De trouwe bezoekers zullen gemerkt hebben dat niet alleen mijn lay out veranderd is, maar dat er ook een hele serie links bijgekomen is. Dit door een aantal redenen
1. ik heb net uitgedokterd hoe ik links kan plaatsen
2. ik heb zelfs uitgedokterd hoe ik ze kan opdelen in categoriën
3. ik besefte ineens dat ik erg veel tijd verlies met elke morgen mijn favoriete sites te bezoeken. Dus vanaf nu moet ik enkel nog mijn eigen site openen en even doorklikken.
Als jullie nog handige of interessante links weten, geef me een seintje
19.8.05
op aanvraag
zo ziet mijn haarstijl er nu uit, maar dan in het donkerbruin (ik lijk in de verste verte niet op dees madam ... maar het kapsel wel) 
zo liep ik meestal rond
zo liep ik meestal rond
zo zag het er uit als ik een beetje moeite deed
18.8.05
prinsesje met de korte haren
In oktober 2004 schreef ik dit
"Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens. Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden. Het blijven spannende tijden ...."
Ondertussen heb ik ook die drempel overwonnen en loop ik al een week met korte haren rond. I feel free!!!!!
"Wat de titel van dit stukje betreft .... naast alle positieve gevoelens die ik hierboven beschrijf, sta ik eigenlijk nog echt niet op het punt waar ik graag zou staan. Aanvaarding is nog steeds ver af. Jaren geleden heb ik eens hardop gezegd dat ik een mama met lange haren wou zijn. Ik zag met met een baby en twee lange vlechten. Dus sindsdien is mijn haar niet echt meer geknipt geweest. Afgelopen weekend heb ik er concreet over nagedacht om mijn haren kort te knippen. Maar ik durf niet .... de consequenties zijn mindblowing. Het bijgeloof is nog te intens. Zo ver staan we dus met het aanvaarden van dit nieuwe zijn. Op een punt dat ik niet eens mijn haren durf af te knippen uit schrik dat ik dan zeker niet zwanger zal worden. Het blijven spannende tijden ...."
Ondertussen heb ik ook die drempel overwonnen en loop ik al een week met korte haren rond. I feel free!!!!!
17.8.05
Gekregen van God
Ik was gisteren op het doopfeest van K. Het kind is eindelijk opgenomen in de grote christelijke gemeenschap, iets waar de grootvader heel erg nood aan had. Maar wat mij eerlijk gezegd volkomen koud laat.
De ceremonie an sich was heel lieflijk en emotioneel met veel eigen inbreng van de ouders, peter en mezelf, de meter.
De pastoor was best een ok kerel.
Maar ik kreeg toch even kippevel. Niet omdat het koud was in de serene omgeving van de witte partytent, niet vanwege de emotionele woorden .. wel vanwege de stelling dat een kind niet gemaakt wordt, maar dat een hogere kracht (god uiteraard) beslist of je al dan niet een kind gegeven wordt.
Lap, daar zit het dus fout. Ik moet dus ooit eens serieus op god zijn tenen getrapt hebben en daarom wordt ik nu gestraft. Ik was beter naar de jongerendagen geweest, want heeft de paus niet gezegd dat de aanwezige jongeren al hun zonden vergeven worden? Had dat ff handig geweest.
Nee, ok, ik kan ergens wel in het gevoel komen dat kinderen niet vanzelfsprekend zijn. Zo dom ben ik ook niet. Dat had ik ondertussen wel door. Ik zie dat zwanger worden ook wel als een geschenk. En dat geschenk mag voor mijn part van Moeder natuur, God, Allah, Boedha .... komen. Waar ik ambetant kippevel van krijg is dat binnen de katholieke kerk dat geschenk enkel gegeven wordt als je er iets voor terugdoet. Dat vemanende vingertje .... grrrrrrr Als je maar genoeg gelooft in god, dan beloond hij je wel met dat kind.
Alsof een koppel zonder kinderen al niet genoeg schuldgevoelens met zich meedraagt.
