Gisteren onze eerste adoptiestapjes gezet. Ik had een afspraak met M. M is psychologe in het centrum waarmee wij samenwerken. Zij is ook de "stief"moeder van een vriendin, dus ik ken haar al langer.
Ons gesprek was zeer boeiend. Het heeft me gesterkt in het idee dat wij echt niet te veel moeten inzitten met die selectiegesprekken en dat we echt onzelf kunnen zijn.
Het voordeel van met M. te praten was dat ik nu ongeveer weet waar de nadruk op ligt tijdens de gesprekken en wat de redenen zijn waarom mensen "afgekeurd" raken.
In het kort komt het neer op het volgende
* waarom adoptie? Hier is het duidelijk dat adoptie enkel in tijd een tweede keuze mag zijn en niet emotioneel een tweede keuze is.
* je infertiliteitsachtergrond. Wat is er gebeurd, hoe hebben we het verwerkt? Stonden we gelijkwaardig in onze beslissingen naar volgende pogingen toe? Hoe is er beslist geweest dat we gingen stoppen...
* Je relatie. Hoe lossen we conflicten op? Hoe gaan we om met problemen?
* Je familie. Hoe gaan zij om met het gegeven adoptie
* je sociale inbedding. Vrienden, collega's,... Zijn er veel mensen met kinderen in je omgeving etc...
* je job. of je realistische vooruitzichten hebt hoe je je job en een kind kan combineren
* je ideeën over opvoeding. Hoe je je partner als ouder ziet
* je gevoelens tegenover de afstandsmoeder
* je voorkeuren. jongen, meisje, blank, gekleurd, een handicap of niet...
* enzovoort enzoverder
Al bij al valt het denk ik wel mee. Ik heb toch alleszins al veel dingen gezegd gisteren waarvan M. zei dat ik daarmee zeker ging 'scoren'!!!!
Morgen pleeg ik een telefoontje naar het centrum om te vragen of ze al een idee hebben wanneer we eens mogen langskomen. In hun mailberichtje spraken ze van "binnenkort", maar dat is natuurlijk een relatief begrip.
Volgens M. komt dat trouwens ook heel goed over, het toont maar weer eens dat we echt gemotiveerd zijn.
Ik heb ondertussen ook het telefoonnummer van een ander adoptieagentschap in mijn agenda staan, maar we gaan voor het moment nu ons eerst concentreren op het eerste centrum. Zij begrijpen echter wel dat je je op 2 lijsten inschrijft om de kansen te vergroten. Ook staan zij nog open voor het combineren van behandelingen en adoptie, zeker in het begin van de procedure. Het is normaal dat je als je het emotioneel aankunt je geen jaren moet verliezen door eerst de hele medische mallemolen te doorlopen en dan pas aan het jarenlange adoptieproces begint.
Vorig jaar werden er zes kindjes geplaatst, dus hopelijk blijft deze evolutie zo verder gaan. We rekenen op maximum 5 jaar. En ondertussen nog even zo zwanger worden, zou uiteraard niet ongewenst zijn ;o)
Voila, dat was het. We zijn er op 1 of andere manier echt aan begonnen.
Ik besef dat deze blog waarschijnlijk niet meer zo grappig is sinds Bittere Bitch en Infertiel Brein op pensioen zijn, maar ik doe mijn best om Gekke Adoptiemama in het leven te roepen.
