het gonst de laatste dagen van de geruchten in de bijennest die we het wereldwijde web noemen. Er gaan volgende week toewijzingen volgen, zoveel is zeker. Toewijzingen die als gevolg hebben dat er een aantal koppels binnen een zestal weken moeten afreizen.
En hoewel het echt nu eens helemaal niet practisch zou zijn dat wij erbij zijn (we hebben immers momenteel geen deftige keuken en geen badkamer en een halve aanbouw in opbouw), ben ik al een aantal dagen doodzenuwachtig...
De oude gevoelens van vroeger komen weer boven.
Moeten bellen voor het resultaat van de bloedprik en diep vanbinnen weten dat het niet gelukt is...
Weten dat je vreselijk jaloers gaat zijn als je lotgenoten wel bij de gelukkigen behoren en jij niet...
Ik vind het super rottig dat ik me weer zo voel. Zelfs als we er deze keer niet bijzijn, dan weten we zeker dat het de volgende keer aan ons is en dat de volgende keer nog dit jaar zal zijn. Wat is er daar nu mis mee?
Maar toch blijf ik me slecht voelen. Zou ik zo graag eens zeker willen zijn. Ja of nee. Niet het speculeren, het hopen, he zoeken naar voortekens (als ik nog 1 afrikaans kindje zie voor ik de hoek om fiets, dan zijn we er zeker bij...). Ik dacht dat dat ondertussen allemaal bij het verleden behoorde.
Nuja, niets aan te doen. Slapen en proberen me met andere dingen bezig te houden.
Nog een paar dagen en dan zijn we van de onzekerheid verlost....
