ik las net een stukje van een van de weinige mannen in infertiliteits blogland en zat de hele tijd te knikken. Het deed me denken aan één van de weinige dingen die ik niet van me afgeschreven krijg.
Ik mag nog zo vaak het goede voornemen maken om opnieuw contact te zoeken met de vrienden die mijn eerste petekind op de wereld zette ... maar iets houdt met steeds tegen. BHM's post vertelde veel op een manier dat ik het ook zou willen kunnen zeggen.
Helaas klink het ook ontzettend kwetsend. Daarom misschien dat ik het nog niet verwoord krijg.
Alhoewel, wat is kwetsend in dit leven van mij dat niet uitdraait zoals ik altijd dacht dat het ging uitdraaien?
Hoewel er ondertussen meerdere vrienden zwanger zijn geworden en er ondertussen veel babies en peuters rondom mij uit de grond schieten, blijft die ene vriendin me zwaar op de maag liggen. Ik herinner me nog levendig de dag dat ik vertelde dat we er aan begonnen waren en zij met stellige overtuiging zei dat ze dat echt nog niet zag zitten. Ondertussen bevalt ze binnen een maand van nummertje twee.... Ze verpersoonlijkt iedereen die mij voorbijgestoken is in deze absurde wedstrijd.
Ik hoop dat mijn petekind het me later kan vergeven dat ik er niet geweest ben een tijdje. Ik hoop dat zijn mama en papa het me kunnen vergeven dat ik niets met de tweede zwangerschap te maken wou hebben. Ik hoop dat ze ons niet vergeten een kaartje te sturen als nummertje twee zijn leven op deze aarde begint. Ik hoop dat ik in de nabije toekomst ook mama wordt... en dat we dan opnieuw one happy brady bunch kunnen zijn
