oude spoken

het gonst de laatste dagen van de geruchten in de bijennest die we het wereldwijde web noemen. Er gaan volgende week toewijzingen volgen, zoveel is zeker. Toewijzingen die als gevolg hebben dat er een aantal koppels binnen een zestal weken moeten afreizen.
En hoewel het echt nu eens helemaal niet practisch zou zijn dat wij erbij zijn (we hebben immers momenteel geen deftige keuken en geen badkamer en een halve aanbouw in opbouw), ben ik al een aantal dagen doodzenuwachtig...

De oude gevoelens van vroeger komen weer boven.
Moeten bellen voor het resultaat van de bloedprik en diep vanbinnen weten dat het niet gelukt is...
Weten dat je vreselijk jaloers gaat zijn als je lotgenoten wel bij de gelukkigen behoren en jij niet...

Ik vind het super rottig dat ik me weer zo voel. Zelfs als we er deze keer niet bijzijn, dan weten we zeker dat het de volgende keer aan ons is en dat de volgende keer nog dit jaar zal zijn. Wat is er daar nu mis mee?

Maar toch blijf ik me slecht voelen. Zou ik zo graag eens zeker willen zijn. Ja of nee. Niet het speculeren, het hopen, he zoeken naar voortekens (als ik nog 1 afrikaans kindje zie voor ik de hoek om fiets, dan zijn we er zeker bij...). Ik dacht dat dat ondertussen allemaal bij het verleden behoorde.

Nuja, niets aan te doen. Slapen en proberen me met andere dingen bezig te houden.
Nog een paar dagen en dan zijn we van de onzekerheid verlost....

zwanger worden door adoptie

Een hele tijd geleden deed ik op een avond in Brussel ons verhaal. Het zwanger willen worden, het niet lukken, de onderzoeken, de behandelingen en uiteindelijk de beslissing om te adopteren.
Het deed 1 van de vrouwen in de groep onmiddellijk opmerken ... ah, adopteren, dan ben je binnenkort natuurlijk zwanger.
Ik pareerde het toen met cijfers en statistieken waaruit blijkt dat er maar 5% van de koppels die adopteren zwanger worden. En diezelfde 5% vind je terug bij die koppels die niet adopteren.

Dus, adoptie is niet de eenvoudige manier om zwanger te worden. Het voelt zelfs als een belediging als mensen zo'n opmerking maken. Het feit dat mensen denken dat je door je adoptie zwanger zal worden doet alles wat je daarvoor geprobeerd hebt teniet. Je intelligentie (hé, je leert echt wel iets bij van die medische periode), de kunde van je dokter, het labo, de verpleegsters en al de andere mensen die van dichtbij betrokken waren bij de behandelingen. Alles wordt teniet gedaan met de opmerking dat je nu zeker zwanger zal worden.

Bij koppels waar er een duidelijke oorzaak is waarom ze niet zwanger worden, moet dit al helemaal erg zijn. Alsof het ondertekenen van een adoptiecontract dichtgeslibte eileiders wonderbaarlijk weer open doet gaan. Alsof het huisbezoek van de maatschappelijk assistent het onbeweeglijke sperma weer doet zwemmen als een kudde geile goudvissen. Alsof het betalen van je eerste zware adoptiefactuur ineens die baarmoeder vol blutsen en kuilen veranderd in een donzige kinderkamer.....

Ook bij onverklaarde onvruchtbaarheid pikken zo'n opmerkingen. Ik weet dat de kans bestaat dat ik ooit nog zwanger wordt. Er is geen reden waarom we niet zwanger zouden kunnen worden en ik heb nog een goede 10 jaar voor mevrouw menopauze haar intrede kan doen.
Maar, als mensen zo'n opmerking maken, dan krijg ik het gevoel dat ze niet begrijpen dat dat zwanger worden voor ons eigenlijk niet meer hoeft. Zeker nu niet ....

Het idee dat ik nu zwanger zou worden, doet me duizelen. Doet me lichtjes misselijk worden. Doet me zin krijgen om bij ons volgend supermarktbezoek nog eens langs de rayon met de condooms te wandelen.
Ik wil helemaal niet zwanger worden. Ik kijk zo uit naar ons kindje uit Afrika! Ons kindje is er al, is waarschijnlijk al geboren en wacht nu alleen op de kennismaking met ons. Dat idee geef ik niet zomaar op.

Ik wist altijd dat adoptie een mogelijkheid was voor ons om een gezin te stichten. Maar ik kon nooit vermoeden hoe erg je uitkijkt naar dat kindje van ver. Ik zou nooit hebben kunnen voorspellen dat ik zelfs niet zwanger zou willen zijn. Niet nu, niet nu ons kindje zo dichtbij is.
En eens ons kindje er is?
Dan is zwanger worden enkel een snellere en goedkopere manier om een kindje te krijgen. Dus in die zin zou een zwangerschap welkom zijn.
Maar anders? Dan vertrekken we binnen een jaar of twee weer op avontuur....

360 °

ja, alles staat weer even op zijn kop.
Net toen ik me goed begon te voelen in mijn huishoudcapaciteiten, kreeg ik de kans om twee maand te werken voor het Internationaal Filmfestival van Gent. Natuurlijk heb ik dat aanvaard (twee maand dubbel betaald worden heeft zijn voordelen in onze huidige situatie...lekker het geld voor onze vliegtuigtickets bij elkaar gespaard). Sinds vandaag ben ik dus terug aan het werk. Onmiddellijk lange uren, maar het doet wel deugd.

Op het adoptiefront zal het even stilletjes zijn. Ons dossier is helemaal afgeraakt nog voor ik terug moest werken. Het ligt nu gte blinken op het bureau van één van de medewerkers van ons adoptiebureau. Ze hebben nu een maandje om alles na te kijken en ons werk te controleren. Eind van de maand zou ons dossier dan naar Afrika kunnen vertrekken. En dan wordt het afwachten. De speculaties zijn niet te doen. In het beste geval krijgen we in de loop van oktober het verlossende telefoontje. In het slechtste geval is het pas tegen het eind van het jaar aan ons. Wat nog steeds heel snel zou zijn....

Het idee dat we dus zeer snel telefoon zouden kunnen krijgen doet ook wel een beetje paniek ontstaan. P. en ik kamperen momenteel in ons eigen huis. Geen toilet (enkel een campingtoilet) , enkel koud water (in de gang) en een mini keukentje. En .... een hele grote achtertuin. En.... een aannemer wiens vrouw morgen het ziekenhuis binnengaat om te bevallen....
We hebben nog steeds geen zicht op de planning voor onze verbouwingen en dat was NIET de bedoeling.

In mijn hoofd strijden dromen en gedachten over bevallingen, adoptiekinderen, mama zijn en P. als papa zien om een eerste plaatsje. Slapen lukt, met moeite.
Terugkomen van Ethiopië zal een einde breien aan een ongelooflijk intense periode in ons leven. En uiteraard zal het ook het begin zijn van een nog veel intensere periode.

Het is alleen stom dat we nu in een vacuüm zitten...en we niet veel meer kunnen doen dan wachten en het internet afschuimen naar informatie.