from out of space ....
Space zijnde werk, werk, werk en nog eens werk ...
Momenteel probeer ik twee full time tegengestelde functies te combineren. Hieruit heb ik duidelijk geleerd dat 1 + 1 = veel te veel!!!!
De voorbije weken waren dus gevuld met non stop werken en denken aan de opera. Maar teveel is teveel. En gelukkig komt er aan een periode vol pieken ook ineens een dal. En nu eens geen dipje, maar een dal waar ik ontzettend blij mee ben.
Tijdens het aftellen naar onze vakantie (joehoe ... nog 4 dagen en we zijn weg voor een weekje zee staren in Bretagne) heb ik ook weer tijd gevonde om na te denken over de dingen des levens.
En wat iedereen zegt en beweert gehoord te hebben en probeert me wijs te maken ... het is niet omdat je 100% van je energie in andere dingen steekt dat dat kindjes krijgen ineens verdwijnt hoor. Het blijft een feit dat overal waar we komen tegenwoordig onze leeftijdsgenoten hun dertigste verjaardag vieren, niet met een stomende spetterende fuif, maar met familiebrunches, gezellige etentjes die niet te laat worden want ... en met genodigden die partners en kinderen mogen meebrengen. En dat is normaal, want dat is het leven van de meeste dertigers rondom ons.
Maar het blijft steken... de vragen van onbekenden blijven komen en het gevoel van gemis blijft de kop opsteken in de auto op weg terug naar huis.
Ondertussen zijn er een paar mensen die niet in de kindercarrousel gestapt zijn. Een collega die eigenlijk nog niet weet of ze kinderen wil, maar ondertussen de 35 dichterbij ziet komen. Een ex vriendje die denk ik absoluut niet begrijpt waarom die kinderwens bij ons zo acuut is en die zelf pas binnen drie jaar het idee van kinderen plant. Als ik dat vertel aan P. dan krijg ik die antwoorden die ik eigenlijk niet wil horen. Dat hij niet begrijpt dat 2 mensen in een relatie deze niet willen uitbreiden met een kind, om een gezin te vormen...
Terwijl het bij mij steeds ging over die biologische wens om een kind op de wereld te zetten en op te voeden en natuurlijk het liefst van al met de man van mijn dromen, gaat het bij P. echt over het vormen van een gezin. Waarbij 1+1 alweer veel meer wordt dan 2.
Soms denk ik dan dat het leven een puzzel is en dat dat kind dat ene puzzelstukje is dat nog niet kan geplaatst worden omdat je eerst nog andere stukjes op zijn plaats moet zetten vooraleer dat ene stukje ergens in past. En dan begin je de andere stukjes van je puzzel te bekijken. Waar ontbreekt er nog iets? We hebben de relatie, we hebben zelfs het huis, we hebben de jobs die eigenlijk wel ok zijn. We hebben uiteraard dromen die nog niet uitgekomen zijn. Moeten we echt eerst nog dat ene, ultieme ding doen of beleven vooraleer dat baby stukje op zijn plaats kan gezet worden?
En dan kom ik schatten als Floortje tegen op straat die met een lieve glimlach en een beetje schuldgevoel toegeeft hoe zalig het is met haar twee schattige kindjes. En in die lieve glimlach en die schitteroogjes zie je ook de pijn die ze voelt omdat ik niet heb wat zij heeft. Ik merk dat de laatste tijd weer meer en meer. Hoe moeilijk mensen het toch vinden om openlijk gelukig te zijn over hun kinderen als ik in de buurt ben. A. is een tijdje geleden bevallen van een tweede zoontje. Mijn eerste petekind is grote broer geworden. Dat ik nog niet ben langsgeweest heeft nu eens niets te maken met babyblues, maar alles met een tekort aan tijd. Ik loop al twee weken met een bodietje maat 50 rond in mijn handtas.... momenteel is mijn planning om morgenmiddag te proberen op de tram te springen en een verrassingsbezoekje te brengen. Om nog eens goed te kunnen snuffelen aan een pasgeboren babietje .... mmmmmmmmm
Het feit dat de lente volop in het land is helpt natuurlijk niet echt. Na een lange tijd van blindheid ten opzichte van buggy's en buiken komen ze ineens weer vanuit alle hoeken en gaatjes de straat op. Het feit dat ik dit jaar dertig wordt begint ook te tellen. Ineens bekijk ik andere vrouwen mét kinderen ineens als zijnde ouder of jonger dan mezelf ... en zo zijn we weer in de wedstrijd beland.
0 - 1 voor de "anderen"....
