Onze calvarietocht in adoptieland is begonnen. En het begint meteen met een processie van Echternach. 1 reuzestap vooruit, we hebben ons intakegesprek gehad. En heel veel kleine stapjes achgteruit want het zal nu nog een jaar duren voor we aan een volgende stap kunnen beginnen. Die volgende stap zijn cursussen en selectiegesprekken.
Maar daar moeten we nu dus even ons hoofd niet over breken...
Het voelt wel raar om dan eindelijk de knoop door te hakken en met de adoptie te beginnen om dan na een initiële periode van spanning en zenuwen opnieuw aan een lange wachtperiode te beginnen.
Maar ik begin langzaamaan mijn draai te vinden in mijn ongewenst kinderloos zijn. Het zou leuk zijn als we nu aan een rechte lijn in de adoptieprocedure konden beginnen en ik al concreet kon beginnen nadenken over de kleur van de muren in de kinderkamer. Het zou mijn geestelijke gezondheid zeker geen kwaad doen om al mijn energie in de adoptie te steken en nu al een beetje adoptiezwanger rond te lopen.
Langs de andere kant bekijk ik de adoptie nu meer als een vangnet. Er is een alternatief als ik binnen een aantal jaar nog steeds niet zwanger ben. We hoeven niet meer gewoon "te proberen en we zien wel wat het wordt". De onzekerheid is zo goed als weg. Ik spring niet meer gewoon in het duister en wacht niet meer gewoon af om dan ineens veertig te zijn en te beseffen dat ik te lang gewoon afgewacht heb.
Nu weet ik dat ik gewoon kan wachten en dat er dan toch een kindje voor ons weggelegd zal zijn binnen een paar jaar. Dit maakt me ontzettend rustig.
Dus de boodschap is nu van gewoon zwanger te worden zonder er al te veel mee bezig te zijn. Gewoon eventjes tussendoor zwanger worden zonder er teveel bij na te denken. Gewoon, zomaar tussen de soep en de patatten een klein bevruchtingetje tot stand te brengen.
Of mijn accupuncturiste die vroeg of ik nu nog wel wou proberen zwanger te worden met de hulp van haar naalden nu we aan adoptie begonnen waren.
Al deze veronderstellingen hebben 1 nogal heikel punt gemeen. Wat baten naalden en vitamientjes als er geen of weinig euh...... vleselijke gemeenschappen zijn.
Iemand tips hoe je een sexleven dat volledig naar de knoppen is na jaren IVF en kinderloze ellende weer tot bloei kan krijgen???? Ze zullen heel hard geapprecieerd worden
16.3.05
Ten eerste, eens niet over mezelf
de zon schijnt, er zit een lentegeurtje in de lucht, de bloemknopjes ontluiken, de mensen glimlachen naar elkaar ....
En Y is ZWANGER!!!!!!!!!!!!!!!! woehoe, woehoe, super, mega, fantastisch, niet te geloven, kiepevel over gans mijn lijf, gebleit van geluk
De voorgeschiedenig kennende (zo goed als geen kans op spontane zwangerschap, zwanger van een cryo, een gezond zoontje en dan ineens .... naar spoed met buikpijn, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De gyne die hen op het hart drukt om nu niet te beginnen hopen dat een spontane zwangerschap toch kan ... een gesprek een maand geleden over je neerleggen bij het niet zwanger worden en hoe moeilijk het is en hoe veel het toch nog in je hoofd zit als je dan een paar dagen overtijd gaat....om dan terug zwanger te worden) is het echt wel een wonder dat ze op zeer korte tijd twee maal zwanger werd.
Het doet me hopen voor anderen....
Om maar te zeggen hoe een groot wonder deze zwangerschap van Y is: 20 minuten na een telefoontje naar De Sutter in het UZ werd er al een echo genomen! Voor iedereen die al eens geprobeerd heeft om gewoon te bellen naar het UZ om iets te weten te komen ... die weet dat het een wonder is als je zo snel geholpen wordt. Zelfs als ze je laten bellen vanaf 11u en je belt om 11u, 59 seconden en 99 hondersten en blijft bellen tot 12u heb je nog het gevoel dat ze er voor je zijn...
De zwangerschap van Y is nog maar heel pril. Er zijn al bloedingen geweest en ze heeft al plat gelegen. En Y is doodsbang ...
Heel mijn lijf wil positief blijven en ik wil de wereld ronddansen van geluk voor Y, maar mijn hartje knijpt samen als een stress bal als ik er aan denk dat Y deze zwangerschap misschien zou verliezen.
In de laatste 4 jaar heb ik allerlei soorten zwangerschappen meegemaakt. En gelukkig waren velen daarvan positief en leuk en zonder problemen. Maar helaas heb ik er al evenveel meegemaakt die niet zo leuk waren. Waar er een moment was dat alles aan een zijden draadje hing en dat iedereen vreesde voor het rinkelen van de telefoon, het piepen van een binnenkomend sms-je, uit schrik voor slecht nieuws.
