Voor ik naar mijn rots in de zee vertrok ben ik nog even in de vertrouwde positie gaan liggen. Beentjes omhoog en voetjes in de beugels ... zucht...
Het was de eerste keer dat ik in het UZ op de eerste verdieping van P3 moest zijn. Het was raar om tussen de vrouwen te gaan zitten waar je niet onmiddellijk voelt dat dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Er zaten oude vrouwen, jonge vrouwen en vrouwen die misschien wel zwanger waren (maar gelukkig niet vrolijk, ootig en dikkebuikerig). Toen ik mij moest aanmelden en ze op zoek waren naar mijn dossier liet ik vallen dat dat misschien nog een verdiep hoger lag bij de infertiliteit. Het gezicht van de verpleegster sprak boekdelen. Bijna had ze met een brede glimlach proficiat gezegd. Maar ik was haar voor door te zeggen dat ik tot voor zes maand boven in behandeling was. Gelukkig was ze goed in wiskunde en zag ik de brede glimlach verdwijnen.
Het onderzoek was best ok. Veel uitgebreider dan vroeger bij mijn gyne. 't was een toffe assistente. Bij de echo bleek dat er drie (drie .... stel je voor .... bijna evenveel als tijdens een Menopur gestimuleerde cyclus) folikkels aan het groeien waren aan 1 van mijn eierstokken. En vermits ik daarbinnen de weg beter ken dan Bruno (onze gps stem tijdens de vakantie) moest ik eigenlijk niet vragen aan welke kant die overdadige folikkelgroei te zien was.
UITERAARD aan de verkeerde kant!!!!!!!!!!!! Wat eierstokken betreft ben ik zo rechts als Hitler. Ik moet niet weten van al dat linkse mumbojumbo gedoe... En drie folikkels dan nog. Zo smijt ik gewoon al mijn eitjes door ramen en deuren. Of door de wanden van mijn folikkels om dan doeloos rond te zweven in mijn buikholte .... onmogelijk om opgepikt te worden door een good looking eileider om een reisje naar de baarmoeder te ondernemen.
Voor alle zekerheid vroeg ik nog even hoe het zat met de urban legend over eileiders die zo lief zijn om die arme eitjes van de andere kant op te pikken. Volgens de assistente wordt dat wel even verteld tussendoor, maar is de kans hierop toch wel heel klein.
Na al het gepor en gezoek mocht ik nog even wachten tot de gyneacoloog er even bijkwam om kennis te maken. Nog even alles overlopen en de assistente vraagt toch nog even haar mening over die eileiders die vrede verkondigen en arme weeseitjes de weg wijzen. Beweerd de super prof toch dat dat best kan. Dat je dat allemaal niet als links en rechts moet zien, dat ze eigenlijk heel dicht bij elkaar liggen en dat het best kan dat de ene leider even voor de andere inspringt.
Shit zeg .... is mijn hoop ineens verdubbeld!!!!!!!!!!!!!
26.4.05
welkom welkom in mijn hoofd
om het met Raymond van het Groenewoud te zeggen....
ze deed me lachen, ze deed me huilen binnenin...
Hij had het dan wel over Daniëlle, ik heb het over mijn petekindje. Een weekje absolute zaligheid in Bretagne ... zon, rust, lekker eten en een heerlijke baby van 5 maand oud.
Nog nooit ben ik er zo van overtuigd geweest dat kindjes hebben echt iets is dat ik wil. ECHT wel!
Ik ben het zo kotsbeu dat iedereen mij zo sterk vind. Dat ik de rots ben waar zoveel mensen bij komen schuilen. Dat ik die dingen vertel waar mensen zich aan optrekken. Het lijkt wel alsof ik niemand heb die even zijn schouder wil lenen om me op te laten uithuilen.
Niet dat ik dat altijd nodig heb, maar ik zit blijkbaar weer in een periode dat het allemaal te veel wordt. Dat ik weer vlammende pijnscheuten in mijn hart krijg als ik de families uit de buurt met kinderen van alle leeftijden zie rondlopen. De ouders met kleine peuters en alweer een dikke buik omdat er een volgende ukje op weg is. Ik kan ze wel wurgen.
