieuwe outfit ontfutseld aan mijn ouders en was altijd kwaad dat het net op 1 september hoogzomer was als mijn nieuwe kleren uit de herfstcollectie kwamen.
1 september is ook een mooie dag om knopen door te hakken. Toen ik enkele maanden geleden nog eens met Emma zat te lunchen ging het over grote veranderingen in je leven en of deze nu al dan niet uit de lucht komen vallen. Uiteindelijk besloten we dat je grote veranderingen gewoon zelf moet ondernemen en forceren.
Jaren lang heb ik me neergelegd bij het feit dat mijn leven elke maand eindelijk in de goede richting kon veranderen. Want ik zou zwanger zijn, een kind krijgen en mama worden. Jaren lang heb ik dan ook niets gedaan om mijn leven op andere vlakken te veranderen. Af en toe eens van werk veranderen in de hoop dat nieuwe bezigheden mij zwanger zouden krijgen. Wat uiteindelijk geëindigd is in zeer slechte werkuren en een job waarvan ik de inhoud echt niet meer zie zitten. Jarenlang berustte ik in het feit dat enkel dat zwanger worden voor een keerpunt kon zorgen. Jarenlang vertrouwde ik op het feit dat alles wonderwel in orde zou komen als ik maar zwanger raakte.
Dat is nu gedaan. Vanaf nu forceer ik veranderingen. Ik probeer mijn leven terug zelf in handen te nemen en niet meer te vertrouwen op die overtuiging dat zwanger worden mijn leven gaat redden.
De adoptie aanvraag was een eerste stap. Dat kind komt er.
Een tweede stap is toepassellijk vandaag. Ik ga terug naar school. Mijn universitaire diploma heeft mij nog nooit gebracht waar ik eigenlijk naar toewil. Dus gaan we opnieuw beginnen. De echte beslissing moet ik nog nemen, maar de balans slaat toch al zeer goed door naar een positieve beslissing. Ik word onderwijzeres.
Volgende week is er een info-avond in een hogeschool die het diploma onderwijzer aanbiedt via afstandsonderwijs. Dus lekker thuis studeren en ondertussen kunnen blijven werken. Ook ben je volledig vrij om zelf je stage te plannen. Zo kan je bijvoorbeeld een schooltje in de buurt van je werk zoeken en ofwel het eerste uurtje stage geven of het uur vlak voor of na de middag, zodat je echt maar minimaal afwezig bent. De opleiding duurt 2 jaar, dus tegen dat ons Bobje naar België komt ben ik hopelijk juffrouw M.
2006 heeft dus al 2 interessante projecten in petto voor ons. Adoptiecursus en -gesprekken en opnieuw met mijn neus in de studieboeken. En alsof dat nog niet genoeg veranderingen zijn, beginnen we waarschijnlijk in februari met de verbouwing van ons huis. We hebben vorige week de architecte gezien en waren laaiend enthousiast over haar plannen. Het enthousiasme is gelukkig gebleven toen ze gisteren een eerste budgetraming doorstuurde. Als alles meezit zitten we een tweetal maand in de verbouwingen en hebben we nadien een nieuwe en comfortabele badkamer, keuken en terras.
Dus, laat die bladeren maar vallen, de zomer heb ik wel gehad. Ik breng mijn winterjas naar de nieuwkuis en hopelijk zijn we zo november en december....
Als kind was 1 september één van mijn favoriete dagen van het jaar. Ik ging dan ook echt graag terug naar school. Ik had meestal al dagen op voorhand een nieuwe outfit ontfutseld aan mijn ouders en was altijd kwaad dat het net op 1 september hoogzomer was als mijn nieuwe kleren uit de herfstcollectie kwamen.
1 september is ook een mooie dag om knopen door te hakken. Toen ik enkele maanden geleden nog eens met Emma zat te lunchen ging het over grote veranderingen in je leven en of deze nu al dan niet uit de lucht komen vallen. Uiteindelijk besloten we dat je grote veranderingen gewoon zelf moet ondernemen en forceren.
Jaren lang heb ik me neergelegd bij het feit dat mijn leven elke maand eindelijk in de goede richting kon veranderen. Want ik zou zwanger zijn, een kind krijgen en mama worden. Jaren lang heb ik dan ook niets gedaan om mijn leven op andere vlakken te veranderen. Af en toe eens van werk veranderen in de hoop dat nieuwe bezigheden mij zwanger zouden krijgen. Wat uiteindelijk geëindigd is in zeer slechte werkuren en een job waarvan ik de inhoud echt niet meer zie zitten. Jarenlang berustte ik in het feit dat enkel dat zwanger worden voor een keerpunt kon zorgen. Jarenlang vertrouwde ik op het feit dat alles wonderwel in orde zou komen als ik maar zwanger raakte.
Dat is nu gedaan. Vanaf nu forceer ik veranderingen. Ik probeer mijn leven terug zelf in handen te nemen en niet meer te vertrouwen op die overtuiging dat zwanger worden mijn leven gaat redden.
De adoptie aanvraag was een eerste stap. Dat kind komt er.
Een tweede stap is toepassellijk vandaag. Ik ga terug naar school. Mijn universitaire diploma heeft mij nog nooit gebracht waar ik eigenlijk naar toewil. Dus gaan we opnieuw beginnen. De echte beslissing moet ik nog nemen, maar de balans slaat toch al zeer goed door naar een positieve beslissing. Ik word onderwijzeres.
Volgende week is er een info-avond in een hogeschool die het diploma onderwijzer aanbiedt via afstandsonderwijs. Dus lekker thuis studeren en ondertussen kunnen blijven werken. Ook ben je volledig vrij om zelf je stage te plannen. Zo kan je bijvoorbeeld een schooltje in de buurt van je werk zoeken en ofwel het eerste uurtje stage geven of het uur vlak voor of na de middag, zodat je echt maar minimaal afwezig bent. De opleiding duurt 2 jaar, dus tegen dat ons Bobje naar België komt ben ik hopelijk juffrouw M.
2006 heeft dus al 2 interessante projecten in petto voor ons. Adoptiecursus en -gesprekken en opnieuw met mijn neus in de studieboeken. En alsof dat nog niet genoeg veranderingen zijn, beginnen we waarschijnlijk in februari met de verbouwing van ons huis. We hebben vorige week de architecte gezien en waren laaiend enthousiast over haar plannen. Het enthousiasme is gelukkig gebleven toen ze gisteren een eerste budgetraming doorstuurde. Als alles meezit zitten we een tweetal maand in de verbouwingen en hebben we nadien een nieuwe en comfortabele badkamer, keuken en terras.
Dus, laat die bladeren maar vallen, de zomer heb ik wel gehad. Ik breng mijn winterjas naar de nieuwkuis en hopelijk zijn we zo november en december....
Abonneren op:
Posts (Atom)