Alereerst sorry voor de lange stiltes en het niet beantwoorden van mails, sms's en smeekbedes om eens af te spreken.
Sailing Chick is bezig met het beklimmen van de 'corporate ladder'. Een kleine maand geleden kreeg ik de vraag om ons PR departement te versterken en me met de sponsors en bedrijfsplaatsen bezig te houden.
Omdat ik sowieso een beetje uitgekeken was op de personeelsfeesten, congressen en vooral de trouwfeesten (ik krijg letterlijk rillingen als ik de kirrende stemmetjes aan de telefoon hoor ... "wij willen graag in de opera trouwen".... om dan nog niet te spreken van de moeders en schoonmoeders van de blozende bruidjes) en was dus wel blij met het aanbod.
Na de typische miscommunicatie en crisissen alom (culturele sector ...) begint het allemaal een beetje op zijn poten te vallen. Het ocassioneel pendelen tussen Gent en Antwerpen neem ik er gerust bij. Zeker omdat we binnen twee weken verhuizen naar het "Eilandje" wat betekend dat ik 2 antwerpse dames wat meer ga kunnen zien. Ondertussen ken ik ook al wat zeer goede restaurants in Antwerpen (tja... PR werk...)
Vandaag was ik te gast in een redelijk bekend en extreem duur Antwerps restaurant. Met 2 collega's en 1 van onze grote business klanten. 4 vrouwen aan een tafel variërend tussen de 30 en de 50.
Na verscheidene uren work talk eindigde het gesprek met het blijkbaar verplichte rondje "hoe gaat het met de kinderen?"
De dingen die ik toen hoorde ....
"ja, op een bepaald moment in je leven besef je dat er andere prioriteiten zijn dan werk" (over het helpen indienen van de thesis van de 24 jarige dochter!!!! Erg als je pas na 24 jaar het wint van je moeders werk)
Om dan nog minstens een halfuur excuses aan te horen van vrouwen die probeerden zichzelf te verontschuldigen dat ze naast hun werk ook tijd besteden aan hun kinderen.
Om maar te zeggen dat ik nu met plezier de ladder opklim, maar toch hoop dat deze ladder in een glijbaan veranderd eens mijn status ge-upgradet wordt tot mama.
