in mijn haar, onder mijn nagels, op mijn broek en t-shirt, op mijn blote voeten, op mijn flip flops...
Ik heb mij namelijk gisteren bezig gehouden met het schilderen van de ... euh ... euh ... kamer naast onze slaapkamer.
Je moet je voorstellen ... kinderloos koppel die het einde van de behandelingen beginnen te zien koopt een huis. Met in dat huis vier (jawel 4!!!!!!) slaapkamers. En geen kinderen ..
Geen probleem. De grote kamer met drie ramen wordt de onze. Na bloed, zweet, tranen, stoom, behangerslijm en verf hebben we een zalige slaapkamer. De andere grote kamer werd bureau en archief voor P.
De twee kleinere kamers dan. Tijdens de verhuis zijn daar zowat al onze dozen gedopeneerd. Shame on me ... maar een groot deel van die dozen stonden daar nog. Een tijd geleden dan toch alles van het eerste verdiep naar het tweede verdiep verhuist en van de (lichtblauwe ...sic) kamer naast ons een soort van logeerkamer/waskamer/dumpingplaats voor mijn kleren gemaakt.
Weet je, het is zo'n kamer die elke nietsvermoedende bezoeker onmiddellijk doet uitroepen "oooooooh, en dit wordt de kinderkamer". Wat eigenlijk een normale reactie is. Kamertje helemaal in het lichtblauw geverfd, raam op het westen zodat je de meest prachtige ondergaande zon vangt. En net naast de mama en papa kamer.
Nu ik een tijdje thuis ben met verlof was ik sowieso verplicht om eindelijk eens aan de losse eindjes te beginnen die nu toch al langer dan een jaar onafgewerkt blijven. En de blauwe kamer was daar één van.
Eerlijk gezegd ... tot een maand geleden was ik er gewoon niet aan begonnen. Had ik wel dozen uitgepakt of de kamer die badkamer wordt aangepakt. Maar nu heb ik gisteren de hele dag met een big smile op mijn gezicht dat lieve blauwe kamertje opgefrist met een witte schouw en plinten en met een witte planken vloer. Nu nog een laagje vernis en we kunnen beginnen inrichten.
Tot het, UITERAARD, een zeer gezellige logeerkamer wordt ;o)