Pffffffffffffffffffffffffffff, echt waar... soms kan ik het allemaal wel aan en vind ik het hele leven wel ok. Vind ik die vier jaar wachten op adoptie best ok. Geniet ik van alle andere dingen die het leven te bieden heeft.
Het feit ook dat P. de afgelopen vakantie meer en meer liet blijken dat ook hij moet huilen binnenin als hij leuke momenten beleefd met ons klein K'tje maakt het allemaal ook niet makkellijker.
Eigenlijk wou ik eerst niet schrijven, omdat ik wist dat er toch alleen maar zieligheid uit mijn vingertjes zou vloeien. Maar ook dit maakt deel uit van de avonturen in mijn hoofd....
ze deed me lachen, ze deed me huilen binnenin...
Hij had het dan wel over Daniëlle, ik heb het over mijn petekindje. Een weekje absolute zaligheid in Bretagne ... zon, rust, lekker eten en een heerlijke baby van 5 maand oud.
Nog nooit ben ik er zo van overtuigd geweest dat kindjes hebben echt iets is dat ik wil. ECHT wel!
Ik ben het zo kotsbeu dat iedereen mij zo sterk vind. Dat ik de rots ben waar zoveel mensen bij komen schuilen. Dat ik die dingen vertel waar mensen zich aan optrekken. Het lijkt wel alsof ik niemand heb die even zijn schouder wil lenen om me op te laten uithuilen.
Niet dat ik dat altijd nodig heb, maar ik zit blijkbaar weer in een periode dat het allemaal te veel wordt. Dat ik weer vlammende pijnscheuten in mijn hart krijg als ik de families uit de buurt met kinderen van alle leeftijden zie rondlopen. De ouders met kleine peuters en alweer een dikke buik omdat er een volgende ukje op weg is. Ik kan ze wel wurgen.
Pffffffffffffffffffffffffffff, echt waar... soms kan ik het allemaal wel aan en vind ik het hele leven wel ok. Vind ik die vier jaar wachten op adoptie best ok. Geniet ik van alle andere dingen die het leven te bieden heeft.
Het feit ook dat P. de afgelopen vakantie meer en meer liet blijken dat ook hij moet huilen binnenin als hij leuke momenten beleefd met ons klein K'tje maakt het allemaal ook niet makkellijker.
Eigenlijk wou ik eerst niet schrijven, omdat ik wist dat er toch alleen maar zieligheid uit mijn vingertjes zou vloeien. Maar ook dit maakt deel uit van de avonturen in mijn hoofd....
15.4.05
om al naar uit te kijken
ben er een weekje tussenuit. We sluiten ons een week op in een huisje met 180° zeezicht en een open haard op een stukje rots in het meest woeste stuk Bretagne. Een paar boeken mee en een fles wijn, oesters en een stukje langoustine ... meer moet dat niet zijn.
Ok, ik geef toe .. heb ook de massage olie mee (ook al heb ik vanmiddag gezien dat mij ei aan de verkeerde kant aan het rijpen is)
En omdat mijn slechte kant soms bovenkomt ... ga ik ook eens een weekje nadenken over een stukje over oude liefdes en ex vriendjes. Moet wel iets over te schrijven zijn.
M, P en alle anderen ... watch and learn!!!!
Ok, ik geef toe .. heb ook de massage olie mee (ook al heb ik vanmiddag gezien dat mij ei aan de verkeerde kant aan het rijpen is)
En omdat mijn slechte kant soms bovenkomt ... ga ik ook eens een weekje nadenken over een stukje over oude liefdes en ex vriendjes. Moet wel iets over te schrijven zijn.
M, P en alle anderen ... watch and learn!!!!
11.4.05
And so I'm back
from out of space ....
Space zijnde werk, werk, werk en nog eens werk ...
Momenteel probeer ik twee full time tegengestelde functies te combineren. Hieruit heb ik duidelijk geleerd dat 1 + 1 = veel te veel!!!!
De voorbije weken waren dus gevuld met non stop werken en denken aan de opera. Maar teveel is teveel. En gelukkig komt er aan een periode vol pieken ook ineens een dal. En nu eens geen dipje, maar een dal waar ik ontzettend blij mee ben.
Tijdens het aftellen naar onze vakantie (joehoe ... nog 4 dagen en we zijn weg voor een weekje zee staren in Bretagne) heb ik ook weer tijd gevonde om na te denken over de dingen des levens.