En het rare is dat deze zijden draadjes die maar langer en langer uitgerekt worden tot ze al dan niet breken steeds toebehoren aan vrouwen die met heel veel moeite eindelijk aan die opstap tot de roze wolk gekomen zijn.
A. die zwanger was na een IVF en die zoveel hartzeer met me gedeeld heeft komt op 22 weken met spoed in het ziekenhuis te liggen met een baby die alle moeite van de wereld doet om nu al op de wereld te komen. Gelukkig wordt weken later S. geboren en loopt er nu een peuter in het huis van A. en J.
M. die zwanger werd na een eerste IVF, haar kindje verloor op 20 weken na een vruchtwaterpunctie, nog 9 ivfs deed zonder resultaat. Spontaan zwanger word en haar kindje verliest na een paar weken. Opnieuw spontaan zwanger wordt om dan een paar weken geleden haar kindje op 26 weken opnieuw af te staan.
L. die na 4 IUI's eindelijk zwanger werd om dan op vakantie ver van alles en iedereen een miskraam te krijgen. Uiteindelijk kost het hen nog eens 6 IUI' s en een lange zwangerschap om K. op de wereld te zetten.
I. die hun kinderloosheid voor iedereen verborgen hielden en ook ver van alles en iedereen hun wonderzwangerschap zagen eindigen.
Het contrast met de andere vriendinnen die gewoon even zwanger werden en negen maanden later een gezonde baby op de wereld zetten lijkt soms zo ongelooflijk groot.
Ik geloof niet in één of andere god, maar soms lijkt het echt alsof iemand er genoegen in schept van een bende echte, toffe, fantastische vrouwen op te delen in 2 groepen. Zij die mogen mama worden en zij die er verdomme heel erg hard voor moeten afzien.
En Y is ZWANGER!!!!!!!!!!!!!!!! woehoe, woehoe, super, mega, fantastisch, niet te geloven, kiepevel over gans mijn lijf, gebleit van geluk
De voorgeschiedenig kennende (zo goed als geen kans op spontane zwangerschap, zwanger van een cryo, een gezond zoontje en dan ineens .... naar spoed met buikpijn, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De gyne die hen op het hart drukt om nu niet te beginnen hopen dat een spontane zwangerschap toch kan ... een gesprek een maand geleden over je neerleggen bij het niet zwanger worden en hoe moeilijk het is en hoe veel het toch nog in je hoofd zit als je dan een paar dagen overtijd gaat....om dan terug zwanger te worden) is het echt wel een wonder dat ze op zeer korte tijd twee maal zwanger werd.
Het doet me hopen voor anderen....
Om maar te zeggen hoe een groot wonder deze zwangerschap van Y is: 20 minuten na een telefoontje naar De Sutter in het UZ werd er al een echo genomen! Voor iedereen die al eens geprobeerd heeft om gewoon te bellen naar het UZ om iets te weten te komen ... die weet dat het een wonder is als je zo snel geholpen wordt. Zelfs als ze je laten bellen vanaf 11u en je belt om 11u, 59 seconden en 99 hondersten en blijft bellen tot 12u heb je nog het gevoel dat ze er voor je zijn...
De zwangerschap van Y is nog maar heel pril. Er zijn al bloedingen geweest en ze heeft al plat gelegen. En Y is doodsbang ...
Heel mijn lijf wil positief blijven en ik wil de wereld ronddansen van geluk voor Y, maar mijn hartje knijpt samen als een stress bal als ik er aan denk dat Y deze zwangerschap misschien zou verliezen.
In de laatste 4 jaar heb ik allerlei soorten zwangerschappen meegemaakt. En gelukkig waren velen daarvan positief en leuk en zonder problemen. Maar helaas heb ik er al evenveel meegemaakt die niet zo leuk waren. Waar er een moment was dat alles aan een zijden draadje hing en dat iedereen vreesde voor het rinkelen van de telefoon, het piepen van een binnenkomend sms-je, uit schrik voor slecht nieuws.
En het rare is dat deze zijden draadjes die maar langer en langer uitgerekt worden tot ze al dan niet breken steeds toebehoren aan vrouwen die met heel veel moeite eindelijk aan die opstap tot de roze wolk gekomen zijn.
A. die zwanger was na een IVF en die zoveel hartzeer met me gedeeld heeft komt op 22 weken met spoed in het ziekenhuis te liggen met een baby die alle moeite van de wereld doet om nu al op de wereld te komen. Gelukkig wordt weken later S. geboren en loopt er nu een peuter in het huis van A. en J.