De ceremonie an sich was heel lieflijk en emotioneel met veel eigen inbreng van de ouders, peter en mezelf, de meter.
De pastoor was best een ok kerel.
Maar ik kreeg toch even kippevel. Niet omdat het koud was in de serene omgeving van de witte partytent, niet vanwege de emotionele woorden .. wel vanwege de stelling dat een kind niet gemaakt wordt, maar dat een hogere kracht (god uiteraard) beslist of je al dan niet een kind gegeven wordt.
Lap, daar zit het dus fout. Ik moet dus ooit eens serieus op god zijn tenen getrapt hebben en daarom wordt ik nu gestraft. Ik was beter naar de jongerendagen geweest, want heeft de paus niet gezegd dat de aanwezige jongeren al hun zonden vergeven worden? Had dat ff handig geweest.
Nee, ok, ik kan ergens wel in het gevoel komen dat kinderen niet vanzelfsprekend zijn. Zo dom ben ik ook niet. Dat had ik ondertussen wel door. Ik zie dat zwanger worden ook wel als een geschenk. En dat geschenk mag voor mijn part van Moeder natuur, God, Allah, Boedha .... komen. Waar ik ambetant kippevel van krijg is dat binnen de katholieke kerk dat geschenk enkel gegeven wordt als je er iets voor terugdoet. Dat vemanende vingertje .... grrrrrrr Als je maar genoeg gelooft in god, dan beloond hij je wel met dat kind.
Alsof een koppel zonder kinderen al niet genoeg schuldgevoelens met zich meedraagt.
14.8.05
kleine praktische update
Na het betalen van de 25€ op 3 augustus kregen we afgelopen week op 11 augustus de informatiemap van Kind en Gezin. Veel informatie ... heeeeeel veel informatie. Alleen ontbreekt de nieuwe praktische informatie over de procedure vanaf 1 september.
Nu is het wachten op de uitnodiding van het VCOK om de voorbereidende cursus te volgen. Ik heb hen reeds een mailtje gestuurd en we zouden zeker bij de groep van november zijn. Met een beetje geluk kunnen we nog eerder starten.
Na onze voorbereidende cursus zullen we al richting eindejaarsdagen gaan. Wat betekent dat we ongeveer begin 2006 ons kunnen gaan aanmelden bij de jeugdrechter. En dan begint het echte werk. Tegen dan zal al duidelijk zijn of de nieuwe procedure via de jeugdrechter een beetje werkt en niet te veel vertraging met zich meebrengt. Ik hoop ten laatste in maart aan onze gezinsevaluatie te kunnen beginnen.
Wat me uiteraard niet tegenhoud om nu reeds vooruit te denken. Zo moeten we bijvoorbeeld, eens we onze beginseltoestemming hebben, onder andere twee mensen vinden die een briefje willen schrijven waarom wij goede ouders zouden zijn. Vermits in Ethiopië mensen uit de gezondheidszorg en het onderwijs een groot aanzien hebben zouden we zeker al A. willen vragen om eens een goed woordje te doen over ons.
Voor de gezinsevaluatie zullen we ook een soort levensverhaal moeten neerschrijven. Daar kan ik ook al eens over beginnen nadenken. En wat blijkbaar ook goed is is om al eens op voorhand een notaris te zoeken die ervaring heeft met het legaal maken van documenten voor adoptie. Dus toch eens informeren of onze notaris daar iets van af kent.
Ook goed nieuws is dat we reeds na onze voorbereidingscursus al eens bij het adoptieureau Ray of Hope kunnen langsgaan voor een eerste kennismaking.
Ook leuk is dat ik op Zappy al een paar mensen heb gevonden die waarschijnlijk in onze voorbereidingsgroep zullen zitten en dat dit best wel normale mensen lijken (heb nog steeds een vooroordeel over mensen die adopteren ... ik zie er allemaal van die geitewollen sokken wereldverbeteraars is ....)