En wat iedereen zegt en beweert gehoord te hebben en probeert me wijs te maken ... het is niet omdat je 100% van je energie in andere dingen steekt dat dat kindjes krijgen ineens verdwijnt hoor. Het blijft een feit dat overal waar we komen tegenwoordig onze leeftijdsgenoten hun dertigste verjaardag vieren, niet met een stomende spetterende fuif, maar met familiebrunches, gezellige etentjes die niet te laat worden want ... en met genodigden die partners en kinderen mogen meebrengen. En dat is normaal, want dat is het leven van de meeste dertigers rondom ons.
Maar het blijft steken... de vragen van onbekenden blijven komen en het gevoel van gemis blijft de kop opsteken in de auto op weg terug naar huis.
Ondertussen zijn er een paar mensen die niet in de kindercarrousel gestapt zijn. Een collega die eigenlijk nog niet weet of ze kinderen wil, maar ondertussen de 35 dichterbij ziet komen. Een ex vriendje die denk ik absoluut niet begrijpt waarom die kinderwens bij ons zo acuut is en die zelf pas binnen drie jaar het idee van kinderen plant. Als ik dat vertel aan P. dan krijg ik die antwoorden die ik eigenlijk niet wil horen. Dat hij niet begrijpt dat 2 mensen in een relatie deze niet willen uitbreiden met een kind, om een gezin te vormen...
Terwijl het bij mij steeds ging over die biologische wens om een kind op de wereld te zetten en op te voeden en natuurlijk het liefst van al met de man van mijn dromen, gaat het bij P. echt over het vormen van een gezin. Waarbij 1+1 alweer veel meer wordt dan 2.
Soms denk ik dan dat het leven een puzzel is en dat dat kind dat ene puzzelstukje is dat nog niet kan geplaatst worden omdat je eerst nog andere stukjes op zijn plaats moet zetten vooraleer dat ene stukje ergens in past. En dan begin je de andere stukjes van je puzzel te bekijken. Waar ontbreekt er nog iets? We hebben de relatie, we hebben zelfs het huis, we hebben de jobs die eigenlijk wel ok zijn. We hebben uiteraard dromen die nog niet uitgekomen zijn. Moeten we echt eerst nog dat ene, ultieme ding doen of beleven vooraleer dat baby stukje op zijn plaats kan gezet worden?
En dan kom ik schatten als Floortje tegen op straat die met een lieve glimlach en een beetje schuldgevoel toegeeft hoe zalig het is met haar twee schattige kindjes. En in die lieve glimlach en die schitteroogjes zie je ook de pijn die ze voelt omdat ik niet heb wat zij heeft. Ik merk dat de laatste tijd weer meer en meer. Hoe moeilijk mensen het toch vinden om openlijk gelukig te zijn over hun kinderen als ik in de buurt ben. A. is een tijdje geleden bevallen van een tweede zoontje. Mijn eerste petekind is grote broer geworden. Dat ik nog niet ben langsgeweest heeft nu eens niets te maken met babyblues, maar alles met een tekort aan tijd. Ik loop al twee weken met een bodietje maat 50 rond in mijn handtas.... momenteel is mijn planning om morgenmiddag te proberen op de tram te springen en een verrassingsbezoekje te brengen. Om nog eens goed te kunnen snuffelen aan een pasgeboren babietje .... mmmmmmmmm
Het feit dat de lente volop in het land is helpt natuurlijk niet echt. Na een lange tijd van blindheid ten opzichte van buggy's en buiken komen ze ineens weer vanuit alle hoeken en gaatjes de straat op. Het feit dat ik dit jaar dertig wordt begint ook te tellen. Ineens bekijk ik andere vrouwen mét kinderen ineens als zijnde ouder of jonger dan mezelf ... en zo zijn we weer in de wedstrijd beland.
0 - 1 voor de "anderen"....
Space zijnde werk, werk, werk en nog eens werk ...
Momenteel probeer ik twee full time tegengestelde functies te combineren. Hieruit heb ik duidelijk geleerd dat 1 + 1 = veel te veel!!!!