M. die zwanger werd na een eerste IVF, haar kindje verloor op 20 weken na een vruchtwaterpunctie, nog 9 ivfs deed zonder resultaat. Spontaan zwanger word en haar kindje verliest na een paar weken. Opnieuw spontaan zwanger wordt om dan een paar weken geleden haar kindje op 26 weken opnieuw af te staan.
L. die na 4 IUI's eindelijk zwanger werd om dan op vakantie ver van alles en iedereen een miskraam te krijgen. Uiteindelijk kost het hen nog eens 6 IUI' s en een lange zwangerschap om K. op de wereld te zetten.
I. die hun kinderloosheid voor iedereen verborgen hielden en ook ver van alles en iedereen hun wonderzwangerschap zagen eindigen.
Het contrast met de andere vriendinnen die gewoon even zwanger werden en negen maanden later een gezonde baby op de wereld zetten lijkt soms zo ongelooflijk groot.
Ik geloof niet in één of andere god, maar soms lijkt het echt alsof iemand er genoegen in schept van een bende echte, toffe, fantastische vrouwen op te delen in 2 groepen. Zij die mogen mama worden en zij die er verdomme heel erg hard voor moeten afzien.
10.3.05
Update op het adoptiefront
maandag intake gesprek
beetje elkaar leren kennen en de procedure laten uitleggen
hoop dat onze eerste indruk ok is
zucht.... dacht dat ik van de zenuwen af zou zijn
beetje elkaar leren kennen en de procedure laten uitleggen
hoop dat onze eerste indruk ok is
zucht.... dacht dat ik van de zenuwen af zou zijn
3.3.05
ik ook...
ik las net een stukje van een van de weinige mannen in infertiliteits blogland en zat de hele tijd te knikken. Het deed me denken aan één van de weinige dingen die ik niet van me afgeschreven krijg.
Ik mag nog zo vaak het goede voornemen maken om opnieuw contact te zoeken met de vrienden die mijn eerste petekind op de wereld zette ... maar iets houdt met steeds tegen. BHM's post vertelde veel op een manier dat ik het ook zou willen kunnen zeggen.
Helaas klink het ook ontzettend kwetsend. Daarom misschien dat ik het nog niet verwoord krijg.
Alhoewel, wat is kwetsend in dit leven van mij dat niet uitdraait zoals ik altijd dacht dat het ging uitdraaien?
Hoewel er ondertussen meerdere vrienden zwanger zijn geworden en er ondertussen veel babies en peuters rondom mij uit de grond schieten, blijft die ene vriendin me zwaar op de maag liggen. Ik herinner me nog levendig de dag dat ik vertelde dat we er aan begonnen waren en zij met stellige overtuiging zei dat ze dat echt nog niet zag zitten. Ondertussen bevalt ze binnen een maand van nummertje twee.... Ze verpersoonlijkt iedereen die mij voorbijgestoken is in deze absurde wedstrijd.
Ik hoop dat mijn petekind het me later kan vergeven dat ik er niet geweest ben een tijdje. Ik hoop dat zijn mama en papa het me kunnen vergeven dat ik niets met de tweede zwangerschap te maken wou hebben. Ik hoop dat ze ons niet vergeten een kaartje te sturen als nummertje twee zijn leven op deze aarde begint. Ik hoop dat ik in de nabije toekomst ook mama wordt... en dat we dan opnieuw one happy brady bunch kunnen zijn
Ik mag nog zo vaak het goede voornemen maken om opnieuw contact te zoeken met de vrienden die mijn eerste petekind op de wereld zette ... maar iets houdt met steeds tegen. BHM's post vertelde veel op een manier dat ik het ook zou willen kunnen zeggen.
Helaas klink het ook ontzettend kwetsend. Daarom misschien dat ik het nog niet verwoord krijg.
Alhoewel, wat is kwetsend in dit leven van mij dat niet uitdraait zoals ik altijd dacht dat het ging uitdraaien?
Hoewel er ondertussen meerdere vrienden zwanger zijn geworden en er ondertussen veel babies en peuters rondom mij uit de grond schieten, blijft die ene vriendin me zwaar op de maag liggen. Ik herinner me nog levendig de dag dat ik vertelde dat we er aan begonnen waren en zij met stellige overtuiging zei dat ze dat echt nog niet zag zitten. Ondertussen bevalt ze binnen een maand van nummertje twee.... Ze verpersoonlijkt iedereen die mij voorbijgestoken is in deze absurde wedstrijd.
Ik hoop dat mijn petekind het me later kan vergeven dat ik er niet geweest ben een tijdje. Ik hoop dat zijn mama en papa het me kunnen vergeven dat ik niets met de tweede zwangerschap te maken wou hebben. Ik hoop dat ze ons niet vergeten een kaartje te sturen als nummertje twee zijn leven op deze aarde begint. Ik hoop dat ik in de nabije toekomst ook mama wordt... en dat we dan opnieuw one happy brady bunch kunnen zijn
Abonneren op:
Posts (Atom)