om het met Raymond van het Groenewoud te zeggen....
ze deed me lachen, ze deed me huilen binnenin...
Hij had het dan wel over Daniëlle, ik heb het over mijn petekindje. Een weekje absolute zaligheid in Bretagne ... zon, rust, lekker eten en een heerlijke baby van 5 maand oud.
Nog nooit ben ik er zo van overtuigd geweest dat kindjes hebben echt iets is dat ik wil. ECHT wel!
Ik ben het zo kotsbeu dat iedereen mij zo sterk vind. Dat ik de rots ben waar zoveel mensen bij komen schuilen. Dat ik die dingen vertel waar mensen zich aan optrekken. Het lijkt wel alsof ik niemand heb die even zijn schouder wil lenen om me op te laten uithuilen.
Niet dat ik dat altijd nodig heb, maar ik zit blijkbaar weer in een periode dat het allemaal te veel wordt. Dat ik weer vlammende pijnscheuten in mijn hart krijg als ik de families uit de buurt met kinderen van alle leeftijden zie rondlopen. De ouders met kleine peuters en alweer een dikke buik omdat er een volgende ukje op weg is. Ik kan ze wel wurgen.
Pffffffffffffffffffffffffffff, echt waar... soms kan ik het allemaal wel aan en vind ik het hele leven wel ok. Vind ik die vier jaar wachten op adoptie best ok. Geniet ik van alle andere dingen die het leven te bieden heeft.
Het feit ook dat P. de afgelopen vakantie meer en meer liet blijken dat ook hij moet huilen binnenin als hij leuke momenten beleefd met ons klein K'tje maakt het allemaal ook niet makkellijker.
Eigenlijk wou ik eerst niet schrijven, omdat ik wist dat er toch alleen maar zieligheid uit mijn vingertjes zou vloeien. Maar ook dit maakt deel uit van de avonturen in mijn hoofd....