Voor de rest besef ik ook dat ik tegen dat we afreizen best eens een andere job moet gevonden hebben, want ik besef nu nog meer dan vroeger dat ik echt absolute voorrang wil geven aan het moederschap. Ik wil zeker blijven werken, en liefst van al in een functie die me voldoening geeft, maar het moet ten allen tijde te combineren blijven met de zorg voor onze zoon of dochter.
De toekomst ziet er spannend en oh zo nieuw uit. Het lijkt alsof ik een nieuw blad gekregen heb, dat nog maagdelijk wit is en dat ik de mogelijkheid krijg om dit blad naar mijn goesting vol te schrijven. It feels good baby!
Nu is het wachten op de uitnodiding van het VCOK om de voorbereidende cursus te volgen. Ik heb hen reeds een mailtje gestuurd en we zouden zeker bij de groep van november zijn. Met een beetje geluk kunnen we nog eerder starten.
Na onze voorbereidende cursus zullen we al richting eindejaarsdagen gaan. Wat betekent dat we ongeveer begin 2006 ons kunnen gaan aanmelden bij de jeugdrechter. En dan begint het echte werk. Tegen dan zal al duidelijk zijn of de nieuwe procedure via de jeugdrechter een beetje werkt en niet te veel vertraging met zich meebrengt. Ik hoop ten laatste in maart aan onze gezinsevaluatie te kunnen beginnen.
Wat me uiteraard niet tegenhoud om nu reeds vooruit te denken. Zo moeten we bijvoorbeeld, eens we onze beginseltoestemming hebben, onder andere twee mensen vinden die een briefje willen schrijven waarom wij goede ouders zouden zijn. Vermits in Ethiopië mensen uit de gezondheidszorg en het onderwijs een groot aanzien hebben zouden we zeker al A. willen vragen om eens een goed woordje te doen over ons.
Voor de gezinsevaluatie zullen we ook een soort levensverhaal moeten neerschrijven. Daar kan ik ook al eens over beginnen nadenken. En wat blijkbaar ook goed is is om al eens op voorhand een notaris te zoeken die ervaring heeft met het legaal maken van documenten voor adoptie. Dus toch eens informeren of onze notaris daar iets van af kent.
Ook goed nieuws is dat we reeds na onze voorbereidingscursus al eens bij het adoptieureau Ray of Hope kunnen langsgaan voor een eerste kennismaking.
Ook leuk is dat ik op Zappy al een paar mensen heb gevonden die waarschijnlijk in onze voorbereidingsgroep zullen zitten en dat dit best wel normale mensen lijken (heb nog steeds een vooroordeel over mensen die adopteren ... ik zie er allemaal van die geitewollen sokken wereldverbeteraars is ....)
Voor de rest besef ik ook dat ik tegen dat we afreizen best eens een andere job moet gevonden hebben, want ik besef nu nog meer dan vroeger dat ik echt absolute voorrang wil geven aan het moederschap. Ik wil zeker blijven werken, en liefst van al in een functie die me voldoening geeft, maar het moet ten allen tijde te combineren blijven met de zorg voor onze zoon of dochter.
De toekomst ziet er spannend en oh zo nieuw uit. Het lijkt alsof ik een nieuw blad gekregen heb, dat nog maagdelijk wit is en dat ik de mogelijkheid krijg om dit blad naar mijn goesting vol te schrijven. It feels good baby!
3.8.05
Handleiding voor adoptie
15 juli 2005: aanvraag op de post naar Kind en Gezin
3 augustus 2005: brief terug van Kind en Gezin
3 augustus 2005 (een kwartier later): overschrijving van 25€ naar Kind en Gezin
To be continued
3 augustus 2005: brief terug van Kind en Gezin
3 augustus 2005 (een kwartier later): overschrijving van 25€ naar Kind en Gezin
To be continued
2.8.05
wit, wit ... overal wit
in mijn haar, onder mijn nagels, op mijn broek en t-shirt, op mijn blote voeten, op mijn flip flops...
Ik heb mij namelijk gisteren bezig gehouden met het schilderen van de ... euh ... euh ... kamer naast onze slaapkamer.
