Deuren

er zitten deuren in mijn hoofd, in mijn lichaam, in mijn gedachten.

Als een tijdje geleden mensen kwamen vertellen dat ze zwanger waren was ik heel enthousiast. Maar onmiddellijk ging een stalen deur dicht. Een deur die al het verdriet, de woede en de wanhoop moest tegenhouden. Een stalen deur die het gevoel van falen moest tegenhouden.
Een goede opmerker zou zelfs letterlijk deze deur kunnen gezien hebben, als ze diep in mijn ogen keken.

Het was een veilige deur. Een deur waar niet teveel slechte gevoelens doorkwamen. Een deur die het mij mogelijk maakte om om te gaan met de vreselijke dingen die door mijn hoofd spookte als alweer iemand kwam zeggen dat zij kon waar ik niet toe in staat ben.

Ik durf zeggen dat deze stalen deur enkele vriendschappen gered heeft. Want ik kan me voorstellen dat niemand gesteld is op de reactie die achter de deur plaatsvond.

Ondertussen, nu ik meer en meer uitkijk naar ons adoptiekindje, begint het gevoel van faling een beetje weg te trekken. OK, ik kan dus blijkbaar niet zwanger worden, maar dat betekend niet dat ik geen goede moeder kan zijn. En, ok, ik zal niet kunnen meepraten over zwanger zijn, gebroken water, weeën en bevallen. Net zoals borstvoeding niet mijn ding zal zijn om over te praten.

En tja, dat is dan maar zo. Dat zijn feiten waar ik niets aan kan veranderen.

Onze adoptie zal niet een namaakzwangerschap zijn. We zullen niet proberen zoveel mogelijk mee te maken wat een zwanger koppel meemaakt. Ik ga ook mijn lichaam niet dwingen om borstoeding te geven, ga niet op zwangerschapsyoga en je zal mij ook niet in de suikerbonenwinkels vinden. Ik heb gisteren al mijn zwangerschapsboeken weggegeven aan een zwangere vriendin en zal deze ook niet terugvragen.

Met het besef dat ik iets ga doen wat zoveel anderen beweren van niet te kunnen komt mijn gevoel van eigenwaarde weer boven het minimumniveau. De stalen deur is vervangen door een klapdeurtje dat mij toelaat eerlijk te zijn in mijn gevoelens en reacties, maar ook af en toe de minder leuke gevoelens tegen te houden.

Het geitje met de wollen sokjes

Tussen de eerste keer dat ik uitriep, "drie keer IVF en als het dan niet gelukt is, dan adopteren we" en het moment nu dat de adoptiecursus elke dag een beetje dichterbij komt is mijn hele idee over adoptie en over P. en ik die adopteren meer veranderd dan alle ideeën die ik ooit over zwanger zijn en kinderen krijgen had samen.

Ik had altijd een beeld van adoptieouders als die alternatieve, geitewollen sokken die rondliepen alsof ze de wereld een grote dienst bewezen. Want zij gaven een kind een nieuwe kans, de kans op een beter leven. Ik zag mezelf zo niet rondlopen.

Ook de mensen die op moederdag 2 mama's vierden deden mij een beetje de kriebels krijgen. Dat er nog een andere mama in het spel was/is was uiteraard niet iets dat ik mijn kind niet te zijner tijd zou vertellen. Maar al die nadruk op de buikmama ... ???? Niets voor mij

En nu ineens zijn we weer zoveel verder. Het idee dat we ooit binnen niet al te lange tijd op een vliegtuig gaan stappen om ergens aan de andere kant van de wereld een kind op te halen lijkt met de dag reeëler te worden. Ik zie het ons ook doen. Ik zie ons samen met die andere ouders het avontuur van ons jonge leven meemaken. Ik zie ons daar aan die andere kant van de wereldbol ouders worden.

Maar meer een meer zie ik in mijn gedachten ook de ouders van het kind dat ooit van ons zal zijn. Er lopen op dit moment een man en vrouw rond die binnen een tijdje sex zullen hebben en ons kind zullen verwekken. Men vertelde mij net dat ik dat allemaal niet te romantisch moet zien. Dat de kans dat ons kind "gemaakt wordt uit liefde" niet zo groot is. Of dat de vrouw het allemaal voor haar plezier ondergaat. De kans ook dat de moeder van ons kind door het verwekken van ons kind HIV positief wordt is ook niet gering.

Maar toch gaan de laatste avonden mijn gedachten naar die vrouw. Die vrouw die ik nooit zal kennen en waar ik nooit een gezicht op zal kunnen plakken. Die vrouw die nu rondloopt en niet weet dat ze misschien de laatste twee jaar van haar leven ingaat. De vrouw die binnen niet al te lange tijd zwanger zal zijn van ons kind.

De vrouw die heel veel kans heeft binnen een paar jaar te sterven door toedoen van aids.

Elke avond denk ik even aan die vrouw en hoop ik dat ze gelukkig is. Dat ze nog leuke momenten zal meemaken. Dat ze binnenkort gelukkig is dat ze zwanger is. Dat ze haar zwangerschap als iets positiefs ervaart.

Ik zal altijd de zichtbare moeder van ons kind zijn. En ergens hoop ik dat we niet vergaan tot as en stof ... zodat deze vrouw aan de andere kant van de wereld ook onzichtbaar aanwezig zal blijven.

mooie momenten

Midden tussen de drukte sta je soms even stil bij de mooie momenten.
Met een vriend midden in de chaos ineens een zelfde liedje horen. Een nummer dat een bepaald moment tekent. Niets zeggen, maar midden in de chaos even stil zijn en luisteren.

Met veel woorden en uitroepen gefeliciteerd worden door je collega's omdat je eindelijk een stageschool gevonden heb.

Zaterdagochtend vroeg naar de bakker gaan, de mensen in de huizen zien ontwaken en je eindelijk zelf kunnen voorstellen dat we binnen niet al te lange tijd zelf op zaterdagochtend een kind in pyama zullen rondlopen hebben.

Met gelijkgestemden rond de tafel zitten en voelen dat het klikt

Ontdekken dat sommige mensen waarbij je dacht dat het nooit zou klikken ineens jou zelfde gevoel voor humor hebben.

Tja, ook al is het hier een tijdje stil geweest, ik heb zeker niet stilgezeten. September is naar traditie één van de drukste maanden hier op het werk. Momenteel begint het een beetje te beteren. Naast werken ben ik reeds enkele weken volop aan het studeren en heb ik dus sinds begin deze week eindelijk een school gevonden waar ik mijn stages mag doen.
Gelukkig heb ik in alle drukte nog tijd gevonden om te genieten van de mooie dingen.
Ik begin eindelijk te beseffen dat ik echt geen reden heb om ongelukkig te zijn. De periode van IVF en hunkeren naar een kind was echt erg .... de hel .... Ik ben er een ander mens door geworden. Maar toch ... ergens was het misschien wat ik nodig had om te beseffen dat je soms gelukkig moet zijn met eenvoudige dingen.

Nu mijn vrienden weer allemaal in het land zijn zie ik ook dat iedereen op één of andere manier veranderd. Evolueert als het ware. En ik zie ook mezelf veranderen. De onrust verdwijnt, de drukte glijdt naar de achtergrond. Ik ben niet meer het haantje de voorste, de luidste stem in het gezelschap. Ik heb leren zwijgen en genieten van de stilte. De stilte is niet meer oorverdovend en smeekt niet meer om gevuld te worden. Het is leuk eens de anderen hun stemmen en verhalen te horen.