De voorbije weken waren dus gevuld met non stop werken en denken aan de opera. Maar teveel is teveel. En gelukkig komt er aan een periode vol pieken ook ineens een dal. En nu eens geen dipje, maar een dal waar ik ontzettend blij mee ben.
Tijdens het aftellen naar onze vakantie (joehoe ... nog 4 dagen en we zijn weg voor een weekje zee staren in Bretagne) heb ik ook weer tijd gevonde om na te denken over de dingen des levens.
En wat iedereen zegt en beweert gehoord te hebben en probeert me wijs te maken ... het is niet omdat je 100% van je energie in andere dingen steekt dat dat kindjes krijgen ineens verdwijnt hoor. Het blijft een feit dat overal waar we komen tegenwoordig onze leeftijdsgenoten hun dertigste verjaardag vieren, niet met een stomende spetterende fuif, maar met familiebrunches, gezellige etentjes die niet te laat worden want ... en met genodigden die partners en kinderen mogen meebrengen. En dat is normaal, want dat is het leven van de meeste dertigers rondom ons.
Maar het blijft steken... de vragen van onbekenden blijven komen en het gevoel van gemis blijft de kop opsteken in de auto op weg terug naar huis.
Ondertussen zijn er een paar mensen die niet in de kindercarrousel gestapt zijn. Een collega die eigenlijk nog niet weet of ze kinderen wil, maar ondertussen de 35 dichterbij ziet komen. Een ex vriendje die denk ik absoluut niet begrijpt waarom die kinderwens bij ons zo acuut is en die zelf pas binnen drie jaar het idee van kinderen plant. Als ik dat vertel aan P. dan krijg ik die antwoorden die ik eigenlijk niet wil horen. Dat hij niet begrijpt dat 2 mensen in een relatie deze niet willen uitbreiden met een kind, om een gezin te vormen...
Terwijl het bij mij steeds ging over die biologische wens om een kind op de wereld te zetten en op te voeden en natuurlijk het liefst van al met de man van mijn dromen, gaat het bij P. echt over het vormen van een gezin. Waarbij 1+1 alweer veel meer wordt dan 2.
Soms denk ik dan dat het leven een puzzel is en dat dat kind dat ene puzzelstukje is dat nog niet kan geplaatst worden omdat je eerst nog andere stukjes op zijn plaats moet zetten vooraleer dat ene stukje ergens in past. En dan begin je de andere stukjes van je puzzel te bekijken. Waar ontbreekt er nog iets? We hebben de relatie, we hebben zelfs het huis, we hebben de jobs die eigenlijk wel ok zijn. We hebben uiteraard dromen die nog niet uitgekomen zijn. Moeten we echt eerst nog dat ene, ultieme ding doen of beleven vooraleer dat baby stukje op zijn plaats kan gezet worden?
En dan kom ik schatten als Floortje tegen op straat die met een lieve glimlach en een beetje schuldgevoel toegeeft hoe zalig het is met haar twee schattige kindjes. En in die lieve glimlach en die schitteroogjes zie je ook de pijn die ze voelt omdat ik niet heb wat zij heeft. Ik merk dat de laatste tijd weer meer en meer. Hoe moeilijk mensen het toch vinden om openlijk gelukig te zijn over hun kinderen als ik in de buurt ben. A. is een tijdje geleden bevallen van een tweede zoontje. Mijn eerste petekind is grote broer geworden. Dat ik nog niet ben langsgeweest heeft nu eens niets te maken met babyblues, maar alles met een tekort aan tijd. Ik loop al twee weken met een bodietje maat 50 rond in mijn handtas.... momenteel is mijn planning om morgenmiddag te proberen op de tram te springen en een verrassingsbezoekje te brengen. Om nog eens goed te kunnen snuffelen aan een pasgeboren babietje .... mmmmmmmmm
Het feit dat de lente volop in het land is helpt natuurlijk niet echt. Na een lange tijd van blindheid ten opzichte van buggy's en buiken komen ze ineens weer vanuit alle hoeken en gaatjes de straat op. Het feit dat ik dit jaar dertig wordt begint ook te tellen. Ineens bekijk ik andere vrouwen mét kinderen ineens als zijnde ouder of jonger dan mezelf ... en zo zijn we weer in de wedstrijd beland.
0 - 1 voor de "anderen"....
Abonneren op:
Posts (Atom)