2004

Ik ben al een paar dagen aan het broeden op mijn eigenste jaaroverzicht, maar een buikgriep heeft mij de voorbije dagen platgekregen en het was zo erg dat ik in de verste verte niet bij de computer geraakte. Eten is nog steeds niet opnieuw mijn favoriete bezigheid en het is absoluut niet leuk om je lichaam opnieuw te laten wennen aan eten.

Maar ok, 2004 dus...

Het jaar is ontzettend lang geweest en toch lijkt het op sommige vlakken voorbijgevlogen. Als ik hier in de zetel zit en rond me kijk, kan ik me niet voorstellen dat het al van februari geleden is dat we dit huis kochten. Het lijkt alsof we gisteren nog maar verhuisd zijn

Dat was dus een ontzettende sprong voorwaarts, het kopen van een huis. Het was de eerste keer in een paar jaar dat ik het gevoel had dat we weer vooruitgingen, in plaats van stil te staan bij dat ene ding dat ons niet schijnt te lukken

2004 was ook het jaar waarin we als ik goed kan tellen 2 ivf's gedaan hebben. Nummertje 5 en 6. 2004 was het jaar waarin de teleurstellingen en ontgoochelingen in de medische wetenschap ons teveel werden. Het falen van mijn lichaam deed me het gevoel krijgen dat ik in alles aan het falen was. Ik ging met rasse schreden naar de dertig en had nog niet veel op mijn palmares te schrijven.

2004, mijn operajaar. Een volledig jaar op wat vorig jaar mijn nieuwe job was. Een harde leerschool in onafhankelijkheid, vooral de laatste maanden en weken. Maar een leerschool waarin ik uiteindelijk geleerd heb voor mezelf uit te komen. Waarin ik geleerd heb dat ik binnenkort dertig zal zijn en dat als ik niet opkom voor mezelf niemand het zal doen

2004, mijn schrijfjaar. Het schrijven van dit soortement dagboek heeft mijn leven gered. Heeft vooral mijn mentale gezondheid gered. Ik zat voor het schrijven van dit ding zo diep in mezelf gekeerd dat ik twijfel of ik er ooit op eigen kracht uitgekomen zou zijn. Ik was zo gewoon geworden me anders voor te doen dan ik me voelde dat het in plaats van een zelfverdedigingsmechanisme verworden was tot een automatisme

2004, het jaar dat onze belgjes afrikaantjes werden,
dat mijn liefste K geboren werd
dat A voor een tweede keer zwanger werd (E denk ik trouwens ook)
Het jaar dat ik sam leerde kennen
het jaar dat mijn vriendschap met Emma bloeide en groeide
het jaar dat ik gezocht heb naar wat ik voor Grido kan betekenen
het jaar dat ik vooral gezocht heb naar mezelf

Wie ben ik?

Ben ik die getikte infertiele madam?

Of dat jonge, grappige collegaatje?

Die vriendin die teveel in zichzelf gekeerd rondloopt?

of nog steeds dat zot geval die niet weet wat ze wil?

Ik heb de voorbije jaren deel uitgemaakt van een groep vrouwen (en mannen) met dezelfde wensen, hetzelfde verlangen en vooral dezelfde pijn. Een groep die in de moeilijkste momenten de meeste steun kon bieden. Echter ook een groep die je afsluit van de gewone wereld.

Ik ben de laatste maanden weggegleden uit dat groepje. Niet in 1 keer, maar gewoon minder en minder langsgeweest. Me minder en minder beziggehouden met de levens van al die verschillende vrouwen die ergens in de cylus zitten waar ik ook zo lang in vastzat.

Nu, naar het einde van een redelijk bewogen jaar besef ik dat ik heel waarschijnlijk nooit meer deel zal uitmaken van dat groepje vrouwen. Ik zal niet snel meer met een nieuwe behandeling beginnen. Wat begonnen is als een lange rustpauze ziet er naar uit dat het zal uitdraaien in een redelijk definitieve stop met behandelingen.

Het feit dat iemand na aan ons hart ons vertelde dat ze zelf niet begonnen zijn aan behandelingen omdat ze zagen wat het met ons leven deed heeft me bevestigd in dit besluit.

