Ik was gisteren op het doopfeest van K. Het kind is eindelijk opgenomen in de grote christelijke gemeenschap, iets waar de grootvader heel erg nood aan had. Maar wat mij eerlijk gezegd volkomen koud laat.
De ceremonie an sich was heel lieflijk en emotioneel met veel eigen inbreng van de ouders, peter en mezelf, de meter.
De pastoor was best een ok kerel.
Maar ik kreeg toch even kippevel. Niet omdat het koud was in de serene omgeving van de witte partytent, niet vanwege de emotionele woorden .. wel vanwege de stelling dat een kind niet gemaakt wordt, maar dat een hogere kracht (god uiteraard) beslist of je al dan niet een kind gegeven wordt.
Lap, daar zit het dus fout. Ik moet dus ooit eens serieus op god zijn tenen getrapt hebben en daarom wordt ik nu gestraft. Ik was beter naar de jongerendagen geweest, want heeft de paus niet gezegd dat de aanwezige jongeren al hun zonden vergeven worden? Had dat ff handig geweest.
Nee, ok, ik kan ergens wel in het gevoel komen dat kinderen niet vanzelfsprekend zijn. Zo dom ben ik ook niet. Dat had ik ondertussen wel door. Ik zie dat zwanger worden ook wel als een geschenk. En dat geschenk mag voor mijn part van Moeder natuur, God, Allah, Boedha .... komen. Waar ik ambetant kippevel van krijg is dat binnen de katholieke kerk dat geschenk enkel gegeven wordt als je er iets voor terugdoet. Dat vemanende vingertje .... grrrrrrr Als je maar genoeg gelooft in god, dan beloond hij je wel met dat kind.
Alsof een koppel zonder kinderen al niet genoeg schuldgevoelens met zich meedraagt.
