Het vertellen dat je gaat adopteren brengt de meest rare reacties met zich mee
Ofwel wordt je aanzien als de grote weldoener die zo'n zielig weesje gaat redden. Mensen die het zo zien krijg je dus echt niet overtuigd dat het zo niet is. Als je dan vertelt dat het best 5 jaar kan duren, dan krijg je steeds hetzelfde cliché te horen. "dat kan toch niet, er zitten toch zoveel arme, zielige, snottebel aan de neus hangende, ongewassen vingertjes hebbende en algemeen naar liefde hunkerende weesjes in de weeshuizen.
Dat dat niet zo is, en zelfs als dat wel zo is dat het dan nog niets betekend omdat deze kinderen niet adoptabel zijn, dat begrijpen ze niet.
Dit zijn ook meestal de mensen die niet begrijpen dat je bij binnenlandse adoptie niet kan eisen dat het om een blank kind gaat. Want met de opkomst van het Vlaams Belang ga je toch niet bewust kiezen voor een gekleurd kind zeker??
Dat dit haaks staat op de eerdere kreten over de arme weesjes in de weeshuizen hebben ze dan niet door.
Of dan heb je de spontane reacties die helaas ook van mijn ouders kwam. Want .... hopeloze koppels die gaan adopteren ... die worden meestal spontaan zwanger. Eindelijk is dat bewuste knopje omgedraait en lukt het ineens wel. De harde feiten worden onmiddellijk op tafel gesmeten: de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin. Jaren lang gesukkeld, al die medische ingrepen en pas zwanger geworden toen ze gingen adopteren. Het is ongelooflijk hoeveel mensen blijkbaar de tante van de nicht, van de collega, van de buurvrouw haar vriendin kennen.
Er is trouwens onderzoek gedaan naar deze urban legend. Slechts 15% van de ongewenst kinderloze koppels worden zwanger eens ze aan het adopteren slaan. Dat is nog minder dan de 20% kans die we elke maand zouden hebben.
Of dan heb je de verhalen .... goéd dat jullie gaan adopteren. Want iedereen kent blijkbaar wel een koppel dat na jaren ongewenst kinderloos en ontelbare behandelingen besluit om te stoppen en niet te adopteren. Stel je voor, NIET adopteren!!!! Waarom zou iemand zo'n gemakkellijke oplossing niet gebruiken. Dan wilden ze waarschijnlijk niet graag genoeg ouder worden....
En dan denk ik terug aan hoe onze beslissing om te gaan adopteren gegroeid is. Toen ik aan het begin van onze IVF toestanden voorstelde aan P. om adoptie in ons achterhoofd te houden was hij daar aboluut niet voor te vinden. Waarom zouden we adopteren als we gewoon zwanger konden worden?
Ergens tussen onze derde en vierde IVF poging wilde ik me al op de wachtlijst plaatsen, maar P. was nog altijd tegen. Ik bleef nu en dan het onderwerp naar boven brengen. Toen we uiteindelijk na onze zesde poging beslisten om er voor een lange tijd mee te stoppen bestelde ik de infomap over adoptie bij Kind en Gezin. Die map verdween op mysterieuze manier samen met de papier en karton ophaling.
En toen ineens vond P. ook dat het misschien wel tijd werd om adoptie wat beter te gaan bekijken. En wat bleek toen? Ik die altijd dacht dat we "wel even konden gaan adopteren" kreeg ineens knopen in mijn maag bij het idee dat we echt deze weg opgingen. Bij het idee dat ik bij wildvreemden moest gaan uitleggen wie ik was en waarom ik best in staat zou zijn om een kind op te voeden. Dat ik ineens vreemden moest gaan overtuigen dat ik echt wel een goede mama zou zijn. Ik weet dat P. diep vanbinnen nog steeds hoopt dat de spontane zwangerschap nog wel zal komen. Dat hij nog steeds twijfelt of dit wel is wat we moeten doen.
En toch, diep vanbinnen ben ik blij dat ik op dit moment aangekomen ben. Ik zie de voorbije jaren toch een beetje als verspilling. Als energie die ik weggegooid heb. Als ik toen geweten had waar ik nu stond, was het allemaal anders gegaan. Als ik geweten had bij de eerste IVF dat ik na zes pogingen nog steeds met lege handen zou staan, dan was ik er nooit aan begonnen. Dan was ik misschien ondertussen mama van een kindje uit andermans buik. Of, dan hadden we misschien nooit toegegeven aan het babyvirus en waren we nu gelukkig kinderloos.
Ik besef nu pas dat adopteren zeker niet voor iedereen is weggelegd. Als ik zie hoe moeilijk ik het nu vind, terwijl ik altijd adoptie als een mogelijke oplossing zag... dan begrijp ik dat mensen er gewoon niet aan beginnen. Ze hebben genoeg ontgoochelingen gehad, genoeg geld uitgegeven aan een droom die nooit is uitgekomen, genoeg energie gestoken in een onderneming die volledig gefaald is. De schrik om een ander kind niet graag genoeg te zien, de schrik dat een ander kind nooit de wens om een eigen kind kan vervangen...
Ik dacht dat mijn relatie met de boze buitenwereld zou veranderen eens ik vertelde dat er een oplossing was voor ons probleem. Dat we toch een kindje zouden krijgen. Op één of andere manier. Maar toch blijven de reacties raar en soms pijnlijk. Toen we nog volop in de behandelingen zaten was het ongepast als iemand voorstelde om te adopteren. Het was een pijnlijk voorstel, want waarom zouden we een nieuwe, moeilijke, lange weg inslaan als het deze keer echt wel eens zou kunnen lukken? En ook, adopteren is niet hetzelfde als zwanger worden. En zeker niet hetzelfde als zwanger worden na een behandeling. Want zwanger worden gaat nog steeds over de vrouw. Het aura van "kijk naar mij, ik ben zwanger" ontbreekt volledig als je gaat adopteren. Adoptie gaat nooit over de toekomstige moeder, wel altijd over het kind. En in je kinderdromen was mama worden toch steeds een beetje verbonden met het "kijk naar mij" gevoel". Het delen van zwangerschapssymptomen, het dikker worden van die buik, het aanhoren van bevallingsverhalen van vriendinnen....
Dat "kijk naar mij" gevoel moet je waarschijnlijk zelf een beetje opwekken tijdens de adoptieprocedure. Alhoewel ... ik ga me toch een beetje een valse mama voelen als ik buggy's, kinderkamers, wiegjes en kleedjes ga kopen zonder dikke buik. Misschien moet ik dan een soort van badge dragen ... adoptie mama's mogen ook kirrend over kleine sokjes hangen zonder zielig gevonden te worden.
En toch maak ik voor velen al een beetje deel uit van "de andere kant". Ik ben niet meer de lotgenoot die alles doet om die buik dikker en dikker te zien worden. Ik laat mezelf en mijn lichaam niet meer door een hel gaan om de genen van mij en P. samen te klutsen tot een nieuw wezentje. Maar tegelijkertijd hoor ik ook nog niet bij de mama's met de effectief dikker wordende buik. Bij de mama's die met echo's in hun agenda rondlopen en aftellen naar dé datum. Ik ben gelukkig met het idee dat wij gaan adopteren, maar ik ben nog regelmatig bitter als ik denk aan alles wat ik meegemaakt heb en alles wat ons waarschijnlijk nog te wachten staat. Dus het blijft allemaal heel dubbel aanvoelen.