Misschien, als er binnen 10 jaar nog steeds geen kind in ons huis rondloopt, kijk ik terug op deze woorden en zal ik misschien spijt hebben dat we nooit verder behandeld hebben.
Maar ergens kan ik me niet voorstellen dat er binnen 10 jaar geen derde partij in dit tweepartijenstelsel voorkomt.

Het doet ontzettend veel deugd om deze woorden neer te schrijven en dit gevoel van afsluiting te voelen. Ik weet zeker dat er nog momenten van twijfel genoeg zullen zijn. Maar deze zullen ook voorbij gaan, net als het jaar dat nu bijna op zijn einde loopt.

2005 staat al op kousenvoeten klaar om de rol van 2004 over te nemen. Om ons weer op een nieuwe 12 maanden durende achtbaan mee te nemen. Laat het maar weer een jaar vol hoogtes en laagtes worden, zo hebben we het gevoel dat we aan het leven zijn.

2005 wordt een beetje een jaar van afscheid. Afscheid van de jaren voor de dertig, wat toch een beetje je jeugdjaren zijn. Afscheid van het medische circuit. Afscheid van Infertiel Brein en Bittere Bitch (dat gaan we toch proberen).
Wat het niet zal worden, is afscheid van een kinderwens. Maar we zullen hard op zoek gaan naar een andere invulling van dat zwanger worden. Misschien wordt 2005 wel het jaar dat we ons in het adoptie-avontuur storten. Of krijgen we in 2005 wel een paar andere rare plannen die we eerst willen uitvoeren.

Voor al diegenen die meelezen, of het nu gewoon is om te weten hoe het met me gaat, of ben je verslaafd aan het leven van een onbekende, of put je op één of andere manier troost uit mijn gedachten... bedankt dat jullie lezen, want ik put hier zelf heel veel troost uit. Geniet van het einde van het jaar!!!

Laat 2005 het jaar worden
waarin vergeten dromen uitkomen
waarin nieuwe dromen gevormd worden
waarin je overwinningen kan vieren zonder te moeten strijden
waarin je gelukkig bent zonder eerst ongeluk te moeten kennen
waarin je tranen met tuiten huilt, zonder verdriet te kennen
waarin je de beste bent, zonder daarvoor de eerste te zijn
waarin je kortweg jezelf bent....

Ik ben zeker zwanger en andere nonsens

P. en ik waren het vandaag roerend eens. Ik MOET wel zwanger zijn. Toen ik onlangs de kans kreeg om mijn dure, veel te dure hospitalisatieverzekering op te geven en voor een vijfde van de prijs een gelijkaardige verzekering via P. zijn werk te nemen heb ik uiteraard niet getwijfeld.

Ik was van plan om vandaag de aangetekende brief naar mijn verzekering te sturen en alles op te zeggen. Naar de bank te gaan en mijn betaalopracht stop te zetten.

Tot ik een mailtje kreeg van P. zijn werk waarin stond dat ik 3 maand op de wachtlijst stond voor ik echt verzekerd was. Behalve als ik zwanger was....dan loopt de wachttijd op tot 8 maanden.

Wat P. en mij gierend van het lachen deed uitroepen dat -ons geluk kennende- ik dan zeker nu zwanger moest zijn!!!!!!!!

Los van deze nonsens begint mijn leventje eindelijk weer wat op zijn plooien te komen. De drukke decembermaand op het werk is eindelijk gedaan. Morgen mijn laatste dag en dan heerlijk 2 weken rust en stilte.

Mijn lijf werkt deze maand alweer iets beter. Heb toch een dag meer hoge temperaturen opgemeten. Wat uiteraard ook aan het feit kan liggen dat ik al een paar dagen grieperig ben.

Heb geen zin om over mijn lijf te zwansen.

Heb geen zin in familietoestanden met kerst

Heb geen zin in het telefoontje dat ik volgens mijn moeder kan verwachten van een oude schoolvriendin omdat er binnenkort een reunie gepland is. Leuk, al die oude gezichten, slapeloos van het leven met kleine babies of dikke buiken.......no thanks

En nu heb ik geen zin meer om verder te schrijven, omdat ik gewoon de pest in heb

Het zal ook wel aan de griepduiveltjes liggen, dus ik kruip nu gewoon beter mijn bed in.

