Kerstmis, altijd mijn favoriete tijd van het jaar geweest. Maar de laatste jaren steeds iets minder. Jaja, ook hier laat het gemis van een kind zich jaar na jaar harder voelen. Net zoals met verjaardagen is het het moment dat je terugkijkt op het voorbije jaar (niet zwanger geraakt) en vooruitkijkt op het komende jaar (hopelijk volgend jaar op z'n minst met een zwangere buik rond de kerstboom).
En ook deze keer zal ik ergens diep vanbinnen een straaltje hoop planten dat 2005 het wonderjaar zal worden. Maar eveneens diep vanbinnen geloof ik er al lang niet meer in.
Vorige weekend waren we op een kerstfeestje van P. zijn werk. Een jaarlijks terugkerend evenement. Waar de koppels die 2 jaar geleden nog vrij en vrolijk met ons aan de champagne zaten nu met zakdoek, jasjes, tasjes en knuffelberen achter kleine opdonders lopen om ze bij de kerstman te krijgen. Die druk in de weer met vochtige doekjes chocoladesmoeltjes afkuisen.
Die je ziet denken waarom ik nog steeds niet met dikke buik rond de tafel sta. Die dikke buik is anders wel voor te zorgen tegen volgend jaar hoor...
Maar, we blijven naar het feestje gaan omdat er toch nog een aantal toffe mensen rondlopen (single mannen ... die misschien binnen 2 jaar me vrouw en kind komen) en omdat we bij het naar huis gaan een gratis kerstboom meekrijgen.
Aja, die kerstboom. Ik ben zondag vroeg opgestaan om brood te bakken, een appeltaart in de oven te schuiven en de kerstboom te versieren. En de hele tijd er niet van kunnen genieten omdat er toch iets aan het plaatje ontbrak
Op de koop toe is er bij mijn ouders ingebroken afgelopen weekend en zijn de klootzakken van dieven met alle kerstcadeautjes gaan lopen.
Over een kerstdrama gesproken
Laat die 24 en 25 december maar snel voorbijgaan, voor mij hoeft het dit jaar niet echt
