En krijgt de medewerkster van het adoptiebureau te horen: "hallo, dit is het antwoordapparaat van SC. Ik ben er even niet, maar laat een berichtje na de toon en ik bel terug".
Wat ze dan ook flink doet: "ja, goedemiddag, met de medewerster van het adoptiebureau, kunnen jullie eventjes terugbellen?".
Ja, mijn gsm slingerde ergens in de woonkamer en ik zat ijverig te studeren (euh... surfen) een verdiepje hoger. En was dus potdoof voor mijn nochthans zeer ergerlijke en luide beltoon.
Een half uurtje later beslis ik de moed op te geven om nog veel geologische feiten in mijn kop te steken (heh, ik had nog twee volle dagen voor mijn kennis ging getest worden), en eens op bezoek te gaan bij een vriendin. In het naar buiten gaan besef ik dat ik best eerst even bel voor ik onverwachts voor de deur sta, want de vriendin in kwestie zit no volop in haar kraamtijd.
Ik dus terug naar binnen om die (rot) gsm (die ik altijd kwijt ben) te gaan zoeken. Hey, ik heb twee nieuwe berichten. Even naar gemiste oproepen gaan kijken ...................
HET NUMMER VAN HET ADOPTIEBUREAU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Snel bel ik mijn antwoordapparaat om de bovenstaande boodschap te horen. Ik bel onmiddellijk terug, maar terwijl de telefoon overgaat kijk ik naar de klok en zie ik dat het al vijf minuten over vier is ... en ons bureau sluit om vier uur. Terwijl ik de boodschap op hun antwoordapparaat beluister bekijk ik mijn tweede bericht (een sms'je). Boodschap van onze vrienden en lotgenoten in adoptieland: "jullie ook?"
Twee seconden later sta ik bij de verstuurder van het sms'je. En, en, en,????? vraagt ze. Jullie ook? Waarop ik niet anders kan zeggen dan "ik denk het wel, maar ik weet het niet zeker".
Dit heeft en hysterische, slappe lach bui tot gevolg van twee vrouwen die niet weten wat eerst te zeggen... Laten we zeggen dat de uitspraken "gij kieken" en "idioot" vaak terugkwamen.
Na een eerste verwerking van het feit dat ik misschien de belangrijkste telefoon van mijn leven gemist had was het tijd om toch nog langs te gaan bij de eerder besproken vriendin. Waar ik het "waarschijnlijk" goede nieuws al kan vertellen. Vriendin in kwestie was namelijk al gevraagd om meter van ons bobje te worden. Voordeel aan een kraamtijd is dat er altijd bubbels koud staan!
Later die avond komt P. thuis en toasten we opnieuw op het meer dan waarschijnlijke goede nieuws. Na al die bubbels en een grote kop slaapthee lukt het wonderwel om onmiddellijk in slaap te vallen.
7u de volgende ochtend gaat de wekker, omdat ze misshien ons terras zouden komen leggen. Tegen dat we goed en wel wakker zijn merken we dat de 70% kans op regen niet gelogen is. Geen werkmannen te verwachten dus. En, nog drie uur te vroeg vooraleer we naar het adoptiebureau kunnen bellen zitten we rechtop in bed naar elkaar te kijken. Het vermoeden groeit dat dit een hele rare dag gaat worden.
Tussen tien voor tien en tien uur ben ik ongeveer duizend keer heen en weer gelopen in onze keuken en heb ik alle tegels geteld.
Uiteraard lukt het niet om onmiddellijk verbinding te krijgen. Eerst verkeerde nummer (ja, ik was een beetje zenuwachtig), dan verbinding verbroken, dan een paar keer bezet. Uiteindelijk krijg ik medewerker nummer twee aan de lijn. "is medewerker 1 aanwezig? Ze heeft een berichtje op mijn antwoordapparaat gelaten dat ik moest terugbellen". "Medewerker nummer 1 is in vergadering. Had u een vraag voor haar?" "euhmmmmmm, ik denk dat zij goed nieuws had voor ons......" "wat is de naam", vraagt medewerste nummer twee. Shit ja, die madammen klasseren alles op de naam van de man. "Aaaaaahhhhh, de familie D. Ja, wij hebben goed nieuws voor jullie, jullie hebben een zoon".
Dezelfde middag mochten we nog het dossier en de fotootjes van Bobje gaan ophalen.
Het is eindelijk zo ver....