Ik beloof nog eens langs te komen voor ik op reis vertrek

Dag terug aan Anke die weer opgedoken is. Weet dat ik aan jou en Tricky denk tijdens deze fantastisch leuke dagen

kisses

Laat het maar kerst zijn

Kerstmis, altijd mijn favoriete tijd van het jaar geweest. Maar de laatste jaren steeds iets minder. Jaja, ook hier laat het gemis van een kind zich jaar na jaar harder voelen. Net zoals met verjaardagen is het het moment dat je terugkijkt op het voorbije jaar (niet zwanger geraakt) en vooruitkijkt op het komende jaar (hopelijk volgend jaar op z'n minst met een zwangere buik rond de kerstboom).

En ook deze keer zal ik ergens diep vanbinnen een straaltje hoop planten dat 2005 het wonderjaar zal worden. Maar eveneens diep vanbinnen geloof ik er al lang niet meer in.

Vorige weekend waren we op een kerstfeestje van P. zijn werk. Een jaarlijks terugkerend evenement. Waar de koppels die 2 jaar geleden nog vrij en vrolijk met ons aan de champagne zaten nu met zakdoek, jasjes, tasjes en knuffelberen achter kleine opdonders lopen om ze bij de kerstman te krijgen. Die druk in de weer met vochtige doekjes chocoladesmoeltjes afkuisen.

Die je ziet denken waarom ik nog steeds niet met dikke buik rond de tafel sta. Die dikke buik is anders wel voor te zorgen tegen volgend jaar hoor...

Maar, we blijven naar het feestje gaan omdat er toch nog een aantal toffe mensen rondlopen (single mannen ... die misschien binnen 2 jaar me vrouw en kind komen) en omdat we bij het naar huis gaan een gratis kerstboom meekrijgen.

Aja, die kerstboom. Ik ben zondag vroeg opgestaan om brood te bakken, een appeltaart in de oven te schuiven en de kerstboom te versieren. En de hele tijd er niet van kunnen genieten omdat er toch iets aan het plaatje ontbrak

Op de koop toe is er bij mijn ouders ingebroken afgelopen weekend en zijn de klootzakken van dieven met alle kerstcadeautjes gaan lopen.

Over een kerstdrama gesproken

Laat die 24 en 25 december maar snel voorbijgaan, voor mij hoeft het dit jaar niet echt

De finishlijn

Meer en meer (ex)lotgenoten beginnen de eindstreep te bereiken of zijn momenteel met vlaggen, confetti en feestschalmeien over de eindstreep aan het paraderen.

Ik lees op verschillende amerikaanse, engelse en zuid afrikaanse blogs over vrouwen die de weg naar de hel verschillende keren afgelegd hebben. Heen en terug. Om dan eindelijk na veel ellende zo ver te raken dat ze een relatief normale zwangerschap hadden. Om dan toch terug even naar de hel te wandelen omdat ze te vroeg bevielen. Maar al bij al beginnen meer en meer wanhopige gevallen eindelijk over de laatste streep te komen.

En eerlijk gezegd...ik zie het mij niet doen.
Ik zie mezelf geen feestschalmeien bestellen om mijn laatste meters voor de streep en eerste meters achter de streep te laten begeleiden. Ik zie niemand confetti kopen om mij daarmee te overgieten omdat we eindelijk op het punt zijn aangekomen waar al die anderen al zo lang zijn.

Toen we vorige week terugkwamen van het ziekenhuis vroeg ik aan P. of hij ons daar ooit ook zo ziet zitten. Of hij diep vanbinnen het gevoel heeft dat het wel of niet voor ons is weggelegd.

En hij kon niet meer zeggen dan "ik hoop het"...

Ik durf het zelfs niet meer hopen. Ik kan het ook niet meer voelen. Ik kan mijn intuitie niet meer vertrouwen. Omdat ik teveel nadenk. Omdat ik teveel hoop.

Je hebt van die mensen die het gewoon weten. Die weten of iets gaat gebeuren of niet. Die daar rotsvast van overtuigd zijn.
Met alle wil van de wereld...het lukt me niet om overtuigd te zijn dat dit geluk ons ooit zal overkomen. Nochthans zou die zekerheid alles zo veel makkellijker maken.

Maar ondertussen feest ik toch een heel klein beetje mee met de anderen die de finish bereikt hebben. Ik strooi een beetje confetti, geniet van de champagne, laat de feestschalmeien toeteren... en droom van de dag dat ik in het midden van de parade zal staan met dat bundeltje geluk in mijn armen