Je moet je voorstellen ... kinderloos koppel die het einde van de behandelingen beginnen te zien koopt een huis. Met in dat huis vier (jawel 4!!!!!!) slaapkamers. En geen kinderen ..
Geen probleem. De grote kamer met drie ramen wordt de onze. Na bloed, zweet, tranen, stoom, behangerslijm en verf hebben we een zalige slaapkamer. De andere grote kamer werd bureau en archief voor P.
De twee kleinere kamers dan. Tijdens de verhuis zijn daar zowat al onze dozen gedopeneerd. Shame on me ... maar een groot deel van die dozen stonden daar nog. Een tijd geleden dan toch alles van het eerste verdiep naar het tweede verdiep verhuist en van de (lichtblauwe ...sic) kamer naast ons een soort van logeerkamer/waskamer/dumpingplaats voor mijn kleren gemaakt.
Weet je, het is zo'n kamer die elke nietsvermoedende bezoeker onmiddellijk doet uitroepen "oooooooh, en dit wordt de kinderkamer". Wat eigenlijk een normale reactie is. Kamertje helemaal in het lichtblauw geverfd, raam op het westen zodat je de meest prachtige ondergaande zon vangt. En net naast de mama en papa kamer.
Nu ik een tijdje thuis ben met verlof was ik sowieso verplicht om eindelijk eens aan de losse eindjes te beginnen die nu toch al langer dan een jaar onafgewerkt blijven. En de blauwe kamer was daar één van.
Eerlijk gezegd ... tot een maand geleden was ik er gewoon niet aan begonnen. Had ik wel dozen uitgepakt of de kamer die badkamer wordt aangepakt. Maar nu heb ik gisteren de hele dag met een big smile op mijn gezicht dat lieve blauwe kamertje opgefrist met een witte schouw en plinten en met een witte planken vloer. Nu nog een laagje vernis en we kunnen beginnen inrichten.
Tot het, UITERAARD, een zeer gezellige logeerkamer wordt ;o)
Ik heb mij namelijk gisteren bezig gehouden met het schilderen van de ... euh ... euh ... kamer naast onze slaapkamer.
Je moet je voorstellen ... kinderloos koppel die het einde van de behandelingen beginnen te zien koopt een huis. Met in dat huis vier (jawel 4!!!!!!) slaapkamers. En geen kinderen ..
Geen probleem. De grote kamer met drie ramen wordt de onze. Na bloed, zweet, tranen, stoom, behangerslijm en verf hebben we een zalige slaapkamer. De andere grote kamer werd bureau en archief voor P.
De twee kleinere kamers dan. Tijdens de verhuis zijn daar zowat al onze dozen gedopeneerd. Shame on me ... maar een groot deel van die dozen stonden daar nog. Een tijd geleden dan toch alles van het eerste verdiep naar het tweede verdiep verhuist en van de (lichtblauwe ...sic) kamer naast ons een soort van logeerkamer/waskamer/dumpingplaats voor mijn kleren gemaakt.
Weet je, het is zo'n kamer die elke nietsvermoedende bezoeker onmiddellijk doet uitroepen "oooooooh, en dit wordt de kinderkamer". Wat eigenlijk een normale reactie is. Kamertje helemaal in het lichtblauw geverfd, raam op het westen zodat je de meest prachtige ondergaande zon vangt. En net naast de mama en papa kamer.
Nu ik een tijdje thuis ben met verlof was ik sowieso verplicht om eindelijk eens aan de losse eindjes te beginnen die nu toch al langer dan een jaar onafgewerkt blijven. En de blauwe kamer was daar één van.
Eerlijk gezegd ... tot een maand geleden was ik er gewoon niet aan begonnen. Had ik wel dozen uitgepakt of de kamer die badkamer wordt aangepakt. Maar nu heb ik gisteren de hele dag met een big smile op mijn gezicht dat lieve blauwe kamertje opgefrist met een witte schouw en plinten en met een witte planken vloer. Nu nog een laagje vernis en we kunnen beginnen inrichten.
Tot het, UITERAARD, een zeer gezellige logeerkamer wordt ;o)
Abonneren op:
Posts (Atom)