catharsys

ok, de dijkbreuk van een paar dagen geleden was dan misschien geen echte catharsys, toch gaat het allemaal een beetje de goede richting uit.

Toen ik vorige week nog 100% zeker was van een nieuwe job was ik niet echt bezig met mijn huidige job. Dingen bleven liggen, ik zag het allemaal niet zo zitten, iemand anders zou het na mij wel allemaal oplossen.

Ondertussen weet ik dat ik een sterke kandidaat was, opmerkelijk enthousiast en zeeeeer professioneel, maar dat ik toch die gewenste job niet heb.

Raar maar waar lijkt mijn huidige job weer ineens te doen...

Mijn doel is nog steeds van iets anders te vinden en mijn deadline is is eind dit jaar. Ik weet dat het niet goed is om deadlines te stellen, dat weten we ondertussen wel ... of hoe verklaar je anders dat er hier nog geen vierjarige rondloopt????, maar toch wil ik er naar kunnen uitkijken dat er een nieuwe uitdaging aan de horizon komt kijken...

Soms vraag ik me wel eens af of al dat veranderen van job, van interieur, van stijl ook zou gebeurd zijn als mijn leven gelopen was zoals ik het gepland had? Opnieuw ... dan zou er hier momenteel een vierjarige rondlopen en was ik waarschijnlijk niet aan het typen op mijn hippe portable computer.

Nog een maand en ik heb eindelijk verlof voor vier lange weken lang. Vier weken om eens goed na te denken over waar ik naartoe wil ... alweer.

Soms hoop ik dat het antwoord eens gewoon uit de lucht komt vallen, maar wat ik geleerd heb van weken in de zetel liggen niets te doen is dat het allemaal uit jezelf moet komen.

En dat klinkt ontzettend makkellijk, maar ik heb er even de fut niet voor.

valsspeler

er hangt een poster van een plaatselijke basisschool voor mijn raam. Terwijl ik geen kinderen heb die naar een basisschool zouden kunnen gaan en zelfs al had ik kinderen, dan zouden ze niet naar die school gaan, want het is een katholieke school.

Maar de buurjongen kwam het zooooooooo lief vragen en ik kon niet nee zeggen.....

dijkbreuk ... of toch niet

Toen ik tijdens het zappen, voor de zoveelste avond op rij, op de laatste aflevering van Sex in the City terecht kwam ben ik blijven kijken. Wetende dat ik deze aflevering een paar weken geleden al gezien had. En net als een paar weken geleden heb ik gebleit als een klein kind. Alleen werd het geluidloos snikken steeds erger en heb ik het einde van de aflevering niet gezien omdat ik als een geestesgestoorde, met vreselijke uithalen en een dierlijk gekrijs mijn hele sofa verdronken heb in de tranen.

Het was zo'n opluchting om de stress en de spanning die sinds weken aan het groeien was, net onder mijn huid, eindelijk eens te kunnen loslaten. Ik kon ineens weer huilen om de dingen die mijn leven minder aangenaam maken. Helaas ben ik vrij snel weer gestopt met wenen en voel ik de spanning as we speak weer opbouwen.

De stress die mij langzaamaan verteert en me waarschijnlijk al halverwege depressieland gebracht heeft wordt vooral veroorzaakt door het werk.

Na mijn tirannieke baas enkele jobs geleden had ik me voorgenomen om me nooit meer slecht te voelen door mijn werk. Laat dit toch eventjes niet gelukt zijn. In de laatste weken heb ik zoveel meegemaakt dat ik er 3000 afleveringen van familie of thuis mee kan vullen. Gemanipuleer, subtiele pesterijen, promotie die er geen is, gescheld achter de rug, gescheld in your face, complotten, .... je kan het niet bedenken of het is de voorbije weken wel de revue gepasseerd.

Met als resultaat dat ik uitgeput ben. Gewoon niets meer waard. Ik verdoe mijn tijd thuis met in de zetel liggen, het minimum te koken om net niet dood te gaan aan ongezond eten, wijn drinken, slapen, doelloos voor me uitkijken.

Welkom eerste tekenen van depressie...

Dagen op het werk beginnen vol goede voornemens en eindigen in het opkuisen van mijn bureau of mailbox.

Werkdagen eindigen afschrikwekkend vaak op het terras van de concurrentie achter glazen koele witte wijn.

Ik hoopte dat het wenen van vanavond eindelijk rust zou brengen, eindelijk een deel van de spanning zou oplossen. Helaas heeft het als enige resultaat dat ik er barstende koppijn aan over hou.

Los van dit alles

- zou ik vandaag moeten geweten hebben of ik de job heb waar ik vorige week voor gesolliciteerd heb en heb ik er niets van gehoord
- is 1 vrouw op 2 die ik op straat tegenkom opmerkelijk zwanger
- worden meer en meer vriendinnen zwanger van hun tweede kind

Zucht...